Rozdział 50: Złota harfa

W tym cholernym życiu potrzebna jest miłość. Bez niej jest wieczna pustka, która dusi, zabija, męczy. I wtedy nie można być sobą.

Barbara Rosiek – Pamiętnik narkomanki

Kaelas nie sądził, że skrystalizowanie ki w mieczu okaże się dziecinnie łatwe. Gdy zmienił się w potwora, bariera, która go hamowała, po prostu zniknęła. Nie potrzebował nawet dużego skupienia i całkowitego wyciszenia umysłu.

Pierwsza próba skończyła się na posłaniu w niebo olbrzymiej ilości energii, zanim zdołał się pohamować. Następne były już dużo lepsze. Kilka podejść i potrafił zrobić to, co każdy landarski wojownik.

Utrzymanie energetycznego ostrza stanowiło już większy problem, gdyż wymagało to dużej koncentracji, skupienia i, ku jego ogromnemu zdziwieniu, także siły. W tamtym momencie po raz pierwszy podziwiał Falonara, że jako młody chłopak zdołał opanować tę sztukę, dobywając ogromnego, dwuręcznego miecza, a nie standardowego. Zdawał sobie sprawę, że dojście do sensownego poziomu we władaniu taką bronią zajmie mu dużo czasu. Jednak nie miał innego wyjścia, a dodatkowo sam tego chciał. Szczególnie, że według słów Mistrza Penyu to dopiero pierwszy krok, następnie czekało go wydobycie ki bez pomocy miecza. Spróbował dwa razy, jednak wszelkie wysiłki spełzły na niczym.

Ćwiczył niemalże cały dzień, chcąc za wszelką cenę mieć jakieś zajęcie. Poświęciłby więcej czasu, ale słońce powoli zaczynało zbliżać się do linii horyzontu. Nie chciał nawet widzieć zmierzchu, więc udał się do swojego pokoju i szczelnie zasłonił wszystkie okna.

W pokoju zaległy nieprzeniknione ciemności. Kaelas z trudem doczłapał się do nocnej szafki, na której stała niewielka lampka. Kierował się wyczuciem i pamięcią, ale i tak dwa razy zahaczył o rzeczy porozrzucane po podłodze.

Lampka dawała niewiele światła, lecz to wystarczyło na oświetlenie połowy pokoju. Nie chciał niczego więcej. Tak było dobrze. Wolałby pozostanie w całkowitych ciemnościach, ale jeżeli Kendappa rzeczywiście miała zamiar przyjść, to mogłaby chcieć zapalić górną lampę i oświetlić cały pokój. A tak nie będzie miała się do czego przyczepić.

Usiadł na łóżku i podciągnął kolana pod brodę. Zapowiadała się najdłuższa noc w życiu. Jeżeli nie zamieni się w potwora, gdy księżyc zabłyśnie na nocnym niebie, to i tak nie zmruży oka. Z każdą mijającą minutą czuł coraz większy niepokój. Wiedział, że nie zazna spokoju, dopóki nie opuszczą Ziemi. Nawet gdy teraz nic się nie stanie.

Zadrżał mimowolnie, gdy po jakimś czasie drzwi do pokoju otworzyły się i do środka weszła Kendappa, niosąc karton z sześcioma szklanymi butelkami wypełnionymi jakimś jasnożółtym płynem. Przynajmniej na taki wyglądał w tym świetle. Postawiła to na podłodze, po czym wyjęła dwie butelki. Jedną dała Kaelasowi, drugą zatrzymała dla siebie. Wojownik spojrzał na nią, ze zdziwieniem unosząc brwi.

– To złota harfa – powiedziała, jakby ten zlepek słów miał wszystko wyjaśnić. – Znalazłam to w spiżarni. Nie wiem, po co nam to załadowali, może ta suka, która miała lecieć zamiast mnie lubiła sobie pociągnąć.

– Świetnie, i co z tego? – mruknął, wyciągając korek.

– To najmocniejszy alkohol znany w strefie panowania Vrieskasa. Nigdy nie pozwalali mi go pić.

– Macie go na Alatum? – zapytał zdziwiony.

Kendappa spojrzał na niego, jakby dowiedziała się, że u wesołego reniferka wymienił mózg na paczkę cukierków, które w rzeczywistości okazały się kamieniami pomalowanymi na brązowo. Trochę żałował, że się odezwał, jednak skąd miał wiedzieć, że z pozoru niewinne pytanie okaże się tak głupie.

– Nie. Mówiłam o moim pobycie na Yaskas. Alatum opuściłam, gdy miałam piętnaście lat. I nie pytaj o nic więcej, bo rozwalę ci tę butelkę na głowie i zostawię samego – odpowiedziała, pociągając łyk alkoholu.

– RM19 też przyjdzie?

Upił łyk z butelki i zachłysnął się, z trudem przełykając płyn. Nie spodziewał się, że okaże się aż tak mocny. W porównaniu z tym, co nazywano alkoholem na Landare (przynajmniej w Starej Dzielnicy) to było miliard razy mocniejsze. Nawet po przełknięciu piekło go w gardle, a ciepło rozchodziło się po ciele.

– Nie przyjdzie, jeszcze coś naprawia czy udoskonala. Mówił, że nie mamy się nim przejmować i tak nie pije – odpowiedziała, uśmiechając się pod nosem i usiadła naprzeciwko. Domyślił się, że  bardzo ubawiło ją jego zachowanie i w przyszłości wytknie mu to przy odpowiedniej okazji.

– Widziałam, jak trenowałeś – zagadnęła po dłuższej chwili milczenia Kendappa. – Nieźle sobie radziłeś z kontrolą ki jak na pierwszy raz, co nie należy do prostych rzeczy. Wasz książę kiedyś nieomal nie obciął głowy jednemu z nauczycieli, gdy stracił panowanie pod wpływem jakiejś błahostki.

Kaelas wzruszył jedynie ramionami. I tak był daleki od wypełnienia wszystkich nauk Mistrza Penyu. Nadal nie dorastał do pięt księciu, który był ponad wszystkimi Landarczykami. Upił duży łyk alkoholu. Może, gdy więcej wypije, czas nie będzie się tak wydłużał. Kto wie, czy nie uda mu się chociaż na chwilę zapomnieć o jego zadaniu, które z każdym kolejnym dniem wydawało się coraz trudniejsze. Stary mentor miał rację. Za dużo czasu zmarnowali na Ziemi, teraz znacznie trudniej było wrócić do poważnych spraw.

– Rozchmurz się – powiedziała Kendappa, dźgając go palcem w pierś. Zauważył, że opróżniła już niemal całą butelkę. – To był komplement. Zmieniłeś się – dodała, sięgając po drugą. – I to nie tylko fizycznie. – Wsunęła dłoń pod koszulę Kaelasa i powiodła nią po umięśnionym brzuchu wojownika. Po chwili, jakby ją to nie do końca zadowoliło, zaczęła odpinać guziki.

– Chyba w końcu dorosłem – mruknął, pozwalając jej błądzić palcem po fakturze mięśni. Było to przyjemne i podniecające uczucie. – Kiedyś zależało mi tylko na tym, aby być lepszym od brata, by pokazać innym, że się mylili i nie jestem jedynie czarną owcą w rodzinie.

– A teraz?

– Zależy mi na doskonaleniu siebie, by samemu sobie móc powiedzieć, że osiągnąłem wszystko, na co było mnie stać i nie zmarnowałem żadnej z nadarzających się okazji. Chcę pokonać Vrieskasa dla dobra tych wszystkich zniewolonych planet. Nie interesuje mnie tytuł Legendarnego Wojownika. Może sobie nim zostać książę Ladvarian, pewnie będzie mu to na rękę. Pomogę mu w wyzwoleniu Landare, jeżeli masz rację, ale potem nie chcę mieszać się w politykę. Najpierw wrócę na Debesu i dotrzymać obietnicy, a potem zobaczy się. Może polecę do strefy południowej?

 Zamilkł i dokończył pierwszą butelkę, by wziąć drugą. Od tak dużej ilości mocnego alkoholu zakręciło mu się w głowie, ale było to przyjemne uczucie. Dużo lepsze od ciągłego smutku i ponurych myśli. Jasne światełko zakorkowane w szkle i opatrzone wyjątkowo durną nazwą.

– Czemu nigdy nie mówisz nic o sobie? – zapytał, zdając sobie sprawę, że w złotych oczach Kendappy zagościł smutek.

– Mówi ten, który zdążył już streścić nam ze szczegółami cały swój życiorys – zakpiła, kończąc drugą butelkę. – Wiesz, że dwa miesiące zajęło mi dojście do tego, że Falonar jest twoim bratem.

– Ale coś o mnie wiesz – upierał się.

Zastanawiał się, jakim cudem mogła tak szybko pić. Sam ledwo zaczął drugą, a już zdawał sobie sprawę, że znajduje się na granicy i jeżeli ją przekroczy, całkiem straci świadomość swoich czynów.

– Nie ma o czym mówić. To już przeszłość, która nigdy nie wróci. Większość życia spędziłam na Yaskas. A tam nie jest łatwo. Wszystko opiera się na grach i knowaniach. Jeżeli nie przystąpisz do gry, przegrasz i co najwyżej otrzymasz posadę w ochronie jakiś napuszonych, wysoko postawionych głąbów lub zostaniesz chłopcem na posyłki. Ewentualnie zginiesz, ale to zdarza się naprawdę rzadko. – Zamilkła, odkorkowując kolejną butelkę alkoholu. – Wiesz, zawsze zastanawiało mnie, dlaczego golisz głowę. Ladvarian i Falonar mają normalne fryzury.

– Znów zmieniasz temat na mnie – powiedział, a Kendappa jedynie wzruszyła ramionami.

– Możesz potem zapytać o coś związanego z moim wyglądem – stwierdziła.

Przysunęła się bliżej. Jakby znudziło jej się badanie faktury mięśni, palcem powiodła dookoła sutka, powodując, że mięśnie Kaelasa napięły się. Poczuł, jak narasta w nim pożądanie, a wypite prawie dwie butelki złotej harfy jeszcze potęgowały ten efekt.

– Więc? – na chwilę przywróciła go do rzeczywistości, chociaż wiedział, że jeżeli nie przestanie się z nim drażnić, to nie wytrzyma. Kaskada dreszczy rozeszła się po całym ciele.

– Chciałem wyglądać inaczej niż brat. Była to forma buntu. Ale teraz przyzwyczaiłem się do takiego wyglądu i nie mam zamiaru nic zmieniać, chociaż na początku oberwało mi się od matki. Zadowolona z takiej odpowiedzi?

Znajdowała się na tyle blisko, że zdjął gumkę, którą spięła włosy. Opadły kaskadą miękkich fal na ramiona. Przeczesał je dłonią, już od jakiegoś czasu chciał to zrobić, a teraz mu w tym nie przeszkadzała, grożąc wypruciem flaków. Część kosmyków założył za ucho, by następnie zająć się jego fakturą. Spiczaste zakończenie zawsze go fascynowało.

Praktycznie wszystko w niej go fascynowało. Odbiegała w każdym calu od wszystkich kobiet, które widział w swoim życiu. Dlaczego wcześniej nie dostrzegł tego tak wyraźnie? Nie chodziło tylko o parę ogromnych, błoniastych skrzydeł, ale o różne drobne szczegóły w jej wyglądzie. Muskularną sylwetkę, którą teraz skutecznie ukrywały szerokie ubrania, niezwykle miękkie włosy, spiczaste uszy, ostro zakończony podbródek, złote oczy bardziej przywodzące na myśl ptaka niż człowieka.

– Powiedzmy, że zadowolona – mruknęła, dokańczając trzecią butelkę i rzucając ją w kąt. Włożyła w to za dużo siły, bo szkło pękło po spotkaniu ze ścianą. Przysunęła się jeszcze bliżej, ale nie tak, by ich klatki piersiowe się dotykały. Musnęła ustami szorstki, nieogolony od kilku dni policzek Landarczyka. Mając wolne ręce, całkiem pozbawiła wojownika koszuli. – Słucham twojego pytania. – Spojrzała mu prosto w oczy. Nie potrafił się w ogóle skupić. Bardziej zależało mu na tym, aby ją pocałować niż pytać o cokolwiek. – Nie powiesz mi, że pasujesz, to nie uchodzi – mruknęła zalotnie.

– Dlaczego od jakiegoś czasu nosisz moje koszule? Są stare i zniszczone w porównaniu do twoich ubrań.

Była to jedyna rzecz, która przyszła mu do głowy, gdy na nią patrzył. Kendappa nie potrafiła powstrzymać śmiechu, a w jej oczach zabłysły figlarne ogniki.

– Dopiero teraz to zauważyłeś?

– Wolałem nie pytać, bo ostatnim razem, gdy byłem ciekaw, dlaczego zawsze wiążesz włosy, zagroziłaś, że obetniesz mi co najmniej trzy palce prawej ręki, jeżeli dalej będę dociekać rzeczy, które mnie nie dotyczą.

– Ech, jesteś głupiutki, a to dodaje ci uroku – powiedziała. – Chciałam pokazać tej ziemskiej idiotce, że jesteś mój, a ty i tak gapiłeś się tylko na nią, jakbym nagle przestała istnieć. Zawsze możesz ją zdjąć.

Kaelas, robiąc to, co chciało od niego ciało, nie zważając na ostatnie ciche wołania zdrowego rozsądku, zaczął rozpinać guziki koszuli. Nawet się nie zdziwił, gdy okazało się, że Kendappa nie miała pod nią żadnej bielizny. Kierując się instynktem zaczął całować jej drobne piersi, które wcześniej wydawały mu się większe. Dokładnie badał ich fakturę, by potem zająć się sztywnymi sutkami. Najpierw delikatnie sunął po nich językiem, by następnie skubnąć zębami. Kobieta jęknęła, mocniej wbijając mu paznokcie w kark.

Pchnął ją na poduszki, by móc sunąć ustami po umięśnionym brzuchu. Smakował jej skórę językiem, specjalnie zahaczając o pępek, co spowodowało wyrwanie się z jej ust cichego, piskliwego chichotu. Jednym, gwałtownym ruchem zdjął z niej spodnie i bieliznę. Rozsunął jej nogi, by pocałować wewnętrzną stronę ud. Ugryzł skórę, a kobieta jęknęła przeciągle.

– Pocałuj mnie wreszcie – szepnęła między płytkimi oddechami.

Podniósł się na rękach, a Kendappa natychmiast skorzystała z okazji, by usiąść i przyciągnąć twarz Kaelasa do swojej. Zachłannie, niemal brutalnie wpił się w usta kobiety, przyciągając ją do siebie i obejmując silnymi ramionami. Całował ją po raz pierwszy, lecz było to niesamowite doznanie. Nie bawili się w podchody, od razu zachłannie chcąc jak najwięcej. Język wędrował po podniebieniu. Zęby kąsały wargi. Najgorsze były momenty, gdy musieli oderwać się od siebie, by złapać oddech.

Kobieta skorzystała z chwilowej nieuwagi Kaelasa i pchnęła go na wznak na pościel, siadając na nim okrakiem. Czuła jego członek napierający na jej krocze, ale na razie to zignorowała. Rozprostowała ogromne skrzydła. Delikatnie musnęła usta Landarczyka, drażniąc się z nim, by po chwili nagryźć dolną wargę. Wygięła kręgosłup, by móc dosięgnąć ustami do blizny przebiegającej wzdłuż piersi wojownika.

– Przepraszam za to i za tamte dwie też – powiedziała, oddychając płytko.

– Zawsze będę mógł skłamać, że to pamiątka po wyjątkowo trudnym boju. Przynajmniej, gdy nie będzie cię w pobliżu.

Zaśmiała się serdecznie. Powiodła językiem po zgrubiałej skórze o nierównych krawędziach. Kaelas błądził dłońmi po plecach Kendappy, kreśląc na nich abstrakcyjne wzory. Potem przeniósł ręce na jej skrzydła. Chciał dotknąć ustami, językiem miejsca, gdzie jedno przechodziło w drugie, lecz wtedy musiałby ją zrzucić z siebie. Obawiał się, że mogłaby sobie któreś z nich połamać. A zresztą tak było dobrze.

Gdy uznała, że to właściwy moment, naprowadziła go, by wszedł w nią gwałtownie. Jęknęła przeciągle, by po chwili zacząć poruszać biodrami, najpierw delikatnie, potem coraz szybciej. Dość szybko złapali wspólny rytm. Doszli niemalże w tej samej chwili, a przyspieszony oddech zamienił się w krzyk. Ciepło i uczucie spełnienia rozlały się po całym ciele.

Kendappa przetoczyła się z ciała Kaelasa na pozwijaną pościel. Przytuliła się do jego boku, a on objął ją ramieniem.

– Następnym razem, to ja będę na górze – mruknął po chwili milczenia, odwracając głowę w jej stronę i całując w czoło.

– Twoje niedoczekanie.

Pocałowała go namiętnie w usta. Noc była jeszcze młoda i mieli sporo czasu na walkę o dominację.

~ * ~

Pierwsze co zarejestrował, to światło, które musiało padać mu wprost na twarz. A następnie tępy ból głowy. Nie wiedział, który z czynników ostatecznie przyczynił się do niemiłej pobudki, ale chciał ponownie znaleźć się w błogim stanie nieświadomości. Zwinął się w kłębek, mając nadzieję, ż głowa przestanie go aż tak boleć. Oczywiście pomylił się.

Z jękiem otworzył oczy i usiadł na łóżku, nieprzytomnie rozglądając się dookoła. Nie sądził, że uda mu się zasnąć, ale najwyraźniej złota harfa musiała mu w tym pomóc. Leżał niemalże w poprzek łóżka w pozwijanej, brudnej pościeli, przykrywając się prześcieradłem, bo kołdra w niewyjaśnionych okolicznościach zawędrowała na drugi koniec pokoju. Na podłodze stała ostatnia pełna butelka alkoholu i cztery puste. Piątą roztrzaskano na ścianie, nie dopiwszy do końca płynu, który spowodował powstanie ciemnych smug.

Ktoś nie dość, że odsłonił metalowe żaluzje w oknie, to dodatkowo włączył nadmuch świeżego powietrza w pokoju, by chociaż trochę rozproszyć ciężką woń alkoholu i czegoś jeszcze, czego wojownik nie potrafił rozpoznać.

Niechętnie zwlókł się z łóżka i znalazł pierwsze lepsze spodnie. Miał nadzieję, że RM19 znajdzie jakiś środek na ból głowy i jak najszybciej stąd wylecą, bo chciał mieć już pożegnanie z Ziemianami za sobą. Najchętniej ponownie położyłby się i zasnął. Wyszedł z pokoju, zastanawiając się, gdzie może znaleźć przyjaciela. Kuchnia wydawała się najbardziej oczywistym wyborem. Dodatkowo z chęcią by się napił.

– Nieźle w nocy zabalowaliście – powiedział RM19, uśmiechając się serdecznie, gdy Kaelas wszedł do pomieszczenia i wypił duszkiem całą butelkę wody.

– Nie wiem, niewiele pamiętam. Chyba za dużo wypiłem – odpowiedział, masując obolałą głowę.

– Słucham?! – Dopiero teraz zauważył, że Kendappa opierała się o jeden z kuchennych blatów i przyglądała się mu uważnie. – Czego nie pamiętasz? – warknęła. RM19 próbował się wycofać, ale przytrzymała go za ramię. Być może chciała mieć jakiegoś świadka.

– Pamiętam, że mówiłaś coś o tym, że na Yaskas ciężko się żyje, a potem już nic – powiedział po chwili namysłu. – Masz jakieś zaczerwienienie na szyi. Ukąsił cię jakiś owad? Ostatnio sporo ich tu lata.

Kendappa bezwiednie dotknęła dłonią to miejsce. Przez kilka sekund stała w bezruchu, patrząc z niedowierzaniem przed siebie. Przez ułamek sekundy miał wrażenie, że jej oczy zaszkliły się, jakby zbierało jej się na płacz. Lecz efekt ten minął tak szybko, że musiało mu się przewidzieć. Po chwili na jej twarzy pozostała jedynie wściekłość.

– Ty debilu skończony! – wrzasnęła, a Kaelas mimowolnie skrzywił się. Podeszła do niego i z całej siły uderzyła w pierś. Przez chwilę zabrakło mu tchu. – A żebyś chciał wiedzieć, że ugryzł mnie wielki, durny robal! A najlepiej nie odzywaj się do mnie, bo nie ręczę za siebie, dupku!

– Macie zamiar ponownie wrócić do punktu wyjścia? – wtrącił się nieśmiało RM19.

Kendappa zmierzyła go groźnym spojrzeniem i pospiesznie wyszła z kuchni, celując nosem w sufit. Kaelas patrzył za nią, nie wiedząc, o co jej w ogóle chodziło.

– Naprawdę nic nie pamiętasz? – upewnił się. – Ile wypiłeś?

– Z dwie butelki.

– To nic dziwnego. W końcu to najmocniejszy znany alkohol. W szafce po lewej znajdziesz proszki na głowę.

– Sądzisz, że jej przejdzie? – zapytał, siadając naprzeciwko RM19 i biorąc kolejną butelkę wody i lekarstwo.

– Z kobietami nigdy nic nie wiadomo, ale powinna zrozumieć. Za jakiś czas, jak już się trochę podąsa. Sama pewnie też nie pamięta wszystkich szczegółów. Albo nie zrozumie, bo zanim przyszedłeś była w wyśmienitym humorze.

Niby pokrzepiające słowa RM19 nie bardzo podniosły go na duchu. Miał wrażenie, że Kendappa jeszcze długo będzie się na niego gniewać i ciskać gromy z oczu za każdym razem, gdy go zobaczy na swojej drodze.

~ * ~

Kaelas nie chciał tego robić, ale nie miał innego wyjścia. Nawet RM19 nalegał, aby zakończył to jak na mężczyznę przystało, a nie uciekał niczym tchórz. Kendappa nie wypowiedziała swojego zdania, tak naprawdę od śniadanie zamknęła się w swoim pokoju i nie wynurzyła stamtąd nawet czubka zadartego nosa.

Landarczyk postanowił na razie się tym nie przejmować. Kiedyś muszą jej przejść te humory, a w tej chwili miał co innego do zrobienia. Ku swemu zdziwieniu zastał Nastkę samotnie siedzącą na tyłach domu. Przynajmniej z tym pójdzie mu łatwiej.

Dziewczyna wyglądał jak cień dawnej siebie. Była wręcz niezdrowo blada, a w jej oczach, niemal zawsze pełnych radości, gościł jedynie strach. Na ramiona zarzuciła gruby szal, którym owinęła się ciasno, jakby było jej zimno mimo tak słonecznej pogody. Zranioną rękę przyciskała mocno do piersi. Artur opatrzył ją i unieruchomił, ale do całkowitego wyzdrowienie będzie musiało minąć trochę czasu.

Niepewnie zbliżył się do niej, zastanawiając się, dlaczego to musi być tak trudne. Jakaś część niego nawet teraz chciała się wycofać, ale wiedział, że w przyszłości żałowałby tego. Szczególnie, że wcześniej sam chciał z nią porozmawiać, jeszcze zanim RM19 mu to zasugerował.

– Nastka – zagadnął niepewnie.

Dziewczyna nie słyszała, jak się zbliża, więc wolał odezwać się do niej niż nagle wyrosnąć tuż przed nią i napędzić jej dodatkowego stracha. Mimo to nic to nie dało. Gdy tylko usłyszała jego głos, wzdrygnęła się i gwałtownie poderwała na równe nogi, jakby chciała stąd jak najszybciej uciec, ale nie mogła się ruszyć. Wcześniejszy strach zamienił się w przerażenie. Oczy niemal wychodziły jej z orbit.

– Chciałem tylko chwilę porozmawiać – powiedział, uważnie obserwując zachowanie dziewczyny.

Nie sądził, że aż tak bardzo będzie się go bać. Kendappa od początku zachowywała się tak, jakby nic strasznego i nadzwyczajnego nie miało miejsca. Łudził się, że z Nastką będzie tak samo, jednak gorzko się rozczarował. Była tak delikatna i krucha jak wydawało mu się na początku, mimo że całemu światu próbowała udowodnić coś zupełnie innego. W końcu jak mogła zaakceptować to, co się z nim stało, skoro sam nie potrafił zaakceptować siebie?

– Zostaw mnie – jęknęła cicho nienaturalnie piskliwym głosem i zgarbiła się, jakby chciała przez to stać się mniejsza i zarazem niewidoczna.

– Przepraszam – powiedział Kaelas. – Nie wiedziałem, że może dojść do czegoś takiego. Dla mnie to też był szok. Nie do końca panowałem nad tym – skłamał, wierząc, że dobrze robi. – Wiem, że bardzo cię przestraszyłem, ale naprawdę nie chciałem. Lubię cię i gdybym miał na to jakikolwiek wpływ nigdy bym do tego nie doprowadził. Przepraszam.

– Zostaw mnie. Jesteś potw… potworem. Nie zbliżaj się do mnie! – wrzasnęła, chociaż Kaelas w ogóle się nie poruszył, nadal zachowując bezpieczny dystans.

Jej słowa zraniły go do głębi i nie wiedział, co ma zrobić. W tamtej chwili z domu wybiegł Artur, zapewne zwabiony krzykami Nastki. Szybko otaksował sytuację i podszedł do niej, mocno przyciskając ją do piersi i próbując uspokoić.

Kaelas zrozumiał, że nic tam po nim. Odwrócił się na pięcie i odszedł. Żałował, że Kendappa postanowiła znów się na niego obrazić. W tamtej chwili bardzo pragnął jej towarzystwa. Chociażby miała to być zwykła kłótnia, byleby zapomnieć o Nastce i o tym, co o nim myślała.

~ * ~

Pożegnanie z Ziemianami było szybkie i odbyło się bez zbędnych emocji. Artur nie odchodził na krok od Nastki, która już na pierwszy rzut oka wyglądała na zdenerwowaną. Z obawą spoglądała na Kaelasa, jakby bała się, że w każdej chwili może ponownie zamienić się w potwora. Skinęła jedynie głową, nie zbliżając się do nikogo.

Artur każdemu z nich podał rękę, życząc szczęśliwej podróży i powodzenia w misji. Tomek uściskał ich, zapraszając na ponowną wizytę, gdy będą wracać i jeszcze potem, aby zdać relację z walki z Vrieskasem. Obiecał, że wykorzysta zdobytą wiedzę i w przyszłości zostanie inżynierem.

Błękitna planeta oddalała się szybko. Miło spędzony czas odchodził do przeszłości. Teraz najważniejsze było odnalezienie kolejnych łez i Legendarnego Miecza, by raz na zawsze położyć kres władzy tyrana.

~ * ~

Czy wy też widzicie tę liczbę przy słowie rozdział? Jejku aż nie do wiary, że już napisałam i opublikowałam tyle rozdziałów i na dodatek w niecały rok, bo urodziny Braci Duszy dopiero za trzy tygodnie (muszę jeszcze jedną rozmowę do bonusu dopisać, ale mi się nie chce).

Jak się można domyślić saga Ziemia została zakończona, a kolejny rozdział będzie o księciu.

I jeszcze informacja dla tych, co to marudzą ciągle, że za krótko. Ten rozdział jest dłuższy, więc następne dwa będą krótsze. Ale później spodoba wam się objętość bonusu ;)