Rozdział 51: Oraculum

Na pomysły wpadamy często. Znacznie rzadziej na rozwiązanie.

Zbigniew Waydyk

Ladvarian nie wiedział, czego miałby spodziewać się po Oraculum, legendarnej siedzibie Wyroczni, ale to, co zobaczył sprawiło, że zabrakło mu słów. Wszystko wyglądało nie tak, jak to sobie wyobrażał. Ba! Nie tak, jak miejsce owiane tyloma tajemnicami i opowieściami. Żywy mit powinien być majestatyczny, podniosły, a nie… taki.

Na planecie panował półmrok. Niebo nad ich głowami miało odcień granatu, a przy horyzoncie było szare. Przejście między tymi kolorami było ostre, wyraźne i zygzakowate, jakby ktoś zaznaczył je wielką kredką. Na nieboskłonie znajdowały się tylko dwie jasne gwiazdy, niewiele oddalone od siebie. Nic więcej, a jednak coś oświetlało trawiaste równiny i rosnące niedaleko drzewa.

Potrafili rozróżnić jaskrawe barwy pni, liści, trawy, a w szczególności zygzakowatą ścieżkę porośniętą czerwonymi kwiatami, która niknęła między drzewami.

Do ich uszu docierał tylko jeden dźwięk, szum poruszanych na wietrze liści. Problem polegał na tym, że nie było żadnego wiatru. Nie czuli podmuchu chłodnego ani ciepłego powietrza na twarzy, a jednak coś wprawiało w ruch korony drzew.

Na Oraculum było duszno, pomimo później pory. Efekt ten potęgował jeszcze słodkawy, niemal mdlący zapach. Nie wiedzieli, skąd się wydziela, ale czuli go wszędzie, jakby to sama planeta wydobywała go z siebie. Ladvarian miał nadzieję, że nie są to jakieś trujące opary, których wdychanie na dłuższą metę może zaszkodzić zdrowiu.

– Dziwnie tutaj – stwierdził Falonar, przypinając do pleców swój dwuręczny miecz i rozglądając się dookoła.

– Może ten Penyu zadrwił sobie z nas lub zwabił w jakąś pułapkę? Nie wygląda mi to na miejsce zamieszkania Wyroczni – wygłosił swoje przypuszczenia Ladvarian. – Mówiłem, że najpierw powinniśmy sprawdzić dane z notatek Elberta.

– Dobrze wiesz, że nie mieliśmy na to czasu – powiedział po raz setny Falonar.

Był już lekko znużony wymianą po raz któryś tych samych argumentów, a przyjaciel powtarzał to jak mantrę, nadal nie wierząc w dobre intencje Mistrza Penyu, któremu zawdzięczał życie.

– Skoro już tu jesteśmy, możemy zrobić rekonesans – westchnął Ladvarian. – Jeżeli rzeczywiście znajdziemy tu Wyrocznię, to w podzięce pomodlę się do tego Kaio, w którego wierzy niemal cały wschód.

Ruszył przodem, nie oglądając się na przyjaciela. Wiedział, że podąży za nim, w końcu i tak stanęło na jego. Jedynym rozsądnym (a zarazem arcyprymitywnym) posunięciem wydawało się pójście zygzakowatą ścieżką porośniętą kwiatami, która prowadziła w głąb lasu. W razie czego zawsze mogą zawrócić i zrobić coś innego. Pytaniem nadal pozostawała kwestia – co, bo w okolicy nic nie było, ale na zamartwianie się przyjdzie czas później. Najwyżej chwilowe dowództwo przekaże Falonarowi i wtedy przyjaciel zobaczy, że nie miał racji.

Gdy dotarli do linii drzew, zobaczyli wbitą w ziemię drewnianą tabliczkę o kształcie trapezu różnoramiennego. Ladvarian przyjrzał się jej uważnie z każdej strony, ale okazała się całkiem pusta. Ktoś, kto ją tu postawił nie pofatygował się, aby umieść na niej to, co zamierzał albo o tym zapomniał, albo co najmniej prawdopodobne, biorąc pod uwagę, że drewno było dość stare, miał zamiar zrobić to później.

Książę bez słowa wszedł w głąb lasu, a Falonar podążył za nim. Tutaj zrobiło się nieco ciemniej, bo rozłożyste korony drzew niemal zamykały się nad ich głowami, ale bez trudu potrafił dostrzec większość szczegółów i nie potrzebował latarki. Zastanawiał się, co mogło dawać to światło, bo przecież nie brało się samo z siebie. Z tego, co słyszał zostało naukowo udowodnione, że to niemożliwe.

Zygzakowata ścieżka ciągnęła się niemal w nieskończoność. Szli, szli i szli, a celu wędrówki, jakikolwiek on był, nigdzie nie dostrzegli. Ladvarian nie mógł oprzeć się wrażeniu, że droga drwi z nich i wydłuża się, chcąc sprawdzić ich cierpliwość i siłę woli. Przecież las nie mógł ciągnąć się w nieskończoność. Wszystkie mijane drzewa wyglądały niemalże identycznie i ciężko było rozeznać się w terenie. Żadnych charakterystycznych punktów, które mogłyby potwierdzić teorię, czy rzeczywiście cały czas krążą w kółko, zamiast posuwać się dalej.

– W takim razie dlaczego nie zawrócisz wędrowcze? Przecież wiesz, że ta droga donikąd cię nie zaprowadzi.

Ladvarian wzdrygnął się. Kto to powiedział? Głos wydawał mu się dziwnie znajomy, ale nie potrafił jednoznacznie zidentyfikować mówcy. Przecież z wyjątkiem jego i Falonara nikogo innego tu nie było. Sami przedzierali się przez las szumiących bez wiatru liści.

A może to umysł płatał mu figle? Czyżby ten mdlący zapach go odurzył? Na dłuższą metę był nieprzyjemny i powodował lekki ból głowy. Falonar, zachowując się wyjątkowo nadopiekuńczo, dopilnował, by przed wylądowaniem tutaj porządnie odpoczął, aby nie powtórzyła się z historia z Berkayu. Dlatego nie mogło być mowy o przemęczeniu organizmu. To ten zapach.

Nagle dotarło do niego, że nigdzie nie natknęli się na ani jedno zwierzę, nawet najmniejszego, denerwującego owada. Czyżby wszystko padło pod wpływem tej unoszącej się w powietrzu trucizny?

– Chodź i sprawdź, wędrowcze. Las skrywa wiele tajemnic.

– Miej się na baczności – odezwał się Ladvarian.

Wiedział, że Falonar zdawał sobie sprawę z tej dziwnej atmosfery, która panowała wokół, ale musiał się odezwać. To było silniejsze od niego. Tak bardzo chciał usłyszeć jego głos, potwierdzając tym samym, że nie popadł w obłęd, że wszystko było w porządku, jednak przyjaciel jak na złość tylko kiwnął głową. Przeklinał go za to w duchu, sam nie wiedząc dlaczego.

Starał się brnąć dalej, nie zważając na ponure myśli odnośnie powolnej śmierci w męczarniach, która czeka go, gdy dalej będą iść w głąb lasu. Zaciskał dłoń na rękojeści miecza, próbując zignorować natrętny głos i ogarniające go uczucie bezsilności. Miał ochotę krzyknąć, że to koniec, że zawracają, ale w ostatniej chwili powstrzymał się, bo wiedział, że serce podpowiada mu coś innego. Musiał iść.

Wtedy dostrzegł jakieś jasne plamy między drzewami. Po kilku krokach dotarli na miejsce. Znacznie szybciej niż powinni w rzeczywistości, jakby nagle owe coś postanowiło przybliżyć się do nich.

Znaleźli się przed wejściem na niewielką polanę w kształcie trapezu, którą otaczały wysokie bloki skalne o tym samym kształcie. Stały tylko na jednym z wierzchołków i Ladvarian zastanawiał się, jak to było możliwe. Już dawno powinny się przewrócić, przecież wystarczyłby do tego mocniejszy podmuch wiatru czy pchnięcie. Tyle że tutaj nie wiał wiatr, odpowiedział sam sobie. I może nikogo tu przed nami nie było.

Mniej więcej na środku trawiastego obszaru (kwiaty zniknęły równo przy skałach) postawiono jeszcze jeden kamień. Ladvarian nie potrafił jednoznacznie stwierdzić, co mu to przypomina. Z daleka wyglądało jak kleks bitej śmietany na cieście, ale wątpił, aby ktoś postanowił uwiecznić coś takiego.  Obok znajdowała się tabliczka, na której ktoś koślawymi, drukowanymi literami napisał jedno słowo: WYROCZNIA.

– Co dalej? – zapytał.

Wydawało mu się, że mówił głośniej niż zamierzał. Dopiero po chwili zorientował się, że na polanie panowała całkowita, niczym nie zmącona, nienaturalna cisza. Nie docierał tutaj szum liści, nie odzywał się ten dziwny głos. A może znaleźliśmy się w jakiejś dźwiękoszczelnej barierze?, przeszło mu przez myśl.

– Nie… Coś się zbliża – zreflektował się szybko Falonar, odwracając głowę i dobywając miecz.

Ladvarian spojrzał na niego ze zdziwieniem. Sam nic nie usłyszał, nie zarejestrował nawet aury potencjalnego, potężnego przeciwnika. Powiódł wzrokiem w tym samym kierunku co przyjaciel i zobaczył, że coś rzeczywiście zbliżało się w ich stronę. Dopiero po chwili usłyszał dźwięki wydawane przez to stworzenie. Brzmiały tak, jakby coś ciągnięto po ściółce leśnej.

Książę zacisnął dłoń na rękojeści miecza gotowy do natychmiastowego kontrataku, gdyby zaszła taka potrzeba. Uważnie obserwował istotę zbliżającą się do polany, jednak, gdy przekroczyła ona pierścień kamieni i pokazała się w pełnej okazałości, zupełnie stracił głowę. Nie zdając sobie nawet z tego sprawy, opuścił obie ręce, rezygnując z ataku, chociaż bestia mogła nie mieć pozytywnych zamiarów wobec nich.

Dokładnie zlustrował stworzenie, które miał przed sobą. Pierwszy raz widział coś takiego. Od pasa w górę przypominało najzwyklejszego, młodego, dobrze zbudowanego mężczyznę o niemal białej skórze. Jednak druga połowa ciała wyglądem przypominała węża. Jasnozielone łuski pokrywały długi, wijący się ogon. Ręce także odbiegały od normy, bo zamiast dłoni kończyły się trzema ostrymi szponami.

Jednakże mimo tak niespodziewanego całokształtu, to oczy bestii przyciągały największą uwagę. Ciemnoszare, stare jak wszechświat. Oczy, które oglądały powstanie galaktyk z gwiezdnego pyłu.

– Witajcie, wędrowcy – odezwał się ludzkim głosem, który bardziej przypominał złowieszczy syk. – Jestem Wyrocznią.

Ladvarian próbował coś powiedzieć, jednak szok był zbyt duży, alby wypowiedzieć nawet jedną głoskę. To… To coś było Wyrocznią?

– Słucham? – wyjąkał, po czym wybuchnął śmiechem. Tak długo starał się, aby tu dotrzeć, niemal przypłacił to życiem, a teraz okazało się, że Oraculum to jeden wielki żart z wszechświata i naiwnych, którzy wierzą, że ktoś rzeczywiście może pokierować ich losami. Zignorował zatroskane spojrzenie Falonara skierowane w jego stronę. Czyżby on wziął to wszystko na poważnie?

– Nie widzę w tym nic śmiesznego, Landarczyku – odezwał się Wyrocznia lodowatym tonem. Niewypowiedziana groźba wisiała w powietrzu. – Chyba że uważasz, iż we wszechświecie liczą się tylko istoty wyglądem przypominające ciebie, a reszta z góry skazana jest na poniżanie?

– Tego nie powiedziałem – zreflektował się szybko Ladvarian. Niby wszechwiedzący Wyrocznia najwyraźniej nie miał pojęcia, co dzieje się na północy. – Skąd wiesz, jaką rasę reprezentuję?

– Jestem Wyrocznią, wiem wszystko. Mam na to wyłączność – dodał z uśmiechem, ukazując dwa rzędy ostrych kłów. Dla księcia to nie była żadna odpowiedź.

Wyrocznia zaczął powoli przemieszczać się na środek polany. Gruby, łuskowaty ogon wił się za nim. Teraz, gdy znalazł się na otwartej przestrzeni, a nie krył się w krzakach, był znacznie dłuższy niż na początku przewidywał Ladvarian. Miał co najmniej dwa metry jak nie więcej. Zatrzymał się przy dziwnym kamieniu i zwinął ogon w sprężynkę, przez co wyglądał na znacznie wyższego i górował nawet nad Falonarem.

– Ostatnio sporo słyszy się o Landarczykach, są niemal wszędzie, a ponoć to rasa stojąca już w kolejce do szybkiego wyginięcia – powiedział, balansując na ogonie w górę i w dół, co dekoncentrowało Ladvariana. – Was jest dwóch, to już o jednego za dużo, przy czym jak widzę, jeden z was ma zamiłowania do wyrażania własnej ekspresji poprzez fryzurę. – Spojrzał na nadal czerwone włosy Falonara. – Nie do twarzy ci w tym kolorze.

– Nie przyszliśmy tu dyskutować o fryzurach! – przerwał mu zniecierpliwiony książę. – Skoro to ty jesteś Wyrocznią i chciałeś, byśmy tu przybyli, to teraz musisz odpowiedzieć na nasze pytania.

– No, no, no. – Zagroził mu palcem, jakby zwracał się do małego dziecka, a nie dorosłego mężczyzny, co tylko pogłębiło wściekłość Landarczyka. – Najważniejsze jest to, że ja nic nie muszę. Wy chcecie uzyskać odpowiedzi, a ja nie powiedziałem, że w ogóle mam zamiar ich udzielać. Jeszcze nie przemyślałem tej kwestii. Postało mi do przeanalizowania tysiąc dwieście dziewiętnaście argumentów, co zajmie około pięciu lat.

Książę zastanawiał się, czy w Falonarze też gotuje się taka wściekłość i chęć wyprucia flaków temu czemuś. Przyjaciel nie odzywał się, bo to ustalił sam ze sobą już dawno. We wszystkich ważniejszych konwersacjach, to Ladvarian miał mówić. Czasem miał ochotę porządnie trzasnąć go w łeb. Szczególnie, że teraz z otwartymi ramionami powitałby kogoś, kto trzymałby jego stronę i dogadał stworowi.

– Czy to jakaś próba mająca na celu sprawdzić granice mojej cierpliwości?

– Wierzysz w ogóle, że jestem prawdziwym wszechwiedzącym. Wyrocznią, która potrafi pokierować twoimi losami – odezwał się, chwilowo zaprzestając kontemplacji własnych pazurów pomalowanych na wściekle czerwony kolor, ignorując przy tym całkowicie pytanie księcia.

Ladvarian milczał. Prawda była taka, że nie miał pełnego zaufania do tego stworzenia. Równie dobrze mogło kłamać. Czy uwierzyłby mu bezgranicznie bez jakichkolwiek wątpliwości? Wątpił.

– Tak też myślałem. – Wyrocznia musiał poprawnie odczytać jego milczenie. – Przybyłeś tutaj, książę upadającej rasy, po to, aby uzyskać odpowiedzi. Ale czy w ogóle znasz pytania? Właściwie pytania.

Ladvarian nic nie powiedział. Skąd miał wiedzieć, że pytania, które chciał zadać są tymi właściwymi. Nikt tego nie wie. Ale najwyraźniej Wyrocznia miał swoje własne priorytety.

– Teraz nadszedł czas, byś się w końcu zdecydował. Jeżeli nie uwierzysz w moją wiedzę, nie masz tu czego szukać. Odpuść sobie i zajmij się dalej swoimi małymi gierkami. Bez ciebie też sobie poradzimy, będzie nam trudniej, ale damy radę. Zburzy to nieco równowagę wszechświata narzuconą swego czasu przez kreatorów, ale trudno. Czasem potrzebne są wyrzeczenia. Masz pięć sekund na podjęcie decyzji. O, czas minął – dodał, zanim Ladvarian zdążył przemyśleć to i jakkolwiek zareagować.

– Jacy my? Kto miałby mnie zastąpić? Chcesz powiedzieć, że wszystko zostało z góry ukartowane i teraz podążam dokładnie po śladach mi wyznaczonych, że nie posiadam nawet odrobiny własnej woli, że jestem tylko marionetką w czyjś rękach?

Nie potrafił sobie tego wyobrazić, szczególnie, że na Berkayu Penyu mówił coś zupełnie innego. To od każdej żywiej istoty miało zależeć to, co się wydarzy. W każdej chwili swymi czynami i słowami kreował przyszłość.

– Tego nie powiedziałem. Jednak doprowadziłeś do tego, że to, co zrobisz będzie mieć znaczenie dla wszechświata. Twoja rola jeszcze się nie skończyła i teraz przyszedł moment, gdy musisz zdecydować, czy chcesz podążyć ścieżką, którą znaczył fałszywy księżyc świecący w chwili twoich narodzin, czy wszystko przekreślić.

– Co ma do tego fałszywy księżyc? – niespodziewanie zabrał głos Falonar.

Ladvarian spojrzał na niego ze zdziwieniem. Po raz pierwszy wtrącił się do rozmowy. Na twarzy przyjaciela zagościł nieodgadniony wyraz twarzy. Marszczył brwi, jakby coś nie dawało mu spokoju, jednak nie wiedział, co by to mogło być. A przede wszystkim co do tego miał fałszywy księżyc?

– O, to jednak potrafisz mówić! – zawołał z entuzjazmem Wyrocznia, klaszcząc w dłonie. – To jak, chłopcy radarowcy, słucham waszej decyzji. Zwijacie się i lecicie do domu, czy w końcu przystępujemy do konkretów.

– Znam swoje pytania i wysłucham rad, których mi udzielisz, próbując się do nich zastosować – powiedział Ladvarian, chociaż wizja wyjęcia miecza i wyprucia flaków była równie kusząca.

– Wspaniale. Formalności z wami trwały strasznie długo, już niemal zdążyłem zatęsknić za tymi, co nie mogli się zdecydować, kto dowodzi.

– Możemy już zadać pytania, czy nadal będziesz zaszczycać nas aluzjami, które nic nam nie mówią – mruknął Ladvarian. Nieco się już uspokoił, dochodząc do wniosku, że złość w tym wypadku nic nie pomoże i do konkretów mogą dojść jedynie poprzez cierpliwość. Której, niestety, mu brakowało, jak uwielbiał mówić Falonar.

– Jakie pytania? Wolnego. Najpierw muszę sprawdzić, czy w ogóle jesteście godni tego, by ktoś tak wspaniały jak ja fatygował się i mówił wam cokolwiek. Już czuję, że nadwyrężyliście moje struny głosowe. Będę musiał udać się do jakiegoś specjalisty i kto wie, ile przyjdzie mi zapłacić.

– Jakie to zadanie? – wtrącił się Ladvarian, gdy Wyrocznia łapał oddech, by kontynuować swój bezsensowny wywód.

– A kto powiedział, że zadanie? Miałem na myśli niezwykle ciężką próbę, z której na pewno nie wyjdziecie żywi.

Landarczyk powstrzymał się od komentarza na temat tego, że zadanie i próba to mniej więcej to samo. Gdyby zaczął się kłócić, nigdy nie dowiedziałby się niczego więcej lub trwałoby to kilka godzin.

– Przechodząc do konkretów, musicie udać się do Piernikowej Jaskini i znaleźć tam dusze.

– Może w butelkę mamy je złapać? – zakpił Ladvarian, zanim zdołał ugryźć się w język.

– Słuchaj dokładnie, co się do ciebie mówi, bo nie będę tłumaczył tak podstawowych kwestii jak znaleźć dusze – westchnął, teatralnie przewracając oczami. – Jesteście do siebie tak podobni.

Landarczyk miał wrażenie, że Wyrocznia nie miał na myśli jego i Falonara, a tego kogoś, o kim prawił różnorodne aluzje odkąd zaczęli tę rozmowę.

– Czy możemy liczyć na jakieś wskazówki odnoście położenia tej jaskini? – odezwał się Falonar, gdyż Ladvarian milczał, rezygnując z dalszej konwersacji.

– Musicie iść cały czas czerwoną ścieżką, jeżeli nie zboczycie z drogi, nie powinniście się zgubić. Lecz jeden fałszywy krok może sprowadzić klęskę na was oboje. Dodatkowo radziłbym uważać na najróżniejsze poczwary zamieszkujące las i pobliskie tereny. Nie są zbyt uprzejme i mogą zrobić z was szaszłyk. Świeżego, ludzkiego mięska nie odmówią. Miłego skończenia jako obiad.

~ * ~

Z racji, że są to drugie odwiedziny na Oraculum, to darowałam sobie wszystkie dokładne opisy miejsc czy przyrody. Natomiast, jeżeli ktoś jednak chciałby sobie to przypomnieć, to zapraszam do rozdziału dziewiątego.

Z długością tego rozdziału jeszcze nie jest tak źle jak w przypadku kolejnego (chociaż pewnie zaraz zaczną się sprzeciwy). Zastanawiałam się, czy nie połączyć ich w jedno, ale ostatecznie zrezygnowałam i postanowiłam dodać 52 nieco wcześniej. Możecie spodziewać się go już (lub dopiero, jak stwierdzą inni) w poniedziałek wielkanocny.

Jednak już teraz życzę wam wesołych i spokojnych świąt wielkanocnych oraz mokrego Dyngusa ;)