Rozdział 52: Między jawą a snem

Nadzieja matką głupich? Przeciwnie, nadzieja to matka tych, którzy nie boją się rzucać myśli w daleką przyszłość.

Ludwik Hirszfeld

Ladvarian bez słowa odwrócił się na pięcie i skierował w stronę czerwonej ścieżki. Miał dość naśmiewającej się z niego Wyroczni i jego krytycznych uwag odnośnie wszystkiego, co zrobił lub powiedział. Wiedział, że to ta, którą tędy dotarli, ale nie chciał nic mówić, bo pewnie okazałoby się, że nie miał racji i usłyszałby kolejną aluzję do tego, co zrobił ten drugi. Kimkolwiek był, o ile w ogóle istniał. Na Oraculum wszystko okazało się tak nierzeczywiste, że tym razem zygzakowata droga mogła go zaprowadzić wprost do pałacu Vrieskasa na Yaskas.

Gdy przekroczyli linię kamiennego trapezu, znów usłyszeli monotonny, usypiający szum i poczuli mdlący zapach. Nagłe zetknięcie z tymi drażniącymi zmysły czynnikami, wyprowadziło ich z równowagi.

– O co chodziło z tym fałszywym księżycem? – zapytał, gdy oddalili się od polany. Chciał czymś się zająć, a marsz w milczeniu tylko go drażnił i sprawiał, że droga ciągnęła się w nieskończoność.

– Mój ojciec uznał to za wielki symbol dany przez bogów, w których nigdy nie wierzył. Był przekleństwem, które spadło na naszą rodzinę i doprowadziło do tego wszystkiego. Sam nie wiem, dlaczego mi się to wyrwało – odpowiedział posępnie, jakby nie chciał drążyć tego tematu.

Ladvarian nic nie odpowiedział, właściwie nie wiedziałby w ogóle, co miałby powiedzieć. Żałował, że rozpoczął ten temat. Doskonale zdawał sobie sprawę, że przyjaciel nie lubi, gdy w jakikolwiek sposób wspomina się przy nim o Zevranie. Zawsze starał się tego unikać, ale skąd teraz miał wiedzieć, że obie sprawy są ze sobą powiązane.

Jednak patrząc na Falonara, wydawało mu się, że kryje się za tym coś jeszcze. Ale nie miał pojęcia, z czym miałby to powiązać. Kto ważny dla przyjaciela mógłby mieć jeszcze jakiś związek z fałszywym księżycem? Najgorsze, że gdy o tym myślał, dochodził do wniosku, że nikt bliski już mu nie pozostał. Zrobiło mu się go żal, lecz nic nie powiedział.

– Usłyszałeś go szybciej ode mnie – zagadnął Ladvarian, chcąc zmienić temat na przyjemniejszy. Zresztą ta kwestia nurtowała go o wiele bardziej od jakiś fałszywych księżyców. Chciał wiedzieć, kiedy doszło do takiego rozwoju zmysłu przyjaciela, a przede wszystkim, jak zdołał to osiągnąć.

Falonar spojrzał na niego zaskoczony, po czym uśmiechnął się pod nosem. Książę przyjął to za dobry znak i w duchu ucieszył się, że tamten smutek był tylko chwilowy.

– Jesteś zazdrosny?

– Ciekawy – sprostował.

– I zazdrosny. Wyczuliłem słuch na Berkayu. Miałem dość wiecznie podkradającej się do mnie Gipsówki i jej głupich, nieśmiesznych żartów na przywitanie – wyjaśnił.

– Nie mogło być aż tak źle. Może to ich rodzaj zwracania na siebie uwagi, gdy ci się ktoś spodoba. Albo gra wstępna – zamyślił się.

– Ile razy mam ci powtarzać, że to tylko przyjaciółka?

– Nie mówię o tobie, ale o niej. A przestanę, gdy w końcu powiesz mi, w kim się tam zakochałeś.

– Koniec tematu – stwierdził Falonar, ale Ladvarian niespecjalnie się tym przejął. Kiedyś znudzi mu się to wieczne udawanie.

Dalej szli w milczeniu, uważnie nasłuchując. Wyrocznia mogła mijać się z prawdą, mówiąc o krwiożerczych, strasznych potworach. Równie dobrze nie musieli na nic takiego natrafić. Tutaj wszystko było możliwe i to okazało się najgorsze.

Droga ciągnęła się w nieskończoność, a Ladvarian miał wrażenie, że coś wisi w powietrzu i chwilowy spokój zostanie niebawem przerwany. Spoglądał między kolorowe pnie drzew, wypatrując potencjalnego zagrożenia. Chciał, aby w końcu dotarli na miejsce lub by coś się wydarzyło i zakończyło to oczekiwanie. Idąc zygzakiem tylko nadkładali drogę, ale wolał tym razem posłuchać Wyroczni i trzymać się szlaku. Kto wie, czy zboczenie z trasy nie równało się automatycznemu końcowi próby.

Nagle zauważył, że Falonar, zamiast skręcić, idzie cały czas prosto. Zareagował natychmiast i pociągnął go w tył, zanim przyjaciel zdążył postawić stopę na ściółce leśnej. Obaj przewrócili się i wylądowali na kwiatach, które w dotyku były jakieś… lepkie?

– Odbiło ci! – warknął, podnosząc się na nogi.

Wytarł ręce o spodnie kombinezonu. Nie potrafił pozbyć się tego nieprzyjemnego uczucia. Miał wrażenie, że to coś pozostało na dłoniach, ale po przyjrzeniu się im okazało się, że są czyste. Wszystko powinno być w porządku. Ale nie było.

– Przecież tam byłeś – powiedział lekko rozkojarzony Falonar. – Stałeś między drzewami, mówiłeś, że mam tam przyjść, że… – urwał, ponownie spoglądając między pnie drzew.

– Szedłem cały czas za tobą – odparł, spoglądając na przyjaciela z troską. Czy to też była część próby? Zwidy kuszące do tego, by zboczyć ze ścieżki.

– Przepraszam. Przez własną nieudolność mogłem zaprzepaścić wszystko, co chcesz osiągnąć. – Spuścił głowę, a kurtyna czerwonych włosów przesłoniła mu twarz. – Z jednej strony wiedziałem, że ktoś jest za mną, że to przecież musisz być ty, ale to, co mówiłeś… co mówiła ta zjawa – zreflektował się szybko. – Nie potrafiłem się powstrzymać. Na początku chciałem, ale potem… Błagam, wybacz mi.

Ladvarian przykucnął obok przyjaciela i zacisnął dłoń na jego ramieniu, by dodać mu otuchy. W duchu cieszył się, że Falonar nie wstał, bo wtedy nie udałoby mu się tego zrobić. Żałował, że zareagował tak ostro, ale skąd miał wiedzieć, co skłoniło go do takiego postępowania.

– Nie mam czego – powiedział. – Tu jest tak dziwnie, że możemy spodziewać się wszystkiego. Nic się nie stało, a gdybym to ja zaczął schodzić z trasy, to zrobiłbyś dla mnie to samo – dodał z uśmiechem. – Wstawaj, bo niepotrzebnie tracimy czas, a potwory pewnie już znalazły odpowiednio długi kij, by zrobić z ciebie szaszłyk. Za wielki urosłeś i pokrzyżowałeś im plany.

Falonar parsknął, ale na jego twarzy zagościł cień uśmiechu. Podniósł się z ziemi, otrzepując spodnie, ale czerwone plamy od kwiatów pozostały.

– Dzięki.

– Od tego są przyjaciele. A jak ta droga się w końcu nie skończy, to ja zacznę szukać jakiegoś kija na Wyrocznię i z niego zrobię sobie szaszłyk. Lub dam tym potworom w ramach daru pokoju – dodał po chwili namysłu. – Zastanawiam się, czy to się powtórzy, czy wymyślą na nas coś innego.

– Możemy iść obok siebie. To chyba najlepsze rozwiązanie, chociaż i tak całkiem nie zniweluje zagrożenia – zasugerował Falonar.

– Tak, zawsze może pojawić się inteligentne tornado, które zepchnie tylko jednego z nas. Chwycimy się za ręce, gdyby któryś się zagapił, to poczujemy opór. Może wtedy to nas otrzeźwi. Co? – zapytał, widząc zdumienie na twarzy przyjaciela.

– Nic, chodźmy już.

Chwycił prawą dłoń przyjaciela, przez co w razie niebezpieczeństwa łatwiej byłoby mu dobyć miecz. Falonar ścisnął ją lekko, a Ladvarian odwzajemnił gest. Teoretycznie nie powinno już grozić im zboczenie z trasy.

Jednak wątpił, aby drugi raz miało powtórzyć się to samo. Ktokolwiek panował nad tą próbą, teraz zapewne szykował dla nich coś nowego. Zastanawiał się, czy przypadkiem to nie Wyrocznia we własnej osobie sterował tym wszystkim. To by do niego pasowało.

– Ścieżka się zwęziła – odezwał się nagle Falonar.

Ladvarian spojrzał w dół i nie potrafił ukryć zdziwienia. Przyjaciel miał rację. Wcześniej obok siebie mogło iść pięciu dobrze zbudowanych mężczyzn, teraz mieścili się na niej ledwo we dwoje.

– Naprawdę mam ochotę zrobić ten szaszłyk – mruknął pod nosem, ale wiedział, że złorzeczenie i tak w niczym nie pomoże.

Monotonny szum drzew sprawiał, że tracił koncentrację, gdy za długo skupiał się na jednej rzeczy. By nieco otrzeźwić umysł, zadarł do góry głowę, spoglądając na Falonara. Jego twarz była poważna, wiedział, że mocno się na czymś koncentruje. Z tego kąta nie potrafił odszyfrować nic więcej. Zastanawiał się, co takiego mogła mu powiedzieć jego zjawa, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Samo wołanie nie spowodowałoby takiej reakcji i błagania o wybaczenie.

Nagle usłyszał jakiś szelest. Wiedział, że nie był to szum liści. Coś się do nich zbliżało z prawej strony. Nie potrafił ocenić dokładnej odległości, nawet nie próbował, bo pewnie okazałoby się, że nie miał racji. Wolał zaczekać na rozwój wydarzeń, bo tu mogło czekać ich wszystko.

Po upływie niecałej minuty dźwięk powtórzył się, a potem dołączyły do niego kolejne. Było tego dużo więcej niż początkowo przypuszczał. Zastanawiał się jednak, z kim dokładnie będą mieć do czynienia. Potwory to pojęcie względne, a według Wyroczni równie dobrze mogły przybrać formę monstrualnych świnek morskich.

Następne wydarzenia potoczyły się niezwykle szybko. Coś wyskoczyło z pobliskich krzaków, Falonar zrobił natychmiastowy unik, stając plecami do Ladvariana. Wydobył miecz gotowy do ataku. Książę również wyciągnął swój oręż z pochwy.

Cokolwiek na nich wyskoczyło, teraz zniknęło bez śladu. Profilaktycznie zachowali swoje pozycje, wiedzieli, że tego czegoś było więcej i w każdej chwili cała rzesza mogła wyskoczyć zza pni drzew. Ladvarian z przerażeniem zorientował się, że droga zwężała jeszcze bardziej. Miał nadzieję, że w przyszłości nie zrobi im psikusa i nie zniknie całkiem. Lub na odcinku kilkunastu metrów, by nie dali rady przeskoczyć, ale zdawali sobie sprawę, że nie wyparowała całkiem.

Książę chciał zarządzić, by ostrożnie ruszyli w dalszą drogę. Gdy to coś będzie chciało ich zaatakować, to równie dobrze może to zrobić później. Kiedy otwierał usta, aby to powiedzieć, zza drzew zaczęły wyłaniać się jakieś jasne kształty.

Ze zdziwieniem zorientował się, że były to olbrzymie, papierowe ludziki, podobne do tych, które małe dzieci wycinają do zabawy. Kształtem niemal nie różniły się od siebie, jakby do stworzenia ich korzystano z jednego szablonu. Takie same okrągłe głowy ze szkaradnymi twarzami namalowanymi dziecięcą ręką, proste korpusy i koślawe, prostokątne ręce i nogi pozbawione stóp i dłoni.

Ruszyły do ataku całą gromadą. Ladvarian pewniej chwycił miecz w dłoniach i wykonał pierwszy zamach. Z papierem nie powinno być problemów. Pomylił się. Mimo że ludziki wyglądały na papierowe, to wykonano je z trwalszego materiału, który nie tak łatwo dało się przeciąć. A gdy to się udało, towarzyszył temu potworny zgrzyt, raniący uszy i dekoncentrujący przy mocniejszym natężeniu.

Książę odnalazł swoją ki wewnątrz siebie i przelał ją do miecza. Ostrze przekształciło się w czystą energię. Wziął potężny zamach, by za jednym razem powalić kilku przeciwników. Ludziki padały jeden za drugim, ale na ich miejsce pojawiały się kolejne i kolejne. Zalała ich powódź płaskich laleczek, której nie było końca.

Ladvarian nie wiedział, jak długo to trwało, całkowicie stracił rachubę czasu. Powoli zaczynał czuć zmęczenie w ramionach, ale przecież nie mogli bronić się więcej niż kilkadziesiąt minut. Oddech zaczynał przyspieszać, a ciało domagało się chociażby chwilowego odpoczynku.

Nie wiedział, jak radzi sobie Falonar, bo nie mógł się odwrócić, gdyż sam przypłaciłby to życiem. Po serii zgrzytów miał pewność, że nadal się broni, ale musiał być równie zmęczony, gdyż jego dwuręczny miecz wymagał znacznie większej siły.

Po raz pierwszy znaleźli się w tak beznadziejnej sytuacji. Opadali z sił, a ludziki nacierały na nich w coraz większej ilości. Nagle zorientował się, że kumulują się one głównie po bokach drogi. Trasa przed nim, ta którą powinni byli dotrzeć do jaskini, była strzeżona zaledwie przez kilku przeciwników.

Seria kolejnych zgrzytów przyprawiła go o ból głowy. W uszach słyszał już tylko echo tego dźwięku, który nasilał się z każdą chwilą, gdy powalał następnych przeciwników. Zastanawiał się, jak długo jeszcze zdoła to wytrzymać, zanim całkiem ogłuchnie. Może byłaby to miła odmiana?

Niewielka przerwa przed nim kusiła, aby przedostać się przez szeregi wroga i uciec ile sił w nogach. Może niedaleko las się kończył, a te ludziki nie mogły przekroczyć jego granicy. Bardzo chciał w to wierzyć, ale z drugiej strony nie mógłby od tak zaprzestać walki, to nie godziło się z jego honorem. Jeszcze nigdy się nie wycofał, a teraz miała go do tego zmusić banda płaskich potworków.

Pot spływał mu po skroni, ale bronił się dalej. Jeżeli miała to być kolejna próba, to wyjdzie z niej zwycięsko. Nagle poczuł, że coś napiera na jego plecy. Z przerażeniem zorientował się, że to Falonar. Ta niewielka odległość, którą mieli na początku musiała zostać zminimalizowana do zera. Przeciwnicy zaczęli zmuszać go do cofania się, a najgorsze, że teraz został przyparty do muru. Ich koniec był bliski. Chyba że…

– Odwrót! – wrzasnął Ladvarian, powalając jednym ciosem tych kilku przeciwników na ścieżce przed nim.

Nie wiedział, czy przez zgrzyt i dzwonienie w uszach Falonar go usłyszał, więc profilaktycznie złapał go za rękę i pociągnął. Biegli ile sił w nogach, byle zwiększyć odległość od ludzików. Starał się zwracać uwagę na to, by nie wypaść z zygzakowatej ścieżki, ale ważniejsze było zwiększenie dystansu. Miał wrażenie, że istoty depczą im po piętach i szykują się do ataku.

Rozproszył energię w ostrzu miecza, by niepotrzebnie nie marnować sił, które mógł wykorzystać na bieg. Przyjaciel zapewne zrobił to samo, ale wolał się nie oglądać. Nie chciał wiedzieć, jak daleko znajdowali się przeciwnicy. Jeszcze nie. Jeżeli po kilkudziesięciu krokach ich nie dogonią, wtedy się obróci. Najgorsze, że nic nie słyszał, bo w uszach nadal szumiało mu od upiornych zgrzytów. Mocno zacisnął palce na dłoni Falonara, by nic ich nie rozdzieliło podczas ucieczki.

– Stój.

Głos był lekko zniekształcony, jakby dobiegał zza jakiejś bańki, ale i tak go nie posłuchał, musiał dalej biec, aby zwiększyć dystans, w każdej chwili mogli ich dogonić. Nagle Falonar mocno pociągnął go za rękę, zmuszając do zatrzymania. Włożył w to za dużo siły i Ladvarian poleciał do tyłu, nie dając rady utrzymać równowagi. Przyjaciel stał na tyle blisko, że zamortyzował upadek i skończyło się tylko na tym, że uderzył głową w jego pierś.

– Zwariowałeś?! Depczą nam po piętach, a ty…

– Zniknęli – przerwał mu zniecierpliwiony.

Ladvarian obejrzał się za siebie i z niemałym zdziwieniem zorientował się, że las znajdował się bardzo daleko za nimi. Znacznie dalej, niż zdołaliby przebiec. Nie pamiętał, aby w ogóle wyszli z lasu. Ludzików nigdzie nie dostrzegł, jakby nagle zniknęły lub dały im spokój. Stawiał na to drugie.

Zaciekawiony rozejrzał się dookoła. Teraz ścieżka biegła przez pola porośnięte zbożem. Wyglądały, jakby były sztuczne i wykonane z prawdziwego złota, a nie tylko w takim kolorze. Kawałek dalej znajdowała się jaskinia. Prowadziła do niej szkarłatna droga, która niknęła w jej wnętrzu. Wejście miało kształt równoramiennego trójkąta.

Dotarcie do wejścia nie zajęło im dużo czasu, a po drodze nic się nie wydarzyło, co Ladvarian przyjął z ulgą. Miał już dość dziwnych sytuacji, które przypierały go do muru. Próba próbą, ale przeciwnikowi wolał patrzeć prosto w oczy i najważniejsze wiedzieć, z kim tak naprawdę miał do czynienia.

Zauważył, że grotę tworzyły miliony kamieni, każdy w kształcie sześcianu. Te na górze były białe, wszystkie pozostałe brązowe. Wyglądała, jakby ktoś specjalnie zadał sobie trud, aby ją zbudować. Obok postawiono prostokątną tabliczkę, na której wyryto jakieś litery.

– Porzućcie nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie – przeczytał. – Niezbyt przyjemna myśl.

– Ale niezwykle poważna w porównaniu z tym, co tu do tej pory spotkaliśmy – zauważył Falonar.

– Fakt, o wiele bardziej na miejscu byłoby coś w stylu: popołudniowa herbatka u radosnych, różowych reniferów.

Zaśmiali się krótko, po czym przekroczyli próg jaskini. Pierwszy szedł Ladvarian, trzy kroki za nim Falonar. Niedaleko wejścia natrafili na zakręt. Po pokonaniu go każdy już był sam w ciemnościach.

~ * ~

W tym momencie Jaenelle widowiskowo odwraca waszą uwagę od długości tego postu, szczególnie, że w ciągu ostatnich dwóch tygodni pojawiły się trzy, a nie dwa rozdziały, a ostatni był całkiem długi.

Jejku, na dodatek zupełnie zapomniałam, że trzydziestego pierwszego marca minęło sześć lat odkąd zaczęłam pisać i blogować. Aż nie do pomyślenia, ile to już minęło.

Ale wracając do poprzedniego postu. Był to taki primaaprilisowy bonusik osadzony w karykaturze krainy Oz (którą uwielbiam od dzieciństwa), nie mający nic wspólnego z fabułą opowiadania. Ale cała piątka głównych bohaterów chociaż tak się spotkała :) Został on w całości napisany przez moją cudowną, młodszą siostrę, której bardzo za to dziękuję :*

A za tydzień (no prawie, bo w niedzielę) zostanie opublikowany bonus urodzinowy. Chciałam ustawić publikację automatyczną, ale ostatnio coś mi się zepsuło i potem nawet tego postu nie było widać w liście czytelniczej, więc zmobilizuję się i wstanę wcześniej, by ukazał się w niedzielę w okolicach dziesiątej. Ale pewnie nikogo wtedy jeszcze nie poinformuję. Z tego też powodu na razie nie będzie zapowiedzi, bo biorąc pod uwagę tematykę bonusu byłoby to pozbawione sensu i nic wam nie mówiło.