Rozdział 53: Ostatnie zadanie

Można z całym światem wygrać wojnę, a ze sobą przegrać jedną bitwę i ponieść całkowitą klęskę.

Władysław Grzeszczyk

Ladvarian przeklinał w duchu, że nie zabrał ze sobą latarki. Gdy skręcił w prawo, do jaskini nie docierało już żadne światło i znalazł się w całkowitych ciemnościach. Nie miał pojęcia, jak szeroki czy wysoki był tunel. Znając Oraculum, równie dobrze za chwilę strop mógł się gwałtownie obniżyć i wyrżnąłby głową w skałę (o ile w ogóle była to skała), stracił przytomność lub zginął na miejscu.

– I tak jesteś już martwy.

Miał świadomość, że kwiaty porastające ścieżkę zniknęły. Teraz na posadzce znajdowała się jakaś gęsta ciecz, która sięgała mu za kostki. Pomimo kombinezonu, który powinien neutralizować wszelką temperaturę, czuł, że to coś było ciepłe. Brnął przed siebie, mając nadzieję, że poziom substancji nie podniesie się gwałtownie.

Mdlący, słodkawy zapach zniknął, zastąpił go inny, ciężki i metaliczny. Równie duszący i nieprzyjemny. Przypominał mu krew, ale skąd ona miałaby się tu wziąć? I to w takich ilościach, by przyprawiać go o mdłości.

– Może to twoja własna, śmierdząca krew, upadły książę.

Natrętny głos nie robił na nim najmniejszego wrażenia. Zapewne pojawiał się specjalnie, by tylko go zdekoncentrować i utrudnić wykonanie zadania. Mógł sobie mówić, co mu tylko ślina na język przyniosła, w swoim życiu przywykł już do obelg i bluźnierstw. Doświadczył ich z tak wielu ust, że to niewidzialne coś było zaledwie lekkim wietrzykiem przy tornadzie.

Wydawało mu się, że coś błysnęło w oddali, mrugnął i jasny punkcik zniknął.

– Widziałeś to Falonarze? – zapytał, chcąc się upewnić, że to nie kolejna iluzja. – Falonarze?! – odezwał się, gdy przyjaciel nadal milczał.

Zatrzymał się i odwrócił. Nie widział nic z wyjątkiem czerni. Czyżby zaszedł aż tak daleko, że nie dostrzegał nawet nikłego blasku przy zakręcie? Chyba że zgasło wszelkie światło, by trochę ubarwić nam próbę. Nagle dotarło do niego, że nic nie słyszał. Sam stał w miejscu, ale przyjaciel nie mógł tak nagle zatrzymać się razem z nim.

– Falonarze?! – wrzasnął, czując zimne dreszcze przechodzące po ciele.

Może zabłądził? Równie dobrze w którymś miejscu mogli natrafić na dwie odnogi tunelu i nieświadomie się rozdzielić.

– Falonarze?! – spróbował jeszcze raz, ale znów odpowiedziała mu jedynie cisza.

Była to jedna z nielicznych chwil, kiedy naprawdę się bał. W takich miejscach zawsze trzymali się razem. Tak miało być i teraz, szczególnie, że tu mogło zdarzyć się niemal wszystko. A jeżeli już nigdy się nie odnajdą? Zadrżał na samą myśl.

– Zostawił cię tutaj, abyś zginął. Od dawna szpieguje dla Vrieskasa. Donosi mu o wszystkim, co się dzieje, o każdej twojej zdradzie. W zamian za twoją głowę otrzyma tytuł generała i zastąpi na stanowisku Paragasa.

– Nieprawda – odpowiedział, chociaż obiecał sobie, że nie będzie wdawał się w dyskusje z tym bezcielesnym głosem. – Jest moim przyjacielem, moim bratem, moją bratnią duszą.

Śmiech. Szyderczy i przeszywający do szpiku kości. Docierający na samo dno serca. Obdzierający je po kolei ze wszystkich tkanek, aż nie zostanie nic, co dałoby się uratować. Jedynie pusta, czarna dziura.

Nie potrafił przestać o tym myśleć, chociaż bardzo chciał. Evolet wiele razy powtarzała mu, że nie powinien ufać Falonarowi, że coś z nim było nie tak, że skrzętnie skrywał jakąś tajemnicę. Nigdy nie przyznał jej racji, wierząc w dobre intencje przyjaciela.

– A czym innym mogłaby być ta tajemnica, jak nie próbą ukrycia zdrady? Przecież rozmawialiście niemalże na każdy inny temat. Zaufałeś zdrajcy i zaprzepaściłeś wszelkie szanse na odzyskanie korony.

Ladvarian pobiegł wprost, próbując nie dopuścić do siebie tych słów. Na próżno. Miał wrażenie, że przyczepiły do niego swe obślizgłe macki i nigdy nie puszczą.

– Od początku to wszystko planował, od początku został twoją prawą ręką, by w odpowiednim momencie cię zgładzić, naiwny książę. Nie masz przyjaciół, jesteś całkiem sam.

– Nieprawda – szepnął, ale w jego głosie zabrakło wcześniejszej pewności. – Nieprawda…

Szyderczy śmiech towarzyszył mu przy każdym kroku, aż nagle dostrzegł w oddali jasny punkcik. Tym razem miał pewność, że nie było to złudzenie. Coś rzeczywiście znajdowało się przed nim. Przyspieszył.

Wydawało mu się, że dobiegł do niego za szybko. Ledwie zrobił kilkanaście kroków, a już oślepiło go białe światło, boleśnie kłując w oczy. Brakowało mu efektu pośredniego. Przez chwilę musiał przyzwyczaić wzrok. Gdy mógł już rozejrzeć się po pomieszczeniu, dostrzegł, że znajduje się w średniej wielkości pieczarze w kształcie czworościanu, której szczyt ginął wśród jakiś szarych oparów, przypominających płaskie trójkąty. Na gładkich, brązowych ścianach umocowano kilkanaście pochodni, lecz było ich za mało, aby tak boleśnie oślepić go  na początku.

Nagle zorientował się, że z przeciwległego kąta zbliża się do niego jakaś postać. Na pierwszy rzut oka pomyślał o Falonarze, jednak po chwili odrzucił ten typ. To był ktoś inny, chociaż niemal równie wysoki i dobrze zbudowany. Wydawał mu się dziwnie znajomy, ale dobrą chwilę zajęło mu skojarzenie faktów. Wyglądał, jak tamten mężczyzna z jego snu, ten, który stał za Kalush.

 – Gdy fałszywy księżyc przysłoni noc właściwą, a białe oblicze ucieknie złowieszczym blaskiem spłoszone. Wtem przyjdzie na świat w bólach zrodzone istnienie nowe, o którym wszechświat cały się dowie. Legendarne Ostrze w swej dłoni dzierżyć będzie i jasnym światłem pokona tyrana okrutnego. A białe oblicze księżyca znów nad horyzontem zabłyśnie – powiedział mężczyzna, wychodząc z cienia.

Książę mógł teraz przyjrzeć się mu uważnie. Przybysz miał na sobie skórzaną tunikę wiązaną z przodu i naramienniki z tego same materiału, luźne spodnie i buty niemal sięgające kolan. Na szyi zawiesił rzemyk z jakimś ciemnym kamieniem przypominającym Ladvarianowi księżycowy kamień z wisiora Kalush i błękitną łzę, identyczną jak ta, którą otrzymał na Berkayu. U pasa przypiął miecz. Broń musiała mieć wąską klingę, sądząc po kształcie pochwy. Rękojeść zdobił wizerunek tygrysa o szafirowych oczach.

Mężczyzna miał całkiem ogoloną głowę. Na szczupłej, podłużnej twarzy widniała blizna, druga znajdowała się na szyi i wyglądała, jakby ktoś próbował mu poderżnąć gardło. Uśmiechał się drwiąco, ciemnoniebieskimi oczami patrząc wprost na Ladvariana. Ma takie same oczy jak ja, przemknęło mu przez myśl, zanim zorientował się, kim jest człowiek stojący przed nim.

Gdyby nie oczy, nigdy by go nie poznał, tak bardzo się zmienił. Nie wyglądał już jak ten młodzieniec, który uwielbiał uprzykrzać życie wszystkim dookoła i koniecznie stawiać na swoim nawet, gdy nie miał racji. Nie wiedział tylko, co miałby tu robić brat Falonara, Kaelas.

– To o mnie – dodał, nawiązując do poprzednich słów. – Ty nawet nie wiedziałeś, że istnieje przepowiednia mówiąca o Legendarnym Wojowniku, który ma pokonać tyrana.

– O czym ty mówisz? To ja urodziłem się w nocy fałszywego księżyca. Co ty tu w ogóle robisz? – dopytywał się Ladvarian, nie spuszczając z oka mężczyzny. Coś mu tu nie pasowało, jednak nie wiedział, jak rozegrać tę zagrywkę.

– Ja też, ale o tym nikt nie wiedział poza moją najbliższą rodziną. Falonar ci nie powiedział? Niby wielki i prawdziwy przyjaciel, a jednak woli, gdy to ty zdradzasz mu tajemnice swego serca, a on milczy. Jak o nim mówiłeś? Bratnia dusza?

Zaśmiał się szyderczo i zrobił kilka kroków w przód, zmniejszając odległość między nimi. Stali blisko siebie, przez co Ladvarian musiał zadzierać głowę w górę, by spojrzeć mu w oczy.

– Możesz mówić, co ci ślina na język przyniesie, ale mnie to nie obchodzi…

– Bo już i tak zwątpiłeś w wielkiego i niezawodnego Falonara – przerwał mu bezceremonialnie, delektując się niepewnością, którą te słowa spowodowały w księciu.

– Możesz cytować tu jakieś wyssane z palca wierszyki, ale lud Landare wybrał mnie na swego przywódcę. Zaliczam się do elity wojowników, a ty wylądowałeś w niskiej klasie, bo nie wykazywałeś żadnych specjalnych uzdolnień i równie dobrze mógłbyś w ogóle nie podejmować treningu wojownika – upierał się przy swoim Ladvarian, zaciskając dłonie w pięści.

Znów ten szyderczy śmiech przyprawiający o dreszcze, tak niepasujący do tamtego wesołego chłopca.

– Lud Landare? Chyba sam nie wierzysz w te kłamstwa – zakpił. – W dniu naszych narodzin rzeczywiście ubzdurali sobie, że fałszywy księżyc może być jakimś specjalnym znakiem, ale równie szybko o tym zapomnieli. Oczywiście niektórzy pozostali wierni tej idei – dodał po chwili namysłu. – Szkoda, że większość z nich zabiłeś na publicznej egzekucji. Niczym nie różnisz się od Vrieskasa.

Ladvarian nie potrafił dłużej znieść obelg z ust kogoś takiego. Chciał go zaatakować, ale nie zdążył. Kaelas pierwszy wymierzył perfekcyjny cios w klatkę piersiową. Książę poleciał do tyłu i upadł na posadzkę, ledwo łapiąc oddech. Uklęknął, nie będąc w stanie wstać, potrzebował chwili, by dojść do siebie. Miał wrażenie, że połamano mu co najmniej dwa żebra. Najgorsze jednak było to, że zrobił to ktoś, kto nie powinien umieć porządnie walczyć.

– Tamte czasy już bezpowrotnie minęły – odpowiedział na niezadane pytanie. – Przeszedłem morderczy trening, a później ostatecznie odblokowałem swoją moc. Miesiącami śniliśmy ten sam sen, stojąc na przeciwległych brzegach jeziora, ale to ja pierwszy się obudziłem, to ja pierwszy poznałem tajemnicę księżyca. Pora oddać pałeczkę i wycofać się w cień, hańbo wszelkich wojowników.

– Nie – powiedział pewny siebie Ladvarian, stając na nogi. – To ty zrozum, że nie nadajesz się do roli wybawcy. Tylko ja jestem w stanie pokonać Vrieskasa, tylko ja latami dążę do tego celu, powoli wcielając mój plan w życie. Nagle wkroczyłeś do tej gry i twierdzisz, że możesz zmienić zasady? Przez lata nikt o tobie nie słyszał i tak pozostanie.

– Nie potrafisz przyznać się do porażki i zaakceptować tego, że twój czas się skończył. – Pokręcił teatralnie głową, zwiększając tym gestem wściekłość księcia. – W takim razie udowodnij to. Zakończmy ten odwieczny spór tu i teraz. Zwycięzca bierze wszystko, przegranego czeka śmierć.

Ladvarian wydobył miecz. Kaelas postąpił tak samo. Mimo nikłego światła zdołał dostrzec symbole, które zdobiły jasną klingę. Wtedy rozpoznał, czyj oręż dzierżył wojownik.

– Skąd go masz? – zapytał, nie potrafiąc ukryć zdziwienia.

– Dostałem na mojej Ceremonii – odpowiedział beztrosko. – Czyż to nie znak, że to ja jestem wybrańcem?

Przez chwilę krążyli naprzeciwko siebie w milczeniu, czekając aż ten drugi wykona pierwszy ruch. Ladvarian rozpoczął natarcie, w trakcie kumulując ki i przelewając ją w klingę miecza. Kaelas zdołał zablokować cios, także posługując się energią wewnętrzną.

Jasne klingi krzyżowały się raz za razem, nie mogąc trafić celu, gdyż przeciwnik zdołał w porę zareagować. Bloki, wymiany ciosów, szybkie uniki. Ladvarian próbował znaleźć jakiś słaby punkt przeciwnika, ale z każdym kolejnym ciosem nie potrafił oprzeć się myśli, że Kaelas siedzi w jego głowie i robi dokładnie to, co trzeba.

Skrzyżowali ze sobą miecze, napierając na siebie z całej siły. Każdy z nich chciał, aby to ten drugi ustąpił. Następne wydarzenia potoczyły się tak szybko, że Ladvarian ledwo zdołał je zarejestrować. Kaelas w ułamku sekundy przerwał konfrontację i wykonał szybkie cięcie, którego książę nie był w stanie sparować, i błyskawicznie wycofał się, robiąc kilka kroków w tył.

Ladvarian upadł na posadzkę, nie do końca zdając sobie sprawę, co się wydarzyło. Miecz wypadł mu z ręki, a po lewej stronie na ziemię z głośnym plaśnięciem upadło coś jeszcze.

Oczy zaszły mu mgłą, gdy poczuł przeraźliwy ból w lewym ramieniu. Zawył, nie potrafiąc się powstrzymać. To było silniejsze od niego. Prawą ręką próbował sprawdzić, jak głęboka była rana, ale natrafił na pustkę. Z trwogą odwrócił głowę, ale jego mózg ledwo rejestrował to, co widziały oczy.

Nie miał już ręki, zamiast niej z krótkiego kikuta lały się strumienie gorącej, szkarłatnej krwi. Wcześniejsze plaśnięcie wydała jego ręka, która teraz leżała na posadzce. Zwymiotował, nie potrafiąc znieść tego widoku. Czuł, że opuszczają go siły. Tracił zbyt dużo krwi i w żaden sposób nie potrafił zatamować krwawienia. Umrze tutaj, to było przesądzone.

– Czyżby to już koniec? – zapytał niewinnie Kaelas, uśmiechając się radośnie niczym małe dziecko na widok cukierków. – Nie muszę cię nawet zabijać, bo z tą ręką straciłeś miano wojownika. Jak to jest czuć taką hańbę, co? Mocno boli to serce, które wykonuje swe ostatnie ruchy?

– Jak miałbym iść dalej, skoro ta próba była dla mnie za ciężka? – zachrypiał, ledwo będąc w stanie mówić.

Czuł kaskadę dreszczy przeszywających całe jego ciało. Było mu przeraźliwie zimno, tak bardzo pragnął znaleźć się pod ciepłym kocem, tym razem nie pogardziłby gorącą herbatą, którą zrobiłby dla niego Falonar. Resztki sił zużywał na to, by utrzymać ciało w pozycji klęczącej i ściskać w prawej dłoni rękojeść miecza. Był zhańbiony i nie miał już do niego prawa, ale mimo wszystko chciał umrzeć z orężem w ręku, w końcu urodził się wojownikiem.

– Nic nie ma dalej – odpowiedział zdziwiony Kaelas. – To ostatnia próba, której nie podołałeś, więc umrzesz. Proste, prawda? – Uśmiech nie znikał z jego twarzy. W tym momencie niewiele się od siebie różnili. On też nigdy nie darowałby swojemu przeciwnikowi i próbowałby uprzykrzyć mu ostatnie chwile życia nieprzyjemnymi komentarzami.

– Miałem znaleźć duszę – jęknął Ladvarian, z trudem łapiąc oddech. Co powie Falonar, gdy dowie się, że poległem?

– I znalazłeś.

– Nie znalazłem…

– Widzisz, tu pojawia się prawdziwy problem. To twoja wina, że nie jesteś w stanie zaakceptować tego, że jestem twoją duszą, że jestem częścią ciebie.

Drżał. Zamrugał kilka razy, próbując przywrócić ostrość widzenia, ale świat pogrążył się w coraz gęstszej mgle. Zdołał zarejestrować, że Kaelas zbliża się do niego.

– Nie powinienem dać ci tej łaski, w końcu jesteś zhańbiony, ale będzie to taki akt miłosierdzia.

Ukucnął przed nim, szykując się do zadania ostatecznego ciosu. Ladvarian nie miał zamiaru poddać się bez walki. Już nie miał nic do stracenia. Ostatkiem sił zdołał podnieść miecz. Klingi wojowników równocześnie wbiły się w ciała przeciwników.

Nagle rozbłysło białe światło. Wszystko zniknęło.

~ * ~

Gdy skręcił w lewo, do jaskini nie docierało już żadne światło i Falonar znalazł się w całkowitych ciemnościach. Nie widział już nawet pleców Ladvariana idącego przed nim. Kwiaty porastające ścieżkę zniknęły, a ich miejsce zajęła jakaś gęsta, ciepła ciecz, która sięgała mu za kostki. Prawdopodobnie to ona wydawała ciężki i metaliczny zapach przypominający krew.

Brnął przed siebie, cały czas utrzymując stałe, dość szybkie tempo. Lepiej jak najszybciej załatwić to, po co przyszli i w końcu wylecieć z Oraculum, która tak bardzo drażniła Ladvariana. Najgorsze, że nastrój przyjaciela powoli zaczynał udzielać się i jemu.

Nagle dotarło do niego, że coś było nie w porządku. Zatrzymał się, nasłuchując. Z trwogą zorientował się, że w jaskini panowała niczym niezmącona cisza, nie słyszał nawet kroków Ladvariana, który powinien znajdować się zaraz przed nim.

– Ladvarianie! – zawołał, ale nie otrzymał żadnej odpowiedzi.

Wiedział, że przyjaciel nie mógł się tak bardzo oddalić. Zawsze to on musiał dostosować krok do niego. Niemożliwością było, aby w jaskini znajdowały się jakieś rozwidlenia. Nawet nie myślał o tym, aby gdziekolwiek skręcić, szedł cały czas prosto i książę musiał robić tak samo.

– Ladvarianie! – spróbował jeszcze raz, a gdy nie usłyszał odpowiedzi, serce podskoczyło mu do gardła. Nie mogli się rozdzielić, bo to zwiastowało katastrofę. A jeżeli już się nie odnajdą w tych ciemnościach? Nie chciał nawet myśleć o takiej perspektywie.

– Odnaleźć się? – odezwał się szyderczy głos, który nie dawał mu spokoju odkąd ruszyli czerwoną ścieżką. – Nie widzisz, głupcze, że twój wspaniały książę, twój wielki przyjaciel cię zostawił?

Falonar zignorował bezcielesną zjawę. O ile rzeczywiście nie posiadała ciała, bo w tych ciemnościach nie miał pewności. Równie dobrze coś bezszelestnie mogło przemieszczać się razem z nim.

– Nic nie mówisz, ale w głębi serca wiesz, że mam rację. Dowiedział się o tobie wszystkiego i teraz brzydzi się tobą. Nie chce mieć nic do czynienia z kimś takim. Nawet twój widok powoduje u niego odrazę.

Falonar próbował ignorować te słowa. Nie chciał dopuścić ich do siebie, jednak bał się, że któregoś dnia coś takiego może nastąpić. Czyżby popełnił błąd, budując pierwszy most do poprawy ich wzajemnych relacji? Gdyby pozostał taki jak kiedyś, to burza nie wisiałaby w powietrzu. Jednak Ladvarianowi podobała się ta zmiana.

– Do czasu, gdy chodziło jedynie o przyjaźń, a nie głębsze uczucia, odrażająca istoto. To, czego pragniesz nie jest ludzkie.

Falonar puścił się biegiem, próbując zgubić ten głos, jednak on podążał obok niego, nie dając spokoju i raniąc uczucia, które od lat głęboko ukrył na dnie serca. Wstydził się ich do czasu, aż Gipsówka nie wbiła mu do głowy części własnego światopoglądu, aż z jej pomocą nie zaakceptował siebie. A teraz ta praca nad sobą runęła niczym domek z kart przy podmuchu wiatru.

Nagle oślepiło go białe światło, boleśnie kłując w oczy. Przez chwilę musiał przyzwyczaić wzrok, mrugając kilkanaście razy. Wtedy zdał sobie sprawę, że nie był sam. Na środku komnaty stała tak bliska mu kobieta. Gdy zobaczył jej twarz, wszystkie troski zniknęły.

Wyglądała dokładnie tak, jak w dniu, gdy się żegnali. Długie, brązowe włosy zaplotła w gruby warkocz. Miała na sobie niemal sięgającą ziemi ciemnoszarą suknię z krótkim rękawem. Jej szczupła twarz była poważna, brązowymi oczami patrzyła w dal, jakby nie zdawała sobie sprawy, że ma towarzystwo.

– Mamo… – szepnął, a w kącikach jego oczu zaszkliły się łzy.

Kobieta spojrzała na niego, a w jej oczach, zamiast tak znajomego mu ciepła i troski, zobaczył jedynie złość i pogardę. Wykrzywiła usta w grymasie obrzydzenia.

– Przyszedłeś w końcu – odezwała się. – Długo kazałeś na siebie czekać, a teraz zamiast błagać mnie o wybaczenie, tylko stoisz i się mażesz jak maleńkie dziecko.

– Mamo, ja… – Głos ugrzązł mu w gardle, nie potrafił nic więcej powiedzieć. O czym ona mówiła?

– Nic innego nie potrafisz powiedzieć, po tym, jak skazałeś mnie na śmierć. Dobrze wiem, że przyszedłeś na egzekucję i nie zrobiłeś nic, aby mi pomóc. NIC!

– Jak…? Sama mówiłaś, że… Twierdziłaś, że rozumiesz… że nie… – Upadł na kolana, patrząc w twarz matki, której nie poznawał. Jej piękne, dobre oblicze wykrzywiły wściekłość i obrzydzenie.

– Teraz widzę, ile warta jest przysięga wojownika. Ale czy coś tak obrzydliwego jak ty może być określane tym szlachetnym mianem? Ogarniają mnie mdłość na samą myśl, że coś takiego wyszło z mego łona. Kazałam ci chronić księcia Ladvariana, być jego tarczą, jego doradcą, a ty nawet tak prostego polecenia nie potrafiłeś spełnić. Kaelas nigdy by mi czegoś takiego nie zrobił, był najlepszym synem, jakiego miałam, jedynym synem. Ty jesteś wart tyle, co twój ojciec – nic.

Każde słowo raniło go dotkliwie, a wypowiedziane z ust tak drogiej mu osoby zostawiało w nim ślad na zawsze. Drżał, nie wiedząc dlaczego, a najgorsze, że nie potrafił tego opanować. Łzy płynęły po bladych policzkach.

– Mamo, o czym ty mówisz? – wydusił z siebie, starając się zdusić szloch.

– O czym mówię? – Zaśmiała się szyderczo. Falonar zakrył uszy dłońmi, by tego nie słyszeć, jednak dźwięk i tak do niego docierał, jeszcze bardziej raniąc już i tak zranione serce. – Potrafiłam zaakceptować to, że był ci bliski jak brat, ale brzydzę się tym, że myślisz o nim jako o kochanku, jako o mężczyźnie, z którym chciałbyś spędzić resztę życia. To nieludzkie. To nawet nie zwierzęce.

Podeszła do syna i splunęła mu w twarz.

– Odbierz sobie życie i skończ wreszcie z tą nędzną farsą.

Wyjęła zza pasa zwyczajny, lekko wyszczerbiony sztylet i rzuciła mu pod nogi. Falonar patrzył na niego jak zahipnotyzowany. Zakrył usta dłonią, starając się zagłuszyć szloch, jednak na niewiele się to zdało. Nie potrafił się opanować, chociaż tak bardzo chciał.

– Na co jeszcze czekasz? – prychnęła. – Mimo że nie należę do kasty wojowników, nie godzi się, bym brudziła sobie ręce dla kogoś takiego jak ty.

Mężczyzna drżącymi dłońmi podniósł broń z posadzki, chwytając za ostrze. Okazało się, że mimo nieszczególnego wyglądu było ostre. Z palców zaczęła cieknąć krew. Po chwili mieszała się z łzami, które obficie kapały z podbródka.

– Mamo… Naprawdę nie chciałem, aby to wszystko tak się potoczyło.

Nic nie odpowiedziała, jedynie czekała na jego ruch, aż w końcu spełni polecenie. Spróbował przywołać w pamięci obraz tej uśmiechniętej przez łzy kobiety, z którą żegnał się na ganku ich domu, jednak obrazy zamazywały się. Nie potrafił rozróżnić szczegółów, powiedzieć, co wtedy czuł. Czy gdyby powiedział jej o swoich głęboko skrywanych pragnieniach, to zareagowałaby tak samo? Czy wyparłaby się swego syna i doprowadziła do jego egzekucji? Czy powtórzyłaby wszystko Ladvarianowi? Tak wiele wątpliwości.

Mocniej zacisnął palce na ostrzu sztyletu. Chciał czuć ból fizycznych, by odpędził on ten psychiczny na dalszy plan. Jednak na nic się to nie zdało.

– Obcięcie palców nie spowoduje twojej śmierci, ale jeżeli chcesz zadać sobie w ten sposób więcej ran, to twoja sprawa. Ja mam czas, zaczekam, aż zakończysz swe marne życie. Co prawda mdli mnie od twego widoku, ale jakoś to wytrzymam. Niczego innego nie mogę się po tobie spodziewać, skoro tak bardzo przypominasz swego ojca.

Jakby za mgłą stanęły mu przed oczami sceny z dzieciństwa. Dla niego zawsze tworzyli tylko i wyłącznie trzyosobową rodzinę. Wspierali się w trudnych chwilach, pomagali sobie nawzajem, śmiali się w radosnych momentach. Co prawda Kaelas wiele razy go irytował, ale był dobrym dzieckiem, nic nie mógł poradzić na to, że to z jego winy ojciec oszalał.

Czy gdy spełnię jej życzenie, to wrócę do tamtych czasów? Zbliżył sztylet do szyi. Czy znów powróci tamta beztroska i szczęście? Ostrze przecięło skórę, pociekły pierwsze krople krwi. Czy pojawi się przede mną tamta mama, która zawsze obdarzyła mnie pogodnym uśmiechem i ciepłym słowem? Mocniej przycisnął. Poczuł tak upragniony ból fizyczny i zakrztusił się. Czy znów chwyci mnie w ramiona i powie, że kocha? Widział na twarzy kobiety stojącej przed nim triumfalny uśmiech.

Ale co wtedy stanie się z Ladvarianem? Jak on sobie poradzi sam w walce przeciwko Vrieskasowi? Kto będzie go wspierał, gdy jego zabraknie?

Byli najlepszymi przyjaciółmi, niemal bratnimi duszami. Doskonale się ze sobą dogadywali, mimo wielu utarczek i przeciwnych opinii. Zawsze razem, zawsze ramię przy ramieniu, powiernicy największej tajemnicy. Nigdy nie opuściliby siebie nawzajem.

Falonar rzucił sztylet na podłogę. Zdawał sobie sprawę, że rana na szyi była dość głęboka. Miał jednak nadzieję, że nic poważnego się nie stanie, że uda mu się to wyleczyć.

– Kocham cię, mamo, ale nie żyjesz i nic mi ciebie nie przywróci. Pozostaje mi jedynie pamięć – powiedział drżącym głosem, przyciskając dłoń do krwawiącej szyi. – Może jesteś duszą, którą miałem znaleźć, ale nie jesteś duszą mojej ukochanej mamy. Ona wiedziałaby, że bez względu na moje uczucia nigdy nie poświęciłbym dobra mojej rasy ponad własne pragnienia.

Falonar wstał gwałtownie i, zanim kobieta zdążyła zareagować, chwycił jej głowę w dłonie i mocno okręcił. Kręgosłup pękł z głośnym trzaskiem. Głowa wygięła się pod dziwnym kątem. Mężczyzna ponownie padł na kolana, tuląc do piersi bezwładne ciało.

Nagły rozbłysk światła oślepił go. Wszystko zniknęło.

~ * ~

Mam nadzieję, że spodobał się wam taki dobór postaci do próby. Za pomysł na Ladvariana podziękowania kieruję do mojej siostry :* Sama nie wiedziałam, co mam z nim zrobić, bo jakoś brakuje mu szczególnie bliskich osób.

Chciałam was jeszcze zapytać, czy macie jakiś sposób na przypominanie sobie rzeczy, o których zapomnicie? Wszelkie rady mile widziane, bo jeszcze miesiąc temu miałam pomysł na jeden wątek, a obecnie gdzieś mi zwiał i za nic w świecie nie mogę przypomnieć sobie, jak chciałam to rozwiązać.

Tytuł rozdziału taki sobie, bo nie miałam pomysłu, a nie chciałam powtarzać tego, który był wcześniej. Ale w ramach bycia miłą (lub złośliwą, zależy jak patrzeć), mogę powiedzieć, że tytuł kolejnego to Bracia Duszy.

A wszelkie zaległości zostaną nadrobione do jutrzejszego południa. Może uda mi się jeszcze dzisiaj, ale nic nie obiecuję.