Rozdział 54: Bracia Duszy

Dziwne, że ludzie nie widzą tego, co mają pod nosem.

Agata Christie

Ladvarian otworzył oczy. Z niemałym zdziwieniem stwierdził, że znajduje się na dworze. Nad sobą miał identyczne niebo jak to na Oraculum, świeciły na nim nawet dwie gwiazdy. Stał na drodze porośniętej białymi kwiatami, która prowadziła do kamiennego trapezu znajdującego się niedaleko.

Czy tak wyglądają zaświaty?, pomyślał. Zginąłem, ale czuję się tak, jakbym nadal żył. I mam obie ręce.

Od niechcenia dotknął piersi. Nie było żadnej rany ani nawet śladu po niej. Kombinezon wyglądał dokładnie tak, jak w momencie wejścia do jaskini. Czy po śmierci zadbali nawet o mój strój? Wydawało mu się to dziwne i niemal nierealne. Miecz znajdował się w pochwie, jakby w ogóle go nie wyciągał.

Obejrzał się za siebie, zastanawiając, czy może tam znajduje się coś innego, co podpowie mu, jak powinien dalej postępować. Na ścieżce klęczał Falonar, obejmując się ramionami. Głowę miał pochyloną, a twarz ukrytą za kurtyną jasnych włosów. Czy on także nie przeżył próby? Serce podskoczyło mu do gardła i ze zdziwieniem zorientował się, że ono nadal bije. Czy po śmierci czekało nas kolejne życie?

W dwóch krokach pokonał dystans dzielący go od przyjaciela i ukucnął przy nim, jednak ten w tej samej chwili wstał, za wszelką cenę starając się ukryć twarz.

– Falonarze, wszystko w porządku? – zapytał niepewnie.

– Tak, lepiej chodźmy, bo Wyrocznia na nas czeka – odpowiedział, z odwróconą w prawą stronę głową, jakby nagle znalazł tam coś interesującego.

Ruszył przodem, a Ladvarian podążył za nim. W głowie kłębiło mu się od sprzecznych myśli i pytań. Czyżby jednak nie zginął? Czy to, co zdarzyło się w jaskini było tylko iluzją? Wszystko wskazywało na to, że tak. Falonar nie należał do ludzi, którzy by sobie z niego żartowali.

Wszystko wskazywało na to, że po przekroczeniu progu jaskini zostali specjalnie rozdzieleni, by każdy z nich miał stawić czoło własnej próbie. On musiał zmierzyć się z widmem człowieka, który mógł przejąć jego rolę, zastąpić go na obranej od tylu lat ścieżce. Ale kogo w takim razie widział Falonar? Kto sprawił, że nagle stał się wobec niego tak oschły i zimny?

Przekroczyli kamienny trapez i Ladvarian dopiero teraz zorientował się, że wewnątrz niego także rosną białe kwiaty. Na środku, zamiast dziwacznego głazu, znajdował się kamienny ołtarz. Wokół ozdobiono go licznymi płaskorzeźbami przedstawiającymi najróżniejsze stworzenia zamieszkujące przestrzeń kosmiczną. Jedni ucztowali i tańczyli, inni walczyli i przelewali krew, składając ofiary. Jedynie wizerunek środkowej postaci był niewyraźny i zatarty. Na pierwszy rzut oka przypominał dorosłego człowieka, lecz nie mógł stwierdzić czy mężczyznę, czy kobietę. Obie opcje były równie prawdopodobne. Przypominał mu ten, który widział na Berkayu.

– Widzę, że udało wam się wyjść w cało z próby, przynajmniej na pierwszy rzut oka – odezwał się Wyrocznia na przywitanie. Mimo że krajobraz uległ zmianie, on zachował swój dawny kształt. – Niby jesteście bardziej wyszkoleni, ale ci przed wami lepiej sobie radzili. Ale ostatecznie i wam udało się podjąć trafne decyzje. Chociaż, co stanie się dalej i jakie wnioski z tego wyciągniecie zależy od was. W tym wypadku przyszłość jest niezwykle zatarta. – Skierował swoje przedwieczne spojrzenie po kolei na każdego z mężczyzn. Wyglądał, jakby się nad czymś poważnie zastanawiał.

– Czyli to o nich cały czas mówiłeś? – zabrał głos Ladvarian. – Przed nami byli tu Kaelas i Kendappa, prawda? W takim razie, który z nas jest Legendarnym Wojownikiem, o którym mówią legendy? Odpowiedz!

– Wydawałoby się, że tak bardzo się różnicie, ale jesteście do siebie niezwykle podobni. On zadał to samo pytanie. I uzyskał tę samą odpowiedź. Nie sądzisz chyba, że odpowiem ci na to pytanie?

– Przeszliśmy próbę, więc zyskaliśmy prawo do odpowiedzi! – wykrzyknął książę, czując, że znów zaczyna narastać w nim wściekłość. – Dlaczego twierdził, że jest moją duszą?! Dlaczego miałby zająć moje miejsce?!

Spojrzał na Falonara, widział zdziwienie malujące się na jego twarzy, ale przyjaciel nic nie powiedział. To też go rozzłościło, gdyby nie jego ciągłe milczenie, mógłby wiedzieć znacznie więcej. Nawet teraz wolał przybrać maskę obojętności niż zabrać głos.

– Po kolei z tymi pytaniami, chyba nie sądzisz, że potrafię odpowiedzieć w momencie, gdy ty łapiesz oddech, aby wykrzyknąć następne – oburzył się Wyrocznia. – Jesteście Braćmi Duszy czy tego chcecie czy nie.

– Jesteśmy spokrewnieni? – wyrwało się Falonarowi. Głos mu drżał, a na twarzy zagościł wyraz zdumienia i szoku.

– Czy ja to powiedziałem? Więzy krwi nie mają z tym nic wspólnego. Wyczyścicie uszy – prychnął. – Narodziny Braci Duszy znaczył fałszywy księżyc. Obaj mają to samo pragnienie i dążą do niego całym sercem i duszą, to jemu poświęcili swe życie. W ostatecznym momencie obaj staną do walki przeciwko tyranowi. Ramię w ramię. Spójrzcie. – Wskazał dłonią na niebo, na którym błyszczały dwie gwiazdy. – Jest już na tyle ciemno, że możecie je zobaczyć. Powoli zbliżają się do siebie, a gdy do tego dojdzie, Bracia Duszy spotkają się i wypełnią się słowa przepowiedni. A wtedy rozpocznie się największa bitwa tych czasów.

– Ale Legendarnym Wojownikiem może być tylko jeden? – odezwał się Ladvarian, patrząc na gwiazdy. Znajdowały się całkiem blisko siebie. Czy to znaczyło, że wszystko dokona się już niebawem, czy też wędrówka trwa dość wolno i miał czas na przygotowania? Bał się o to zapytać, bo żadna opcja nie wydawała mu się satysfakcjonująca i posiadała wiele wad.

– To chyba logiczne, nie uważasz?

Landarczyk nic nie odpowiedział. Może i jasne, ale nie znaczyło, że podnosiło go na duchu. Nagle okazało się, że był z kimś związany. Z chłopcem, który urodził się tego samego dnia, którego widywał tak często, zanim wysłano go na trening na Yaskas, który był częścią jego największego pragnienia. Nie wiedział, co miałby z tym zrobić. Cała ta wiedza przytłoczyła go. Spadła na niego w jednej chwili niczym lawina.

– Co dalej? – rzucił w przestrzeń. Po raz pierwszy nie miał żadnego pomysłu ani tymczasowego planu. Na pozór nieuzdolniony chłopak zabrał mu wszystko.

– Z racji, że tożsamość Legendarnego Wojownika jest obecnie nieznana, musimy zachowywać się tak, jakbyście oboje mieli szansę nim zostać. Zgodnie ze słowami przepowiedni musisz postarać się o miecz.

– Ale Garuda strzeżona jest na Yaskas – wtrącił się Ladvarian.

– Liczę na twoją inteligencję i kreatywne myślenie, chociaż czasem brakuje ci i jednego, i drugiego. Nie jesteś tak wspaniały jak ja.

– Nie mogę tam teraz lecieć, podczas Bevrore Blomkool w stolicy nie wolno przebywać Landarczykom. Jesteś Wyrocznią i nie wiesz tego? – mruknął.

Z całych sił zaciskał dłonie w pięści. Zastanawiał się, czy wielką obrazą byłoby solidne walnięcie Wyroczni w pysk. I tak nic się nie dowiedział, więc równie dobrze mógłby zaryzykować.

– Z racji, że jesteś takim przystojnym i pociągającym młodzieńcem dam ci mały bonusik. – Te słowa wytrąciły Ladvariana z równowagi i spowodowały powstanie na policzkach szkarłatnych rumieńców. – Podczas tego Bevrore Blomkool na Yaskas nie będzie ani Vrieskasa, ani Paragasa. Masz szansę zdobyć Garudę i przy okazji zobaczyć księżyc, sprawdzić, co się stanie pod jego wpływem.

Książę milczał przez dłuższą chwilę, z niedowierzaniem patrząc na Wyrocznię.

– Jak to nie będzie? – wykrztusił w końcu.

– Coś ich zatrzyma w innej części wszechświata, szczegółów nie musisz znać.

– Tylko tyle? Mam odzyskać Garudę i czekać, aż spotkam się z Kaelasem?

– Z choinki się urwałeś? – prychnął Wyrocznia, kręcąc z dezaprobatą głową.

– Nie, z bambusa spadłem – odgryzł się Ladvarian, nie potrafiąc powstrzymać ciętej uwagi.

Wyrocznia parsknął piskliwym, głośnym śmiechem. Dobrą chwilę trwało, zanim się uspokoił i ponownie zabrał głos:

 – Brakuje ci jeszcze mojego wyczucia stylu, ale wszystko przed tobą, gdy będziesz uczyć się od najlepszego. Przepowiednia o tym nie mówi, ale Legendarny Wojownik powinien posiadać jeszcze coś – zakończył teatralnym szeptem.

Ladvarian czekał na dalsze wyjaśnienia, ale Wyrocznia nie kwapił się, aby coś jeszcze powiedzieć. Oscylował na wężowym ogonie najwyraźniej bardzo z siebie zadowolony.

– Co? – nie wytrzymał książę. Irytacja i wściekłość znów w nim narastały. Chciał jak najszybciej się stąd wydostać, a nie grać w tę paskudną grę.

– Jak to, co? Jaki ty niedoedukowany jesteś. O róg chodzi przecież! Legendarny Wojownik przed ostateczną bitwą musi zadąć w róg, by oznajmić ludom kosmosu, że czas niewoli właśnie się kończy, że mogą zerwać łańcuchy i ruszyć do ataku.

– Kaelas ma zrobić to samo? Teraz ścigamy się z czasem, by udowodnić, który z nas jest lepszy.

– Nie bądź śmieszny. On ma do zrobienia coś innego. A uprzedzając twoje następne pytanie, to róg znajdziesz na Alovlu, w strefie zachodniej. Gdy dotrzesz na miejsce, znajdziesz przewodnika, który powie ci, co dokładnie musisz zrobić. A co mi tam, dam ci nawet drugi bonusik, za poczucie humoru. Aby przełamać jedną z pieczęci, konieczne jest ofiarowanie czyjejś duszy, więc radzę zadbać o to zawczasu, bo na miejscu nie znajdziesz ochotników.

– Tyle się męczyłem, aby uzyskać tak niewiele informacji? – zapytał, nie potrafiąc ukryć rozczarowania w głosie.

– On dostał jeszcze mniej, o ile to cię zadowoli – odparł Wyrocznia. Po raz pierwszy jego oczy były pełne powagi, jakby według niego wszystko, co tutaj przeszli miało więcej sensu niż w rzeczywistości. - Gdyby okazało się, że to ty jesteś Legendarnym Wojownikiem, to, gdy przebijesz czarne serce tyrana Legendarnym Ostrzem, przyleć tutaj. Złożyć ostatnią ofiarę na kamiennym ołtarzu. Ku czci kosmosu.

Ladvarian kiwnął głową, nie przejmując się ostatnimi słowami Wyroczni. Odwrócił się na pięcie, chcąc jak najszybciej opuścić to miejsce. Falonar podążył za nim niczym cień.

~ * ~

– Dlaczego, do cholery, nic mi nie powiedziałeś?! – naskoczył na Falonara Ladvarian, gdy tylko statek opuścił Oraculum i ruszyli w dalszą drogę.

– Czego?

Przyjaciel wyglądał na zaskoczonego tym atakiem, jednak to tylko podsycało złość księcia. Nawet nie próbował się uspokoić.

– Czego, kurwa? Mówię o Kaelasie! Wiedziałeś, kiedy się urodził, wiedziałeś, co to może oznaczać, ale milczałeś! Żyłeś z nim pod jednym dachem przez tyle lat! – wyrzucał z siebie Ladvarian, nawet nie starając się uspokoić tonu głosu.

– Mnie o to obwiniasz?! – krzyknął Falonar.

Ostry ton głosu wyprowadził go z równowagi. Przyjaciel nigdy nie tracił panowania w jego obecności, właściwie to on niemal nigdy nie został wyprowadzony z równowagi. Nawet w naprawdę dramatycznych sytuacjach. Chciał coś odpowiedzieć, ale nie zdążył.

– Przychodziłeś do mojego domu, gdy obaj byliście jeszcze dziećmi. Widziałeś, jak Kaelas dorasta i jak się rozwija. Obaj mieliśmy takie samo zdanie o nim. Nie miał talentu, mimo że czasem dodawałeś mu otuchy i kłamałeś w żywe oczy, twierdząc, że jest inaczej. To ty twierdziłeś, że ktoś musiał się pomylić, kwalifikując go do kasty wojowników lub zrobił to ze względu na ojca i mnie, uznając, że wszyscy w rodzinie są utalentowani. A od czasu, gdy nie wrócił na Landare, obaj nie wiedzieliśmy, co się z nim stało! Sądzę, że w ogóle nie zaprzątałeś sobie myśli jego istnieniem, jako że dla ciebie nic nie znaczył!

– Ale wiedziałeś, kiedy się urodził! – nie dawał za wygraną Ladvarian. W oczach Falonara dostrzegł wielki smutek i ból, ale się nie uspokoił, dalej ciągnąc kłótnię.

– Dziwne, abym nie wiedział. To wtedy ojciec uznał, że to znak od bogów i stwierdził, że to on przyniesie mu chlubę i otrzyma jego dziedzictwo. Ten sam dzień waszych narodzin nic dla mnie nie znaczył, bo to ty wykazywałeś wybitne zdolności w sztukach walki. To ciebie wybrał lud Landare, byś stał się kimś wyjątkowym. To za tobą pójdą, jego nawet nie znają, więc dlaczego tak bardzo przeszkadza ci jego istnienie? Masz zamiar zabić go przy waszym pierwszym spotkaniu, aby nie mógł zabrać ci tytułu Legendarnego Wojownika?! Chcesz odebrać mi ostatniego członka mojej rodziny?!

– Jak śmiesz?! – warknął Ladvarian. – Należy mi się szacunek!

Tłumiona od wielu godzin wściekłość w końcu wymusiła na nim ujście. W dwóch krokach zbliżył się do Falonara i z całej siły uderzył w szczękę. Tamten najwyraźniej nie spodziewał się ataku, bo nie podjął próby zablokowania ciosu czy zrobienia uniku. Syknął z bólu, masując obolałe miejsce.

– Przepraszam, wasza wysokość – mruknął Falonar dość niewyraźnie, przesadnie akcentując ostatnie słowa. – Nie wiedziałem, że aż tak bardzo zależy ci na tytułach, książę. Sądziłem, że chcesz uwolnić Landarczyków z niewoli Vrieskasa, ale jak widać dzieliłeś się ze mną tylko częścią swoich planów. Co za różnica, który z was zostanie Legendarnym Wojownikiem, to tylko tytuł, a ty i tak dla swego ludu będziesz legendą. Jestem ci jeszcze do czegoś potrzebny, mój panie, czy mogę odejść?

– Idź.

– Dziękuję za pozwolenie, książę – zadrwił. Ukłonił się przesadnie nisko i wyszedł z sali sterowniczej, nie oglądając się za siebie.

Ladvarian odczekał chwilę, po czym wyszedł z pomieszczenia i skierował się do sali treningowej. Potrzebował wyżyć się na czymś, aby dać upust emocjom, a worek treningowy wydawał się do tego odpowiedni.

Wściekłość kumulowała się w nim odkąd wylądowali na Oraculum i podążyli czerwoną ścieżką, a ostatnia rozmowa z Wyrocznią okazała się momentem kulminacyjnym. Z ulgą pozbywał się tych emocji, raz za razem uderzając w sporej wielkości, dość wytrzymały worek, zawieszony pod sufitem. Pot spływał mu po skroni i karku, a mokre włosy sklejały się ze sobą, ale było to dobre uczucie.

Żałował, że bezpodstawnie naskoczył na Falonara i na nim wyładował złość. Przyjaciel miał rację, że nie była to jego wina. Skąd którykolwiek z nich mógł wiedzieć, że ten w gorącej wodzie kąpany, zarozumiały chłopak tak się zmieni.

Jesteście do siebie niezwykle podobni.

Jeden cios, kolejny, kolejny, kolejny i kolejny.

To nieprawda. Nawet jeżeli teraz mieli takie samo zadanie, to jego ambicje nadal były większe i ważniejsze. Falonar po raz kolejny miał rację, sam zabrnął w tym za daleko i nieomal zapomniał o tym, co przez całe życie było dla niego najważniejsze.

Zatrzymał worek treningowy i oparł o niego głowę. Cały czas myślał o sobie, zapominając, że przyjaciel też musiał przejść przez własną próbę. Stanął mu przed oczami obraz tego potężnego wojownika klęczącego na ziemi, gdy za wszelką cenę nie chciał pokazać swojej twarzy. Zastanawiał się, co by na niej zobaczył. Ból? Smutek? Łzy?

Wiedział już, co musi zrobić. I powinien to uczynić już wcześniej. Ale najpierw weźmie szybki prysznic. Lodowata woda dobrze mu zrobi.

~ * ~

 Falonar siedział oparty o łóżko w swoim pokoju. Srebrny kombinezon zamienił na lniane spodnie, strój przypominający mu o domu i dzielnicy, w której się wychował. Zapalił jedynie jedną małą lampkę, by nie znaleźć się w całkowitych ciemnościach, które tylko go dołowały.

Przyciągnął kolana do piersi i położył na nich głowę, pozwalając, aby włosy zasłoniły twarz. Widok matki i wspomnienie słów, które wypowiedziała, sprawiły, że nie potrafił się powstrzymać i powiedział Ladvarianowi, co leżało mu na sercu, a potem przesadził, drwiąc z niego.

Nie powinien tego robić, ale nie spodziewał się, że przyjaciel tak go zrani. Wcześniej tak gorliwie zapewniał o ich przyjaźni, a teraz burzył relacje, które zbudowali, które pogłębiły się na Berkayu. Najgorsze, że nie potrafił się za to na niego gniewać, nawet za ten niesprawiedliwy cios. Przeklęte uczucia!

Szczęka nadal go bolała i zapewne niebawem spuchnie, ale na szczęście Ladvarian nic mu nie złamał, bo nie wróżyłoby to dobrze na przyszłość. Żaden z nich nie posiadał tak rozległej wiedzy medycznej, by odpowiednio zająć się taką raną.

I pomyśleć, że wszystko to z winy Kaelasa. Znowu. Wyglądało na to, że rzeczywiście zaplątał się w coś wielkiego, ale pomimo słów Wyroczni, nie potrafił pogodzić się ze słowami Mistrza Penyu. Wszystko wskazywało na to, że ten Landarczyk, którego tak chwalił, to Kaelas. Ambitny wojownik z wielkimi perspektywami. Brzmiało to śmiesznie, biorąc pod uwagę, że nie potrafił nawet przelać ki do miecza. Czyżby aż tak się zmienił? Czy poznałby go teraz? Czy osiągnął już na tyle wysoki poziom, aby go pokonać?

Zapewne nie dowie się niczego do czasu ich spotkania. A wtedy rozpęta się piekło, bo ani jeden, ani drugi nie pozwoli odebrać sobie tak zaszczytnego tytułu. Jak Bracia Duszy mieli stanąć do boju ramię w ramię, skoro każdy z nich chciał dominować i grać pierwsze skrzypce? Wydawało mu się to śmieszne i nierealne.

Nagle usłyszał ciche pukanie, po czym drzwi odtworzyły się i dostrzegł w nich Ladvariana. Mężczyzna wszedł do środka i zapalił normalne światło. Zbliżył się do niego i usiadł naprzeciwko ze skrzyżowanymi nogami. Był na tyle blisko, że serce Falonara bez ostrzeżenia zaczęło wybijać szybszy rytm. Zdrajca.

Spojrzał na talerz, który przyjaciel przyniósł ze sobą i postawił obok, by zaprzątać głowę innymi myślami. Ze zdziwieniem zorientował, że znajdowało się na nim pięć babeczek. Kruche ciastko wypełnione musem owocowym, z pokaźną porcją kremu na wierzchu i kawałkiem czekolady na szczycie. Był to ulubiony przysmak Ladvariana i zazwyczaj znikał ze spiżarni pierwszego dnia podróży.

Falonar nie potrafił się powstrzymać i wybuchnął serdecznym śmiechem, ignorując przy tym ból szczęki.

– Schowałeś to u siebie w pokoju? – zapytał, gdy już się trochę uspokoił.

Ladvarian nieznacznie kiwnął głową, ale jego twarz nadal pozostawała poważna.

– Przepraszam, Falonarze – zaczął. – Poniosło mnie. Za bardzo. A nawiązanie do twojego ojca było ciosem poniżej pasa. Wiem, że to sprawia ci ból, a ja… ja zachowałem się jak idiota.

– Ja też przepraszam, jesteś moim księciem i należy ci się szacunek bez względu na wszystko.

– W ramach rekompensaty możesz teraz mnie uderzyć. Nie zrobię uniku.

– Wystarczy mi, że to ja zjem tę piątą babeczkę.

Twarz Ladvariana rozjaśnił uśmiech. Przyjaciel zbliżył się do niego i uściskał serdecznie. Falonar odwzajemnił gest, ciesząc się z tej chwilowej bliskości. Z chęcią w ogóle nie wypuszczałby go z ramion i…

Niewiele myśląc, chwycił jego twarz w dłonie i pocałował. Krótko i delikatnie, zaledwie musnął suche wargi. Serce i ciało chciały znacznie więcej. Ladvarian spojrzał na niego ze zdziwieniem. Odsunął się nieznacznie, zakrywając usta dłonią i nie mówiąc ani jednego słowa.

~ * ~

Domyślam się, że końcówka wzbudzi różne emocje i opinie, a najgorsze dla was pewnie będzie to, że ciąg dalszy przygód Ladvariana i Falonara dopiero w lipcu.

Kto jeszcze ma wrażenie, że róg pasuje tu jak piernik do wiatraka? (o, las rąk widzę). A tak na poważnie, to to jeden z pierwszych pomysłów (tyle, że w przepowiedni się nie zmieścił) i wtedy w ogóle się nie spodziewałam, że Ladvarian do wyroczni zawita dopiero w okolicach pięćdziesiątego rozdziału.

Zmieniłam też podstronę z linkami, jakby ktoś był ciekaw. W poprzedni weekend trochę mi się nudziło i oto efekt (chociaż mogłabym zająć się dwoma projektami, które mam do zrobienia do końca semestru, ale wiadomo, jakie priorytety są ważniejsze).