Rozdział 55: Be'Shar

Chcieliśmy jak najlepiej, a wyszło tak jak zawsze.

Wiktor Czernomyrdin

RM19 po raz pierwszy miał problem z wylądowaniem na jakiejś plancie. Nie pomógł nawet autopilot, który włączył alarm i zatrzymał statek przed przejściem przez atmosferę. Własnoręczne przejęcie sterów też na niewiele się zdało. Kaelas obserwował, jak strużki srebrzystego potu spływają mu po skroni i jak między brwiami pojawia się pionowa bruzda.

Postanowił chwilowo milczeć, aby nie rozpraszać przyjaciela. Kilka uwag i komentarzy cisnęło mu się na język, ale powstrzymywał się, wiedząc, że Kendappa od razu by mu się zrewanżowała (mimo że nie zawracałby się do niej), rozpoczynając kolejną kłótnię.

Odkąd na Ziemi wydarzyło się coś, czego nie pamiętał (a wedle słów RM19 kobieta też nie powinna) wróciły między nimi dawne zwyczaje. A przynajmniej ona je wprowadziła, bo on wcale tego nie chciał. Najpierw nie odzywała się do nikogo przez kilka dni, potem łaskawie wtrącała się do konwersacji, lecz one kończyły się jedynie ostrymi wymianami zdań.

Całkowicie zaprzestała treningów z Kaelasem, nie wyjaśniając tego dokładnie (chociaż kilka przegranych przez nią sparingów z rzędu mówiło samo za siebie). Oznajmiła, że osiągnął już na tyle wysoki poziom, że teraz może się sam doskonalić. Szczególnie, że powinien się skupić na sprawach związanych z ki, jak zalecił mu Mistrz Penyu. Przyjął to ze spokojem. Z dwojga złego wolał samotność niż wahania nastrojów Kendappy.

– Mogliby pomyśleć o jakimś lądowisku – mruknął pod nosem RM19, a znużony Kaelas przyznał mu w duchu rację.

Od kilkudziesięciu minut krążyli wokół granicy z atmosferą, aby znaleźć jakieś miejsce do lądowania. Komputer na statku od razu oznajmił, że takowe nie istnieje, ale RM19 nie poddawał się. Mistrz Penyu powiedział, że mają się tu udać, więc on przyjął to jako najwyższą świętość i bez względu na przeciwności (i negatywne wskazania jego ukochanej elektroniki) miał zamiar tego dokonać.

Kaelas nie wiedział, w czym tkwił problem i dlaczego nie mogli wylądować w pierwszym lepszym miejscu. Gdy zapytał, otrzymał jedynie dość burkliwą odpowiedź, że ma siedzieć cicho i przez kilka minut nie przeszkadzać. Kilka minut już minęło, a oni nadal znajdowali się w punkcie wyjścia i nic nie wskazywało na poprawę. Wątpił, aby nagle ujrzeli gdzieś wielką, czerwoną strzałkę zawieszoną w kosmosie i wskazującą potencjalne miejsce lądowania.

– Nareszcie – odezwał się niespodziewanie RM19.

Bez żadnego ostrzeżenia przystąpił do lądowania. Nastąpiło kilka nieprzyjemnych wstrząsów i cichych przekleństw RM19, gdy ponownie poderwał statek do lotu, ale nie wyprowadził go z atmosfery. Przyczyna takiego zachowania okazała się dość prosta, ale zarazem nie do pojęcia.

Kapsuła nie mogła wylądować, bo, z tego, co zaobserwował Kaelas, miała pod sobą dach jakiegoś olbrzymiego budynku. Chociaż to mało powiedziane, ale nie znał innego słowa. Budowla ciągnęła się we wszystkie strony i nie było widać jej końca. Prawdopodobnie, gdyby RM19 spróbował wylądować, to przebiliby się przez dachówki i znaleźli w czyimś domu bez zapowiedzi. Znając ich szczęście, przy okazji uszkadzając kapsułę i skazując się na kilka tygodniu pobytu tutaj i opóźnieniu dalszej podróży.

Kolejne kilkanaście minut zajęło im znalezienie wolnej przestrzeni, na której mogli bezpiecznie ulokować statek. Lecieli wolno, by przez przypadek nie uszkodzić dachu. Po drodze mijali kilka trawników otoczonych murem. Mimo że kapsuła spokojnie by się tam zmieściła, RM19 ignorował je, nie udzieliwszy żadnego wyjaśnienia.

Ostatecznie znaleźli miejsce, w którym kończył się budynek. Statek wylądował w niewielkiej odległości od niego. Kaelas przyjął to z ulgą, bo kręcenie się bez sensu powoli zaczynało go irytować. Jednocześnie czuł dziwny, irracjonalny strach wobec tego, co znajdą w olbrzymiej budowli.

– Dlaczego nie wylądowałeś wcześniej? – zapytał Landarczyk, chcąc przerwać ciszę. Kendappa wymaszerowała z pomieszczenia z nosem wycelowanym w sufit, by przygotować się do zejścia na ziemię.

– Gdzie? – zdziwił się RM19, marszcząc brwi. – Na dachu? Nie utrzymałby ciężaru statku, biorąc pod uwagę…

– Na trawie – przerwał mu, nie chcąc słuchać kolejnych technicznych wywodów, których i tak nie rozumiał.

– Przecież to byłoby wtargnięcie do czyjegoś domu – oburzył się. – Jak ty byś się czuł, gdyby w twoim ogrodzie wylądował ktoś obcy albo co gorsza na twojej głowie.

Kaelas wzruszył jedynie ramionami i wyszedł z pomieszczenia, by zaczekać na towarzyszy przy wyjściu z kapsuły. Miał nadzieję, że na Be’Shar nie czekają na nich kolejne przeciwności losu. Tym razem chciał, aby słowa Mistrza Penyu się sprawdziły. Chwilę by odpoczęli, mógłby trenować na tych dużych trawnikach, bo sala treningowa miała określone rozmiary i nie posiadał pełnego pola do popisu, a w międzyczasie mnisi podaliby im informacje odnoście tego, dlaczego zamienił się w potwora i jak może to cofnąć albo zapobiec dalszym transformacjom. W głowie wszystko wydawało się takie proste, ale nie dawało mu spokoju wrażenie, że nigdy nic nie układało się po jego myśli. Począwszy od Harenosum, a na Ziemi skończywszy. Nie twierdził, że wszystkie te doświadczenia były złe, ale o większości wolałby zapomnieć, ewentualnie dostać drugą szansę, aby naprawić błędy.

Po chwili dołączyła do niego Kendappa. Kaelas postanowił nie barć ze sobą miecza, w razie czego i tak potrafił się bronić, a teoretycznie nic złego nie miało tu na nich czekać, ale kobieta musiała posiadać inne zdanie. Próbowała ukryć sztylety pod szeroką koszulą, którą założyła na srebrny kombinezon, jednak gdy się niecierpliwiła, kładła ręce na biodrach. Przez to kształt pochwy i rękojeści wyraźnie rysował się pod materiałem. Landarczyk uśmiechnął się na ten widok pod nosem, ale nic jej nie powiedział. Wyglądała śmiesznie w tym stroju, ale ona zawsze na pierwszym miejscu stawiała wygodę i praktyczność, na modzie w ogóle się nie znała.

Gdy dołączył do nich RM19, wyszli z kapsuły. Na planecie panował dość chłodny klimat. Przyjaciele założyli kombinezony neutralizujące zimno, ale on odczuł je na własnej skórze, bo lniana koszula nie stanowiła żadnej ochrony. Mimo to nie żałował. Obiecał sobie, że nie założy stroju ludzi Vrieskasa, chyba że będzie to naprawdę konieczne (chociażby w walce), a ta sytuacja do takich nie należała.

Zerknął na jasnoniebieskie niebo i ze zdziwieniem zorientował się, że Be’Shar posiadało większą ognistą gwiazdę w porównaniu do Landare, a mimo to było tu znacznie chłodniej.

Nagle serce podskoczyło mu do gardła, gdy zobaczył, że na niebie widać więcej jasnych tarcz. Tak podobnych do księżyca. Nie mógł to jednak być naturalny satelita, bo nie poczuł nic, co zwiastowałoby początek przemiany w potwora.

– To planety – odpowiedział na niezadane pytanie RM19. Najwyraźniej musiał zobaczyć strach i zwątpienie w oczach przyjaciela. – Muszą tworzyć jakiś naturalny układ z Be’Shar, bo znajdują się za blisko.

– A księżyc? – zapytał niepewnie Kaelas. Nie potrafił całkiem ukryć nuty strachu w głosie, z czego nie był zadowolony. Mężczyzna spojrzał na niego z troską, a Kendappa udawała, że nic nie słyszy.

– Nic nie wskazuje na to, aby Be’Shar go posiadało.

– Ale? – dociekał, orientując się, że przyjaciel nie był z nim do końca szczery.

– Ale tamte planety mogą go posiadać, a z racji, że znajdują się tak blisko, to w nocy może być widoczny. Oczywiście pozostaje jeszcze pytanie, co dokładnie powoduje przemianę i czy przebywanie w pomieszczeniu bez okien sprawi, że nic się nie stanie.

Kaelas nic nie odpowiedział, ale był wdzięczny RM19, że próbował podtrzymać go na duchu. Wiązała się z tym sprawa nauki i zdobycia nowych informacji, ale i tak było to miłe i dawało odrobinę nadziei.

 Udali się pod olbrzymi budynek, jak przypuszczał wielką bibliotekę, o której wspominał Mistrz Penyu. Kaelas musiał się zgodzić ze starym mentorem, bo wielka to odpowiednie słowo do określenia tego czegoś. Jej ściany wykonano z czegoś, co na pierwszy rzut oka przypominało jasnoszary kamień, a niemal płaski dach pokryto ciemną dachówką. Gdzieniegdzie było widać niewielkie okienka porozrzucane bez ładu i składu, z czego większość pozostawała zamknięta.

Podeszli do dużych, dwuskrzydłowych drzwi wykonanych z jakiegoś ciemnego drewna. Kendappa zastukała mosiężną kołatką ozdobioną głową lwa. Rozległ się głośny dźwięk, który po minucie ucichł. Czekali, lecz nikt im nie otworzył.

– Kto wie, czy w ogóle usłyszeli pukanie – zasugerował Kaelas. – Albo biegną z drugiego końca budynku, więc przyjdzie nam trochę poczekać.

Kendappa posłała mu spojrzenie w stylu: jesteś głupi, więc lepiej w ogóle się nie odzywaj i oszczędź nam tej żenady, ale się nie odezwała.

– Nie da się przybiec z drugiego końca budynku, tam nawet nie słyszeli pukania – podjął temat RM19, bo mógł podzielić się własną wiedzą. Kobieta jedynie przewróciła oczami. – Be’Shar jest większa od Landare. A ten budynek zajmuje grubo ponad połowę powierzchni planety. Zastanawiam się, jak oni się przemieszczają… – zadumał i zamilkł, pogrążając się we własnych myślach.

Biorąc pod uwagę rozmiary budynku, nie musieli długo czekać, aż ktoś otworzy im drzwi. Wrota rozchyliły się gwałtownie, niemal tratując RM19, który zajęty był własnymi myślami, przez co nie docierało do niego to, co działo się w rzeczywistości. Na szczęście Kaelas i Kendappa w porę go odsunęli.

W progu stanął wysoki i chudy młody mężczyzna. Ciemnozielony habit wisiał na nim jak na wieszaku. Wystarczył jeden rzut oka, aby stwierdzić, że był na niego o wiele za duży. Jednak stanowiło to drobnostkę w porównaniu z resztą wyglądu. Kaelas musiał mocno się powstrzymywać, aby nie wybuchnąć śmiechem, ale szeroki uśmiech mimowolnie pojawił się na jego twarzy. Kątem oka dostrzegł, że Kendappa ma ten sam problem i stara się nie patrzeć na mnicha.

Jego głowa do połowy była ogolona, na drugiej części nadal pozostała warstwa pianki do golenia. To samo dotyczyło policzków i podbródka. Okulary w drucianych, prostokątnych oprawkach zsunęły się na sam czubek haczykowatego nosa. Mężczyzna poprawił je, by znalazły się na odpowiednim miejscu, jednak jak na złość znów się zsunęły.

– Przepraszam, że tak długo musieli państwo czekać – oznajmił, kłaniając się przesadnie nisko. – Odkąd dowiedzieliśmy się, że państwo przylecą, przydzielono mnie na państwa przewodnika. Na imię mam Marejat i od teraz jestem na każde państwa życzenie.

– Miło nam poznać – wtrącił się RM19 i skinął głową, gdy mężczyzna łapał oddech. – Ale skąd masz pewność, że to właśnie na nas czekasz?

– O, Mistrz Penyu powiedział Mistrzowi Nien Sử, że nasze skromne progi zaszczyci Alatanka, Landarczyk i mieszkaniec BS88C. A wy pasujecie do tego opisu jak ulał. – Na jego twarzy pojawił się szeroki, pełen zadowolenia uśmiech. – Ostatecznie niewielu mamy tu gości, a już na pewno nie tak znakomitych jak państwo. Zaprowadzę państwa do waszych pokoi i wyjaśnię strukturę oraz zasady prowadzenia i korzystania z biblioteki – dodał, nie doprowadzając do słowa RM19, który już otwierał usta, a ostatecznie musiał zrezygnować. – Zapewne państwo są głodni, ale na posiłek trzeba poczekać jeszcze z dwie godziny. Kuchnia wydaje posiłki tylko o określonych godzinach. Proszę za mną.

~ * ~

Każdy z nich otrzymał swój własny, niewielki pokoik z przylegającą do niego łazienką. Był on znacznie mniejszy od tego na statku, ale Kaelas nie narzekał, bo w jego znajdowało się okno (w przeciwieństwie do pokojów Kendappy i RM19), które mógł otworzyć w każdej chwili.

Problem pojawiał się w nocy. Wszelka radość znikała, a jej miejsce zajmował strach przed tym, że w każdej chwili na niebie może pojawić się księżyc, a on zamieni się w potwora. Nie chciał o tym rozmyślać, ale podczas bezsennych nocy nieprzyjemne wizje same go nawiedzały. Zwijał się w kłębek, przyciskając poduszkę do piersi i czekał na niespokojny sen lub pierwsze promienie słońca.

Marejat wyjaśnił im, jak zbudowana była biblioteka i jakie obowiązują w niej zasady. To pierwsze nie miało dla Kaelasa znaczenia, bo i tak samodzielnie potrafił dojść do niewielu miejsc i częściej korzystał z pomocy przewodnika lub niezawodnej pamięci (lub komputera w okularach) RM19.

Cała reszta informacji odnoście struktury biblioteki, podziału na sektory, katalogu i pracujących i mieszkających w niej mnichów niewiele Landarczyka interesowała. Marejat wyrzucał z siebie te wiadomości z prędkością karabinu maszynowego i chyba tylko RM19 zdołał wszystko zrozumieć. Nawet Kendappa miejscami zaczynała się nudzić, chociaż udawała, że pilnie słucha.

Mistrza Nien Sử, głównego mnicha z kilkoma innymi tytułami, które nie były na tyle ważne, aby ulokować się w pamięci Kaelasa, nie poznali. Ani razu nie widzieli go na oczy, bo według Marejata cały czas przesiadywał w swoich komnatach, a zarządzanie biblioteką zlecił komuś innemu. Taki stan rzeczy utrzymywał się od tysięcy lat i nic nie wskazywało na poprawę lub zmianę. Landarczykowi nie zależało na tym spotkaniu, ale RM19 miał inne zdanie. Zastanawiał się, czy gdyby wiedział, gdzie ulokowane są komnaty Mistrza, to sam złożyłby mu wizytę.

Z upływem kolejnych monotonnych dni przesiadywanie w jednej z bibliotecznych sal razem z przyjaciółmi zaczynało przytłaczać Kaelasa. Oni razem z Marejatem w ekspresowym tempie przeglądali kolejne grube księgi i dane zapisane w pamięci komputerów. On, nie mając innego wyboru, ślęczał cały czas nad jedną książką (którą tamci zdążyli wcześniej już przejrzeć), wpatrując się w małe, czarne znaczki. Starał się ignorować natarczywe spojrzenia Kendappy, którymi próbowała ponaglić go do pracy. W końcu to jemu najbardziej zależało na tym, aby poznać tajemnicę księżyca i transformacji, której uległ pod jego wpływem.

Wiedział, że niewiele tu pomaga, ale nie mógł po prostu wyjść. Duma mu na to nie pozwalała. Wolał tam siedzieć i się męczyć, rozmyślając o księżycu i natarczywym śnie, który ustał w momencie, gdy w końcu spojrzał na jasną tarczę i zamienił się w potwora oraz o wszystkim, co dała mu ta przemiana. Władanie mieczem utworzonym z własnej energii wewnętrznej opanował na dobrym poziomie. Kendappa nie prawiła mu już głupich uwag, że obawia się znaleźć w pobliżu, gdy ćwiczy, by nieujarzmiona ki przypadkiem w nią nie trafiła.

Czasem, próbując iść za naukami Mistrza Penyu, starał się wyciszyć umysł. Było to jednak trudne przedsięwzięcie. Nie potrafił nie myśleć o niczym. Zawsze coś zaprzątało znajdowało się w jego głowie, a atmosfera panująca w bibliotece przytłaczała go. Na dworze byłoby mu o wiele łatwiej. Tak przynajmniej sądził, ale ostatecznej pewności nie posiadał.

– Nielada problem posiadacie – mruknął Marejat. – Mistrz Nien Sử na pewno wiedziałby, gdzie szukać odpowiedzi lub znałby ją. Chociaż stawiam na to drugie, bo Landarczycy są dość starą rasą. Ale niech państwo się nie martwią, rozwiążemy ten problem – dodał z dziecięcym entuzjazmem.

– Tylko kiedy – jęknął Kaelas pod nosem, mając nadzieję, że nikt go nie usłyszał, ale, sądząc po spojrzeniu Kendappy, do niej dotarło. Miał wrażenie, że ostatnio była w nadmiarze wyczulona na wszystkie jego komentarze kierowane w przestrzeń.

– Chcesz powiedzieć, że Mistrz Nien Sử zna niemal wszelkie dane, które tu zgromadzono? – zapytał RM19, nie potrafiąc ukryć zdumienia i niedowierzania w głosie.

– Oczywiście – energicznie zapewnił Marejat, machając przy tym rękami i strącając kilka książek. Zapewne chciał ubarwić swoją wypowiedź gestem, ale w tym wypadku nawet Kaelas nie widział w tym najmniejszego sensu

Kendappa automatycznie schyliła się i podniosła porozrzucane po podłodze księgi. Na jej twarzy malował się wyraz złości, zapewne spowodowany niszczeniem tak cennych zbiorów, chociaż to nie ona była ich właścicielką. Marejat wyglądał, jakby niczym się nie przejął, bo kontynuował:

– Mistrz Nien Sử to największy uczony, ogrom jego wiedzy jest niepojęty. Niestety. – Westchnął teatralnie, co zepsuło całkowity efekt odbioru informacji. – Nie wiem, dokładnie kiedy, w każdym razie dość dawno, po prostu usunął się w cień. Nawiasem mówiąc, muszą państwo wiedzieć, że Mistrz żyje już bardzo, bardzo długo, nikt nie wie dokładnie ile lat. Zamknął w swych komnatach i nie brał aktywnego życia w tworzeniu biblioteki i katalogowaniu wszelkich zbiorów. Tam przynosi mu się posiłki i wszystko, czego sobie zażyczy, chociaż bardzo smutne jest to, że nie interesuje się już życiem kosmosu. Miejsce głowy zakonu przejął ktoś inny i teraz jest to funkcja wymienna.

Po tych słowach Kaelas nie mógł wygnać z głowy obrazu jakiegoś robota, bo to, co słyszał nie pasowało do opisu żywego człowieka. Może akumulatory mu się wyczerpały i wystarczy naładować?

– W takim razie szkoda, że nie będziemy mogli się z nim zobaczyć – zadumał RM19. – Mimo wszystko może słyszał w przeszłości o takich anomaliach.

– Nie ma wątpliwości – zapewnił Marejat, ale żaden z nich nie był skory mu uwierzyć na słowo. Szczególnie, że nawet Mistrz Penyu nie wiedział o takim przypadku. – W każdym razie i tak zebrali państwo całkiem sporo informacji. Przemianę Landarczyków w olbrzymie tygrysy powoduje księżyc w pełni. Uważam, że to priorytet.

Kaelas położył głowę na stole, nie mając ochoty po raz tysięczny słuchać tego samego. Młody mnich miał nieznośną tendencję powtarzania co najmniej dwa razy dziennie tego wszystkiego, co do tej pory znaleźli. Na dodatek nic nie było w stanie odwieść go od tego rytuału. Nawet RM19 twierdził, że informacje, które znaleźli, na niewiele im się w tym konkretnym przypadku przydadzą, ale Marejat i tak robił swoje. Landarczyk zastanawiał się, czy za karę nie dostali takiego przewodnika. Nie wiedział tylko, co takiego zrobili źle. Ten długi czas spędzony na Ziemi? Chyba że to Mistrz Penyu jakoś naraził się mnichom, a z racji, że on ich tu zapowiedział, to obrywają zamiast niego.

– Wiadomo, że kiedyś nad Landare świecił księżyc, który w nieznanych dotąd okolicznościach nagle zniknął.

– A mnie się wydaje, że znanych – wtrącił Kaelas, zanim zdążył się powstrzymać. Kątem oka dostrzegł uśmiech na twarzy Kendappy, który kobieta starała się ukryć.

– Pan wybaczy, ale kwestia przybycia Vrieskasa na Landare nie jest brana tu pod uwagę. Co ma polityka do astronomii? Księżyc zobaczył, że król oddaje koronę i postanowił wyhodować sobie nóżki i odejść, by stać się satelitą innej planety? Przecież to brzmi absurdalnie!

– Moja matka wiedziała, co mówi – nie dawał za wygraną Kaelas. – A w ogóle skąd wiadomo, czy nie stał za tym Vrieskas? Słyszałem o tym, że niektóre planety zamieniały się w gwiezdny pył, gdy nie chciały się poddać jego woli. Może księżyc nad Landare też zniszczył.

Marejat kilkanaście razy otwierał i zamykał usta, jednak ostatecznie nic nie powiedział, jakby zabrakło mu wszelkich argumentów.

– Zastanawiam się, od kiedy Kaelas zaczął myśleć. Może nam to jeszcze na dobre wyjdzie – wtrąciła się Kendappa, a na policzkach wojownika pojawiły się szkarłatne rumieńce. Jednakże nie mógł oprzeć się wrażeniu, że w jej oczach królował smutek. – Chyba że dopadł jakąś wyprzedaż mózgów, chociaż nigdzie niczego takiego nie widziałam – zadumała.

– Mnie najbardziej zastanawia, jak często księżyc osiągał stan pełni na Landare – wtrącił szybko RM19, gdy wojownik już otwierał usta, by się odgryźć. Zapewne wiedział, że w krytycznym momencie mogłoby dojść do rękoczynów albo ucierpiałaby biblioteka. – I co wtedy działo się z małymi dziećmi albo kobietami w ciąży. Nie wyobrażam sobie, aby płód też ulegał transformacji, to groziłoby zaburzeniami rozwoju i czasu trwania ciąży.

– Może wtedy nie dochodziło do transformacji – zasugerowała Kendappa. – Ciąża była taką tarczą ochronną albo coś.

– To bez sensu, Kendappo – odpowiedział spokojnie, a Kaelas energicznie pokiwał głową, bezmyślnie zgadzając się z przyjacielem, co kobieta skwitowała drapieżnym spojrzeniem. – Bardziej prawdopodobny wydaje mi się sposób, aby do tego nie dopuścić. Może jakiś lek, zioło znane tylko i wyłącznie na Landare.

– I już zapominanie – dodał Kaelas, chociaż taka perspektywa mu się nie spodobała. – Matka nic o tym nie mówiła.

– O transformacji też nic nie mówiła – przypomniała mu Kendappa.

– Ale wierzyła w kult księżyca, czyli coś musiało być na rzeczy. Wielu w niego wierzyło, po przedstawieniu związanym z tym fałszywym jeszcze więcej. Teraz ma się okazać, że wierzyli, chociaż nie wiedzieli, co on powoduje i z czym jest związany?

– Najwyraźniej. Jak widać głupota to cecha charakterystyczna Landarczyków.

– Nie ma jakiegoś sposobu, aby skontaktować się z twoją matką, Kaelasie? – zapytał RM19, ignorując głupie uwagi Kendappy.

Wojownik ze smutkiem pokręcił głową. Bardzo chciałby, aby istniał jakiś sposób, ale wiedział, że go nie było. Może szybciej udałoby się nawiązać kontakt z Falonarem, ale to mogłoby się dobrze nie skończyć. Wolał nie ryzykować, szczególnie przez wzgląd na matkę. Gdy nie wiedziała o niczym, była bezpieczna.

– W takim razie wracajmy do dalszej pracy! – zaproponował z entuzjazmem Marejat.

~ * ~

I nareszcie dotarli na Be’Shar, o którym dowiedzieli się w rozdziale dwudziestym pierwszym. Trochę im to zabrało ;)

Opis Be’Shar jest taki pobieżny, bo nie powtarzałam już tego, co napisałam w bonusie. Wolę się skupić na tym, co tam robią niż powtarzać się i z lenistwa kopiować tamte fragmenty, bo na pewno nie chciałoby mi się tego pisać inaczej.

I życzę powodzenia tegorocznym maturzystom :) Nie martwcie się, matura jest prościutka i przyjemna. Nawet jeżeli teraz tak nie myślicie, to przypomnicie sobie o tym podczas sesji.