Rozdział 56: Spotkanie z Vrieskasem

Trzeba uważać, kiedy wypowiada się życzenie. Nigdy nie wiadomo, kto może słuchać.

Terry Pratchett – Muzyka duszy

Kaelas siedział na trawie na jednym z wewnętrznych dziedzińców. Miał już dość przebywania w bibliotece i bezsensownego wpatrywania się w zapisane kartki papieru. Zaczynało go to powoli drażnić i potrzebował chwili, by się odprężyć i trochę potrenować. A tutaj łatwiej było mu się skoncentrować i oczyścić umysł.

Niewielkie, szare chmury przysłaniały i odsłaniały słońce, ale na dworze było dość ciepło jak na warunki panujące na Be’Shar.  Najważniejsze, że mury, które otaczały dziedziniec, zatrzymywały wszelkie podmuchy wiatru. Dostał od Marejata ciepłą bluzę, więc nie groziło mu zmarznięcie, a więc nie miał na co narzekać.

Nagle poczuł dość mocne szturchnięcie w głowę. Momentalnie stanął na równe nogi i szykował się do kontrataku. Wtedy zorientował się, że osobą, którą wziął za napastnika, okazała się Kendappa. Patrzyła na niego lekko zmrużonymi oczami, w których błyszczały gniewne ogniki. Zresztą nawet wyraz jej twarzy świadczył o tym, że była wściekła. Z chęcią nadal pozostałby w pozycji do ataku, ale to mogłoby jeszcze bardziej zezłościć kobietę, więc ponownie usiadł.

Nie mógł uwierzyć, że zaszła go od tyłu i zorientował się o tym dopiero wtedy, gdy sama dała o sobie znak. Wyczyszczenie umysłu miało polegać na nie myśleniu o niczym, ale i na uważnym analizowaniu otoczenia, by nie miało miejsca to, co właśnie miało miejsce. Najważniejsze, że Mistrza Penyu tu nie było, więc o niczym się nie dowie. Taką przynajmniej miał nadzieję, bo ostatnio z Kendappą nigdy nic nie było wiadome.

– Możesz mi powiedzieć, półgłówku, dlaczego siedzisz tutaj, nic nie robiąc, a nie z nami? – warknęła. Nadal stała, górując nad nim, ale teraz uważnie analizował jej ruchy. Niech myśli, że ma przewagę. – To tobie najbardziej powinno zależeć na poznaniu prawdy! Ale, jak widzę, pomyliłam się. Jesteś takim samym dupkiem, jakim byłeś! Nic się nie zmieniłeś. – Głos jej dziwnie zadrżał, ale Kaelas nie miał pojęcia dlaczego.

– Ćwiczyłem koncentrację i straciłem poczucie czasu – mruknął w odpowiedzi, mając nadzieję, że kobieta nie wyłapie kłamstwa. Z chęcią w ogóle nie wracałby do środka.

– A wcześniej? Jesteśmy tu już kilkanaście dni, a ty tylko się obijasz albo nic nie robisz. Przejrzelibyśmy znacznie więcej tych starych ksiąg, gdybyś łaskawie raczył ruszyć dupę. Robimy to dla ciebie, gdybyś jeszcze tego nie zauważył! – krzyknęła. – Wielki wojownik woli posługiwać się innymi, bo sam rozmyśla o krwawej bitwie, która czeka go nie wiadomo kiedy, o ile w ogóle do niej dojdzie. Jeżeli nie masz zamiaru pracować, to lepiej nie przychodź, bo mam cię dość. Żałuję, że… Nieważne i tak nie pamiętasz – zakończyła, odwracając się na pięcie i zaciskając pięści.

– Nie umiem czytać – wyznał Kaelas, spuszczając głowę.

Czekał na kolejny atak ze strony Kendappy albo na wyśmianie go. Cokolwiek. Zorientował się, że usiadła obok niego, chociaż wolał, aby powiedziała to, co miała do powiedzenia i sobie poszła.

Na Landare nie musiał umieć czytać. Matka próbowała go nauczyć, ale nie wykazywał ku temu zainteresowania. A potem został przydzielony do misji z dwójką inteligentnych i wykształconych ludzi i okazało się, że nie potrafi nic. Myślał, że uda mu się zachować to w tajemnicy, ale w końcu wstydliwy sekret wyszedł na światło dzienne. Jednak wolał powiedzieć prawdę, niż słuchać kolejnych, nie związanych z prawdą oskarżeń.

– Mówisz poważnie?

– Nie, żartuję sobie, by rozładować atmosferę – zakpił, starając się na nią nie patrzeć.

– Mogłeś powiedzieć wcześniej.

– Chyba nie mówisz poważnie? – Spojrzał na nią z niedowierzaniem i zobaczył, że wszelka złość zniknęła, a jej miejsce zajęła troska. Ten widok wyprowadził go z równowagi i na chwilę zapomniał, co chciał powiedzieć. – Miałem przyznać się przed dwójką inteligentnych i wykształconych ludzi, że sam jestem niewykształcony? Już i tak uważaliście mnie za gorszego pod każdym względem. W niczym nie dorastałem wam do pięt, więc miałem się jeszcze bardziej pogrążać? Wiem, że w niczym wam teraz nie pomagam, że jestem jak piąte koło u wozu, ale powiedz mi, co mam zrobić, jak mam się przydać, to tak postąpię.

– Przepraszam za to, co powiedziałam. Poniosło mnie.

– Wyznałaś, co leżało ci na sercu.

– Mogę ci pomóc w nauce czytania, jeżeli będziesz chciał – zasugerowała. – Będziemy mieli, co robić w podróży.

Kaelas uniósł brwi, nie potrafiąc powstrzymać zdziwienia.

– Czyli pakt milczenia zostanie przerwany? – zapytał, uśmiechając się lekko.

– Głupek! – Szturchnęła go w ramię. – Już tak nie potrafię i sama się męczę. RM19 może wymyśli ci jakieś ambitne zadanie, a na razie ćwicz dalej. Umiejętności same się nie nabędą, a kto wie, co jeszcze spotka nas na drodze. Nie jest ci zimno? Siedzisz już tu kilka godzin.

– Nie – odpowiedział zdziwiony jej nagłą troską i zainteresowaniem.

Przesunęła dłonią po ramieniu wojownika. Wyraz jej twarzy był dziwny i nie potrafił go rozszyfrować. Widział ją taką pierwszy raz. Musnęła palcami nagą skórę na przedramionach Kaelasa, po czym gwałtownie cofnęła rękę i odwróciła głowę. Po chwili pospiesznie wstała.

– Zrobisz coś dla mnie? – zapytał wojownik, gdy już wracała do środka.

Odwróciła się niepewnie. I spojrzała na niego wyczekująco.

– Mogę spać u ciebie? – Dostrzegł, że na jej policzkach pojawiły się szkarłatne rumieńce. – Zajmiesz mój pokój. Spodoba ci się, bo ma okno i będziesz mogła rano rozprostować skrzydła. Ale jak nie chcesz… – dodał, gdy się nie odzywała.

– Nie – przerwała mu szybko. – To ty nie lubisz zamkniętych przestrzeni.

– Nie mogę spać, gdy ciągle myślę o tym, że w każdej chwili na niebie może pojawić się księżyc, że znów mogę się zamienić w… w potwora. – Odwrócił od niej głowę, by znów patrzeć przed siebie.

– Nie ma problemu. – Usłyszał jej kroki, ale ku swemu zdziwieniu zorientował się, że zbliża się do niego, nie oddala. Poczuł, jak obejmuje go ramionami. – Możesz spać w moim łóżku, jak długo będziesz chciał – szepnęła mu do ucha.

Serce zaczęło mu szybciej bić. Nie wiedział, dlaczego tak zareagował, przecież nic nie zrobiła. Po chwili Kendappa pocałowała go w policzek. Po tym geście miał wrażenie, że serce fiknęło koziołka w klatce piersiowej.

Odwrócił się gwałtownie, ale ona już szła w stronę wyjścia z dziedzińca. Nie wiedział, co miał myśleć.

~ * ~

Kendappa siedziała na parapecie okiennym i obserwowała nocne niebo. Powietrze było mroźne, ale potrzebowała otrzeźwienia. Zresztą, nieraz przyszło jej już egzystować w takich warunkach, na Yaskas było znacznie zimniej.

Kilka razy zamachała nogami w powietrzu, po czym oparła głowę o framugę okna. Nie potrafiła pojąć, dlaczego wspomnienia z przeszłości znów do niej wracały, dlaczego nie mogła o nich zapomnieć, chociaż tak bardzo chciała.

Myślała o tym, aby komuś o wszystkim powiedzieć, by zrzucić ten ciężar z serca.  Jednak RM19 był teraz bardziej zajęty jakimiś własnymi badaniami. Do późna ślęczał nad różnymi rodzaju książkami i prawie w ogóle nie sypiał. Rozumiała, że chciał jak najlepiej wykorzystać pobyt na Be’Shar, ale bez przesady. Natomiast Kaelas by jej nie zrozumiał, nie potrafiłby pojąć jej postępowania. Był zbyt szlachetny i we wszelkich sporach widział jedynie białe i czarne, zapominając o pośrednich barwach.

Kaelas. Od tamtej nocy nie potrafiła przestać o nim myśleć. Sama sprowokowała tę sytuację, sama tego chciała, a potem nie potrafiła przestać się na niego złościć, że alkohol całkiem nim zawładnął i nic nie pamiętał. Ona też miała drobne zaniki pamięci, mgła przesłaniała niektóre fragmenty, ale wiedziała, że było im dobrze, że to musiało coś znaczyć.

Pamiętała dotyk jego gorących dłoni, pocałunki, którymi obsypywał całe jej ciało. Jego język sunący po podniebieniu. Moment, gdy był w niej, gdy dochodziła już niemal na szczyt rozkoszy. Tak bardzo chciałaby poczuć to jeszcze raz.

– Może zrobiłam to tylko dlatego, by nie czuć się tak samotna? – szepnęła do siebie, ukrywając twarz w dłoniach.

Kaelas pewnie teraz smacznie spał, nie przejmując się niczym. Wędrował po krainie nocnych fantazji, w której był najwspanialszym wojownikiem, gdzie wszystkie jego marzenia się spełniły.

– A ja znów zostałam z niczym.

~ * ~

Kendappa ze zniecierpliwieniem czekała w umówionym miejscu na Somę. Sama skończyła już swoje obowiązki nowicjuszki z nadzwyczajną starannością i dokładnością, by najwyższa kapłanka nie miała się do czego przyczepić i puściła ją nieco wcześniej. Była dla niej wyjątkowo miła i nie powiedziała nic, co wyprowadziłoby matkę z równowagi. I tak, jak dziewczyna się spodziewała, otrzymała swoją zasłużoną nagrodę.

Teraz czekała, aż siostra skończy swój trening i przyleci na skały, gdzie zawsze ćwiczyły. Miała jej tyle ekscytujących wieści do przekazania, a ona jak na złość się spóźniała. Kendappa nie potrafiła już bezczynnie usiedzieć w miejscu i krążyła w kółko, byleby tylko coś zrobić. Przez cały wczorajszy wieczór i dzisiejszy ranek musiała się powstrzymywać, by jej wszystkiego nie opowiedzieć. Wiedziała, że pod czujnym okiem rodziców żadne sekrety nie uszłyby im płazem. Musiały załatwić to na zewnątrz, gdzie nie śledziły każdego ich kroku dwie pary oczu.

– Nareszcie – rzekła Kendappa, widząc zbliżającą się do niej znajomą postać. Wzbiła się w powietrze, by wylecieć jej naprzeciw.

– Co to za ważne wieści, które nie mogą poczekać ani chwili dłużej? – zagadnęła Soma zamiast przywitania. – Matka zgodziła się, byś podjęła trening wojowniczki? – zapytała z nadzieją w głosie.

– Nie, to nie o to chodzi. Na równinach spotkałam ludzi Vrieskasa! – zawołała z ekscytacją.

Soma spojrzała na nią z niedowierzaniem, ale nie podzieliła jej entuzjazmu. Wcześniejszy zapał w jednej chwili jakby wyparował.

– Gdzie? Kiedy? Skąd w ogóle jesteś pewna, że to oni? – bombardowała siostrę pytaniami.

– Rozmawiałam z nimi. Opowiedzieli mi o sobie i o tym, co robi Vrieskas. Nie uwierzysz, on jednoczy wszystkie planety we wszechświecie, aby wszelkim rasom zamieszkującym kosmos żyło się jak najlepiej, by wszyscy dzielili się swoją wiedzą, by żadne talenty nie zostały zmarnowane!

– Mówisz tak, jakbyś uwierzyła we wszystko bez sprzeciwu. Nie przyszło ci do głowy, że oni mogą być niebezpieczni?! Przecież to z kapłanami powinni rozmawiać, nie z przypadkowo spotkanymi osobami. A jakby ci się coś stało, nie pomyślałaś o tym?

Na twarzy Somy pojawiła się troska. Kendappa miała wrażenie, że siostra nie wierzyła w jej umiejętności i w to, że może sobie poradzić w obliczu niebezpieczeństwa. Zabolało ją to.

– Potrafię o siebie zadbać – mruknęła pod nosem. – Jeżeli już chcesz wiedzieć, to oni rozmawiali z kapłanami i złożyli im ofertę Vrieskasa. Matka ją odrzuciła, twierdząc, że Alatum będzie niezależne i nic tego nie zmieni. Nie obchodzą jej inne planety ani to, co można zyskać dzięki temu sojuszowi.

– Może ma rację – zasugerowała nieśmiało Soma.

– Nie wierzę, że to mówisz. Jeszcze nie tak dawno twierdziłaś coś zupełnie innego!

– Nieprawda, przekręcasz moje słowa, Kendappo. Zastanawiałyśmy się, co zrobią kapłani, ale nie powiedziałam, czyją stronę trzymam. Zresztą, jak ktoś czai się po kątach, a nie przyjmuje odmownej odpowiedzi, to nie świadczy o nim dobrze. Nie powinnaś się z nimi więcej zadawać. To może być niebezpieczne.

– Jestem starsza od ciebie i wiem, co robię. A jeżeli musisz wiedzieć, to odlecieli z Alatum. Wracam do domu – powiedziała i oddaliła się od siostry, która nic nie zrobiła.

Nie potrafiła uwierzyć w to, że Soma tak zareagowała, że to, co się działo było dla niej niemal obojętne. Przecież to o ich przyszłość toczyła się walka. Gdyby kapłani przyjęli propozycję Vrieskasa, wszystko zmieniłoby się na lepsze. Mogłaby spełnić własne marzenia!

Nie wiedziała, dlaczego nie powiedziała Somie wszystkiego. Może tak bardzo zraniły ją jej słowa, że sama by sobie nie poradziła? Wiedziała, że to nieprawda, ale mimo to milczała. Ludzie Vrieskasa powiedzieli jej, że zostali, by jeszcze trochę zbadać teren, ale i tak na dniach mieli wracać, by zameldować swe poczynania. A z racji, że kapłani nie zgodzili się przyjąć propozycji, prawdopodobnie w najbliższych miesiącach sam wielmożny Vrieskas zaszczyci Alatum swą obecnością, by ponowić propozycję. Wtedy potrzebować będzie kogoś, kto zna okolice i wszelkie zwyczaje, a ona zgodziła się pomóc.

Rozmowa z Somą, na którą tak liczyła, wypaliła w niej wszelki entuzjazm i całkiem zepsuła nastrój, ale nadzieja w sercu pozostała. Jej marzenie mogło się jeszcze spełnić. I to w najbliższej przyszłości.

~ * ~

Kendappa objęła się ramionami. Nie potrafiła powstrzymać drżenia i łez, które spływały po policzkach. Gęste, ciemne chmury przesłoniły nocne niebo. Już i tak niska temperatura musiała spaść jeszcze bardziej, jednak chłód, który ogarnął jej ciało, nie brał się jedynie z warunków atmosferycznych.

Miała przed oczami skaliste krajobrazy Alatum, świątynię wznoszącą się ponad podniebnym miastem, dom rodzinny i inne miejsca, które przestały już istnieć. Twarz Somy, przyjaciół, rodziny i innych, którzy już od dawna nie żyli.

Wszystko, co się wydarzyło, zrzuciła na karb wielkiej kapłanki. Do tej pory była pewna, że tylko właśnie matka ponosiła za to odpowiedzialność. Gdyby przyjęła ofertę Vrieskasa, nic by się nie stało. Jednak w swej dumie musiała pokazać, że to ona rządzi, że nikt nie miał nad nią władzy. Że jest najpotężniejsza, chociaż wcale tak nie było.

Kendappa nie miała już tej pewności. W końcu to ona zaufała ludziom Vrieskasa, pomogła im i doprowadziła do zagłady, mając zaledwie piętnaście lat. Próbowała naprawić tamte błędy, ale z marnym skutkiem. Źle się do tego zabrała, aż do czasu, gdy los nie postawił na jej drodze Kaelasa. Wtedy wszystko się zmieniło.

~ * ~

Kendappa spoglądała na niewielkie, prostopadłościenne pudełko wykonane z jakiejś nieznanej jej połyskującej substancji. Na wierzchu znajdowała się okrągła dioda, która miała się zaświecić, gdy nadejdzie czas.

Przedmiot otrzymała od ludzi Vrieskasa, zanim wylecieli z Alatum, by przekazać swemu panu odmowę wielkiej kapłanki. Od tamtego dnia minęło pół roku, a ona nadal czekała na znak od nich. Gdy dioda się zaświeci, będzie to znaczyło, że są już na miejscu i chcą się z nią spotkać w tym samym miejscu co ostatnio.

Chciała, aby ten czas już nadszedł. Miała dość grania poukładanej, grzecznej nowicjuszki, spełniającej każde życzenie wielkiej kapłanki. Somę pochłonęły własne treningi i teraz miała coraz mniej czasu, aby ćwiczyć z siostrą. Kendappa w nielicznych wolnych chwilach starała się trenować samodzielnie, by nie zapomnieć tego, czego nauczyła się do tej pory. Mimo to czuła się samotna i odrzucona.

Pewnego dnia, gdy wylatywała do świątyni, od niechcenia zerknęła na pudełko. Robiła to automatycznie, nie spodziewając się, że coś się zmieni. Tym razem nie potrafiła uwierzyć, że dioda świeci się na zielono. Ludzie Vrieskasa przybyli na Alatum i czekali na nią.

Z okrzykiem radości wzbiła się w powietrze i poleciała w przeciwnym kierunku niż powinna. W tym wypadku obowiązki nowicjuszki mogły poczekać. Matka się wścieknie, ale trudno. Ten jeden raz przeżyje jej furię. Może w złości stwierdzi, że ktoś tak nieodpowiedzialny jak ona nie nadaje się na kapłankę i zwróci jej wolność.

Już z daleka zauważyła, że na dotąd opuszczonej równinie panuje poruszenie. Stały tam trzy statki, którymi podróżowano w przestrzeni kosmicznej. Sporo ludzi kręciło się w różne strony, wykonując najrozmaitsze czynności. Zdziwiło ją, że żaden z nich nie posiadał skrzydeł. Wszyscy zostali na zawsze przywiązani do ziemi.

Zastygła w powietrzu, nie wiedząc, co ma dalej zrobić. Wypatrywała znajomej czupryny rudych włosów, ale nigdzie jej nie dostrzegła. W tym czasie pozostali zaczęli spoglądać w niebo i pokazywać ją palcami. Rozmawiali, ale z tej odległości nie potrafiła zrozumieć słów. W dole zapanował lekki rozgardiasz i wtedy z jednej z kapsuł wyszła znajoma kobieta i pomachała do dziewczyny ręką, by wylądowała obok niej.

– Cieszę się, że już jesteś – powiedziała, gdy Kendappa znalazła się obok niej. – Wielmożny Vrieskas czeka na ciebie.

Dziewczyna stanęła jak wryta, nie potrafiąc wydobyć z siebie ani jednego słowa. Na jej twarzy pojawiło się wielkie zdziwienie. Musiałam się przesłyszeć, przemknęło jej przez myśl.

– Czeka na mnie? – wyjąkała z trudem.

– Mówiłam mu o tobie i naszym spotkaniu. Chce cię poznać i zadać kilka pytań, zanim uda się do świątyni i porozmawia z kapłanami. – Posłała w stronę dziewczyny pokrzepiający uśmiech. – Nie każmy wielmożnemu Vrieskasowi dłużej czekać.

Zaprowadziła onieśmieloną Kendappę do jednego ze statków. Dziewczyna była zbyt przerażona perspektywą tego spotkania, aby zwracać uwagę na wystrój wnętrza. Automatycznie szła za swoją przewodniczką, starając się dotrzymać jej kroku, aby się nie zgubić.

Kobieta nacisnęła guzik przy drzwiach, które po chwili podniosły się do góry, odsłaniając przejście. Znalazły się w niewielkim pomieszczeniu, którego ściany, podłogę i sufit wykonano z jednolitego, srebrnego surowca. Naprzeciwko wejścia znajdowało się okno, jednak teraz było zasłonięte i jedyne światło dawały lampy. Kendappa rozejrzała się dookoła i zdziwiła się, bo została przyprowadzona do pomieszczenia, które wyglądało jak najzwyklejszy salon. Wtedy dostrzegła mężczyznę, wstającego z jednej z kanap.

Wyglądał młodo, lecz wiedziała, że żył już kilkadziesiąt tysięcy lat. Miał owalną twarz pozbawioną jakiegokolwiek zarostu. Krótko przystrzyżone, jasne niczym tarcza księżyca włosy zostały gładko zaczesane do tyłu. Oczy barwy srebra, z wąskimi źrenicami uważnie obserwowały dziewczynę. Najbardziej rzucała się w oczy para grubych, hebanowych, zakrzywionych ku górze, ostrych rogów. Miał na sobie srebrzysty, dopasowany kombinezon, który podkreślał muskulaturę jego ciała.

– To ta dziewczyna, o której ci mówiłam, wielmożny Vrieskasie – powiedziała kobieta, kłaniając się nisko.

Kendappa stała jak sparaliżowana, nie wiedząc, co miałaby zrobić. Mężczyzna onieśmielał ją, a na dodatek nie uczono jej, jak miałaby się zachować podczas spotkania z kimś tak ważnym.

– Możesz odejść, HF257. Witaj, Kendappo z Alatum – zwrócił się do dziewczyny. – Cieszę się z naszego spotkania.

Uśmiechnął się, ale jego oczy pozostały zimne. To powinno ją zaniepokoić, ale została, by spełnić swoje marzenia.

~ * ~

Nogi i ręce niemal zdrętwiały jej od chłodu. Rękawem koszuli otarła łzy z policzków. Weszła z powrotem do pokoju i zatrzasnęła okno. Nie wiedziała, co miałaby teraz ze sobą zrobić. Było jej przeraźliwie zimno, a zostanie w pomieszczeniu nie wróżyło nic dobrego. Najpewniej zmarznie jeszcze bardziej i prawdopodobnie się przeziębi, a na dodatek nie zaśnie. Nie potrafiła oprzeć się myśli, że to ten pokój tak działał na wszystkich jego chwilowych właścicieli.

Ostateczną decyzje podjęła spontanicznie, niewiele się nad nią zastanawiając. Najwyżej ją wyrzuci, ale, jeżeli miała szczęście, już od dawna spał i może rano to jej uda się pierwszej obudzić.

Wyszła na korytarz i udała się wprost do pokoju, który pozwoliła zająć Kaelasowi. Cicho otworzyła drzwi i zajrzała do środka. W pomieszczeniu panowały niemal nieprzeniknione ciemności, że na niewiele jej się to zdało. Widziała tylko niewyraźnie zarysy nielicznych mebli. Miała jednak nadzieję, że mężczyzna śpi.

Zdając się na pamięć, weszła do środka. Gdy zamknęła drzwi, znalazła się w całkowitych ciemnościach. Do łóżka dotarła niemal bezszelestnie i bez problemów. Usiadła na jego skraju, przez chwilę zastanawiając się, czy nie zawrócić, jednak ciepło panujące w pomieszczeniu skutecznie ją od tego pomysłu odwiodło.

Zapaliła lampkę ustawioną na stoliku nocnym, bo inaczej nic by nie zrobiła. W duchu modliła się, aby światło nie obudziło Kaelasa. Uśmiechnęła się mimowolnie na widok jego śpiącej twarzy. Wyglądał tak niewinnie. Leżał na wznak, jednak we śnie musiał się wiercić, bo pierzyna niemal całkiem spadła na podłogę.

Łóżko nie było duże, ale jakoś zmieścili się we dwójkę. Kładąc się na boku, przytuliła się do piersi mężczyzny. Jego skóra była ciepła w dotyku, w porównaniu do jej wyziębionego ciała. Przylgnęła do niego jeszcze bardziej i objęła w pasie. Zanim zasnęła, poczuła, jak Kaelas kładzie dłoń na jej plecach i delikatnie całuje w czoło.

~ * ~

Tym razem trochę przeszłości Kendappy. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że przez przypadek jej wspomnienia zakończyły się w takim momencie. Ale gdybym chciała to ciągnąć dalej, to zrobiłby się cały następny rozdział.

Fanom RM19 mogę powiedzieć, że kolejny rozdział o nim.

Zapowiedź pojawi się dzisiaj, ale później. Wczoraj nie dałam już rady przejrzeć tamtego rozdziału, bo byłam zbyt zmęczona, a na dodatek zawał przeżyła, bo trzeba tam dopisać jeden fragment. Te małe zaległości, które mam nadrobię najpóźniej do siedemnastej.