Rozdział 58: Przeznaczenie czy przekleństwo

Nie pragnij być lepszym od innych, najpierw bądź samym sobą.

Fiodor Dostojewski

Kaelas nie potrafił zrozumieć, dlaczego Kendappa uparła się, aby co trzeci dzień towarzyszył jej, RM19 i Marejatowi w poszukiwaniu informacji o księżycu, skoro jego rola polegała jedynie na przynoszeniu nowych książek i dysków, by oni mogli je przeglądać, i odnoszeniu tych niepotrzebnych na miejsce (nie koniecznie prawidłowe, bo Landarczyk nie zawsze pamiętał, gdzie coś stało, dlatego kładł to po stronie, którą już przejrzeli, aby się im później nie pomieszało).

Ostatnio kobieta w ogóle zachowywała się dziwnie i miała wyjątkowo zmienne nastroje. Raz była miła (na swój sposób), czasem przychodziła w nocy do jego łóżka (do teraz nie wiedział dlaczego, a wolał nie pytać), starając się ulotnić, zanim on wstanie, ale nie zawsze jej się to udawało, innym razem wściekała się na wszystko dookoła i nikt nie mógł poradzić sobie z opanowaniem jej (Kaelas wolał wtedy dyplomatycznie trzymać się z dala, zauważył, że RM19 przyjął podobną taktykę).

Landarczyk od niechcenia przewracał strony jakiejś książki, której autor ozdobił ją wieloma rysunkami w nadziei, że znajdzie tam jakiś przedstawiający księżyc, gdy zorientował się, że ktoś ich obserwuje. Jakiś mężczyzna stał przy drzwiach, starając się ukradkiem zajrzeć do środka tak, by nikt go nie zobaczył. Nie wyszło mu, chociaż pewnie jeszcze nie zdawał sobie z tego sprawy.

– Coś się stało? – zapytała Kendappa.

Kaelas jedynie wskazał głową drzwi, by nie spłoszyć podglądacza. Kobieta spojrzała w tamtą stronę. RM19 też zorientował się, że coś było nie tak, tylko Marejat nadal mruczał pod nosem swoje mądrość, nie przejmując się niczym, co działo się wokół niego.

– Co? – zapytał głupio, gdy i do niego doszło, że coś się dzieje. Rozejrzał się dookoła, a gdy spojrzał w kierunku drzwi, niespodziewanie wrzasnął, wymachując przy tym rękami jak wiatrak i zrzucając wiele ksiąg. – Mistrz Nien Sử!

Mężczyzna przy drzwiach próbował się ulotnić, co nie uszło uwadze Kaelasa, ale Marejat pokrzyżował jego plany, wykrzyczawszy jego imię. Niechętnie wszedł do pomieszczenia i przyjaciele dopiero teraz mogli go zobaczyć.

Mistrz Nien Sử okazał się wysokim, już posuniętym w latach mężczyzną. Golił głowę, a na czole namalował cztery jasne kropki. Jego twarz znaczyła siatka zmarszczek i bruzd. Miał niezwykle błękitne, niemal nienaturalne oczy, orli nos i wąskie usta. Jak reszta mnichów nosił prosty habit z tą różnicą, że jego był w kolorze śliwkowym, a nie ciemnozielonym. Wyglądał na znużonego i przytłoczonego życiem człowieka, którego spotkało wiele nieszczęść.

– Kto ci kazał tak wrzeszczeć? – mruknął niezadowolony starzec, momentalnie się ożywiając. – I zobacz, co zrobiłeś. Kto w ogóle pozwolił ci pracować w bibliotece? Od jutra idziesz do kuchni, skoro nie potrafisz szanować książek.

– Mistrzu, ja… – wyjęczał, zanim się opanował. – Skoro tego sobie życzysz, Mistrzu – dodał, skłoniwszy mu się niezgrabnie.

– I co tak stoisz, durniu? Pozbieraj to, co porozrzucałeś.

Marejat od razu wziął się do roboty. Kaelasowi nie było go żal, po minach Kendappy i RM19 zorientował się, że mieli podobne zdanie. Skoro przez te tygodnie, które tu spędzili, nie potrafił pomóc im w znalezieniu tego, czego szukali, to najwyraźniej nie nadawał się do pracy w bibliotece.

– Myślałem, że znajdziecie to, po co tu przylecieliście i odejdziecie, ale jak widać nadal nadużywacie mojej gościnności. Penyu chciał sobie znów ze mnie zadrwić, wysyłając tu swoich uczniów, chociaż tak gorliwie zapewniał wszystkich, że odszedł na emeryturę. Kłamał jak zwykle.

Przyjaciele patrzyli na starca ze zdziwieniem, nie rozumiejąc ani jednego słowa. Mistrz Nien Sử uważnie taksował każdego z nich. Nie uszło uwadze Kaelasa, że znacznie dłużej zatrzymał się na RM19, a na jego twarzy pojawił się złośliwy grymas.

– Jak zwykle Penyu stworzył niecodzienną drużynę wybawców wszechświata. Ma to chyba we krwi. Ostatnia Alatanka, Landarczyk z upadającej planety i przedstawiciel najgorszej rasy, jaka żyła w kosmosie. Kłamców i kusicieli o przerośniętych ambicjach.

– Ja? – odezwał się zdziwiony RM19. – Przecież nic nie zrobiłem.

– Ale kto wie, co siedzi w twojej głowie, wszyscy mieszkańcy BS88C są tacy sami – mruknął ze wzgardą. – Dziwię się, że Penyu postanowił wziąć pod uwagę kogoś takiego, po tym, co kiedyś się stało. Ale pewnie to jego kolejny, wielki plan – prychnął z sarkazmem. – Mogę wiedzieć, dlaczego jeszcze nadużywanie mojej gościnności, głupcy?

– Bo jeszcze nic nie znaleźliśmy – odpowiedział RM19.

Nien Sử zdawał się tego nie usłyszeć lub specjalnie ignorował mężczyznę z sobie tylko znanych powodów.

– Bo nie natrafiliśmy jeszcze na informację, po które tutaj przylecieliśmy – powtórzyła zirytowana Kendappa.

Starzec zaśmiał się chrapliwie, jednak najwyraźniej tym razem postanowił zareagować na odpowiedź. Kaelas zastanawiał się, co takiego zrobiła mu rasa RM19, że tak bardzo nienawidził wszystkich jej przedstawicieli.

– Cóż to za wielka filozofia? Przez dwa tygodnie nie potrafiliście znaleźć tak oczywistych informacji? Jesteście głupsi niż się spodziewałem.

Kaelas z wściekłości zacisnął pięści. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego starzec traktuje ich z taką pogardą. A na dodatek to nie była ich wina, że dostali tak nieudolnego przewodnika.

– Wszyscy Landarczycy pod wpływem pełni księżyca zamieniają się w tygrysy, dlatego to zwierze stało się symbolem królewskiego rodu – zaczął znudzonym tonem Nien Sử, od niechcenia przestawiając na półce jakieś książki. – Kto taki burdel tu zrobił? – prychnął pod nosem. – Na Landare pełnia wypadała raz na dwa tygodnie. W tym czasie wszyscy mieszkańcy ulegali transformacji i rozpoczynali łowy na dzikich równinach. Było to coś w rodzaju tradycji, obecnie dawno zapomnianej i niepraktykowanej. Do transformacji niezbędny był widok księżyca, dlatego starcy, małe dzieci czy kobiety w ciąży zamykali się w domach, by nie widzieć blasku satelity. Dzikie bestie były potężne i niewielu mogło równać się z nimi. Dodatkowo przemiana zwiększała także siłę wojownika w ludzkiej postaci. Dlatego Landarczyków nazwano najpotężniejszymi wojownikami w kosmosie. Nikt nie był w stanie przeciwstawić się tak wielkiej potędze. Niewielka grupa była w stanie osiągnąć wszystko.

– To dlaczego księżyc zniknął? – zapytał Kaelas, mając nadzieję, że uzyska odpowiedź.

Nien Sử milczał przez chwilę, jakby się nad czymś głęboko zastanawiał. Nadal segregował księgi i dyski, najwyraźniej uwielbiał porządek i wszystko musiało być po jego myśli.

– Dokładnie nie wiadomo. Na Be’Shar dotarły jedynie wzmianki o tym, iż była to wina króla Ladvariana, który zamierzał poddać władzę nad planetą, zamiast walczyć. Nikt tego nie wie V… – Nien Sử urwał, głośno przełykając ślinę. – Może to zatuszowano, by nikt nigdy nie poznał prawdy, może zniszczono księżyc, może Kaio z sobie tylko wiadomych powodów postanowił to zrobić. Jest to jedna z tajemnic, na które nigdy nie uzyskamy odpowiedzi.

– Kaio nie mści się na niewinnych – wtrąciła się niespodziewanie Kendappa.

– Co ty możesz wiedzieć na ten temat, dziewczyno? – prychnął pogardliwie starzec –Żyjesz zaledwie trzydzieści lat. Nie masz pojęcia o prawach rządzących kosmosem.

Kendappa nie odezwała się więcej, ale zmarszczyła brwi, a oczy zabłysły w wrogim wyrazie, jakby szykowała się do ataku. Nie spodobało jej się takie traktowanie.

– Prawda jest taka, że księżyc zniknął i Landarczycy stracili jedną ze swych najpotężniejszych broni – kontynuował Nien Sử. – Może gdyby wtedy za radą królowej Kalush przeciwstawili się i rozpoczęli wojnę, to odnieśliby zwycięstwo, a może nie. Ostatecznie wszyscy pamiętali jeszcze transformację, przez lata zwiększała ona ich siłę. Jednak król oddał władzę i skazał swój lud na powolną śmierć, a na siebie najgorszy z możliwych wyroków. Jego ciało nie było w stanie zaakceptować nowego stanu, w jakim przyszło mu żyć. Był zbyt potężny. Nie wiadomo, jak królowej udało się to przetrwać, może, gdyby dożyła później starości, czekałoby ją to samo. Moc, którą posiadał w sobie ten potężny wojownik, wkrótce zaczęła dawać o sobie znać. Pomimo że nigdy więcej nie zobaczył księżyca, jego ciało zaczęło przechodzić transformację. Powolną i bolesną, by ostatecznie, zamiast lewej ręki, mieć łapę bestii. To brutalnie skróciło jego życie. Zmarł w agonii. Jego jedyny syn pochował go w podziemnych komnatach pod pałacem.

– Bez stosu pogrzebowego? – wyrwało się Kaelasowi. Takie postępowanie nie mieściło mu się w głowie, gdyż było największym pogwałceniem tradycji.

– Tak. Młody namiestnik chciał postępować na wzór zasad panujących na Yaskas. Król Ladvarian nigdy nie został spalony, jak nakazywała tradycja Landarczyków. Jego kości do dziś spoczywają pochowane w górze.

– To oznacza, że Vrieskas boi się Landarczyków po przemianie. Nie chce dopuścić, by odkryli prawdę o sobie, bo wtedy będą w stanie go obalić – odezwała się Kendappa.

Kaelas zauważył, że RM19 nad czymś gorączkowo rozmyślał, ale postanowił się nie odzywać. Pewnie dlatego, że znów nie otrzymałby odpowiedzi od Nien Sử.

– Albo chciał ich chronić – zasugerował starzec.

Przyjaciele spojrzeli na niego ze zdziwieniem. Żadne z nich nie brało takiej możliwości pod uwagę.

– Jesteście bardziej zacofani, niż się spodziewałem. Przyjmujecie do wiadomości tylko jedną opcję. Zresztą, czego innego można spodziewać się po uczniach Penyu. Nawet jedna transformacja zmienia ciało wojownika i, by potem poprawnie funkcjonować, potrzebne są kolejne. Gdy raz się rozpoczęło, nie można już tego zatrzymać i przestać.

Kaelasa momentalnie zamurowało. Czy to znaczyło, że będzie musiał częściej przechodzić przez to piekło? Nawet nie chciał o tym myśleć. Wydawało mu się, że wystarczy unikać planet, na których znajduje się księżyc (lub nie lądować na nich w czasie pełni) i wszystko będzie w porządku.

– Mam nadzieję, że to was zaspokoiło i w końcu ruszycie dalej i przestaniecie zawracać mi głowę.

Do Kaelasa jego słowa docierały jakby zza jakiejś bariery. Nigdy nie myślał, że zostanie wielkim wojownikiem wiąże się z takimi konsekwencjami.

– Nie do końca… – zaczął RM19, ale urwał pod wpływem wrogiego spojrzenia Nien Sử. Ostatecznie i tak zostałby potraktowany jak obrzydliwy robak.

– Chodzi o to, że Kaelas nie zmienił się w tygrysa – kontynuowała za niego Kendappa. – Ogólnie można było znaleźć znikome podobieństwo, ale bestia była biała, umięśniona, stała na dwóch łapach. Tego głównie chcieliśmy się dowiedzieć, co się z nim tak naprawdę stało.

– Musiałaś się pomylić.

– Wiem, co widziałam! – zdenerwowała się Kendappa.

– Założę się, że Penyu zrobił to specjalnie – mruknął pod nosem Nien Sử. Mówił bardziej do siebie niż do nich. – Widział, że mnie to zaciekawi. Szlag niech go trafi! A was przy okazji też. Tutaj nie znajdziecie odpowiedzi – powiedział już głośniej. – A ty, durniu, czemu od razu nie poinformowałeś kogoś o większej wiedzy?! – zwrócił się do Marejata, o którym wszyscy zdążyli już zapomnieć.

Młody mężczyzna patrzył na własne stopy, jakby znalazł w nich coś naprawdę interesującego.

– Nie wiedziałem – mruknął niewyraźnie pod nosem. – Przepraszam, Mistrzu Nien Sử.

– Zajmę się tobą później, na razie masz tu posprzątać. A co do was. Postaram się poszukać czegoś, co może być przydatne w rozwiązaniu tej zagadki, jednak nie liczcie na zaskakujące rezultaty. Pewnie pozostaną nam jedynie domysły. I nie robię tego dla was, ale dla siebie. Jutro dokończymy tę rozmowę.

Nien Sử wyszedł z pomieszczenia. Zdawałoby się, że zaczął emanować jakąś specyficzną energią. Jakby sam fakt szukania nowych, nieznanych do tej pory informacji stanowił swego rodzaju cel życia.

– Pomożemy ci tu posprzątać – RM19 zwrócił się do Marejata, zabierając się do pracy.

Kaelas i Kendappa, nie mając innego wyjścia, poszli w jego ślady.

~ * ~

Następnego dnia Mistrz Nien Sử zaprosił ich do swoich prywatnych komnat, by tam dokończyli rozmowę.

Kaelas nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że jak na szefa całej biblioteki i zapewne planety pokój do przyjmowania gości był niewielki. Ściany pomalowano na przyjemny dla oka żółty kolor, a podłogę wykonano z czegoś, co wyglądało jak najzwyklejszy, szary kamień, jednak chodzenie po nim nie powodowało powstawania żadnych dźwięków, jakby ten materiał wszystko neutralizował lub pochłaniał. Landarczyka trochę to zaciekawiło, jednak postanowił nie pytać się o nic RM19, bo usłyszałby nieznośnie długi, naukowy wywód, którego i tak by nie zrozumiał.

Na suficie powieszono dużą lampę, by wieczorami dokładnie oświetlała pomieszczenie, za dnia wystarczały dwa okna na jednej ze ścian. Umeblowanie było skromne. Duży okrągły, drewniany stół na środku pomieszczenia i ustawione wokół niego krzesła. Na blacie postawiono porcelanowy dzbanek pełen jakiegoś parującego napoju i cztery filiżanki, talerz pełen różnych słodkich przekąsek i paterę ze świeżymi owocami.

Mistrz Nien Sử siedział już na jednym z krzeseł i gestem zachęcił gości, by uczynili tak samo. Nie uszło uwadze Kaelasa, że RM19 postanowił zająć miejsce jak najdalej od starca, zapewne nie chcąc go niepotrzebnie prowokować, skoro sama obecność mieszkańca BS88C tak na niego działała.

Gospodarz nalał do każdej z filiżanek jakiś czarny płyn, który na pewno nie był kawą, nawet wydzielał inny aromat, i rozdał gościom. Kaelas postanowił poczekać, aż ktoś inny pierwszy go wypróbuje. Widział, że jeżeli Kendappa nieznacznie się skrzywi, to napój okaże się bardzo gorzki.

– Nie sądziłem, że kiedykolwiek zostanę postawiony przed takim problemem – odezwał się Nien Sử. Przyjaciele postanowili nie rozpoczynać rozmowy, by przez przypadek nie urazić drażliwego starca. – Jako że jesteście uczniami Penyu, pewnie już nieraz słyszeliście, że na niektóre odpowiedzi musicie poczekać, bo nie jesteście gotowi lub nie nadszedł jeszcze odpowiedni czas. Tak jest także w tym przypadku. Niestety – westchnął zrezygnowany.

Kaelas jęknął w duchu, starając się, aby emocje nim targające nie odrysowały się na jego twarzy. Nien Sử był dziwny, ale myślał, że chociaż jemu uda się znaleźć jakiekolwiek odpowiedzi skoro był szefem największej we wszechświecie biblioteki. A teraz wszelkie nadzieje szlag trafił. Nie potrafił pojąć, dlaczego ludzie, którzy wiedzieli coś więcej, odmawiali udzielenia odpowiedzi. Tym bardziej, że chciał teraz zrozumieć, co się z nim dzieje. Skoro transformacja już miała miejsce, to oznacza, że TERAZ nadszedł czas, aby poznać wyjaśnienie.

Od niechcenia chwycił filiżankę i upił łyk napoju. Nie potrafił powiedzieć, co to było, ale mu nie smakowało. Było bardzo gorzkie i nieprzyjemny posmak długo pozostawał w ustach. A najgorsze, że nie podano cukru.

– Z chęcią dowiedziałbym się, co tak naprawdę się stało i mam nadzieję, że kiedyś na swojej drodze znajdziecie kogoś, kto odpowie wam na te pytania. A skoro zbieracie łzy, to pewnie waszym przeznaczeniem jest się tam dostać. O ile to wam jest to pisane, ale w końcu Penyu zawsze wie, co robi – mruknął, przesadnie akcentując ostatnie zdanie.

– Czyli nic nie można zrobić? – zapytała Kendappa.

– Mam dwie teorie odnośnie tego przypadku – kontynuował Nien Sử. – W pierwszej musimy wziąć pod uwagę mutację gatunku. Wiadomo, że wraz z informacją genetyczną od pokoleń przekazywano tę słabość, której doznali Landarczycy po zniknięciu księżyca. Wraz z upływem lat nasilało się to, ale z racji, że nikt z przodków nigdy nie zobaczył księżyca, dopiero teraz można oglądać to, co z tego wyszło.

– Czyli jestem chory i dlatego zmieniam się w potwora? – odezwał się Kaelas, zaciskając pięści pod stołem, by się opanować. Starał się nie patrzeć na przyjaciół, nie chciał widzieć troski w ich oczach. Lub odrazy, podpowiedział umysł. – To dotyczy tylko mnie, czy całej mojej rodziny?

 – Na to nie potrafię odpowiedzieć, bo wszystko jest możliwe. Trzeba by przeprowadzić głębsze badania, a na to w tej chwili nie ma ani warunków, ani czasu. Istnieje także prawdopodobieństwo, że to sprawa krwi innej rasy płynącej w twoich żyłach, chociaż w tym wypadku powinno to bardziej osłabić niż wzmocnić transformację. Jednak nigdy nie ma się stu procentowej pewności, bo natura potrafi płatać najróżniejsze figle. By uniknąć wielu niepożądanych skutków, w dawnych czasach istniało prawo zabraniające krzyżowania się gatunków, jednak teraz już niemal nikt tego nie przestrzega i potem taka informacja genetyczna przekazywana jest dalej.

– A druga możliwość?

– Druga hipoteza jest przyjemniejsza i zapewne większość zgodzi się właśnie z nią. Skoro jesteś uczniem Penyu, oznacza to, że pokłada w tobie nadzieje na to, że zostaniesz wybawcą kosmosu. Mimo że obiecywał, iż więcej żadnego wojownika na to stanowisko szkolić nie będzie – mruknął pod nosem, chociaż przyjaciele doskonale słyszeli ostatnie zdanie. – Zgodnie z legendami narodzić ma się Legendarny Wojownik, który dzierżyć będzie miecz i róg, atrybuty podarowane mu kiedyś przez Kaio. W swoim czasie pokona on zło i przywróci pokój we wszechświecie czy jak to tam szło. Chociaż jak na ciebie patrzę, to mam wrażenie, że po cholerę ci jakiekolwiek miecze i inne duperele.

– Miecz to honor wojownika. I co to ma wspólnego z transformacją? – wtrącił się Kaelas, któremu druga teoria przypominała bardziej kolejną dawkę opowieści o Kaio.

– Przynajmniej już wiem, po co ci miecz – odpowiedział Nien Sử, biorąc do ust ciasteczko. – Wracając do twojego pytania, to dziecinnie proste. Jeżeli to ty masz być tym wybawcą, to możliwe, że jest to znak twojej wyjątkowości czy coś w tym stylu. Coś mającego wyróżnić cię na tle innych i dać dodatkową siłę. Ostatecznie Kaio miewa dziwne pomysły, a reszta niewiele mu ustępuje. Musielibyście wybrać się na Oraculum, by dowiedzieć się więcej.

– Już tam byliśmy i niczego się nie dowiedzieliśmy – wtrącił się RM19, zanim zdołał ugryźć się w język.

Nien Sử chwycił się za głowę, a Kaelas nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że starzec miał ochotę kilka razy porządnie walnąć głową w stół.

– W takim razie zostaliście wmieszani w grę, o której nawet nie zdajecie sobie sprawy. I teraz jeszcze ja do niej dołączę. Na jakie grzechy! Niech to wszystko raz na zawsze się skończy – zamilkł, jakby się nad czymś zastanawiał. Po chwili uśmiechnął się niezbyt przyjemnie i zatarł ręce. – Do konkretnych wniosków w takim razie nie dojdziemy, ale jeżeli natrafię na coś istotnego, to przekażę to Penyu. On pewnie powie wam z tego tyle, ile uzna za stosowne. Chociaż zapewnie niczego się nie dowiem, bo do tej pory to nigdy nie był Landarczyk. Ale mam dla was propozycję, byście mogli wykorzystać te transformacje na waszą korzyść.

– To można kontrolować się w formie potwora?

– Nie, durniu, Landarczycy zabijali się nawzajem podczas pełni, bo na łeb im odwalało – rzekł z ironią. – Wiadomo, że się da, ale do tego potrzeba dużej siły woli i dobrego wyszkolenia. Ale Penyu pewnie wszystko zapewnił własnym uczniom. Więc jak?

– Więc co? – odpowiedział pytaniem Kaelas.

– Ech, w ogóle nie myślicie. Jak zauważyliście, Be’Shar otacza wiele mniejszych planet. Na jednej z nich znajduje się łza, której szukacie.

– Mistrz Penyu nic nam o tym nie wspominał – wtrąciła się Kendappa, co nie spodobało się Nien Sử.

– Bo tylko ja udzielam pozwolenia na udanie się na te planety. To były takie małe próby dla moich uczniów, ale to już przeszłość. Ale pewnie główny powód stanowiło to, że na tej planecie tylko przez dwie godziny panuje dzień. Niektórzy zwą ją planetą wiecznej nocy. Świeci nad nią księżyc w pełni i szaleją po niej różne dziwne stwory. Daję wam możliwość zdobycia łzy, treningu i zapanowania nad twoją drugą naturą – zwrócił się do Kaelasa.

– A w zamian, co my mamy ci dać? – zapytała podejrzliwe Kendappa.

– Nic – odpowiedział Nien Sử.

Przyjaciele nie potrafili oprzeć się wrażeniu, że nie mówił im wszystkiego i posiadał jakieś ukryte zamiary. Miał swój własny cel w wysłaniu ich tam, ale żadne z nich nie potrafiło go odgadnąć.

– Zastanówcie się nad tym i dajcie mi odpowiedź do jutra.

~ * ~

Przygoda na Be’Shar niemal dobiega końca, ale część o Kaelasie i reszcie jeszcze się nie kończy, nawet całkiem sporo tego jeszcze zostało.

Postanowiłam też reaktywować stronę spis treści, tam, w przeciwieństwie do szerokiej listy, pojawiają się tytuły wszystkich postów, które do chwili obecnej napisałam. A na dodatek ułatwia mi to otwieranie kilku postów na raz, gdy czegoś potrzebuję.

Przy okazji chciałabym zaprosić was na moje całkiem nowe opowiadanie Z popiołów. Jest to ff potterowski, którego główną bohaterką jest córka Syriusza Blacka (tak, moi drodzy, Jaenelle w końcu postanowiła pisać o kobiecie). Na dodatek opowiadanie nie ma nic wspólnego z kanonem i chronologią. Wobec tego wszystkich zainteresowanych i ciekawych zapraszam serdecznie na opublikowany już prolog :)