Rozdział 59: Mua Dong

Ich obecność była jego odwagą, to ona sprawiała, że był w stanie robić krok za krokiem.

Joanne Kathleen Rowling – Harry Potter i Insygnia Śmierci

Kaelas siedział na trawie nieopodal miejsca lądowania kapsuły i zastanawiał się nad tym, co usłyszał od Nien Sử. Słońce niemal zniknęło za horyzontem i zrobiło się dość zimno, ale starał się tym nie przejmować. Zresztą, czym był chłód w porównaniu z tym, przez co będzie musiał przejść?

Nie rozumiał, dlaczego właśnie jemu musiało się to przytrafić. Chciał wiele osiągnąć, chciał, by wszyscy we wszechświecie znali jego imię i podziwiali jego zdolności. Aby książę Ladvarian (lub w śmielszych marzeniach Vrieskas) zauważył go i wyróżnił na tle innych. Ale nikt nie powiedział, że będzie to nieść ze sobą tak wiele cierpienia i bólu. A na dodatek sporo niejasności.

Wcześniej gotów był uwierzyć w to, że to ma związek z jakimiś mutacjami połączonymi z jego mieszaną krwią. Brzmiało to jak czarna magia, ale dla świata było bardziej racjonalne. Dało się to wyjaśnić, mimo że sam nic by nie zrozumiał.

Po raz kolejny żałował, że musieli awaryjnie lądować na Ziemi. Gdyby tam nie zobaczył księżyca, jego życie w ogóle by się nie zmieniło. W tym wypadku niewiedza okazała się błogosławieństwem, które mu odebrano.

– Przeziębisz się, jak będziesz tak dłużej siedział. Noce tutaj są bardzo zimne – wyrwał go z zamyślenia głos RM19.

Mężczyzna podszedł do Kaelasa i podał mu ciepłą bluzę, po czym usiadł obok. Landarczyk przyjął ją z wdzięcznością.

– Statek jest gotowy do drogi – mówił RM19. – Jutro możemy lecieć dalej, skoro tutaj nic więcej nie znajdziemy.

– Chociaż wolałbyś zostać i jeszcze trochę poszperać w tych wszystkich księgach – stwierdził Kaelas, a serdeczny uśmiech na twarzy przyjaciela potwierdził jego przekonania.

– Życia by mi nie starczyło, aby przejrzeć chociażby jedną czwartą z tego, co się tam znajduje. Moja siostra, marząc o wielkich przygodach, twierdziła, że czasem więcej można dowiedzieć się, widząc coś na własne oczy niż czytając regułki napisane tysiąc lat temu. Po raz pierwszy muszę się z nią zgodzić.

Zapadało między nimi milczenie. Żaden z mężczyzn nie chciał odezwać się pierwszy i podjąć kwestii, która była teraz najważniejsza, którą należało uzgodnić najlepiej jeszcze dziś, by jutro bez zwłoki ruszyć dalej.

– Gdy tak siedzicie, wyglądacie jak idioci – odezwała się Kendappa, podchodząc do nich.

Postawiła na trawie tackę z kubkami gorącego napoju, który wedle Kaelasa w zamierzeniu miał być herbatą, ale ostatecznie nie wiadomo, co z tego wyszło.

– Są trzy, więc wnioskuję, że chcesz dołączyć do grona idiotów – odgryzł się Landarczyk.

Kobieta zignorowała go i usiadła obok niego. RM19 patrzył na przyniesione przez nią napoje nieco podejrzliwe. Wziął jeden kubek do ręki i powąchał jego zawartość, ale nic nie wypił.

– To na pewno herbata? – upewnił się. – Nie to dziwne coś, co wymyśliłaś ostatnio.

Kaelas nie potrafił powstrzymać śmiechu. Nawet srogie spojrzenie Kendappy go nie uspokoiło.

– Tamto dziwne coś, czego jak zawsze nie doceniliście, to był atabreh, który pito na Alatum. Najwyraźniej macie niedorozwinięte kubki smakowe i nie doceniacie prawdziwego smaku. A ta herbata jest z torebki.

RM19 niezbyt to przekonało, bo dopiero po minucie dalszej kontemplacji upił jeden maleńki łyczek.

– Rzeczywiście herbata, ale specjalnie poszukałaś w spiżarni zielonej, której nikt nie pije. Pewnie to zemsta za ten niezdatny do picia atabreh, który teraz wymyśliłaś.

– Niewdzięcznik. Następnym razem nic ci nie zrobię. – Mimo lekko obrażonego tonu kobiety, Kaelas dostrzegł, jak kącik jej ust drgnął ku górze.

– Mogłaś jeszcze ciastka przynieść – powiedział Landarczyk.

– Kolejny niewdzięcznik. Sam sobie przynieś.

– Podjąłeś już decyzję? – zapytała po chwili milczenia.

Chwilowy dobry humor wojownika prysł. Chciał jak najbardziej odwlec w czasie moment tej rozmowy, ale jak zwykle nie wyszło.

– Przecież nie tylko ja o tym decyduję. To głównie zależy od was, to wy będziecie narażeni na niebezpieczeństwo. Ja nie mam tu nic do powiedzenia – zakończył, spuszczając głowę.

Nie chciał widzieć wyrazu ich twarzy. Nie chciał widzieć strachu, który spowodowała wzmianka o tym, że staje się potworem.

– Niebezpieczeństwa żadnego nie widzę, bo jestem od ciebie silniejsza nieważne, jak wielki się staniesz i ile ogonów ci wyrośnie – próbowała rozładować atmosferę Kendappa.

– To ty musisz być gotowy, Kaelasie, aby przejąć kontrolę nad transformacjami – wtrącił się RM19. – Jeżeli teraz nie czujesz się na siłach, to darujemy to sobie, ale kiedyś przyjdzie ten moment, kiedy będziesz musiał stanąć do tej walki. My w ciebie wierzymy, ale jeżeli chcesz jeszcze trochę poćwiczyć siłę woli, to nie ma problemu.

Po tych słowach Landarczykowmi zrobiło się cieplej na sercu. Zamknął mocno powieki, by powstrzymać niechciane łzy, zanim spojrzał na przyjaciół.

– Naprawdę chcecie zaryzykować, chociaż nie macie pewności, że uda mi się wybić ponad osobowość potwora? – zapytał z niedowierzaniem.

– Wiemy, że ci się powiedzie, a biorąc pod uwagę, co jeszcze przed nami, to bardzo się ta umiejętność może przydać w naszej misji. Ale i tak nadal utrzymuję, że to książę jest Legendarnym Wojownikiem – oznajmiła, jakby nie mogła się powstrzymać.

– Wiem, ale jeszcze udowodnię ci, że się mylisz – odpowiedział. – Dziękuję wam.

Objął ramieniem Kendappę i RM19. Czekało ich ciężkie zadanie, ale miał nadzieję, że uda im się wyjść z tego bez szwanku i znajdą kolejną łzę.

~ * ~

Be’Shar opuścili w południe, po tym, jak otrzymali od Nien Sử dokładne dane odnośnie planety, na którą mieli się udać. Od tamtej pory Kaelas nie opuszczał swojego pokoju. Wiedział, że podróż będzie bardzo krótka, ale za wszelką cenę chciał ten czas wykorzystać na wyciszenie się i uspokojenie rozszalałych myśli, co wręcz graniczyło z cudem.

Doskonale pamiętał swoją ostatnią transformację. I wątpił, aby kiedykolwiek udałoby mu się to zapomnieć. Było to tak ekscytujące uczucie, gdy widział bladą tarczę księżyca, a potem nadeszło cierpienie, ale zarazem uwolnienie. Coś rzeczywiście w nim pękło, pozwalając wydobyć się ki na zewnątrz, ale zarazem jego świadomość została wyparta przez potwora.

Wiedział, co się działo. Widział oczami bestii, słyszał jej uszami, ale był jedynie biernym obserwatorem. Nie do niego należały ruchy, a do tego drugiego bytu, który zagnieździł się w jego głowie.

A teraz miał się wybić, zmiażdżyć tę ogromną siłę, która trzymała go w ryzach i przejąć całkowitą kontrolę nad sobą. Nie potrafił myśleć, co by się stało, gdyby zawiódł. Naraziłby Kendappę i RM19 na olbrzymie niebezpieczeństwo. Mógłby ich nawet zabić, gdyby w porę nie wykryli zagrożenia.

Mimowolnie zastanawiał się, czy gdyby to Falonar znalazł się na jego miejscu, to podołałby temu zadaniu. Czy on potrafiłby zapanować nad potworem? Czy byłoby to także ponad jego siły?

Kaelas miał ochotę krzyczeć z wściekłości i bezsilności, jednak wiedział, że takie zachowanie nie przystoi wojownikowi. Tym razem musiał zachować się jak mężczyzna. Stanąć do boju z wysoko uniesioną głowa i walczyć do ostatniego tchu, by potem niczego nie żałować. Aby jutro nastał lepszy dzień.

~ * ~

– Gotowy? – zapytał RM19.

Kaelas kiwnął głową, nie był w stanie wydobyć z siebie głosu. Bał się, że gdy otworzy usta, wydobędą się z nich tylko nieartykułowane piski, a nie słowa. Nadeszła chwila, w której przekona się, ile jest wart jako wojownik.

Spojrzał na Kendappę i RM19. Ich pewność w powodzenie tej misji dodawała mu otuchy i podnosiła na duchu. Miał nadzieję, że w razie niepowodzenia uda im się bezpiecznie wrócić na statek. Możliwe, że laserowa broń mężczyzny była w stanie spowolnić bestię.

– Niebo jest zachmurzone – stwierdził rzeczowo RM19, gdy otworzył drzwi wyjściowe i powoli zaczął schodzić po schodkach. – Ale wieje wiatr, więc powinien rozgonić chmury.

Kaelas ostrożnie wyjrzał z kapsuły i zorientował się, że przyjaciel miał rację. Na niebie dostrzegł błyszczące gwiazdy oraz jakieś inne większe plamy. Nie wiedział, czym były, ale na razie postanowił się tym specjalnie nie interesować. Najważniejsze, że chwilowo księżyc pozostawał zasłonięty przez gęste, ciemne chmury. Jednak wiedział, że nie potrwa to długo. Wewnątrz czuł, jak bestia szykuje się do wyjścia. Wyczuwała, że tej nocy znów będzie mogła wyrwać się na wolność i zapolować. Poczuć w ustach ciepłą, świeżą krew.

– Nie! – krzyknął wojownik, orientując się, że wypowiedział te słowa na głos, chociaż chciał zatrzymać ciąg upiornych myśli.

– Ten dureń mógł nam powiedzieć, że jest tu tak zimno. – Usłyszał za sobą niezadowolony głos Kendappy. – Mogę się założyć, że teraz grzeje to swoje stare cielsko przy kominku i zaśmiewa się z nas.

Kaelas cieszył się, że odwróciła nieco jego uwagę od ponurych myśli, ale jednocześnie miał wrażenie, że w zwielokrotnionym tempie dotarło do niego uczucie przeraźliwego zimna. Klimat panujący na Mua Dong był nieporównywalny do żadnego, z którym przyszło mu się spotkań w trakcie podróży. Chłód Be’Shar był upałem w porównaniu z warunkami panującymi tutaj.

Landarczyk miał wrażenie, że zaraz zamarznie. Kendappę i RM19 przed mrozem chroniły kombinezony, on założył stare ubranie, które i tak miało ulec zniszczeniu po transformacji. Żałował, że księżyc jeszcze nie był widoczny, bo bestia posiadała futro, które zapewne chroniło przed chłodem.

Zastanawiał się, dlaczego los zawsze zsyłał ich na planety o dziwnych warunkach klimatycznych. Przez chwilę zatęsknił za ciepłą Ziemią, na której od czasu do czasu jedynym problemem był padający całymi dniami deszcz.

– Co to? – jęknął, szczękając zębami.

Ziemia wokół została pokryta czymś białym, jednak na tyle miękkim, że nie było w stanie utrzymać ciężaru człowieka. Najgorsze, że po wdepnięciu w to, buty zaczynały przeciekać, a stopy przeraźliwe marznąć.

– Śnieg – pospieszył od razu z wyjaśnieniem RM19.

– Świetnie – mruknął Kaelas, nadal nie rozumiejąc, co przyjaciel miał na myśli.

– To opad atmosferyczny w postaci kryształków lodu o kształtach głównie sześcioramiennych gwiazdek, łączących się w płatki śniegu. Po opadnięciu na ziemię tworzy porowatą pokrywę śnieżną o niewielkiej gęstości.

– Księżyc wychodzi zza chmur – przerwała mu Kendappa, wskazując na ciemne niebo.

Kaelas spojrzał w tamtym kierunku. Serce zaczęło szybciej bić. Tak, tak! Już za chwilę! Zrobił kilkanaście kroków naprzód, by oddalić się nieco od przyjaciół. Po transformacji mogło zdarzyć się wszystko, a tak dawał im dodatkowy czas na ucieczkę. Niemal przestał odczuwać przeraźliwe zimno, lodowaty wiatr wiejący mu prosto w twarz stał się jedynie maleńką przeszkodą.

Już za chwilę!

Chmury ustępowały, za moment zobaczy całą tarczę. Księżyc był znacznie większy od tego na Ziemi, ale wzywał go z taką samą siłą. Świecił dla niego z całych swych sił. Kaelas nie potrafił odwrócić od niego wzroku. Hipnotyzował go i zabierał całą uwagę. W oddali ktoś coś mówił, ale teraz nie miało to znaczenia, musiał poddać się swej prawdziwej naturze. Wtedy chmury całkiem odsłoniły koło zawieszone wśród czerni nieba.

Ciało Kaelasa przeszedł spazm bólu, jednak nie tak silnego jak ostatnim razem. Jakby ciało powoli zaczynało przyzwyczajać się do tego, jakby od zawsze było do tego stworzone. Nie potrafił powstrzymać krzyku, gdy mięśnie zaczęły się gwałtownie rozrastać, kości łamać i ponownie łączyć, skóra porastać sierścią.

Między spazmami bólu poczuł, jak coś zaczyna przejmować nad nim kontrolę. Obca, dzika siła, żądna krwi i mordu. Władca nocy, który nie cofnie się przed niczym. Tym razem był na to przygotowany, wiedział, co ma się stać.

Zmobilizował całą siłę woli, by walczyć z intruzem. Starał się nie myśleć o bólu, zepchnąć go na dalszy plan, a skupić się na boju o własne ciało. Ostatecznie to było jego ciało, tylko on miał prawo nim władać. Nikt inny. Był Kaelasem, nie potworem niezdolnym do ludzkich uczuć, nieznającym litości.

Pomimo tego, że starał się jak potrafił najlepiej, przegrywał z tą ogromną, brutalną siłą, która jakimś cudem znalazła się w nim. Miał ochotę zapłakać nad własną bezsilnością i beznadziejnością, ale nie mógł, był tylko myślą spychaną na drugi plan. Jego zdanie powoli przestawało mieć jakiekolwiek znacznie. On wygrywał i chciał zapolować.

Trzymał się jak tonący brzytwy ostatniej własnej myśli, zanim bestia odniosłaby spektakularne zwycięstwo. Jak mogła być tak potężna, skoro była częścią niego, skoro żyła w nim? Była nim, nie osobnym bytem. Dlaczego tak się działo?

Przecież to jestem ja, jedna postać.

Kaelas uspokoił umysł i wycofał się z walki.

~ * ~

Kendappa i RM19 z daleka obserwowali to, co działo się z Kaelasem, gdy chmury całkowicie odsłoniły księżyc. Kobieta była w równie wielkim szoku jak mężczyzna, mimo że już raz widziała ostateczną formę bestii. Transformacja z tej odległości wyglądała na bolesną i przerażającą, nie chciała nawet myśleć o tym, przez co musi przechodzić Landarczyk. Najgorsze, że nie mogła nic z tym zrobić, zadziałaś w jakiś sposób. Pozostawała jej tylko bierna obserwacja.

Bała się o Kaelasa i współczuła mu tego, przez co musiał właśnie przechodzić. Chciała mu jakoś pomóc, ale nie mogła, tę walkę musiał stoczyć sam. I dla ich wspólnego dobra wygrać ją, najlepiej jak najszybciej.

– Niesamowite – szepnął zachwycony RM19, patrząc na ostateczną wersję bestii.

Oczy błyszczały mu z podniecenia, a na szkłach okularów widoczne były zmieniające się w ułamkach sekund symbole i cyfry. Kendappa poczuła ogromną ochotę, by walnąć go w łeb, mimo sytuacji, w jakiej się znaleźli. W tej chwili traktował Kaelasa jako dorodny obiekt do badań i zdobywania nowych informacji.

Ale czy mogę mu się dziwić?, pomyślała. Przecież gdyby wiedzieli więcej o tym, co się działo, byłoby im teraz znacznie łatwiej. To jednak nie pozwalało uspokoić coraz szybciej bijącego serca i strachu, który zaczął rozprzestrzeniać się w zawrotnym tempie. Coś było nie tak. Bestia od dobrych kilku minut osiągnęła ostateczną formę, a mimo to nadal stała w miejscu, niemal się nie poruszając. Czy to znaczyło, że Kaelas nadal walczył? A może coś poszło nie tak?

Gdy o tym pomyślała, stwór wyprostował się i zadarł łeb do tyłu, wydając z siebie mrożący krew w żyłach ryk. Kendappa automatycznie wydobyła sztylet o wężowej rękojeści, obserwując uważnie każdy ruch potencjalnego przeciwnika i kalkulując w głowie szanse na zwycięstwo. Kątem oka zauważyła, że RM19 zesztywniał i cofnął się o krok.

Bestia odwróciła łeb w ich stronę, jednak nie ruszyła się z miejsca.

– Udało się? – zapytał piskliwym głosem RM19.

Kobieta nie wiedziała, co miałaby teraz zrobić. Jak poznać, że ma przed sobą bestię, która rozumowała jak Kaelas, a nie potwora, którego przez całą noc pilnowała na Ziemi. Jakaś część niej kazała jej uciekać z tego miejsca. Jak najdalej, aby za wszelką cenę zachować życie. Druga część wiedziała, że nie może tak postąpić. Ostrożnie, krok za krokiem, zaczęła zbliżać się do stwora. Mocno ściskała rękojeść sztyletu w dłoni, gotowa zaatakować, gdyby zaszła taka potrzeba.

Miała wrażenie, że śnieg skrzypi pod jej stopami niesamowicie głośno, jednak nie zaprzestawała marszu. Musiała się przekonać, nie było innego wyjścia. Strużka potu spływała po skroni, wydawało jej się, że w tamtej chwili temperatura jak na złość podskoczyła do góry.

Z niemałym zdenerwowaniem spojrzała wprost w oczy bestii. Ulżyło jej, gdy w granatowych tęczówkach nie dostrzegła osobowości krwiożerczego potwora gotowego zabić bez zmrużenia oka, a Kaelasa.

– Udało się – powiedziała, uśmiechając się szeroko. Miała wrażenie, że ogromny kamień spadł jej z serca.

Bestia przekrzywiła głowę w prawo, przez co wyglądała teraz dość komicznie. Cały jej wcześniejszy majestat jakby zniknął w jednej sekundzie. Jak widać osobowość Kaelasa musiała się objawić w każdej postaci.

– Możesz mówić? – zapytał RM19, który już znalazł się przy Kendappie.

Z paszczy tygrysołaka wydobył się cichy warkot. Najwyraźniej niezadowolony z efektu, spróbował jeszcze raz, ale nic to nie zmieniło.

– Prawdopodobnie w tej formie nie ma rozwiniętego aparatu mowy albo przychodzi to z czasem – zadumał. – Teraz już nic nie stoi nam na przeszkodzie – dodał z uśmiechem.

Kaelas prawdopodobnie próbował go odwzajemnić, ale wyszczerzenie kłów niezbyt przypominało miły i serdeczny gest, a raczej chęć ataku lub groźbę. Dodatkowo zamachał ogonem, a Kendappa na ten widok nie potrafiła powstrzymać śmiechu.

– Szkoda tylko, że Nien Sử nie powiedział nam, co zrobić, gdy będziemy chcieli wrócić.

– To znaczy? – zainteresował się RM19. – Nastaje tutaj dzień na dwie godziny, wtedy Kaelas wróci do ludzkiej formy.

– A co gdy będziemy chcieli wrócić wcześniej, bo zdarzy się coś nieprzewidzianego?

– To do ciebie niepodobne, by martwić się na zapas. Zawsze coś się wymyśli, a bywaliśmy już w różnych opałach i jakoś udało nam się znaleźć wyjście.

– Coś mi się tu nie podoba, RM19 – powiedziała, spoglądając na księżyc, który powoli znów znikał za kurtyną chmur. – Coś wisi w powietrzu. Wydaje mi się, że Mistrz Penyu specjalnie nie mówił nam o tym miejscu, że chciał nas przed czymś uchronić.

Mężczyzna spojrzał na Kendappę z troską, ale nic nie powiedział, jakby się nad czymś głęboko zastanawiał. Zawiał zimny wiatr.

– Cóż, jedyna droga prowadzi naprzód. Już za późno na powrót – rzekł po chwili milczenia.

W tamtym momencie wolałaby, aby Kaelas był w swojej ludzkiej formie. Nieraz potrafił ocenić sytuację znacznie lepiej od niej, a teraz nie mógł nic powiedzieć, a z gestów bestii niewiele dało się odczytać.

– Mam wrażenie, że wylądowaliśmy na cmentarzu i zakłócamy spokój zmarłym.

~ * ~

I jak się można było domyślać, bohaterowie przyjęli propozycję Nien Sử, co ich tam czeka, o tym w kolejnych rozdziałach.

Pojawiły się też nowe karty postaci. Tym razem te zrobiłam sama ;)

U was mam tylko pojedyncze zaległości, które nadrobię dzisiaj, ale nie wiem dokładnie, o której godzinie.