Rozdział 60: Rozstaje

Bohater nie jest odważniejszy od zwykłego człowieka, ale jest odważny pięć minut dłużej.

Ralph Waldo Emerson

Kendappa odniosła wrażenie, że już po kilkunastu krokach białe połacie śniegu otoczyły ich ze wszystkich stron. W oddali nie dostrzegała nawet zarysu kapsuły. Niepokoiło ją to, bo noc była wyjątkowo jasna, a leżący wokół śnieg jeszcze temu sprzyjał, a na dodatek nie mogli odejść tak daleko.

Zacisnęła mocniej dłoń na rękojeści sztyletu, ale obawiała się, że na niewiele się to zda. Dziwność tej planety nie wynikała z tego, że wokół czaiła się wataha krwiożerczych potworów, a z czegoś innego, czegoś, czego w tej chwili nie potrafiła nazwać. Ta atmosfera przytłaczała i dusiła ją.

Zastanawiała się, czy Kaelas też wyczuł coś niepokojącego. Wybiegł sporo naprzód, zapewne aby przyzwyczaić się do nowego ciała i trochę rozprostować kości, dodatkowo ułatwiając im brnięcie przez śnieg. W ogromnych zaspach po czyichś śladach szło się dużo łatwiej. Żałowała, że nie może podzielić się z nimi swoimi przypuszczeniami. Na Elle intuicja ostrzegała go przed niebezpieczeństwem. Kendappa nie uwierzyła mu, ale drugi raz nie chciała powtarzać tego samego błędu.

Z irytacji zagryzła dolną wargę. Uczucie, że zakłócają spokój zmarłym pogłębiało się z każdym krokiem. Chciała to zignorować, zepchnąć do podświadomości, zrzucając na przewrażliwienie, ale zawsze do niej wracało. Nie mogła odpędzić od tego myśli. Najgorsze było oczekiwanie na nieznane.

Kątem oka zerknęła na RM19. Mężczyzna bez trudu brnął przez śnieg, jednak miała wrażenie, że robi to automatycznie. Wyraz jego twarzy świadczył o dużym umysłowym wysiłku. Marszczył brwi jak zawsze, gdy zastanawiał się nad problem, którego rozwiązanie nie należało do prostych, bo musiał wziąć pod uwagę kilkadziesiąt lub kilkaset różnych składowych i zbudować z tego całość.

– Wszystkie wskazania mówią o tym, że stoimy w miejscu – oznajmił w końcu, jakby już dłużej nie potrafił sam się z tym zmagać. Kendappie nie spodobały się te słowa.

– Mimo że idziemy?

– Wybrałem tę drogę, bo czujniki wskazywały, że niedaleko znajduje się coś, co odbiega od materii nieożywionej, co jest inne niż wszystko wokół. Jednak wszystko wskazuje na to, że to coś znajduje się cały czas w dokładnie tej samej odległości od naszego obecnego położenia, jakby przesuwało się do przodu w takim samym tempie co my.

– Prawdopodobieństwo, że jest to jakiś inny wędrowiec pewnie też jest niewielkie? – zapytała, chociaż aż za dobrze znała odpowiedź.

Ewidentnie coś było tu nie tak, a oni sami zgodzili się, by tu przybyć. Czyżby Mistrz Penyu miał rację, nie proponując im tej planety? Musiał mieć jakieś konkretne powody. Jednym z nich był księżyc, ale może istniało coś jeszcze.

– Wątpię – potwierdził jej przypuszczenia RM19. – Od początku zmierzamy do tego czegoś dokładnie w linii prostej. Podczas lądowania straciliśmy sporo czasu i gdybyśmy faktycznie mieli styczność z innym podróżnikiem, to doszłoby do spotkania. Na dodatek, gdy my się zatrzymujemy, to coś robi dokładnie to samo.

– I tak możemy tylko iść do przodu – stwierdziła lekko zrezygnowana Kendappa. – Obyśmy coś znaleźli, bo inaczej będziemy tu bezsensownie błądzić bez końca. Jest coś jeszcze, tak? – dodała, widząc narastające przygnębienie na twarzy RM19.

– Jeżeli czujniki nadal będą tak niestabilne, to możemy nie znaleźć drogi powrotnej na statek. Mogę ci powiedzieć, gdzie i w jakiej odległości on się teraz znajduje, ale nijak ma się do odległości, jaką przeszliśmy.

Kendappa chciała coś odpowiedzieć, by chociaż minimalnie podnieść przyjaciela na duchu, ale wtedy dostrzegła, że Kaelas zatrzymał się i stanął na dwóch łapach. Wyglądał, jakby coś obserwował. Takie przynajmniej miała wrażenie, bo odczytanie i poprawne zinterpretowanie jego zachowań i odczuć w tej postaci graniczyło z cudem.

Kedappa i RM19 jak najszybciej dołączyli do niego i zorientowali się, że coś rzeczywiście znajdowało się przed nimi. Z daleka wyglądało to jak zwyczajny stół na trzech nogach wykonany z kryształu. Za nim siedziała jakaś postać. Z tej odległości nie dało się dostrzec żadnych szczegółów z nią związanych.

Ostrożnie zbliżyli się do tej osoby, gotowi na to, by w każdej chwili obronić się lub kontratakować. Jednak przede wszystkim mieli nadzieję, że była przychylnie nastawiona do obcych i dowiedzą się od niej czegoś więcej o Mua Dong.

Postać okazała się nastolatkiem o drobnej budowie ciała i niemal białej skórze, siedzącym na kryształowym krześle z wysokim oparciem. Z owalnej twarzy, przywodzącej na myśl jeszcze dziecięce rysy, nie znikał szeroki uśmiech. Jasne, niemalże białe włosy sięgały mu do połowy spiczasto zakończonego ucha. Pokryte były szronem, ale jemu najwyraźniej to nie przeszkadzało. W oczach o szkarłatnych źrenicach błyszczały iskierki podekscytowania, na widok których Kendappę przeszły dreszcze na całym ciele.

Mimo to najbardziej rzucał się w oczy strój młodzieńca, który nie pasował do całej tej śnieżnej otoczki. Luźny, biały podkoszulek, odsłaniający ramiona, na których wyraźnie rysowały się mięśnie oraz spodnie do kolan. Śnieg sięgał mu za kostki, dlatego kwestia butów pozostawała nierozstrzygnięta, jednak coś podpowiadało Kendappie, że chłopak w ogóle ich nie założył. Zrobiło jej się zimno na samą myśl.

– Nareszcie jesteście, trochę wam zajęło dojście tutaj, już zaczynałem się nudzić i zastanawiać, czy jednak nie zawróciliście.

Kendappa westchnęła w duchu. Gdy ktoś zaczyna się nudzić w oczekiwaniu na nich, mimo że dopiero kilka godzin temu podjęli decyzję o wyruszeniu na Mua Dong, nie wróżyło nic dobrego.

– Kim jesteś? – zapytał RM19.

–Bez znaczenia, jak się nazywam, ale możecie mówić na mnie Snow, jeżeli chcecie. Jestem strażnikiem łzy, po którą zapewne tu przybyliście, mam rację?

RM19 kiwnął jedynie głową na znak potwierdzenia.

– Łza znajduje się tutaj.

Odwrócił się i wskazał na coś, co wyglądało jak blok lodu, który ktoś oszlifował, by przypominał prostopadłościan. Na środku znajdowało się coś na kształt niewielkiego, płytkiego, trójkątnego otworu.

– Wnioskuję, że mamy znaleźć jakiś klucz, by otworzyć to coś, bo wątpię, aby łza przez przypadek zamarzła w środku – zasugerował RM19, przyglądając się otworowi.

– Inteligentni jesteście – westchnął ze zrezygnowaniem Snow, jakby go to rozczarowało. – Musicie dowieść, że jesteście godni, by dostać łzę i znaleźć każdy z trzech odłamków klucza – zakończył z szatańskim uśmiechem.

– Dlaczego nie dziwi mnie, że są trzy kawałki – mruknęła Kendappa, na co Kaelas zawtórował jej cichym warknięciem.

– Cofam to, co wcześniej powiedziałem. Nie jesteście inteligentni, a to nawet lepiej, bo czeka nas więcej zabawy. W takim razie zastanawiam się, które z was posiada tak olbrzymią siłę woli, która pozwoliła wam do mnie dotrzeć.

Snow uważnie przyglądał się po kolei każdemu z przyjaciół, ale nic nie powiedział. Wyraz jego twarzy się nie zmienił, jednak Kendappa mogła się założyć, że gorączkowo nad czymś rozmyślał. W odruchowym geście założył kosmyk włosów za ucho, a wtedy kobieta po raz pierwszy zwróciła uwagę na jego dłonie. Były nienaturalnie długie, jak na posturę młodzieńca, a przy tym smukłe. Zorientowała się, że palce zostały zakończone starannie i ostro spiłowanymi paznokciami, które błyszczały w świetle księżyca przypominając jej kryształ. Albo lód, podpowiedziała jej podświadomość. To wszystko zostało wykonane z lodu. Bez trudu zorientowała się, że była to jedna z jego broni, jak na razie jedyna, którą zdołała dostrzec.

– Zastanawiam się, jak udało wam się wyjść cało z tych wszystkich prób na Oraculum. Albo Wyrocznia miała dobry dzień, co się nie zdarza, albo należy wysunąć prosty wniosek, że przypadki chodzą po ludziach i głupi ma zawsze szczęście. W każdym razie tutaj nie będzie już tak łatwo, uczniowie Penyu – zakończył z szerokim uśmiechem na twarzy, a oczy zabłysły mu z ekstazie. – Czas zaczynać grę!

– Przepraszam, ale czy najpierw mogę jeszcze o coś zapytać? – wtrącił się niespodziewanie RM19, a uszy Snowa oklapły.

– Już to zrobiłeś, ale słucham, postaram się odpowiedzieć.

– Z tego, co powiedziałeś, wywnioskowałem, że każdy, kto chce zdobyć łzę, musi najpierw przejść próbę i zdobyć klucz. Mam rozumieć, że nikomu do tej pory się to nie udało i łza cały czas jest bezpiecznie ukryta?

– Sprytny jesteś, ale jeszcze sporo ci brakuje. Chociaż… – Przekrzywił głowę w prawo, oczy zabłysły mu nienaturalnym światłem. Wnioski, do których doszedł niezbyt musiały przypaść mu do gustu, bo po chwili blask przygasł. – Ech, dlaczego ostatnio to północ musi być taka ważna? Gdzież tu sprawiedliwość? Jesteś niesamowicie podobny do swoich przodków, a zarazem tak inny od tego, który rozpoczął tę grę. Ciekawe, który z dwóch najpotężniejszych Mistrzów będzie mieć rację. A ona niech wyskoczy z jeszcze jednym asem, a skopię jej tyłek i wprowadzę moich graczy.

– Ja? Przecież nic nie zrobiłem. Nie rozumiem, co masz na myśli – powiedział RM19.

– On też nic nie zrobił. – Snow wskazał na Kaelasa, który warknął w odpowiedzi. – Tylko się urodził, a to wystarczyło. Co przyniesie nam przyszłość, zobaczymy wkrótce, a teraz macie ważniejsze sprawy na głowie.

RM19 nie spodobała się zmiana tematu, ale nie mógł nic na to poradzić. Mieli coś do zrobienia, a kwestie przeszłości jak zwykle mogły poczekać. Mimo że chociaż raz chciałby wiedzieć chociażby trochę więcej, zrozumieć, dlaczego był tak traktowany.

Snow zatarł ręce z uciechy. Uwadze Kendappy nie uszło, że gdy to robił, spomiędzy nich spadło kilka płatków śniegu, które swobodnie opadły na ziemię pomimo porywistego wiatru.

– Wystarczy, że pójdziecie cały czas prosto. Po dość krótkim odcinku natraficie na rozwidlenie, widoczne pomimo śniegu. Będziecie musieli się rozdzielić, tak aby każdy z was wybrał inną drogę, pokonał wszelkie przeszkody zdobył klucz i wrócił. Proste, łatwe i nieprzyjemne. Jakieś pytania?

– Dlaczego musimy się rozdzielać? – spytała Kendappa. Nie podobał jej się ten pomysł, wolała, aby trzymali się razem i w razie problemów mogli na sobie polegać. Tym bardziej, że kwestia zachowania Kaelasa nadal pozostawała pod znakiem zapytania.

– Ponieważ, gdy obierzecie którąś drogę, nie będziecie mogli się cofnąć. Z racji, że potrzebujecie trzech kluczy, musicie się rozdzielić. Potraktujecie to jako fascynującą przygodę i trening.

– Najwyraźniej nie mamy innego wyjścia – poddała się Kendappa.

– Nie macie – powtórzył za nią niczym echo Snow. – Powodzenia, spotkamy się ponownie, gdy zdobędziecie klucze. Lub widzimy się po raz ostatni.

Kobieta bez słowa minęła młodzieńca i ruszyła we wcześniej wskazanym przez niego kierunku. Po chwili wyprzedził ją Kaelas, RM19 trzymał się lekko z tyłu, a wyraz jego twarzy ewidentnie świadczył o tym, że nad czymś gorączkowo rozmyślał. Wolała na razie nie rozpoczynać rozmowy, jeżeli było to coś ważnego, to mężczyzna w końcu podzieli się z nią swoimi przypuszczeniami.

Ku jej wielkiemu zdumieniu rzeczywiście podróż do rozwidlenia dróg nie zajęła dużo czasu, jak wspominał Snow, i nie sposób było go przeoczyć. O ile do tej pory brnęli przez zaspy śniegu, tak teraz część białego puchu została odgarnięta, by dokładnie ukazać ścieżki. Wyglądało to dziwnie, a zarazem bezsensownie, bo dalej każde z odnóży znów było zasypane. Nie rozumiała, po co ktokolwiek tak się fatygował, szczególnie, że na środku i tak stał drogowskaz. Był dość wysoki i wykonany z ciemnego drewna, z każdej z czterech tablic zwisały sople lodu.

– Przyszliśmy ze Złudnej Doliny – przeczytał RM19. – A mamy do wyboru Plac Spokoju, Wystawę Posągów i Podniebny Staw, jakkolwiek absurdalnie brzmi ostatnia nazwa. Nie podoba mi się to. Mamy wybierać spośród trzech nic nam nie mówiących nazw, narażając się na niebezpieczeństwo, które może nas przerosnąć.

– I tak nie możemy się już cofnąć.

– Bo nie pozwala ci na to duma, czy nagle wyparowały wszelkie obawy?

Kendappa spojrzała na niego spod przymrużonych powiek. Wojownik nigdy się nie cofał przed zadaniem, które miał wypełnić, nieważne, jak ciężkie by się ono wydawało. Mógł się wycofać z beznadziejnej sytuacji, by wszystko przeanalizować i spróbować ponownie, ale nie stchórzyć już na samym początku, nie postawiwszy nawet pierwszego kroku. Kaelas pewnie by mnie zrozumiał, pomyślała.

– Wybieram Podniebny Staw – powiedziała.

RM19 pokręcił z niedowierzaniem głową, ale nie kontynuował rozmowy.

– Jak chcesz, ja pójdę na Wystawę Posągów.

Kaelas warknął w odpowiedzi, jakby niezbyt spodobała mu się ostatnia opcja. Kendappa trochę mu współczuła, ale z drugiej strony wolała, aby poszedł właśnie tam. Im mniej mu zagrażało, tym lepiej. Szczególnie w tej postaci.

– Pomyśl, może ta nazwa to zwyczajna zmyłka mająca wyeliminować najsłabszego z nas – zasugerowała niezgodnie z własnymi przypuszczeniami.

– Wątpię, aby którakolwiek droga okazała się łatwa – oznajmił RM19, a kobieta musiała przyznać mu rację. Nie znajdą klucza leżącego na środku drogi i proszącego się o podniesienie go. To byłoby za proste.

– Powodzenia – powiedziała i skręciła w lewą odnogę.

Kątem oka zauważyła, że pozostali również ruszyli naprzód. Miała świadomość, że niedługo całkiem straci ich z oczu. Nie chciała o tym myśleć, dlatego przyspieszyła kroku. Teraz czekało ją inne zadanie, potem przyjdzie czas na przyziemne rzeczy.

Kendappa starała się iść równym, dość szybkim krokiem. Miała wrażenie, że mróz coraz bardziej przybiera na sile i jej skrzydła długo nie wytrzymają w tak niskiej temperaturze. Do tego dochodził porywisty wiatr i zaczynający prószyć śnieg. Wszystko zdawało się obracać przeciwko niej, łącznie z ukształtowaniem terenu. Płaskie, pokryte śniegiem równiny powoli zaczynały należeć do przeszłości. Zastępowały je coraz liczniej usiane tu i ówdzie skały. Te wystające ponad pokrywę śniegu nie stanowiły większego problemu, widziała je wyraźnie i mogła spokojnie ominąć. Gorzej sprawa miała się z niższymi, całkowicie zakrytymi przez biały puch. Nawet gdyby bardzo chciała, nie była w stanie w żaden sposób ominąć przeszkody, dlatego musiała zwolnić kroku.

Cieszyła się, że kombinezon amortyzował większość zadrapań. Skały były wyjątkowo ostre i gdyby miała na sobie normalne ubranie, zdążyłaby w ciągu tego niedługiego marszu zarobić kilkadziesiąt skaleczeń i zadrapań, a może nawet uszkodzić mięśnie, bo w takich sytuacjach zawsze należało brać pod uwagę najgorsze możliwości.

Cieszyła się w duchu, że jak na razie nie potknęła się i nic sobie nie złamała. W takich warunkach ciężko byłoby jej zamortyzować upadek i nie doprowadzić do okaleczenia. Nauczyła się wykorzystywać do tego skrzydła, które teraz były całkowicie bezużyteczne, zdrętwiałe i zmarznięte. Resztki nadziei, że skrzydła ujdą z tej wyprawy cało powoli z niej uchodziła. Potrzebowała ciepła, by je rozgrzać i zapewne także fachowej pomocy uzdrowiciela. Wątpiła, aby na Mua Dong znalazła jedno lub drugie.

Padający śnieg zaczynał przybierać na sile, utrudniając Kendappie widoczność. Znalezienie i dotarcie do Podniebnego Stawu, czymkolwiek to było, powoli zaczynało graniczyć z cudem. Nie wiedziała nawet, czy przez przypadek nie zboczyła z trasy, o ile taka istniała, gdy zaczęła kluczyć między skałami. Znając pecha, który ostatnio wszędzie im towarzyszył, zapewne tak.

Kobieta powoli zaczynała tracić siły i nieświadomie spowalniać kroku. Mimo kombinezonu chroniącego ciało, zaczynało jej się robić coraz zimniej. Miała wrażenie, że stopy zaraz całkiem jej zamarzną i padnie na twarz, by zapomniana umrzeć w zaspach śniegu. Lub od razu los oszczędzi jej powolnej agonii i nadźga się na jakąś skałę.

Po kilkudziesięciu krokach zaczęło jej się wydawać, że śnieg nie sypie już tak mocno. Czyżby to było przywidzenie? Jeszcze krok wcześniej nic nadzwyczajnego nie zauważyła. Niemożliwym było, aby tak nagle to się zmieniło. Może to gorączka? Pewnie już jestem chora. Czy tutaj mam w końcu umrzeć?

Z wysiłkiem podniosła głowę i ze zdziwieniem zorientowała się, że coś znajduje się przed nią. Pięć, może sześć postaci, prawdopodobnie dzieci, sądząc po niskim wzroście. Chciała do nich zawołać, aby upewnić się, że to nie przywidzenie, gdy zorientowała się, że coś było nie tak.

Trójka z nich rzeczywiście wyglądała na dzieci ubrane w grube kurtki, czapy i szaliki, które niemal całkiem zasłaniały im twarze. Jednak z pozostałymi było coś nie tak. Byli ubrani jedynie w ogóle nie mieli nic na sobie, a całą ich skórę porastała brązowa sierść. Lecz to i tak niewiele w porównaniu z tym, że z głów wyrastała im para jelenich rogów. Kendappa z tej odległości nie potrafiła dostrzec ich twarzy, ale mogłaby się założyć, że w niczym nie przypominały ludzkich.

– To gorączka – szepnęła, ledwo wydobywając z siebie jakikolwiek dźwięk. – Tego nie ma tam naprawdę, jedynie umysł spłatał mi figla. Tego tam nie ma, tego tam nie może być.

Kendappa zrobiła kilka kroków do przodu. Dojdę tam i okaże się, że przede mną nie ma nikogo, powtarzała w myślach. Była tak skupiona na gromadce przed sobą, że za późno zorientowała się, że wcześniej stała na niewielkim wzniesieniu zakończonym stromym spadem.

Potknęła się i spadła, nie potrafiąc złapać równowagi ani rozprostować skrzydeł, by zamortyzować upadek. Była za słaba. Wydawało jej się, że upadek na śnieg nie powinien boleć, jednak przeżyła niemiłe rozczarowanie. Warstwa białego puchu była tu niższa.

Uderzyła się mocno w głowę. Ostatnim, co zdołała zapamiętać, były krzyki gromadki. Potem nastała już tylko ciemność.

~ * ~

Dopiero wczoraj zorientowałam się, że nieświadomie zaczęłam przekręcać nazwę planety, na której wylądowali. W treści poprzedniego rozdziału wszystko było poprawnie, a jego tytuł już poprawiła. Jak w komentarzach znów będę się mylić, to nie należy się dziwić.

Natomiast co do zaległości, to nie sądzę, bym dzisiaj dała radę, pojawię się najpewniej jutro wieczorem. Najprawdopodobniej wtedy też pojawi się następna zapowiedź.