Rozdział 61: Podniebny Staw

Życie można zro­zumieć, pat­rząc nań tyl­ko wstecz. Żyć jed­nak trze­ba naprzód.

Søren Kierkegaard

Kendappa powoli odzyskiwała świadomość. Czuła tępe pulsowanie w skroni, ale była to jedyna niedogodność. I co najważniejsze, gdziekolwiek się znajdowała, panowało tu to przeraźliwe zimno. Wiedziała, że leżała na jakimś dość twardym łóżku i przykryta była grubym i ciepłym kocem. Z chęcią zatraciłaby się w tym przyjemnym uczuciu, ale nieznośny ból głowy brutalnie przywracał ją do rzeczywistości i zmuszał do zrobienia czegokolwiek, by go złagodzić.

Czyżby ktoś mnie uratował? A może to wszystko było jedynie snem?, przeszło jej przez myśl.

Powoli otworzyła oczy. Od razu zorientowała się, że Mua Dong nie było jedynie jej nocną marą. Znajdowała się we wcześniej sobie nieznanym, niewielkim pomieszczeniu i rzeczywiście leżała na czymś, co przypominało łóżko. Powoli odwróciła głowę i wrzasnęła, zanim zdołała się powstrzymać.

Zamknęła oczy, jakby to mogło zmienić rzeczywistość lub wymazać jej głupie zachowanie. Postąpiła jak ta niedorzeczna Ziemianka, która piszczała na widok pająka. Tylko, że Kendappa nie chciała przyjąć do wiadomości tego, co zobaczyła.

Ponownie uniosła powieki i zorientowała się, że swoim idiotycznym zachowaniem wzbudziła zainteresowanie tego, co znajdowało się w pomieszczeniu. Stwór podszedł do niej i wyszczerzył zęby. Kobieta nie potrafiła odgadnąć, co chciał oznajmić tym gestem.

Wyglądał jak dorosła wersja tamtych dzieci. Całe jego ciało porastała ciemnobrązowa sierść. Stał na dwóch nogach, ale ani jego górne, ani dolne kończyny w niczym nie przypominały ludzkich, na dodatek zostały zakończone racicami. Jego głowa bez wątpienia była identyczna jak u jakiś sarnowatych zwierząt, mimo że twarz miała w sobie coś, co po dłuższej analizie przywodziło na myśl człowieka. Z głowy wyrastała mu para dużych rogów.

– Widzę, że już się obudziłaś – powiedział ludzkim głosem. – Doprowadziłaś się do bardzo złego stanu. Na Mua Dong panują przeraźliwie niskie temperatury, bez ochrony twoich skrzydeł, naraziłaś się niemal na pewną śmierć. Miałaś szczęście, że dotarłaś tutaj i znalazły cię dzieci.

– Kim jesteś? – zapytała Kendappa.

Starała się zapomnieć o swoim zachowaniu po przebudzeniu. Bardziej pasowało ono do Kaelasa, nie do niej. Nigdy nie widziała ani nawet nie słyszała o zwierzętach chodzących na tylnych kończynach i zachowujących się jak ludzie, ale to nie był powód do wrzasków. Po Eduardo powinna przywyknąć do tego, że wszystko było możliwe. Próbowała zrzucić to na swój kiepski stan.

– Jestem Chopper, sołtys tej wioski – odpowiedział uprzejmie.

– Podniebnego Stawu?

Od razu zorientowała się, że coś było nie tak. Wypowiedzenie tej nazwy spowodowało, że sołtys spiął się, a w jego dotąd łagodnych, ciemnych oczach pojawiła się jakaś zwierzęca dzikość i strach. Kendappa przeklęła w duchu swoją nieostrożność. Mogła najpierw wydobyć z niego informacje, a dopiero później zadawać pytania, które nie doprowadziłyby do takiego zachowania. Miała nadzieję, że nie wplątała się w jakąś głupią i niebezpieczną dla siebie sytuację, która niemal na wstępie skreśliłaby powodzenie misji.

Coś takiego pasuje do Kaelasa, nie do mnie. Opanuj się, kobieto, upomniała się w duchu.

– Przepraszam, jeżeli powiedziałam coś nie tak, tak wskazywał drogowskaz – próbowała złagodzić napiętą sytuację.

– Odpoczywaj, pójdę po wioskową znachorkę, by cię jeszcze raz zobaczyła i później porozmawiamy. Nic ci tu nie grozi.

Wyszedł z pomieszczenia. Kendappa została sama i nie wiedziała, co ma o tym wszystkim myśleć.

~ * ~

Znachorka w przeciwieństwie do Choppera okazała się najzwyklejszą kobietą w średnim wieku. Usta niemal w ogóle jej się nie zamykały, a swoją tyradę rozpoczęła od wyrażenia własnej opinii na temat wychodzenia na mróz w takim stroju, nie szczędząc przy tym przekleństw. Kendappa starała się słuchać uważnie tego, co mówiła w nadziei, że być może kobieta powie coś na temat miejsca, w którym się znalazła. Niestety, przeliczyła się. Z ulgą powitała moment, gdy tamta wyszła i mogła nieco odpocząć od tej bezsensownej gadaniny.

Nieco później, nie potrafiła dokładnie określić czasu, gdyż na Mua Dong panowała tylko noc, a nigdzie w domu nie zauważyła niczego, co mogłoby być zegarem, razem z Chopperem zasiedli przy kominku, by porozmawiać. Ogień przyjemnie skwierczał, w pomieszczeniu było ciepło, dodatkowo otuliła się grubym kocem i dostała kubek parującej herbaty, więc nic do szczęścia jej już nie brakowało.

– Dlaczego tutaj… – zawahała się na chwilę, by odpowiednio dobrać słowa, aby przez przypadek nie urazić gospodarza.

– Dlaczego wyglądamy jak zwierzęta, a mimo to mówimy ludzkim głosem, żyjemy z ludźmi i zachowujemy się niemal tak jak oni? – dokończył za nią Chopper. – Wiele razy słyszałem takie pytania i jak dotąd nikomu nie przyszło do głowy, że to może być normalne.

– Nie chciałam cię urazić – powiedziała lekko zawstydzona Kendappa. – Na północy czy północnym zachodzie nigdy nie słyszano o takiej rasie, nawet do tej pory na wschodzie nie natrafiliśmy na takie przypadki. Zaskoczyło mnie to i chyba zbyt impulsywnie zareagowałam.

– Nie uraziłaś mnie – zapewnił. – Planety krążące wokół Be’Shar rządzą się własnymi prawami i często spotyka się tu istoty niespotykane nigdzie indziej. Nasz szczep reniferów żył kiedyś na śnieżnych równinach z dala od ludzi, jednak z czasem przywódcy obu grup doszli do porozumienia, by zapewnić korzyści każdej ze stron i ułatwić życie na planecie. Renifery zamieszkały nieopodal wioski, by w kolejnych latach zmieszać się z ludźmi. Aż w końcu doszło do tego, że renifer został sołtysem i przywódcą całego społeczeństwa. Inne wioski również wzięły przykład z naszej, dzięki czemu na Mua Dong żyje się lepiej zarówno reniferom jak i ludziom. Sądzę, że zaspokoiłem twoją ciekawość. W takim razie powiedz, co sprowadza tutaj ciebie?

Kendappa zawahała się przez chwilę, zbierając myśli. Zastanawiała się, ile może powiedzieć Chopperowi, a co lepiej przed nim zataić. Ostatecznie postanowiła zaryzykować i wyznać prawdę, kłamstwa mogły jej daleko nie zaprowadzić.

– Razem z przyjaciółmi otrzymaliśmy zadanie, by zdobyć łzy pierwszych dzieci, które okażą się kluczem do pokonania Vrieskasa. Nie wiem, czy o nim słyszałeś? – chciała się upewnić.

– Tak, tylko głupcy nie znają tego imienia. To władca, z którym trzeba się liczyć, nikomu do tej pory nie udało się tak długo utrzymać władzy i zjednoczyć pod jednym sztandarem tak dużej części kosmosu. Według podań, dawno, dawno temu on także przybył na Be’Shar, by poddać się próbie.

– Vrieskas był na Mua Dong? – zdziwiła się Kendappa. Nigdy o tym nie słyszała, nawet mieszkając na Yaskas.

– Nie na Mua Dong, a na innej planecie, nie wiem dokładnie której. Były to czasy, kiedy renifery nie zawarły jeszcze paktu z ludźmi. Nikt się tym tak bardzo nie przejmował, bo skąd ktokolwiek miałby wiedzieć, że próbę podejmuje ktoś, kto zacznie tytułować się cesarzem wszechświata.

Kendappę zdziwił ten tytuł. Żaden z ludzi Vrieskasa nigdy się tak do niego nie zwracał, nawet on sam nie kazał nikomu tak na siebie mówić. Wystarczyło dodać wielmożny, by podkreślić, że to on był najważniejszy. Może ludzie na wschodzie mieli zupełnie inne wyobrażenie o nim?

– Mistrz Nien Sử skierował nas tutaj, twierdząc, że zdobędziemy jedną z łez – kontynuowała kobieta. – A po lądowaniu spotkaliśmy niejakiego Snowa, który powiedział nam, że musimy zdobyć trzy klucze i każde z nas powinno na rozdrożach udać się w inną stronę.

– Teraz wszystko rozumiem – rzekł Chopper, ale po tonie jego głosu Kendappa zorientowała się, że coś go rozczarowało. – Podniebny Staw to góra, przy jej podnóżu została zbudowana wioska. Na jej szczycie znajduje się rezydencja wiedźmy, która nęka wszystkich mieszkańców planety.

– Jaka z tego puenta? – wtrąciła się Kendappa, gdy sołtys zamilkł, wpatrując się we własne kolana, jakby zastanawiał się, czy kontynuować temat, który sam zaczął. – Skoro jest taka zła, to zbierzcie ludzi ze wszystkich wiosek i idźcie do niej. Jest tylko jedna.

– Już dawno byśmy to zrobili, gdyby istniało wejście na górę – wyznał zawstydzony Chopper.

– W takim razie, jak ta wiedźma was nęka?

– Znalazła sposób, by podróżować w górę i w dół. Nie wiemy, jaki, ale obawiamy się, że ma to związek z jakimiś niecnymi sztuczkami. Legenda przekazywana na Mua Dong z pokolenia na pokolenie mówi, że kiedyś przybędzie tu skrzydlaty bohater, który uwolni nas od wiedźmy.

Kendappa zachłysnęła się herbatą i spojrzała groźnie na Choppera. Odruchowo chciała chwycić za rękojeść sztyletu, by poczuć się pewniej, ale jej dłoń natrafiła jedynie na powietrze. Broń zostawiła przy łóżku. Aż nazbyt dobrze pamiętała, jak ostatnio skończyły się wierzenia o przybyciu skrzydlatego człowieka. Nie miała zamiaru znów wpakować się w podobne bagno.

– A w ramach podziękowań złożycie mnie w ofierze, by uwolnić swego boga z tego ciała? – rzuciła z sarkazmem, zanim zdołała ugryźć się w język.

Sołtys popatrzył na nią z przerażeniem i już po chwili pożałowała swoich wcześniejszych słów.

– Przepraszam, jak dotąd moje skrzydła powodowały u innych jedynie niecne zamiary. Abstrahując od waszych legend, pomyślałeś w ogóle, jak miałabym się tam dostać? Odkąd tu wylądowałam, nie mogłam nawet rozprostować skrzydeł, nie mówiąc o locie.

– A gdyby znalazł się sposób, to pomogłabyś nam? – zapytał, nadal nie patrząc kobiecie w oczy.

Kendappa nie mogła oprzeć się wrażeniu, że od początku rozmowa miała obrać taki kierunek. Chopper zaspokoił jej ciekawość odnośnie funkcjonowania społeczeństwa we wiosce, a dopiero pod koniec napomknął o tym, że istnieje sposób, aby mogła latać przy tak niskiej temperaturze. Zastanawiała się, czy gdyby nie miała skrzydeł, to sołtys też zająłby się nią tak troskliwie i zadbał o wszystko, co potrzebne.

Nie wiedziała, jak ma postąpić. Mieszkańcy Mua Dong prawdopodobnie uratowali jej życie i pomoc mogli potraktować jako zapłatę. Kiedyś najprawdopodobniej odmówiłaby mieszania się w lokalne spory, chyba że naprawdę by się jej to opłaciło. Tego nauczyła się na Yaskas. Ale z drugiej strony chciała odciąć się od tego w momencie, gdy usłyszała przepowiednię Mówczyni.

Westchnęła w duchu, bo jakby na to nie patrzeć, pozostawał jej tylko jeden wybór, jeżeli chciała dowiedzieć się więcej i jak najszybciej załatwić to, po co tu przyszła.

– W takim razie słucham, co to za wiedźma i co mam z nią zrobić? – odpowiedziała, starając się, aby ton jej głosu brzmiał naturalnie, a nie był przepełniony niechęcią i zrezygnowaniem.

– Dziękuję ci, jesteś wspaniałą kobietą. Sam Kaio musiał wysłuchać naszych próśb i zesłać nam ciebie tutaj.

Przynajmniej wierzą w prawdziwych bogów, pomyślała, czekając na dalsze wyjaśnienia.

– Podniebny Staw to nazwa rezydencji znajdującej się na szczycie góry. Kiedyś należała ona do władcy Mua Dong, ale od wieków nie mamy już kogoś takiego. Nie wiadomo dokładnie, co się stało, że linia królewska wymarła i dlaczego nikt jej nie zastąpił. Niektórzy mówią, że ma to związek z jakąś klątwą, ale to tylko bajki opowiadane dzieciom przed snem.

Byleby nie okazały się takimi bajkami jak te o księżycu na Landare, pomyślała Kendappa, ale nie wypowiedziała tego na głos. Nie chciała urazić gospodarza i musiałaby potem za dużo wyjaśniać. A wątpiła, aby spodobała mu się wiadomość, że wielka bestia biega sobie swobodnie w okolicy

– Miało to jednak miejsce dużo wcześniej niż pojawienie się wiedźmy – kontynuował. – Zadomowiła się ona na górze, by nikt nie mógł do niej dotrzeć i od wielu stuleci gnębi ludzi mieszkających na dole. Niszczy to, co udało nam się zbudować, porywa lub zabija nasze dzieci. Najgorsze, że żyjemy w ciągłej niepewności, nigdy nie wiem, która wioska będzie następna ani kiedy to nastąpi. Czasem podróżni docierają tutaj, ale dotąd nikomu nie udało się położyć kresu tyranii wiedźmy.

Kendappa słuchała uważnie słów Choppera, ale doszła do tego samego wniosku co poprzednio. Była to tylko i wyłącznie sprawa lokalna, nie mająca nic wspólnego z tym, co działo się w kosmosie.

Owa wiedźma musiała należeć do jednej z długowiecznych ras. Kendappa sądziła, że wylądowała tutaj z jakiejś przyczyny, a potem zadomowiła się na szczycie góry i dla rozrywki (lub jakiś innych tylko sobie znanych powodów) gnębiła ludzi i renifery. Zastanawiała ją tylko kwestia schodzenia i wchodzenia na górę. Czyżby też miała jakieś skrzydła albo może znalazła jakiś innych sposób?

– Czy ta wiedźma ma klucz, którego szukam? – zapytała.

– Nie, klucz znajduje się w wiosce – odpowiedział Chopper, nie kryjąc zdziwienia, jakby była to oczywista kwestia.

– W takim razie nie traćmy czasu, wyruszam natychmiast. Jak mam ochronić skrzydła przed tym mrozem?

~ * ~

Kendappa nigdy by się nie spodziewała, że tą niezwykłą ochroną okaże się najzwyklejszy pokrowiec. Dopasowanie go i odpowiednie założenie, by nie uszkodzić skrzydeł, zajęło niemal godzinę. Kobieta wolała nie pytać, skąd mieszkańcy Mua Dong w ogóle go wzięli, skoro na planecie nikomu by się nie przydał. Albo, jak mówiła legenda, zrobili go, czekając na swego bohatera, albo o czymś jej nie powiedzieli i znów wpadła w jakąś pułapkę.

Gdy patrzyła na materiał, wydawał jej się gruby i sztywny. Po założeniu okazało się, że jest niezwykle lekki i prawie w ogóle go nie czuć. Jakby miała na sobie drugą, tylko że cieplejszą, skórę. Zastanawiała się, czy po wykonaniu zadania mieszkańcy pozwolą jej go zabrać. W końcu kiedyś może się jeszcze przydać, a na Yaskas nikt do tej pory nie wpadł na taki pomysł. Lub w ogóle o tym nie myśleli, jako że dotyczyłoby to tylko jej, co wydawało się Kendappie bardziej prawdopodobne.

Znachorka próbowała wcisnąć jej jeszcze grube futro, ale odmówiła. Kombinezon dobrze chronił przed zimnem, a jakiekolwiek dodatkowe ubranie tylko utrudniałoby jej lot i walkę. Jednak z wdzięcznością przyjęła futrzaną czapę, zakrywającą uszy i wełniany szalik. Ten drugi będzie musiała porzucić w czasie walki, ale podczas lotu ochroni część twarzy.

– Uważaj na siebie i niech Kaio cię prowadzi i strzeże – życzył jej powodzenia Chopper, gdy była już gotowa do drogi.

Do niego dołączyły się krzyki innych mieszkańców wioski, którzy wyszli z domów, by, jak sądziła, zobaczyć urzeczywistnienie ich legendy. Nie miała im tego za złe, jednak czuła się głupio, gdy wszyscy patrzyli na nią z nadzieją w oczach i życzyli powodzenia.

Rozprostowała skrzydła i wzbiła się w powietrze. Ciało było chronione przed zimnem najlepiej jak się dało, ale i tak lot był paskudny. Mroźny, ostrzy wiatr utrudniał poruszanie, gdyż wiał jej w twarz, nie w plecy. Musiała wkładać dodatkowe siły w to, by mu się przeciwstawić. A nie było to jeszcze to, czego obawiała się najbardziej.

Góra była wysoka i wiedziała, że za chwilę będzie musiała lecieć pionowo w górę, by dostać się na szczyt. Śnieg dodatkowo utrudniał widoczność. Ledwo mogła otworzyć oczy, by widzieć, gdzie leci. Bardziej zdawała się na instynkt, aby jak najszybciej dotrzeć do celu. Powietrze też było rzadsze i trudniej się oddychało.

Już prawie jestem, myślała, zmuszając się do intensywniejszego wysiłku.

Zamknęła oczy, aby osiągnąć jeszcze większą prędkość. Przy pionowym locie było mało prawdopodobne, aby natrafiła na jakieś przeszkody. Znajdowała się w bezpiecznej odległości od góry, więc w przypadku osuwu kamieni nic nie mogło jej dosięgnąć.

Z niewysłowioną ulgą powitała moment, w którym w końcu dotarła na szczyt. Chciała zatrzymać się w powietrzu, by rozejrzeć się po okolicy, ale ciągłe przeciwstawianie się sile wiatru było bezsensownym wysiłkiem. Wylądowała na skraju przepaści i oparła się o pień jednego z rosnących drzew.

Oddychało się ciężej, ale na dłuższą metę dało się wytrzymać. Gorszy problem stanowił wiatr, który jakby wziął sobie za punkt honoru zrzucić w przepaść wszystkich, którzy dotarli na górę.

Chopper miał rację. Nie było sposobu, aby dotrzeć na szczyt, wspinając się. Zbocze było zbyt strome i niemal pozbawione kładek, które mogłyby służyć za miejsce chwilowego odpoczynku. Na dodatek na górze skały zostały pokryte śliskim lodem. A do tego dochodził jeszcze wiatr i śnieg.

Kendappę coraz bardziej zastanawiało to, jak podróżuje wiedźma. Postanowiła za wszelką cenę się tego dowiedzieć.

Z tego co zauważyła, gdy była w powietrzu, szczyt góry był niemal całkiem płaski, jakby jakiś olbrzym obciął wierzchołek, by wyrównać teren. Na środku tej niewielkiej połaci znajdowała się rezydencja, którą otaczały nieliczne drzewa pokryte śniegiem i lodem.

Kendappa powoli ruszyła w dalszą drogę. Rezydencję zobaczyła po pokonaniu kilkunastu kroków. Na jej widok zamarła w miejscu, gdyż nigdy nie spotkała się z czymś podobnym. Dopiero teraz zrozumiała, skąd wzięła się nazwa Podniebny Staw.

Sam w sobie budynek był niewielki, miał tylko jedno piętro i spadzisty dach, więc znalazł się tam też pewnie strych. Całość wyglądała jak olbrzymia fontanna. Woda spływała z dachu i ścian, wpadając do fosy, którą otoczona była rezydencja. Kendappa nie wiedziała, jak to się dzieje, że woda w tej temperaturze nie zamarza. Żałowała, że nie ma z nią RM19, może on znalazłby odpowiedź na to pytanie.

Była zachwycona tym widokiem. Nigdy nie spotkała się z czymś takim w trakcie swoich podróży i cieszyła się, że dostała możliwość, by to zobaczyć. Tak piękna i dobrze strzeżona przez naturę rzecz musiała być niezwykle cenna. W tych murach mogła kryć się historia planety, o której nie wiedzieli nawet mieszkańcy z dołu. Zastanawiała się, czy oni w ogóle zdają sobie sprawę, jak wygląda rezydencja.

Nagle doszła do wniosku, że nie była sama. Ktoś krył się za pniami drzew. Zamarła w miejscu, próbując zorientować się, gdzie dokładnie znajdował się ten ktoś. Niestety, wiatr mocno utrudniał jej usłyszenie czegokolwiek, a księżyc jak na złość też zniknął za chmurami.

Wtedy usłyszała ciszy świst. W ostatniej chwili zdołała zrobić unik. Wycelowana w nią strzała wbiła się w śnieg. Natychmiast dobyła sztyletów, by móc się bronić. Spojrzała w stronę, z której ją zaatakowano, ale ten, kto wystrzelił zdążył się już przemieścić w inne miejsce.

Czyżby czekała mnie zabawa w kotka i myszkę?

Kendappa starała się nie ruszać, by nie robić potencjalnego hałasu, który mógł utrudnić jej usłyszenie kolejnej strzały. Wtedy kątem oka dostrzega jakiś cień po swojej prawej stronie. Błyskawicznie pobiegła w tamto miejsce i kopniakiem zwaliła z nóg znajdującą się tam postać, zanim tamta zdołała zorientować się w zamiarach kobiety.

Gdy Alatanka zrozumiała, co powaliła na śnieg po raz drugi zamarła w miejscu, nie wiedząc, co zrobić. To, co zobaczyła gwałciło wszystkie prawa natury. Ba! Nie powinno w ogóle istnieć. Przy tym czymś Chopper był najzwyczajniejszą we wszechświecie istotą.

To, co kobieta miała przed sobą było szkieletem. Białych, połączonych ze sobą kości nie pokrywał nawet skrawek skóry. A mimo to poczwara poruszała się i mogła bez przeszkód atakować. Miała na sobie jedynie sięgającą ziemi, czarną pelerynę, ozdobioną plątaniną jakiś dziwnych, srebrnych i złotych wzorów. Gdy próbowała wstać, kaptur zsunął się z głowy i Kendappa na własne oczy mogła przekonać się, że rzeczywiście ma przed sobą kościotrupa. Patrzyła na czaszkę z dziurami, w których kiedyś znajdowały się oczodoły i nozdrza. Zorientowała się też, że na skroni widnieje niewielkie pęknięcie.

Poczwara wstała, podnosząc ze śniegu drewnianą laskę, którą upuściła przy upadku. Alatanka zorientowała się, że to, co wcześniej wzięła za zwykły kij, w rzeczywistości było czymś więcej, gdyż górę zdobiła koścista ręka podtrzymująca jakiś błękitny kryształ. Przeklęła w duchu własną głupotę. Mogła od razu pojąć, że był to rodzaj broni, a nie przyglądać się z otwartymi ustami żywemu szkieletowi.

– Widzę, że mieszkańcy wioski w końcu doczekali się swego skrzydlatego bohatera. Ascot spełnił ich modlitwy, czy jest to zwykły przypadek? – powiedział szkielet ku zdziwieniu Kendappy. Jego głos brzmiał wyjątkowo ludzko. Zorientowała się, że ta istota za życia musiała być kobietą. – Widzę, że mieszkańcy nie powiedzieli dokładnie, z czym przyjdzie ci się tu zmierzyć. A przecież wiedzą, co znajduje się na Placu Spokoju.

– Co?! – krzyknęła, zanim zdążyła ugryźć się w język.

Szkielet zaśmiał się szkaradnie. Kendappa miała wrażenie, że strach powoli ogarnia całe jej serce. Co się stanie z Kaelasem? Wiedziała, że w formie tygrysa był potężny, ale i tak nie dodawało jej to otuchy.

– Jesteś tą wiedźmą, która nęka mieszkańców z dołu? – zapytała, starając się odpędzić od siebie strach, co nie było wcale takie łatwe. Czuła, jakby uczepił się jej i za punkt honoru wziął sobie pozostanie w jej sercu. Mocniej zacisnęła dłoń na rękojeści sztyletu.

– Tak, to ja – odpowiedziała, przechylając głowę w lewą stronę. Gdyby była człowiekiem, może wyglądałoby to uroczo, w tej formie przywodziło Kendappie na myśl jedynie odrazę. – Nazywam się Takhisis i jestem panią Podniebnego Stawu i całej Mua Dong. Rządzę tu od stuleci i to nie moja wina, że nie wszyscy z dołu potrafią to zaakceptować. Wioski zamieszkane tylko przez ludzi przyjęły moją władzę, ale w tych pomieszanych renifery tak zmanipulowały słabych ludzi, że nadal się nie poddają. Szczególnie Chopper głośno szczeka, chociaż nie potrafi zrobić nic, by mi się przeciwstawić. Jesteś tu nowa, więc nie wiesz, że na Mua Dong panuje zasada, że każdy, kto jest w stanie dostać się do Podniebnego Stawu, może ubiegać się o miano władcy, gdy linia wymarła lub nie jest w stanie dalej sprawować rządów. Te paskudne renifery w końcu muszą przyjąć to do wiadomości.

– Czyli przybyłaś tu tylko po to, by przejąć władzę nad planetą? – zapytała Kendappa.

Stojąc w miejscu i rozmawiając z Takhisis miała wrażenie, że strach coraz bardziej opanowuje jej ciało. Paraliżuje w miejscu, by nie mogła się poruszyć. Czyżby to jakaś sztuczka tej wiedźmy?

– Każda, na której nie znalazłby się nikt, kto byłby w stanie mnie pokonać, okazałaby się dobra. Nie jestem wybredna.

Kendappa miała świadomość, że stojąc w miejscu i nic nie robiąc, może przysporzyć sobie dodatkowych kłopotów, ale musiała zadać jeszcze jedno nurtujące ją pytanie. Nie miała pewności, czy ktoś z wioski potrafiłby rozwiać jej wątpliwości, więc musiała poznać odpowiedź teraz.

– Dlaczego wyglądasz jak szkielet? Zawsze taka byłaś?

Takhisis znów się roześmiała. Ten dźwięk mroził krew w żyłach Alatanki, mimo że miała świadomość, że brzmiał tak samo jak wcześniej. A wtedy nie wywołał aż takiego efektu.

– Jesteś taką głupiutką, malutką dziewczynką. Taka rasa nie istnieje, bo jak sama mogłaś się przekonać, kładzie kłam wszelkim prawom natury. Możliwe nawet, że działa wbrew woli Ascota i pozostałej czwórki. To zasługa nekromancji. Przez lata badałam wszelkie tajniki tej dziedziny i w końcu znalazłam drogę, by osiągnąć mój największy cel.

– Nekromancja? – zdziwiła się Kendappa.

Nigdy nie słyszała nawet najmniejszej wzmianki na ten temat. Czyżby i tę wiedzę Vrieskas uznał za zakazaną i postanowił na zawsze skreślić z historii wszechświata?

– Tak, nekromancja, zdolność do przyzywania zmarłych zza grobu. Jednak największym osiągnięciem dla nekromanty jest transformacja w licza. Dzięki niej zyskałam nieśmiertelność i takie ciało. Najwyższy czas umierać, mała, skrzydlata bohaterko. Ta lekcja nauczy cię, że legendy to jedynie mity, w których nie warto pokładać żadnych nadziei. Szkoda, że nie będziesz mogła tych wniosków wykorzystać w przyszłości.

Kendappę oblał zimny pot. Zdała sobie sprawę, że działo się z nią coś dziwnego. Ciało symulowało wszystkie objawy strachu, ale umysł pozostawał trzeźwy. Czyżby to sprawka Takhisis? Jakieś jej sztuczki? Próbowała walczyć z tym dziwnym stanem, lecz wtedy kryształ na szczycie laski rozbłysnął. Poczuł silne uderzenie w brzuch, które pchnęło ją do tyłu. Miała wrażenie, że był to wiatr, ale przecież on nie uderza z całą siłą tylko w jeden punkt.

Zorientowała się, że uczucie strachu cofnęło się, znów mogła w pełni panować nad własnym ciałem. W ostatniej chwili zrobiła unik przed nadlatującym w jej stronę czarnym płomieniem. Przeklęła w duchu. Jak miała walczyć z kimś, kto miał w rękawie cały asortyment jakiś dziwnych sztuczek, a na dodatek nie posiadał ciała, w które mogłaby celować sztyletem? Jak miała zabić coś takiego?

Gorączkowo analizowała sytuację, w jakiej się znalazła. Musiał istnieć jakiś słaby punkt tej poczwary. Ale skoro nie sztylet, to co? Nie miała laserowej broni jak RM19, którą mogłaby wypalić dziurę w kościach lub… Uskoczyła przed kolejnym płomieniem. To była jedyna możliwość. Zastanawiała się, czy sztylet będzie w stanie to zrobić, czy powinna postawić na siłę rąk. Obawiała się jednak, że ta druga możliwość może ją zgubić. Jeden ze sztyletów schowała do pochwy, tylko by jej zawadzał i do niczego się nie przydał.

Nagle wiatr przybrał na sile, dołączył do niego padający śnieg. Kendappa przeklęła w duchu, z trudem utrzymując równowagę. Ledwo mogła otworzyć oczy, a to i tak w niczym nie pomagało. Całkowicie straciła z oczu Takhisis i to w momencie, gdy w końcu miała jakiś plan działania.

Wtedy poczuła, jak jeden z ognistych pocisków w nią trafia. Krzyknęła z bólu, ale ten dźwięk całkiem zagłuszył wiatr. Połowa twarzy strasznie ją piekła i szczypała, ramię osłonięte kombinezonem wyszło z tego bez szwanku. Ale przynajmniej wiedziała, gdzie powinna znajdować się Takhisis. Niestrudzenie brnęła naprzód. Po chwili w pierś trafił ją kolejny ognisty pocisk, jednak mimo bólu po uderzeniu, nic więcej nie poczuła.

– Nie pokonasz mnie, maleńka bohaterko – usłyszała głos wiedźmy. – Spalona skóra musi bardzo boleć, prawda?

Kendappa doszła do wniosku, że Takhisis prawdopodobnie też nie widzi, co dzieje się wewnątrz zamieci. Strzela ogniem, jednak nie wie, że kombinezon chroni Kendappę przed poparzeniami. Idąc, miała wrażenie, że zamieć staje się mniej gęsta niż na początku. Wtedy dostrzegła zarys sylwetki wiedźmy. Uśmiechnęła się w duchu.

Ledwo udało jej się zrobić unik przed kolejnym ognistym pociskiem. Potem, wkładając w to wszystkie siły, jak najszybciej przedarła się przez zamieć, starając się okrążyć Takhisis. Nie udało jej się to do końca i zamiast zaatakować od tyłu, znalazła się z boku. Jednak wiedźma w ogóle się tego nie spodziewała. Kendappa włożyła w cios wszystkie siły, modląc się w duchu do Kaio, by to podziałało. Zamachnęła się z zamiarem odcięcia głowy poczwarze.

Sztylet na początku wydał z siebie nieprzyjemny zgrzyt przy zetknięciu z kością, ale ostatecznie gładko przebił się na drugą stronę. Zamieć w ciągu sekundy całkowicie ustała. Kości rozsypały się i runęły na ziemię. Kendappa patrzyła na to z obrzydzeniem. Po chwili przełamała laskę z kryształem na pół.

Odwróciła się od tego upiornego widoku, by spojrzeć na czyste niebo. Z przerażeniem zorientowała się, że noc się niemal skończyła i nadchodzi te kilka godzin dnia. Nagle do jej uszu dotarł niesiony przez wiatr ryk bestii, miała nadzieję, że nie oznacza to, że znalazł się w kłopotach bez wyjścia.

– Kaelas – szepnęła i natychmiast wzbiła się w powietrze. Jeżeli przybierze postać człowieka, to bez ubrań zginie w tym mrozie. Musiała go odnaleźć.

~ * ~

I mamy nowy rozdział, myślałam, że się nie wyrobię przez nadmiar nauki i zaliczeń, ale udało się. Nie wiem, kto wymyślił dziewiętnaście kursów na szóstym semestrze.

Jak widzicie rozdział jest dość długi i będzie miło, gdy zapamiętacie to do przyszłego tygodnia.

Zaległości ponarabiam najpewniej jutro. Może gdzieś uda mi się jeszcze zajrzeć dzisiaj, ale nie obiecuję, bo jestem zmęczona. Zapowiedź też jutro.