Rozdział 62: Plac Spokoju

Na śmierć nigdy nie jest za późno.

Sy-Ma Cien

Kaelas czuł się tak, jakby od zawsze przyjmował postać tygrysołaka i biegał po zaśnieżonych równinach. Było to uczucie nie dające się porównać z niczym innym i zarazem tak różne od tego, z którym przyszło mu się spotkać na Ziemi.

Gdy biegł, łapy zagłębiały się w śniegu, ale ku jego zdziwieniu, to nie powodowało spowolnienia. Wręcz przeciwnie, mógł osiągać znacznie większe prędkości niż w tej drugiej, posiadającej tak wiele wad, ludzkiej formie. Futro zapewniało naturalną ochronę przed zimnem i nie musiał martwić się, że zmarznie i będzie potrzebować dodatkowego okrycia. Na dodatek niemal zlewało się ze śniegiem, nie licząc czarnych pręg, co czyniło z niego idealnego drapieżnika na Mua Dong.

Jednak najbardziej fascynowało go odczuwanie zmysłów. Tak różne od tego, do którego przywykł przez dwadzieścia cztery lata swojego dotychczasowego życia. Dla oczu nie miało znaczenia to, że na planecie panowała noc. Widział wszystko dokładnie i bez przeszkód, nawet gdy chmury przysłoniły księżyc. Zmienił się także sposób i kąt postrzegania otoczenia, ale nie widział w tym nic złego. Dla bestii było to naturalne. Dla niego też. Także słuch uległ wyostrzeniu. Do tej pory wydawało mu się, że najbardziej rozwinął ten zmysł i był z tego dumny, mimo że Mistrz Penyu uważał, że to za mało. Teraz wiedział, jak bardzo się mylił. Porywisty wiatr niósł ze sobą liczne dźwięki, a on potrafił rozpoznać je i zinterpretować ich źródło.

Najbardziej fascynował go jednak węch i sposób odczuwania wszystkiego wokół. Poruszanie się po śniegu nie dawało wielkiego pola do popisu, bo od dawna nikt tędy nie przechodził. Jednak czasem dochodziły do niego zapachy małych zwierzątek, ukrytych w swoich norkach w ziemi.

Czuł się nieco rozczarowany, że odebrano mu mowę, jednakże była to niewielka cena za nowe umiejętności, które zyskał w zamian. Ostatecznie wszystko musi mieć swoją cenę. Na szczęście rozumiał to, co mówili inni.

Nie był zadowolony z tego, że musiał udać się na Plac Spokoju. Stanowił najgorszy z możliwych wyborów, przynajmniej dla niego. Chciał się w końcu wykazać, walczyć, a nie iść do najprawdopodobniej najbezpieczniejszego miejsca. Bestia też była niezadowolona. Żądała krwi.

Kaelas zorientował się, że z nieba zaczyna coś lecieć. Na początku wydawało mu się, że to deszcz, jednak po chwili musiał odrzucić tę hipotezę. Było to małe, białe i zimne coś, co przyklejało się do futra i zostawało na nim. Warknął zirytowany, ale na nic się to nie zdało. To było martwe, nawet węch mu to podpowiadał.

Postanowił to zignorować w nadziei, że w końcu wszystko spadnie na ziemię i pogoda wróci do poprzedniego stanu. Ponownie ruszył przed siebie, starając się biec z jeszcze większą prędkością, by prześcignąć to zimne, natrętne coś.

Miał świadomość, że mógłby poruszać się znacznie, znacznie szybciej, ale porywisty wiatr dął wprost na niego, hamując ruchy i zmuszając do większego wysiłku, by pokonać potężną siłę przyrody.

Nie wiedział, jak długo biegnie. Jego zdolność postrzegania czasu całkiem się zmieniła. Nie istniało coś takiego jak minuty czy godziny, a wschód i zachód słońca. Najgorsze, że pozostało mu niewiele czasu, świt zbliżał się wielkimi krokami.

Jednak i to schodziło na dalszy plan w porównaniu z uczuciem wolności i niezależności, które ogarniało całe jego ciało i umysł. Dusza śpiewała radosne hymny, by trwało to jak najdłużej, by już przez wieczność móc tak biegać bez określonego celu, bez problemów i trosk tej słabej formy. Biegać. Polować. Rozrywać ofiarę na strzępy. Czuć świeżą, gorącą krew w ustach.

Nagle zatrzymał się, gwałtownie wbijając pazury w ziemię, by spowolnić się jeszcze szybciej. Ciało lekko skręciło w bok, ale udało mu się osiągnąć zamierzony efekt. Sierść zjeżyła mu się na karku, a do nozdrzy dotarł wyjątkowo nieprzyjemny zapach. Coś potwornego znajdowało się przed nim. Coś, czego jego zwierzęcy umysł nie potrafił pojąć.

Woń śmierci była tak przytłaczająca, że aż go mdliło. Miał ochotę zawrócić z drogi, ale przecież bestia nie ucieka z podkulonym ogonem niczym tchórz. Stawia czoła wszystkiemu, co stanie na jej drodze. Nawet jeżeli to coś, czego nie potrafi pojąć, co wzbudza w niej taki strach. Tam nie ma życia, a to oznacza, że nie będzie mowy o zatopieniu pazurów w miękkim ciele, o wgryzieniu się w nie.

Zrobił pierwszy krok, a za nim kolejny i kolejny. Woń śmierci zaczynała go przytłaczać, gdyż tak bardzo różniła się od tej, którą znał, którą sam powodował. W tej było coś złowieszczego, nieludzkiego.

Idąc, uważnie lustrował wzrokiem okolicę, by nic nie przeoczyć i nie stać się ofiarą, zanim jeszcze zorientuje się, z czym tak naprawdę ma do czynienia. Wokół panowała cisza i spokój, ale nie dał się zwieść tej iluzji. Coś czaiło się nieopodal, czekało na odpowiednią okazję do ataku.

Dostrzegł, że wszędzie w zasięgu wzroku ze śniegu wystają jakieś kamienne płyty. Jedne kanciaste, inne zaokrąglone, ale wszystkie zniszczone przez czas. Na niektórych coś zostało wyryte, ale nie potrafił tego rozszyfrować.

Powoli przechadzał się między nimi, w napięciu czekając, aż coś się w końcu wydarzy. Wiedział, że tak się stanie. Coś chciało wyjść na zewnątrz, dążyło do tego, wołało jakąś mroczną siłę, by udzieliła pozwolenia. By po raz kolejny dała kłam śmierci, aby powrócić.

Gdy zagłębiał się coraz głębiej w las dziwnych tabliczek, wyraźniej słyszał pieśń rozlegającą się z ziemi. Jednak to nie ziemia Mua Dong ją śpiewała, a plugastwo, które musiało się w niej zagnieździć. Ziemia jest dobra i przyjazna, nigdy nie śpiewałaby w taki sposób. Ale coś wołało zimną, nieśmiertelną panią, mającą po raz kolejny wezwać ich zza grobu. Pozwolić wyjść na zewnątrz, by znów zbezcześcić pamięć o tych, którymi zawładnęła obrzydliwość.

Słyszał to coraz wyraźniej. Z coraz większą i większą siłą. Niesłyszalna dla słabych istot pieśń uderzała w niego, próbując za wszelką cenę zmącić spokój, sprawić, by zawładnął nim strach. By przerażenie sprawiło, że śmierć zaskoczy go i szybciej zakończy swe dzieło.

Tak, teraz rozumiał. Podziemne plugastwo śpiewało do śmierci, wzywało swą panią, by dała im ponowne życie. Ale to nie była prawdziwa Śmierć, ostateczna władczyni, która sprawuje pieczę nad tym, by nikt nie uchylił się od jej ostatniego pocałunku, by każdy zaznał chwili zatracenia w jej ramionach.

Następne wydarzenia potoczyły się błyskawicznie. Ziemia zaczęła lekko drżeć, a po chwili ponad pokrywę śniegu zaczęły wychodzić stwory, które śpiewały do swej fałszywej pani. Tygrysołak znalazł się w epicentrum. Wstające z wiecznego snu zwłoki otaczały go ze wszystkich stron.

Niektóre z nich kiedyś były ludźmi, ale inne na pewno nie. Z ich ciał nie zwisały strzępki ubrań, jak w przypadku tych drugich, a porastały je kłęby wyliniałej sierści. Z głów wyrastały rogi, a ręce i nogi zakończone były racicami.

Jednak bez dwóch zdań obie grupy powinny w tej chwili leżeć zakopane w ziemi i martwe, na co wskazywał stan ich ciał i odór śmierci, który ich otaczał. W tak niskiej temperaturze nie mogło być mowy o rozkładzie, ale zwierzęta lub robaki musiały swego czasu uraczyć się padliną, bo niektórym stworom brakowało kawałków skóry mięśni czy oczu.

Pieśń całkowicie umilkła, ale plugastwo nadal stało i wyglądało, jakby nie zamierzało odpuścić. Szykowało się do zabicia zwierzyny, która wpadła w ich pułapkę, by po śmierci stała się jednym z nich.

Tygrysołak odchylił łeb do tyłu i zawył. Księżyc już od dawna nie wychylał się zza chmur, ale to nie miało znaczenia. Czuł jego zew, odpowiedź, która dodawała mu sił. Miał świadomość, że jego wściekłość dojdzie do uszu fałszywej śmierci. Oczy bestii złowieszczo zabłysły w ciemnościach. Szykowała się rzeź.

Nieumarli stali niewzruszeni, jakby nie wydarzyło się nic istotnego. Byli jedynie marionetkami w czyimś ręku, ich dusze od dawna znalazły się w tym drugim świecie i nie miały pojęcia, do czego wykorzystano ich śmiertelne powłoki, dlatego nie odczuwali strachu. Martwa materia nie ma prawa do czucia czegokolwiek.

Tygrysołak napiął mięśnie i błyskawicznie ruszył do ataku, by zyskać przewagę przy takiej liczebności przeciwników. Zamachnął się łapą, zagłębiając pazury w ciałach przynajmniej tuzina chodzących zwłok. Po ataku momentalnie odskoczył, by powalić następnych.

Niektórym odrywał kończyny lub zostawiał głębokie rozcięcia w brzuchach, z których wlatywały wnętrzności, ale oni mimo to wstawali i szykowali się do kontrataku. Jak na trupy poruszały się bardzo szybko, ba, nawet szybciej niż niejeden człowiek za życia. Parły na niego, próbując rozerwać go na strzępy, by jego kości dołączyły do tej bandy i po śmierci służyły razem z nimi fałszywej śmierci.

Starał się nie dopuścić do tego, aby go otoczyły. Skakał, unikając pułapek, atakował pazurami czy zębami, powalając wielu przeciwników, ale oni nadal wstawali gotowi do dalszej walki.

Musiał walczyć w dużym ścisku i niektórym udało się go zadrapać. Miał świadomość, że na jego ciele powstaje coraz więcej drobnych ranek. Z niektórych nawet sączyła się krew, plamiąc i sklejając białe futro. Zdawał sobie sprawę, że na dłuższą metę może to być dla niego niebezpieczne. Szczególnie, że masa stworów parła na niego bezustannie, nie zważając na ciosy, które im zadawał.

Na dodatek czuł, że noc powoli dobiega końca. Zostało mu niewiele czasu, aby zakończyć polowanie. Niedługo księżyc przestanie go wspierać i powróci do tej drugiej formy. Tej, która nie będzie w stanie poradzić sobie z niebezpieczeństwem, a także z mrozem.

Wściekłość i chęć zwycięstwa krążyły mu w żyłach, zmuszając do coraz to zacieklejszych ataków. I wtedy wyczuł, że zbliża się do niego coś, co nie było jednym z martwiaków. Żywe, żądne krwi stworzenie. Krwi pochodzącej z jego ciała.

Po chwili rozległ się dziki ryk. Tygrysołak ponad masą nacierających na niego nieumarłych dostrzegł bestię, która zbliżała się w jego stronę. Ogromne, niemalże pięciometrowe zwierzę bez przeszkód brnęło przez śnieżne połacie na czterech zakończonych ostrymi szponami łapach. Całe porośnięte było białym, długim futrem, idealnie skomponowanym ze śnieżnym otoczeniem. Z łba wyrastały mu trzy pary srebrnych, zakrzywionych i ostro zakończonych rogów, jednak jeden z nich złamano w połowie. Szkarłatne ślepia stwora przywodziły na myśl jedynie żądzę mordu.

W tygrysołaku od razu obudziła się natura łowcy. W końcu znalazł godnego siebie przeciwnika, w którym mógł zatopić pazury, którego mógł zranić. I ostatecznie zabić. Szykowała się wspaniała walka. Ryknął ku czci księżyca. Odepchnął od siebie nieumarłych, by zejść z drogi zwierzęciu. Poruszało się ono dość szybko i dodatkowa chwila ociągania się i nieuwagi i sam zostałby stratowany jak nieumarli nie zdający sobie sprawy z obrotu zdarzeń.

Ciężko było mu się poruszać i wymierzyć odpowiednio silny cios w tłumie stworów, które nadal za wszelką cenę chciały go pochwycić i zabić. Odpychał je od siebie, tracąc cenną energię, by dotrzeć do zwierza. Gdy znalazł się przy nim, natychmiast wbił mu pazury w bok. Nie był w stanie włożyć w atak odpowiedniej energii i zamiast uszkodzić mięśnie, ledwo przebił się przez grubą skórę.

Zwierzę ryknęło. W ułamku sekundy odwróciło łeb i wymierzyło tygrysołakowi cios rogami w bok. Wyrzuciło go w powietrze, zanim zdołał zrobić jakikolwiek unik czy sparować atak. Wylądował kilka metrów dalej, boleśnie tucząc sobie ramię, ale unikając poważniejszych uszkodzeń ciała.

Najszybciej jak potrafił stanął na tylnych łapach. Zorientował się, że zwierzę już podąża jego śladem, a banda nieumarłych niewiele mu ustępuje. Jednak to wystarczyło. Jego prawdziwy przeciwnik dotrze tu szybciej, a na dodatek teraz nic nie krępowało ruchów bestii.

Skoncentrował się i czekał. Był łowcą. Był mordercą. Wiedział, kiedy nastanie odpowiedni moment.

Gdy zwierzę znalazło się we właściwym położeniu, tygrysołak skoczył. Bez problemu zdołał wskoczyć na jego grzbiet. Większy problem stanowiło utrzymanie się na nim, gdy stwór zaczął wierzgać, próbując za wszelką cenę zwalić niepożądanego intruza na ziemię.

 By nie spaść, wbijał pazury w skórę i powoli przesuwał się w stronę karku. Nie osłabiało to przeciwnika, najwyżej potęgowało jego wściekłość. Maleńkie zadrapania w tak grubej skórze nie mogły przyczynić się do jego śmierci czy wykrwawienia.

Gdy znalazł się przy karku stwora, był już lekko zmęczony. Nastawał dzień i nie pozostało mu już wiele czasu. Ale zanim nadejdzie, łowca musi zabić zwierzynę. Wkładając w to spore pokłady siły, wbił pazury obu łap w szyję przeciwnika. Tak jak się spodziewał, w tamtym miejscu szpony bez większego problemu zagłębiły się w miękkim ciele.

Zwierzę zawyło z bólu i wściekłości, stając na tylnych łapach. Tygrysołak był przygotowany na podobną reakcję, więc wbił pazury tylnych łap w skórę, by nie spaść. Przednie nadal miał zanurzone w ciele stwora. Przesuwał je gwałtownie ku górze, by chwycić kark. Ryki bólu były niczym muzyka dla jego uszu. Napiął mięśnie i złamał go w dwóch miejscach, wyłamując kawałek i wyciągając na zewnątrz.

Natychmiast po tym zeskoczył na śnieg. Stworzenie jakby całkiem zapomniało o jego obecności, bardziej zajęte własną męką. Tygrysołak wykorzystał tę okazję i zaatakował szyję zwierzęcia z przodu. Wgryzł się w nią zachłannie, uszkadzając naczynia krwionośne i wyrywając kawał mięsa. Czuł ciepłą krew na języku. Było to dla niego niczym smak zwycięstwa.

Odskoczył od swej ofiary, zjadając to, co miał w pysku. Stworzenie padło na śnieg i zdechło. Łowy zostały zakończone. Zadowolony odchylił łeb w górę i ryknął.

 Jednak rządy księżyca także powoli dobiegały końca. Nadchodził dzień. Wtedy usłyszał ryk. Stworzenie, które go zaatakowało leżało martwe, więc do kogo mógł należeć? Nagle dostrzegł w oddali kolejne stwory, zbliżały się do niego, a on nie miał już czasu. A nawet gdyby, to czy poradziłby sobie z tyloma naraz?

Czyżby to był koniec?

Moc powoli zaczynała go opuszczać. Słabł gwałtownie z każdą sekundą. Chciał ryknąć z wściekłości, ale nawet na to nie miał siły.

Księżyc zniknął z nieboskłonu, a Kaelsa padł na śnieg. Zanim stracił przytomność, zobaczył nieopodal jakiś dziwny kształt, jednak przypisał to swojej wyobraźni. Coś takiego nie mogło istnieć.

Potem była już tylko zimna ciemność.

~ * ~

Mam nadzieję, że wszyscy pamiętają, że poprzedni rozdział był długi. Jak nie to właśnie przypominam, a dodatkowo dodaję, że kolejny jest jeszcze dłuższy od tamtego.

I aby nie było nieporozumień ten rozdział dzieje się mniej więcej w tym samym czasie co poprzedni. I mam nadzieję, że tak banalna nazwa cmentarza nie zabija z daleka, ale nie miałam pomysłu na nic bardziej kreatywnego.

I chyba wena mi się na słońcu przegrzała, w poniedziałek napisałam dwa rozdziały, a jedna strona wtorkowego nadawała się tylko do usunięcia i szybkiego zapomnienia o nim.  Mam nadzieję, że negatywne fluidy szybko sobie pójdą.

Nie wiem, kiedy dam zapowiedź. Jutro mam ostatnie kolokwium, ale w przyszłym tygodniu będę musiała jeszcze walczyć z projektem, który nie chce działać i dodatkowo przez kolegę z uczelni wciągnęłam się w grę w Heroesów. W każdym razie najpóźniej jutro wieczorem.