Rozdział 63: Wystawa Posągów

Świat jest piękniejszy właśnie dlatego, że jest tajemnicą.

Fiodor Dostojewski – Młokos

RM19 dzielnie brnął przez śnieg, którego poziom gwałtownie wzrósł od czasu, gdy oddalił się od drogowskazu i oddzielił od reszty przyjaciół. Starał się tym na razie za bardzo nie przejmować, ale w głowie bez jego zgody zagnieździły się już pierwsze wątpliwości. Obawiał się, że jeżeli tak dalej pójdzie, to marsz może z czasem zostać znacznie opóźniony. Wysoka pokrywa śniegu utrudniała poruszanie, a nie wiedział, jak daleka czekała go droga.

Spróbował za pomocą okularów namierzyć potencjalny cel podróży. Jednak nie zdziwił się, gdy wyniki okazały się negatywne. W najbliższym otoczeniu znajdował się tylko i wyłącznie śnieg. W niektórych miejscach czujniki wykrywały życie znajdujące się pod powierzchnią ziemi. RM19 wywnioskował, że musiały znajdować tam się norki niewielkich zwierząt z Mua Dong. Z chęcią zobaczyłby na własne oczy te gatunki, pobrał kilka próbek i zbadał, jak bardzo różniły się one od stworzeń żyjących na planetach o cieplejszym klimacie. Jednak, aby tego dokonać,                                                                                                        musiałby przekopać się przez śnieg i zamarzniętą ziemię, a na to nie miał ani czasu, ani odpowiednich środków. Westchnął zrezygnowany, mając nadzieję, że przed odlotem będzie mu dane zobaczyć jakieś inne, niezbyt groźne zwierzę, przemierzające śnieżne równiny.

Świecący jasno nad jego głową księżyc także zaczynał płatać mu figle. To zasłaniały go chmury, to się pojawiał, by po jakimś czasie całkowicie zniknąć. Z nieba zaczął prószyć śnieg, dodatkowo utrudniając wędrówkę. Na razie były to jedynie drobne płatki, ale RM19 obawiał się, że mogą przerodzić się w prawdziwą śnieżycę.

Wiatr także nie okazał się przychylny dla wędrowca i dął coraz mocniej i mocniej. Na nieszczęście prosto w twarz. Całkowicie pozbawiłoby go to możliwości widzenia, gdyby nie posiadał swoich okularów. Dzięki nim mógł bez trudu zorientować się, co znajdowało się przed nim i w razie niebezpieczeństwa w porę zostałby ostrzeżony.

Obawiał się trochę o to, jak radzą sobie przyjaciele. Kaelas w postaci potężnej bestii na pewno nie miał problemu w pokonaniu zgubnego żywiołu. Jednak Kendappa to zupełnie co innego. Bał się, że burza śnieżna mogła złapać kobietę na trasie. Czy potrafiłaby ją pokonać i w końcu dotarłaby do celu, czy… Nie, nie chciał nawet myśleć o drugiej alternatywie.

Wszystko będzie dobrze. Wszystko musi być dobrze, pomyślał, chcąc także sobie dodać otuchy.

Nagle zorientował się, że horyzont nie był tak gładki jak jeszcze kilkanaście kroków wcześniej. Coś znajdowało się w oddali i wystawało ponad pokrywę śniegu, ale z tej odległości nawet okulary nie potrafiły zasugerować jakiejś prawdopodobnej możliwości. Wiedział jedno, owe coś na pewno nie należało do żywych istot, bo czujniki już dałyby mu o tym znać.

Gdy po ciężkim i dość długim marszu dotarł w końcu do tego, co od dłuższego czasu majaczyło na horyzoncie, stanął jak wryty. Okazało się, że ktoś postawił w śniegu ponad setkę najróżniejszych lodowych rzeźb. Jedne przedstawiały kobiety, mężczyzn i dzieci niemal w każdym etapie ich życia, inne zwierzęta najróżniejszych gatunków, wiele z nich RM19 nigdy nie widział na oczy nawet na książkowych ilustracjach, ostatnie były mieszaniną obu gatunków, najczęściej przedstawiały renifery o niemal ludzkich twarzach, stojące na dwóch tylnych nogach.

RM19 zatrzymał się przy pierwszej rzeźbie i dokładnie przyjrzał twarzy młodego mężczyzny. Zdziwiło go, że twórca tak perfekcyjnie uchwycił dokładność jego oblicza. Czuł się tak, jakby przed nim stał prawdziwy człowiek, nie postać z lodu. Nic mu nie brakowało.

To samo dotyczyło zwierząt. Ich sierść wyglądała tak prawdziwie, że nie potrafił powstrzymać się od dotknięcia jej, gdyż wydawało mu się, że będzie szorstka w dotyku. Jednak pomylił się, była to tylko i wyłącznie rzeźba i pod palcami miał tylko i wyłącznie przeraźliwie zimny lód.

Mógłby wziąć to za pierwsze ostrzeżenie, ale mózg przetworzył tę informację jako coś niezwykle fascynującego i nadającego się do badań. Kombinezony zostały tak wykonane, że miały chronić przed ciepłem i zimnem. Wiadomo, że istniały granice, gdy przebywało się w naprawdę ekstremalnych warunkach, ale przecież tutaj miał do czynienia ze zwyczajnym lodem.

RM19 zaczął powoli iść naprzód, zagłębiając się między lodowe postacie. Domyślał się, że właśnie to miejsce nazywane jest Wystawą Posągów, nie wiedział jednak, jak ma znaleźć klucz niezbędny do zdobycia łzy. Starał się uważnie przyglądać każdej z mijanych rzeźb, ale były ich setki i jeżeli klucz został zmyślnie ukryty, to mogły minąć dni, nim udałoby mu się cokolwiek znaleźć.

Z każdym kolejnym krokiem obok fascynacji zaczął towarzyszyć mu jakiś niezidentyfikowany lęk. Nie potrafił zaszufladkować go do żadnej znanej kategorii, dlatego niepokoiło go to coraz bardziej. Coś wisiało w powietrzu i w każdej chwili mogło…

Nagle czujniki wykryły jakiś ruch po lewej stronie. RM19 obrócił się szybko, automatycznie chwytając pistolet. Jednak nie zobaczył tam nic poza posągami. Postanowił nie wyjmować broni z kabury, ale serce nadal waliło mu jak oszalałe, nie chcąc się uspokoić.

To nic takiego, jakaś drobna awaria w okularach, powtarzał w duchu, próbując się uspokoić, chociaż wiedział, że takie awarie się nie zdarzały, bo w porę zostałby ostrzeżony.

Mimo iż nie potrafił pozbyć się strachu, postanowił iść dalej. Nie mógł przecież stchórzyć w takim momencie i to z takiego irracjonalnego, niewyjaśnionego powodu. Kaelas i Kendappa liczyli na niego i nie mógł skazać tej misji na niepowodzenie. Druga łza była w zasięgu ich reki i należało to wykorzystać.

Po wcześniejszym incydencie postanowił uważniej obserwować posągi, ale nic to nie zmieniło. Co mógłby mieć do tego lód? Wtedy wykrywacz ruchu znów zareagował, tym razem coś działo się z tyłu.

RM19 odwrócił się w tamtą stronę szybciej, niż byłby w stanie siebie o to podejrzewać. Znów nic. Ani między posągami, ani… Zamarł, gdy zorientował się, co było nie tak. Strużka srebrzystego potu spłynęła po skroni, serce też przyspieszyło swój bieg.

Był pewien, że gdy przechodził tędy wcześniej, młoda kobieta trzymała w rękach bukiet lodowych kwiatów. Teraz jej ręce były wyciągnięte przed siebie, a kwiaty rozsypane u jej stóp. RM19 mrugnął, nie mogąc w to uwierzyć i wtedy wyraz jej twarzy także uległ zmianie. Na zamyślonym, niemal poważnym obliczu pojawił się szkaradny uśmiech.

Mężczyzna próbował cofnąć się o krok, lecz wtedy jakaś przeraźliwie lodowata dłoń chwyciła go za ramię. Krzyknął, nie potrafiąc się powstrzymać, mimo że zdawał sobie już sprawę z tego, co go złapało. Krew zaczęła szybciej płynąć w żyłach, zmuszając do działania. Wyjął pistolet z kabury i z półobrotu strzelił wprost w głowę jednej z lodowych postaci.

Zdziwił się, bo promień laserowy roztrzaskał głowę jakiejś staruszki na miliardy maleńkich odłamków, które zasypały jego twarz i ramiona. W miejscach chronionych przez kombinezon nic się nie stało, okulary też zapobiegły uszkodzeniu oczu, ale nieosłonięta skóra piekła go w kilkudziesięciu miejscach.

RM19 patrzył, jak reszta ciała pada bezwładnie na śnieg i nie potrafił uwierzyć w to, co widział. Nie docierało to do jego mózgu, chociaż miał przed sobą niezbity dowód.

Powinno się stopić, pomyślał. Pod wpływem tak wysokiej temperatury powinno się stopić, nie roztrzaskać.

Nie miał jednak dużo czasu do namysłu, bo zorientował się, że pozostałe posągi także zaczęły opuszczać swoje dotychczasowe miejsca i zbliżać do niego. Intensywnie kalkulował w głowie, jakie miał szanse na wyjście z tego cało.

Niewielkie, odpowiedział sam sobie. Posągów były setki i jeżeli po jakimś czasie zasypie go cała ich fala, to nie miał szans na obronę. Szczególnie, że były odporne na ciepło wiązki laserowej.

Strzelił do kilku rzeźb znajdujących się najbliżej i już szykujących się do ataku, nadal gorączkowo myśląc nad najlepszym wyjściem z tej sytuacji. Wiedział, że musiał istnieć jakiś słaby punkt tego lodu. Jakikolwiek. Nikt nie był idealny. NIKT! Przecież w trakcie pobytu na Ziemi ulepszył swoją broń i teraz musiało to przynieść jakieś efekty.

Na razie strzelał do posągów, które za bardzo się do niego zbliżyły, ale postanowił czekać, by zorientować się w ich zamiarach. Intensywnie obliczał i kalkulował wszelkie możliwości, jakimi dysponował, by dać sobie jakoś radę z tym lodem. Bo przecież był to tylko i wyłącznie lód, nic więcej.

Niedaleko RM19 znajdowało się skupisko przynajmniej trzydziestu posągów. Tylko przez ułamek sekundy zastanawiał się, czy wykonać ten ruch. Nie miał pewności, czy zadziała, ale wolał zaryzykować niż później żałować. Wystrzelił w tamtą stronę jednym ze swoich ulepszeń. Wiązka powinna polecieć na odpowiednią, zaprogramowaną wcześniej odległość i rozszczepić się na kilkanaście mniejszych, o ile nic nie stanie na jej drodze i nie przyjmie całego ataku na siebie.

Mężczyzna patrzył niemal jak zahipnotyzowany na swoje dzieło, bo wszystko przebiegało zgodnie z planem. Wiązka nagle rozszczepiła się i trafiła w co najmniej dziesięć posągów. Planował znacznie lepszy efekt, ale, jak na pierwszy raz, nie było tak źle.

I właśnie wtedy, gdy pokonane posągi padły na śnieg, dostrzegł, co się do niego zbliżało. Na lodowych saniach stał starzec w olbrzymiej, zabarwionej na czerwono koronie na głowie. Jednak najbardziej zdziwiło RM19, że z jego pleców wyrastała para skrzydeł. Może nie takich, jakie posiadała Kendappa, ale bardzo podobnych. W ręce trzymał długą, ostro zakończoną włócznię. Jego sanie ciągnął zaprząg przynajmniej piętnastu reniferów. Inne posągi otaczały go po bokach i z tyłu, a z przodu usuwały się z drogi, by zrobić mu przejście.

Bez trudu domyślił się, że ma do czynienia z szefem tej bandy. Wycelował pistolet, nie wiedząc, czy z tej odległości uda mu się go trafić, i wystrzelił. Promień jedynie musnął skraj jego ramienia, nie czyniąc mu większej szkody. Spróbował po raz drugi, ale tym razem jeden z reniferów stanął na dwóch racicach, chroniąc swego pana. Lodowe zwierzę padło po tym, jak wiązka roztrzaskała mu pierś, ale król pozostał nietknięty.

RM19 chciał znów wystrzelić jeden z ulepszaczy, ale w tej samej chwili coś mocno chwyciło go za nogi, całkiem unieruchamiając. Z przerażeniem zorientował się, że tak pochłonęła go walka z lodowym królem, że zapomniał o reszcie otaczających go posągów. Teraz dwoje dzieci boleśnie wbijało mu palce w uda. Strzelił do jednego z nich, roztrzaskując mu głowę. Jednak nie spodziewał się, że w tym samym momencie starzec w saniach zaatakuje.

Rzucił swą lodową włócznią i trafił w lewe ramię RM19, przebijając je na wylot. Mężczyzna krzyknął z bólu, przeklinając na głos, że dał się tak zaskoczyć. A już szczególnie nie mieściło mu się w głowie, że kombinezon go nie ochronił. Lodowa broń w kontakcie z ciepłą krwią roztrzaskała się, zupełnie jak ciała posągów pod wpływem wiązki lasera.

Z rany płynęły strumienie krwi. Nie mógł w ogóle ruszyć ręką, co znaczyło, że uszkodził kości i mięśnie. Padłby na kolana, jednak jeden z lodowych posągów skutecznie mu to uniemożliwiał. Czy taki miał być jego koniec? Śmierć przyjdzie po niego na tej mroźnej planecie wiecznej nocy?

Wtedy usłyszał dobiegający z oddali ryk bestii. Nie potrafił powiedzieć skąd, ale wiedział, że należał on do Kaelasa. Czyżby coś się stało? Może potrzebował pomocy? Posąg wbił mocniej palce w jego udo, dziurawiąc kombinezon. To całkiem przywróciło RM19 do rzeczywistości.

Lodowy król niemal znalazł się przy nim, co znaczyło, że została mu ostatnia szansa. Ustawił w pistolecie tryb pełnej mocy, mając nadzieję, że całkiem nie uszkodzi to broni, i strzelił w niego. Głowa i korpus posągu roztrzaskały się na miliardy kawałeczków, kończąc jego istnienie.

Następnie, niemal w tej samej chwili pozostałe posągi zaczęły cofać się na swoje miejsca i przybierać dawne pozy, natomiast padający z nieba śnieg przybrał na sile. Wiatr wzmógł się jeszcze bardziej. Mężczyźnie zaczynało się robić przeraźliwie zimno. Rana wymagała natychmiastowego opatrzenia, obawiał się, że zadrapania na nogach także nie wyglądały najlepiej. Musiał znaleźć jakieś chwilowe schronienie, by się tym zająć.

RM19 skierował swoje kroki w stronę zbocza znajdującej się niedaleko góry. Miał wątpliwości, czy uda mu się na tej wysokości znaleźć jakąś jaskinię, ale musiał spróbować, gdyż inaczej przyszłoby mu przypłacić to życiem.

Mężczyzna miał wrażenie, że siła wiatru wzrastała z każdym kolejnym krokiem. Śnieg także padał coraz mocniej. Musiał wytężać wszystkie swoje siły, by iść dalej i nie zatrzymać się, co groziłoby nieuchronną śmiercią. Ogarniała go coraz większa obawa, że nie znajdzie żadnej kryjówki, w której mógłby przeczekać burzę śnieżną.

Po kilkudziesięciu z trudem postawionych wzdłuż zbocza krokach czujnik w okularach coś wykrył. RM19 zaczął powoli badać to miejsce, by odkryć niewielkie wejście do pieczary. Z chęcią rozpłakałby się ze szczęścia, ale łzy w takiej temperaturze od razu by zamarzły i wyniknęłoby z tego tylko więcej problemów. Wystarczyło mu to, że miał wrażenie, iż lewa ręka całkiem zniknęła.

Ostrożnie wszedł przez niewielką szczelinę, by znaleźć się wewnątrz dość wąskiej, ale wysoko sklepionej jaskini. Rozejrzał się wokół, bez trudu orientując się, że pieczara była tworem natury, nie rąk ludzkich. Na dodatek nie zauważył nigdzie bytności jakichkolwiek większych zwierząt. Nic nie przedostałoby się tutaj tak jak on, ale przecież mogło istnieć inne wyjście. Tunele mogły się ciągnąć kilometrami i skrywać różnorodne tajemnice.

– Tajemnice… – szepnął, nie zdając sobie sprawy, że wypowiedział to na głos.

Oczy zabłysły mu jak zawsze, gdy znalazł się w interesującym miejscu, mimo doskwierającego zimna i rany. Ostatnie wołania zdrowego rozsądku podpowiadały, że powinien poczekać tutaj, aż burza śnieżna minie i od razu spróbować opatrzyć ranę.

Nie miał ognia, ale okulary pozwalały przebić się przez całun ciemności i wziął ze sobą latarkę z wystarczająco naładowanymi akumulatorami. Świeciłaby co najmniej kilka godzin, jednak nie ogrzałaby jego zmarzniętego ciała.

Ostatecznie druga opcja okazała się o wiele bardziej interesująca. Jaki naukowiec zaprzepaściłby taką okazję? Odpowiedź była prosta. Żaden. Nie po to prowadził szczegółowy dziennik z podróży, by teraz przekreślić prawdopodobnie jedyną sposobność, by dowiedzieć się czegoś o Mua Dong. Gdyby tunele rzeczywiście okazały się długie, nie musiałby przecież tak bardzo się zapuszczać. Wystarczy tylko kawałek, by sprawdzić, czy natrafię na coś interesującego, by oddalić się od szczeliny, przez którą do jaskini dostawało się to przeraźliwe zimno. Czas oczekiwania lepiej spożytkować w ambitny sposób niż siedzieć bezczynnie.

RM19 ruszył przed siebie, włączając w okularach opcję rysowania mapy, aby bez trudu odnaleźć drogę powrotną i się nie zgubić. O ile dożyję.

Ostrożnie stawiał każdy kolejny krok, walcząc z otępieniem ogarniającym jego umysł i zimnem. Na początku jaskinia nie wyróżniała się niczym szczególnym, ale potem zorientował się, że temperatura panująca w niej wzrastała. Wydawało mu się to dziwne i chciał zrzucić to na własny organizm, ale czujniki także to potwierdziły. Zastanawiał się, jak to się działo. Może kamień to powodował?, zadumał, zatrzymując się, by uważnie przyjrzeć się skale. Na pierwszy rzut oka nie wyróżniała się niczym szczególnym na tle innych, które widział w swoim życiu, ale przecież sekret mógł tkwić w głębi.

– Może to zasługa budowy cząsteczkowej – zamyślił się, odłupując kawałek skały, by na statku przeprowadzić dalsze badania.

Idąc dalej, zorientował się, że w oddali widzi jakieś światło. Czyżby ktoś inny też znalazł schronienie w tej jaskini?, pomyślał. Wyjął broń z kabury, ale wątpił, czy potrafiłby poprawnie wycelować.

Tunel zaprowadził RM19 do niewielkiej pieczary. W jej wnętrzu rozpalono ognisko. Pomarańczowe płomienie skakały ku górze, powodując uczucie ciepła i spokoju. Mężczyzna zauważył, że nad ogniem znajdowało się jakieś naczynie. Sądząc po roznoszącym się wokół zapachu, gotowało się tam coś smakowitego. Ślinka pociekła mu na sam widok i dopiero teraz zorientował się, że był głodny i nie pogardziłby odrobiną strawy.

Po chwili spostrzegł postać siedzącą przy ognisku. Zdziwił go jej widok, bo była to samotna, stara kobieta. Co ona mogła robić tu w taką pogodę? Czyżby jak ja szukała schronienia? A może zabłądziła?

– Możesz schować swą broń, mężczyzno, nic ci nie grozi z mojej strony – odezwała się, nie odwracając głowy. Miała wyraźny i stanowczy głos, niemal zupełnie nie pasujący do jej wieku.

RM19 nie był do końca pewien, co powinien zrobić, ale intuicja podpowiadała mu, że ze strony staruszki nic mu nie grozi. A na dodatek znalazł się przy ogniu, który walczył z przeraźliwym zimnem, doskwierającym mu od walki z lodowymi posągami. Schował pistolet do kabury, orientując się, że prawa dłoń zaczyna mu drżeć. Czuł, że jego ciało opanowuje gorączka, chociaż powinien być odporny na takie dolegliwości. Czyżby to wina rany?

– Siadaj, mężczyzno, zapewne chłód także tobie doskwiera. To nie pora na wędrówki, powinieneś się cieszyć, że znalazłeś bezpieczne schronienie, by przeczekać burzę śnieżną.

RM19 postanowił skorzystać z propozycji staruszki, zresztą nic innego mu nie pozostało, wątpił, aby był w stanie iść gdziekolwiek w takim stanie. Zbliżył się do ognia i usiadł naprzeciwko kobiety. Bliskość płomieni sprawiła, że od razu poczuł się lepiej. Miał wrażenie, że wszelkie troski jakby odeszły w dal. W tej chwili nie miało sensu się nimi przejmować, przyszedł czas na relaks, odpoczynek dla przepracowanego umysłu. Słodki sen pozbawiony bólu.

Dopiero teraz mógł uważniej przyjrzeć się kobiecie. Była posunięta w latach, jednak jej wyprostowana, pełna swego rodzaju godności sylwetka odejmowała jej lat. Siwe włosy zaczesała do tyłu i związała w koński ogon. Jej twarz i dłonie (resztę ciała zakrywały ubrania) pokrywały liczne zmarszczki i bruzdy. Patrząc na jej oblicze, nie potrafił zorientować się, czy ich zarys świadczył o częstym śmiechu czy powadze. Wyglądało na to, jakby po równo doświadczyła dobrych jak i złych rzeczy. Jednak to jej fiołkowe oczy najbardziej przyciągały uwagę RM19. Miał wrażenie, że tylko je oszczędził okrutny, upływający czas.

Mimo że miał przed sobą staruszkę, bez trudu mógł powiedzieć, że kiedyś była piękną kobietą, za którą oglądali się wszyscy mężczyźni. Pokusiłby się nawet o stwierdzenie, że stała wysoko w sferze politycznej tej planety. Ale w takim razie, skąd teraz by się tu wzięła? I to na dodatek sama, odziana jedynie w zwyczajne, lekko już znoszone futra.

Na jej wąskich wargach pojawił się nieco figlarny uśmiech.

– Próbujesz odgadnąć, kim jestem, jedynie na mnie patrząc? Chyba nie posiadasz takich zdolności, mężczyzno? – odezwała się pogodnie, jakby ta sytuacja ją bawiła.

– Nie. Nie – odpowiedział pospiesznie lekko zmieszany RM19. – Zastanawiałem się, co tutaj robisz sama?

– Chciałam odwiedzić przyjaciela, w drodze zatrzymałam się tutaj. Zwą mnie Arahsa. A ty masz jakieś imię, mężczyzno?

– RM19 – odpowiedział pospiesznie.

– Niespotykane w tych stronach.

– Razem z przyjaciółmi przybyliśmy tu ze sfery północnej – wyjaśnił, a Arahsa jedynie kiwnęła głową, co według RM19 mogło oznaczać wszystko.

Szukał w swojej podręcznej torbie jakiegoś środka do dezynfekcji czy chociażby kawałka materiału, by opatrzyć ranę. Krwawienie chwilowo ustało, ale obawiał się, że miało to związek z przeraźliwie niską temperaturą panującą na zewnątrz i za chwilę może rozpocząć się ponownie. Ale nic nie znalazł.

Kobieta wzięła dwie leżące obok ogniska miski i nalała do nich potrawę, która znajdowała się w garnku nad ogniem. Jedną z nich podała mu z uśmiechem.

– Jedz, mężczyzno, burza śnieżna szybko się nie skończy. A do dalszej wędrówki będziesz potrzebować sił.

RM19 spojrzał do miski. Potrawa składała się z mięsa jakiegoś zwierzęcia pokrojonego na małe kawałki, kilku rodzajów warzyw i ziół. Okulary nie wykryły w tych składnikach żadnego zagrożenia dla jego zdrowia, ale zdawał sobie sprawę, że nie posiadał szczegółowych danych. Nie wiedział, czy pomieszanie dwóch składników nie będzie dla niego zgubne.

Kobieta wydawała się miła. Zrobiła na nim dobre wrażenie, ale w głębi ducha potrafił wyobrazić ją sobie jako trucicielkę. Mózg już zaczął podsuwać mu makabryczne obrazy. Jednak jakie miałaby z tego korzyści? W końcu dopiero się spotkali.

Postanowił zaryzykować i skosztował potrawy. Była ciepła i zarazem sycąca. Zjedzenie jednej miski wystarczyłoby, aby odzyskać siły na dalszą wędrówkę. Jeden kęs nie spowodował żadnych bólów czy dziwnego samopoczucia, dlatego miał nadzieję, że nie będzie później odczuwać dodatkowych efektów ubocznych.

Gdy jadł, kobieta wyjęła z własnej torby dość długi pas materiału i przewiązała nim ranę na jego przedramieniu.

– Na razie powinno wystarczyć – mruknęła pod nosem i wróciła na swoje poprzednie miejsce, zabierając się za jedzenie.

– Czy palenie ogniska w tej jaskini jest bezpieczne? – zapytał RM19, rozglądając się za jakimś systemem wentylacyjnym lub czymś w tym stylu.

– Nic ci tu nie grozi, mężczyzno.

RM19 nie wiedział dlaczego, ale uwierzył jej na słowo. Może sprawił to jej pokrzepiający ton. Nie potrafił tego w tamtej chwili stwierdzić. Wszelkie racjonalne wnioski jakby wywietrzały mu z głowy.

– Jesteś nadzwyczaj rządny wiedzy, mężczyzno. Nawet jak na przedstawicieli twojej rasy – stwierdziła, przyglądając mu się uważnie.

Przechyliła głowę lekko w bok i przez chwilę RM19 miał wrażenie, że siedzi przed nim młoda dziewczyna, która dopiero poznaje świat i wszystko wokół ją ciekawi i bawi, nie kobieta w podeszłym wieku.

– Coś mi się zdaje, że możesz mieć przed sobą świetlaną przyszłość, jeżeli gwiazdy będą nad tobą przychylnie świecić – zamyśliła się przez chwilę, obserwując, jak RM19 kończy jeść swoją porcję. – Mogłoby się wydawać, że to wielki żart z kosmosu, iż to właśnie twoja linia ma wziąć w udział w upadku kogoś, kogo posadziła na tronie. Niewiarygodne, a na dodatek nie miałam z tym nic wspólnego.

– Dziękuję za posiłek – powiedział, odkładając miskę. Miał wrażenie, że solidna potrawka jakby odgoniła chorobę i przywróciła mu zdolność racjonalnego myślenia. Obawiał się tylko o rękę, ale w obecnej sytuacji nic więcej nie mógł zrobić. – Ale nie wiem, o czym do mnie mówisz. Skąd możesz wiedzieć cokolwiek o mojej linii, kiedy nawet ja nie znam losów wszystkich moich przodków, szczególnie przed tym, co zrobił RM2095. Kim jesteś?

– Och, nie spinaj się tak, mężczyzno – rzekła z uśmiechem. – Już ci mówiłam, jestem Arahsa i wiem wiele na temat tego, co działo i dzieje się w strefie północnej. Twoja młodziutka planeta ma około trzech tysięcy lat, a już zdążyliście obwołać Vrieskasa cesarzem i złożyć los waszej ojczyzny w jego ręce, mimo że pierwotny plan zakładał coś zupełnie odwrotnego. Jednym z pierwszych generałów i doradców tego waszego tyrana był właśnie RM z jakimś tam numerkiem. A jego siostra jego pierwszą kochanką i małżonką.

Oczy RM19 rozszerzyły się kilkukrotnie. Patrzył na kobietę, ale jakby wcale jej nie widział. Jej słowa całkowicie zbiły go z pantałyku. Jak to w ogóle mogłoby być możliwe? Skąd ona miałaby to wszystko wiedzieć, kiedy na BS88C nie istniała żadna wzmianka na ten temat? Jednak mimo wszystko nadal nie mógł oprzeć się wrażeniu, że mówiła jedynie prawdę.

– O, widzę, że jesteś zdziwiony, mężczyzno. Myślałam, że wiesz o tym, ale po prostu nie lubisz wspominać o tej skazie.

– Ale skoro ja nie wiem, to skąd ty? – zapytał, chcąc poznać odpowiedź. – Należysz do ludzi Vrieskasa? Pod tymi futrami skrywasz kombinezon?

– Teraz zgadujesz i dobrze wiesz, że nie mam nic wspólnego z waszym cesarzem. – Roześmiała się, jakby był to jakiś dobry żart. – Są ludzie, którzy pamiętają, dla innych przekazywane jest to w kronikach, by wiedza nigdy nie uległa całkowitemu zatraceniu.

– To wszystko znajduje się na Be’Shar?

– Oczywiście, o ile wiesz, gdzie szukać. Ten stary pryk specjalnie wymyślił taki sposób katalogowania, by tylko on mógł się w nim odnaleźć. Ale czy ta wiedza zmienia coś w twoim życiu? – zapytała, a jej ton głosu stał się nadzwyczaj poważny.

RM19 nie wiedział, do czego zmierza ta rozmowa, ale postanowił odpowiedzieć zgodnie z prawdą. Informacja ta rzeczywiście zrobiła na nim ogromne wrażenie, ale co to miało za znaczenie w tym momencie?

– Nie – wyznał.

– Nawet, gdy przypomnisz sobie słowa Penyu? – dociekała.

– Mistrz kłamał? – zapytał RM19, ignorując fakt, że kobieta wiedziała, o czym rozmawiali z nim podczas ich pobytu na Eduardo.

– Może.

– To i tak bez znaczenia. Nawet jeżeli mój przodek zbudował tron dla Vrieskasa, to miało to miejsce tysiące lat wcześniej. Nic mnie to nie obchodzi, bo od tego czasu zdarzyło się wiele innych rzeczy. Może i on coś zapoczątkował, ale inni musieli się na to zgodzić i to kontynuować. Obecnie mój ród nie ma z tym nic wspólnego. Rzeczywiście Mistrz Penyu twierdził, że BS88C egzystuje w cieniu Yaskas, że może kiedyś uda jej się z niego wyjść. Ale jeżeli to, co mówisz, jest prawdą, to Yaskas wszystko zawdzięcza BS88C, a wręcz jest jej drugą, nieco ulepszoną wersją.

– Obcowanie z ludźmi z północy jest nadzwyczaj interesujące. Mówisz dokładnie jak oni. Co powiesz na małą grę, mężczyzno?

Arahsa wyjęła spod futra niewielki mieszek i wysypała jego zawartość na dłoń. Okazało się, że w środku znajdowały się cztery sześcienne kości w czerwonym kolorze. Na każdej ze ścianek widniała odpowiednia liczba oczek.

 – Dobrze się zastanów, czy chcesz przyjąć wyzwanie, gdyż niemal nigdy nie przegrywam. Jednak jeżeli ci się poszczęści, to spełnię każde twoje życzenie. Nie będzie miała znaczenia jego trudność czy absurdalność.

– A jeżeli przegram?

– Wtedy ty wypełnisz moje polecenie. Nie martw się, będziesz w stanie to zrobić, zadbam o to.

– Zgoda – powiedział RM19. – Możesz zaczynać.

Arahsa uśmiechnęła się i rzuciła kośćmi. Mężczyzna uważnie je obserwował i nie zdziwił się, że w sumie wypadło dziewiętnaście oczek.

– To chyba twój numerek, prawda, mężczyzno?

Zaśmiała się serdecznie, jakby to już przesądziło o jej wygranej i podała kości RM19. Mężczyzna przyjrzał się im przez chwilę, ale wszystkie cztery wyglądały identycznie. Nie wiedział, dlaczego zgodził się na tę grę. Czyżby myślał, że uda mu się ją pokonać? Przecież tutaj nie chodziło o strategie czy logiczne myślenie, by mógł siebie sprawdzić. Liczyło się tylko szczęście. Mimowolnie zadrżał, jednak miał świadomość, że brało się to z wycieńczenia organizmu i gorączki, nie ekscytacji.

Wypuścił z ręki kości mające przesądzić o jego losie. Arahsa obserwowała je uważnie, a gdy zobaczyła wynik ponownie się roześmiała.

– Urodziłeś się pod szczęśliwą gwiazdą, mężczyzno. Cztery szóstki to wielki wyczyn. Teraz zdradź mi, czego najbardziej pragnie twe serce.

– Chciałbym dostać klucz, po który wysłał mnie Snow – powiedział RM19 bez chwili wahania.

Kobieta zamrugała kilka razy powiekami, a z jej twarzy zniknęła wcześniejsza radość. Siedziała jak skamieniała, jakby słowa mężczyzny w ogóle do niej nie dotarły. Po chwili wstała i podeszła do niego. Usiadła przy nim, kładąc sobie jego głowę na kolana. RM19 nie opierał się, w jednej sekundzie poczuł przeraźliwe zmęczenie, miał wrażenie, że wszystko widzi jakby przez mgłę. Momentalnie powróciła gorączka, pojawiły się dreszcze, ręka i udo zaczęły go przeraźliwie boleć, rana znów krwawiła, barwiąc opatrunek na czerwono. Powoli zaczynał tracić świadomość, wiedział tylko, że Arahsa czule gładziła go po głowie. Zupełnie jak mama.

– Tak mi przykro, ale klucz nie istnieje. Snow wystawił was na kolejną próbę. – Były to ostatnie słowa, które dotarły do jego świadomości.

~ * ~

Wakacje, wakacje, wakacje!

Po całotygodniowej, morderczej walce z projektem (wczoraj zlutowałam wszystko na nowo i po kolei wylutowywałam elementy ze starej płytki, by okazało się, że feralny był rezystor). Dziś obroniłam sprawozdanie i oficjalnie zakończyłam ten semestr.

Z rozdziału jestem zadowolona, nawet miejscami się trochę zdziwiłam, bo nie pamiętałam niektórych fragmentów. Na dodatek jakimś cudem Muzeum Posągów ewaluowało mi w Wystawę Posągów. Z racji, że kilka rozdziałów wcześniej na drogowskazie pojawiła się wystawa, to tutaj wszystko poprawiłam.

Wiem, mam zaległości, ale w tym tygodniu na uczelni spędzałam po siedem godzin i na nic nie miałam czasu. Te, które pojawiły się gdzieś tak do wtorku mam już przeczytane, więc komentarza można spodziewać się dziś lub jutro z rana. Resztę osób proszę o cierpliwość do poniedziałku na pewno ze wszystkim się wyrobię.

Zapowiedź też w okolicach jutra, bo pisałam ciągiem 64 i 65 i muszę zastanowić się nad jakimś sensownym podziałem.