Rozdział 64: Wątpliwości i niedopowiedzenia

Jeśli nie wolno ci wybrać źle i nieodpowiedzialnie, nie jesteś wolny.

Jacob Hornberger

Świadomość powoli wracała do Kaelasa. Wiedział, że znów był w swojej ludzkiej formie, bestia chwilowo odeszła, zapadła w drzemkę, by zbudzić się, gdy znów usłyszy zew księżyca w pełni. Próbował przypomnieć sobie, co wydarzyło się w ostatnich godzinach, ale na niewiele się to zdało. Wszystko zasłaniała mgła i mógł dostrzec jedynie niewyraźne kontury. Pamiętał wychodzących spod śniegu nieumarłych, śpiewających swą dziwną pieśń, walkę z olbrzymim stworem, a potem przeraźliwy chłód, gdy noc ustąpiła dniu i wszystko się skończyło.

Ale teraz jest mi ciepło, stwierdził. Z chęcią ponownie by zasnął i odgrodził od rzeczywistości grubym murem nieświadomości, jednak z drugiej strony był przeraźliwie ciekaw, co tak naprawdę się stało. Przecież nie mógł umrzeć, by teraz znajdować się w jakimś ciepłym zakątku zaświatów.

Powoli otworzył oczy. Mrugnął kilkanaście razy, gdyż zdziwił się, że znajdował się w najzwyczajniejszym, niewielkim pomieszczeniu. Okna zostały szczelnie zasłonięte i jedyne źródło światła stanowiła lampka, stojąca na stoliku na środku pokoju.

Dawała niewiele blasku, ale to wystarczyło, by zorientował się, że był w jakiejś sypialni. Sam zajmował jedyne, wąskie łóżko, jednak obok dostawiono także rozkładaną kanapę. Oprócz tego w pomieszczeniu znajdował się stolik, dwa fotele, a do jednej ze ścian przyczepiono półki, na których stały książki.

Kaelas nie miał pojęcia, gdzie był, ten pokój widział po raz pierwszy w życiu. I wtedy zorientował się, że nie przebywał tu sam. Jeden z foteli zajmował RM19. Poczuł ulgę na widok całego i zdrowego przyjaciela, jednak po chwili znów powróciła troska. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że mężczyzna zasnął podczas czytania jakiejś grubej książki, którą trzymał na kolanach. Ale po krótkiej obserwacji doszedł do wniosku, że on wcale nie śpi. Oczy miał otwarte, lecz nie śledziły one tekstu, prawą dłonią podpierał głowę, jednakże palce lewej wystukiwały jakiś cichy rytm na drewnianej poręczy. Zdawałoby się, że robił to zupełnie nieświadomie.

Coś mu w tym wszystkim nie pasowało. Nieobecne spojrzenie i nadzwyczaj poważny wyraz twarzy jasno świadczyły o tym, że coś było nie tak. Czyżby spotkał na swojej drodze coś, co wprowadziło go w taki stan? Istniała tylko jedna możliwość, aby się dowiedzieć – zapytać.

Powoli wstał z łóżka i przeciągnął się, zastanawiając się, jak długo spał i kto znalazł go na tej śnieżnej równinie. Pamiętał jakieś dziwne, zbliżające się cienie, ale teraz nie potrafił jednoznacznie stwierdzić, czy istniały one naprawdę, czy były jedynie wytworem gwałtownie opadającego z sił umysłu. Na chwilę obecną wydawało mu się to tak nieistotne, że postanowił nie zawracać sobie tym głowy.

Kaelas usiadł na fotelu naprzeciwko RM19. Zorientował się, że przyjaciel zdjął swoje wyjątkowe okulary, co nie zdarzało się nigdy, kiedy był pogrążony w rozmyśleniach.

– Dobrze, że się już obudziłeś – powiedział, uśmiechając się nieznacznie, ale jakby z przymusem.

– Gdzie jesteśmy? – zapytał Landarczyk. Nie chciał od razu drążyć tematu dziwnego zachowania RM19, a kwestia poznania miejsca pobytu także go interesowała.

– W domu Choppera, sołtysa jednej z wiosek na Mua Dong. Kendappa trafiła tutaj w drodze do Podniebnego Stawu i potem zorganizowała dla ciebie ratunek, gdy nastał dzień – odpowiedział krótko i zwięźle, co było do niego tak niepodobne.

– Nadal trwa dzień? – drążył Kaelas, by upewnić się, czy nie grozi mu nagła przemiana, gdyby jakimś cudem zasłona odpadła z okna lub sama się odsunęła.

– Nie, przespałeś go, bo trwał tylko dwie godziny. Na powrót nastała noc, ale według Choppera księżyc nie powinien dziś świecić, mimo to, by ciebie niepotrzebnie nie denerwować, pozasłaniali okna.

Wojownik skinął głową ze zrozumieniem, lecz już zastanawiał się, o co ma dalej pytać. Ciekaw był, co porabia Kendappa, skoro nie siedziała tutaj, ale równie mocno chciał dowiedzieć się, co działo się z RM19, a także czy któremuś z nich udało się znaleźć klucz. Z rozczarowaniem musiał przyznać, że sam zawiódł, ale może nie wszystko było jeszcze stracone.

– A ty jak się tu dostałeś?

Mężczyzna przyglądał mu się przez chwilę dziwnym, jakby nieobecnym i tak niepodobnym do niego wzrokiem. Kaelas nie potrafił nawet spekulować, co się za tym kryło. Jedynym rozsądnym wnioskiem wydawało mu się to, że coś wydarzyło się podczas poszukiwań.

– Dotarłem tutaj, gdy wracałem.

– Więc udało ci się znaleźć klucz? – naciskał, chociaż miał wrażenie, że ta rozmowa donikąd go nie zaprowadzi. RM19 chyba potrzebował spokoju, by dalej pogrążyć się we własnych myślach.

– Kaelasie, żaden klucz nie istnieje. Snow zadrwił sobie z nas, rozdzielił nas i niemal doprowadził do śmierci – mówił z trudem, dokładnie akcentując każde słowo, jakby jemu samemu było w to niezwykle trudno uwierzyć.

– Nien Sử nas oszukał?

– On akurat nie, Chopper powiedział, że łza znajduje się na Mua Dong i w ramach podziękowań za to, co zrobiliśmy dla planety, może nam ją oddać.

– My zrobiliśmy coś dla planety? – zadziwił się Kaelas, bo nie przypominał sobie, aby sam uczestniczył w jakiś ważnych wydarzeniach. Zabił jakiegoś śnieżnego potwora, ale przecież potem pojawiło się ich więcej.

– To zasługa Kendappy…

– Co z nią? – przerwał mu bezceremonialnie Landarczyk.

– Ona… – zawahał się, jakby nie wiedział, jak ubrać w słowa to, co chciał przekazać.

Kaelas po raz pierwszy od czasu pobudki poczuł strach. Czyżby stało się coś poważnego? Serce na moment zamarło, gdy natarczywie wpatrywał się w RM19, aby ten w końcu powiedział prawdę.

– Została ranna w walce. Nic nie zagraża jej życiu, ale… Ma poparzone pół twarzy i nie chce nikogo widzieć. Próbowałem z nią porozmawiać, kiedy spałeś, ale nie chciała mnie słuchać.

– Gdzie ona jest? – zapytał wojownik, zrywając się na równe nogi.

– Kaelasie, nie lepiej, jak uszanujemy jej decyzję, jeżeli chce pobyć trochę w samotności…

– Gdzie ona jest?! – powtórzył nieco ostrzejszym tonem, chociaż wcale tego nie zamierzał. Jednak musiał przekonać się, w jakim stanie była kobieta.

– W pokoju obok, po lewej stronie – poddał się RM19 pod naporem spojrzenia Landarczyka. – Tylko bądź taktowny i delikatny – dodał, gdy przyjaciel już szedł w kierunku drzwi.

Kaelas niemal wybiegł na korytarz i skierował się w odpowiednim kierunku. Nie zwracał nawet większej uwagi na wystrój miejsca. Co go to teraz obchodziło, skoro stan zdrowia Kendappy był ważniejszy.

Nikt nie pofatygował się, aby oświetlić korytarz, więc musiał zdać się na wyczucie. Z tego powodu po dwóch krokach uderzył nosem w ścianę, bo nie sądził, że sąsiednie drzwi znajdują się tak blisko. Ignorując lekki ból i ciesząc się, że nic sobie nie złamał przez własną głupotę i nieostrożność, po omacku zaczął szukać klamki.

Gdy ją znalazł, zawahał się tylko przez chwilę, po czym zapukał. W końcu RM19 mówił, że ma być taktowny, a ta czynność chyba się do tego zaliczała. Nie czekając na zaproszenie, a nawet się jego nie spodziewając, wszedł do środka.

Starał się poruszać cicho, w razie gdyby Kendappa spała, ale w całkowitych ciemnościach graniczyło to z cudem. W ogóle nie wiedział, w którą stronę miałby iść. Nigdy wcześniej nie widział tego pomieszczenia, więc jakiekolwiek wyczucie odpadało. Sądził, że układ mebli w pokoju będzie podobny do tego, w którym umieszczono jego i RM19, dlatego skierował się nieco w prawo, by nie wpaść na stolik. Niestety, już przy drugim kroku w coś uderzył, zrzucając przy tym jakiś inny, sądząc po odgłosie zderzenia z posadzką, dość ciężki przedmiot. Przeklął w duchu, chociaż powinien zdawać sobie sprawę, że wszelkie próby pokonania ciemności właśnie tak się skończą.

– Mówiłam, że chcę zostać sama – usłyszał zachrypnięty głos Kendappy. – Idź sobie!

Kaelas przez chwilę zastanawiał się, co powinien zrobić – posłuchać jej, czy jak zawsze postąpić po swojemu. Ostatecznie wygrała druga opcja. Przecież nie przyszedł tutaj po to, by wyjść bez słowa.

– Chciałem dowiedzieć się, jak się czujesz – zagadnął niepewnie.

Miał nadzieję, że kobieta nie ma pod ręką broni. W przypływie złości mogłaby rzucić sztyletem i wątpił, aby udało mu się przed nim uchylić. Musiałby liczyć tylko i wyłącznie na własne szczęście, a wolał nie ryzykować, bo ono zawsze mogło zawieść.

– Mówiłam RM19, że nie chcę NIKOGO widzieć! Wynocha!

 – Nie mogę wyjść, bo nic nie widzę i znów w coś wpadnę – powiedział niezbyt zgodnie z prawdą. Rzeczywiście nic nie widział, ale bez większych problemów dałby radę cofnąć się te dwa kroki i wymacać drzwi. Miał jednak nadzieję, że ten podstęp się opłaci i zyska to, co chciał.

Przez chwilę nic się nie działo i wydawało mu się, że Kendappa go całkiem zignoruje, postanawiając, że może sobie tak stać, ale potem pojawił się nieduży, jasny krąg światła, który okazał się lampką zapaloną przez kobietę.

To wystarczyło, aby Kaelas mógł dostrzec zarysy przedmiotów znajdujących się w pomieszczeniu i bez trudu trafić do wyjścia, gdyby to rzeczywiście było jego zamiarem. Najszybciej jak potrafił przedostał się do łóżka, na którym siedziała skulona kobieta, obejmując nogi ramionami, i usiadł przy niej.

Patrzyła na niego ze zdziwieniem, zapewne nawet do głowy jej nie przyszło, że mężczyzna zrobi coś takiego. Mimo nikłego światła, Landarczyk bez trudu dostrzegł gruby opatrunek, którym miała owiniętą połowę głowy i szyję. Cały czas musiała płakać, gdyż na policzku wyraźnie rysowały się ślady łez, a oczy były zaczerwienione.

Zrobiło mu się jej ogromnie żal. Ani on, ani RM19 nie ucierpieli na Mua Dong, tylko ona i to w tak dotkliwy sposób. A najgorsze, że oboje zgodzili się przybyć tutaj przez wzgląd na niego, by mógł przejąć kontrolę nad bestią.

– Kretyn! Mówiłam, że… – ostatnie słowa zagłuszył szloch, ale to nie powstrzymało jej przed uderzeniem Kaelasa w ramię. Na dodatek cios był dość silny, jak na stan, w jakim się znajdowała. – Zostaw mnie. Po prostu mnie zostaw…

Zignorował lekki ból i chęć potarcia miejsca, w które go uderzyła. Przyciągnął ją do siebie i przytulił, mimo że początkowo próbowała się wyrwać. W końcu dała za wygraną i przysunęła się bliżej, przyciskając głowę do piersi wojownika. Miał świadomość, że znów się rozpłakała, ale najwyraźniej tego potrzebowała.

Nie wiedział, jak długo siedzieli tak przytuleni. Czas przestał mieć jakikolwiek znacznie w tamtej chwili. Miał wrażenie, że trzyma w ramionach delikatną, kruchą kobietę, a nie wojowniczkę, którą zawsze była. Zdawał sobie sprawę, że wiele w swoim życiu wycierpiała, ale nie potrafił zrozumieć, dlaczego teraz się tak załamała. To była tylko rana, w ostatecznym rozrachunku przeżyła. A przecież tylko to się liczyło. Przetrwać, aby móc dalej walczyć. By osiągnąć swój cel.

– Nie musisz tego robić – zachrypiała, przerywając ciszę. Już nie płakała, najwyraźniej się uspokoiła lub zabrakło jej łez.

– Czego? – zapytał całkowicie zbity z pantałyku, zastanawiając się, co takiego zrobił w ciągu ostatnich kilku minut, ale nie doszedł do żadnego konkretnego wniosku.

– Udawać, że cię interesuję. Teraz mam opatrunki, ale bez nich wyglądam szkaradnie.

– No i? To znaczy nie to miałem na myśli… – pospieszył z wyjaśnieniem, gdy odsunęła się od niego jak oparzona i mógł zobaczyć ponownie napływające do oczu Kendappy łzy. Raz za razem przeklinał w duchu własną głupotę i brak taktu. – Nie chodziło mi o to, że wyglądasz szkaradnie, bo zawsze jesteś ładna, nawet gdy się złościsz. Zastanawiałem się, co ma wspólnego moja troska do twojego wyglądu. Jesteśmy przyjaciółmi, więc się martwię i nic nie udaję.

Kaelas miał wrażenie, że jego wyjaśnienia tylko pogorszyły całą sytuację. A najgorsze, że nie wiedział dlaczego. Przecież nic złego nie miał na myśli, a ona musiała wszystko zrozumieć na opak. Jak zawsze.

– No tak, przecież przyjaciółki mogą być szkaradne, bo to tylko przyjaciółki. Co kogo obchodzi, że to też kobiety, które czasem chcą ładnie wyglądać, a nie straszyć z daleka.

Landarczyk zamrugał kilka razy, nie wiedząc, co ma odpowiedzieć. W ogóle ostatnio zachowanie Kendappy przekraczało jego zdolności pojmowania. Raz było w miarę dobrze, raz źle, a potem całkiem tragicznie.

– Przecież w walce można zostać rannym. A blizny z zaciętych pojedynków to często powód do dumy, nie rozpaczy.

– Powód do dumy? – powtórzyła, dokładnie akcentując każde słowo. – Z kim ja w ogóle rozmawiam? Prymitywnym facetem, który sam nie wie, po co tu przyszedł. Wszyscy jesteście tacy sami – mruknęła pod nosem, ale Kaelas i tak wszystko usłyszał.

Następne czynności całkiem zaskoczyły Landarczyka i mógł jedynie w osłupieniu siedzieć i patrzeć, gdyż nie wiedział, co mógłby zrobić. Kendappa w ekspresowym tempie zaczęła rozwijać bandaż, którym miała obwiązaną głowę. Gdy materiał upadł na łóżko, a ona opuściła ręce, mógł w pełni zobaczyć, jak wyglądała jej twarz. A najgorsze, że nie było w tym nic przyjemnego ani tym bardziej powodu do dumy.

Lewa połowa twarzy kobiety była czerwona i opuchnięta. Ogień dopadł policzek, pół czoła, kawałek podbródka i zahaczył o dolną wargę, znacząc te miejsca już na zawsze brzydkimi bliznami i strupami. Część włosów po tej stronie także zniknęła, ale były to małe, przy odpowiednim zaczesaniu niemal niewidoczne ubytki, teraz nikt się nimi nie przejmował. Włosy odrosną, ale skóra taka pozostanie, chyba że znajdą planetę, na której medycyna jest w stanie naprawić coś takiego. Może na Yaskas potrafili tego dokonać, ale oni znajdowali się niemal na drugim końcu wszechświata, a dodatkowo wątpił, by teraz uzyskali tam jakąkolwiek pomoc.

– Już nic nie powiesz na temat dumy, z jaką powinnam to prezentować? – rzekła drżącym głosem, mocno zaciskając dłonie w pięści. Był niemal pewien, że znów zbiera jej się na płacz i ostatkiem sił próbuje do tego nie dopuścić.

Miał wrażenie, że serce w piersi ścisnęła mu jakaś olbrzymia ręka smutku. Chciał się tego pozbyć, ale nie potrafił. Patrząc na Kendappę, to uczucie tylko się w nim pogłębiało.

– Przepraszam – odezwał się w końcu. – To wszystko przeze mnie, bo przylecieliśmy tu z mojego powodu, mimo że wcale nie musieliśmy. Gdybym mógł wziąłbym to na siebie…

Spuścił głowę i już chciał wstać, by wyjść i bardziej nie pogrążyć całej tej sytuacji, ale wtedy poczuł dłoń Kendappy na ramieniu. Nie wiedział, co ma zrobić i co ona by chciała, aby zrobił. Czy wolałaby, aby został, czy jednak miał sobie iść, bo chciała zostać sama? Po chwili przeniosła dłoń na policzek mężczyzny i pogładziła go czule.

– Cieszę się, że tobie nic nie jest – szepnęła. – Pewnie też nie miałeś lekko, sądząc po tym, z czym przyszło ci walczyć. Mieszkańcy Mua Dong będą cię pewnie teraz nazywać postrachem śnieżnych bestii – zaśmiała się przez łzy.

Kątem oka zauważył, że przybliżyła swoją twarz do jego policzka, jakby chciała go pocałować, jednak ostatecznie zrezygnowała i odsunęła się.

– Nie będę cię zatrzymywać, bo Chopper pewnie chciałby z tobą porozmawiać i dowiedzieć się, jak dokonałeś tego niemożliwego do dokonania czynu.

Kaelas spojrzał jej prosto w oczy. Zobaczył w nich jedynie smutek, chociaż zachowaniem starała się pokazać, że wszystko już wraca do normy. Chwycił bandaż, który zdjęła i zaczął go ponownie owijać wokół głowy Kendappy. Nie szło mu zbyt dobrze, ale próbował sobie wmawiać, że to zawsze lepsze niż nic.

– Co robisz? – zapytała lekko speszona, a na jej prawym policzku zagościł rumieniec.

– Pewnie nie miałaś tego ściągać, by wszystko się szybciej zagoiło i tym podobne dyrdymały wszelkich medyków – odpowiedział. – Trochę widać, że było ruszane, ale efekt jest całkiem… dobry – podsumował swoją pracę, która już z daleka oznajmiała, że ktoś przy tym majstrował. – Tak, całkiem dobrze.

Kendappa zachichotała cicho, zapewne domyślając się, że zmyślał i wszystko będzie musiała poprawić sama, ale wziął to za dobry znak. Przynajmniej się trochę rozpogodziła. Już chciał wstać, by w końcu spotkać się z ich gospodarzem, ale zawahał się jeszcze przez chwilę. Niewiele myśląc w tamtym momencie, przybliżył się do niej i pocałował prosto w usta. Było to zaledwie muśnięcie jej suchych warg, ale miał wrażenie, że skądś zna to uczucie, że nie należało do całkiem obcych. Jednak nie potrafił przypomnieć sobie szczegółów.

Zanim Kendappa zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, wstał i wyszedł z pokoju. W duchu bał się, że mogła tego dobrze nie przyjąć i znów zacznie się na niego złościć. A przecież było to takie przyjemne uczucie.

~ * ~

Kaelasa specjalnie nie zdziwiło to, że ich gospodarz okazał się krzyżówką człowieka i renifera. Podróże po kosmosie nauczyły go tego, że nawet najbardziej niesamowite rzeczy stawały się bardziej niż prawdopodobne. I należało się do tego przyzwyczajać, by zachować pozory normalności i nikogo nie urazić.

Na początku Chopper zamienił z Landarczykiem tylko kilka słów, chcąc ogólnie dowiedzieć się, co przytrafiło mu się na Placu Spokoju i jak udało mu się pokonać jedną z najpotężniejszych bestii na Mua Dong. Powiedział, że dłużej porozmawiają później przy posiłku, gdyż teraz ma do załatwienia jakieś ważne sprawy i chciałby, aby Kendappa i RM19 także byli obecni.

Kaelas zyskał kilka dodatkowych godzin odpoczynku, ale nie wiedział, co miałby z tym czasem zrobić. Spacer nie wchodził w grę, bo znając jego szczęście, księżyc postanowiłby nagle wyłonić się zza chmur i zapoczątkować transformację. Ostatecznie stanęło na tym, że ćwiczył wyciszenie, medytując. Na początku próbował nawiązać rozmowę z RM19, ale przyjaciel zbył go kilkoma półsłówkami i dalej pogrążył się w rozmyślaniach, zupełnie ignorując to, co działo się wokół niego. Kendappy wolał na razie nie odwiedzać po tym, co zaszło, bo znając ją, ta wizyta mogłaby się skończyć w każdy możliwy sposób.

Z ulgą powitał moment, gdy w końcu mogli zejść na dół na posiłek. Siedzenie w miejscu i nie odzywanie się przez kilka godzin (lub kilkanaście, bo nie miał zegarka, by kontrolować czas) zaczynało stawać się potwornie nudne. A dodatkowo zaczynał czuć głód. Niestety, widok potraw na stole powoli odbierał mu apetyt. Zastanawiał się, czy to nie jakiś żart tubylców, by rozładować sztywną atmosferę.

Spodziewał się jakiegoś ciepłego posiłku, a nie brył lodu, bo inaczej nie potrafił nazwać tego, co miał przed sobą. Miny RM19 i Kendappy utwierdziły go w przekonaniu, że i oni mieli podobne odczucia. Na półmiskach i talerzach znajdowały się różne gatunki ryb w lodzie, pieczone ziemniaki w lodzie, marchewki w lodzie, kapusta w lodzie oraz kilkanaście owoców, także w lodzie. Jedynie z pięciu pokaźnych kielichów unosiła się para, co mogło świadczyć o tym, że napój był ciepły. Chociaż Kaelas postanowił nie brać tego za pewnik.

– Mieszkańcy wioski przynieśli to wszystko w podzięce za pokonanie najpotężniejszego potwora w tym regionie, który wiele razy terroryzował naszą wioskę – odezwał się z promiennym uśmiechem (a przynajmniej czymś, co miało go przypominać) Chopper.

– Wiele stworów coś was tu terroryzowało – mruknęła pod nosem Kendappa, nie kryjąc sarkazmu.

RM19 spojrzał na nią z naganą, ale gospodarz najwyraźniej niczego nie dosłyszał, bo wesoło ciągnął dalej:

– Wiem, że perspektywa takiego jedzenia niezbyt wam się uśmiecha, ale będzie też ciepła zupa i mięso z bestii, którą zabił wasz przyjaciel.

Jakby na potwierdzenie tych słów do pomieszczenia weszła stara kobieta, niosąc garnek pełen parującej, ciepłej i aromatycznej zupy. Zaczęła nalewać ją do trzech z pięciu półmisków, po czym usiadła na jednym z wolnych miejsc. Po niej do pomieszczenia weszła jakaś młoda dziewczyna z wielkim talerzem po brzegi wypełnionym kawałkami dobrze wypieczonego mięsa. Postawiła go w centralnej części stołu, po czym wyszła, nie szczędząc ciekawego spojrzenia, którym obdarowała Kendappę.

– Siadajcie – zachęcił ich Chopper, po czym sam zajął miejsce u szczytu stołu.

Kaelas z apetytem zajadał zupę i mięso. Było przepyszne i nie mógł oprzeć się wrażeniu, że zarazem dodawało mu energii i uzupełniało stracone siły. Gospodarz i znachorka zajadali także bryły lodu z umieszczonymi w środku rybami i warzywami, jakby nie było w tych potrawach nic niezwykłego.

Landarczyk także postanowił spróbować tych dziwnych przysmaków, mimo że wzrok RM19 i Kendappy jednoznacznie świadczył o tym, że nie pochwalają tego pomysłu. Wojownik zdziwił się, że nóż tak łatwo przekroił lód, więc zapewne musiał być do tego odpowiednio dostosowany. Wziął do ust kawałek z truskawką i omal nie połamał sobie zębów, gdy spróbował to ugryźć. Sam nie wiedział, czego powinien się spodziewać, chcąc jeść najzwyczajniejszy lód.

Widząc radosne błyski w złocistych oczach Kendappy, postanowił robić dobrą minę do złej gry. Udawał, że wszystko było w najlepszym porządku, chociaż miał wrażenie, że język zaraz mu zamarznie. Cierpliwie czekał, aż kawałek się rozmrozi, ale jakoś nie chciało do tego dojść dostatecznie szybko.

– Czy wszyscy współcześni mężczyźni uważają zaloty za jednoznaczne z błazeństwem – odezwała się karcąco Kureha, wioskowa znachorka.

Pod wpływem tych słów Kaelas zachłysnął się i wypluł to, co miał w ustach (zarazem ciesząc się, że nie musi już tego jeść), Chopper zaśmiał się piskliwie, natomiast Kendappa nieznacznie odwróciła głowę, starając się ukryć rumieniec na policzku i udawać, że to nie miało z nią nic wspólnego.

– Kureho, są młodzi i mają prawo do szaleństw – zabrał głos gospodarz. – Zresztą jaka kobieta byłaby w stanie oprzeć się tak wielkiemu wojownikowi, który dla niej postanowił zjeść lodową truskawkę.

– Rozumna – odpowiedziała niezrażona znachorka, upijając łyk parującego napoju z kielicha.

Kaelas miał ochotę wyparować z pomieszczenia. Czuł, że jego policzki zapłonęły szkarłatem i nie potrafił tego zatrzymać. Kątem oka zauważył, że Kendappa także nie pogniewałaby się za chwilowy dar teleportacji, by stamtąd uciec.

– Czy możemy teraz przejść do interesujących nas kwestii? – wtrącił się RM19, ratując przyjaciół z niewygodnej sytuacji.

Kaelas miał ochotę uściskać go w ramach podziękowań, ale mężczyzna roztaczał wokół siebie tak odpychającą i przygnębiającą aurę, że wolał nawet się do niego nie uśmiechać.

– Aż tak wam się spieszy? – zapytał Chopper. – Nie dotrwaliśmy jeszcze do deseru.

– Już za długo milczałeś – nalegał RM19 niezbyt uprzejmym tonem, co nie uszło uwadze Kaelasa.

~ * ~

Myślę, że udało mi się podzielić tak w miarę z sensem, chociaż niektóre wątki wyjaśnią się dopiero w następnym, a inne dużo, dużo później.

Wiem, że wam bardzo podobała się saga na Mua Dong, ale ja cieszę się, że już dobiega końca. Pisałam ją przez kilka miesięcy i jakoś nie mogłam jej skończyć, a na dodatek zima za oknem także nie chciała się wtedy skończyć.

Chyba coś jeszcze chciałam powiedzieć, ale wyleciało mi to z głowy.