Rozdział 65: Nagroda dla bohaterki

Życie nie daje nam tego, co chcemy, tylko to, co dla nas ma.

Władysław Stanisław Reymont

Czy możemy teraz przejść do interesujących nas kwestii? – wtrącił się RM19, ratując przyjaciół z niewygodnej sytuacji.

Kaelas miał ochotę uściskać go w ramach podziękowań, ale mężczyzna roztaczał wokół siebie tak odpychającą i przygnębiającą aurę, że wolał nawet się do niego nie uśmiechać.

– Aż tak wam się spieszy? – zapytał Chopper. – Nie dotrwaliśmy jeszcze do deseru.

– Już za długo milczałeś – nalegał RM19 niezbyt uprzejmym tonem, co nie uszło uwadze Kaelasa.

– Jeżeli to szarlotka w lodzie, to ja podziękuję – spróbował rozładować napięcie Landarczyk. Na przyjaciela to nie podziałało, ale gospodarz znów się roześmiał.

– Nie, ciast z lodu nie preferujemy.

Zawołał tę samą młodą dziewczynę, która wcześniej nakrywała do stołu, by posprzątała i przyniosła deser. Kaelas postanowił nie tknąć lodów, mimo że wyglądały niezwykle apetycznie, na dodatek każdą porcję zdobiła bita śmietana. Nie odmówił jednak solidnego kawałka piernika. Wolał najeść się do syta takich przysmaków, bo nie wiedział, kiedy znów wylądują na plancie, której mieszkańcy postanowią tak ich ugościć i uznają za bohaterów, nie szczędząc niczego.

– Teraz będzie nam się przyjemniej rozmawiać – stwierdził Chopper, rozlewając do filiżanek gorącą herbatę. – Postaram się odpowiedzieć na wszystkie wasze pytania, w końcu jesteśmy coś winni bohaterce Mua Dong.

– Gdy byłam tu po raz pierwszy, powiedziałeś mi, że klucz znajduje się w wiosce i nie mam go szukać w Podniebnym Stawie – wtrąciła się Kendappa. – Teraz okazuje się, że nie ma żadnego klucza. Chciałeś mnie wykorzystać, bym pokonała tę waszą nekromantkę i dlatego kłamałeś?

– Przechodzimy od razu do konkretów, co – westchnął Chopper, najwyraźniej nie spodziewając się, że rozmowa od razu zejdzie na tak poważne tematy. Kaelas zastanawiał się, czy on w ogóle traktował to wszystko poważnie. – To nie tak, jak myślisz, moja droga. Rzeczywiście nie ma tu klucza i żaden klucz nigdy nie istniał. Ale w ramach podziękowań możemy oddać ci to, co jest prawdziwym celem waszego przylotu na Mua Dong. Wiemy, gdzie znajduje się łza i mieszkańcy jednomyślnie doszli do wniosku, że zostanie ona tobie ofiarowana. To miejsca znajduje się niedaleko stąd. Zaprowadzę was tam, gdy tylko nastanie świt, czyli za jakieś dziesięć godzin.

– Ale skoro wiedziałeś o kluczach, to wiedziałeś też o tym, kto nas tu przysłał, kto wskazał Kendappie tę drogę – mówił z wyrzutem RM19. – Wiedziałeś, że to wszystko jedna wielka kpina, a mimo tego nie wyjaśniłeś jej niczego. Może i byłeś w stanie zapłacić, ale utrzymywałeś to wielkie kłamstwo. Wszyscy jesteście tu w zmowie ze Snowem! Czy macie inny powód, by grać według jego zasad?! – wypowiadając ostatnie zdanie, mężczyzna podniósł głos, co zaskoczyło zarówno Kaelasa jak i Kendappę.

– Nie wiesz, to się nie odzywaj, trzeba było prosić o wyjaśnienia Nien Sử – wtrąciła się Kureha.

– Należą im się wyjaśnienia.

– Niby z jakiej racji, Chopperze? Sami zgodzili się tu przylecieć, a potem wziąć w tym wszystkim udział. Niech szukają odpowiedzi u źródła, ja umywam od tego ręce, nie takie są zasady. Sam doskonale wiesz, co grozi przy ich złamaniu. Skoro zdecydowano, że otrzymają łzę, to proszę bardzo. Ale na tym koniec. Zresztą powinieneś sam ją tu przynieść, a nie prowadzić ich tam.

– Czyli nic nam nie powiecie? Trzymacie się sztywno tego, co powiedział wam Snow, nie próbując niczego zrozumieć? – ponownie odezwał się RM19. Na chwilę zacisnął powieki, jakby starał się powstrzymać łzy. Kaelas czuł się skołowany i nie wiedział, co ma o tym wszystkim myśleć. – Gdy każe wam skakać, pytacie jak wysoko, tak? Jesteście marionetkami w jego rękach, w rękach bezwzględnego, bezdusznego lalkarza, który bawi się życiem innych.

– Nie wypowiadaj się na tematy, o których nie masz pojęcia! – krzyknęła Kureha, spoglądając z nienawiścią na mężczyznę.

– Wystarczy mi to, że wysłał nas na śmierć, na zachętę oferując nagrodę, która nie istniała!

Odwrócił się na pęcie i wyszedł z pomieszczenia, pozostawiając pozostałych w osłupieniu.

– Wy też już idźcie, rozmowa skończona – zarządziła znachorka.

Kaelas i Kendappa poszli w ślady przyjaciela. Landarczyk trochę zdziwił się, że kobieta nie udała się do swojego pokoju, a do ich, ale postanowił tego nie komentować. Oboje byli wzburzeni zachowaniem tubylców i z chęcią już teraz zostawiliby Mua Dong za sobą.

– Wszystko w porządku? – zwróciła się od progu do siedzącego na fotelu RM19.

– Nie. Muszę to wszystko jeszcze raz przemyśleć. Nic tu nie ma sensu.

Kendappa kiwnęła głową na znak, że rozumie, chociaż Kaelas miał nadal mętlik w głowie. Landarczyk zastanawiał się, czy kiedyś natrafią na planetę, na której nieszczęścia nie przeważą nad pozytywnymi odczuciami.

~ * ~

RM19 obserwował śpiących przyjaciół. Nie zdziwił się, że Kendappa wolała zostać tutaj, zamiast wracać do swojego pokoju. Tam byłaby sama, tu miała ich. Kaelas odstąpił jej własne łóżko, a sam owinął się w koc i położył na ziemi. Chciał odstąpić Landarczykowi swoje miejsce, bo wiedział, że i tak nie zmruży oka, ale tamten się nie zgodził.

Kąciki ust drgnęły mu nieznacznie, gdy zorientował się, że przyjaciel ulokował się jak najbliżej łóżka, by znaleźć się w najmniejszej odległości od Kendappy. Ciągnęło ich ku sobie. I mimo że na początku był zaskoczony, to potem musiał stwierdzić, że rację miał ten, który oznajmił, że przeciwieństwa się przyciągają. Nie zdziwiłby się, gdyby po wszystkim postanowili spędzić resztę życia razem. Pewnie nigdy nie dopadłyby ich szare dni i tylko współczuć przy tym potencjalnym sąsiadom.

Wyjął zza kombinezonu łańcuszek, na którym trzymał zawieszoną obrączkę ślubną. Nie miał już prawa jej nosić, powinien ją nawet wyrzucić, ale wiedział, że nie byłby w stanie się z nią rozstać. Przypominała mu o SiN699 i o domu, gdy znajdował się tak daleko od niego. Obrócił złoty krążek w palcach i przyjrzał mu się w nikłym blasku pojedynczej świecy.

– Czy teraz bylibyśmy razem, gdybym wtedy umarł? Czy może po śmierci nic już nie ma? – rzucił pytania w przestrzeń, pragnąc, aby ktoś jednak na nie odpowiedział.

Chciał wiedzieć, co stało się w jaskini, jakim cudem udało mu się przetrwać, chociaż miał świadomość, że był tak bliski śmierci. Jedną nogą niemal stał już po drugiej stronie, gdy Arahsa kładła jego głowę na kolanach. A gdy się obudził, wszelkie jego rany zniknęły tak samo jak stara kobieta.

Był całkiem sam z wielkim mętlikiem w głowie. I tylko jedną myślą, czy to wszystko wydarzyło się naprawdę? Czy rzeczywiście spotkał starą kobietę, która zaoferowała mu miskę potrawki, czy były to jedynie omamy wywołane gorączką i odniesionymi ranami? Jednak ten drugi przypadek nie tłumaczył nagłego wyzdrowienia, nie tłumaczył dlaczego Snow zadrwił z nich w taki sposób ani dlaczego ona postanowiła pomóc właśnie RM19 i skąd tyle wiedziała o przeszłości jego rasy.

Nasuwał mu się tylko jeden wniosek, ale nie potrafił go całkowicie przyjąć do świadomości. Czytane od tyłu imię staruszki brzmiało tak jak imię opiekunki północy. Ashara – jedyna kobieta wśród bóstw podlegających wielkiemu Kaio.

Jednak takie wyjaśnienie było wręcz absurdalne. Bo czemu nagle miałaby pojawić się tutaj, na dodatek na wschodzie, gdy miała pod opieką jedną czwartą wszechświata?

– Ty zawsze potrafiłaś mnie wysłuchać – szepnął, chociaż obiecywał sobie, że nigdy więcej nie będzie rozmawiał z duchem zmarłej żony.

Brakowało mu kogoś, komu mógłby o wszystkim powiedzieć. Wiedział, że zawsze mógł liczyć na przyjaciół, ale ten temat był dość kontrowersyjny. Kendappa stwierdzi, że od początku miała rację i to jego wina, że nie uwierzył. Natomiast Kaelas będzie utrzymywać, że to przypadek lub coś podobnego. Sądził, że Chopper i Kureha będą w stanie chociażby trochę rozwiać jego wątpliwości, jednak oni żyli w tym wielkim kłamstwie. I nawet jeżeli wiedzieli coś więcej, to za punkt honoru wzięli sobie milczenie.

Myślał, że pod wpływem tamtej odmowy będzie czuć złość, jednak pozostał tylko żal i smutek. Znalazł się w być może jednym z nielicznych miejsc, w których mógłby poznać odpowiedzi na dręczące go pytania, a odleci z niczym, zmuszony odstawić to na dalszy plan. I kto wie, czy kiedykolwiek się ich doczeka.

Westchnął zrezygnowany, pocierając zmęczone oczy. Zostały mu jeszcze jakiś cztery godziny, ale nie miał pewności, czy da radę zasnąć. Postanowił się jednak położyć, ciesząc się, że za niecałą dobę odlecą z Mua Dong i zostawią tę przeklętą planetę za sobą. Szczególnie, że jak na razie przyniosła im tylko same cierpienia

~ * ~

Zgodnie z planem w drogę ruszyli o świcie. Niebo nadal było zachmurzone, ale Chopper zapewniał, że nawet gdyby zastała ich noc w drodze powrotnej, to taka pogoda się utrzyma. Dodatkowo zaczął padać drobny śnieg, co Kaelas przyjął za dobrą wróżbę. To paskudztwo potrzebowało chmur, a to znaczyło, że nie będzie księżyca. Co prawda postać bestii nie była mu już tak straszna, ale sama transformacja nie należała do przyjemnych i wolał jej unikać w tak krótkich odstępach czasu. Żałował, że jego miecz został na statku (z tego samego powodu także rzeczy musiał pożyczyć od jakiegoś mieszkańca Mua Dong), ale renifer utrzymywał, że nic złego nie powinno ich spotkać po drodze. Jakoś nie potrafił uwierzyć mu na słowo i wiedział, że przyjaciele mieli podobne odczucia.

Nie wiedział, jak funkcjonuje tutejsze społeczeństwo, ciężko było mu dać wiarę, że tubylcy śpią w nocy, gdy trwała ona niemal całą dobę. Szczególnie, że gdy tylko wyszli z domu sołtysa, zobaczyli grupki ludzi i reniferów przyglądających im się uważnie. Zapewne chcieli wiedzieć, jak wygląda ich bohaterka. Postanowili się nimi nie przejmować, tym bardziej, że żadne z nich nie było w dobrym nastroju.

Chopper był ich jedynym przewodnikiem. Wyprowadził przyjaciół z wioski, a następnie ruszył w stronę zbocza góry. Utrzymywał szybkie tempo marszu i już po kilkudziesięciu minutach dotarli na miejsce. Okazało się, że było to wejście do jakiejś jaskini.

– Tam znajduje się nasza świątynia – odezwał się po raz pierwszy odkąd wyruszyli. Zapewne nie chciał, by ponownie zostały poruszone niewygodne dla niego tematy.

Wszedł do środka, a trójka przyjaciół podążyła za nim. Okazało się, że przy wejściu stały lampy ze świecami, by przybywający w to miejsce nie znaleźli się w całkowitych ciemnościach. Chopper zapalił dwie z nich i jedną wręczył Kaelasowi, a drugą zostawił dla siebie.

Na początku jaskinia nie wyróżniała się niczym szczególnym na tle innych, które Kaelas widział do tej pory. Kamienny tunel prowadził w głąb góry. Była w nim wydrążona tylko jedna droga, w czasie marszu nie natrafili na żadne rozwidlenie. Jednak z czasem kamienie zaczął pokrywać lód – najpierw cienki, potem coraz grubszy. Ostatecznie znaleźli się w najprawdziwszej lodowej grocie, w której panował przeraźliwy ziąb, co nie uszło uwadze Landarczyka.

Niemal zaczął już szczękać zębami, zazdroszcząc Kendappie i RM19 dużo lepszej ochrony. Postanowił w duchu, że jeżeli temperatura będzie dalej tak gwałtownie spadać, to bez względu na to, co mając znaleźć (pomijając kwestie obrazy bogów), wyjdzie stąd i poczeka na resztę w cieplejszej części tunelu. Miał wrażenie, że gdy tylko to postanowił, Chopper zatrzymał się.

– To wejście – szepnął z niemal nabożną czcią.

Kaelas doszedł do wniosku, że renifer przesadza. Nawet jeżeli ci jego bogowie by istnieli, to i tak żaden z nich by go tu nie usłyszał. Więc co za znaczenie miał ton głosu? Postanowił jednak nie wypowiadać swoich wniosków na głos, bo mogłoby się to różnie skończyć, a chciał rozejrzeć się w lodowej grocie.

Wejście znaczył duży, gruby lodowy łuk z wyrytymi na nim jakimiś zawijasami. Kaelasowi przypominały one tylko i wyłącznie płatki śniegu, których miał już serdecznie dość do końca swego życia. Nie potrafił zrozumieć, jak mieszkańcy Mua Dong mogli żyć na takiej zimnej i ciemnej planecie.

Po przejściu przez łuk znaleźli się w ogromnej grocie, której ściany, sufit i podłogę pokrywała gruba warstwa lodu. Mienił się jakimś specyficznym, błękitnym blaskiem, który nieco rozjaśniał całe pomieszczenie.

Kendappa westchnęła z zachwytu i dopiero wtedy Kaelas zauważył, na co patrzyła. Przy jednej z bocznych ścian znajdowało się pięć ogromnych lodowych posągów. Każdy z nich przedstawił inną postać. Na środku królował rycerz w pełnej zbroi i z przyłbicą zasłaniającą twarz, u pasa umocował pochwę z mieczem. W dłoniach trzymał coś, co przypominało kulę. Na pierwszy rzut oka wyglądała zwyczajnie, ale po dłuższym przyjrzeniu się, można było zorientować się, że tak naprawdę jest przezroczysta i w jakiś niewyjaśniony sposób (przynajmniej dla niego, nie wiedział, co RM19 miałby do powiedzenia, ale z chęcią później go zapyta) znajdowało się w niej tysiące maleńkich, świecących punkcików. Żałował, że ulokowano ją tak wysoko, bo z chęcią przytknąłby do niej nos i zobaczył, jak naprawdę to wygląda.

Ten widok tak go zahipnotyzował, że z dużym ociąganiem skierował wzrok na pozostałe cztery postacie. Trzy z nich przedstawiały mężczyzn, jedna kobietę. O ile twarz rycerza była zasłonięta, o tyle w ich przypadku rzeźbiarz mógł popisać się swymi umiejętnościami. Wszystkie cztery twarze przedstawiały młodych, uśmiechniętych i zadowolonych z życia ludzi, jakby nie dotyczyły ich troski dnia codziennego. Jednak nie podobało mu się to, że młodzieńcy mieli na sobie kolczugi, a dziewczyna długą, elegancką suknię. Czyżby wśród bogów kobietom zabraniano walczyć?

– Na Alatum wizerunki zostały wykonane ze szkła, ale tylko Kaio i Yasha posiadali twarze – szepnęła Kendappa, z fascynacją obserwując posągi. – Na dodatek te wydają się pełne życia i szczęśliwe, nie poważne czy nawet bezwzględne.

– Ta świątynia jest bardzo stara i najwyraźniej rzeźbiarz nie widział powodu, by pozbawiać twarzy bóstwa opiekuńcze. Tylko w przypadku Kaio nie wiedział, co miał zrobić – wyjaśnił Chopper. – Pani północy wygląda przepięknie, prawda? – zwrócił się do RM19.

Kaelas dopiero teraz zorientował się, że przyjaciel cały czas przygląda się wizerunkowi Ashary. Między jego brwiami pojawiła się pionowa bruzda, jakby nad czymś usilnie się zastanawiał, nie mogąc dojść do satysfakcjonujących wniosków.

– Powiedzmy – odparł, a Landarczyk zastanawiał się, czy aby wszystko z nim w porządku. Wizerunek kobiety nie posiadał żadnej skazy i nawet słowo piękna wydawało się zbyt słabe do określenia jej urody. – Nie rozumiem tylko dlaczego ona nie ma zbroi. Legendy jednoznacznie podają, że w Wielkiej Wojnie walczyli wszyscy. Wiadomo, że legendom nie można w pełni wierzyć, ale teraz przypomina tylko salonową pannę na tle pozostałych.

Kaelas uważnie obserwował reakcje pozostałych osób. Sam niezbyt przejmował się tym wszystkim. Według niego Ashara równie dobrze mogła mieć postać wiewiórki i nic by to nie zmieniło w jego światopoglądzie. Kendappa patrzyła na RM19 z niedowierzaniem, ale się nie odezwała, co trochę zdziwiło Landarczyka. Może doszła do tych samych wniosków? I co kogo obchodziło, jaką wizję miał rzeźbiarz, który żył nie wiadomo jak dawno i o którym nikt nic nie wiedział.

– To obraza – powiedział niewyraźnie Chopper. Głos drżał mu z przerażenia, jakby obawiał się, że zaraz kogoś piorun trzaśnie w ramach kary za takie słowa.

– Powiedziałem tylko, że nie podoba mi się sposób, w jaki została przedstawiona. Ale jak widać nawet własne zdanie jest tu uważne za bluźnierstwo. Skończmy ten temat, bo do niczego nie dojdziemy. Gdzie jest ta łza? – zapytał, starając się mówić neutralnym tonem, ale w jego oczach nadal były widoczne iskierki gniewu.

– Tam. – Wskazał racicą przeciwległą ścianę groty. Dopiero teraz zauważyli, że znajdowało się tam coś, co przypominało dość dużą, prostopadłościenną bryłę lodu.

– Co cię ugryzło z tym wizerunkiem? – szepnęła Kendappa do RM19, gdy Chopper oddalił się od nich.

– Najpierw muszę to sobie sam poukładać w głowie, potem wam powiem – odpowiedział jej, po czym dodał głośno: - A jak ma na imię opiekun wschodu?

– Ascot – odpowiedział sołtys.

RM19 tylko kiwnął głową i ponownie pogrążył się w myślach.

– Przecież w środku ktoś jest! – krzyknął niespodziewanie Kaelas, gdy podszedł do lodowego bloku. Nie umknęło jego uwadze, że pozostali prawie podskoczyli, a Kendappa już zaciskała dłoń na rękojeści sztyletu. Pewnie bardziej zaalarmował ją krzyk niż sens słów, który prawdopodobnie wcale do niej nie dotarł.

– To grobowiec, dlatego prosiłem, abyście zachowywali się przyzwoicie – powiedział z naganą Chopper. Landarczyk zmieszał się ze wstydu i dostrzegł, że Kendappa, zamiast pójść w jego ślady, udawała, że hałas nie zrobił na niej najmniejszego wrażenia i wcale nie chciała robić żadnych głupot.

Przyjaciele z ciekawości przyjrzeli się dokładniej bryle lodu. Na niej zostały wyryte jakieś napisy, których Kaelas nie potrafił przeczytać i żałował, że ani Kendappa, ani RM19 nie zrobili tego na głos, bo wzrokiem szybko śledzili tekst, zapewne coś z tego rozumiejąc. Wewnątrz niego leżał mężczyzna w podeszłym wieku. Był dość niski, a gruby futrzany płaszcz, w który był ubrany dodatkowo potęgował ten efekt. Wyglądał jakby spał, gdyż jego twarz była spokojna. Jednak najbardziej w oczy rzucały się wyrastające z jego głowy reniferze rogi. Upływający czas w żaden sposób nie zniszczył jego ciała.

Jak w przypadku tamtych trupów, przemknęło mu przez myśl. Nagle zorientował się, że podczas walki ze śnieżną bestią nieumarli nagle zniknęli, a on do tej pory nie dowiedział się, co było tego przyczyną. Postanowił, że zapyta o to później, gdyż ta pora nie należała do najlepszych. Sam nie widziałby problemu, ale renifer to zupełnie inna bajka.

– To nasz przodek – wyjaśnił Chopper. – Pierwszy mieszkaniec Mua Dong, który wybrał tę planetę na swój dom tuż po Wielkiej Wojnie, gdy granice planety Kaio zostały na zawsze zamknięte.

– Ma cechy obu gatunków, a jednak renifery przez cały czas nie żyły w zgodzie z ludźmi – stwierdziła Kendappa.

– Moja droga, każda planeta ma taki okres, który zostaje zapominany lub specjalnie wymazany z historii. Istoty rozumne mogą postępować niespodziewanie i nie zawsze jesteśmy w stanie przewidzieć ich kroki. Prawdopodobnie na Be’Shar znaleźlibyśmy brakującą część historii, ale co nam to teraz da? Żyjemy w zgodzie i niczego nam nie brakuje, a to najważniejsze.

Chopper przykucnął i wyjął z niewielkiej szkatułki stojącej u stóp grobowca, której Kaelas wcześniej nie zauważył, błękitną łzę. Identyczną jak ta, którą otrzymali od Merril na Debesu.

– W podziękowaniu za to, co dla nas zrobiłaś – powiedział, wręczając ją Kendappie.

~ * ~

Stara kobieta przemierzała śnieżne równiny, doskonale wiedząc dokąd zmierza. Nie rozglądała się na boki, wiedziała, że nic poważnego jej nie zagraża i że nie zboczy z obranego kursu.

 Po przebyciu kilkudziesięciu kroków dostrzegła w oddali cel swej podróży. I tak jak się spodziewała, on już na nią czekał. Stał, nonszalancko opierając się o drogowskaz. Na jej widok uśmiechnął się szeroko swym najlepszym, rozbrajającym uśmiechem, którym potrafił oczarować niemal każdego dorosłego.

– Zastanawiam się, co cię tu sprowadza, droga Arahso, i dlaczego wtrącasz się w nieswoje sprawy – odezwał się zamiast przywitania.

– Jakbyś nie zauważył są to ludzie północy.

– Nie patrz na mnie jak sroga babcia na wnuka, który zjadł za dużo ciastek, bo jeszcze się zlęknę – zażartował, po czym dodał: – Powiedziałbym, że w jej przypadku można by się sprzeczać. Ale najwyraźniej Yasha woli przespać największe show ostatnich tysiącleci.

– Nie zmieniaj tematu, bo to ty naopowiadałeś im tych kłamstw. Po co? – zaczynała niecierpliwić się kobieta.

– Ty też namieszałaś i nie jesteś bez winy. Spodobała ci się w nim jego szlachetność, a może zmieniłaś swój typ mężczyzn? – Westchnął teatralnie, widząc zacięty wyraz twarzy kobiety i brak chęci na jakiekolwiek wyjaśnienia. – Chciałem zobaczyć, czy rzeczywiście są tak dobrzy, jak mówił o nich Kaio. Ostatnio tylko ich wychwalał i wychwalał, na dodatek Penyu zerwał swe postanowienia. Nie myślałem, że może się to tak skończyć. Naprawdę. Byłem przekonany, że będzie to dla nich przyjemny trening, dający nieco urozmaicenia.

– Nigdy nie myślisz.

– Przyganiał kocioł garnkowi – odgryzł się. – Nic się nie stało i Kaio nie musi się o tym nigdy dowiedzieć, dla naszego wspólnego dobra, zresztą teraz jest zajęty naszym duetem. Ale na twojego ulubieńca jak zwykle nikt nie zawraca uwagi – puścił do niej oczko. – Chyba że nagle chcesz zmienić swój typ w tym zakładzie, co, kochana Arahso?

– Nie mam zamiaru.

– I dobrze, hazardzistko. Widzę, że już cię rączki świerzbią. Zagrajmy o coś ważnego.

– Tylko nie o zagładę kolejnej planety, bo robi się to już nudne – powiedziała, wyciągając siedem szkarłatnych kości.

– Może o to, gdzie wyląduje następnie nasze trio albo czy Paragasowi uda się publicznie zdemaskować Ladvariana. O, to by było nawet ciekawe.

– Zgoda – rzekła, a oczy rozbłysły jej w ekstazie.

– Tylko tym razem nie próbuj oszukiwać, ostatnio wyrzuciłaś czterdzieści cztery, mając do dyspozycji siedem kości.

– Po prostu nie umiesz przegrywać – odgryzła się.

Nagle zmaterializował się przed nią lodowy stół. Rzuciła kośćmi.

~ * ~

I oto ostatni rozdział z tej sagi (w następnym powracamy do Ladvariana). Mam nadzieję, że spełnił wasze oczekiwania, mimo że niektóre kwestie na razie się nie wyjaśnią. Wiem, że byliście ciekaw, jak ekipa ratunkowa Kaelasa poradziła sobie z nieumarłymi. Więc w ramach wyjaśnienia mogę napisać, że to Takhisis nimi władała i wraz z jej… śmiercią wszystkie wróciły pod ziemię.

Na początku rozdziału powtórzyłam kilka zdań z poprzedniego, ale wydaje mi się, że w takiej wersji ma to większy sens w stosunku do dalszych akapitów.

Ostatnio jakoś nie mogę zasiąść do pisania (w końcu następny rozdział to już majowy). Muszę się w weekend wziąć w garść (najlepiej jeszcze dzisiaj po pracy, ale pewnie nie wyjdzie, jak zawsze). Na szczęście mam zapasy do połowy września, więc nie jest tak źle.