Rozdział 66: Garuda

[...] rozpoczęło się od przypadku, od pewnego zupełnie przypadkowego przypadku, który w najwyższym stopniu mógł być i mogło go nie być.

Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara

Ladvarianowi nigdy nawet nie śniło się, że może mu się przytrafić coś takiego. Na początku sądził, że był to jedynie jakiś sen i jeszcze nie dotarł na Yaskas, ale po obudzeniu się następnego dnia wszystko pozostawało bez zmian. W jakiś niewytłumaczalny sposób został ogłoszony bohaterem.

Wszyscy ludzie Vrieskasa okazywali mu bezgraniczny szacunek, uwielbienie niemal jak bogu czy ich prawdziwemu władcy. Inni pokusili się nawet o stwierdzenie, że byłby jego godnym następcą, gdyby nie to, że tyran ma przed sobą dziesiątki tysięcy lat życia, a on kilkadziesiąt. Nie chciał przyznać tego głośno, ale w głębi ducha podobał mu się taki obrót spraw. Nie wiedział tylko, dlaczego podbój Berkayu spotkał się z takim podziwem.

Przy najbliższej okazji postanowił zapytać o to Evolet, mając nadzieję, że wiedza kobiety jest kompletniejsza od jego. Nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że Paragas doskonale wiedział, co może się stać. Co prawda był skończonym debilem, ale podczas przydzielania misji nigdy nie popełniał błędu. Wysyłał każdego dokładnie tam, gdzie chciał.

Ladvarian nigdy nie dostał od niego misji, która by go zadowoliła. Zawsze lądował na planetach, na których nie miał możliwości pokazania pełnej gamy swych umiejętności. Wiedział, że zawdzięcza to nienawiści, jaką parał do niego główny generał. Więc dlaczego teraz ta zmiana? To najbardziej mu nie pasowało. Co prawda wysłał z nim Keres, ale to nie tłumaczyło wyboru Berkayu. Stało za tym coś więcej i musiał dowiedzieć się co. W tej chwili nieco żałował, że Paragasa nie było na Yaskas, bo wyciągnięcie informacji od niego mogłoby okazać się dużo prostsze niż błądzenie w ciemnościach.

W zamyśleniu zmierzwił włosy dłonią. Idący z naprzeciwka dwaj młodzi rekruci zatrzymali się i ukłonili przesadnie nisko, gdy ich mijał. Uśmiechnął się pod nosem. Jeszcze nie tak dawno temu nie przyszłoby mu do głowy, że będzie mógł bez przeszkód dostać się do pokoi Evolet. Wcześniej musiał się namęczyć, by zmylić wszystkich szpiegów jej ojca, który zabraniał córce bliższych kontaktów ze swymi ludźmi. Wyjątek stanowili generałowie, ale za to za nimi nie przepadała księżniczka. A już szczególnie za jednym z nich. 

Miał wrażenie, że wszystko stanęło na głowie. Na dodatek chociaż raz w pozytywnym znaczeniu. Co prawda Falonar miał inne zdanie na ten temat, ale na razie nie chciał myśleć ani o nim, ani o jego ostrzeżeniach. Na to przyjdzie czas w przyszłości. Na razie wolał się skupić na Bevrore Blomkool, księżycu, zdobyciu Garudy i swej nowej pozycji. Reszta mogła poczekać na stosowny moment.

Stanął pod drzwiami pokoju Evolet i zapukał. Już po chwili się otworzyły i mógł wejść do środka. Nie zdziwił się nawet, że tym razem także powitał go inny wystrój wnętrza. Długowieczna kobieta musiała znajdować sobie jakieś rozrywki, gdy była przykuta do jednego miasta przez całe swoje życie.

Jednak na temat tego, co teraz zastał w pokoju księżniczki, nie potrafiłby powiedzieć ani jednego dobrego słowa. Ba, dziwił się, jak ona w ogóle mogła wytrzymać w tak urządzonym wnętrzu.

Ściany zostały pomalowane w kolorze ładnego, bezchmurnego nieba. Była to jedyna rzecz, która spodobała się mężczyźnie, a nawet wzbudziła pewien zachwyt. Malarz, który się tym zajmował, oddał wszystko z olbrzymią dokładnością. Nie naniósł tylko jednej barwy, wręcz przeciwnie, setka kolorów nachodziła na siebie i dzięki temu końcowy efekt był tak piorunujący, jakby rzeczywiście przez chwilę znalazł się w powietrzu.

Lecz na tym kończyły się dobre strony, gdyż Evolet zbyt dosłownie musiała potraktować określenie w chmurach. Wszystkie meble z wyglądu przypominały białe bądź szare obłoki. Dla Ladvariana wyglądało to kiczowato, jednak najwyraźniej księżniczce przypadło do gustu. Zastanawiał się, z czego zostało to wykonane, bo na pierwszy rzut oka rzeczywiście wyglądało tak, jakby ktoś wpuścił do pomieszczenia prawdziwe chmury. A na dodatek to, co robiło za krzesła, wisiało w powietrzu bez jakiejkolwiek podpory.

Ledwo zdołał rzucić okiem na wnętrze, a już podbiegła do niego Evolet i przytuliła się. Głowę miał na wysokości jej piersi, ale najwyraźniej jej to nie przeszkadzało. Po chwili odsunęła się o pół kroku i, przy zadzieraniu głowy do góry, zobaczył na jej twarzy szeroki uśmiech. W srebrzystych oczach także błyszczały radosne iskierki.

– Myślałam, że wczoraj mnie odwiedzisz, mój książę – zagadnęła, robiąc smutną minę.

– Wczoraj? – powtórzył, wiedząc, że się z nim droczy. – Nie dość, że wylądowałem dość późno, to jeszcze na sieci lądowisk czekał na mnie regiment powitalny. Myślałem, że chcą mnie aresztować lub nawet stracić na miejscu. A tu się okazało, że jakimś cudem stałem się bohaterem.

Evolet roześmiała się serdecznie na te słowa.

– Nikt nie zasługuje na ten tytuł bardziej od ciebie – powiedziała, idąc w kierunku windy. Drzwi otworzyły się, gdy tylko przed nimi stanęła, wiedział, że wcześniej musiała wcisnąć przycisk za pomocą myśli. Gestem zaprosiła Ladvariana do środka. – Tata powinien dać ci teraz tytuł generała – dodała z entuzjazmem.

Jechali w górę do znajdującego się na dachu pałacu prywatnego ogrodu Evolet. Książę nie znosił tego sposobu podróży, bo czuł się, jakby ktoś zamknął go w niewielkim metalowym pudełku. Zawsze irracjonalnie bał się, że winda zatrzyma się w połowie drogi i zepsuje, więżąc ich w środku. Wolałby już wejść te kilkadziesiąt pięter po schodach. Tylko, że żadnych schodów nie było, bo księżniczka nie miała takich lęków, a na dodatek nie chciałoby jej się pokonywać tylu stopni, tym bardziej, że nawet guzików nie wciskała palcami.

– Nawet tatuś zawsze omijał Berkayu. Ona nie wróciła, a jej miejsce jest nadal wolne.

Słowa Evolet gwałtownie zrzuciły na ziemię Ladvariana. W jednej chwili zapomniał o swych wcześniejszych, tak śmiesznych obawach w porównaniu do strachu, który teraz opanował jego ciało.

– Co? – szepnął, gdyż głos odmawiał mu posłuszeństwa. Czyżby moja wcześniejsza radość właśnie miała się skończyć?

– Przecież ona zniknęła bez śladu ponad rok temu. Myślałam, że wiesz? – zdziwiła się, marszcząc brwi.

– Nie mówię o Kendappie – zdenerwował się Ladvarian, zapominając, że przy niej obiecał nie wymawiać tego imienia. Z tego, co się dowiedział, Evolet nienawidziła Alatanki odkąd ta zamieszkała w pałacu. Niektórzy twierdzili, że z wyjątkiem tytułu generała Vrieskas uznał ją swoją adoptowaną córką. Jednak nikt nie potrafił tego w pełni potwierdzić, a księżniczki wolał nie pytać.

– Obiecałeś! – krzyknęła.

– Przepraszam – przerwał jej, by jakoś ułagodzić sytuację. – Chodziło mi o twojego ojca. Dlaczego nigdy nie podbił Berkayu?

Serce przyspieszyło swój rytm w nerwowym oczekiwaniu na odpowiedź. Miał nadzieję, że go ona usatysfakcjonuje, ale z drugiej strony, gdy pomyślał o Paragasie i Keres, tylko się ulatniała. Czyżby tak miała zakończyć się jego rola bohatera?

– Nie wiem – odpowiedziała, wzruszając ramionami, jakby była to drobnostka niewarta jej uwagi. – Musiałbyś zapytać któregoś z generałów, o ile coś wiedzą. Mnie nigdy to nie interesowało. Na historii uczono mnie, że w całej strefie panowania taty jest kilka planet, które zachowują pełną niezależność. Ale nie wiem, dlaczego te. Najwyraźniej tatuś miał ważne powody, by tak postąpić.

Ladvarian nie wiedział, co o tym myśleć. Miał wrażenie, że jego dni są już policzone i to tylko kwestia czasu, zanim Vrieskas wyda wyrok. Jeszcze kilka godzin temu tak bardzo cieszył się ze swego nowego tytuły, a teraz okazał się on największym przekleństwem, mogącym zaprzepaścić wszystkie jego plany. Zastanawiał się tylko, czy nieobecność tyrana i Paragasa działała na jego korzyść, czy wręcz przeciwnie.

Wyglądało na to, że tylko oni tak naprawdę wiedzieli, w co się wplątał. Pytanie tylko, jaki mieli cel, by to zrobić? Czyżby teraz spiskowali odnośnie swego następnego kroku? Oczywiście cholerna Wyrocznia nie ostrzegł go przed tym ani nie wyjaśnił ich nieobecności. Wolał bawić się w durne gierki, zamiast chociaż raz przydać się na coś. Szlag niech ich wszystkich!

– Uśmiechnij się, Ladvarianie – powiedziała Evolet, najwyraźniej dostrzegając zmianę, jaka w nim zaszła. – Mam dla ciebie niespodziankę, która na pewno poprawi ci humor – dodała, gdy drzwi windy otworzyły się i mogli w końcu z niej wyjść.

Chyba po raz pierwszy piękno ogrodu nie zrobiło na Landarczyku tak dużego wrażenia jak zawsze. Uwielbiał tu przychodzić, gdyż było to jedyne miejsce pełne zieleni. Co prawda wszystko i tak znajdowało się pod przezroczystym kloszem, bo przeraźliwie zimny klimat Yaskas nie pozwoliłby na uprawę większości z tych roślin.

Ogrodnictwo było największą  i nigdy niezmienną pasją Evolet. Do wielu rzeczy czuła chwilowe zamiłowanie, by po jakimś czasie  rzucić je w kąt, ale tym miejscem zawsze zajmowała się z największą starannością i systematycznie je rozbudowywała.

Ladvarian nie znał dokładnej powierzchni ogrodu, lecz wiedział, że była olbrzymia i obejmowała ponad połowę dachu pałacu. Rosły tu nawet drzewa, chociaż należało to do rzadkości, gdyż kbieta specjalnie za nimi nie przepadała. Ale z wdzięcznością przyjmowała dary w postaci ich sadzonek czy nasion od władców z innych planet.

Natomiast wszędzie dało się natrafić na rabaty z najróżniejszymi i nieraz dziwacznymi kwiatami. Jednak te najcenniejsze Evolet trzymała w jednym miejscu i pielęgnowała z największą starannością. Książę miał wrażenie, że czasem rośliny traktowała jak własne dzieci.

Na sporej części terenu posiano trawę, by można było tam w spokoju posiedzieć i odpocząć. Z jakiegoś nieznanego Ladvarianowi powodu ktoś postanowił tam także ulokować fontannę wykonaną z białego marmuru. Ozdobiono ją wizerunkiem wielkiego smoka. Stwór był wyjątkowo piękny. Dumnie wyprężał swe smukłe ciało i unosił do góry łeb, z którego tryskała czysta woda. Skrzydła miał szeroko rozpostarte. W pewien sposób przywodziły mu na myśl unoszącą się w powietrzy Kendappę.

Landarczyk z chęcią ujrzałby tę dostojną bestię żywą, jednak wiedział, że prawdopodobnie nigdy nie będzie mu to dane. O smokach słyszał jedynie ze starych opowieści Selyse.

Po chwili zauważył, że na trawie rozłożono kraciasty koc. Na nim ustawiono talerz o średnicy przynajmniej pięćdziesięciu centymetrów, na  którym wznosiła się metrowa piramida bananowych ciasteczek. Obok znajdowała się taca z dzbankiem i dwiema porcelanowymi filiżankami. Wyglądały one na tak małe i niepozorne, że niemal ginęły w cieniu ciasteczkowej konstrukcji.

Ladvarian nie potrafił się pohamować i wybuchnął śmiechem, zastanawiając się, kto to wszystko zje. Evolet szczególnie uwielbiała ten rodzaj wypieków, ale nie należało przesadzać. Chociaż zawsze mogłaby zostawić sobie trochę na później.

Niewidzialna pięść strachu nadal ściskała jego serce, ale pod wpływem tego widoku i miejsca, w którym się znalazł, jakby nieco rozluźniła uścisk. Mózg pracował na najwyższych obrotach, próbując znaleźć dogodne wyjście z tej sytuacji, ale najwyraźniej księżniczka miała zupełnie inne plany i stawiała tylko i wyłącznie na odpoczynek. Zaczynał się lekko obawiać, czym okaże się zapowiedziana przez nią niespodzianka.

Z chęcią porozmawiałby z kimś, kto zrozumiałby jego punkt widzenia. Falonar nasuwał się sam na pierwszy plan, zresztą jak zawsze w ciągu ostatnich tygodni. Od tamtego czasu nie potrafił w ogóle przestać o nim myśleć . To powracało ciągle i ciągle, domagając się, by zrobił coś więcej, a on uparcie trwał w miejscu.

– Co tak stoisz? Piramida się nie zawali, jeśli tego się obawiasz. Już wcześniej taką zamówiłam w kuchni, by się przekonać, a nawet jakby, to to tylko ciasteczka – powiedziała wesoło, źle interpretując zachowanie Ladvariana.

Zresztą nie po raz pierwszy, pomyślał, podążając za nią w stronę koca.

Usiadł niepewnie obok niej, nadal sceptycznie spoglądając na piramidę ciasteczek. Wydawało mu się niemożliwością, że komuś udało się to zbudować i dostarczyć aż tutaj. Wątpił w to, aby konstrukcja wytrzymała, a nie uśmiechało mu się, aby lawina wypieków spadała mu na głowę.

Evolet nalała do dwóch filiżanek czarną, aromatyczną kawę, po czym za pomocą myśli zdjęła ciasteczko ze szczytu piramidy i zjadła ze smakiem. Ladvarian nie dziwił się już, że poprzednim razem konstrukcja się nie zawaliła. Nikt nie dotykał jej rękami i nie powodował niepotrzebnych wstrząsów.

Ladvarian upił łyk mocnej, gorzkiej kawy (do Evolet nigdy nie docierało, że można pić słodką kawę, jedząc przy tym słodkie ciasteczka) i położył się na kocu. Z tego miejsca, nie osłoniętego przez drzewa, z łatwością mógł dostrzec kopułę i znajdujące się za nią niebo. Teraz było szare, jakby w najbliższym czasie zbierało się na opady deszczu lub nawet śniegu, jeżeli temperatura gwałtownie spadnie.

Do Bevrore Blomkool pozostały trzy dni. Jeżeli taka pogoda się utrzyma, to istniało małe prawdopodobieństwo, że chmury odsłonią niebo i w końcu uda mu się zobaczyć księżyc. Taki prawdziwy, a nie jedynie jego odbicie w jeziorze, na dodatek we śnie.

On już go widział. Wie, co się wydarzy, a ja nadal pozostaję daleko w tyle, przemknęło mu przez myśl, chociaż obiecał sobie nie zaprzątać głowy bratem Falonara. Co tak naprawdę nas łączy? Przecież ten sam dzień narodzin może być jedynie przypadkiem. Kto wie, czy nie istnieją inni narodzeni w tym czasie? Bracia Duszy…

Nagle poczuł, że Evolet całuje go w usta. Zerwał się gwałtownie do pozycji siedzącej, dezorientując tym zachowaniem kobietę. Patrzyła na niego tak, jakby nagle jego skóra stała się niebieska.

– Możesz mi powiedzieć, co się z tobą dzieje? – odezwała się, po tonie jej głosu zorientował się, że była rozczarowana i zła.

Przeklął w duchu, że tak pochłonęły go rozmyślania, że całkiem zapomniał o tym, gdzie i z kim był. Może wtedy w porę udałoby mu się zareagować.

– Nic. Zamyśliłem się i mnie zaskoczyłaś. Życie w ciągłym zagrożeniu nauczyło mnie natychmiastowego reagowania.

Evolet patrzyła na niego dłuższą chwilę, marszcząc brwi. Coś w jej postawie mu się nie spodobało.

– Życie w ciągłym zagrożeniu? – powtórzyła, przesadnie akcentując to zdanie. – Aha. A mi się wydaje, że stoi za tym coś innego. Nie sądzisz, że powinniśmy ten czas spędzić, ciesząc się własnym towarzystwem?

– I spędzamy – odpowiedział Ladvarian, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę, że wcześniejsza, przyjemna atmosfera pękła niczym bańka mydlana i ciężko będzie ją ponownie uzyskać.

– Właśnie widzę. Jestem twoją dziewczyną, a nawet nie chcesz, bym cię całowała. Zmieniłeś się od czasu naszego ostatniego spotkania. Zawsze od razu przychodziłeś do mnie, nawet gdy byłeś zmęczony, u kresu sił. Mimo to chciałeś się ze mną zobaczyć, a teraz co? Posiedzisz kilka godzin, a potem znów gdzieś polecisz i zostanę tu sama bez wiadomości o tobie przez kilka miesięcy.

Evolet pociągnęła nosem i mrugnęła kilka razy, jakby zbierało jej się na płacz. Ladvarian nie chciał doprowadzić jej do takiego stanu. W ogóle nie myślał, że takie zachowanie może wszystko popsuć, a ona całkiem straci humor i zrobi się taka smutna. Ale nie sądził też, że zrobi się tak niezręcznie. Miał istny galimatias w głowie i nie chciał dopuści do takiej sytuacji.

– Lepiej już idź i przygotuj się do następnej misji – jęknęła, ocierając twarz rękawem.

Książę westchnął zrezygnowany i przysunął się bliżej kobiety, obejmując ją ramieniem. Odgarnął jasne pasemko włosów, które wpadało jej na twarz i założył za ucho.

– Wiesz dlaczego tym razem tak zrobiłem i nie przyszedłem już tego pierwszego wieczora? – zaczął. – Ponieważ nigdzie mi się nie spieszy. Tym razem dłużej pobędę na Yaskas i zostanę na twoich urodzinach.

Wyraz twarzy Evolet zmienił się w ułamku sekundy. Najpierw zagościło na niej zdumienie, które potem w całości przyćmiła radość. W kącikach jej oczu nadal błyszczały łzy, ale wewnątrz widział jasne iskierki, a usta ułożyły się w lekkim uśmiechu.

– Ladvisiu, jesteś taki kochany! – krzyknęła, rzucając mu się w ramiona i omal nie kalecząc w policzek jednym ze swych rogów.

– Miałaś tak na mnie nie mówić – jęknął, ale w duchu cieszył się, że wrócił jej dobry humor.

– Zobaczysz, będzie cudownie – szczebiotała, całując go raz za razem. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że spędzimy ten dzień razem. Myślałam, że zostanę całkiem sama. Tatuś dziś rano wysłał wiadomość, że nie zdąży przylecieć na czas, bo coś pilnego zatrzymało go na Alabaście. Tak bardzo cię kocham.

Niespodziewanie pocałowała go namiętnie w usta, siadając na nim i przybliżając się najbardziej jak się dało do jego ciała. Po chwili, czując bierność Lavariana, zaprzestała pieszczoty.

– Jesteś dzisiaj jakiś nie w sosie – westchnęła zrezygnowana.

– Mam zły dzień – skłamał, uśmiechając się do niej serdecznie. – Ale przecież nigdzie nam się nie spieszy i dzisiaj możemy sobie posiedzieć i zajadać te pyszne ciasteczka. – I pić tę ohydną, gorzką kawę, dodał w myślach.

– Za karę nie powinnam ci dzisiaj dawać tej niespodzianki, ale może to cię trochę rozchmurzy. A jutro możemy iść do kina – dodała po chwili namysłu. – Grają świetny romans.

Zanim Ladvarian zdążył cokolwiek odpowiedzieć, oddaliła się w stronę pawilonu z rzadkimi okazami kwiatów, które w większości były darami przywiezionymi specjalnie dla niej przez władców innych planet. Domyślił się, że pewnie znów otrzymała jakiś szczególnie piękny okaz i chce się nim pochwalić. Przybiegnie z ekscytacją w oczach i rumianymi policzkami, trzymając w ręku małą doniczkę, z której dopiero wyrastać będzie cieniutka łodyżka i pięć listków na krzyż.

Zresztą, już lepiej, że temat zejdzie na kwiaty, niż po raz kolejny będzie atakować go pocałunkami i pieszczotami. Przyciągnął kolana do piersi i oparł o nie głowę. Nie sądził, że to wszystko okaże się tak trudne. Myśli wirowały szaleńczo i nie potrafił się już w nich odnaleźć. Próba chłodnego rozważenia sytuacji też nie pomogła. Wszystko się zacierało, zmieniało i to emocje brały górę.

Wydawało mu się, że ponowne spotkanie z Evolet naprawi tę sytuację, że życie samo się poukłada. Powinien wiedzieć, że tak się nie stanie, ale uparcie wierzył w coś innego. Dlaczego nie potrafił odwzajemnić jej pieszczot, mimo że od tak dawna zabiegał o jej względy? Spotkania z nią były najprzyjemniejszą częścią podróży na Yaskas. Gdyby nie ona, ograniczyłby je do niezbędnego minimum. I teraz z chęcią by to zrobił, a nawet odleciał już teraz, nie zobaczywszy wcześniej księżyca. Jak mógł spędzać z nią czas, gdy ciągle przypominał sobie o pocałunku Falonara?

Suche wargi przyjaciela jedynie na ułamek sekundy musnęły jego, ale to wystarczyło, aby przez całe jego ciało przeszedł dziwny dreszcz. To wystarczyło, by zburzyć jego cały, dotąd poukładany emocjonalnie świat. Zupełnie nie wiedział, co miałby teraz zrobić.

– Dlaczego…? – jęknął, chwytając się za włosy.

Wtedy kątem oka dostrzegł powracającą Evolet. Starał się szybko doprowadzić do porządku, by nic nie zauważyła. Nagle zorientował się, że wcale nie niosła do niego kolejnej roślinki, a coś zupełnie innego. Przypominało to jakiś długi i wąski pakunek, zawinięty w jasny materiał.

Evolet podeszła do mężczyzny i usiadła na kocu. Patrzyła na Ladvariana z troską, jakby domyślała się, że targają nim jakieś problemy, ale nic nie powiedziała. Bez słowa wyciągnęła w jego stronę zawiniątko. Zauważył, że uśmiechała się przy tym, więc nie mogło to być nic strasznego.

Mimo to ostrożnie zaczął rozwijać materiał. Po chwili jego oczom ukazał się miecz. Wyjął go z nowej pochwy, wykonanej z jakiegoś jasnego, gładkiego w dotyku materiału. U góry zdobił ją wizerunek ryczącego tygrysa. Serce zabiło mu mocniej, gdy wyciągał oręż. Patrzył na niego jak zahipnotyzowany, ale czuł się, jakby nie docierało do nie niego to, co widzi. To było niczym najpiękniejszy, najbardziej niemożliwy do spełnienia sen.

Delikatnie, jakby miał do czynienia z dzieckiem, musnął palcami srebrną klingę, w żadnym stopniu nie zniszczoną przez okrutny czas. Wyglądała, jakby dopiero wczoraj została wykuta przez kowali, ale wiedział, że dzierżyło ją wiele pokoleń królów. Przy rękojeści wyryto na niej jakieś znaki, których nie potrafił przeczytać. Przypominały mu te widziane w grobowcu Ladvariana i Kalush. Rękojeść była prosta, bez żadnych zdobień, w przeciwieństwie miecza, jaki miała ostatnia królowa. Jedynie w głowicy umieszczono nieduży księżycowy kamień.

Ogólnie niewiele różnił się od tego, którym władał teraz. Może i klinga była nieco dłuższa i szersza, ale w walce nie będzie czuł różnicy. Miałby problem, gdyby wielkością dorównywał temu dzierżonemu przez Falonara.

Uśmiechnął się na ten piękny widok, tak znajomy, bo przecież widział już wizerunek miecza wyrzeźbiony w kamieniu. Jednak teraz w końcu mógł dotknąć jego prawdziwy odpowiednik. Odzyskał swoje dziedzictwo, dziedzictwo królów Landare – Garudę, legendarne ostrze z własnej planety.

– Dziękuję – szepnął, przytulając Evolet i całując ją delikatnie w policzek. – Jesteś niezastąpiona.

Uśmiechnęła się szeroko, a w jej oczach znów widział radosne iskierki.

– Wiedziałam, że to ci poprawi humor, mój książę. Pochwa jest nowa, bo stara była tak obrzydliwa, że nawet nie chciałam jej dotykać.

– Dlaczego tygrys? – zaciekawił się, chowając miecz, chociaż z chęcią jeszcze trochę by sobie na niego popatrzył, a najlepiej sprawdził, jak sprawuje się w walce.

– Stwierdziłam, że pewnie nie chciałbyś smoka, więc poszukałam trochę informacji o Landare sprzed podboju tatusia i tam często przewijały się tygrysy – wyjaśniła, nie okazując żadnego zainteresowania tymi wiadomościami. – I ładnie się prezentuje – zakończyła, jakby to było najważniejsze.

Ladvarian z chęcią już teraz by się z nią pożegnał i pobiegł do Falonara, by podzielić się tą radosną nowiną, ale wiedział, że Evolet tak łatwo nie pozwoli mu odejść. Musiał wysiedzieć swoje. Postanowił potraktować to jako zapłatę za miecz, chociaż zapewne ona miała na ten temat inne zdanie.

Po chwili przysunęła się do Landarczyka i oparła głowę na jego ramieniu. Objął ją, zastanawiając się, jak tego dokonała. Ostatecznie wolał nie pytać. Była jedyną córką Vrieskasa, jego następczynią. Zapewne przed nią wszystkie drzwi pałacu stały otworem. Bo dlaczego we własnym domu miałaby mieć jakiekolwiek ograniczenia? Chociaż wtedy wcześniejsza zwłoka przestawała posiadać jakikolwiek sens. To bez znaczenia, najważniejsze, że odzyskał miecz.

~ * ~

Uf, udało mi się dzisiaj załatać luki w tekście z tego rozdziału, dlatego publikacja bez dodatkowych opóźnień.

Od tego poniedziałku zaczęłam miesięczne praktyki (naprawiam telefony komórkowe). W pracy siedzę osiem godzin dziennie, dlatego mój czas jest nieco ograniczony. Z tego też względu mam u was małe zaległości, które postaram się jak najszybciej nadrobić (zakładam, że tak do jutra włącznie). Jak na razie udało mi się być u was w miarę szybko, ale gdyby zdarzyły się dłuższe nieobecności, to się nie martwcie, w końcu do każdego dotrę.

Na koniec jeszcze sprawa zdobycia miecza przez Evolet. Pojawi się dokładne wyjaśnienie, jak tego dokonała, ale to dopiero dużo później. Dlatego najlepiej uzbroić się w cierpliwość i skupić na innych wydarzeniach.