Rozdział 72: Ponowne spotkanie

Zmiany przyjdą na pewno, lecz nie wtedy, kiedy się na nie czeka.

Stefan Kisielewski

Orjuus okazała się dziwnie spokojną planetą w porównaniu do pozostałych, na których znajdowały się łzy. Kaelasowi pobyt na niej bardziej przypominał czas spędzony na Ziemi, może z tym wyjątkiem, że tutaj wszędzie kręciło się mnóstwo ludzi, więcej niż kiedykolwiek widział na raz w życiu. Nawet na Ceremonii księcia Ladvariana nie zgromadziło się tyle osób. Nie zdziwiło go już nawet, że na Kendappie i RM19 nie zrobiło to najmniejszego wrażenia.

Na Orjuus panował ciepły klimat. Za dnia oświetlało ją jedno, jasne słońce, w nocy niebo przystrajały miliardy gwiazd i od czasu do czasu księżyc. Jednak ten, jak zapewniła ich Naomi, nigdy nie osiągał pełni. Zazwyczaj był cienkim rogalem, czasem widoczna stawała się połowa tarczy, ale nic więcej. RM19 znalazł na to naukowe wyjaśnienie, związane z ruchami gwiazd, ich położeniem względem planety, siebie nawzajem i tym podobnymi, ale Kaelasowi nic to nie mówiło i nawet nie starał się zrozumieć przyjaciela. Najważniejsze, że nie zaskoczy go pełnia. Może i potrafił kontrolować bestię, ale wątpił, aby mieszkańcom i turystom taka forma przypadła do gustu.

Naomi ulokowała ich w olbrzymim, ekskluzywnym hotelu. Landarczyk wychowany w ubogiej Starej Dzielnicy pierwszy raz w życiu widział taki przepych i mógł przez kilkanaście dni zamieszkać w takim miejscu. Otrzymał wielki apartament, który dzielił z Kendappą, z racji, że musieli grać wyznaczone przez RM19 role. Mieszkańca BS88C ulokowano w nieco mniejszym lokum po drugiej stronie korytarza. Tak jak zapewniła ich przewodniczka, niczego im nie zabrakło. Mogli otrzymać jedzenie na zawołanie oraz dostali całą szafę dziwacznych rzeczy, jakie nosili tubylcy.

Kaelasowi taki ubiór specjalnie nie przeszkadzał, ale pozostali nie podzielali jego entuzjazmu. RM19, przyzwyczajony do noszenia kombinezonów przez całe życie, oznajmił wprost, że czuł się niezręcznie, mając na sobie tylko obcisłe, skórzane spodnie. Najwyraźniej mieszkańcy Orjuus nie znali czegoś takiego jak koszule. Kendappa też narzekała i marudziła, przynajmniej na początku, zanim nie doszła do wniosku, że to poniżej jej godności i wojowniczka powinna do wszystkiego podchodzić z uniesionym czołem. Jednak w jej przypadku Landarczyk był w stanie to zrozumieć, bo kobiecy zestaw ubraniowy składał się ze zwiewnych sukien (które mężczyźnie przywodziły na myśl jedynie kawałki materiału) uszytych tak, by musiała odsłonić prawą pierś. Alatanka starała się robić dobrą minę do złej gry, oznajmiając, że przynajmniej nie musi farbować włosów na kretyński, tęczowy kolor.

Jednakże, gdy ubrała się tak pierwszy raz, Kaelasowi zaparło dech w piersiach i nie potrafił odwrócić od niej wzroku. Nie dość, że była niemal półnaga, przez co nie potrafił patrzeć jej w oczy i spuszczał wzrok w dół (oczywiście nie specjalnie), to na dodatek pierwszy raz widział ją w sukni, nie w spodniach. Lecz Kendappa musiała źle zinterpretować jego zachowanie, bo nawrzeszczała na wojownika i zafundowała kilka okazałych siniaków. Gdyby miała wtedy pod ręką sztylet, to mogłoby skończyć się kolejnymi bliznami.

Samo miasto prezentowało się niezwykle pięknie. Budynki zbudowano z jakiegoś jasnobrązowego materiału i zdobiono łukami lub kolumnami. Czyste, brukowane uliczki oznaczono tak, by goście nie pogubili się, spacerując i zwiedzając. Jeżdżące po ulicach pojazdy na pięciu kołach były rzadkością, najwyraźniej chodzenie znalazło się obecnie na topie.

W centrum miasta znajdowało się coś w rodzaju placu, na którym rozgościli się najróżniejsi kupcy. To tutaj panował największy gwar. Każdy chciał obejrzeć towary, których nigdy nie widział na oczy lub kupić jakieś pamiątki (Kaelas był zaskoczony, że każdy z nich dostał sporo pieniędzy na wydatki i zastanawiał się, z czyjej kieszeni one pochodziły. Sądząc po ilości zaproszonych gości, ciężko było mu uwierzyć, że władczyni Orjuus mogła sobie na to pozwolić.). Wokół placu postawiono najróżniejsze świątynie i kapliczki, często poświęcone dość dziwnym bogom. Najokazalsza okazała się ta poświęcona Mamonie, wyróżniała się na tle panoramy miasta zarówno wysokością jak i budulcem, gdyż cały budynek pokrywało złoto, co potwierdził równie zaskoczony RM19. Kendappa okazywała głównie wściekłość i tym razem Landarczyk się jej nie dziwił.

Świątynie, sklepy, kawiarnie i restauracje otaczał pierścień hoteli, w których ulokowano wszystkich przybyłych gości. Wiele olbrzymich, szykownie wykończonych budynków robiło ogromne wrażenie. Na zachód od nich mieścił się pałac władczyni Orjuus, na południu sieć lądowisk dla statków kosmicznych i główna baza dowodzenia, mająca za zadanie nawiązywać kontakty z przelatującymi niedaleko kapsułami.

Natomiast na północy znajdowała się dzielnica biedoty, jak mówiła o niej Naomi, zaznaczając od razu, że goście nie powinni się tam w ogóle zapuszczać, gdyż było to zarówno niebezpieczne (nigdy nie wiadomo, co takim po głowie może chodzić) jak i nieatrakcyjne. Kaelasowi przypominała ona Starą Dzielnicę na Landare, tyle że tę otaczał mur, odgradzający ją od reszty miasta. Jednak tamte budynki nie wyglądały na tak zapuszczone i zniszczone jak te na jego rodzinnej planecie, przynajmniej tak mu się wydawało, gdy patrzył w ich stronę z okien hotelu. Może i była mniej reprezentatywna, ale w głębi duszy wolałby te dni spędzić tam niż w tym przytłaczającym przepychu. Raz chciał się nawet wybrać na rekonesans, jednak Kendappa skutecznie go przed tym powstrzymała, twierdząc, że lepiej nie narażać się tubylcom. Skoro mówili, by tam nie chodzić, to znaczy, że należy to uszanować i koniec.

Jednak na Orjuus najbardziej zdziwił go brak rdzennych mieszkańców. Gdzie nie spojrzeć widywał tylko i wyłącznie turystów. Nawet przewodnicy, których przydzielano każdemu pierwszego dnia pobytu, należeli do różnych ras, sądząc po ich zewnętrznym wyglądzie. Kendappę i RM19 też zastanawiał ten fakt, ale żadne z nich nie potrafiło wymyślić zadowalającego powodu takiego stanu rzeczy.

~ * ~

Kaelas, Kendappa i RM19 siedzieli przy stoliku w jednej z kawiarni. Po kolejnym rekonesansie miasta w poszukiwaniu jakiś istotnych informacji, zatrzymali się na krótki odpoczynek. Popijali mrożone napoje i obserwowali rozgardiasz panujący na placu.

Landarczyk zdążył się już przyzwyczaić do tego, że wzbudzali ogóle zainteresowanie. I tym razem nie miało to nic wspólnego ze skrzydłami Kendappy. Gdzie nie spojrzał, widział tylko same pary, oni jako jedyni chodzili wszędzie w trójkę. I najwyraźniej podchodziło to na Orjuus pod kategorię dziwne i nienormalne, mimo że Kaelas tak tego nie odbierał, a na dodatek nie widział siebie spacerującego pod rękę z Alatanką.

– Co za kretyni – mruknęła Kendappa, obserwując parę wychodzącą ze świątyni Mamony. – Jak można traktować pieniądz jako boga? To chore.

– Nic na to nie poradzisz – odpowiedział RM19. – Staraj się to ignorować. Innych nie nawrócisz, a my w to nie wierzymy.

Kaelas skinął głową na znak zgody i upił duży łyk słodkiego napoju.

– Kaio dostał niewielką kapliczkę na rogu jakiejś wąskiej uliczki, a o pozostałych opiekunach chyba nawet tu nie słyszeli. Skąd oni w ogóle wytrzasnęli tych wszystkich bogów?

– Jesteśmy daleko od domu.

– I co z tego? – nie dawała za wygraną kobieta. – U nas nie ma plejady fałszywych podróbek. Na północy albo wierzą w Kaio, albo wcale, nie rozumiem dlaczego południe miałoby być tak inne.

Bo to południe, chciał odpowiedzieć Kaelas, ale postanowił się nie odzywać. Ostatnimi czasy Kendappa powróciła do swej drażliwej natury i wolał jej niepotrzebnie nie prowokować. Szczególnie, by nie robić sensacji na środku placu.

– Mamy teraz ważniejsze problemy – zmienił temat RM19. – I jak na razie po tych czterech dniach ani trochę nie przyczyniliśmy się do ich rozwiązania.

Oboje musieli przyznać mu rację. Tym razem wylądowali na planecie, na której nie słyszano o łzie, nikt też nie wskazał im drogi. Odwiedzali wszystkie świątynie, by przekonać się, czy gdzieś tam nie trzymają jej jako reliktu. Po niezadowalających próbach zaczęli szukać wśród licznych kramów, z nadzieją, że została wystawiona na sprzedaż, gdyż kupiec nie wiedział, z czym ma do czynienia.

– Może ma ją ktoś mieszkający za tym murem – zasugerował Kaelas z nadzieją.

– Równie dobrze może być w pałacowym skarbcu lub innym mieście – odparowała Kendappa. – I nie będziemy łamać ich reguł i tam myszkować – dodała chyba po raz tysięczny, a Landarczyk nieco oklapł.

Najgorsze, że nie mógł wybrać się za upragniony mur sam, gdyż Kendappa niemal nie odstępowała go na krok. Za dnia prowadzili poszukiwania w trójkę, a w nocy dzielił z nią pokój i nie posiadał możliwości, by się wymknąć.

– A może tu wcale nie ma łzy – zasugerował Kaelas, obserwując tę zawieszoną na szyi kobiety. Swoją, razem z kamieniem zabranym z Oraculum trzymał w kieszeni. Zawsze miał ją pod koszulą, ale doszedł do wniosku, że tu za bardzo rzucałaby się w oczy. RM19 też zdjął swoją obrączkę.

– Nie gap się – warknęła Kendappa, kopiąc go pod stołem w kostkę. Zabolało, ale powstrzymał się od syknięcia.

– Jest taka maleńka i niepozorna…

Z niewiadomego powodu kobieta zarumieniła się pod wpływem tych słów, ale w jej oczach momentalnie zagościła wściekłość i chęć mordu.

– No co? Ktoś mógł ją zniszczyć, a wątpię, by Mistrz Penyu posiadał najświeższe informacje. Mogli nie wiedzieć, co to jest.

Kendappa otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale ostatecznie nie wydobył się z nich żaden dźwięk. RM19 parsknął cicho. Próbował się uspokoić, ale nie potrafił powstrzymać uśmiechu. Jedynie Kaelas nie wiedział, o co chodzi przyjaciołom.

– Myślę, że Mistrz Penyu wiedział, że łza znajduje się w miejscu, w którym możemy ją znaleźć – odezwał się szybko RM19, zanim Landarczyk zdołał powiedzieć coś jeszcze. – Musi być w dość oczywistym miejscu, ale my nie potrafimy na nie chwilowo wpaść.

– Czyli za murem – nie ustępował Kaelas.

– Co ty się tak uparłeś na ten mur? – fuknęła Kendappa. – Skoro nie było jej w świątyniach, to stawiam na pałac. Może ta cała władczyni wie coś więcej na ten temat.

– Sądzisz, że uda nam się z nią porozmawiać na balu? – podjął temat RM19.

– To sprawimy, że zechce.

– O ile ją rozpoznamy skoro to bal maskowy – wtrącił się Kaelas.

Cała trójka zamilkła przez chwilę, nie wiedząc, co mieliby dalej zrobić. Ta sytuacja wydawała im się niezwykle trudna do rozwiązania.

– Wolałabym już wywalczyć sobie drogę do łzy – mruknęła Kendappa. – Przynajmniej wiedziałabym, na czym stoję.

– Nie wszystko można rozwiązać siłą – powiedział RM19.

– Walczyć można też językiem – zaoponowała. – Ale chcę zrobić coś konkretnego, a nie kręcić w kółko bez celu. Nie ma możliwości, by dostać się na statek i nawiązać połączenie z Mistrzem Penyu?

– Przecież mówiłem ci już, że próbowałem. Nie chcieli mnie wpuścić na teren lądowiska. Powiedzieli, że statek jest w najlepszych rękach i tylko bym zakłócał przybycie nowych gości. Uwierz mi, też chciałbym dowiedzieć się więcej, ale najwyraźniej tym razem musimy radzić sobie sami.

Kaelas słuchał jednym uchem konwersacji przyjaciół, gdyż specjalnie nie interesowały go próby dotarcia na statek. Może i było coś podejrzanego w tym, że w pewien sposób zabroniono im kontaktu z kimś spoza planety, ale z drugiej strony teraz nie mogli na to nic poradzić. I kto wie, czy w ogóle RM19 udałoby się połączyć z Mistrzem Penyu, przecież już nie raz napotykał różne zakłócenia.

Najwyraźniej tym razem przyszedł czas na misję, w której nikt im nie pomoże. Chyba że jakimś cudem przez przypadek natrafią na osobę, która coś będzie wiedzieć i jakoś naprowadzi ich na właściwy trop.

Nagle tok myśli mężczyzny został przerwany, gdy dostrzegł postać młodzieńca przechadzającego się wzdłuż kramów. Zmarszczył brwi, gdyż wydał mu się on dziwnie znajomy. Białe włosy, spiczaste uszy, ta nonszalancka, niemal teatralna postawa. Miał na sobie skórzane szorty, jakby za wszelką cenę chciał odsłonić jak najwięcej nienaturalnie bladego ciała, butów nie założył w ogóle.

Młodzieniec zatrzymał się przy jednym z kramów, by obejrzeć towary wystawione na sprzedaż. I wtedy Kaelas zobaczył odbicie jego twarzy w jakiejś posrebrzanej wazie. Oczy o szkarłatnych źrenicach, w których błyszczały iskry ekscytacji i szeroki uśmiech od ucha do ucha.

Miał świadomość, że kiedyś go widział, ale nie potrafił sobie przypomnieć, kiedy miało to miejsce. Już chciał zapytać przyjaciół, gdy nagle sobie przypomniał. Oglądał go oczami bestii, ale był to ten sam młodzieniec.

Wstał gwałtownie, przewracając przy tym krzesło i pobiegł w jego stronę, nie zaszczyciwszy Kendappy i RM19 nawet jednym słowem wyjaśnienia. Młodzieniec musiał go dostrzec, bo również zaczął biec, kierując się w stronę bocznych uliczek.

Był niezwykle szybki, a najgorsze, że jego wątła postura ułatwiała mu poruszanie się w tłumie i przeciskanie między ludźmi. Kaelas nie mógł osiągnąć swej najlepszej prędkości, gdyż jemu z trudem przychodziło wymijanie turystów. Częściej bezczelnie pchał ich na boki, by nie stracić z oczu uciekającego. Jednak to i tak go spowalniało, podczas gdy tamten z wdziękiem akrobaty mieścił się we wszystkich szczelinach.

Nawet nie obejrzał się za siebie, by zobaczyć, co zrobili przyjaciele. Możliwe, że nawet nie zorientowali się, dlaczego tak nagle puścił się biegiem w tłum. Trochę żałował, że postąpił tak gwałtownie i nie przemyślał sytuacji, bo Kendappie byłoby znacznie łatwiej dogonić młodzieńca. Wzbiłaby się w powietrze ponad tłumem i złapała go bez problemów.

W pewnym momencie miał wrażenie, że uciekinierowi udało się zniknąć, ale wtedy dostrzegł, jak wchodził do jednego z budynków. Najszybciej jak potrafił w tym tłumie, pognał w tamtą stronę, nie przejmując się krzyczącymi i przeklinającymi na niego ludźmi.

Wbiegł do budynku, mając nadzieję, że stąd młodzieńcowi nie uda się uciec. Jednocześnie nie potrafił pojąć, dlaczego w ogóle chciał gdzieś wejść. Miał ogromną przewagę na ulicy. A może sądził, że Kaelas go nie zauważy i pobiegnie w labirynt uliczek, by później dać za wygraną?

Gdy znalazł się w środku, zorientował się, że był w kapliczce poświęconej Kaio. To tutaj udali się razem z Kendappą i RM19 na samym początku pobytu na Orjuus z nadzieją, że dowiedzą się czegoś o łzie.

Pomieszczenie było małe i ciemne. Tylko jedno okienko wpuszczało do środka nikłe promienie słońca. Naprzeciwko wejścia ustawiono kamienny ołtarz pozbawiony jakichkolwiek zdobień. Po obu jego stronach paliły się świece. To miejsce w niczym nie przypominało olbrzymiej i pięknej lodowej świątyni na Mua Dong. Przywodziło na myśl tylko i wyłącznie smutek.

Nagle ogień zapłonął na błękitno, a z kąta wyszedł młodzieniec, którego ścigał Landarczyk. Teraz miał pewność, że stał przed nim Snow z Mua Dong. Ten sam, który okłamał ich w kwestii kluczy, łzy, a także zmusił do rozdzielenia, co niemal nie skończyło się tragicznie dla każdego z nich. Kaelas z całych sił zacisnął pięści, gdy na twarzy tamtego pojawił się złośliwy uśmieszek. Teraz wiedział, że nie potrafi wybaczyć mu tego, co stało się z Kendappą. To przez niego tyle wycierpiała i nadal nie potrafiła w pełni zaakceptować obecnego wyglądu.

– Ostatnim razem nie mieliśmy okazji porozmawiać – odezwał się pierwszy.

Kaelas miał wrażenie, że cały gwar z zewnątrz umilkł w jednej chwili, jakby nagle wnętrze kapliczki zostało całkiem odcięte od świata. Wokół zapanował nieprzyjemny chłód. Czuł, że na jego ramionach i piersi pojawia się gęsia skórka.

 – To wszystko twoja wina – warknął w stronę Snowa. – Co chciałeś tym osiągnąć?!

– Moja? – Teatralnym gestem wskazał na siebie dłonią. Landarczyk ze zdziwieniem zorientował się, że opadły z niej pojedyncze płatki śniegu. – Oj nie. To wasza wina, uczniu Penyu. Nikt nie zmuszał was do przyjęcia propozycji Nien Sử, sami to zrobiliście. Nikt nie zmuszał was do postępowania zgodnie z moimi słowami. Ponoć macie swoje rozumy, więc trzeba było je wykorzystać. Masz wyjątkowe szczęście, że posiadasz tak potężnego opiekuna.

– Mistrza Penyu?

– Aż nie do pomyślenia, że o niczym nie masz pojęcia.

Po chwili zawisnął w powietrzu w takiej pozycji, jakby siedział na jakimś niewidzialnym krześle. Podbródek oparł na dłoni i z ciekawością przyglądał się wojownikowi.

– Czego ode mnie chcesz? – przerwał milczenie Kaelas.

– Chciałem zobaczyć, jaki jesteś, zamienić dwa słowa z jednym z wybrańców Kaio teraz, zanim zniszczą ci życie.

– To ty niszczysz innym życie! – przerwał mu Landarczyk, nie potrafiąc powstrzymać wzburzonego tonu głosu.

– Mówisz o tej Alatance? Przecież ja jej nic nie zrobiłem. Palcem nie kiwnąłem. Ale skoro tak ci na niej zależy, to zrób coś w tym kierunku, zanim będzie za późno. Pozostaną jej miłe wspomnienia. No, chyba że zawiedziecie albo nasza Ashara postanowi w finale wcisnąć swe trzy grosze – dodał po chwili zastanowienia.

– Nie wiem, o czym mó…

– Nieważne – machnął ręką, jakby odganiał natrętną muchę, znów posypał się z niej śnieg. Landarczyk miał wrażenie, że Snow robił to specjalnie, by wywrzeć większy efekt na odbiorcy. – Ale chyba wiem, co w tobie widział Penyu. Żal mi go, bo znów go to czeka. Jeżeli kiedyś by cię ktoś pytał, to nigdy nie rozmawialiśmy.

– Kto miałby się pytać? – wtrącił się Kaelas, nie rozumiejąc, co Snow miał na myśli.

– Jeżeli teraz zawiedziecie, to nawet, gdy zbierzecie łzy, bramy się przed wami nie otworzą, nie wszyscy są wam przychylnie nastawieni. A jedyne przejście do miecza znajduje się w centrum. Przyjmij to jako radę – dodał, widząc zdumioną minę wojownika. – Och, byłbym zapomniał. Łza z Orjuus znajduje się w pałacu. Podczas balu nie umknie waszej uwadze, dlatego teraz macie kilka dni, by cieszyć się wakacjami. Czyż to nie cudowne?!

Wyminął zdezorientowanego Kaelasa i wyszedł na zewnątrz. W tym samym momencie płomienie przybrały swą naturalną barwę, temperatura się ustabilizowała, a z ulicy znów dobiegał gwar. Landarczykowi nie spodobała się ta rozmowa, a najgorsze, że nie wszystko z niej zrozumiał.

~ * ~

Młodzieniec bez trudu otworzył wielkie, wykonane z czystego srebra wrota i wszedł do pomieszczenia, w którym spędzała dni władczyni Orjuus. Dostrzegł ją stojącą przy oknie i spoglądającą w stronę miasta. Uśmiechnął się chytrze na ten widok. Mógł się założyć, nawet z Asharą, że na jej twarzy dostrzegłby podobny wyraz.

Bezszelestnie zamknął za sobą drzwi i rozsiadł się na jednym z drogocennych krzeseł, po czym odchrząknął głośno, zwracając na siebie jej uwagę. Władczyni odwróciła się w jego stronę, a na jej obliczu dostrzegł wyraz zdumienia.

– Jak śmiałeś tu wejść?! – krzyknęła w jego stronę, szkaradnie wykrzywiając twarz. – Straż!

– Och, to nie będzie konieczne, moja pani. Zresztą i tak cię nie usłyszą.

Snow zrobił minę zasmuconego dziecka, co jeszcze bardziej zezłościło władczynię. Młodzieniec rozkoszował się tym widokiem. Uwielbiał grać wszystkim na nerwach.

– Jesteś jednym z gości? – zapytała ostrożnie, zbliżając się do niego powoli.

– Ależ skąd! Nie dostałem żadnego zaproszenia, ale biorąc pod uwagę to, kim jestem, to chyba powinienem, bądź co bądź nadal jesteśmy na wschodzie.

– Wobec tego kim ty w ogóle jesteś?

– Możesz mi mówić Snow – odpowiedział z uśmiechem, teatralnie mierzwiąc włosy dłonią. – Powinnaś wiedzieć, z kim masz do czynienia, ale biorąc pod uwagę to, co zastałem w mieście i pewność siebie, która cię ostatnio zaślepiła, to nie mam zamiaru ci nic tłumaczyć. Traktuj mnie jako biernego obserwatora.

– W takim razie, czym zawdzięczam to najście?

– Przychodzę z radą.

– Czyżby? – zapytała podejrzliwie.

– Zapomniałaś o ostrożności i wśród gości jest wyjątkowo utalentowana grupa, której udało się złamać twoją najważniejszą zasadę – wyjaśnił powoli, bawiąc się jednym z pucharów wypełnionych jakimś czerwonym płynem.

– Nie widzę powodów do obaw, Snow, czy jak ci tam – prychnęła władczyni. – Gościłam w pałacu wielu bohaterów kosmosu. Wszyscy skończyli tak samo – dodała, oblizując szkarłatne usta.

– Tylko cię ostrzegam, byś przygotowała swe wszystkie siły i nie szczędziła wysiłku.

Młodzieniec wstał z krzesła, ale nadal bawił się kieliszkiem, kręcąc nim coraz mocniej. Jednak żadna kropla nie spłynęła na posadzkę.

– Kim oni są?

– Ciekawym obiektem doświadczalnym – dodał, uśmiechając się od ucha do ucha. – Żegnam.

Snow odwrócił się na pięcie i skierował w stronę wyjścia.

– Nie tak szybko, chłopcze – odezwała się władczyni. – Może i udało ci się jakoś zmylić moją straż, ale ja też nie jestem bezsilna. Sam wpadłeś w moją sieć.

Młodzieniec zatrzymał się i odwrócił. Tym razem na jego twarzy nie było ani grama wesołości. Szkarłatne oczy skierował wprost na nią.

Władczyni dostrzegła w nich groźbę, wydawało jej się, jakby drapieżnik patrzył na bezbronną ofiarę. Zezłościła się, wszyscy się jej bali. Ten młokos najwyraźniej nie wiedział, z kim miał do czynienia. A ona zamierzała mu to w tej chwili pokazać.

– Zadarłaś z niewłaściwą osobą, Zzveli, zapamiętaj to na przyszłość – syknął Snow, a każde jego słowo przepełnione było chłodem.

W jednej chwili wszystkie sprzęty w komnacie pokrył lód. Młodzieńca zasłoniła kurtyna śniegu, gdy opadła, już go nie było, zniknął całkowicie, jakby rozpłynął się w powietrzu. Władczyni pozostała sama, a na jej policzku pojawiło się rozcięcie, z którego sączyła się krew.

~ * ~

I oto kolejny rozdział. Mam wrażenie, że poprzedni dodawałam kilka dni temu, a przecież minął już cały tydzień.

Te małe zaległości, jakie mam nadrobię najszybciej, jak będę mogła, ale nie obiecuję, że pojawię się jeszcze dzisiaj.

A tym, którzy od poniedziałku wracają do szkoły (jak ja kocham studia) życzę udanego roku.