Rozdział 73: Propozycja małżeństwa

Uśmiechnął się do niego los. Potem okazało się, że jest to uśmiech ironiczny.

Horacy Safrin

Kaelas i RM19 wracali z kolejnego rekonesansu po mieście. Kendappa niespodziewanie oznajmiła, że nie czuje się najlepiej i woli zostać w hotelu. Uszanowali jej decyzję, mimo że wydawała się dość niespodziewana i dziwna jak na nią.

Po spotkaniu Landarczyka ze Snowem nie zaprzestali poszukiwań łzy, ale wraz z kolejnymi dniami musieli przyznać mu rację i przyjąć hipotezę, że rzeczywiście znajduje się ona w pałacu. Mimo tego nadal zaprzątało ich głowy to, co młodzieniec z Mua Dong w ogóle robił na Orjuus. Nie potrafili wpaść na żaden sensowny pomysł, a wymówka w postaci rozmowy z Kaelasem i chęci dania rady ich nie przekonała. Za tym musiało kryć się coś więcej. Problem stanowiło jednak to, że w przypadku Snowa nie mogło to być nic przyjemnego.

– Też uważasz, że pójście za mur jest złym pomysłem? – zagadnął przyjaciela Landarczyk, gdy stanęli przed drzwiami prowadzącymi do ich pokojów.

– N… Tak… To znaczy… – wyjąkał, jakby sam nie wiedział, co chciał powiedzieć.

Kaelas spojrzał na niego ze zdziwieniem. Pierwszy raz RM19 zachowywał się tak dziwnie i niepodobnie do niego. Zawsze posiadał tylko jedną, konkretną odpowiedź.

– Wszystko dobrze?

– Tak, tak, oczywiście. Chyba nie warto ryzykować, Kaelasie. Skoro nie mamy tam chodzić, to po co się narażać, szczególnie teraz – dodał, ale wojownik miał wrażenie, że kryło się za tym coś więcej. – Idź już do Kendappy. Pewnie czuła się samotna, jak nie było nas cały dzień. Dobranoc.

– Dobranoc – mruknął w odpowiedzi, dziwiąc się, że RM19 nie chce na chwilę wpaść do nich, jak zwykle robił, by w trójkę mogli przeanalizować w spokoju poczynania z minionego dnia.

Obserwował przyjaciela znikającego za drzwiami pokoju. Zastanawiał się, co takiego chodziło mu po głowie. Postanowił zapytać o to Kendappę, może ona wiedziała coś więcej lub wpadłaby na jakiś sensowny pomysł, który jemu umknął.

Wszedł do apartamentu i zdziwił się, że nie zastał jej w saloniku. Wieczorami to właśnie tutaj lubiła przesiadywać i czytać książki, zmuszając przy tym wojownika do dalszych lekcji. Wydawało mu się niemożliwością, aby już położyła się spać, szczególnie, że słońce ledwo dotykało linii horyzontu. A może gdzieś wyszła?, zadumał, kierując się w stronę sypialni. Czyżby wpadła na jakiś trop i chciała go sama sprawdzić, dlatego odmówiła towarzyszenia nam?

Zerknął do pomieszczenia i mimowolnie przeklął w duchu. Kobieta rzeczywiście tam była. Leżała na łóżku, wtulając twarz w kołdrę i mocno zaciskając na niej dłonie. Płakała, miał tego stuprocentową świadomość, i najwyraźniej nie zorientowała się jeszcze, że ją obserwował. Coś w środku podpowiadało mu, że powinien się cicho wycofać i najbliższe kilkadziesiąt minut pod jakimś pretekstem spędzić u RM19, ale najwyraźniej ciało miało inny plan, bo nogi same wprowadziły go do środka.

Usiadł obok niej i delikatnie pogładził po nagich plecach. Kendappa momentalnie zerwała się do pozycji siedzącej i spojrzała na niego w sposób, którego nie potrafił do końca zinterpretować. Mieszało się w tym wiele różnych emocji. Teraz znalazł potwierdzenie swoich przypuszczeń. Oczy miała zaczerwienione, a policzki i podbródek mokre od łez.

Kaelas automatycznie chwycił ją w ramiona i przyciągnął do piersi. Początkowo próbowała się wyrwać, ale po chwili dała za wygraną. Objęła go w pasie i ułożyła głowę w zagłębieniu szyi. Gładził ją po włosach i ramionach, czekając aż się trochę uspokoi i może powie, co się stało. A jeżeli będzie koniecznie chciała zostawić to dla siebie, to przynajmniej na jej twarz znów powróci uśmiech.

A jeszcze lepiej, jeżeli o wiele dłużej będzie się przytulać. Chciał czuć jej bliskość, ciepło skóry, dotyk szorstkich dłoni na ciele. Miał wrażenie, że serce nie tylko szybciej wybija swój rytm, ale także fika koziołki i wyczynia inne akrobacje. Zastanawiał się, czy ona zdawała sobie z tego sprawę. Chyba nie, bo po chwili przysunęła się do niego jeszcze bliżej. Teraz ich ciała już całkiem się stykały. Czuł dotyk jej odsłoniętej piersi na skórze. Było w tym coś intymnego jak i podniecającego, że poczuł, jak jego członek sztywnieje.

– Uważasz, że jestem kobieca? – odezwała się po chwili Kendappa, jakby niczego nie zauważyła.

– Pewnie – mruknął wprost do jej ucha, mimowolnie zastanawiając się, do czego tym razem zmierza. – Skąd to pytanie?

Chciał ją pocałować, jednak Kendappa szybciej odsunęła się od niego nieznacznie. Kaelas miał ochotę ponownie pochwycić ją w ramiona, ale pewnie tym razem kobieta znów miałaby jakieś nieuzasadnione obiekcje, więc wolał poczekać.

– Przynieśli nam dzisiaj ubrania na tę maskaradę. Te tęczowe dziewuchy powiedziały, że równie dobrze mogłabym wystąpić w męskim stroju, bo nie byłoby widać różnicy. – Spuściła wzrok na kolana, bawiąc się skrawkiem sukni. – Stwierdziły, że na kogoś takiego jak ty nie zasługuje… nie zasługuje taka poczwara…

Mocniej zacisnęła dłonie na materiale, jakby za wszelką cenę próbowała powstrzymać łzy.

– Przecież jesteś śliczna…

– Z taką twarzą?! – krzyknęła.

– Dla mnie jesteś śliczna, kobieca, inteligentna, silna, niebezpieczna i… – zawahał się przez chwilę, ale postanowił kontynuować, widząc jej nalegające spojrzenie. – I chciałbym… Chciałbym, byś została moją żoną.

– Co? Za bardzo wczułeś się w rolę? – zapytała, patrząc na niego z niedowierzaniem. – Powiedz, że to nie było na poważnie.

– Zapomnij – zreflektował się szybko Kaelas.

Żałował, że w ogóle to powiedział. Znów własna głupota wzięła górę i popełnił błąd, za który przyjdzie mu teraz zapłacić. Chciał wstać i wyjść z pokoju, ale Kendappa w ostatniej chwili chwyciła go za rękę, udaremniając odwrót.

– Przecież ty mnie w ogóle nie znasz.

– Ponad rok żyjemy razem…

– Mówię o mojej przeszłości – przerwała mu.

– I co z tego? Nie obchodzi mnie to. Liczy się to, co jest teraz.

– Teraz tak mówisz. Kochasz mnie? – zmieniła temat Kendappa.

– Nie wiem.

– Nie wiesz?! A mino to chcesz się ze mną żenić? – spytała z niedowierzaniem. Patrzyła na niego tak, jakby postradał zmysły.

– Na Landare nie mówi się o miłości czy uczuciach – wyjaśnił, starając się na nią nie patrzeć. – Zawiera się związek z osobą, na której ci zależy, w której towarzystwie dobrze się czujesz i wiesz, że chcesz spędzić z nią resztę życia. Chodzi o wzajemną opiekę i brak samotności.

Zapadła chwila ciszy. Kaelas spoglądał przez okno na powoli znikające za horyzontem słońce. Nagle zamarzył o tym, aby znaleźć się na zewnątrz, chociażby na trochę. Atmosfera w sypialni zaczęła go przytłaczać i dusić. Nie mógł znieść milczenia, ale sam nie potrafił go przerwać. Dlaczego był tak głupi i ubzdurał sobie, że Kendappa może chcieć tego samego? Nagle poczuł, jak chwyta jego dłoń.

– Wysłuchasz mnie? – zapytała cicho.

Odwrócił się i spojrzał na nią. Twarz kobiety była smutna. Przez chwilę nie mógł oprzeć się wrażeniu, że już kiedyś zareagowała w ten sam sposób na wzmiankę o przeszłości. Jednak nie potrafił powiedzieć, kiedy to mogło mieć miejsce.

– Chyba potrzebuję to z siebie wyrzucić. Najwyżej mnie znienawidzisz.

Tylko kiwnął głową, czekając, aż zacznie mówić.

Opowieść rozpoczęła od tego, że urodziła się jako kapłanka, gdyż takie prawo obowiązywało na Alatum. Nikt nie brał do wiadomości, że chciała robić w życiu coś innego. Tylko jej siostra wspierała jej decyzje i zaczęła z nią trenować, by na piętnaste urodziny podarować Kendappie dwa sztylety – symbol alatańskiego wojownika. I właśnie wtedy, gdy została zmuszona do przyjęcia funkcji adeptki, spotkała ludzi Vrieskasa i obiecała im pomóc. W nadziei, że oni urzeczywistnią jej marzenia.

~ * ~

Kendappa doszła do wniosku, że Vrieskas bardzo zainteresował się jej losem. Zadawał mnóstwo pytań, chcąc ją lepiej poznać. Wprost stwierdził, że każdy powinien realizować własne marzenia, a nie żyć spętany łańcuchami obyczajów panujących w społeczeństwie. To bardzo spodobało się dziewczynie, gdyż na Alatum nie spotkała nikogo, kto podzielałby to zdanie. Wszyscy trzymali stronę kapłanów, uważając ich słowo za najwyższą świętość.

– Widzę w tobie wielki potencjał – oznajmił mężczyzna po poznaniu historii Kendappy. – Zapał i chęci już masz, a to połowa sukcesu. Nie chciałabyś udać się na Yaskas, by tam otrzymać szkolenie?

Dziewczyna zamrugała kilka razy z niedowierzania. Proponowano jej właśnie, by podjęła trening? Taki prawdziwy?

– Ja… – zaczęła niepewnie. – Bardzo bym chciała, ale…

– A gdyby nic cię tu nie trzymało? Gdyby ta decyzja zależała tylko i wyłącznie od ciebie, to poleciałabyś ze mną?

– Tak – odpowiedziała, dodatkowo kiwając głową. – Zawsze chciałam stąd odejść.

Niepewnie spojrzała na potężnego mężczyznę, ale ku swojemu zdziwieniu na jego twarzy dostrzegła uśmiech. Jakby ta odpowiedź bardzo go zadowoliła. A zarazem, jakby kryło się za tym coś więcej, czego ona nie potrafiła jednoznacznie określić. Dlaczego władca wielkiej części wszechświata tak bardzo o nią zabiegał? To było ponad jej pojmowaniem.

– Jednakże najpierw musisz zrozumieć zasady, jakimi się kieruję.

– Muszę coś zrobić, byś wziął mnie ze sobą? – zapytała niepewnie. – Wielmożny Vrieskasie – dodała po chwili.

– Nie, ale ja muszę zrobić coś na Alatum i może ci się to nie spodobać, bo to twoja ojczyzna. HF257 na pewno powiedziała ci, że poprzednim razem przybyli tu, by złożyć kapłanom propozycję sojuszu w moim imieniu. – Dziewczyna tylko kiwnęła głową, czekając na ciąg dalszy. – Jak wiesz, kapłani odmówili, twierdząc, że Alatum pozostanie niezależną planetą, a ja mam się wypchać swoimi propozycjami i siedzieć na Yaskas, bo tylko tam jest moje miejsce. Wyśmiali fakt, że wszystkim żyłoby się lepiej, gdybyśmy podzielili się własnymi doświadczeniami.

Kendappie nie było trudno wyobrazić sobie wielką kapłankę, która powiedziałaby takie słowa. Za dobrze ją znała. A pewnie pozostali kapłani jak jeden mąż kiwali głowami i zgadzali się z każdym jej słowem, jakby była bogiem, a nie ich sługą.

– Gdy ludzie, których wyślę, zawiodą, zwykle osobiście pojawiam się na danej planecie i jeszcze raz przedstawiam warunki pokoju – kontynuował Vrieskas. – Wtedy zwykle otrzymuję zgodę, jednak zdarza się i tak, że ludność tubylcza znów odmawia. Wówczas rozpoczynam ekspansję i siłą zdobywam władzę. Co wtedy byś zrobiła, Kendappo?

– Nie chcę tu mieszkać – powiedziała do swoich butów, bojąc się spojrzeć w twarz mężczyźnie. – Nikt mnie tu nie rozumie… A czy moja młodsza siostra też mogłaby polecieć? Ona szkoli się na wojowniczkę i jest naprawdę dobra.

– Nie widzę problemu – rzekł z uśmiechem, który nie objął jego oczu. – HF257 się teraz tobą zajmie, ja muszę złożyć wizytę kapłanom w ich świątyni.

– Ale jak się tam dostaniesz? Wielmożny Vrieskasie – odezwała się dziewczyna, zanim zdążyła ugryźć się w język.

– To tylko góra. Mając odpowiedni sprzęt, można dostać się na szczyt bez skrzydeł. Nauczysz się wszystkiego na Yaskas. Zobaczysz to na własne oczy.

Kendappa kiwnęła głową, zastanawiając się, jak wygląda to coś, co potrafi latać. Na Alatum nie znali żadnej technologii, a obcy zdawali się nie potrafić bez niej żyć. W tamtej chwili oddałaby wszystko, aby być jedną z nich.

Vrieskas wstał i ruszył w stronę wyjścia. Dziewczyna podążyła za nim i wtedy zorientowała się, że coś musi być nie tak z jego lewą ręką. Wyglądała na chudszą w porównaniu do prawej, a na dodatek trzymał ją sztywno przy ciele i w ogóle nie poruszał. Z chęcią zapytałaby, co się stało, ale wolała nie ryzykować. Może ta opowieść nie była przeznaczona dla niczyich uszu.

~ * ~

Vrieskas bez trudu dostał się na szczyt góry, na której znajdowała się świątynia. Nowy wynalazek z BS88C nadał się do tego znakomicie. Małe skutery bez problemów wzbiły się w powietrze i uniosły ciężar dorosłego człowieka. Na szczęście mieszkańcy Alatum nie zareagowali agresywnie na próbę zdobycia góry. Gdyby zapoczątkowali atak, z łatwością strąciliby najeźdźców. Trudniej będzie dostać się na dół, ale miał w pogotowiu drugi oddział z większymi statkami. A ludzi do tego zadania dobrał nadzwyczaj starannie. Nic nie mogło nie pójść po jego myśli.

Nie spodziewał się, że spotkanie z młodą alatańską dziewczyną może przynieść tak wiele korzyści. Sama z siebie opowiedziała o wszystkim, co chciał wiedzieć. Teraz miał pewność, że tubylcy nie trzymają nigdzie ukrytej broni, nie mają pojęcia o najprostszej technologii, a ich wojowników z łatwością może wykończyć. Nawet w powietrzu.

Dodatkowo zafascynowało go coś w tej dziewczynie i z chęcią zabrałby ją ze sobą. Wyglądała na taką, która wiele będzie mogła w życiu osiągnąć, o ile odpowiednio pokieruje się jej losami. I jeżeli w ostatniej chwili nie zmieni zdania, gdy jej matka odmówi i będzie zmuszony zniszczyć planetę. Najważniejsze, że mógł spełnić jej największe marzenie. To zwykle przechylało szalę i powodowało, że zyskiwał niezwykle lojalnych sprzymierzeńców. Ten schemat sprawdzał się od tysiącleci.

Przekroczył próg świątyni, a za nim podążyła piątka ludzi, których wziął ze sobą. Nie spodziewał się większych problemów, dlatego nie potrzebował swoich najlepszych żołnierzy. Zapewne poradziłby sobie sam z bandą kapłanów i ich wojowników, ale Nanuzi zawsze powtarzał, że w otoczeniu wojowników władca prezentuje się znacznie lepiej. Mimo że ich nie potrzebuje. Przez chwilę w umyśle pojawiła się twarz starego przyjaciela z fajką w ustach, który wypowiadał swoje kolejne mądrości. Uśmiechnął się w duchu na wspomnienie tych dawnych czasów.

Nie był zdziwiony, że w głównej komnacie czekał już na niego komitet powitalny, w końcu nie krył się ze swym przybyciem. Zresztą to nawet lepiej, bo wszystko pójdzie szybciej. Wielka kapłanka stała u stóp głównego ołtarza, jakby spodziewała się, że olbrzymi posąg jej boga zdoła ją ochronić. Po obu jej stronach zgromadzili się pozostali kapłani. Domyślił się, że tylko ci najwyżsi rangą, gdyż ich liczba nie przekroczyła piętnastu. Za nimi stała szóstka alatańskich wojowników. Postanowił udawać, że chwilowo ich nie dostrzega.

– Bądź pozdrowiona, wielka kapłanko Sashi – zwrócił się w jej stronę.

– Nie masz tu czego szukać, uzurpatorze – odpowiedziała wyniośle Sashi. Rozpostarła skrzydła, jakby chciała zrobić wrażenie na obcych. – Otrzymałeś już swą odpowiedź.

– Ale nie zadowoliła mnie ona, więc przyszedłem ponowić ofertę – powiedział spokojnie, patrząc kobiecie prosto w oczy. Miały tę samą barwę co oczy jej córki. Zastanawiał się, czy ta nastolatka w przyszłości też stanie się dumna i wyniosła. Miał nadzieję, że tak.

– Najechałeś nas.

– Nie nazwałbym tak tego – sprostował, kątem oka obserwując pozostałych kapłanów. Jedna z kobiet drgnęła. Czyli nie wszyscy ślepo wierzyli swej przywódczyni, szkoda, że było już za późno. – Jakieś sześć, siedem dni temu przybył na Alatum posłaniec, mający poinformować kapłanów o moim przylocie. Dałem wam te dni do ponownego namysłu. Gdzie jest teraz mój człowiek? Uwięziony, zabity? A co najciekawsze twój lud o niczym nie miał pojęcia.

– Złożyliśmy ją w ofierze, by prosić bogów o powstrzymanie twych plugawych czynów.

Vrieskas nie potrafił się już powstrzymać i roześmiał się wielkiej kapłance prosto w twarz. Sashi musiało się to bardzo nie spodobać, gdyż zacisnęła usta z wściekłości.

– Bluźnisz w najświętszym miejscu, tuż pod oczami bogów! Spotka cię za to zasłużona kara! – zawołał jakiś starszy kapłan.

– Nie sądzę – odpowiedział. – Spotkałem już tych waszych bogów. Rozmawiałem z nimi i jakoś nie zostałem powstrzymany.

– Kłamiesz – wycedziła przez zaciśnięte zęby wielka kapłanka.

– Nie, Sashi, nie kłamię. Budujecie im wielkie świątynie, składacie krwawe ofiary, modlicie się i prosicie o rzeczy niemożliwe, a tak naprawdę oni niczym nie różnią się od nas. Może są bardziej zarozumiali, bo sądzą, że wszystko im wolno. Sama Ashara powiedziała mi, jak w końcu zniszczyć Vedę. Jak zamienić ją w kosmiczny pył i spełnić przyrzeczenie złożone przyjacielowi. Nadeszła chwila na ostateczną odpowiedź. Albo oddasz mi władzę, albo wysadzę planetę.

– Alatum to niezależna planeta. Nie przestraszę się ciebie i nie uwierzę w te brednie.

– Znam tylko trzy niezależne planety i Alatum się do nich nie zalicza.

Wielka kapłanka splunęła w twarz Vrieskasowi.

– To moja odpowiedź! Możesz sobie marzyć o podboju, ale nie wyjdziesz żywy z tej komnaty. A nawet gdyby, to na zewnątrz spotkasz cały zastęp naszych wojowników. Drugi oddział w tej chwili wykańcza pozostałych twoich ludzi.

Vrieskas spojrzał prosto w oczy kobiecie. Sashi drgnęła pod naporem białego, lodowatego spojrzenia. Cofnęła się o krok, gdy tęczówki całkiem zlały się z białkami. Na ramionach poczuła gęsią skórkę, gdy jakieś niewidzialne, dziwne, nieznane jej prądy zaczęły wydobywać się z ciała mężczyzny.

– Przed przybyciem do świątyni twoja córka opowiedziała mi o was wszystko. Dlatego wiedz, że te kłamstwa nie zrobią na mnie najmniejszego wrażenia.

– Zdrajczyni!

– Tylko jej dam szansę na przeżycie, będzie ostatnią z waszej rasy, ale okryje się największą chwałą. A skoro taka była twoja odpowiedź, to dziś zakończy się żywot Alatum. I nawet wasi bogowie mu nie zapobiegną.

– Brać go! – krzyknęła wielka kapłanka.

Jednak w tej samej chwili Vrieskas uwolnił kumulowaną moc. Uderzył nią równomiernie we wszystkie strony. Świątynia zadrżała, a po chwili budynek wyleciał w powietrze. Ściany pękły na mniejsze odłamki i spadły w przepaść. Szklane posągi rozbiły się w drobny mak.

Siła uderzenia była tak wielka, że kapłani i wojownicy także zostali pchnięci na zewnątrz i zniknęli z oczu Vrieskasa. Nie wiedział, czy przeżyli. Większość pewnie tak. Własnych ludzi bez problemu ochronił przed wybuchem energii.

Nagle dostrzegł, że Sahi udało się ochronić. Musiała złapać się kamiennego ołtarza, którego także nie zdmuchnęło, zapewne został jakoś przymocowany do posadzki.

– Zapłacisz za to bluźnierstwo! – wrzasnęła w jego stronę, jednak jej wcześniejsza wyniosłość i pewność siebie już dawno zniknęły. – Przeklinam cię i tę podłą zdrajczynię też!

Vrieskas spojrzał na nią, jakby była jakimś obrzydliwym robakiem, po czym skierował w jej stronę wiązkę energii. Przebiła pierś i zakończyła życie wielkiej kapłanki.

– To rozsądne zabijać ją na ołtarzu, wielmożny Vrieskasie?

– Powinna się cieszyć, że została ostatnią ofiarą – odpowiedział. – Musimy dostać się do statku. Pewnie zaczną nas atakować, więc możecie wszystkich zabić, są bezużyteczni. Wieści o Alatum rozejdą nie na zachód i w przyszłości nie powinniśmy natrafiać na podobne problemy.

~ * ~

Teraz czas na trochę ględzenia z mojej strony.

Wiem, że przeszłość Kendappy jest teoretycznie opowiadana przez nią, ale nie mogłam nie opisać fragmentu z perspektywy Vrieskasa, który dopełnia całość, mimo że ona sama tam nie występuje. Mam nadzieję, że wy też odbieracie go pozytywnie.

Dopisałam też nowy rozdział do sagi Orjuus (w środek by było zabawnie i bym miała parę rozdziałów do drobnej poprawy). Pojawi się w nim tak lubiany przez was Snow, a także nowy, a zarazem stary bohater.

Wreszcie zabrałam się też za zrobienie nowych kart postaci, bo poprzednie nie były kolorystycznie dopasowane do szablonu i ucinało tekst. Tak na marginesie, to podoba mi się zdjęcie Evolet ;)

I na koniec ostatnie dwie wiadomości – dobra i zła. Którą chcecie najpierw? Dobrą? Więc mogę zdradzić (chociaż po tytule można się zorientować, a zauważyłam, że niektórzy dokładnie je śledzą), że kolejny rozdział w całości poświęcony jest dalszej części przeszłości Kendappy. Natomiast zła wiadomość to taka, że przeczytacie o tym za dwa tygodnie. W środę końcu wyjeżdżam na prawie tygodniowe wakacje, by odpocząć i nabrać sił (i trochę to lenistwo wyplenić). Z tego też powodu wszelkie zaległości nadrobię dopiero po powrocie.