Rozdział 71: Zaproszenie

Największym urokiem świata jest urok drugiego człowieka.

Zofia Nałkowska

Kaelas siedział na podłodze, opierając się plecami o nogi Kendappy, która akurat nie miała nic przeciwko temu. Starał się rozszyfrować literki z jednej z książek danych mu specjalnie przez kobietę. Odkąd opuścili Mua Dong, postanowiła wcielić swą obietnicę w życie i, oprócz treningów, kolejnym obowiązkowym punktem dnia Landarczyka stała się nauka czytania.

Na początku szło mu niezwykle ciężko, gdyż jego zdaniem znaczki niemal wcale się od siebie nie różniły. Później nauczył się rozróżniać pojedyncze litery, ale gdy dochodziło do rozszyfrowywania dłuższych wyrazów, znów pojawiały się schody.

Dlatego teraz siedział z książką na kolanach i starał się zrozumieć coś z zapisanych w niej zdań. Następnie miał przeczytać zadany fragment Kendappie na głos, by mogła znów ponarzekać, jakie to małe postępy robi. Kaelas dochodził do wniosku, że odkąd już razem nie trenowali, kobieta szukała kolejnej dyscypliny, w której byłaby od niego lepsza i znów mogła się wyżyć i pomarudzić na brak widocznej zmiany na lepsze.

Starał się rozłożyć na czynniki pierwsze wyjątkowo długi i niewdzięczny wyraz, ale wzrok wciąż uciekał mu w stronę przyjaciół, którzy grali w szachy. Zasady znał jedynie pobieżnie, ale podobała mu się gra nawiązująca do bitwy. Jedne piony przeciwko drugim, a wygrywa ten, kto wymyśli lepszą strategię.

Najzabawniejsze okazało się jednak dla niego to, że RM19 nie był mistrzem gry, mimo że to on zaproponował rozgrywkę Kendappie. Kobieta zdawała się przewidywać niemal wszystkie jego ruchy i dowodzić swymi pionami tak, że ponosiła najmniejsze straty przy największych korzyściach. Kaelas zastanawiał się, ile musiała ćwiczyć, by dojść do takiej wprawy.

– Rozumiem, że za chwilę mogę cię przepytać, skoro zająłeś się patrzeniem – zwróciła się do niego, zbijając jeden z pionów przeciwnika.

– Nie mogę nawet popatrzeć na twoje zwycięstwo – próbował ją udobruchać Kaelas, ale wyraz twarzy kobiety pozostał bez zmian.

Natomiast RM19 musiała bardzo spodobać się ta uwaga, gdyż jego wargi wygięły się w uśmiechu. Kendappa posłała mu jedne ze swoich morderczych spojrzeń, ale niezbyt go to obeszło.

– Nie próbuj deprawować mi ucznia, jak skończy, może robić, co chce – powiedziała.

– Och, zupełnie nie to miałem na myśli – odpowiedział RM19, uśmiechając się jeszcze szerzej. – Kto powiedział, że to twoje zwycięstwo, gra się jeszcze nie skończyła – dodał, ale Kaelas miał wrażenie, że po głowie chodziło mu zupełnie co innego. Kendappa chyba też doszła do takiego wniosku, ale nic nie powiedziała.

Landarczyk musiał przyznać, że po wydarzeniach na Mua Dong niemal całkiem doszła do siebie. Blizny po oparzeniach znaczyły połowę jej twarzy i szyi, a przy tym dolna warga nieco się wykrzywiła i już nigdy nie miała wyglądać normalnie. Nie wiedział tylko, jak miała się psychika kobiety. Po tamtym załamaniu nie pozostało nic, zachowywała się jak dawniej i w ogóle nie podejmowała tego tematu. Jednak czasem obawiał się, że nie chce tego pokazać przed nimi, a w głębi cierpi.

Kwestia pocałunku także zawisła w powietrzu i nie znalazła rozwiązania, jakby w ogóle do niego nie doszło. Nie chciał jej do niczego zmuszać, ale czasem miał ochotę to powtórzyć, czasem miał ochotę na znacznie więcej. Jednak bał się, że go odtrąci. Może gdyby znów w nocy zawędrowała do jego łóżka? Ale od czasu Be’Shar nigdy więcej nie miało to miejsca.

– To beznadziejnie – westchnął, za późno zdając sobie sprawę, że powiedział to na głos.

Przyjaciele spojrzeli w jego stronę, domagając się wyjaśnień. Jednak po chwili w kapsule rozległ się jakiś alarm, ratując wojownika od wymyślenia w miarę sensownej odpowiedzi.

– Co to? – zapytał od razu, chcąc odciągnąć uwagę od siebie, a zarazem był ciekawy, co się działo.

– Ktoś próbuje się z nami skontaktować – wyjaśnił od razu RM19, wstając z miejsca. – Może to Mistrz Penyu.

Wszyscy troje skierowali się w stronę pomieszczenia sterowniczego, mając nadzieję, że przypuszczenia mężczyzny były prawdziwe. A zarazem ich mentor ma dla nich dodatkowe informacje dotyczące dziwnej formy transformacji lub coś innego, równie istotnego.

RM19 nacisnął przycisk akceptacji rozmowy. Kaelas nie potrafił powstrzymać jęku rozczarowania, gdy na ekranie, zamiast twarzy Mistrza Penyu, pojawiła się twarz jakiejś około trzydziestoletniej, nieznanej mu kobiety. Miała ciemną karnację, a włosy zaplotła w tysiące maleńkich warkoczyków i każdy z nich zafarbowała na inny kolor. Nie wiedział, jak są długie, ale w tej wersji wyglądały śmiesznie.

– Witam was, kosmiczni podróżni, jestem Aine z Orjuus, planety, w której strefie wpływów się właśnie znaleźliście.

– Witam – odpowiedział natychmiast RM19 i lekko skinął głową. – Jeżeli naruszyliśmy wasze terytorium wbrew prawu, to chciałbym zaznaczyć, że nic o tym nie wiedzieliśmy.

– Ależ nie – sprostowała natychmiast i uśmiechnęła się serdecznie. – Nie musicie się obawiać. Jesteśmy bardzo gościnnym ludem. Z tego powodu, gdy zbliża się u nas organizowana dwa razy do roku maskarada, nawiązujemy kontakt z podróżnikami, którzy przelatują w pobliżu naszej planety. Z tego względu chciałabym was zaprosić na tę uroczystość, z nadzieją, że kilkudniowa przerwa w podróży nie zaważy bardzo na waszych planach.

– Chyba jednak zaważy – odparła z sarkazmem Kendappa. – Jesteśmy dość zajęci i nie mamy czasu na zabawy.

– Och. – Na twarzy kobiety pojawił się wyraz lekkiego rozczarowania, jednak uśmiech nadal na niej pozostał, jakby już wcześniej to ćwiczyła. – Oczywiście nie mogę was do niczego zmusić, podróżnicy, jednak szkoda, że chcecie opuścić tak wspaniałą uroczystość. Gdybyście jednak zmienili zdanie, to zaproszenie jest nadal aktualne. Wyślę na wasz statek dokładne dane odnośnie położenia Orjuus. Jeżeli nie będzie nam dane się więcej spotkać, to życzę wam udanej podróży.

Kobieta zniknęła z ekranu, a po chwili na komputerze obok wyświetliły się jakieś cyfry. Kaelas zrozumiał, że musiały to być dane odnośnie położenia planety, ale nie potrafił ich odczytać.

– Już z daleka widać, że to podejrzane, zastanawiam się, co robią z tymi wszystkimi naiwniakami – podsumowała Kendappa.

– Ale przecież mogą mieć taki zwyczaj. Chcą bawić się w większym gronie i… – Landarczyk przerwał w połowie zdania i od razu pożałował, że w ogóle się odezwał. Kobieta wyglądała tak, jakby znów była gotowa siłą udowodnić swoją rację.

RM19 pochylił się nad monitorem, na którym pojawiły się wcześniej cyfry. Przyjrzał im się uważnie, nienaturalnie szybko stukając w jakieś klawisze na klawiaturze, by otrzymać kolejny zestaw cyfr z jakimiś kreskami. Mapa, pomyślał Kaelas, przypominając sobie, że przyjaciel pokazywał już mu coś podobnego na początku podróży.

– To jedna z planet, na których znajduje się łza. Jest na liście Mistrza Penyu – odezwał się po chwili. Wojownik dziękował za to losowi, bo Kendappa naprawdę wyglądała groźnie i bał się, że może wcielić swoje zamiary (na pewno nieprzyjemne) w czyn. – To zmienia postać rzeczy.

Kaelas chciał powiedzieć to samo, ale wolał się nie odzywać. Obserwował, jak Alatanka marszczy brwi i kalkuluje w głowie nową sytuację.

– I tak mi się to nie podoba – stwierdziła w końcu. – Kto normalny wysyła zaproszenia do obcych statków przelatujących obok rodzinnej planety?

– Kendappo, jesteśmy blisko centrum i daleko na wschodzie, skąd możesz wiedzieć, jakie tutaj panują zwyczaje? Ci ludzie mogli nigdy nie słyszeć o Vrieskasie, więc nie mają się czego obawiać – przedstawił swoje argumenty RM19.

Kobieta westchnęła głośno i pokręciła głową, zanim powiedziała:

– Ciężko mi uwierzyć, aby nie dotarły tutaj chociażby plotki na temat Vrieskasa, szczególnie, że sam powiedziałeś, że jesteśmy blisko centrum. A on niemal obstawił barierę sondami, statkami i bazami, by móc ją dokładnie zbadać.

– Sądzisz, że to jedna z podległych planet?

– Nie, oczywiście, że nie. – Kaelasa zdziwiła pewność, z jaką to powiedziała oraz to, że RM19 przyjął to niezwykle naturalnie. – Jednak to nie znaczy, że nie może tam czyhać na nas inne niebezpieczeństwo.

– Ale może warto zaryzykować – wtrącił się Landarczyk, a przyjaciele spojrzeli na niego. – Co? Jesteśmy blisko kolejnej łzy i głupio byłoby nie spróbować. Tym bardziej, że planeta jest na liście Mistrza Penyu.

– Dobrze, lądujemy – poddała się Kendappa pod naporem spojrzenia mężczyzn. – Ale jeżeli mam rację, o wszystko będę obwiniać ciebie. A, i nie myśl, że czytanie ci przez to ucieknie.

Dźgnęła go placem w pierś, po czym wymaszerowała z pomieszczenia.

– Co ja jej zrobiłem?

– Nic – odpowiedział RM19, wciskając kolejne klawisze i obserwując wskazania przynajmniej na trzech monitorach. – Nie mówiła tego na poważnie.

– O czytaniu? – zapytał Kaelas z nadzieją, wiedząc, że przy przyjacielu nie musi się hamować. Mężczyzna parsknął.

– Nie, o tym mówiła poważnie – sprostował, widząc skwaszoną minę wojownika. – Nie miała już kontrargumentów, gdy i ty stanąłeś przeciw niej. A nie przywykła do tego, że się jej nie słucha. A ciebie na pewno wolałaby mieć po swojej stronie.

– Dlaczego?

– Sam sobie odpowiedz. Lądujemy za dziesięć minut, możesz jej przekazać.

Kaelas niechętnie odwrócił się na pięcie i wymaszerował z pomieszczenia, zostawiając RM19 w swoim królestwie.

~ * ~

Kaelas zastanawiał się co prawda, co zastaną po wylądowaniu i jak w rzeczywistości zostaną przyjęci przez tubylców. Jednak to, co zastał, przeszło jego wszelkie oczekiwania.

Gdy kapsuła zbliżyła się do atmosfery, mieszkańcy Orjuus ponownie nawiązali kontakt i podali RM19 dokładne dane odnośnie miejsca lądowania, które okazało się wielkim lądowiskiem pełnym najróżniejszych statków kosmicznych. Kaelas musiał stwierdzić, że ich prezentował się najgorzej na tle pozostałych, gdyż był najbardziej wysłużony, a na dodatek spotkanie z deszczem meteorytów też zrobiło swoje.

Gdy zeszli na stały grunt (nie omieszkując zabrać ze sobą broni), z zainteresowaniem przyglądał się dziwnym kształtom innych statków i wysiadającym z niektórych ludziom, aż do chwili, gdy podeszła do nich młoda dziewczyna. Wtedy cała reszta chwilowo przestała mieć znacznie.

Miała identyczny kolor skóry jak kobieta, która rozmawiała z nimi na statku. Włosy także zaplotła w warkoczyki i ozdobiła kolorowymi koralikami, ale nie pofarbowała ich na wszystkie barwy tęczy, a ograniczyła się do błękitów i zieleni.

Nie mógł odmówić jej urody, a na dodatek świetnie potrafiła ją prezentować. Nie była wysoka, zwiewna suknia, którą miała na sobie, uwydatniała jej kobiece kształty przy każdym kroku. Na dodatek założona była tylko na jedno ramię i odkrywała prawą pierś. Kaelas starał się zbytnio na nią nie gapić i skupić się na twarzy dziewczyny, ale  nie szło mu najlepiej. Nawet wściekły wyraz twarzy Kendappy nie podziałał jak kubeł zimnej wody.

– Witam was, podróżni – zaczęła słodkim, melodyjnym głosem. – Cieszę się, że postanowiliście przyjąć nasze zaproszenie i wziąć udział w maskaradzie. Nazywam się Naomi i będę waszą przewodniczką pierwszego dnia, jeżeli spełnicie warunki niezbędne, by przepuścić was do miasta.

– A nie mówiłam – powiedziała Kendappa.

– To nic wielkiego – odparła, uśmiechając się serdecznie. – Już wyjaśniam w czym rzecz. Chodzi o to, że nasza władczyni życzy sobie, aby w maskaradzie uczestniczyły tylko małżeństwa lub narzeczeństwa. Taki jej kaprys, gdyż lubi patrzeć na szczęśliwe, kochające się pary, które dobrze bawią się pod jej dachem.

– To dobrze, że akurat spełniamy ten warunek – wtrącił się RM19, zanim pozostali zdążyli cokolwiek powiedzieć. – Kendappa i Kaelas są narzeczeństwem, ostatnio nawet całkiem poważnie myślą o zalegalizowaniu związku.

Oboje spojrzeli na przyjaciela. Alatanka zmrużyła oczy, jakby miała ochotę złapać w sidła swą zdobycz, ale zarazem kryło się za tym coś jeszcze, czego wojownik nie potrafił zidentyfikować. Landarczyk spojrzał na niego ze zdziwieniem i poczuł, że się rumieni. Starał się to ukryć, ale miał świadomość, że bezskutecznie. RM19 tylko się uśmiechał zadowolony z siebie.

– To wspaniale! – zawołała z entuzjazmem Naoimi, klaszcząc w dłonie, jakby w ogóle nie zauważyła dziwnego zachowania nowo przybyłych. – W mieście jest wiele miejsc, w których będziecie mogli się pobrać. Za każdym razem mnóstwo par korzysta z ołtarzy, świątyń i innych.

– Wyznajecie tu innych bogów? – zapytała Kendappa, a Kaelas zastanawiał się, czy chociaż raz nie mogłaby się powstrzymać od drążenia tego tematu.

– Mamy tu dowolność wiary, głównie z racji tak wielu gości. Dlatego staramy się każdemu dogodzić – wyjaśniła, a promienny uśmiech nie znikał z jej twarzy.

– A inne warunki? I czy ja mogę wejść do miasta skoro jestem sam? – dopytywał się RM19.

– To był główny i najważniejszy, odsyłamy z powrotem tych, którzy go nie spełniają. Otrzymacie od nas zakwaterowanie w hotelu, wyżywienie, stroje i inne niezbędne rzeczy. Prosimy tylko byście ubierali się zgodnie z zasadami tu panującymi i nie nosili przy sobie broni – dodała, wskazując na miecz Kaelasa. Najwyraźniej nie dostrzegła ani sztyletów Kendappy, ani pistoletu RM19. – Wyznajemy tu ideę pokoju, nie chcemy niepotrzebnych nieporozumień czy rozlewu krwi. A pan jak najbardziej może zostać! Nie śmiałabym rozdzielać zapewne grupy zżytych ze sobą przyjaciół. I kto inny byłby świadkiem na ślubie? Sądzę, że do balu znajdzie pan partnerkę, z wyjątkiem par gościmy tu wiele towarzyszących im osób i pilotów. Jakieś jeszcze pytania, czy resztę możemy wyjaśnić sobie po drodze?

– Statek… – zaczął RM19, zanim Naoimi przerwała mu swoim świergoczącym głosem:

– Zostanie tutaj pod stałą kontrolą. Nasi specjaliści się nim nieco zajmą, bo widzę, że wiele przeszliście, zanim dotarliście na Orjuus. Idziemy?

Dziewczyna ruszyła, a przyjaciele podążyli za nią. Kaelas zauważył, że wokół było więcej takich grup. Kendappa szepnęła coś półgębkiem do RM19, ale Landarczyk, zafascynowany otoczeniem, nie zrozumiał jej. RM19 tylko wzruszył ramionami i lekko się uśmiechnął, po czym zrównał krok z przewodniczką i zaczął zadawać jej pytania na temat planety i miasta. Naoimi odpowiadała wyczerpująco i z entuzjazmem. Wojownik zastanawiał się, co czeka ich na Orjuus.

~ * ~

Stary mężczyzna podniósł głowę, gdy usłyszał, że ktoś wchodzi do jego prywatnego gabinetu. Już chciał nawrzeszczeć na idiotę, który zakłócał mu spokój, mimo jego wyraźnego zakazu, ale zaniechał tego, gdy zobaczył, że nie ma do czynienia z żadnym ze swych mnichów, a kimś zupełnie innym.

– Miło cię widzieć, moja droga – odezwał się do starej kobiety opatulonej w grube futra, która przekroczyła próg pomieszczenia. Jej się tutaj wcale nie spodziewał.

– Dawno się nie widzieliśmy, Nien Sử – rzekła, siadając na krześle naprzeciwko niego. – Myślałam, że będziesz chciał poznać rozwiązanie.

– To uczniowie Penyu, którym sprzyja sam Kaio, co miałoby się nie udać. Na dodatek ty też zaliczasz się do ich opiekunów.

Kobieta machnęła ręką, jakby chciała odpędzić tę natrętną myśl od siebie.

– Moim faworytem jest twój uczeń, myślałam, że o tym wiesz. Najsilniejszy człowiek północy, któremu błogosławiłam przy narodzinach. Na dodatek przeszedł jedną z twoich prób bez naszej pomocy. Tych dwoje Landarczyków nie dorasta mu do pięt, ale Kaio ma na to rozwiązanie. Jego plan jest już niemal kompletny. Ostatecznie nawet Yasha postanowił się wtrącić, mimo że zwykle stał na uboczu i jedynie się przyglądał. Będzie czekał na młodego księcia u wrót wieży na Alovlu.

– Ech – westchnął Nien Sử. – Przez tysiąclecia kosmosowi zagrażały dużo gorsze niebezpieczeństwa, ale Kaio uparł się na Vrieskasa. On nic mu nie zrobił! – krzyknął, gdyż emocje wzięły w nim górę.

– Wiesz, jaki jest drażliwy na punkcie niektórych planet. Bardzo lubił tę małą planetkę na granicy z zachodem, a teraz został po nich już tylko gwiezdny pył. Chyba to ostatecznie sprawiło, że obudził Legendarnego Wojownika. I nie wiem, czy wiesz, ale kiedyś się spotkali. Vrieskas nie przypadł mu do gustu.

– Jak widać wybitne jednostki zawsze są potępiane – prychnął. – Co porabia ta banda Penyu?

– Jednak cię interesują?

Kobieta uśmiechnęła się, przyglądając mu się uważnie.

– Zostałem w to mimowolnie wplątany. A Penyu może się wypchać. Nie dość, że bezczelnie poinformował mnie, że ta banda tu przybędzie, zamiast zapytać, czy mogą, to i tak nie mógłbym odmówić. Pewnie, gdy to wszystko się skończy, to on zajmie miejsce po Shirasagim. O, na początku jeszcze się trochę załamie, twierdząc, że tak bardzo przywiązał się do tego Landarczyka i traktował go… no, może nie jak syna, ale coś w tym stylu.

– Gdybym miała możliwość, głosowałabym na ciebie. Zresztą, Kaio od dawna zastanawia się nad zapełnieniem tej luki, bo południem nikt się już nie interesuje, a Penyu bardzo się do niego przywiązał.

– Jeżeli chcesz znać moje zdanie, to tylko pomagał temu bęcwałowatemu poprzedniemu Legendarnemu Wojownikowi, twierdząc, że nadal ma w pamięci swego syna. Zresztą, od początku wiedział, co się z nim stanie, a i tak się zgodził, więc nie ma prawa do narzekań. Gdybym wiedział, że to będzie tak rokować w oczach Kaio w przyszłości, to sam bym się zgodził. Ale kto wtedy mógł wiedzieć, że wszystko tak się skończy.

Oboje milczeli przez chwilę. Przeszłość nadal wywoływała bolesne wspomnienia, mimo że minęło już tak wiele lat.

– Dziś wylądowali na Orjuus – odpowiedziała kobieta na wcześniejsze pytanie.

– Jakie jest prawdopodobieństwo, że skończą jak reszta? Pewnie żadne i wrócą jako bohaterowie. Penyu specjalnie wybrał im takie planety?

– Ascot podążył ich śladem. Stwierdził, że chce mieć wszystko na oku, ale mogę się założyć, że wtrąci swoje trzy grosze.

– Wiesz, jak poprawić mi humor, Asharo. Jeszcze nie wszystko stracone. Jeżeli nie naprawią błędów z Debesu, nawet Kaio ich nie przepuści. A ona to wyjątkowo trudny przeciwnik.

Nien Sử nalał czerwonego wina do dwóch kielichów i jeden podał kobiecie. Przyjęła go z wdzięcznością, a uśmiech nie znikał z jej twarzy.

~ * ~

Oto i pierwszy rozdział nowej sagi. Jak tak sobie o niej myślę, to wydaje mi się, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Ostatnio znów się wciągnęłam w granie w Dragon Age, więc chwilowo pisanie odeszło na dalszy plan, ale na szczęście przedwczoraj napisałam ostatni rozdział o Orjuus, więc nie jest źle, bo zapasy starczą mi do listopada :)