Rozdział 69: Noc bestii

Śmierć nie jest złem, a jedynie prawem obowiązującym cały rodzaj ludzki.

Seneka Młodszy

Ladvarian nie wiedział, jak długo stał na tarasie, obserwując miasto, jednak powoli zaczynało już zmierzchać. Dzień nareszcie dobiegał upragnionego końca. Nagle zorientował się, że ktoś zbliża się do niego. Odwrócił się niechętnie i dostrzegł idącą ku niemu Evolet. Jego nastrój pogorszył się jeszcze bardziej. Chciał być sam, w tym momencie nikt by go nie zrozumiał, a już na pewno nie ona. Może tylko jedna osoba nosząca w sercu to samo pragnienie.

– Dlaczego stoisz tu samotnie, mój książę? – zapytała. – Zabawa jeszcze trwa, a nie powiesz mi, że kilka tańców zmęczyło tak wielkiego wojownika.

– Musiałem zaczerpnąć świeżego powietrza – odpowiedział. – Zaraz przyjdę – spróbował ją spławić, jednak jak na złość księżniczka tylko się do niego przybliżyła.

– Będziemy dzisiaj mieli piękną, bezchmurną noc – stwierdziła, spoglądając w niebo. – Potem możemy wybrać się na spacer przy blasku twego upragnionego księżyca i gwiazd.

– Tak, na pewno będzie miło – mruknął, nie odwracając się w jej stronę. – Szkoda tylko, że Falonar nie może go zobaczyć.

– Falonar?! – powtórzyła, a złowroga nuta w głosie księżniczki kazała mu na nią spojrzeć .

Zmarszczyła brwi, jej oczy momentalnie stały się białe, wesołe iskierki zastąpił gniew. Bez dwóch zdań była wściekła i to bardzo. Ladvarian nie potrafił jednak odgadnąć przyczyny takiego zachowania, bo przecież nic nie powiedział.

– Czy zawsze temat musi schodzić na niego? – ciągnęła dalej Evolet. – Mam już go serdecznie dość!

– To mój przyjaciel, nie wiem, czemu się tak złościsz – odpowiedział chłodno.

– Właśnie zastanawiam się, czy tylko przyjaciel.

Po tej insynuacji na policzkach Ladvariana mimowolnie pojawiły się rumieńce. Miał nadzieję, ze Evolet nic nie dostrzegła, ale jednak się pomylił.

– Czyli miałam rację? – prychnęła, zaciskając dłonie w pięści. – Myślałam, że to tylko on, ale jak widać, jesteście tacy sami. Pewnie twoje zimne zachowanie wobec mnie brało się stąd, że teraz wolisz mężczyzn, tak? Pewnie nieźle się zabawiacie w trakcie waszych wspólnych podróży.

– Evolet, nie mów o rzeczach, o których nie masz pojęcia – zripostował, za bardzo podnosząc głos.

– Spójrz na siebie. I lepiej ochłoń, bo to cię donikąd nie doprowadzi. Nie chcę cię już dzisiaj widzieć – stwierdziła wyniośle i odwróciła się na pięcie.

– I dobrze – rzucił z ironią w jej stronę, jednak w tym samym momencie do głowy wpadł mu nowy pomysł. – Ty mu to zrobiłaś, ty wywołałaś tę chorobę.

– Nie wiem, o czym mówisz, Ladvarianie – powiedziała, nie odwracając się w jego stronę, po czym zniknęła wewnątrz pałacu.

Mimo to pewność, że to ona za tym stała, pozostała, bo jak inaczej miałby to wytłumaczyć. Pewnie dlatego bez problemów zgodziła się na uczestnictwo Falonara w Bevrore Blomkool, bo wiedziała, że nigdy się na przyjęciu nie pojawi. Dobrze odegrała swoją rolę i przez chwilę Ladvarian dał się nabrać, głupio wierząc, że wszystko może się jakoś ułożyć. Teraz żałował, że cały dzień poświęcił księżniczce, a nie przyjacielowi.

Wściekły zeskoczył z tarasu. Jedyna droga odwrotu prowadziła przez salę, w której bawili się ludzie, a nie chciał narażać się na towarzystwo któregokolwiek z nich, a już w szczególności ponownie wpaść na Evolet. Dlatego wybrał drugą opcję, gdyż znajdował się na pierwszym piętrze i wiedział, że nic sobie nie zrobi.

Pewnie wylądował na ziemi, zastanawiając się, co ma teraz ze sobą zrobić. Z chęcią poszedłby do pokoju Falonara i dowiedział się o samopoczucie przyjaciela, jednak z drugiej strony do pojawienia księżyca nie pozostało wiele czasu, a kursowanie co po chwilę tam i z powrotem było pozbawione sensu. Dlatego postanowił, że najpierw zobaczy satelitę Yaskas, a potem o wszystkim opowie Falonarowi.

Skierował swoje kroki w stronę miasta, chcąc opuścić teren pałacu. Szwendał się bez celu po ulicach stolicy, nie spotykając na swej drodze nikogo. Wydawało się to dziwne i niemal niemożliwe w tak ruchliwym i pełnym życia mieście, ale teraz na pewno wszyscy świętowali we własnych domach lub na wielu oficjalnych przyjęciach.

Czasem docierały do Ladvariana śmiechy i strzępy rozmów, jednak nie zatrzymywał się dłużej, by im się przysłuchać. Chciał znaleźć się jak najdalej od wszelkiej ludzkości. W głębi czuł, że natura go wzywała, jakaś jego do tej pory uśpiona część domagała się wolności, przestrzeni. Wydawało mu się to niemal absurdalne, bo na Yaskas nie istniało coś takiego jak natura czy przestrzeń, planeta była jedną wielką aglomeracją.

Mimo to starał się oddalić od gęstych zabudowań i centrum stolicy, od pałacu i trwającej wewnątrz zabawy. Nawet nie wiedział, kiedy nogi zabrały go niedaleko krańca miasta. Marsz trwał na pewno kilka godzin i Ladvarian postanowił na chwilę przystanąć, szczególnie, że czekał go jeszcze powrót. Przykucnął przy krawężniku i spojrzał na granatowe niebo. Zainstalowane wokół oświetlenie sprawiało, że nie było ono tak wyraźne jak chociażby na Landare, ale mimo to potrafił dostrzec nieliczne, migające gwiazdy.

Zimny wiatr targał mu włosy, a także gnał mknące po nieboskłonie chmury. Niecierpliwie spoglądał w górę, zastanawiając się, kiedy nastąpi ten ważny moment. I właśnie wtedy ciemna kurtyna rozstąpiła się i na scenę wkroczyła srebrna tarcza księżyca w pełni. Jej blask przeszywał go do głębi, wnikając w każdy atom ciała. Docierał na samo dno serca i duszy wojownika.

Nagle wszystko się zmieniło. Przestało mieć znaczenie to, gdzie się znajdował, czy obchody Bevrore Blomkool. Liczył się tylko księżyc. Jego zew. Usłyszany po raz pierwszy. Tak czuły, a zarazem brutalny. Wzywał księcia wojowników, by poprowadził swój lud, by stanął na czele armii najgroźniejszych bestii we wszechświecie.

W jednej chwili zrozumiał, dlaczego przodkowie tak go czcili. W tym doznaniu było niemal coś boskiego. Nie wyobrażał sobie momentu, gdy nastanie dzień, a jasne oblicze zniknie z nieboskłonu. Jednak najpierw miał przed sobą całą, długą noc. Nastał jego czas. Czas bestii.

Nagle Ladvariana zalała fala niewyobrażalnego bólu, miał wrażenie, iż jego ciało zaraz eksploduje. Wstrząsnęły nim konwulsje, głowa sama odchyliła się do tyłu, a z gardła wyrwał się krzyk.

Mięśnie zaczęły się rozrastać i zmieniać swoje położenie, jakby reguły anatomii w ogóle przestały je obowiązywać. Kości łamały się z głośnym trzaskiem, by zmienić swój układ i połączyć się na nowo. Skóra porastała białym futrem.

Po chwili poznał największą tajemnicę swego ludu i wiedział, że nie spocznie, póki nie wykorzysta jej na swoją korzyść. A także złamał granicę własnej wytrzymałości, gdyż moc, którą czuł w sobie, była nie do opisania. Pulsowała w nim olbrzymia, złowieszcza potęga, pragnąca zemsty i zadośćuczynienia za wszystkie doznane krzywdy.

Ladvarian zdawał sobie sprawę, że jego ciało było olbrzymie, a mimo to potrafił poruszać się swobodnie, a nawet z pewną gracją. Pod skórą prężyły się potężne mięśnie, a całe ciało porastało białe futro z ciemnymi pręgami. Mógł z łatwością stać zarówno na dwóch nogach, zakończonych zdeformowanymi stopami, po części ludzkimi, po części zwierzęcymi, z ostrymi pazurami, ale także na czterech łapach. Nie przeszkadzały mu wtedy ostre szpony, wyrastające z dłoni.

Rozwarł szczęki, ukazując ostre niczym sztylety, ociekające śliną kły i ryknął do księżyca pieśń dziękczynną za to, że w końcu pozwolono mu przełamać ostatnie bariery.

Z chęcią zapolowałby i przelał krew swoich wrogów, jednak wiedział, że na razie nie może tego zrobić. Było jeszcze za wcześnie, by pokazać wszystkim, kim naprawdę był. Musiał poczekać, aż srebrny glob ponownie zniknie z nieboskłonu, a on wróci do swej ludzkiej formy, tak słabej w porównaniu z nieograniczonymi możliwościami bestii.

Skierował się w stronę obrzeży miasta, wierząc, że tam znajdzie spokój w trakcie tej błogosławionej nocy. Żałował, że nie może tego doznania dzielić z Falonarem, we dwoje byliby niepokonani i wtedy miałby się czym zająć. Ryknął jeszcze raz, dając upust swej radości i zastanawiając się, czy po drodze nie spotka jakiegoś zbłąkanego człowieka, który będzie mógł posłużyć bestii za pożywienie.

~ * ~

Evolet kątem oka zobaczyła szybko zbliżających się w jej stronę ludzi taty. Była w trakcie żegnania swoich gości, a po wyrazach ich twarzy stwierdziła, że nie mieli dla niej dobrych wieści. Zastanawiała się tylko, co tak ważnego mogło się stać, że przychodzili z tym do niej. Ludzie, którzy w trakcie Bevrore Blomkool mieli pilnować porządku, powinni sami wszystko rozwiązać, a nie zrzucać to na jej głowę. Nie znosiła zajmować się tak poważnymi sprawami. Po to byli generałowie, dowódcy i ostatecznie tata. Jednak najwyraźniej skoro jego nie było na miejscu, ubzdurali sobie, że to do niej mają przyjść.

Pożegnała się uprzejmie z jednym z Radnych z BS88C, którego imię wyleciało jej z głowy, gdyż składało się ze zlepek liter i cyfr połączonych ze sobą bez ładu i składu. Kto widział, aby nadawać tak beznadziejne imiona? I gdzie potem miejsce na jakąkolwiek romantyczność, czy zdrabnianie ich? Potem znudzonym wzrokiem spojrzała na ludzi taty.

– Księżniczko Evolet, mamy poważny problem – powiedział jeden z nich, kłaniając się nisko. Kojarzyła go z wyglądu, ale jego funkcja, nie mówiąc o imieniu, wyleciała jej z głowy już dawno.

– Jaki? – zachęciła go do dalszych wyjaśnień, starając się w towarzystwie tylu gości robić dobrą minę do złej gry.

– Na obrzeżach miasta nie wiadomo skąd pojawił się olbrzymi potwór, który zabił już dwoje naszych ludzi oddelegowanych, by pilnować głównej drogi wylotowej – zrelacjonował pospiesznie.

– I? – zirytowała się Evolet. Tak jak się spodziewała, był to kolejny banał, który tylko niepotrzebnie zabierał jej czas. – Może to zwierzę uciekło jakiejś grupie cyrkowej. Wyślij więcej ludzi i zabijcie go. Co to za problem? Nie sądzisz chyba, że sama mam się tym zająć?

– N-nie, oczywiście, że nie, księżniczko – jęknął i wzdrygnął na widok jej oczu zmieniających barwę na białą. – Jednak… Jednak ten potwór… zwierz, ponoć jest w nim coś dziwnego.

W jednej chwili wszyscy obecni w pomieszczeniu poczuli przeszywające zimno. Nie dający spokoju Evolet natręt w jednej chwili znieruchomiał, niezdolny do tego, by poruszyć chociażby najmniejszym palcem. Widziała przerażenie w jego oczach i cieszyła się z tego. Niech wie, gdzie jego miejsce i komu niepotrzebnie zawraca głowę.

– Mówiłam już, że nic mnie to nie interesuje. To wina tych idiotów, że dali się zabić. Nie sądzisz chyba, że zamknę granice z tak błahego powodu?

– Jakiś problem, księżniczko? – odezwał się generał, który składał jej życzenia podczas przyjęcia, szybko podchodząc do kobiety.

– Ci idioci nie potrafią poradzić sobie z jednym zwierzem – zwróciła się do niego uprzejmie. – Na dodatek niszczą mi dzisiejsze przyjęcie.

– Niezwłocznie zajmę się tym, księżniczko. Nie musisz sobie niczym zawracać głowy – powiedział generał. – Idziemy! – zwrócił się władczo do przybyłych.

– Generale! – zawołała za nim Evolet. – Chciałabym dostać skórę tej bestii. Zrobię sobie z niej futro.

– Oczywiście, księżniczko.

Opuścili komnatę i po chwili lodowata atmosfera zniknęła. Evolet uśmiechnęła się słodko do kolejnego gościa, by się z nim pożegnać.

~ * ~

Ladvarian obiecał sobie, że nie będzie polować, by nie zwracać na siebie uwagi, jednak nie potrafił się powstrzymać, gdy do jego nozdrzy dotarł zapach dwójki ludzi. Przyczaił się i jednego z nich zabił błyskawicznie, zanim zdołali zorientować się, że coś im grozi. Drugi zdążył poinformować kogoś o całej sytuacji, ale to sprawiło, że nie dał rady wyciągnąć broni i zginął niewiele po swym towarzyszu. Wiedział, że oboje byli ludźmi Vrieskasa, więc tym bardziej cieszył się ze swego małego polowania.

Delektował się ich mięsem. Miał przed sobą długą noc i jakoś musiał wykorzystać ten czas. A bestia domagała się pożywienia, dlatego musiał jej je zapewnić.

Jednak nie spodziewał się, że to ściągnie na niego dalsze problemy. Niedługo po tamtym zdarzeniu na miejscu pojawiła się znacznie większa grupa ludzi w srebrnych kombinezonach. Ci byli przygotowani do walki, jednak nie byli przygotowani na spotkanie z bestią. Dzięki temu miał nad nimi ogromną przewagę. Zaczynała się zabawa, której wynik mógł być tylko jeden.

Widział, że sporo z nich już szykowało laserowe pistolety, dlatego musiał być ostrożny. Potęga bestii mogła okazać się niewystarczająca w starciu z tak śmiercionośną, a zarazem dystansową bronią. Skrył się w cieniu budynku i czekał na ruch przeciwnika. Miał świadomość, że jeszcze go nie dostrzegli, czuł strach, który ich powoli ogarniał. Może i generał dowodzący tą grupą stanowił wyjątek, ale to tylko kwestia czasu, niebawem i on dołączy do reszty, a strach będzie ostatnim uczuciem, jakie zazna przed śmiercią.

Bestia podkradła się do nich najbliżej, jak mogła, po czym napięła potężne mięśnie i skoczyła do ataku w sam środek grupy. Jednym ciosem łapy powaliła przynajmniej troje napastników. Ostre pazury z łatwością przebijały się przez srebrne kombinezony, mimo że z założenia materiał miał być niezniszczalny.

Tygrysołak poczuł świeżą krew, parującą w mroźnym powietrzu, i zawył z uciechy. Napastnicy znajdujący się najbliżej niego wpadli w popłoch, nie wiedząc, co się stało, inni próbowali wziąć się w garść i zaatakować. Niektórzy odkładali laserową broń, by przez przypadek nie trafić towarzyszy. Tylko generał zdawał się zachowywać pełen spokój, wyjął zza pasa nieduży, ostry sierp i czekał, aż bestia zbliży się do niego.

Jednak tygrysołak za bardzo się nim nie przejmował, na początek powalając trupem jego towarzyszy, przede wszystkim tych z pistoletami. Generał starał się zachować dystans, nie zwracając uwagi na nawoływania i wrzaski agonii swoich ludzi. Bestia widziała w nim dobrego przeciwnika, wiedział, że nie należy się zbliżać, gdyż sam narazi się oberwanie pazurami lub odgryzienie połowy szyi.

Nie minęło dużo czasu, gdy pole walki stało się krwawą masakrą. Wszędzie leżały ciała, większość uszkodzonych, kąpiące się w szkarłatnej krwi, która tylko wyostrzała zmysły bestii i wzywała do dalszej rzezi.

Wtedy spojrzał na generała swoimi granatowymi oczami, w których nie było nawet cienia litości. Naskoczył na niego, jednak tamten zdołał szybciej wykonać unik. Po jego ruchach z łatwością zorientował się, że udało mu się tego dokonać tylko cudem i wszystko zawdzięczał własnemu szczęściu. Mężczyzna zamachnął się sierpem, jednak bestia była na to przygotowana. Uniknęła ciosu, który zapewne i tak nic poważnego, by jej nie zrobił, i zatopiła łapę w brzuchu przeciwnika. Tamten jęknął, gdy zorientował się, że to już koniec, że nadszedł jego czas i przegrał ten pojedynek.

Tygrysołak wydział ostatnie iskry życia dogasające w oczach generała i czuł wielką radość z tego powodu. Stanął między trupami i ryknął do księżyca. To była najlepsza noc w jego życiu.

~ * ~

Evolet nie spodziewała się, że ktoś jeszcze ośmieli się zakłócić jej spokój, ale pomyliła się. Najwyraźniej Bevrore Blomkool w tym roku zakończyła noc potwora. Jeden z generałów dobijał się do jej pokoi, gdy kładła się spać, domagając się natychmiastowego widzenia. Na początku nie chciała go wpuścić, jednak potem przemogła się, by zorientować się, na kogo powinna donieść tacie przy kolejnej rozmowie. Jednak okazało się, że sprawa rzeczywiście była poważna, poprzednia grupa wysłana, by zabić bestię została pokonana, przy życiu nie pozostał nikt.

Teraz stała przy masakrycznym polu rzezi, bo inaczej tego nazwać nie potrafiła, zastanawiając się, co tu się rozegrało. Ciała ludzi taty porozrzucane były na wszystkie strony, od razu rzucało się w oczy, że niektóre z nich posłużyły jako pożywienie dla potwora.

Kątem oka zobaczyła, że wielu z mężczyzn jej towarzyszących wzdryga się na ten widok i odwraca wzrok, nie potrafiąc tego znieść, inni oddalali się od gruby, by zwrócić dzisiejszą kolację na poboczu drogi. Gardziła nimi wszystkimi za słabość, którą okazywali. I to publicznie oraz w jej obecności. Nie rozumiała, jak tata mógł przyjmować w swe szeregi takich niedołęgów i słabeuszy. Żałowała przy tym, że akurat, gdy coś się działo, jego nie było, na dodatek Paragasa też. Wtedy nie musiałaby być narażona na kontakt z tymi wszystkimi kretynami.

Jeden rzut oka wystarczył, by zorientować się, że potwora od jakiegoś czasu już tu nie było. Może gdyby udało im się przybyć wcześniej?, przemknęło jej przez myśl. Jednak po chwili się zreflektowała, z takimi idiotami było to niemożliwe i graniczyło z cudem. A tak bardzo chciała zobaczyć to coś, co do tego doprowadziło. Tym bardziej, że żadna z grup cyrkowych nie zgłosiła zaginięcia zwierzęcia i sama w ostatnich dniach nie widziała takiego, który potrafiłby to zrobić. Ale mimo to widziała tę masakrę, co znaczyło, że ktoś musiał tego dokonać i nie był to człowiek. Ciekawość wzięła w niej górę i za wszelką cenę postanowiła złapać potwora.

– Postawcie wszystkich w najwyższy stan gotowości, ale nie mówcie nic ludności cywilnej. Nie ma powodu ich niepokoić, skoro ten zwierz do tej pory nie wdarł się do żadnego domu – oznajmiła stanowczo.

– Tak jest, księżniczko – odpowiedział głównodowodzący.

– I macie go znaleźć, bo inaczej mój ojciec dowie się o waszej niekompetencji i wymierzy wam stosowne kary. Chcę mieć tego potwora.

– Tak jest – odpowiedział jej chór głosów.

Zapanował rozgardiasz, gdy dowódcy zaczynali wydawać rozkazy. Ludzie rozbiegali się w wyznaczonych kierunkach, w większości, ciesząc się, że nie muszą dłużej przebywać przy zwłokach swych towarzyszy.

Evolet spojrzała w jasną tarczę księżyca, zastanawiając się nad tym, czy jej ojciec rzeczywiście nie miał racji. Czy właśnie to nie kryło się za prawem, które od lat próbowała złamać.

– Księżniczko, powinnaś udać się do pałacu. Twoje bezpieczeństwo jest najważniejsze – zwrócił się do niej jeden z generałów. – Nie powinnaś w ogóle tu przychodzić i tego oglądać.

– Mogę robić to, co mi się podoba. Powiedz im, że chcę go mieć żywego. Daję wam czas do świtu, potem nie ma sensu dłużej szukać.

– Do świtu? Księżniczko, nie sądzisz chyba, że potem ten potwór wyparuje?

– Właśnie tak sądzę, a twoja bezczelność nie przejdzie bez echa – odparła, odwracając się plecami od zdezorientowanego generała. Zostało im niewiele godzin i obawiała się, że uda mu się ich przechytrzyć. Jednak nie miała zamiaru odpuścić. Złapie swego tygrysa w klatkę i nigdy już go nie wypuści. Będzie od niej całkowicie zależny tak, jak powinno być.

W oddali rozległ się ryk bestii, a Evolet uśmiechnęła się szeroko. Czas zapolować.

~ * ~

Jest to już przedostatni rozdział tej sagi, którą swoją drogą bardzo lubię.

Z weną i chęciami na szczęście nie jest tak źle, gdy siedzi się przy otwartym oknie i wieje wiatr. Na szczęście Orjuus nie jest planetą, na której panują upały, bo chyba nie lubiłabym tamtych rozdziałów jak tych o Mua Dong, a może nawet bardziej. Chwilowo uzupełniłam zapasy, które starczą mi do połowy października, więc nie jest źle.

Wszystkie zaległości nadrobię do jutra włącznie, czyli innymi słowy pewnie jutro.