Rozdział 70: Zaręczyny

Ludzkie łzy to z jed­nej stro­ny wy­raz og­ro­mu cier­pienia, lecz z dru­giej także ul­ga. Ra­zem z łza­mi wypływa cier­pienie, by zro­bić miej­sce na nową, ko­lejną falę bólu. Inaczej ból przes­tałby się w nim mieścić

Dorota Terakowska

Falonar w osłupieniu przyglądał się wiadomości przysłanej mu dziś rano. Nie wiedział, co ma o tym myśleć, a tych kilka zdań całkowicie mu się nie podobało. Wezwanie przez samą Evolet do jej prywatnych pokoi mogło świadczyć tylko o najgorszym. Nie wiedział jednak, pod co miałby to podpiąć. Czyżby Ladvarian coś zrobił? Chciał z nim to wyjaśnić, ale nigdzie nie mógł znaleźć przyjaciela. A może całe to pomaganie było jedną wielką grą, która miała ostatecznie zdemaskować Landarczyka?

Nieważne, co o tym myślał, i tak musiał iść. Nie wykonanie rozkazu księżniczki, bo inaczej tego nazwać nie potrafił, gdyż wiadomość nie brzmiała jak prośba, mogłoby się źle skończyć nie tylko dla niego, ale także dla Ladvariana. Ostatecznie jej nikt i nigdy nie odmawiał. Do tego przywykła i bezwzględnie karała wszystkich nieposłusznych.

O wyznaczonej godzinie stanął pod drzwiami prowadzonymi do jej prywatnych komnat, do których wszelki wstęp był surowo zabroniony, chyba że sama Evolet życzyła sobie obecności kogoś, kogo pochwalał Vrieskas. Falonar zapukał do drzwi, dziwiąc się trochę, że po drodze tutaj nie napotkał na żadnego z ludzi tyrana. Pałac wyglądał tak, jakby przez jedną noc całkiem opustoszał. Nie podobało mu się to i powodowało jakiś nieznany lęk, którego nie potrafił określić. Mimo wszystko coś musiało być nie tak.

Po chwili drzwi podniosły się i Falonar mógł przekroczyć próg pokoju. Mimo absurdalności, w jakiej urządzono pomieszczenie, w oczy rzucała się jedynie postać Evolet siedzącej przy niewielkim stoliku i popijającej czarną kawę z porcelanowej filiżanki. W białej sukni wyglądała jak lodowa rzeźba przedstawiająca jakąś piękną, ale zarazem okrutną boginię.

Landarczyk stanął w odpowiedniej odległości i pokłonił się, chociaż z chęcią splunąłby jej w twarz.

– Wzywałaś mnie, księżniczko Evolet.

– Przecież wiem – powiedziała lekceważąco, odwracając głowę w jego stronę.

Falonar nie potrafił zrozumieć, jak Evolet mogła cieszyć się tak wielkim uwielbieniem. Przecież niemożliwością było, aby wszyscy skakali wokół niej tylko dlatego, że to córka Vrieskasa. Jednak w takim razie, dlaczego nikt wcześniej nie dostrzegł tej pogardy, która malowała się na jej twarzy, gdy patrzyła na niego, oczu pełnych złośliwej satysfakcji? W tamtej chwili określenie piękna nigdy nie przyszłoby mu na myśl.

Zawinęła wokół palca kosmyk włosów i obserwowała go. Landarczyk miał wrażenie, że tylko czekała, aż on zabierze głos, a ona będzie mogła go za to zganić. Jednak jej wyczekujące spojrzenie nie robiło na nim większego wrażenia. Evolet go wezwała i to ona pierwsza powinna wyjaśnić mu, co było tego powodem. A jeżeli chciała, by milczeli tak przez kilka godzin, to miał zamiar wytrwać i nie dać jej złośliwej satysfakcji.

– Nie sądzisz, że powinieneś zacząć od gratulacji, Landarczyku – powiedziała, uśmiechając się przebiegle.

– Obawiam się, że nie rozumiem, księżniczko – odparł, zastanawiając się, co miała na myśli.

– A ja sądzę, że doskonale wiesz. Och – teatralnie zasłoniła usta dłonią – chyba że nic ci nie powiedział. To takie przykre, biorąc pod uwagę wasze zażyłe stosunki – zakończyła, przesadnie akcentując ostatnie wyrazy.

Falonar miał przeczucie, że ta rozmowa do niczego dobrego nie doprowadzi. Jej insynuacja była aż nazbyt oczywista i zastanawiał się, jak w ogóle wpadła na ten pomysł. Po chwili, jakby od niechcenia, pomachała lewą dłonią. I wtedy dostrzegł to, co powinien był zobaczyć od razu. Na serdecznym palcu pobłyskiwał pierścionek ozdobiony niedużym oczkiem. Niby niewielka błyskotka, ale mówiła wszystko.

Mężczyzna miał wrażenie, że grunt zniknął spod jego stóp, że spadał, mimo że cały czas miał przed sobą uśmiechającą się Evolet. Wiedział, że wyraz triumfu na jej twarzy zapamięta do końca życia. Będzie go prześladować w najgorszych koszmarach. Starał się zachować spokój i powagę przynajmniej z zewnątrz, jednak nie potrafił zrozumieć, kiedy Ladvarian wpadł na ten niedorzeczny pomysł, by się jej oświadczyć. I czyżby to, co zrobił pierwszego dnia po pobycie na Yaskas, było jedynie nic nieznaczącym epizodem, chwilową zachcianką, by zobaczyć, jak to jest? Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ona doskonale wiedziała, co działo się w jego wnętrzu.

– Och, czyżby ci jednak o niczym nie powiedział? – rzekła, zgrywając niewiniątko, jednak Falonar nie dał nabrać się na jej sztuczki.

– Ale jak…? Kiedy? – wyjąkał, zanim zdołał się powstrzymać.

Oczy Evolet zabłysły w podnieceniu, a na twarzy pojawiła się mściwa satysfakcja. Zrozumiał, że popełnił błąd.

– Jak śmiesz zwracać się do mnie bez tytułu! Co ty sobie w ogóle myślisz?

Nagle Falonar poczuł, że w pomieszczeniu zrobiło się niesamowicie zimno, a na dodatek olbrzymia siła pchnęła go w tył. Bez trudu zrozumiał, że to ostatnie było pokazem siły Evolet. O jej zdolnościach krążyły jedynie legendy. Vrieskas nigdy nie pozwolił córce się szkolić, gdyż była zbyt słaba fizycznie, aby w pełni rozwinąć swój dar. Do tej pory Landarczyk sądził, że posiadała jedynie minimalne umiejętności i dlatego nikt o nich nie mówił. Teraz na własnej skórze przekonał się, że były to jedynie kłamstwa lub niedopowiedzenie. Może i nie dorównywała swemu ojcu, ale nie należało jej lekceważyć.

Wyprostował się, by ponownie jej nie urazić, jednak w duchu życzył jej jak najgorzej. Pouczył, że jego ręce i nogi krępują jakieś niewidzialne łańcuchy. Teraz nawet gdyby chciał i tak nie mógł nic zrobić. Stał się jej więźniem.

– Wybacz mi, księżniczko – powiedział z udawaną pokorą, ale to nie wystarczyło, by go puściła.

– Nie mam zamiaru, gdyż jesteś tylko marnym plugastwem – rzekła, upijając łyk kawy. Falonar chciał zacisnąć pięści, by jakoś powstrzymać złość, jednak nie mógł ruszyć palcami. Pozostało mu tylko zaciskanie ust i milczenie. – Wysłuchasz tego, co mam ci do powiedzenia i zastosujesz się do tego, gdyż wśród ludzi taty jesteś nikim i mogę robić z tobą to, na co mam ochotę.

– Jak sobie życzysz, księżniczko – wycedził, pragnąć, by w końcu go stąd wypuściła. Nie chciał już nigdy więcej widzieć jej na oczy.

– Nie obchodzi mnie twoja orientacja – zaczęła. – Rób sobie, co ci się podobam wśród sobie równych czy jeszcze gorszych śmieci. Mimo że wiedziałam, to przymykałam na to oko, ale posunąłeś się za daleko. Właściwie mogłabym zrozumieć, że szukaliście nawzajem swego towarzystwa w długich podróżach, w końcu seks jest czymś normalnym.

– To nie tak… – wtrącił się Falonar.

– Milcz, gdy ja mówię! – krzyknęła.

Landarczyk poczuł silne uderzenie w policzek. Wiedział, że zostanie mu czerwony ślad. Mimo to nie mógł znieść bzdur, które mówiła Evolet.

– Ale z tym już koniec. Zawsze wydawało mi się, że odrobina rozumu gnieździ się w twojej głowie, skoro zdołałeś całkiem sporo osiągnąć, jak na swój poziom, ale najwyraźniej się pomyliłam. Czy w swych erotycznych fantazjach kiedykolwiek pomyślałeś o tym, że to twój książę? Ostatni przedstawiciel królewskiej linii na waszej planecie, jedyna osoba, która może dalej przekazać tę krew? Chyba nie, co? Gdy cofniemy się do podstaw biologii, staje się jasne, że do przetrwania gatunku mężczyźnie potrzebna jest kobieta, nie drugi mężczyzna. Nie uważasz?

– Na pewno nie taka jak ty – wtrącił, nie potrafiąc się powstrzymać.

Po chwili poczuł jak niewidzialne, ostre szpony rozdrapały mu skórę na policzku. Zacisnął zęby, by przy niej nie syknąć z bólu. Strumyczki krwi spływały mu na kombinezon i nawet nie mógł podnieść ręki, by je otrzeć.

– Nagle ci się na pyskowanie wzięło? W głębi ducha wiesz, że mam rację. Możesz teraz zaprzeczać, lecz to nic nie da. Nadszedł koniec tej farsy. To ja wygrałam nasze małe starcie i najwyższy czas pogodzić się z porażką. Zgarnęłam wszystko, ty zostaniesz z niczym. Niedługo pewnie oboje wrócicie na Landare i tam twoje i Ladvariana drogi na zawsze się rozejdą. Zrezygnujesz z funkcji jego przybocznego. Pozwalam ci nawet wybrać, co chcesz zrobić. Możesz dalej służyć tacie, zostając przydzielonym do jakiegoś innego dowódcy, lub zakończyć służbę i zamieszkać na tej twojej marnej planetce.

– Co z Ladvarianem?

Evolet uśmiechnęła się i zjadła jedno bananowe ciasteczko.

– Nie powinno cię to już obchodzić, ale mogę ci powiedzieć. Tata zezwolił na ten ślub, rozmawiałam z nim dziś rano. Odbędzie się on za kilka miesięcy, gdy wszystko zostanie przygotowane. Tym samym Ladvarian zakończy służbę. Pewnie nie będzie chciał zrezygnować z rządów nad tą swoją planetką, ale może z czasem uda mi się go namówić, by jednak zamieszkał tu. Na Yaskas ma znacznie większe perspektywy.

Falonar słuchał Evolet, jednak miał wrażenie, że jej słowa dochodziły do niego jakby przez mgłę. Na początku myślał, że kłamie, ale przecież nie posunęłaby się aż tak daleko w tak istotnej sprawie, gdyż wcześniej czy później prawda wyszłaby na jaw.

– Możesz już iść – odprawiła go machnięciem ręki, zwalniając krępujące mężczyznę łańcuchy. – A spróbuj postąpić inaczej, to przekonam tatę, by wydał nakaz egzekucji, w końcu powód zawsze się znajdzie.

Falonar już jej nie słuchał i bez słowa wyszedł z pomieszczenia. Miał wrażenie, że błądzi jak przez mgłę, wracając do swojego pokoju. Nie wiedział, jak w ogóle udało mu się do niego trafić. Nie rejestrował nic, co działo się wokół niego.

Gdy tylko znalazł się we własnych czterech ścianach, przyklęknął przy łóżku, z całych sił wbijając palce w poduszkę, aż zrobiły się w niej dziury. Próbował się powstrzymać, jednak łzy same napłynęły z oczu. Z ust wydobył się szloch. Starał się go zdławić, ale nie potrafił. To wszystko przerosło go i nie potrafił już normalnie funkcjonować. Ukrył głowę w poduszce, łkając żałośnie.

Miał wrażenie, że jego serce rozdarto na pół, a potem znów na pół i znów, i znów, i znów, aż zostały z niego jedynie maleńkie drobinki. Dlaczego Ladvarian zrobił mu coś takiego? Dlaczego nie potrafił powiedzieć mu tego wprost? Zaczął unikać jego towarzystwa i myślał, że wszystko samo się ułoży? Przecież byli przyjaciółmi.

Najgorsze, że nie potrafił zapomnieć tamtego pocałunku, który zainicjował Ladvarian. Ekstazy, namiętności i pożądania z niego płynących, ale przede wszystkim szczerości. Czuł, że było to prawdziwe, że każdemu z nich na nim zależało, że to coś dla nich znaczyło. A teraz miał przyjąć do wiadomości, że co to było? Zemsta? Pokazanie, że już nic dla niego nie znaczy, że tak naprawdę jedynie się nim bawi?

Falonar płakał w ciemnościach, dochodząc do wniosku, że został sam. Nie miał już nikogo, do kogo mógłby się zwrócić po poradę czy pociechę. Człowiek, którego miał za swego największego przyjaciela, zdradził go. Matka nie żyła, odeszła, zostawiając go samego z pewnością, że sobie poradzi. Ale nie poradził sobie, przeliczyła się w tej ocenie. Tęsknił za jej ciepłymi ramionami, słowem zawsze podnoszącym na duchu, po prostu za domem, który tak bardzo chciałby znów mieć.

W tamtej chwili nie pogardziłby także towarzystwem Kaelasa. Nie przepadali za sobą, ale byli braćmi, rodziną. Jednak on spełniał teraz własne przeznaczenie z daleka od strefy panowania Vrieskasa. Odzyskał wolność i zapewne cieszył się z niej. W głębi serca tęsknił za nim i z chęcią przekonałby się, jak bardzo się zmienił, ile zyskał w ciągu tego roku rozłąki.

Gdzieś tam w odległej strefie wschodniej była jeszcze Gipsówka. Jednak dostanie się do niej graniczyło z cudem. Nikt ponownie nie wysłałby go na Berkayu, a na dodatek nie wiedział, czy mieszkańcy bez wpływu Mistrza Penyu nie posunęliby się dalej niż groźne spojrzenia i komentarze za plecami.

Przykro mi, mamo, obiecałem ci, że będę jego tarczą, że za wszelką cenę nie pozwolę, by ostatniemu królewskiemu potomku stało się coś złego, ale nie mogę dotrzymać tego słowa, które ci dałem. Proszę, wybacz mi, że złamałem przysięgę wojownika, jak widać nigdy nie byłem godzien tego miana.

~ * ~

Po kilku godzinach spędzonych w swoim pokoju Falonar postanowił przejść się w zimnym powietrzu Yaskas. Cztery ściany zaczynały go przytłaczać i miał wrażenie, że tylko potęgowały podły nastrój, w jakim się znalazł. Na dodatek nie chciał na razie spotkać się z Ladvarianem, a istniało prawdopodobieństwo, że w każdej chwili mógłby przyjść go odwiedzić. Chociażby po to, by zapytać się o jego samopoczucie, skoro nie był skłonny poinformować go o swoich planach. Serce ponownie ścisnęła niewidzialna pięść bólu, gdy przypomniał sobie, jak traktował go książę, gdy się rozchorował.

Przemierzał korytarze pałacu, próbując wyrzucić te wszystkie myśli z głowy. Chciałby ponownie znaleźć się na Landare, przejść się po kamiennych równinach i chociażby przez chwilę czuć się tak, jakby gdzieś pasował. Zapomnieć o wszystkim, co go spotkało i wyobrazić sobie, że znów był dzieckiem. Pełnym nadziei i nieświadomym tego, co czeka go w dorosłym życiu. Tyle że jemu przyszło bardzo szybko dorosnąć.

Skręcając w kolejny korytarz, ze zdziwieniem zorientował się, że on także był pusty, jak wszystkie poprzednie, które mijał. Rozum podpowiadał mu, że coś było nie w porządku, szczególnie, że w ciągu dnia po pałacu kręciło się mnóstwo ludzi, głównie żołnierzy Vrieskasa. Przecież jedno skrzydło budynku zostało przeznaczone na główną bazę dowodzenie, a pracowało się w niej dwadzieścia cztery godziny na dobę w razie, gdyby wydarzyło się coś, co wymagałoby natychmiastowej interwencji.

Możliwość, że wydarzyło się coś niespodziewanego, co wezwałoby wszystkich na miejsce zdarzenia, od razu wyrzucił z głowy. Było to bardzo mało prawdopodobne i nikt nie zwołałby wtedy wszystkich ludzi. Na dodatek musieliby ogłosić jakiś alarm i Falonar także miałby obowiązek stawić się na wezwanie.

Wtedy w oddali dostrzegł osobę, której nie spodziewał się już nigdy zobaczyć. W jakimś stopniu jej widok nieco rozpogodził nastrój Landarczyka. Chociaż pewnie coś z tym wspólnego miała poza, w jakiej stał Jabra. Nieruchomo, na jednej nodze, stopę drugiej opierał na kolanie tej wyprostowanej, ręce trzymał na biodrach, a oczy miał zamknięte, jakby nad czymś intensywnie rozmyślał lub medytował.

– Wszystko w porządku? – zagadnął Falonar, zastanawiając się, dlaczego w ogóle się odezwał, skoro chciał być sam.

Jabra powoli otworzył oczy, powieki rozchodziły mu się na boki niczym kurtyna, a jego twarz rozjaśnił szeroki i szczery uśmiech.

– Witam bohatera – powiedział, ale nadal stał na jednej nodze, jakby sprawiało mu to jakąś przyjemność. – Widzę, że i tobie udało się uniknąć losu tych wszystkich nieszczęśników.

Falonar zmarszczył brwi, nic nie rozumiejąc. Zawadiacki ton mężczyzny sprawiał, że nie mógł mówić o czymś naprawdę strasznym, ale jego słowa mu się nie spodobały. Czyżby coś się wydarzyło? Tylko co skoro Yaskas uchodziło za najbezpieczniejszą i najspokojniejszą planetę na północy. Głównie przez wzgląd na Vrieskasa, ale to wystarczyło.

– Nic nie wiesz? – zdziwił się Jabra. – Chociaż nie było cię także na Bevrore Blomkool. Cóż mogło się stać, że opuściłeś tak wspaniałe święto?

– Chyba jakiś wirus – odpowiedział wymijająco Falonar. Gdyby powiedział, że otruła go Evolet, nigdy by mu nie uwierzył, a zapewne posądził także o kłamstwo i kto wie, do czego jeszcze by to doprowadziło. – Silna gorączka nie pozwoliła mi wstać.

– To okropne! – krzyknął, gdy poniosły go emocje. – Faktycznie nawet teraz wyglądasz na jeszcze trochę chorego – stwierdził, przyglądając się uważnie twarzy Landarczyka. – Ale pewnie wojownik twojego pokroju długo bezczynnie w łóżku nie poleży, co? Szkoda, że ominęło cię świętowanie, szczególnie, że z okazji okrągłej rocznicy urodzin księżniczki wszystko było jeszcze wspanialsze. Chyba że sprawił to brak obecności wielmożnego Vrieskasa? – zadumał, jakby zwracał się sam do siebie, zapominając o obecności Falonara. – Zawsze wydawało mi się, że niespecjalnie przepada za tym świętem i mimo że tak zaciekle broni wszystkich tradycji, to wolałby ten czas spędzić samotnie. Moi przełożeni, oczywiście, uważają, że za bardzo ponosi mnie wyobraźnia, ale wiem swoje. A ty, Falonarze, mimo smutków, które spowodowało to Bevrore Blomkool, przylecisz na Yaskas na następne?

– Zależy od tego, co przyniesie przyszłość – odpowiedział.

Miał jednak wrażenie, że Jabra nie mówił wcale o chorobie, a doskonale zdawał sobie sprawę, że zaszło coś jeszcze, co tak zniszczyło jego dobre samopoczucie. Bez dwóch zdań był to dobry obserwator i zapewne świetny strateg, którego należałoby się obawiać w każdej bitwie.

– Powiesz mi, co się wydarzyło? – zapytał z zaciekawieniem Falonar, chcąc zejść z tematu dotyczącego jego osoby.

– Oczywiście – zgodził się Jabra, w końcu stając na obu nogach. – Zakładam, że wybierałeś się na spacer, więc po co masz się rozczarować przy wyjściu, gdy sam mogę ci wszystko opowiedzieć. W nocy na obrzeżach stolicy pojawił się jakiś potwór, sami nie wiemy, co to takiego mogło być. Jasnym jest jednak, że nie uciekł żadnej trupie cyrkowej, bo już to dokładnie sprawdziliśmy. Wydaje mi się, że księżniczka się czegoś domyśla, może nawet wie, ale nie podzieliła się tym z nikim. Trochę żałuję, bo może to rzuciłoby więcej światła na całą tę tajemniczą sprawę, może udałoby nam się znaleźć rozwiązanie.

Westchnął teatralnie i ruszył wzdłuż korytarza, a Falonar podążył razem z nim.

– Potwór zabił sporo naszych ludzi, ponoć z pierwszej grupy, wysłanej z generałem Drantim na czele została krwawa miazga, cieszę się, że tego nie widziałem. Właśnie wtedy księżniczka Evolet zmobilizowała niemal wszystkie siły i wysłała ich na poszukiwania potwora. Z jakiś względów koniecznie chciała dostać go żywego. Dała czas do świtu, twierdząc, że potem bestia zaprzestanie ataków. I właśnie to nie daje mi spokoju, bo nie pomyliła się. Odkąd wstało słońce, na ulicach panuje spokój, mieszkańcy o niczym się nie dowiedzieli i rozpoczęli kolejny, normalny dzień. Potwór wyparował, jakby nigdy go nie było.

– Czyli go nie złapano? – zapytał Falonar ciekawy tego, co to mogło być. Yaskas było klejnotem cywilizacji, nie posiadało dzikich terenów, więc pojawienie się potwora graniczyło z cudem.

– Nikt z ludzi wielmożnego Vrieskasa tego nie dokonał, jednak księżniczka wróciła do pałacu dość późno i od razu zarządziła zamknięcie wrót aż do zmierzchu. Nikt nie może wejść ani wyjść. Nie wiem, może udało jej się czegoś dokonać, jednak milczy. Może powiadomiła o wszystkim wielmożnego Vrieskasa? Nie mam pojęcia. Jednak wieść o potworze rozniosła się, w końcu sporo ludzi zginęło. I nieważne, czy księżniczka coś zrobiła, czy też nie, dla mieszkańców stała się bohaterką, a tę noc nazywają nocą bestii.

– W takim razie dlaczego zamknęła pałac?

– Nie znasz jej, co? Zapewne w ten sposób chciała ukarać tych, którym nie udało się nic zrobić. Księżniczka Evolet jest dla nas niczym klejnot, jednak nie przepada za ludźmi swego ojca. A gdy na Yaskas nie ma ani wielmożnego Vrieskasa, co ostatnio stało się niemal codziennością, ani Paragasa, który nie dopuszcza do niej żadnych informacji, sam zajmując się wszystkim, to ona rządzi według własnego uznania.

Falonara na samą myśl o tym przeszedł dreszcz. Evolet była okrutna i perfidna. Cieszył się, że na Yaskas przybywa tylko czasami, nie zniósłby tego, gdyby jego los zależał od niej. Z tego względu cieszył się, że Paragas niemal nigdy nie opuszczał stolicy. Nie myślał tak o nim, ale teraz wydawało mu się to swego rodzaju błogosławieństwem.

– Tobie jednak udało się uniknąć dnia pod bramą – stwierdził Landarczyk. Postać i rola Jabry zaczynały go intrygować, a zarazem niepokoić. Sam przyznał, że nie był byle kim, więc dlaczego akurat jemu pozwolono zostać w pałacu.

– Przywilej stratega – powiedział, śmiejąc się serdecznie. – Cały czas byłem i jestem z nimi w kontakcie, ale nie musiałem się stąd ruszać. Na szczęście. Byłeś kiedyś na dachu? – zapytał po chwili.

– Nie, przecież tam są tylko ogrody księżniczki – odpowiedział zdziwiony tym pytaniem Falonar.

– Właściwie to nie tylko, ale nie wszyscy mają tam dostęp. Masz ochotę pójść? Będziemy mogli pooglądać tych nieszczęśników.

Falonar z racji, że nie wiedział, co innego mógłby robić, zgodził się na propozycję Jabry. Ruszył za nim, zastanawiając się, co stało się z Ladvarianem. Czy był razem z resztą pod bramami pałacu, próbując znaleźć lukę i dostać się do środka, czy może jego narzeczona zadbała o wszystko i jakoś go przemyciła?

~ * ~

To ostatni rozdział o księciu, kolejny zaczyna już następną, swoją drogą dość długą, sagę o Kaelasie. Chociaż może dlatego, że pojawiają się też fragmenty, w których nie występuje tamta trójka.

Czy wy też macie wrażenie, że czas leci jak oszalały? Skończyłam już miesięczne praktyki, a wydawało mi się, że niedawno je zaczynałam. A najgorsze, że gdy patrzę na kalendarz, to widzę, że została mi tylko połowa wakacji.