Rozdział 68: Bevrore Blomkool

W każdym, choćby najgorszym położeniu, znajduje się jakaś pociecha, którą w ogólnym rozrachunku dobra i zła zapisać można po stronie zysków.

Daniel Defoe

Ladvarian wstał wcześnie i po szybkim śniadaniu natychmiast udał się do pokoju Falonara. Może i w czasie Bevrore Blomkool przypadały urodziny Evolet, ale nie miał zamiaru tego dnia rezygnować z towarzystwa przyjaciela, mimo że ona za nim nie przepadała. Liczył na to, że będzie zajęta innymi gośćmi i na trochę odczepi się od niego, dając mu więcej wytchnienia i swobody. Zresztą wczoraj nie sprzeciwiła się, gdy wspomniał o uczestnictwie Falonara w zabawie.

Zapukał do drzwi i wszedł do środka, nie czekając na zaproszenie. Przyjaciel nigdy się na niego za to nie obrażał, więc nie widział problemu. Sądził, że będzie czekać na niego już gotowy do wyjścia, dlatego zdziwił się, że nadal leżał w łóżku. To było do niego niepodobne, zważywszy na ich harmonogram dnia. Zawsze wstawali wcześniej, by potrenować jeszcze przed śniadaniem, a z czasem stało się to codziennością, niezmiennym elementem każdego poranka. Bo po co marnować cenne godziny, gdy można je spożytkować pożyteczniej.

Podszedł do przyjaciela i lekko potrząsnął jego ramieniem, próbując go obudzić. Wtedy dostrzegł coś, co mu się nie spodobało. Falonar leżał skulony i przykryty pod samą brodę, ale jego twarz mógł zobaczyć bez trudu. Była cała rozpalona, a po skroni spływały krople potu. Włosy przy czole miał mokre i posklejane. Oddychał nierówno i rzęził przy tym nieprzyjemnie. Najbardziej zdziwiło go jednak to, że wczoraj wszystko było w porządku. Co prawda widzieli się tylko przelotnie, gdy mówił mu, że przyjdzie rano, ale nie dostrzegł żadnych z tych objawów. Zaniepokoiło go to.

Zwiększył nawiew świeżego powietrza, by przewietrzyć nieco pokój, bo miał wrażenie, że duszność wręcz go przytłaczała. Żałował, że nie było w nim okna, ale z drugiej strony chłód panujący na dworze mógłby zaszkodzić Falonarowi, a tak sam ustawił odpowiednią temperaturę. Następnie wziął namoczony zimną wodą ręcznik i położył go na czole przyjaciela, mając nadzieję, że to trochę zbije wysoką gorączkę. Usiadł na krześle przy łóżku, patrząc na niego z troską.

Po kilkunastu minutach Falonar powoli otworzył oczy. Były szkliste i załzawione, co również świadczyło o chorobie, która opanowała jego organizm. Półprzytomnie spojrzał na Ladvariana, jakby do końca nie zdawał sobie sprawy, gdzie był ani co się działo.

– No tak, dzisiaj Bevrore Blomkool – wychrypiał, po czym zaczął nieprzyjemnie kaszleć. – Daj mi pięć minut.

Próbował wstać, ale książę ponownie pchnął go na łóżko. Zauważył, że pierś wojownika także była rozpalona i spocona.

– Dzisiaj nigdzie się nie ruszasz – oznajmił stanowczo.

Zmienił mu okład na czole, a drugim, zimnym ręcznikiem otarł pierś.

– Nic mi nie jest… – próbował protestować Falonar, ale jego słowa przerwał kolejny atak kaszlu.

– Właśnie widzę – odrzekł z ironią. – Nie mam zamiaru pozwolić ci wstać, więc nawet nie próbuj. Chociażbym miał tu warować przez cały dzień.

– Już widzę twój zapał przy tym siedzeniu – zakpił, ale posłusznie nie próbował więcej wstawać. – Zbieraj się lepiej, nie po to znosiłeś jej kaprysy przez te kilka dni, by teraz przegapić Bevrore Blomkool.

– Nigdzie się nie wybieram – zaprotestował Ladvarian, a na twarzy Falonara pojawił się nikły uśmiech.

– Przecież nie umieram, byś musiał tu cały dzień czuwać – powiedział, oddychając ciężko po każdym słowie. – To tylko jakiś wirus, przejdzie mi. Wolałem, gdy się tak nie przejmowałeś.

– Tobą zawsze się przejmowałem – mruknął tak cicho, że ledwo dał się odróżnić poszczególne słowa.

– Obiecuję, że nigdzie się dzisiaj stąd nie ruszę – rzekł po chwili milczenia Falonar. – Słowo wojownika.

– Przyślę tu kogoś, by cię zbadał – poddał się Ladvarian. – I wpadnę wieczorem, gdy ten cyrk już się skończy, a do tego czasu masz się poczuć lepiej, bo to miejsce już działa mi na nerwy.

– Oczywiście. W takim razie jutro wylot – powiedział i ponownie zakaszlał.

– Najwcześniej pojutrze. Spróbuj się jeszcze przespać.

Falonar nieznacznie kiwnął głową i ulokował się w wygodniejszej pozycji. Ladvarian czule odgarnął mu z czoła spocone włosy i ostatni raz zmienił okład. Delikatnie pogładził go po lekko zarośniętym policzku, zastanawiając się, czy dobrze robi. Wolałby siedzieć tutaj, niż znów być skazanym na nudne towarzystwo Evolet. A do wzejścia księżyca pozostawało jeszcze wiele godzin. Później mógłby wyjść z pałacu, by zobaczyć, dlaczego satelita był tak ważny dla jego rasy. Jednak przyjaciel nie pozwoliłby mu na to i zaczął namawiać do uczestnictwa w święcie. Westchnął zrezygnowany. Wstał i wyszedł z pokoju, przy drzwiach odwracając się i spoglądając jeszcze raz na Falonara. Najpierw musiał powiadomić jakiegoś medyka, a potem spotkać się z księżniczką.

~ * ~

Ladvarian w ponurym nastroju wszedł do komnaty, w której miały odbyć się wszystkie uroczystości. Było to ogromne pomieszczenie, ulokowane na pierwszym piętrze, ponieważ ciągnęło się w górę na kilka pięter. Gdzie się nie obejrzał, wszystko miało kolor zielony – ściany, sufit, z którego zwisały cztery pokaźne, kryształowe żyrandole. Według Landarczyka głównie pełniły funkcję ozdoby, gdyż na ścianach także znajdowały się lampy dające dużo więcej światła. Cieszył się, że jedyny wyjątek stanowiła podłoga wyłożona jakimiś czarnymi płytami, bo inaczej oszalałby od nadmiaru zieleni. Zastanawiał się, czy ten kolor miał związek z obchodzonym świętem, czy brał się tylko z kaprysu Evolet. Jednak wolał nikogo nie pytać i ten aspekt pozostawić niewyjaśniony.

W całym pomieszczeniu rozstawiono setki mniejszych, góra ośmioosobowych stolików wykonanych z brązu, co w połączeniu z barwą ścian wyglądało, jakby znalazł się wewnątrz jakiegoś lasu lub czegoś w tym stylu. Na każdym blacie postawiono wazon z bukietem świeżych kwiatów, zapewne pochodzących z ogrodu Evolet i wyhodowanych specjalnie na tę okazję.

Ladvarian stanął niedaleko wejścia i zastanawiał się, co zrobić. Księżniczka powiedziała mu, że tutaj ma przyjść, nie dała dalszych instrukcji odnośnie tego, gdzie chociażby miałaby usiąść, a wątpił, by mógł wybrać sobie miejsce losowo.

Jednakże jego wybawienie nie kazało mu długo czekać. Zobaczył jej smukłą i wysoką postać zmierzającą w jego kierunku. Wyróżniała się na tle zgromadzonych ludzi zarówno wzrostem jak i urodą. Zresztą na Yaskas nikt nie mógł się z nią równać.

Włosy związała luźno z tyłu głowy, przez co nadal okalały jej twarz niczym jakaś jasna poświata. Promienny uśmiech i radosne błyski w oczach rozświetlały jej zazwyczaj poważną twarz. Miała na sobie zwiewną, zieloną, sięgającą kostek suknię  z długim rozcięciem z boku. Prawdopodobnie była to najskromniejsza sukienka w tej sali, jednak ona wyglądała w niej niczym królowa. Dopiero dziś ujrzał w niej tę dawną Evolet, kobietę, w której zakochał się lata temu, najpiękniejszy klejnot kosmosu, przy którym wszystko inne bladło. W tamtym momencie ona była jedynym słońcem wszechświata.

– Wyglądasz prześlicznie – powiedział zamiast przywitania Ladvarian, ze zgrozą orientując się, ze założyła wysokie buty i wyglądał przy niej na jeszcze niższego.

– Dziękuję – zaszczebiotała radośnie. – Falonara nie ma? – zapytała, ale bez trudu wyczuł w jej głosie nutę chłodu, która momentalnie sprowadziła go na ziemię.

– Rozchorował się.

– Szkoda – mruknęła, ale wiedział, że kłamała. Miał wrażenie, że cała ta sytuacja była jej bardzo na rękę.

Poprowadziła Ladvariana do jednego ze stolików w centrum pomieszczenia i posadziła go obok siebie. Resztę miejsc zajmowali jej najbliżsi przyjaciele, w tym tylko jedna Yaskaskanka. Książę był tym zdziwiony, ale po dłuższej obserwacji ludzi zajmujących swoje miejsca doszedł do wniosku, że rdzenni Yaskaskanie stanowią niewielki odsetek na tle całości. W oczy przede wszystkim rzucali się generałowie i dowódcy Vrieskasa przez wzgląd na obowiązek noszenia srebrnych kombinezonów, którzy przybyli wraz ze swymi współmałżonkami i partnerami. I to oni dominowali. Dostrzegł też kilkunastu delegatów z innych planet. Nieraz słyszał o tym, że Yaskaskanie to rasa bliska wymarcia, lecz dopiero teraz zobaczył to na własne oczy. Nie miał też pewności, że w żyłach tych, których widział, płynie czysta krew. Zawsze wydawało mu się, że Landarczycy powoli wymierają, przez co zmuszeni są krzyżować się z innymi, ale to przeszło wszelkie jego wyobrażenia. Gdyby Yaskaskanie nie byli rasą tak długowieczną, zniknęli by z wszechświata w przeciągu kilku pokoleń.

– Dziękuję wszystkim za przybycie – zabrała głos Evolet, gdy cała sala się już zapełniła. Rozmowy momentalnie ucichły i wszystkie pary oczu skierowały się w stronę pięknej księżniczki. – Tatuś, pomimo wszelkich starań, niestety, nie mógł przybyć, gdyż pilne sprawy zatrzymały go w strefie zachodniej. Nie chcę wdawać się w szczegóły, ponieważ dziś jest dzień zabawy, nie pracy. Prosił mnie, bym w jego imieniu przekazała wam, byście dobrze się bawili. Dziś mija 2894 rocznica jego panowania i zapoczątkowania wielkiego dzieła zjednoczenia całego kosmosu, by wszystkie rasy były sobie równe i żyło im się jak najlepiej, na tym samym, wysokim poziomie. Z każdym rokiem przybywa zjednoczonych planet i mamy nadzieję, że za kilka lat wśród nas będziemy mogli gościć także naszych braci ze strefy południowej. Co dnia wszyscy ciężko pracujemy, by osiągnąć ten cel, dlatego dziś nadszedł czas zabawy i odpoczynku. Dlatego bawcie się i świętujcie, a w nocy pojawi się księżyc, byśmy w jego świetle mogli zakończyć ten wspaniały dzień – zakończyła z uśmiechem.

Po chwili w całym pomieszczeniu rozległy się głośne oklaski i wiwaty. Ladvarian zastanawiał się, ile z tego ma związek ze słowami Evolet, a ile nawiązywało do samej jej osoby, do tego, że przepiękna księżniczka prawdopodobnie po raz pierwszy odezwała się do nich.

Po chwili ze swego miejsca wstał któryś z generałów i podszedł do Evolet. Ladvarian znał go jedynie z widzenia, więc wiedział, że był to jeden z bliskich i zaufanych ludzi Vrieskasa. Można by powiedzieć, że pełnił funkcję jego lewej ręki.

– Księżniczko – zaczął, kłaniając się jej nisko. – Zanim oficjalnie rozpoczniemy dzisiejsze święto, chciałbym w imieniu wszystkich tu zgromadzonych złożyć ci najserdeczniejsze życzenia z okazji twych dwa tysiące pięćsetnych urodzin. Cieszymy się, że od tak dawna jesteś z nami i co roku zaszczycasz nas swą obecnością. Jesteś dla nas niczym słońce, które rozświetla nam nasze szare dni, szczególnie, gdy wielmożnego Vrieskasa nie ma w domu. Życzymy ci, aby wiodło ci się w życiu jak najlepiej i byś w przyszłości dumnie nosiła tytuł cesarzowej, kreując losy naszym potomkom. Wszystkiego najlepszego, księżniczko Evolet! – zakończył, ponownie jej się kłaniając.

– Dziękuję, generale Dranti – odpowiedziała, obdarzając go promiennym uśmiechem. – Dziękuję wam wszystkim. A teraz pora na oficjalne rozpoczęcie Bevrore Blomkool.

Klasnęła w dłonie i w tej samej chwili do pomieszczenia wjechała olbrzymia kładka na kółkach, którą ciągnęło sześciu postawnych mężczyzn. Jednak to to, co znajdowało się na niej, najbardziej rzucało się w oczy. A był to olbrzymi brokuł. Pomijając jego wymiary, wyglądał całkiem zwyczajnie. Jeden gruby głąb, który w majestatyczny sposób rozgałęział się na kilkaset mniejszych i kończył zielonym kwieciem. W całej sali rozległy się głośne oklaski. Ladvarian dołączył do wiwatujących, ale nie wiedział, dlaczego oni wszyscy tak postępują, co było tak nadzwyczajnego (pomijając wielkość) w tym warzywie?

Nagle obok brokuły znalazło się może z dwudziestu służących. Dwoje kroiło, reszta zanosiła talerze z kawałkiem warzywa do każdego z gości. Pierwsza swój przydział, oczywiście, otrzymała Evolet. W tym samym czasie zaczęto rozdawać także inne dania.

– Co jest takiego nadzwyczajnego w brokułach? – zapytał szeptem księżniczkę, gdy skończono już obsługiwać ich stolik. Jednak jeden z przyjaciół kobiety musiał usłyszeć jego pytanie, gdyż patrzył na Landarczyka z wyraźną pogardą.

– Och, jesteś taki uroczy, mój książę – odpowiedziała Evolet, chichocząc wesoło, co bardziej zdenerwowało Ladvariana. Mogła tak do niego mówić, gdy byli sami, ale nie w otoczeniu swoich przyjaciół. – Taka jest tradycja, a z tradycjami się nie dyskutuje, tatuś bardzo ją ceni i szanuje, więc musi być niezwykle ważna – zakończyła, nie odpowiadając na pytanie.

– Przez cały rok w olbrzymiej szklarni pod miastem lub może raczej powinna powiedzieć w mieście, bo stolica już niemal całkiem ją pochłonęła, hodowany jest brokuł – powiedziała druga Yaskaskanka. Ladvarian odwrócił głowę w jej stronę, słuchając uważnie. – Ogrodnicy muszą używać do tego jakiś specjalnych nasion, bo inaczej nie wyrósłby tak ogromny. W każdym razie przyjęło się, że wielmożny Vrieskas przy blasku wschodzącego słońca, zwiastującego nadejście Bevrore Blomkool, sadzi ziarno. W tym roku musiała zrobić to nasza Evolet. W ciągu tego roku roślina wzrasta pod opieką sztabu ogrodników, by dzień przed świętem zostać ściętą i dostarczoną do kuchni w celu ugotowania. Chciałabym kiedyś zobaczyć, jak oni to robią, ale Evolet nie była ciekawa i w dzieciństwie nigdy nie szpiegowałyśmy kucharzy – dodała ze śmiechem.

– A dlaczego akurat brokuł? – upierał się przy swoim Ladvarian.

– A dlaczego nie? – odparła Yaskaskanka. – Może dlatego, że wynaleziono tylko nasiona olbrzymich brokułów? Tak po prostu jest, a wielmożny Vrieskas ceni tę tradycję nade wszystko.

– Chcesz powiedzieć, że wielmożny Vrieskas sam ją wprowadził?

– Nie wiem, sam go zapytaj. Widzisz, w historii Yaskas istnieje wielka biała plama. Odkąd planetą włada cesarz wszechświata, kronikarze dokładnie opisywali, co działo się w tym czasie, jednak nic nie wiadomo o tym, co było wcześniej.

– To chyba nie jest możliwe – stwierdził Ladvarian. – Zawsze coś wiadomo, nie można zatrzeć wszystkiego.

Temat rozmowy bardzo go zaciekawił i miał nadzieję, że Yaskaskanka lubi o tym mówić. Już i tak wszystko wskazywało na to, że tych wydarzeń nie uważa za nudne, jak to robiła Evolet.

– I tu cię zdziwię, książę Ladvarianie, bo właśnie można. Wielmożny Vrieskas jest najstarszym mieszkańcem Yaskas, co już można uznać za dziwne, bo jest on mężczyzną w kwiecie wieku. Nie mamy starców, nie mamy nikogo, kto pamiętałby czasy, zanim cesarz zasiadł na tronie, a należy pamiętać, że to on rozpoczął jednoczenie wszechświata, więc nadal pozostaje pytanie, co robili jego przodkowie? Co doprowadziło do wymarcia naszej rasy? Dlaczego nikt nie pamięta zapoczątkowania Bevrore Blomkool? A przede wszystkim, czyje mogiły znajdują się w podziemiach pałacu, bo nigdy nie uwierzę, że MC31 to imię jakiejś Yaskaskanki. Gdy weźmiemy pod uwagę pierwszy zawarty sojusz, z BS88C, możemy wywnioskować…

– Yvaine, możesz już przestać – wtrąciła się niezadowolona Evolet. – Ladvarian nie jest zainteresowany twoim gadaniem.

Landarczyk chciał zaprzeczyć, ale ostatecznie postanowił się nie odzywać. Księżniczka była zła, a takim zachowaniem mógłby jeszcze bardziej zepsuć jej humor i zapewne i tak nie dowiedziałby się nic więcej.

– Na dodatek marnujesz tylko czas, badając historię Yaskas. Znasz ją, a ta mniej istotna reszta na pewno zawarta jest w którejś z tych starych, rozpadających się, nie nadających do czytania ksiąg.

– Które zostały już dawno przeniesione na dyski pamięci – szepnęła pod nosem Yvaine. Na jej szczęście Evolet nie dosłyszała tych słów z powodu panującego wokół rozgardiaszu.

– Tatuś na pewno wie, co się wtedy działo i jak widać nie miało tam miejsca nic interesującego, bo uczylibyśmy się o tym. Zapytaj go, jeżeli tak bardzo cię to dręczy, ale nie zawracaj mi głowy. I dzisiaj nie będziesz już więcej mówić na ten temat. Czas na zabawę, nie przynudzanie.

Yvaine westchnęła cicho, natomiast głośno powiedziała:

– Jak sobie życzysz, Evolet.

Ladvarian mógłby przysiąc, że albo próbowała już rozmawiać z Vrieskasem i nie zdobyła satysfakcjonujących odpowiedzi, albo doprowadzenie do spotkania z nim było zwyczajnie niemożliwe. Każdy wiedział, że był to jeden z najbardziej zajętych ludzi we wszechświecie, a skoro nie znalazł czasu, by przybyć na święto, które tak cenił, i urodziny swojej jedynej córki, to na pewno nie znalazłby go dla innej małolaty, próbującej wyciągnąć na światło dzienne rzeczy, które on starał się zatuszować.

Jednak zastanawiał się dlaczego. Co takiego mogły kryć te białe plamy, że Vrieskas za wszelką cenę starał się nie dopuścić, by ujrzały światło dzienne? Jak wcześniej była Yaskas, jaką mroczną tajemnicę mogła kryć? Coś musiało być na rzeczy i ciekawiło go, czy młoda historyczka kiedykolwiek wykryje prawdę. W duchu trzymał za nią kciuki i miał nadzieję, że jeszcze uda im się porozmawiać, bo z chęcią dowiedziałby się znacznie więcej. Może właśnie w tym ukryty był klucz do pokonania Vrieskasa.

~ * ~

Dzień mijał Ladvarianowi powoli, mimo licznych zaplanowanych atrakcji. Myślami ciągle uciekał do leżącego w swoim pokoju chorego Falonara i miał wrażenie, że Evolet zdawała sobie z tego sprawę. Patrzył na artystów wykonujących swe pokazy, jadł to, co przed nim postawiono, ale niewiele z tego docierało do jego mózgu i kolejnego dnia nie byłby w stanie powtórzyć wszystkiego, co zobaczył. Najbardziej w głowie utkwił mu widok tortu urodzinowego, ale tylko przez jego ogrom, dokładność szczegółów, z jakimi został wykonany i liczbę płonących na nim świeczek. Evolet zdmuchnęła tylko jedną, symbolicznie, reszta wypaliła się do końca. Yaskaskanka poinformowała go, że zostały wykonane ze specjalnego, topiącego się niczym wosk, ale jadalnego tworzywa, by nie mieć problemu z ich ugaszeniem.

Potem nadszedł czas na tańce. Ladvarian czuł się głupio jako partner tak wysokiej, górującej nad innymi Evolet, ale musiał swoje przecierpieć. Nie rozumiał przy tym, dlaczego wszyscy tak mu zazdrościli. Z chęcią zamieniłby się z każdym z tych zazdrosnych głąbów.

Gdy później księżniczka bawiła się z którymś ze swoich przyjaciół, wykorzystał ten moment, by wymknąć się z sali. Udał się na taras przylegający do pomieszczenia, by zaczerpnąć nieco chłodnego, świeżego powietrza i uspokoić chaotyczne myśli. Miał nadzieję, że może spotka tu Yvaine, ale się przeliczył. Wszyscy zajęci byli świętowaniem, po tarasie spacerował sam, co mu zresztą nie przeszkadzało.

Wiedział, że do końca dnia zostało tylko kilka godzin, słońce już niknęło za linią horyzontu. Już niebawem pozna tajemnicę księżyca, dowie się, co stanie się, gdy wreszcie spojrzy na jego bladą tarczę. Czuł ekscytację na samą myśl, ale towarzyszyło też temu jakieś inne uczucie. Jakby jego ciało doskonale wiedziało, co ma się niebawem wydarzyć, jakby już przygotowywało się na spotkanie tego czegoś, czego mózg nie potrafił nazwać.

Patrzył w dół na wyjątkowo ciche miasto i czekał na tę upragnioną godzinę. Bestia w jego wnętrzu ryknęła złowieszczo. Nareszcie po tylu latach nadszedł jej czas.

~ * ~

Wczoraj w godzinach wieczornych znów zagościła u mnie wena (chyba lubi soundtrack z Gnijącej panny młodej), dzięki czemu fragmentu które pisałam nie sprawiają, że krzywię się na ich widok i nie mogę na nie patrzeć. Muszę teraz tylko wynaleźć jakiś sposób, by ją uwięzić, przywiązać czy przekupić, by została jak najdłużej.

Jednak ostatnio wpadła mi do głowy straszna rzecz. A mianowicie zarys pomysłu na drugą część Braci Duszy. Odkąd zaczęłam pisać to opowiadanie wzbraniałam się przed jakimkolwiek ciągiem dalszym, ale teraz już sama nie wiem, co myśleć i korci mnie, by sobie zrobić rozpiskę odnoście bohaterów i wydarzeń. Co prawda nie mam pomysłu na głównego (jedynie taki baaaaaardzo mglisty) i zastanawiam się, czy nie lepiej zrobić coś na wzór Pieśni Lodu i Ognia Martina i każdemu z ważniejszych nie poświęcić więcej czasu. Ale na razie najlepiej zostawić to na później.

Nareszcie skończyły się te podłe upały. Mam nadzieję, że już więcej temperatura nie przekroczy trzydziestu. W końcu przy dwudziestu ośmiu też jest ciepło i dużo przyjemniej.