Rozdział 74: Zagłada Alatum

Wojny zaczynają się, kiedy chcesz, ale nie kończą, kiedy prosisz.

Nicclò Machiavelli

Kendappa i HF257 ze szczytów skał obserwowały świątynię. Reszta ludzi Vrieskasa kręciła się nieopodal i przygotowywała statki do odlotu z Alatum.

– Jak jest na Yaskas? – zapytała w końcu dziewczyna, by przerwać milczenie. Rozmyślanie o tym, czy matka zgodzi się na jej wylot, czy będzie musiała odejść z domu stawało się nie do wytrzymania.

– Zupełnie inaczej. Na początku pewnie to cię przerazi, skoro znasz tylko skały, ale przyzwyczaisz się i pokochasz tę piękną planetę – odpowiedziała z uśmiechem. – Spodobałaś się wielmożnemu Vrieskasowi, więc założę się, że osobiście będzie nadzorować twoją edukację i niczego ci nie zabraknie.

– Dlaczego? – zdziwiła się. Nie mogła zrozumieć, co w sobie miała, że mężczyzna tak przejął się jej losem.

– Nie wiem. To typ samotnika, który nikomu nie zwierza się z powodów swych decyzji.

HF257 chciała chyba coś jeszcze powiedzieć, ale wtedy rozległ się wielki huk. Kendappa z przerażeniem obserwowała, jak gmach świątyni wylatuje w powietrze. Grube, kamienne ściany kruszyły się, jakby wykonano je z wafelków. Chmura dymu chwilowo zasłoniła jej widoczność, a gdy już nieco opadła, dziewczyna zobaczyła, że po budynku nie pozostało nic. Mechanicznie zakryła usta dłonią, a oczy rozszerzyły się kilkukrotnie. Towarzyszka chyba coś mówiła, ale do jej uszu nie docierał żaden dźwięk. Co tam się mogło stać?

Wtedy ciszę przerwał kolejny dźwięk. Tym razem był to jednak odgłos rogu, który nie wróżył nic dobrego.

– Co to jest? – zapytała HF257, marszcząc brwi i stukając w oprawki okularów.

– Wzywają wszystkich mieszkańców do broni. Mają zabić za wszelką cenę – odpowiedziała automatycznie. – Nie dopuścić do tego, by komuś udało się uciec. A słabsi mają natychmiast lecieć do schronu w wyższych górach.

– Jesteś pewna?

Jednak Kendappa już jej nie słuchała. Rozprostowała skrzydła i wzbiła się w powietrze.

– Zaczekaj! Gdzie ty lecisz?! – krzyknęła jeszcze za nią HF257.

– Muszę znaleźć siostrę. To nie zajmie długo. Wrócę!

Kobieta coś jeszcze do niej wołała, ale Kendappa przyspieszyła i po chwili zostawiła ją daleko w tyle. Musiała znaleźć Somę, zanim będzie za późno. Matka zaatakowała Vrieskasa, co znaczyło, że może zrobić się niebezpiecznie. Jeżeli obie miały się stąd bezpiecznie wydostać, to teraz. Inaczej mogłoby być za późno.

Do domu dotarła bez większych problemów. W czasie lotu widziała Alatańczyków zmierzających w kierunku ruin świątyni, na ich twarzach dostrzegła przerażenie, ale mimo tego stawiali się na zawołanie. Wokół góry panował zgiełk, ale starała się nim teraz nie przejmować. To Soma się liczyła. Tylko Soma.

Wpadła do domu. Przeklęła, gdy okazało się, że nikogo w środku nie było. Pobiegła do swojej sypialni i ze skrytki pod łóżkiem wyjęła sztylety, które siostra dała jej jeszcze nie tak dawno temu. Przypięła je do pasa i wtedy usłyszała, że ktoś wchodzi do domu.

Poczuła olbrzymią ulgę, gdy zobaczyła Somę. Nie wiedziała, co by zrobiła, gdyby musiała skonfrontować się z matką.

– Co ty tu jeszcze robisz?! – krzyknęła młodsza z sióstr.

– Przyszłam po ciebie, musimy uciekać – wyjaśniła szybko Kendappa. – Nie ma czasu.

– Uczę się na wojowniczkę i muszę stanąć do boju. Ty leć do schronu i tam czekaj – powiedziała spokojnie, jakby próbowała tłumaczyć coś nierozumnemu dziecku.

– Nie, nie rozumiesz…

– Przylecę tam, gdy to wszystko się skończy – zawahała się przez chwilę, po czym odpięła od pasa jeden ze swoich sztyletów. – Weź to jako dowód.

Podała siostrze broń o rękojeści lwa.

– Nic nie rozumiesz… – jęknęła Kendappa po raz kolejny. – Musisz lecieć ze mną, oni…

– Już dobrze – próbowała uspokoić ją Soma. – Spotkamy się, gdy to wszystko się skończy, a jutro znów potrenujemy – dodała z lekkim uśmiechem. – Przysięgam. A teraz leć, musisz być bezpieczna, byś potem to ty mogła nas prowadzić.

I zanim Kendappa zdołała cokolwiek zrobić, Soma wybiegła z domu i wzbiła się w powietrze, zostawiając jeden ze swych sztyletów.

– Soma… – jęknęła jeszcze dziewczyna przez łzy, jednak nikt już jej nie usłyszał.

~ * ~

Vrieskas wraz z piątką swych ludzi próbował dostać się na dół na małych skuterach, ale było to ciężkie wyzwanie. Alatańczycy rozpoczęli atak. Zabrał ze sobą najlepszych strzelców, dwoje łuczników i troje korzystających z pistoletów, wierząc, że uda im się zestrzelić skrzydlatych wojowników, ale nie spodziewał się, że będą musieli tak długo bronić się na skuterach. Nie tak to zaplanował.

Wtedy jego oczom ukazały się większe statki powietrzne przychodzące z odsieczą. Tamte posiadały szerokie skrzydła i pilotowało się je od środka. Vrieskas dokładnie obliczył w głowie czas potrzebny tamtym na dostanie się tu, po czym wytworzył podmuch mocy, odpychając od siebie kilkoro Alatańczyków. Następnie zeskoczył ze skutera i łatwo wylądował na skrzydle większego pojazdu.

Niestety, musiał przy tym podeprzeć się na lewej ręce, która boleśnie zaprotestowała przeciwko jakiemukolwiek nadwyrężeniu. Syknął cicho, po czym natychmiast podniósł się na nogi. Obok niego znajdował się już jeden z łuczników, napinający łuk do następnego strzału. Trójka pozostałych także zdołała się przetransportować. Jednak nigdzie nie dostrzegł SiN694, najwyraźniej kobieta nie miała tyle szczęścia. Albo nie zeskoczyła w odpowiedniej chwili, albo dopadli ją Alatańczycy.

– Wielmożny, HF257 właśnie nas poinformowała, że ten dźwięk był wezwaniem do boju. Zaraz mają się tu pojawić mieszkańcy okolicznych skupisk ludności. Tak przynajmniej twierdzi ta alatańska dziewczyna – zawołał do niego łucznik.

Musiał otrzymać tę wiadomość przez nadajnik, który miał przymocowany do ucha, by komunikować się z pozostałymi.

– Nie możemy im na to pozwolić! – krzyknął Vrieskas, by przygłuszyć harmider towarzyszący walce. Posłał kolejną wiązkę energii w stronę nadlatującego Alatańczyka. – Przekaż pilotom, by kierowali się w stronę kapsuły. Musimy zakończyć to jak najszybciej. Skoro mamy zniszczyć planetę, nie musimy się z nimi bawić. Dołączę do was na czas!

Po tych słowach zeskoczył ze statku. Wybrał odpowiedni moment, gdy pojazd znajdował się dość blisko ziemi. Spojrzał po raz ostatni w górę, by z odległości ocenić sytuację. Trzy samoloty latały wokół szczytów górskich, starając się dotrzeć z powrotem do bazy. Na ich skrzydłach czwórka strzelców próbowała zabić lub uszkodzić skrzydła jak największej liczbie Alatańczyków.

Przez chwilę obserwował, jak przedstawiciele skrzydlatego ludu spadają na ziemię niczym kamienie. Mieli szczęście, pomyślał. Zginą teraz, nie podczas wybuchu planety. Wokół panował harmider, wielu krzyczało, przygłuszając się nawzajem. Nikt nie dostrzegł jego ewakuacji. Trochę tego żałował, ale wiedział, że poradzą sobie bez niego. W końcu nie była to pierwsza planeta, którą miał zamiar zamienić w kosmiczny pył.

Vrieskas oddalił się od miejsca walki, by trudniej było go wypatrzeć z powietrza. Potrzebował też jakiejś doliny, by zapoczątkować ostatni etap planu. Przez skały też by się przebił, ale po co miał sobie wszystko utrudniać. Dodatkowo znów dokuczała mu lewa ręka.

– Nie uciekniesz! – Usłyszał za sobą.

Zatrzymał się, stwierdzając, że to miejsce będzie dobre, po czym odwrócił się, by zobaczyć, kto chciał go powstrzymać.

~ * ~

Kendappa opuściła dom w pośpiechu, nie mogąc uwierzyć w to, że Soma jej nie wysłuchała. Obie musiały uciekać, obie musiały jak najszybciej dotrzeć do statków Vrieskasa, by bezpiecznie opuścić Alatum. Tutaj nie miały już czego szukać i wątpiła, aby schron okazał się miejscem, w którym będzie można przeczekać walkę.

Ściskając w dłoniach sztylet siostry, leciała z powrotem do miejsca, gdzie zostawiła HF257. Musiała się spieszyć. Miała wrażenie, że rozgardiasz przy ruinach świątyni przybierał na sile, a niebawem wzrośnie jeszcze bardziej, gdy do obrońców dołączą mieszkańcy okolicznych siedlisk.

Nagle dostrzegła jakiś ruch w dole. Ze zdziwieniem zorientowała się, że to Vrieskas stał naprzeciwko Gathrana, głównodowodzącego alatańskich wojowników i zarazem ochroniarza wielkiej kapłanki. Powinna lecieć do HF257, ale instynkt podpowiadał, by została tutaj. Posłuchała go i sfrunęła na pobliską skałę, przyglądając się mężczyznom.

– Sądziłem, że nikt nie przeżył wybuchu – odezwał się Vrieskas.

– Nie jestem byle kim. Nie bez powodu otrzymałem miano najlepszego wojownika.

– Bycie dobrym w boju jeszcze niczego nie dowodzi – prychnął w odpowiedzi.

– Zabiję ciebie, a następnie tę małą zdrajczynię, która przyczyniła się do śmierci wielkiej kapłanki! – zawołał, przybierając pozycję do ataku.

– Odkąd tutaj wylądowałem, słyszałem tylko czczą gadaninę. Tak naprawdę nie potraficie nic zrobić. Pokażę ci moją potęgę, zobaczymy, czy wtedy będziesz nadal się tak przechwalać.

Ku zdziwieniu Kendappy Vrieskas przykucnął i położył prawą dłoń na ziemi. Nie potrafiła dostrzec wyrazu jego twarzy, ale była niemal pewna, że pojawiło się na niej skupienie. Szykował się do czegoś. Nagle poczuła na skórze mrowienie. Miała świadomość, że brało się ono z aury, którą zaczął emanować Yaskaskanin.

Wzmógł się wiatr, ziemia zatrzęsła się i pękła pod dłonią mężczyzny. Po czym wszystko się skończyło, tak nagle, jakby nigdy nie miało miejsca. Vrieskas wyprostował się i ponownie spojrzał na Gathrana.

– Mam się przestraszyć dziury w ziemi? – prychnął wojownik.

– Powinieneś. Energia dotarła w głąb planety i naruszyła jej jądro. Nie zostało wam już wiele czasu.

Jakby na potwierdzenie jego słów, ze szczeliny wydobył się obłok pary. Właśnie ten moment wykorzystał Gathran, by zaatakować. Jednak Vrieskas zrobił błyskawiczny unik. Był dużo wyższy, a mimo to poruszał się zgrabniej od Alatańczyka. Na dodatek lewą rękę cały czas trzymał sztywno przy ciele, a czasem nawet podtrzymywał ją prawą.

Ta demonstracja nie trwała długo. Yaskaskanin kopnął wojownika, po czym posłał w jego stronę wiązkę jasnego światła, która wydobyła się z jego dłoni. Gdy Gathran padł na ziemię, Kendappa zauważyła, że w jego piersi znajduje się wielka dziura. Nie żył.

– Kazałem ci czekać przy statku – zwrócił się w stronę dziewczyny Vrieskas.

Zadrżała, nie miała pojęcia, że zdawał sobie sprawę z jej obecności. Chciała się jakoś wytłumaczyć, ale nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów. Sfrunęła ze skały i wylądowała obok mężczyzny. Wtedy ziemia zadrżała, a szczelina, którą stworzył Vrieskas, powiększyła się. Najprawdopodobniej Kendappa wylądowałaby na kolanach, gdyby nie chwycił jej za ramię i nie podtrzymał w pozycji pionowej.

– Lecisz ze mną, czy zmieniłaś zdanie? – zwrócił się do niej, ale spoglądał w niebo.

– Już mówiłam, że nie chcę tu zostać, nienawidzę tego miejsca – jęknęła w odpowiedzi, starając się powstrzymać szloch. – Musiałam wrócić po sztylety.

– W takim razie musimy jak najszybciej dostać się do statków. Mam nadzieję, że dotrzymasz mi kroku.

Kendappa kiwnęła głową, po czym wzbiła się w powietrze. Vrieskas biegł, zgrabnie omijając wystające skały. Poruszał się po tak nieprzyjemnym terenie z gracją, jakby się tutaj wychował i znał go na pamięć. Lewą rękę podtrzymywał prawą i wiedziała, że coś musiało mu się w nią stać. Może ucierpiała podczas walki?

Cieszyła się, że nikt więcej ich nie dogonił. Nie miała ochoty na spotkanie z innymi wojownikami, którzy także próbowaliby zabić Vrieskasa i może także i ją, gdyby oznajmiła, że jest z nim.

Leciała prosto i dopiero po chwili zorientowała się, że przed nimi znajduje się przepaść. Dla niej nie stanowiła ona problemu, ale Vrieskas musiałby zejść po nierównych skałach. Wątpiła, aby nawet on potrafił tego dokonać, a na dodatek liczył się czas. Najgorsze, że nie dało się tego obejść, gdyż baza znajdowała się w dole.

Yaskaskanin zatrzymał się na skraju przepaści, zapewne zastanawiając się, co powinien zrobić. Kendappa doszła do wniosku, że istnieje tylko jedno wyjście i miała nadzieję, że uda jej się zrealizować ten plan.

Podleciała do Vrieskasa i złapała go pod pachy, po czym uniosła nad ziemię. Nigdy nie dźwigała takich ciężarów. Potrzebowała więcej siły, by zmusić skrzydła do dalszej pracy. Pot zaczął spływać jej po skroni, po kilkunastu ruchach miała wrażenie, że już więcej nie da rady, ale niestrudzenie parła naprzód, ignorując wołanie umysłu, by dała sobie spokój. Albo by puściła niepotrzebny ciężar.

Nagle dostrzegła w oddali jeden z większych statków powietrznych. Ucieszyła się na jego widok, ale po chwili cała radość wyparowała, gdyż obok niego leciała dwójka alatańskich wojowników. Jeżeli by zaatakowali, to nie miała żadnych szans.

– Jeszcze trochę – jak przez mgłę usłyszała głos Vrieskasa.

Zmusiła się do dalszego wysiłku, pokonała kawałek drogi i wtedy tamta dwójka ich dostrzegła. Wojownicy zaprzestali natarcia na powietrzny wehikuł i przyspieszyli, by znaleźć się przy niej. Piloci najwyraźniej także musieli zorientować się, że coś było nie tak, gdyż maszyna również przyspieszyła.

– Puść mnie – powiedział nagle Vrieskas.

– Jest za wysoko – wydyszała, żałując, że w ogóle się odezwała, gdyż to tylko zabierało jej dodatkową energię.

– Samolot mnie złapie, a ty już nie dajesz rady. Byłabyś łatwym celem.

Bez sprzeciwu wykonała rozkaz. Odetchnęła z ulgą, gdy pozbyła się tak dużego ciężaru. Vrieskas miał rację, gdyż latający wehikuł wyprzedził Altańczyków i mężczyzna mógł wylądować na jego skrzydłach. Spojrzał na wojowników i posłał w ich stronę jasne wiązki mocy. Jednak przed śmiercią jeden z nich zdołał wyrzucić sztylet. Kendappa z przerażeniem zorientowała się, że skierowany był na nią. Próbowała zrobić unik, ale była zbyt wolna i ostrze z łatwością przecięło kamizelkę i skórę. Z boku popłynęła jej krew. Miała nadzieję, że nie była to zbyt głęboka rana.

Latający pojazd już zawracał, dlatego bez ociągania ruszyła za nim. Tym razem bezpiecznie dostali się do bazy. Tam najwyraźniej czekano już tylko na powrót Vrieskasa. Na twarzy HF257 pojawiła się ulga, gdy zobaczyła dziewczynę razem ze swym władcą.

Statek natychmiast wystartował, ale po krótkim i niesamowicie szybkim locie zatrzymał się. Zaciekawiona Kendappa podeszła do jednego z okien. Ze zdziwieniem stwierdziła, że w kosmosie panują ciemności. Gdzieniegdzie dało się dostrzec jasne punkciki, zapewne gwiazdy, ale nie było tu nic innego wartego uwagi.

Zastanawiała się, dlaczego się zatrzymali i wtedy zobaczyła, że po lewej stronie w ciemności unosi się jasnobrązowa, wielka kula. Otaczały ją liczne statki podobne z zewnątrz do tego, w którym się znajdowała.

– To Alatum? – zapytała z ciekawością, nie mogąc pojąć, jak to się dzieje, że stąd nie widać żadnych gór. I jak mogła żyć na czymś okrągłym i nie zdawać sobie z tego sprawy?

– Tak – odpowiedział stojący za nią Vrieskas, po czym zwrócił się do HF257: – Wydaj rozkaz ostrzału.

Kobieta kiwnęła głową. Kendappa miała wrażenie, że nic nie zrobiła, ale po chwili ze statków otaczających planetę zaczęły wydobywać się jasne promienie. Wyglądało to tak, jakby Alatum je wchłaniała. Jednak po chwili brązowa kula zabarwiła się na czerwono i zaczęła drżeć. W ułamku sekundy pojawiła się na niej siatka czarnych, krzyżujących się ze sobą linii. A potem wybuchła. Zamieniła się w kosmiczny pył i rozproszyła na wszystkie strony świata.

Sprzedała ojczyznę za marzenia. Poczuła dłoń Vrieskasa na ramieniu.

– Dziękuję za wszystko, co dla mnie dzisiaj zrobiłaś.

Mimowolnie zadrżała. Wiedziała, że nie miało to nic wspólnego z mężczyzną ani z widokiem, którego przed chwilą była świadkiem. Na dodatek zrobiło jej się przeraźliwie zimno. Momentalnie zrozumiała, że nieopatrzona rana dała o sobie znać. Zacisnęła rękę na krwawiącym boku i poczuła, że robi jej się słabo. Upadłaby, gdyby nie pochwyciły jej silne ramiona. Vrieskas wziął ją na ręce, jakby nie ważyła więcej niż piórko. Automatycznie oparła głowę o jego pierś.

– Wezwij kogoś, by się nią zajął.

Powoli wszystko zaczynało się zmazywać, a głosy docierały jakby z oddali.

– Wielmożny Vrieskasie, jeden ze statków destrukcyjnych wysłał nam wiadomość, że jakiś nieznany statek przedarł się przez naszą linię. Ktoś oprócz nas uciekł z Alatum.

To były ostatnie słowa, które dotarły do uszu Kendappy, nie wiedziała, kto to powiedział. Zanim przyszła ciemność, pomyślała o Somie.

~ * ~

Łał, udało mi się dodać na czas. Wróciłam z wakacji i nie chce mi się jeszcze bardziej niż przed wyjazdem. A planowałam do końca września napisać notki do końca roku kalendarzowego. Ale najwyraźniej nic z tego. Może coś mnie natchnie po nowym odcinku Glee, skoro ma być głównie o Klaine (już się Jaenelle oczka świecą) i poświęcony The Beatles <3

Co do zaległości, to już wszystko przeczytałam i niebawem pojawię się z komentarzem, ale z racji lenistwa daję sobie czas do jutra włącznie.