Rozdział 76: Ostrzeżenie

Lecz wkrótce owładnęło nim okrutne i dominująco jasne poczucie rzeczywistości: już nie można się cofnąć.

Joanne Kathleen Rowling – Harry Potter i Insygnia Śmierci

Nieznajoma prowadziła RM19 między wąskimi uliczkami dzielącymi skupiska małych domków. Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że w takim miejscu nie da się zgubić, ale po pewnym czasie musiał stwierdzić, że wcale nie byłoby to takie trudne. Wątpił, aby udało mu się samemu wrócić do punktu wyjścia, gdyby nie miał okularów. Może za dnia potrafiłby odróżnić jakieś szczegóły, ale w mroku nocy wszystko wyglądało niemal identycznie.

Nagle kobieta zatrzymała się przed jednym z budynków, który RM19 z zewnątrz nie przypominał miejsca zamieszkanego przez ludzi. Posiadał tylko kilka małych okienek i całkiem płaski dach. Czujniki w okularach wskazywały, że coś żywego znajduje się w środku.

Mężczyzna mimowolnie zadrżał. Czyżby własnowolnie dał się zaprowadzić w jakąś pułapkę? Było już jednak za późno na odwrót, gdyż nieznajoma otwierała drzwi i najwyraźniej nie zauważyła jego niepewności. RM19 zacisnął dłoń na kolbie pistoletu, z nadzieją, że to wystarczy, by się obronić lub nastraszyć przeciwników i uciec stąd. Chyba że nic złego mnie tam nie czeka, pomyślał, ale nie potrafił w to w pełni uwierzyć.

– Prędzej! – ponagliła go kobieta, gestem nakazując, by wszedł do środka.

Ostrożnie pokonał kilka ostatnich kroków. Miał wrażenie, że zachowuje się jak głupiec, dobrowolnie pchając się w paszczę lwa. Gdy znalazł się w środku, całe napięcie momentalnie z niego uszło. Nawet miał ochotę się roześmiać z własnych podejrzeń.

Kobieta zaprowadziła go do budynku, który kiedyś musiał robić za oborę, gdyż owe żywe istoty okazały się czterema kozami. Z tego, co zdążył zarejestrować, wewnątrz znajdowały się także snopy siana, drewno porąbane i uszykowane na opał oraz kilka narzędzi.

– Tutaj nikt nas nie podsłucha i nie nakryje – powiedziała, zamykając za sobą drzwi.

W pomieszczeniu zapanował nieprzenikniony mrok. Po chwili kobieta zapaliła niewielką lampkę i podeszła do stosu siana, by na nim usiąść. RM19 zajął miejsce obok niej.

– Światło nikogo tu nie sprowadzi? – zapytał. – We wszystkich domach panowały ciemności, więc tym bardziej wzbudzi zainteresowanie.

– Nie martw się, na zewnątrz nic nie będzie widać, to specjalna lampa – wyjaśniła spokojnie.

RM19 nieznacznie kiwnął głową. Z przerażeniem stwierdził, że w tej chwili w ogóle nie interesuje go dokładniejsze zbadanie przedmiotu, by zorientować się, jak działa. Całą jego uwagę przyciągała piękna i kusząca nieznajoma kobieta. Starał się nie patrzeć na nią, jednak było to niezmiernie trudne. Gdy siedziała, materiał sukienki opinał się na jej dużych piersiach i zaokrąglonych biodrach. Znów się zarumienił, więc szybko odwrócił głowę, jakby w stosie drewna dostrzegł coś interesującego.

Zapadło między nimi milczenie. Kobieta chwyciła lewą ręką prawe ramię, jakby nagle zawstydził ją tak skąpy strój lub zmarzła. Chociaż to drugie raczej odpadało, skoro zawsze mogła okryć się narzutką. RM19 obserwował ją kątem oka i zrobiło mu się żal nieznajomej, gdy widział jej smutną twarz. Jakby dręczyło ją wiele problemów, z którymi nie potrafiła sobie poradzić, pomyślał.

– Jestem RM19 – przerwał milczenie. Wiedział, że tak powinni zacząć tę… znajomość? Rozmowę?

– Reeva – odpowiedziała. – Ja… To znaczy… Pewnie uważasz mnie za jakąś kretynkę godną swego zajęcia, skoro przyprowadziłam cię do takiego miejsca – dodała, zawracając się bardziej do swoich kolan. – Przepraszam, ale to naprawdę była jedyna możliwość.

RM19 nie rozumiał do końca, o czym ona mówiła. Dodatkowo zdziwił się, gdy dostrzegł łzy płynące po jej policzkach. Podczas podróży musieli nastawić się na najróżniejsze warunki czy nawet niedogodności, więc dlaczego niby miałaby mu przeszkadzać rozmowa w stodole, skoro najwyraźniej tylko tu było bezpiecznie.

Wyjął z kieszeni chusteczkę i podał Reevie. Na ten widok kobieta mocno się zmieszała, a łzy obficiej popłynęły z oczu. Zdezorientowany mężczyzna w ogóle nie wiedział, co ma o tym wszystkim myśleć.

– Jesteś zjawą czy snem? – zapytała i głośno wydmuchała nos.

– Myślę, że żyję, więc chwilowo oba odpadają.

Nagle poczuł ogromną chęć przybliżenia się do Reevy i przytulenia jej. Ze zdumieniem odkrył, że nie chciał jej tylko pocieszyć, ale także dotknąć jej ciała, poczuć bliskość tej kobiety. Zaskoczony tym wszystkim, starał się opanować.

– Wyjaśnisz mi teraz wszystko? – naprowadził rozmowę na temat, na którym musiał się w pełni skupić, by dobrze wykorzystać tę wiedzę w przeszłości. Tak łatwiej było mu powrócić z dziwnych torów, na jakie wybiegły jego myśli.

Reeva kiwnęła głową, jednak nadal się nie odzywała, jakby nie do końca wiedziała, od czego zacząć. W dłoni mocno ściskała chusteczkę RM19.

– Dlaczego to mnie zaczepiłaś? Na ulicy było przecież więcej ludzi – spróbował sam naprowadzić ją na jakiś tor. Być może tak łatwiej będzie jej zacząć.

– Ponieważ byliście inni – odpowiedziała, jakby to miało wszystko tłumaczyć. Jednak, widząc wyraz twarzy RM19, rozwinęła temat: – Urodziłam się na Orjuus, mieszkam tu od lat i w swoim życiu widziałam wielu gości odwiedzających planetę. Sam musiałeś zauważyć, że niemal wszyscy to pary, te nieliczne osoby towarzyszące szybko znajdują sobie kogoś do towarzystwa. Oni nie widzą świata poza sobą, cieszą się, bawią, traktują pobyt tutaj jak miesiąc miodowy. Ale wy byliście inni. Obserwowałam was trochę, zanim do ciebie podeszłam i zorientowałam się, że przybywając tutaj, mieliście zupełnie inny cel, że czegoś szukacie. I to jest dla was najważniejsze. Nawet nie wiesz, jak wielkie było moje zdziwienie, gdy doszłam do wniosku, że ty nie szukasz niczyjego towarzystwa, że nie interesują cię ani kobiety, ani mężczyźni. Tego nigdy nie spotykało się na Orjuus.

– Ale to nadal nie tłumaczy twojego zachowania – stwierdził RM19.

– Nie umiem tego inaczej wytłumaczyć – westchnęła Reeva.

– A co z tym niebezpieczeństwem? Co nam tu grozi? – zapytał, widząc, że kobieta znów nie wie, co ma dalej powiedzieć.

– Widzisz, rdzenni mieszkańcy Orjuus niecałe trzy tysiące lat temu zostali zmuszeni do życia za tym murem. Naszą planetę podbiła ta, która teraz tytułuje się jej władczynią. Została tutaj i wprowadziła nowe porządki. Wszyscy muszą się im podporządkować, gdyż w przeciwnym razie kary są niezwykle surowe. To ona wpadła na pomysł, by kilka razy do roku sprowadzać tutaj gości z kosmosu. Tych, którzy mają pecha i przez przypadek w tym czasie przelatują niedaleko planety i odbiorą sygnały stąd nadawane.

– Pecha? – podchwycił RM19. Już nie podobało mu się opowiadanie Reevy i obawiał się, że dalej będzie jeszcze gorzej.

– To władczyni zorientowała się, że najbardziej nieszkodliwe i najmniej podejrzliwe będą zakochane pary. W luksusach spędzą te kilka dni, bawiąc się i ciesząc własnym towarzystwem, by ostatecznie udać się na bal. A z niego nikt nie powraca.

RM19 patrzył na Reevę przez chwilę, przyswajając to, co usłyszał. Poczuł, jak zimny dreszcz przeszedł mu wzdłuż karku. Teraz był już w stanie zrozumieć, co robił tu Snow.

– Co się z nimi dzieje?

Kobieta zachowywała się tak, jakby nie usłyszała tego pytania. Milczała przez dłuższy czas, ciągle gniotąc rąbek swojej sukni, jakby to miało w czymś pomóc. Mężczyzna powoli zaczynał się niecierpliwić. Ona go tu ściągnęła, więc dlaczego nagle odmawiała odpowiedzi.

– Co się z nimi dzieje? – powtórzył, nie dając za wygraną.

Reeva podniosła głowę i spojrzała na niego. W jej oczach dostrzegł strach, jakby obawiała się powiedzieć prawdę na głos. Przełknęła głośno ślinę, zanim odezwała się ledwo dosłyszalnym szeptem.

– Zjada ich.

RM19 zaskoczyła ta odpowiedź i zarazem zmroziła mu krew w żyłach.

– Skąd… – zaczął, ale reszta zdania ugrzęzła mu w gardle.

– Mój brat pracował w pałacu. Raz mi powiedział, chyba dowiedział się przez przypadek. Ostrzegł, żebym nigdy się tam nie zbliżała. A potem zniknął na zawsze. To była kara, bo nawet kiedy ktoś wie, to nie wolno wypowiadać tego na głos.

– Przykro mi.

Reeva lekko wzruszyła ramionami i znów spuściła głowę.

– To było tak dawno. Musiałam nauczyć się z tym żyć i zadbać o siebie. Wiedziałam, że nikt inny tego za mnie nie zrobi. Musiałam być silna.

RM19 nie wiedział, co miałby jej powiedzieć. Było mu jej żal, ale na przeszłość nic nie mógł poradzić. Sam wiedział o tym najlepiej.

– I nikt się temu nie sprzeciwia? – odezwał się, by przerwać milczenie, a zarazem dowiedzieć się jak najwięcej, by w przyszłości nic go nie zaskoczyło. A przynajmniej nie jakoś dotkliwie.

– Władczyni jest dla nas zbyt potężna i otacza się swymi ludźmi, to ci z kolorowymi włosami, my nazywamy ich tęczowymi. Próbowano ją powstrzymać, ale to się nie powiodło. Nigdy też nie zjawił się nikt, kto mógłby nam pomóc. Wszyscy wpadają wprost w jej sidła.

RM19 przypomniał sobie o tym, co Kaelasowi powiedział Snow. Tym razem nie możecie zawieść. Najwyraźniej młodzieniec doskonale zdawał sobie sprawę z tego, z czym przyjdzie im się zmierzyć. I pewnie już się z tego cieszył, przemknęło mu przez myśl. Nie mogli popełnić błędu jak na Debesu, musieli tę sprawę doprowadzić do końca. Żałował tylko, że przyjaciel nie potrafił dokładnie powtórzyć tego, co czekało ich, gdyby zawiedli. Twierdził, że zbieranie łez okazałoby się bezsensowne, ale utrzymywał też, że Snow mówił coś jeszcze, ale nie zrozumiał tego, dlatego ciężko było mu dokładnie odtworzyć jego słowa.

– Czy teraz uciekniecie? – wyrwała RM19 z zamyślenia Reeva, patrząc na niego z nadzieją.

– Co? – zapytał lekko nieprzytomnie, przyznając się w duchu do tego, że całkiem zapomniał, gdzie się znajdował.

– Czy teraz stąd uciekniecie? – powtórzyła.

– Dlaczego? Nie mamy takiego zamiaru.

W ułamku sekundy na twarzy Reevy odmalował się strach. Zrozumiał, że nie potrafiła pojąć, jak ktoś po usłyszeniu mrożącej krew w żyłach tajemnicy może nadal chcieć pozostać na tak złowieszczej planecie, gdzie obcych czeka jedynie śmierć.

– Nie! Nie możecie… nie możesz… Błagam, odlećcie stąd, póki macie czas. Proszę… – jąkała się, a głos drżał jej ze strachu.

– Prawdopodobnie ta wasza władczyni ma coś, co chcemy zdobyć i nie spoczniemy, aż tego nie zrobimy.

– Ale… – próbowała mu przerwać, lecz nie pozwolił jej dokończyć zdania.

– Moi przyjaciele to potężni wojownicy, dadzą sobie radę. A wy przecież chcecie odzyskać wolność.

– Ale nie za taką cenę! – krzyknęła Reeva. Po chwili zakryła usta dłonią, jakby zorientowała się, że nie powinna tak podnosić głosu. – Nie chcę, by ktoś zginął. Nie z mojej winy.

– Nie zginiemy, wszystko dobrze się skończy – zapewnił ją, mając nadzieję, że tak rzeczywiście będzie. – Zresztą Kaelas i Kendappa, gdy dowiedzą się o wszystkim, tym bardziej postanowią zostać.

– Dziwni jesteście – stwierdziła, ale najwyraźniej to ją nieco uspokoiło. – W takim razie trzymam cię za słowo, RM19 – dodała. Miał wrażenie, że gdy wypowiadała jego imię, to głos Reevy stał się miękki i jakby bardziej zmysłowy. – A ty nie jesteś wojownikiem? – zapytała po chwili. Najwyraźniej była ciekawa i chciała poznać jak najwięcej faktów. Zrozumiał, że w swoim życiu nigdy nie spotkała kogoś takiego jak oni, kogoś, kto rzeczywiście mógł pomóc.

– Jestem naukowcem i pilotem. Walczę w ostateczności – dodał po chwili namysłu.

– Czyli jesteś wojownikiem – stwierdziła, a jej twarz rozjaśnił delikatny uśmiech.

Rozsiadła się wygodniej i oparła głowę na lewej dłoni, jakby czekała aż rozwinie ten temat, chociaż nie wiedział, co tak naprawdę chciała usłyszeć. Gdy się pochyliła, sukienka nieco się zsunęła, odsłaniając połowę jej piersi. Dostrzegł, że sutek miała przekłuty niedużym, srebrnym kolczykiem. Westchnął cicho, zanim zdołał się powstrzymać, ugryźć w język, czy jakkolwiek zapanować nad niepożądanymi odgłosami.

Reeva spojrzała na RM19. Na jej policzkach dostrzegł lekkie rumieńce, ale uśmiech nie znikał z twarzy. Miał wrażenie, że nawet stał się szerszy. Po chwili wstała i podeszła do niego.

– Czyli jednak wolisz kobiety – powiedziała, siadając na nim okrakiem. – Mogłeś powiedzieć wcześniej, że chcesz.

Zdjęła okulary RM19 i położyła je obok. Pogładziła go opuszkami palców po policzku, po czym zaczęła przybliżać twarz.

– Nie, czekaj… stój – rzekł pospiesznie, starając się zapanować nad sytuacją, która nagle kompletnie wymknęła się spod kontroli i przybrała obrót najdziwniejszy z możliwych.

Ostatnie słowo powiedział wprost do ust Reevy, gdyż jej wargi niemal stykały się z jego. Jednak posłusznie czekała na jego ruch, mimo że w jej oczach dostrzegł pożądanie.

Nie rozumiał, jak mogło do tego dojść. Na dodatek ciało całkiem wymknęło się spod kontroli. Oddech przyspieszył, serce waliło jak oszalałe, a w podbrzuszu czuł dziwny uścisk domagający się zaspokojenia.

Przeraziło go to, gdyż nie czuł tego od lat, od wielu długich, pogrążonych w żałobie lat. I myślał, że tak już pozostanie. A teraz siedziała na nim niezwykle piękna kobieta. Na dodatek świadoma swych względów i potrafiąca nimi odpowiednio manipulować.

Po chwili wszystkie elementy układanki odpowiednio się dopasowały i zorientował się, kim ona była. Jednak mimo tego i tak nie potrafił oprzeć się jej wdziękom, jej hipnotyzującemu spojrzeniu. Jego ciało nadal jej pragnęło. Nie, nie tylko ciało, on cały.

Na BS88C takie zachowanie byłoby niedopuszczalne. Kobiety o tej profesji, gdy odkryto ich przewinienia, były natychmiast karane, a nawet kończyły w więzieniach. Ale już nie jestem na BS88C.

Sam pokonał ostatnie dzielące ich milimetry i pocałował jej miękkie i ciepłe usta. Reeva uśmiechnęła się szeroko, po czym pogłębiła pocałunek, wplatając palce lewej dłoni we włosy mężczyzny. RM19 sunął dłońmi po jej nagich plecach, kobieta miała niesamowicie gładką skórę.

Pocałunki były namiętne, a zarazem słodkie. Kusiły, by sięgnąć po jeszcze więcej, potęgując pożądanie. A ona tę szkołę opanowała do perfekcji.

Nie mogę, zdawały się wołać resztki zdrowego rozsądku, ale było to wołanie tak ciche i słabe, że RM19 z łatwością zepchnął je na dalszy plan. Reeva przechyliła się do tyłu i położyła na sianie, ciągnąc za sobą mężczyznę. Długie włosy otaczały jej postać. Spódnica rozsunęła się, ukazując w pełni jej długie nogi. Jednak to samo stało się także z narzutką. Momentalnie zrozumiał, dlaczego tak dziwnie ją nosiła.

Reeva nie miała prawej ręki. Wyglądało to tak, jakby ktoś równo odrąbał ją od ramienia, nie pozostawiając żadnego kikuta. Patrzył na nią, nie potrafiąc się opanować czy odwrócić wzroku. Musiała zorientować się, co sprawiło, że RM19 nagle zamarł bez ruchu, bo pospiesznie usiadła, naciągając narzutkę i ukrywając brak ręki. Swą nagością w ogóle się nie przejęła.

– Co ci się stało? – zapytał z troską, siadając naprzeciw niej.

– To jeden z moich klientów – wyznała cicho, nie patrząc mu w oczy. – Był pijany i zanim zorientowałam się, co się dzieje… było już za późno.

– Przykro mi – wyznał szczerze RM19.

Reeva wzruszyła tylko ramionami. Nie wiedział, czy nie potrafiła dobrać słów, by coś powiedzieć, czy po prostu nie lubiła o tym mówić. Już chciał się odezwać, ale go ubiegła:

– Może i nie mam stałej pracy i ciągle muszę szukać jakiegoś zajęcia, bo nie każdy taką chce, ale dzięki temu wiem, jak bezpiecznie poruszać się tam, po drugiej stronie. Mogę przemykać po ulicach, udając, że idę na spotkanie z klientem, bo pod peleryną nie widać, że nie mam ręki. Co najwyżej muszę farbować włosy i malować twarz, gdyby kaptur mi się zsunął, ale to niewielkie poświęcenie.

RM19 nie potrafił zrozumieć, jak mogła o tym wszystkim mówić tak swobodnie, bez większych emocji. Szczególnie, gdy dotyczyło to bezpośrednio jej osoby. Chyba że przywykła już do tego, żyjąc w takich warunkach, stwierdził w myślach. Kierując się nagłym impulsem, chwycił Reevę w ramiona i przytulił. Na początku zesztywniała, jakby nie wiedziała, co się dzieje, jakby pierwszy raz znalazła się w takiej sytuacji. Jednak później odprężyła się i oparła głowę o ramię mężczyzny.

– Nikt mi jeszcze tak nie robił – szepnęła po chwili, nie przestając sunąć dłonią wzdłuż boku RM19.

– Jak? – zapytał, nie rozumiejąc, co miała na myśli.

– Nie przytulał tak długo, nie dotykał tak lekko i subtelnie.

– Na mojej planecie byłoby to niedopuszczalne. – Widząc zdziwienie na twarzy Reevy, kontynuował: – W czasie pierwszego spotkania można tylko rozmawiać, poznawać siebie nawzajem. Nie ma mowy o dotykaniu, całowaniu czy jeszcze intymniejszych stosunkach.

Kobieta spojrzała na niego zdumiona, jakby nie potrafiła pojąć tych słów. Było to dla niej coś obcego i niezrozumiałego.

– W takim razie cieszę się, że tam teraz nie jesteśmy – stwierdziła i czule pocałowała go w usta. – Jaka jeszcze jest twoja planeta? – zapytała zaciekawiona.

RM19 zmarszczył brwi, jakby do końca nie zrozumiał jej pytania.

– Opowiedz mi o swojej planecie – ponowiła prośbę. – Przecież muszą tam też być pozytywne rzeczy. Mamy jeszcze czas, potem bezpiecznie odprowadzę cię pod mur i pokażę przejście.

RM19 zgodził się na jej prośbę. Zresztą nawet nie chciałby tak szybko się od niej oddalać, a tak sama wymyśliła mu pretekst, by został.

~ * ~

W zeszłym tygodniu nie było rozdziału, gdyż nie wyrobiłam się z czasem. W tym semestrze piszę pracę inżynierską i mam sporo pracy, trzeba znaleźć i przeczytać literaturę, zrobić pomiary, opracować je, a potem jeszcze wszystko opisać w samej pracy. Dlatego uprzedzam, że w przyszłości może okazać się, że rozdziały będą pojawiać się co dwa tygodnie.

Chciałam was poinformować o zmianie daty w zeszłym tygodniu, ale zepsuły się ramki z tekstem. I na dodatek nadal są zepsute… Z tego względu nie ma zapowiedzi następnego rozdziału. Chyba że wpadnę na pomysł, jak inaczej ją umieścić.