Rozdział 82: Trudne decyzje

Są serca powody, o których rozsądek nie słyszał.

Pascal

Mieszkańcy Orjuus, widząc na własne oczy śmierć władczyni, od razu ogłosili Kaelasa bohaterem. Stał się dla nich symbolem prawości, o którym opowiadali jeszcze wiele lat po tym zdarzeniu. Z czasem też historia została ubarwiona o wiele fantastycznych aspektów i doczekała się kilkunastu wersji, w zależności od części planety.

Dla gości zaproszonych na maskaradę pobyt skończył się szczęśliwie. Zginęło tylko kilku, głównie przez stawiany tęczowym i Zzveli opór. Resztę zamknięto w podziemiach pałacu i uratowano po pokonaniu władczyni, zyskując ich dozgonną wdzięczność.

Jeszcze tej samej nocy na ulice miasta wyszli wszyscy mieszkańcy cieszący się z obalenia władczyni i zakończenia jej krwawych i okrutnych rządów. Do nich dołączyli szczęśliwi goście. I tak rozpoczęła się zabawa, która przeciągnęła się na kolejny dzień i noc, a nadejście następnego dnia nie zapowiadało jej zakończenia.

Nie brakło jedzenia, picia, muzyki, tańców. Wszyscy cieszyli się z odzyskanej wolności i dziękowali bohaterowi, który cały czas był w centrum zainteresowania, nie zyskując nawet chwili dla siebie. Każdy chciał uścisnąć mu dłoń, poklepać po plecach, powiedzieć kilka słów podziękowania, mieć świadomość, że znalazł się tak blisko tej niezwykle ważnej postaci. Mieszkańcy i goście sądzili, że dzięki temu staną się cząstką tej legendy, że dla swych potomnych na zawsze zapiszą się na kartach tego rozdziału historii wszechświata.

~ * ~

RM19 cieszył się, że w czasie pierwszego dnia świętowania zainteresowanie jego osobą osłabło. Mógł się ukradkiem wymknąć i zaszyć w pokoju hotelowym, by pobyć trochę w samotności. Musiał wszystko dokładnie przeanalizować, by podjąć najlepsze decyzje. A nie było to wcale takie łatwe.

 Siedział przy stoliku, palcami bawiąc się ślubną obrączką. Zdawało mu się, że ten złoty krążek jakby gwałtownie przybrał na wadze i stał się prawdziwym ciężarem. Przez lata pielęgnował pamięć o SiN699, nie pozwalając sobie zapomnieć, trwając w żałobie po niej, chociaż jeszcze przed tą podróżą powinien myśleć o rozpoczęciu życia na nowo. Zakończyć tamten etap raz na zawsze. Nie potrafił zrobić tego wcześniej, a teraz musiał podjąć decyzję i zaakceptować wszystkie jej konsekwencje.

Nagle jego rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. Zdziwił się, kto mógł wiedzieć, gdzie go szukać, jednak zaprosił potencjalnych gości do środka. Na pierwszy rzut nie mógł uwierzyć, że do pokoju weszli Kaelas i Kendappa. Kobieta jeszcze, ale nie wyobrażał sobie, by mieszkańcy tak łatwo wypuścili z garści swego bohatera.

Kaelas szybko zamknął za sobą drzwi, jakby obawiał się, że ktoś mógł go śledzić, by znów zaciągnąć do zabawy. RM19 uśmiechnął się lekko na ten widok.

– Oni mnie wykończą – jęknął Kaelas, opadając na jedno z krzeseł. – Ledwo udało mi się umknąć, a naprawdę potrzebuję chwili wytchnienia. Bycie bohaterem wcale nie jest takie fajne, jak mi się kiedyś wydawało.

– Niedługo to się skończy i przyjdzie im się zmierzyć z rzeczywistymi problemami – odezwał się RM19, chowając obrączkę do kieszeni. Wydawało mu się, że nie umknęło to uwadze Kendappy, jednak się nie odezwała, więc nie miał pewności. – Z tego, co się dowiedziałem, to nie nawiązali jeszcze kontaktu z innymi miastami, ale wieści pewnie szybko się rozejdą.

– No i? – zapytał Kaelas, spoglądając to na mężczyznę, to na kobietę, nic nie rozumiejąc.

– Ech, czy nauka myślenia jest poza twoimi możliwościami? – mruknęła Kendappa, przewracając oczami.

Landarczyk naburmuszył się, ale nic nie powiedział, krzyżując ramiona na piersi.

– W innych miastach na pewno też stacjonowali tęczowi – wyjaśnił cierpliwie RM19, gdyż Alatanka się do tego nie kwapiła. – W końcu władczyni nie sprawowałaby władzy tylko nad jednym miastem, cała planeta była jej podległa. Gdy wieści się rozejdą, rdzenni mieszkańcy zaczną zrywać łańcuchy, ale tęczowi pewnie tak łatwo się nie poddadzą. Wśród nich mogą być nawet ludzie, którzy stwierdzą, że chcą zająć miejsce Zzveli. Obawiam się, że Orjuus czeka niebawem wojna domowa. I jeżeli nie wyniesiemy się stąd dostatecznie szybko, gdy są jeszcze w radosnych nastrojach, to poproszą ciebie, Kaelasie, jako swego bohatera, byś zrobił z tym porządek.

– A na to nie mamy czasu – dodała Kendappa. – Pokonaliśmy największe zagrożenie, z resztą muszą poradzić sobie sami. Mistrzowi Penyu pewnie też nie spodobałaby się taka zwłoka, sądząc po jego reprymendzie, gdy zabawiliśmy za długo na Ziemi. A takie wojny mogą trwać i trwać.

– No to powiemy im, że po południu odlatujemy i po sprawie – powiedział beztrosko Kaelas.

– Lepiej jutro z rana – wtrącił RM19. – Muszę sprawdzić, czy nic nie zrobili ze statkiem i czy jest w pełni sprawny.

– A dlaczego by nie? – zdziwiła się Kendappa.

– Rozmawiałem z innymi gośćmi. Okazało się, że statki są rozkładane, a części wykorzystywane do czegoś innego. Podobno z niektórymi już się to stało. Nie chcę, byśmy wylecieli i po jakimś czasie miało się okazać, że coś się popsuło, a w pobliżu nie planety, na której można by awaryjnie wylądować.

– To zabierzmy inny statek – zaproponował Kaelas.

Pod wpływem spojrzeń przyjaciół szybko się speszył.

– Żartowałem – próbował naprawić sytuację, ale Kendappa nadal spoglądała na niego groźnie, jakby to słowo w ogóle do niej nie dotarło.

RM19 tylko pokręcił głową, zastanawiając się, czy Kaelas kiedykolwiek przestanie mówić takie głupoty. Pewnie nie, stwierdził. Zdaje się, że to część jego charakteru i tak już pozostanie. Chyba że za kilkanaście lat z tego wyrośnie.

– Dzisiaj wybiorę się na lądowisko i wszystko sprawdzę – powiedział, by nie dopuścić do kolejnej sprzeczki między Kaelasem i Kendappą. – Wy wróćcie do bawiących się, spędźcie z nimi ten ostatni dzień i powiedzcie o naszych planach.

– Wolałabym iść z tobą, ale jego trzeba pilnować – stwierdziła Alatanka.

– Nieprawda – sprzeciwił się Kaelas, wstając z krzesła.

– Prawda, prawda. I jeszcze jedno, RM19. Chcemy, abyś wiedział, że decyzja należy do ciebie, zaakceptujemy twoje zdanie. Przedyskutowaliśmy to między sobą i nie mamy nic przeciwko.

Kaelas kiwnął głową, w pełni się z nią zgadzając, po czym oboje wyszli z pokoju, zostawiając RM19 samego.

Mężczyzna westchnął zrezygnowany. W głębi ducha cieszył się, że tak podeszli do tej sytuacji. Tak zachowywali się prawdziwi przyjaciele i był im za to ogromnie wdzięczny. Jednak z drugiej strony wolałby, aby w jakikolwiek sposób ułatwili mu podjęcie tej trudnej decyzji. Byłby wdzięczny losowi, gdyby postawił przed nim do rozwiązania setkę trudnych naukowych zagadnień, nawet wyznaczył na to krótki czas, ale zabrał ten jeden problem sercowy. Lub ewentualnie podpowiedział mu, co zrobić.

Po chwili ponownie rozległo się pukanie.

 – Czegoś zapomnieliście? – zapytał, gdy drzwi otworzyły się.

Jednak nie zobaczył w nich ani Kaelasa, ani Kendappy, a Reevę. Ku zdziwieniu RM19 nie założyła tak wyzywającej sukienki. Długa spódnica była dość wąska, ale nie posiadała żadnego rozcięcia, jedynie ciasno zasznurowany gorset podkreślał jej duże piersi. Na prawą stronę zarzuciła krótką pelerynkę, mającą ukryć brak ręki. Przez ramię przerzuconą miała dość dużą torbę i mężczyzna od razu zaczął zastanawiać się, co miała w środku.

– Cześć – powiedziała, uśmiechając się lekko.

RM19 wiedziony nagłym impulsem i potrzebą zrobienia tego, podszedł do Reevy. Chwycił jej twarz w dłonie i czule pocałował prosto w usta. Zanim kobieta zdołałaby odwzajemnić pieszczotę, odsunął się od niej.

– Nigdy więcej mi tego nie rób. Co ci odbiło, by przychodzić tam razem z innymi? Mówiłem, abyś bezpiecznie siedziała w domu. A co by się stało, gdyby nam się nie udało, wy następni padlibyście jej ofiarą.

– Wierzyłam w was, bo jesteście wielkimi wojownikami.

– Już ci mówiłem, że jestem naukowcem.

– Jasne – mruknęła, unosząc brwi. – Wiem swoje. Zresztą, nie warto się nad tym rozwodzić, bo wszystko dobrze się skończyło. Przyniosłam maści na siniaki – dodała, klepiąc torbę. – Wyglądasz okropnie, więc sądzę, że się przydadzą.

– Aż tak rzuca się to w oczy?

– W tym ubraniu mniej, ale i tak się nie wymigasz – powiedziała, zdejmując torbę z ramienia.

RM19 nie potrafił wyjść z podziwu, że tak dobrze radziła sobie ze wszystkim, posługując się tylko jedną ręką. Obserwował, jak wyjęła i postawiła na stole sporej wielkości szklany słój z zawartością, która niezbyt przypadła mu do gustu. Brunatna maź wyglądała obrzydliwie, przypominała błoto pomieszane ze szlamem. Jednakże nie powiedział tego na głos, bo nie wiedział, co to dokładnie było i mogłoby się okazać, że posiadało jakieś cudowne, nieznane mu do tej pory właściwości. Już chciał poprosić o próbkę, by móc to później zbadać, gdy zobaczył, co jeszcze Reeva wyciągnęła ze swojej torby.

– Skąd to wzięłaś? – zapytał ze zdumieniem.

Szeroko otwartymi oczami obserwował mały, błękitny kamień w kształcie łzy. Ten sam, który jeszcze kilka dni temu widział między piersiami Zzveli. Ten sam, którego nie mogli znaleźć, gdy dzień po jej pokonaniu wrócili do pałacu razem z mieszkańcami, by spalić zwłoki. RM19 był pewien, że stracili łzę przez to, że wrosła w ciało władczyni.

– Szukaliśmy jej – dodał, nie potrafiąc uwierzyć w to, co widziały jego oczy. A może była to inna łza? Przecież mogło się tak zdarzyć, mimo że Snow mówił coś zupełnie innego.

– Mówiłeś, że przylecieliście tu z powodu czegoś takiego, więc… wydłubałam ją z jej ciała jeszcze tamtej pierwszej nocy – wyjaśniła Reeva. – Wy mieliście wtedy inne rzeczy na głowie, więc wolałam zadbać o to, by nic się z tym nie stało. Chciałam powiedzieć ci wcześniej, ale waszą uwagę w całości zagarnęła Clowa i osoby, które coś znaczą w społeczeństwie za murem, nie ktoś taki jak ja. No i dopiero teraz możemy porozmawiać. Gniewasz się?

– Nie, Reevo – zapewnił szybko RM19. – I dla Orjuus zrobiłaś więcej niż te wszystkie ważne osoby razem wzięte. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił.

Kobieta uśmiechnęła się szeroko, a on poczuł, jak robi mu się cieplej na sercu. Chciał znów ją pocałować, ale obawiał się, że może się to skończyć dużo poważniej, że tym razem nie zdoła się pohamować.

– Zdejmuj koszulę, czy jak wy to nazywacie, czas zająć się kuracją – powiedziała, odkładając łzę na stolik.

– Nie musisz, sam mogę… – zaczął nieskładnie, a na jego policzkach pojawiły się lekkie rumieńce.

– To że jestem jednoręka nie znaczy, że nic nie umiem zrobić.

– Nie to miałem na myśli – zripostował.

Jednakże nie protestował więcej, gdy Reeva z zadziwiającą gracją i szybkością rozpięła guziki koszuli i pchnęła go lekko w pierś, by usiadł na łóżku. RM19 starał się nie skrzywić, gdyż dotknęła jednego z największych siniaków. Siedział posłusznie, gdy ona zwinnymi i ciepłymi palcami smarowała mu plecy tą dziwną mazią. Przyłapał się na tym, że nie zarejestrował początkowego kontaktu ze skórą, gdyż większą ulgę dawała mu obecność kobiety. Już chciał zapytać o coś związanego z substancją, ale ona odezwała się pierwsza:

– Widziałam, że jedno szkło okularów masz stłuczone. – Wskazała podbródkiem w stronę stolika, na którym leżały. – Widzisz coś bez nich?

RM19 odwrócił się w jej stronę i ze zdziwieniem zorientował się, że mówiła jak najbardziej poważnie.

– To nie są okulary korekcyjne, mają inne zastosowania. Kiedyś ci o tym opowiem, jeżeli będziesz chciała.

– Trzymam cię za słowo – powiedziała, całują go w policzek.

– Mam nadzieję, że to tylko pęknięte szkło, inaczej może być kiepsko. Poza moją planetą nigdzie takich nie dostanę. Na statku to sprawdzę i postaram się je jakoś naprawić. Co my w ogóle robimy? – zmienił nagle temat, siadając na łóżku tak, by mieć twarz zwróconą w stronę Reevy.

– Obecnie mam trzy światy z moim pacjentem.

– Na naszym pierwszym spotkaniu prosto z mostu zaproponowałaś mi seks.

– Pamiętam, a ty powiedziałeś, że na twojej planecie jest to niedopuszczalne. Zrobiłam coś nie tak? – zapytała lekko przestraszona. – Przepraszam.

– Nie – powiedział pospiesznie. – Ja tylko… chciałem… – jąkał się RM19, nie potrafiąc poprawnie wymówić zdania. Na jego policzkach pojawiły się szkarłatne rumieńce, starał się nie patrzeć Reevie prosto w oczy. Odchrząknął, starając się dojść do siebie. Zobaczył, jak drży jej ręka, jakby się czegoś obawiała. – Jakbym zaproponował to teraz tobie – wypowiedział na jednym wydechu.

W odpowiedzi tylko się roześmiała, wcześniejszy strach natychmiast się ulotnił, dając miejsce radości. Zbliżyła się do niego, czułym gestem odgarniając włosy z czoła. Następnie palcami sunęła po policzku, ustach i podbródku.

– A jak myślisz? – szepnęła i, nie dając mu chwili na odpowiedź, pocałowała namiętnie w usta. – Będę delikatna, biorąc pod uwagę twoje rany wojenne – dodała, gdy RM19 zaczął całować jej szyję.

~ * ~

– Reevo – szepnął później, gdy leżeli na łóżku, ona z głową opartą na jego piersi.

– Jeszcze pięć minut – odpowiedziała, mocniej wtulając się w klatkę piersiową RM19.

Delikatnie wodził palcami po jej lewym ramieniu, doskonale rozumiejąc, dlaczego tak bardzo chciała odwlec chwilę, gdy będą musieli wstać i powrócić do codzienności. Z chęcią nie wstawałby jeszcze przez długi czas, ale miał coś ważnego do zrobienia. Lecz najpierw mógł poznać odpowiedzi na kilka interesujących go pytań.

– Co mówi ci imię Zzveli?

Westchnęła zrezygnowana i gwałtownie usiadła, w ogóle nie przejmując się tym, aby się czymś okryć.

– Pytasz poważnie? Przed chwilą kochałeś się z kobietą, a teraz zadajesz jej pytania o bajki dla dzieci, zamiast powiedzieć, że było ci dobrze i z chęcią byś to powtórzył?

– Już ci to powiedziałem. Nie wiedziałem, że ma to związek z bajkami dla dzieci.

– To z czym? – zapytała, marszcząc brwi.

– Kaelas tak nazwał władczynię, co zdezorientowało tęczowych. Nie wiem, skąd przyszła mu do głowy ta Zzveli i pewnie tę sprawę uważa za zakończoną, ale ja widzę kilka luk i chciałbym je uzupełnić.

– Świetny moment – mruknęła, ale ponownie się położyła i przytuliła do RM19. – To opowieść, którą opowiada się dzieciom ku przestrodze.

– Rozumiem, że nie została nigdzie spisana oficjalna wersja?

– Czy dasz mi w końcu dojść do słowa? – powiedziała z nutą przygany w głosie, ale ku jego zaskoczeniu pocałowała go w policzek i roześmiała się. – Jeszcze raz mi przerwiesz, a poznasz mój gniew – dodała. – Mama opowiadała mi ją, gdy miałam pięć lat, ale postaram się wiernie odtworzyć jej słowa.

Dawno, dawno temu w strefie południowej rozpętała się wojna między dwoma władcami. Każdy z nich chciał przejąć panowanie nad tamtą częścią kosmosu. Zebrali wiernych im ludzi i ruszyli do ataku. Wojna ciągnęła się przez wiele lat, każda ze stron ponosiła zwycięstwa i porażki, ale także żaden z władców nie znalazł sposobu, by pokonać tego drugiego i zgarnąć dla siebie wszystko. Niszczono planety, zabijano ludzi, zdawało się, że gdy rozstrzygnie się ten spór, zwycięzca nie będzie miał, czym władać. Właśnie w tych mrocznych czasach pojawił się Legendarny Wojownik…

– Legendarny Wojownik? Przepraszam – dodał, widząc karcące spojrzenie Reevy.

– …pojawił się Legendarny Wojownik i pokonał obu władców, przywracając ludności wszystkich planet niezależność. Właśnie po jednej ze stron walczyła Zzveli, pełniąc funkcję generała. Okrutna i potężna kobieta, której nikt nie potrafił pokonać, nawet Legendarny Wojownik. Zzveli uwiodła go i uknuła spisek mający na celu zgładzenie wybawcy. Udało jej się to, jednakże coś poszło nie tak i została zmuszona do ucieczki. Tak dotarła do strefy wschodniej. Właśnie w niej poluje, udając się na zamieszkane planety. Zabija mieszkańców, pijąc ich krew i zyskując młodość i wieczne życie. Czasem otwarcie, czasem z ukrycia, zabierając dzieci z domów i atakując tych, co samotnie spacerują nocą. Szczególnie lubuje się w krwi nikczemników, dlatego należy być dobrym, pomocnym i uczynnym.

– Zastanawiam się, ile prawdy się za tym kryje – zadumał RM19, gdy Reeva skończyła.

– To tylko bajka, zresztą wizerunek Zzveli niewiele miał wspólnego z tym prawdziwym.

– Zdziwiłabyś się, ile bajek i legend okazuje się prawdą. Pora się zbierać – stwierdził, zastanawiając się, ile czasu minęło. Skoro chcieli wylecieć jutro z rana, to nie miał chwili do stracenia, szczególnie, jeżeli statek będzie wymagać naprawy.

– Jeszcze chwilę – zaprotestowała cicho. – Wiesz, ja naprawdę sporo potrafię, mimo że mam tylko jedną rękę. Może nie znam się na walce… i na technice też nie, ale potrafię gotować. Mogłabym odciążyć Kendappę. To znaczy, nie chcę się nigdzie wpraszać, jeżeli mnie nie chcesz i miałabym być tylko balastem.

Usiadła gwałtownie, dłonią starała się otrzeć mokre od łez policzki. Z podłogi podniosła swoje rzeczy i zaczęła się szybko ubierać.

– Tak łatwo przyjdzie ci opuścić dom i rodzinną planetę, jedyne miejsce, jakie znasz? – zapytał RM19, przyglądając się uważnie jej twarzy.

– Zostałam sama i nie widzę dla siebie tutaj miejsca. Nie powinnam w ogóle o tym mówić.

Widząc smutek Reevy, RM19 podszedł do niej i przytulił do piersi, starając się ją uspokoić jak podczas ich pierwszego spotkania.

– Przestań, teraz będzie mi jeszcze trudniej – jęknęła, gdy pocałował ją w czoło.

– To ja gotuję, Kendappa nie potrafi nawet herbaty zrobić, ale nigdy ci się do tego nie przyzna. A jeżeli naprawdę chcesz z nami lecieć, to musimy teraz iść na lądowisko. Muszę do jutra sprawdzić statek.

– Dlaczego? Jeżeli robisz to z litości…

– Wszystko sobie przemyślałem – przerwał jej RM19. – Kaelas i Kendappa też nie mają nic przeciwko. Chciałem o tym powiedzieć, ale…

– Najpierw chciałeś sprawdzić, czy rzeczywiście jestem dobra w łóżku. Żartowałam – dodała szybko, widząc zakłopotanie mężczyzny i rumieńce, które pojawiły się na jego policzkach.

– Czy bez żalu opuścisz Orjuus – sprostował. – Ale już nieważne. Zbieramy się.

– To ty nadal jesteś nagi – uściśliła. Uśmiechnęła się, ponownie widząc jego zakłopotanie. – Uprzedzając twoje kolejne pytanie, wiem, jak dojść na lądowisko, omijając świętujący tłum.

~ * ~

Pisząc ten rozdział sama musiałam podjąć trudną decyzję i zdecydować, co dalej począć z Reevą. Szczególnie że, szczerze mówiąc, nigdy takiej postaci nie planowałam wprowadzać. Na Orjuus potrzebowałam jedynie przewodniczki, która powiedziałaby bohaterom prawdę o władczyni. No ale wymknęła się spod kontroli. Wydaje mi się, że tak będzie najlepiej i na dodatek sam rozwiązał się problem, co począć w końcówce z jednym bardzo ważnym wątkiem.

Kolejny rozdział będzie zamknięciem sagi Orjuus, chociaż więcej będzie o kimś innym. Już się nie mogę doczekać, bo uwielbiam jeden z fragmentów.