Rozdział 83: Zmiana planów

Marzenie jest programem życia. Gdybyśmy je umieli odczytywać, wiedzielibyśmy, że marzenia się spełniają.

Janusz Korczak

Reeva wzięła resztę swojego dobytku z domu, a przynajmniej te rzeczy, które chciała ze sobą zabrać, i zmierzała w stronę lądowiska statków kosmicznych. Uśmiech nie znikał z jej twarzy, miała nadzieję, że postąpiła słusznie i nigdy nie będzie żałowała tej decyzji.

Nie spodziewała się, że kiedykolwiek przyjdzie jej opuścić Orjuus. Gdy była małą dziewczynką, z bratem wielokrotnie marzyli o tym, że któregoś dnia wsiądą na statek kosmiczny i odlecą z tej planety, by poznać świat, a także, by uciec od władczyni i jej okrutnych rządów. By znaleźć prawdziwy dom, jak wielokrotnie powtarzał. I teraz to pragnienie miało się spełnić.

Z oddali dobiegały ją głosy i śpiewy świętujących. Postanowiła ominąć plac targowy, by jak najszybciej dotrzeć do celu i nie zostać przez nikogo zaczepioną. Kręte uliczki w pobliżu muru nadawały się do tego idealnie. Chciała ponownie znaleźć się w ramionach RM19, poczuć dotyk jego warg na ciele, ponownie zatracić się w tym cudownym uczuciu spełnienia po namiętnym seksie. O ile znajdzie dla niej czas, sprawdzając każdy milimetr statku w poszukiwaniu jakiegoś uszczerbku.

– Przyjemny wieczór dziś mamy, nieprawdaż, dziecko? – Wyrwał ją z zamyśleń czyjś głos.

Dopiero po chwili zorientowała się, że z naprzeciwka nadchodził jakiś człowiek, prawdopodobnie stary, sądząc po tym, że podpierał się na lasce. Gdy dostatecznie się zbliżył, poznała w nim kapłana, który udzielał ślubu Kendappie i Kaelasowi. Zastanawiała się, co on tutaj robił.

– Rzeczywiście, ojcze – odpowiedziała uprzejmie, zatrzymując się, gdyż on wcześniej zrobił to samo.

Kapłan zdjął z głowy kaptur i dopiero teraz w świetle ulicznych lamp mogła zorientować się, że jego oczy rzeczywiście miały szkarłatną barwę. Wcześniej przypisywała to odbijającym się w nich płomieniom ognia.

– Jednak postanowiłaś odlecieć razem ze swoim beesosiemdziesiątosiemcejczykiem.

– Tego się chyba nie odmienia – stwierdziła, dopiero po chwili namysłu orientując się, co starzec chciał jej przekazać.

Dłuższy czas stali w milczeniu. Reeva nie wiedziała, czy kapłan zaczepił ją w jakimś określonym celu, czy miał jej coś istotnego do powiedzenia. Chciała już się z nim pożegnać i odejść, ale wtedy się odezwał:

– Ta podróż powoli zbliża się do końca. Nie zostało wiele czasu do starcia Braci Duszy z Vrieskasem, ale ciebie to nie dotyczy. Chociaż twoja droga też nie będzie łatwa.

– Już nie jest – powiedziała, nie rozumiejąc, co kapłan miał na myśli.

– Co ci beesosiemdziesiątosiemcejanie mają w sobie, że wszyscy tak na nich lecą? – zadumał. – A do tej rodziny to już szczególnie lgną.

Reeva zdziwiła się, że tak nagle zmienił styl mówienia. Teraz zachowywał się jak nastolatek. Czyby postradał zmysły? A może jest szalony, tylko nikt nie zauważyłam tego wcześniej?

– Musi ci bardzo na nim zależeć, skoro chcesz zamieszkać na planecie o surowych i okrutnych regułach, gdzie każdy aspekt życia mieszkańców jest określany i kontrolowany. Na której także postawili mury, chociaż nie tak materialne. Tam nawet nie mają imion. Liczby określają ich pozycję i stan rodu, a litery mówią o przynależności do danej rodziny. W miejscu, gdzie hańbą jest związek z kimś spoza tej rasy.

– Jeżeli w ten sposób chcesz mnie zniechęcić, ojcze, to tylko tracisz czas – odpowiedziała twardo, dumnie unosząc głowę.

– Mam coś dla ciebie na pożegnanie – rzekł, jakby w ogóle nie miało dla niego znaczenia jej zapewnienie.

Podał Reevie swoją laskę. Kobieta patrzyła na niego, nic nie rozumiejąc. Dopiero po chwili zorientowała się, że nie była to zwykła podpora, a kij, który służył do walki.

– To broń na dwie ręce – sprostowała, starając się ukryć smutek, jaki sprawił jej kapłan.

– To pamiątka, dziecko, mająca ci przypomnieć o domu, o Orjuus i o dzieciństwie, gdy razem z bratem trenowaliście na podwórzu, marząc o lepszym życiu.

Reeva potarła dłonią oczy, by nie rozpłakać się przy kapłanie, ale miała świadomość, że i tak się zeszkliły.

– Dziękuję – powiedziała, przyjmując podarunek.

– Przed wami ciężkie chwile, ale mówią, głównie kretyni, że nawet po najciemniejszej nocy nadchodzi świt. A to zawsze jakaś nadzieja. Do zobaczenia.

– Żegnaj, ojcze, i jeszcze raz dziękuję.

Kapłan zrobił już kilka kroków, ale ponownie się zatrzymał, patrząc na kobietę ze zdumieniem.

– Jeszcze się spotkamy, Reevo. I to szybciej niż myślisz – powiedział, a na jego twarzy zagościł szeroki, chochlikowaty uśmiech. W oczach zabłysły radosne ogniki.

– Jesteś jednym z gości? – zapytała zdziwiona.

– Można powiedzieć, że sam się wprosiłem na to przyjęcie – uściślił. – To coś zmienia?

– Zastanawiam się, czy w ogóle jesteś kapłanem i masz prawo do udzielania ślubu.

– Powiedzmy, że byłem na miejscu, przez co nasza szczęśliwa parka nie musiała daleko szukać, o ile w ogóle by tu kogoś odpowiedniego znalazła. A teraz odpowiedz sobie, czy coś może złamać szczere i prawdziwe przysięgi, które oboje wypowiedzieli, wierząc w nie całym sercem? Czy to, że ten związek nie został zapisany w waszych ludzkich rejestrach, zmienia uczucie, którym oni siebie darzą?

Reeva jedynie kiwnęła głową, zgadzając się ze słowami kapłana. RM19 na jej miejscu pewnie zadałby starcowi tysiące pytań odnośnie jego pobytu tutaj i zamiarów. Uśmiechnęła się w duchu na samą myśl i zarazem zastanawiała się, czy nieznajomy w ogóle byłby skory do jakichkolwiek wyjaśnień.

– Mogę chociaż poznać twoje imię, skoro mamy się w przyszłości spotkać?

– Ascot, mam na imię Ascot  - odpowiedział, uśmiechając się chytrze. – Udanej i bezpiecznej podróży – dodał na odchodnym. – Chociaż to drugie w tym towarzystwie jest równe cudowi.

Reeva jeszcze przez chwilę obserwowała jego oddalającą się sylwetkę. Sama też chciała ponownie ruszyć w swoją stronę, gdy do jej uszu dobiegły słowa Ascota, mówiącego do siebie.

– I pomyśleć, że jeszcze zwali mi się na głowę ta stara hazardzistka i wiecznie śpiący idiota.

Reeva wzruszyła ramionami i ruszyła w stronę lądowiska. Jutro o tej porze miała zostawić Orjuus daleko za sobą. O ile RM19 uzna, że statek jest w pełni sprawny i gotowy do lotu, zadumała.

~ * ~

Kaelas był zadowolony, że w końcu zostawili Orjuus za sobą, opuszczając je zgodnie z planem. Ciągłe świętowanie zaczynało już go męczyć i marzył o tym, by położyć się do łóżka i przespać dobre kilkanaście godzin. Dać w końcu odpocząć mięśniom i umysłowi.

Skierował swoje kroki do pokoju Kendappy i wszedł do środka, nawet nie zapukawszy. Oparł się o framugę i uśmiechnął na widok kobiety siedzącej na łóżku i czytającej jakąś grubą książkę.

– Puka się – mruknęła pod nosem, nie podnosząc wzroku znad książki. – Jeżeli przyszedłeś tu tylko po to, by się gapić i głupio szczerzyć, to chyba wiesz, gdzie są drzwi.

Kaelas w ogóle nie przejął się jej słowami. Podszedł do łóżka i położył się na nim, kładąc głowę na kolanach Kendappy.

– Myślałem, że przyjdziesz do mnie.

– A z jakiej racji? – zapytała.

Jedną ręką zaczęła delikatnie gładzić go po głowie i szyi. Mruknął zadowolony i mocniej się do niej przytulił. Zamknął oczy, rozkoszując się chwilą przyjemności.

– Jesteś moją żoną – odpowiedział, po czym ziewnął.

Kaelasowi wydawało się, że za chwilę zaśnie, że jedną nogą znalazł się już w krainie snu, gdy nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi.

– Tak? – natychmiast powiedziała Kendappa.

Landarczyk jęknął niezadowolony i otworzył oczy, by zobaczyć, kto tak głośno walił w drzwi. Do pomieszczenia wszedł RM19, a wyraz jego twarzy świadczył o tym, że nie miał dobrych wieści.

– Tylko nie mów, że będziemy gdzieś awaryjnie lądować, bo rozwalili nam statek – rzekł Kaelas z nadzieją, że nie ma racji.

– Nie, oczywiście, że nie – odpowiedział szybko przyjaciel. – Przed chwilą nawiązał z nami kontakt Mistrz Penyu…

– Powiedz mu, że nie mogłeś mnie obudzić i porozmawiam z nim jutro – przerwał mu.

RM19 westchnął niezadowolony.

– Dasz mi dojść do słowa, Kaelasie? – Nie słysząc słów protestu, kontynuował: – Mistrz Penyu nie chciał z wami rozmawiać. Powiedział, że mamy natychmiast wracać na Eduardo.

– Ale nie zdobyliśmy jeszcze jednej łzy – stwierdziła Kendappa, marszcząc brwi i odkładając książkę na szafkę obok łóżka. – Dlaczego?

– Też mu to powiedziałem, ale stwierdził, że teraz to bez znaczenia. Podobno ma to związek z księciem Ladvarianem, ale nic więcej nie wyjaśnił.

– Ech, po Landarczykach można się wszystkiego spodziewać. Kaio poskąpił im mózgu i teraz widać efekty.

– Ej, ja tu jestem i wszystko słyszę – zaprotestował Kaelas.

– I dobrze, mówię, co myślę.

– Powiedział jeszcze, że gratuluje ci dokonań na Orjuus – dodał RM19, zanim wyszedł i zostawił ich samych.

Kaelas poczuł, jak robi mu się cieplej na sercu. Pierwszy raz usłyszał pochwałę z ust Mistrza Penyu. Dla niego był to olbrzymi sukces, gdy przypomniał sobie trening na Eduardo.

– Nie masz się co cieszyć, w czytaniu nadal jesteś beznadziejny.

~ * ~

Snow siedział na poręczy jednego z wysoko ulokowanych tarasów hotelowych, opierając się plecami o ścianę. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, wszystkie cienie wydłużyły się, jakby chciały pochłonąć uśpione i ciche miasto. Zdawało mu się tak nienaturalne po kilkudniowym świętowaniu i zabawach.

– Dawno nie widziałem cię tak zatroskanego – rozległ się zachrypnięty głos.

Snow podniósł głowę i zobaczył stojącego na tarasie mężczyznę w średnim wieku. Był wysoki, a sięgająca ziemi, okrywająca jego sylwetkę, ciemna peleryna jeszcze potęgowała ten efekt. Na jego twarzy wyraźnie rysowało się zmęczenie, postronnemu obserwatorowi mogłoby się zdawać, że powodem był brak snu. Krótkie, czarne, przeplecione pasmami siwizny włosy zostały starannie uczesane i potraktowane jakimś specyfikiem, gdyż zdawały się połyskiwać własnym blaskiem. Kwadratową twarz o mocno zarysowanych kościach policzkowych i ostrych rysach zdobiły dorodne wąsy.

– Zastanawiam się, co z tego wyniknie. Zzveli nie żyje, ale to jeszcze nie koniec kłopotów Orjuus. Mam wrażenie, że one dopiero się rozpoczną. Wojna domowa wisi w powietrzu i zbierze obfite i krwawe żniwo, w niektórych miastach już wybuchły zamieszki, a jutro i tu dotrze grupa tęczowych.

– Mówisz tak, jakbyś żałował jej śmierci.

– Należało ją wykończyć już dawno, ale żaden z nas… – zawahał się przez chwilę, zastanawiając nad doborem odpowiednich słów – nie miał na to czasu, woląc robić coś innego. Chyba liczyłem na to, że Penyu się jej pozbędzie lub…

– Który z was śmiał to zrobić?! – krzyknęła rozzłoszczona kobieta.

Snow odwrócił głowę w jej stronę, a na jego twarzy pojawił się szeroki, chytry uśmieszek. Zarazem trochę się zdziwił, że miała na sobie to samo futro co na Mua Dong. Posiadała olbrzymią kolekcję ubrań i lubiła się przebierać nawet dziesięć razy dziennie.

– Och, jak miło cię widzieć, słodziutka Asharo – zawołał na przywitanie, nie zwracając uwagi na kręcącego głową mężczyznę. – A może nadal mam cię nazywać Arahsą? – dodał, a rosnąca z każdą sekundą wściekłość w jej spojrzeniu coraz bardziej go radowała. – Chyba jednak w naszym skromnym gronie starych wyjadaczy nie musisz się obawiać o swoją tożsamość. Zabawnie to zabrzmiało, nie? Szczególnie, że tylko ja nie wyglądam jak ktoś o krok od udania się na tamten świat.

– Wy nigdy nie przestaniecie? – wtrącił mężczyzna. – Przed chwilą martwiłeś się dalszym losem planety, za którą to ty jesteś odpowiedzialny.

– Jesteś ostatnią osobą, która ma prawo nas karcić, Yasho. Wziąłeś jego stronę! – krzyknęła z wyrzutem. – A teraz chcę wiedzieć, kto wyciągnął ich z więzienia?

– Przyjemny wieczór – westchnął Snow, czerpiąc radość z grania na nerwach Asharze. – Powinnaś się cieszyć, kochana, że twój nowy ulubieniec, ten beesosiemdziesiątosiemcejczyk…

– Tego się nie odmienia, bałwanie!

– …znalazł sobie dziewczynę, swoją drogą świetna partia – zakończył, nie przejmując się jej słowami.

– Ta dziwka?

– Była prostytutka, jeżeli mamy być dokładni – poprawił ją Snow. – Ja im wtedy nie pomogłem. W basenie tylko zrównoważyłem twoje starania posłania Kaelasa na dno, by miał szansę się wydostać.

Ashara skierowała gniewne spojrzenie na Yashę, ale mężczyzna tylko westchnął z rozczarowaniem.

– To nie ja – odpowiedział, patrząc jej prosto w oczy. – I nie rozumiem, dlaczego nie możesz przyjąć do wiadomości, że zrobił to sam. Nikt z nas się tego nie spodziewał, ale ten Landarczyk stał się silnym wojownikiem, bohaterem Orjuus. Szkoda, że nadal pozostaje tylko nędznym, nic nieznaczącym pionkiem, którego losy z góry zostały ustalone.

Ashara prychnęła pogardliwie. Zignorowała kpiący uśmiech Snowa i wzięła głęboki wdech, by chociaż odrobinę uspokoić wzburzone emocje.

– Ten Landarczyk nic mnie nie obchodzi. Błogosławiłam przy narodzinach Vrieskasa i to jego stronę trzymam.

Yasha podniósł głowę i spojrzał na nią przenikliwie. Wydawało się, że zmęczenie momentalnie zniknęło z jego twarzy. Stała się ona teraz niezwykle poważna i zimna. Ashara wzdrygnęła się, nie potrafiąc znieść tego świdrującego do głębi spojrzenia. Nawet Snow stracił animusz sprzed chwili.

– Kłamiesz i w jednym, i w drugim – odpowiedział spokojnie i pewnie. Ton jego głosu był zimny, ale zarazem nie dało się go nie słuchać. – Ty i Ascot uwielbiacie skakać sobie z planety na planetę i wtrącać się w sprawy, w które nie powinniście, jednakże dla waszego dobra byłoby lepiej, gdybyście czasem chwilę posiedzieli w domu i zorientowali się w sytuacji. Ten Yaskaskanin zainteresował cię dopiero wtedy, gdy pomyślnie przeszedł próbę i tych troje ogłosiło go cesarzem. Wtedy wymyśliłaś tę bajkę o błogosławieństwie, wcześniej Yaskas w ogóle cię nie interesowała, no, może tylko w jednym aspekcie. Przyjmij to jako radę i nie powtarzaj tego więcej, bo jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem Kaio, to nie zyskasz pewności, że Penyu nie będzie szukać kozła ofiarnego, że ich przyjaciele także zaniechają zemsty.

– Jedynie uważam, że tak jest lepiej. Na północy panuje pokój, nie ma tam wojen, nie ma zniszczeń, a jeżeli trzeba było zapłacić za to istnieniem kilku ras, to dla mnie jest to niska cena. Spójrz na to, co się stało z południem, ono nadal nie potrafi podnieść się po tamtej wojnie i wiem, że gdyby Vrieskas tam dotarł, to wszystko zmieniłoby się na lepsze. Czym on zawinił, że Kaio to zrobił? To zagłada Nery tak go rozzłościła, czy znudziła go wizja pokoju?

– Nie mów tak. Prawdopodobnie miał swoje powody – przerwał jej Yasha, ale po wyrazie twarzy mężczyzny zorientowała się, że i on zadaje sobie podobnie pytania.

– Po tamtej wojnie byliśmy pewni, że Legendarny Wojownik się nigdy nie narodzi, bo nie istnieje już we wszechświecie rasa, która byłaby w stanie zapanować nad tak wielką potęgą. Cieszyłam się, że wtedy zginął, że to wszystko się skończyło, że nasz błąd sprzed wieków już nigdy więcej nie ujrzy tego świata.

– Penyu też tak sądził – powiedział cicho Snow, a na jego twarzy zagościł niemal niespotykany smutek. Wyglądał jak małe, zagubione w ogromnym świecie dziecko. – Cieszył się, że nikt więcej nie złamie mu serca.

– Widzisz, Kaio sam podjął tę decyzję, a teraz my musimy na to patrzeć. Bracia Duszy i przepowiednia z Harenosum to jedno wielkie kłamstwo mające ukryć morderstwo. Ladvarian jest już stracony, zresztą, wysłanie go na Alovlu o tym świadczy, skoro wieża miała pozostać na zawsze zamknięta. Lecz gdyby oni wrócili i przysięgli lojalność Vrieskasowi, czekałaby ich dobra przyszłość. Kendappę powitałby z radością, tak samo jej męża i potomka swojej pierwszej żony.

– Ale to nigdy nie nastąpi – stwierdził Yasha.

– Właściwie to jest sposób, by zmienić tryby przeznaczenia – odezwał się Snow. Arasha i Yasha spojrzeli na niego ze zdziwieniem, a zarazem oczekiwaniem na dalsze wyjaśnienia. – Możemy zrobić to co wtedy.

– Nie! – przerwała mu stanowczo kobieta.

– W trójkę nie damy rady – powiedział niemal jednocześnie mężczyzna.

– Damy. Chodzi nam tylko o ciało, tyle zdołamy odtworzyć. Resztę pozostawimy w ich rękach. Przemyślcie to, ale i tak wiem, że się zgodzicie. I od teraz zacznę się modlić, by finał zakończył się remisem i zarówno Vrieskas jak i Legendarny Wojownik zginęli, by ta farsa raz na zawsze się skończyła. A wracając do przyjemniejszych rzeczy, to powinnaś się cieszyć, słodka Asharo, że człowiek północy został bohaterem. Miałem ci to powiedzieć, jak przyszłaś, ale zaczęłaś od niesłusznych wyrzutów i wyleciało mi z głowy.

– Nie potrafisz być długo poważny, Ascotcie – stwierdził Yasha, na co młodzieniec tylko wzruszył ramionami.

– I co z tego, że zapisze się w historii Orjuus? Za kilkanaście pokoleń o nim zapomną, o ile się tu niebawem nawzajem nie pozabijają.

– Chyba nie doceniasz powagi sytuacji, wiadomość o tym już się rozeszła poza granice planety – wyjaśnił, ponownie uśmiechając się szeroko, jakby ta kwestia niezwykle go cieszyła. – Niektórzy goście już wylecieli, inni zrobią to niebawem, a pozostali pewnie nie zdążą. Przekażą tę wiadomość dalej, a z racji, że jesteśmy blisko bariery, rozjedzie się między strefami jeszcze szybciej. Jednakże i tak mam zamiar poinformować o tym Vrieskasa osobiście. Chcę zobaczyć jego minę.

Ashara roześmiała się kpiąco.

– I sądzisz, że weźmie to na poważnie. Jesteś śmieszny.

– Przecież przekażę mu tylko niektóre fakty. Pominę początek, że jest to Landarczyk, który początkowo nie wykazywał żadnego talentu i nikt nie traktował go poważnie, dopóki jego własny generał nie uknuł pewnego spisku i nie spowodował, że nasz przyjaciel usłyszał przepowiednię i postanowił ocalić kosmos. A potem chyba wskoczę na Landare, by zobaczyć co u naszej pozostałej dwójki.

– Nie przypominam sobie, bym zapraszała cię na północ.

– A ja nie przypominam sobie, bym zapraszał cię na wschód. Trzymajcie się. I nie zapominajcie o kremie na zmarszczki – dodał ze śmiechem i zniknął w powietrzu.

– Zabiję go przy następnej okazji – prychnęła wściekła Ashara, po czym poszła w jego ślady.

Yasha został sam i jeszcze przez długi czas wpatrywał się w uśpione miasto. Zastanawiał się, czy tym razem nadzieja nie okaże się zgubą i czy powinni zgodzić się na propozycję Ascota. Na początek postanowił poczekać, aż Ladvarian uda się na Alovlu, potem podejmie ostateczną decyzję.

~ * ~

Zwykle staram się o tym nie pisać, ale lubię ten rozdział. Lubię też dziewięćdziesiąty czwarty, ale on dopiero w kwietniu…

W środę mam obronę, dlatego może się zdarzyć, że do tego czasu w blogosferze będę pojawiać się bardzo sporadycznie. W każdym razie ewentualne zaległości nadrobię w następny weekend.