Rozdział 85: Lalkarz

Każdy sen, ten czarowny i piękny, zbyt długo śniony zamienia się w koszmar. A z takiego budzimy się z krzykiem.

Andrzej Sapkowski

Ladvarian stał na jednym z pałacowych balkonów i spoglądał na miasto oświetlane przez ostatnie promienie powoli znikającej za linią horyzontu Lume Estrell. Wiatr rozwiewał mu włosy, ale się nim nie przejmował. Cieszył się z tej odrobiny chłodu po ostatnich ciepłych dniach.

Książę z chęcią dłużej zostałby na dworze i patrzył na stolicę, która z tego miejsca w ogóle się nie zmieniła. Na pozór wszystko wyglądało tak samo Nowa i Stara Dzielnica, wznosząca się w oddali królewska góra z grobowcem króla Ladvariana. Jednak w głębi duszy wiedział, że to tylko pozory. Od powrotu z Yaskas już nic nie było takie samo.

Chciał wrócić do pałacu, gdy usłyszał czyjeś kroki. Po chwili kątem oka zauważył, że obok niego stanął Lothor. Jęknął w duchu, zastanawiając się, co generał może od niego chcieć o tej porze. Na twarzy zachował obojętność, licząc, że może to zniechęci tamtego od rozmowy.

– Przyjemny wieczór – zagadnął Lothor, spoglądając w stronę miasta.

Ladvarian nic nie odpowiedział. Nie miał ochoty na dyskusje o pogodzie, a już na pewno nie z generałem. Niezmiernie żałował, że mimo swojego tytułu nie mógł rozkazać mu odejść i nie pokazywać się na oczy przez kilka dni.

– Chociaż noc zapowiada się chłodna – dodał, w ogóle nie przejmując się biernością księcia.

Landarczyk miał ochotę porządnie mu przyłożyć, jednakże wiedział, że takie zachowanie było godne pięciolatka, nie dorosłego mężczyzny. Stłumił emocje w środku, ale obiecał sobie, że jeszcze jedna taka głupia uwaga, a nie powstrzyma się od nieprzyjemnego komentarza.

W tamtym momencie marzył o tym, by nagle na niebie pojawił się księżyc w pełni. Zachowanie Lothora od razu by się zmieniło, gdyby stanął oko w oko z bestią. To byłoby cudowne uczucie, a na dodatek to on górowałby nad olbrzymim generałem. Żałował, że tej fantazji nigdy nie będzie mógł wcielić w życie. Nie wiedział nawet, kiedy znów przyjmie postać tygrysołaka. Do tego czasu mogą minąć nawet lata, westchnął w duchu.

– Nie sądziłem, że kiedyś dożyję takiego dnia.

Ladvarian momentalnie wyrzucił z głowy wszelkie fantazje i spojrzał na generała, zdziwiony marszcząc brwi. Obiecał sobie, że do końca rozmowy z jego twarzy nie zniknie obojętny wyraz, ale tym komentarzem całkiem zbił go z pantałyku, szczególnie że Landarczyk nie wiedział, co mężczyzna miał na myśli.

– Zakończonego chłodną nocą? – prychnął książę, znów spoglądając na miasto. Nawet gdyby zadarł głowę i tak nie dostrzegłby dokładnie wyrazu twarzy Lothora, więc nie widział podstaw, by się wysilać. – Czy w końcu zmieniliśmy temat na właściwy powód zakłócania mojej chwili spokoju?

– Spokój jest ci chyba chwilowo obcy, książę. Inaczej nie przychodziłbyś tutaj codziennie i nie rozmyślał przez długie godziny – powiedział generał. – Nie sądziłem, że dożyję dnia, gdy wasza przyjaźń się rozpadnie. Na Yaskas musiało zdarzyć się coś naprawdę spektakularnego.

Z tonu jego głosu Ladvarian bez trudu wywnioskował, że wie więcej. Czyżby wieści z Yaskas dotarły aż tutaj? Było to prawdopodobne, jednak z drugiej strony, po co ktoś miałby zadawać sobie tyle trudu, by powiadamiać wszystkie podległe Vrieskasowi planety o tym, co zaszło podczas Bevrore Blomkool.

– Nie prosiłem cię o komentarz – odpowiedział, starając się ukryć wszelkie targające nim emocje. – I pierwsze słyszę, że coś się w moich relacjach z Falonarem zmieniło – dodał, starając się nie nawiązywać chwilowo do sprawy Yaskas. Postanowił później dowiedzieć się więcej na ten temat od kogoś godnego zaufania.

Jednakże już po chwili pożałował swoich ostatnich słów. Były kłamstwem, które sprawiło mu ból. I Lothor musiał doskonale zdawać sobie z tego sprawę, inaczej po co zaczynałby ten temat.

Ladvarian oddałby wszystko, nawet Garudę, byleby tylko nic między nimi się nie zmieniło. Jednak po tym, co stało się na Yaskas, nie było to możliwe. Nie chciał o tym znów myśleć, już zbyt wiele nocy spędził bezsennie, zastanawiając się nad postępowaniem Falonara. Nie potrafił wyciągnąć żadnych wniosków.

– To dziwne, bo nie widziałem go w pałacu od czasu waszego powrotu. Czyżby wyjechał odwiedzić jakąś dalszą rodzinę w innym mieście?

Ladvarian zacisnął mocno pięści, starając się powstrzymać wybuch wściekłości. Bezczelny komentarz Lothora sprawił, że miał ochotę zadać mu ból. I to tak dotkliwy, by zapamiętał go do końca życia.

– Już zapomniałeś, kto pozbawił go matki? – powiedział, nie kryjąc jadu w głosie.

– Mam wrażenie, że widzisz tylko to, co chcesz zobaczyć, książę.

– Słucham?! – przerwał mu brutalnie Ladvarian. – Chcesz mi wmówić, że ja jestem winny, bo odciąłem Selyse głowę, gdyż ty nie chciałeś brudzić sobie rąk? Może miałem odmówić wykonania rozkazu. Kto wie, jakby to się skończyło, pewnie tłum sam chciałby wymierzyć sprawiedliwość i mnie też by się dostało.

– Tak małą wiarę pokładasz w swoich ludzi, książę? Jestem pewien, że niemal wszyscy poszliby za tobą. Może doszłoby do jakiegoś buntu – zadumał Lothor, nadal spoglądając przed siebie.

Landarczyk domyślał się, że ani jego słowa, ani ton głosu nie zrobiły na nim najmniejszego wrażenia. Zresztą jak zawsze. Zastanawiał się, czy istnieje coś, co byłoby w stanie wyprowadzić generała z równowagi. Może gdyby miało to związek z jego rodziną, zadumał. Jednakże nie potrafił pojąć, dlaczego tak swobodnie mówił o buncie, skoro sam musiałby ponieść jego konsekwencje, o ile by przeżył.

– Ale wracając do twoich wcześniejszych zażaleń, to nie ja wydałem rozkaz egzekucji.

– Co? – przerwał mu z niedowierzaniem Ladvarian.

Miał wrażenie, że nagle wszystko stanęło na głowie. Albo może był to tylko dziwaczny sen, z którego za chwilę się obudzi i stwierdzi, że znajduje się na Yaskas w dniu Bevrore Blomkool, pójdzie po Falonara, który nie będzie chory, a w nocy razem poznają tajemnicę księżyca w pełni. I nic się między nimi nie zepsuje…

– Myślisz, że byłbym tak głupi, by skazać na śmierć niewinną kobietę, której syn nie wrócił przez miesiąc, biorąc pod uwagę, jak zdradziecki jest kosmos. Na dodatek doskonale wiedziałem, w czyim towarzystwie poleciał. Nie uznałbym za zdrajczynię kobiety, która tak wiele znaczy dla wielmożnego Vrieskasa. Nawet dzisiaj, pomimo że nie ma jej już ponad rok, wielmożny wierzy, że wróci.

– Więc kto wydał rozkaz? – zapytał Ladvarian.

Jednak po chwili sam odpowiedział sobie na to pytanie. Tylko jedna osoba poza Vrieskasem mogła wydawać polecenia generałom. Paragas. Coraz więcej rzeczy dowiadywał się o głównym generale, ale nadal nie potrafił wysnuć konkretnych wniosków. Wcześniej wydawało mu się, że Berkayu było zemstą na nim, że za to jedno jedyne upokorzenie chciał go zlikwidować raz na zawsze. A skoro nie był w stanie zrobić tego osobiście, posłużył się kim innym. Lecz teraz okazało się, że w jakiś sposób w to wszystko musieli być także zamieszani Falonar i Kendappa.

– Jak to uzasadnił? – dociekał książę, mając nadzieję, że może uda mu się dowiedzieć czegoś jeszcze.

– Zdradą syna. Selyse nic nie znaczyła, na tle wszechświata pozostawała anonimowa. Nikt nie przejął się jej śmiercią, nie zorientował się, że w tym wszystkim było coś nie tak – odpowiedział Lothor, w tonie jego głosu zabrzmiał smutek, jakby sam żałował, że nic nie zrobił.

Ladvarian po raz pierwszy widział go takiego, po raz pierwszy słyszał z jego ust, że kwestionuje rozkazy z góry. Od samego początku uważał Lothora za kolejnego generała Vrieskasa, który zrobi wszystko, by podlizać się swemu panu, jednak teraz nie miał już tej pewności. Czyżby mężczyzna stał po jego stronie? Był to dość śmiały wniosek, ale z drugiej strony to on ostatnio podsunął im książkę pozwalającą odnaleźć grobowiec króla Ladvariana, to on pod nieobecność księcia rządził Landare. I najważniejsze, że nikt nie podważał jego władzy, wszyscy byli na swój sposób zadowoleni.

W tamtej chwili Landarczyk bardzo chciał porozmawiać o tym z Falonarem, poznać jego punkt widzenia. Może razem poskładaliby to wszystko w całość i doszli do jakiś konkretnych wniosków. Jednakże musiał zejść na ziemię, wiedział, że do tego nie dojdzie, nieważne, jak bardzo by chciał.

– Dlaczego mi to powiedziałeś? – zapytał Ladvarian. – Stało się i obaj wiemy, że dociekanie sprawiedliwości nic nie zmieni.

– Ponieważ nawet wielmożny Vrieskas już wie, że Paragas zniknął i…

– To wcześniej nie wiedział? – przerwał mu zaskoczony książę.

– Najwyraźniej księżniczka uznała za stosowne go o tym nie informować. Wielmożny Vrieskas jest jeszcze daleko, Paragas wykona swój ruch znacznie szybciej. I na pewno zostanie on skierowany w twoją stronę.

– Dajesz mi pozwolenie na zabicie Paragasa? – roześmiał się Ladvarian. – Sam masz z nim porachunki, czy potem doniesiesz na mnie, bym podzielił jego los?

– Informuję cię tylko, że gdy przyjdzie wiadomość od głównego generała, bo wnioskuję, że to właśnie na nią czekasz, przejdzie tylko przez moje i twoje ręce, a potem wszelki słuch o niej zaginie. Nikt nie pozna prawdziwego powodu twojego odlotu, książę – zapewnił Lothor.

– Ty będziesz go znał, a to mi wystarcza, by mieć się na baczności. Skoro chcesz sprawiedliwości, to możesz się jej domagać. Myślę, że znajdzie się wystarczająca liczba dowodów przeciwko niemu. Vrieskas nie jest tak głupi, by przejść obok tego obojętnie.

Lothor odwrócił głowę i spojrzał na Ladvariana. Książę czuł się jak dziecko karcone przez ojca, gdy mężczyzna patrzył na niego z góry. Po raz milionowy przeklinając swój wzrost, żałował, że naukowcy nie wymyślili jeszcze żadnego serum pozwalającego urosnąć o kilka centymetrów. Wypróbowałby to nawet jako królik doświadczalny.

– Nie wierzę, że usiedziałbyś w miejscu, nie odpowiadając na wyzwanie. Znam cię od dziecka, książę. Proponuję ci ten układ i będę się go trzymał, ty zrobisz, co uznasz za stosowne.

– W ten sposób chcesz naprawić tamten błąd – stwierdził Ladvarian. – Jakoś zadośćuczynić śmierci Selyse.

Gdy Lothor nic nie odpowiedział, Landarczyk zyskał pewność do swoich racji. Ale to i tak nie wymazało jego podejrzeń. Równie dobrze mogłoby się okazać, że to kolejna zastawiona przez Paragasa pułapka. Ostatecznie książę nie wiedział, ilu wiernych ludzi posiadał główny generał.

Obaj mężczyźni przez dłuższy czas nie odzywali się do siebie. Najwyraźniej Lothor powiedział już wszystko, co miał do powiedzenia i Ladvarian mógłby spokojnie odejść. Coś nadal trzymało go na balkonie. W głębi ducha wiedział, że to głupie, ale zarazem po wyznaniu generała zastanawiał się, czy nie zadać nurtującego go pytania. Tylko po to, by poznać opinię kogoś innego. Kogoś, kto nie mruknie w odpowiedzi, że to głupota, którą nie warto zawracać sobie głowy jak Evolet.

– Wierzysz w przeznaczanie? – przerwał milczenie Ladvarian, spoglądając kątem oka na generała.

– Nie – odpowiedział. – Człowiek jest tak skomplikowaną jednostką, że w każdej chwili może dokonać najróżniejszych wyborów. Nie wierzę w to, że ktoś przewidział, że stanie się tak a nie inaczej. Wystarczy spojrzeć na fałszywy księżyc ­– dodał po chwili namysłu Lothor. – Przepowiadali, że miał zwiastować nie wiadomo co, że to dzięki niemu na świat przyszedł potężny książę, przewyższający poziomem innych wojowników. Gdyby tamtej nocy to coś nie pojawiło się na niebie, to i tak narodziłby się potężny książę.

 Bo księżyc zwiastował coś zupełnie innego, pomyślał Ladvarian. Czas Braci Duszy ma dopiero nadejść.

– Wiara w przeznaczenie prowadzi tylko do nieszczęścia, wystarczy spojrzeć na Zevrana – powiedział generał.

Ladvarian miał wrażenie, że Lothor chciał dodać coś jeszcze, jednak w tej samej chwili na balkon wszedł jeden z jego ludzi. Wystarczyło jedno spojrzenie, by przekonać się, że nie był to rodowity Landarczyk. Srebrny kombinezon dodatkowo podkreślał jego niemal białą skórę i jasne włosy. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak lodowy posąg, nawet ciemnozielone oczy patrzyły z chłodem i dystansem.

Nowo przybyły mężczyzna ukłonił się najpierw księciu, potem generałowi, który wyraźnie sposępniał na jego widok. Ladvarian zastanawiał się dlaczego.

– Proszę o wybaczenie, jeżeli przeszkodziłem w czymś istotnym, ale dostaliśmy informacje z głównej bazy dowodzenia na Yaskas. Zaznaczyli, aby przekazać je natychmiast. Chociaż osobiście nie wiem, co w tym takiego istotnego – mruknął pod nosem, jednakże Ladvarian doskonale zrozumiał jego słowa, Lothor zapewne też.

– Czy nie uprzedzałem cię już, Valse, że następna niesubordynacja i nie masz tu czego szukać.

– Proszę o wybaczenie, jednak nie wydaje mi się, aby były to tak niecierpiące zwłoki wieści. Oczywiście, to nie do mnie należy ocena, generale – dodał pospiesznie.

Cały czas patrzył przy tym na Ladvariana, jakby chciał mu w ten sposób przekazać jakąś wiadomość. Jednak książę nie wiedział, co tamten chciał osiągnąć, zresztą, widział go pierwszy raz w życiu. Nigdy nie interesowali go posłańcy, a ludzie, którzy naprawdę coś znaczyli na Landare.

– Co to za informacje? – ponaglił go Lothor.

– Daleko na wschodzie pojawił się legendarny wojownik – powiedział, a w oczach zabłysły mu radosne iskierki.

Ladvarian osłupiał po tych słowach. Chciał coś powiedzieć, ale nie potrafił wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Miał tysiące pytań, ale ten żółtodziób na pewno nie znał odpowiedzi na żadne z nich, przekazywał jedynie coś, co usłyszał na Yaskas. Na dodatek wielu z nich nie mógłby zadać przy Lothorze, by nie wyszły na jaw jego poczynania z ostatnich miesięcy.

– Bohater pokonał przedwiecznego potwora i powoli zmierza na północ.

– To bohater czy Legendarny Wojownik? – zapytał Ladvarian, starając się, by jego głos brzmiał naturalnie.

– A co to za znaczenie? – Widząc chłodne i gniewne spojrzenie Landarczyka, natychmiast się poprawił: – Ci z Yaskas powiedzieli bohater, książę. Towarzyszyła mu skrzydlata kobieta, beesosiemdziesiątosiemcejczyk i jednoręka była prostytutka.

Ladvarianowi kamień spadł z serca. To oznaczało, że nie wszystko było jeszcze stracone. Nie miał wątpliwości, że to Kaelas zyskał tytuł bohatera. Wyrocznia najwyraźniej miał rację, twierdząc, że wszystko niebawem się rozstrzygnie. Jeżeli faktycznie Bracia Duszy mieli razem stanąć do walki, to on już wracał, by zająć swoje miejsce. Ale tożsamość Legendarnego Wojownika nadal pozostawała tajemnicą. To nadal mogę być ja.

– W takim razie, jakie są rozkazy? – Wyrwał go z zamyślenia głos Lothora.

– Żadne – odparł Valse, wzruszając ramionami.

Ladvarian i Lothor spojrzeli na niego z niedowierzaniem.

– Więc dlaczego tak pilne było przekazanie tych wieści? – nie dawał za wygraną generał.

– Nie wiem. Na Yaskas zapanował drobny chaos, gdy się o tym dowiedzieli. Chociaż chaos był tam już wcześniej – mruknął pod nosem. – Może księżniczka Evolet zrozumiała z tego coś więcej, bo baaardzo się tą wieścią przejęła. Nawet wielmożny Vrieskas wraca na Yaskas szybciej. To chyba znak, że coś jednak wisi w powietrzu. Ciekawe tylko co – zadumał Valse.

Ladvarian nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że mężczyzna wiedział znacznie więcej. Starał się wyrzucić z głowy te przypuszczenia, ale lęk pozostał. Bo jeżeli szpiegował dla samego Vrieskasa, to wszystko mogłoby się potoczyć zupełnie inaczej niż przewidział. Co prawda zdobył już Garudę, ale spokoju nie dawało mu coś jeszcze – róg, o którym wspominał Wyrocznia. Skoro miał zamiar zostać Legendarnym Wojownikiem, to potrzebował obu tych rzeczy.

– Jeżeli to już wszystko, to możesz odejść – powiedział Lothor.

Valse ukłonił się, po czym zaczął się wycofywać, jednak nagle zatrzymał się, jakby przypomniał sobie o czymś jeszcze.

– Zapomniałem pogratulować ci, książę, z okazji twoich zaręczyn, to naprawdę radosna nowina.

– Jakich zaręczyn? – zarówno Ladvarian jak i Lothor zadali to pytanie jednocześnie.

W innych okolicznościach książę wściekłby się na niego, że wtrącał się w jego prywatne sprawy, jednak teraz zeszło to na dalszy plan, bo sam był w identycznym szoku.

Valse roześmiał się perliście, jednak, widząc wyraz twarzy swoich przełożonych, szybko spoważniał.

– To jakaś nowa zabawa? Mówię o twoich zaręczynach z księżniczką Evolet, książę. Na Yaskas pewnie świętowaliby wiele dni, skoro miało to miejsce po Bevrore Blomkool, ale obecne problemy nieco to komplikują.

– Nigdy się jej nie oświadczałem – zaprzeczył ostro Ladvarian. – Nie mogłem… – urwał, zrozumiawszy w końcu prawdziwe intencje Evolet i jej zachowanie po Bevrore Blomkool. Miał tylko nadzieję, że Valse mówił prawdę i Vrieskas wraca z powodu wieści o towarzyszącej bohaterowi ze wschodu skrzydlatej kobiecie. Że ta kwestia będzie dla niego najważniejsza i nigdy nie dowie się, że książę odkrył tajemnicę księżyca.

– Gdzie jest Falonar? – zwrócił się do Lothora, ignorując Valse. Nie dostrzegł szerokiego uśmiechu, który pojawił się na twarzy przełożonego.

– W swoim domu.

Ladvarian nawet mu nie podziękował, wybiegł z balkonu, by jak najszybciej dostać się na miejsce. Przeklinał się w myślach, że uwierzył w zdradę Falonara, że bez sprzeciwu przyjął każde kłamstwo Evolet. Miał tylko nadzieję, że nie było za późno, by to naprawić.

~ * ~

Już myślałam, że dzisiaj nie dam rady opublikować rozdziału, bo musiałam zawieźć papiery na uczelnię, ale się udało.

Jak w poniedziałek pisałam końcówkę 97, to aż się popłakałam. Pewnie przy ostatnich rozdziałach będę bardziej beczeć. W każdym razie nie mogę uwierzyć, że koniec pisania Braci jest naprawdę bliski, nawet Elfaba tak powiedziała.

Jeszcze dla dociekliwych, śledzących spis treści. W jednej sadze nie dodałam na razie tytułu, gdyż wydaje mi się, iż byłby to za duży spoiler. Uzupełnię przy publikacji 96.