Rozdział 86: Fałszywy miecz?

Pozwólmy ludziom być szczęśliwymi według ich własnego uznania.

Bolesław Prus

Ladvarian biegł, nie zwracając uwagi na otoczenie, w tamtej chwili liczyło się jedynie jak najszybsze dotarcie do celu. Zmarnował już zbyt wiele dni i nie mógł pozwolić sobie na dalszą zwłokę. Z jednej strony wiedział, że Falonar nie miałby dokąd się udać, w stolicy znajdował się jego jedyny dom, ale z drugiej mogło wydarzyć się wszystko. Nagła chęć przeprowadzki, odejście w inne, zupełnie nowe miejsce, gdzie teoretycznie mógłby zacząć od nowa, czy nawet chęć samotnych wędrówek po równinach byleby zapomnieć o tym, co się wydarzyło.

Książę przeklął na głos, nie zwracając uwagi na starszego mężczyznę, który z naganą spojrzał w jego stronę. Zignorował go tak samo jak kilku innych, którzy z jakiegoś, zapewne błahego, powodu próbowali go zatrzymać. Nie miał teraz na to czasu.

Zatrzymał się dopiero pod tak dobrze mu znanym budynkiem, w którym spędził najwspanialsze dni swojego dzieciństwa. Jeden rzut oka wystarczył, by zorientować się, że wszystko już minęło. Dom wyglądał na opuszczony, nikt nie zamieszkał w nim od śmierci Selyse. Zapewne ludność Starej Dzielnicy nie chciała mieć nic wspólnego z publicznie skazaną zdrajczynią, dlatego trzymali się z daleka od wszystkiego, co miało z nią związek.

Ladvarian zgrabnie przeskoczył przez płot, nie przejmując się otwieraniem furtki i powoli wszedł do budynku. Na parterze nikogo nie było, jednak przelotnie zerknął w stronę kuchni. Ktoś starł kurze z szafek i podłogi, na stole stał kubek z resztką jakiegoś ciemnego napoju. Książę nie miał wątpliwości, że przynajmniej kilka dni temu ktoś w tym domu przebywał.

Serce zaczęło mu bić szybciej w piersi, gdy powoli zaczął wchodzić po schodach na piętro. Od razu skierował się w stronę pokoju Falonara. Okna w pomieszczeniu wychodziły na wschód, dlatego o tej porze dnia panował w nim półmrok, który w ciągu kolejnej godziny zapewne zamieni się w całkowitą ciemność, o ile ktoś nie zapali światła.

Ladvarian stanął w progu i spojrzał w stronę siedzącego na podłodze i opierającego się o łóżko Falonara. Przez ułamek sekundy książę poczuł ulgę, że go znalazł, jednak już po chwili powrócił niepokój. Przyjaciel wyglądał na smutnego i przytłoczonego życiem, gdy odwrócił głowę, w jego brązowych oczach nie dostrzegł nawet najmniejszej iskierki radości, jakby to uczucie odeszło na zawsze.

Ladvarian chciał coś powiedzieć, jednak w tym samym momencie Falonar uklęknął przed nim, pochylając głowę. Kurtyna jasnych, splątanych włosów całkiem zasłoniła mu twarz. Wszelkie słowa, które miał zamiar wypowiedzieć książę, momentalnie uleciały mu z głowy. Stał i patrzył niezdolny, aby wykonać pierwszy ruch.

– Życzysz sobie czegoś jeszcze, książę? – odezwał się po chwili Falonar lekko zachrypniętym głosem. – Dość jasno dałeś mi do zrozumienia, że nie będę ci już do niczego potrzebny.

Ladvarian podszedł do przyjaciela i przykucnął przed nim. Przez chwilę tak bardzo chciał pochwycić go w ramiona, jednak ostatecznie powstrzymał się. Ten moment nie był odpowiedni.

– Przepraszam – powiedział. – Nie miałem pojęcia, w co ona pogrywa. Nigdy nie powinienem wątpić w naszą przyjaźń. Zachowałem się jak skończony dupek.

Falonar powoli uniósł głowę, spoglądając na Ladvariana.

– Po tym wszystkim tak nagle zmieniłeś zdanie? – zapytał, jednak tym razem w jego głosie książę bez trudu wyłapał zdenerwowanie. Nie wiedział tylko, czy ma to traktować jako dobry czy zły znak. Jednak wszystko było lepsze od ponurej obojętności i bierności. – I jaka ona ma z tym wszystkim cokolwiek wspólnego? – Zamilkł na chwilę, jakby się nad czymś zastanawiał. – Evolet?

– Tak, Evolet – potwierdził Ladvarian, przeklinając w duchu zdradziecką księżniczkę. – Po Bevrore Blomkool wszystko potoczyło się tak szybko. Mówiła tak przekonująco i w końcu jej uwierzyłem. Powiedziała, że masz zamiar mnie zostawić, że poprosiłeś o przeniesienie, bo zaoferowano ci tytuł dowódcy, nawet pokazała mi dokumenty. Teraz wydaje mi się to tak absurdalne, ale wtedy, gdy wracaliśmy na Landare, nie mogłem się powstrzymać… I użyłem za mocnych słów, nie pozwalając ci nawet tego wyjaśnić.

– Mi powiedziała, że się jej oświadczyłeś – rzekł Falonar. – Że zaczynacie nowe życie i mam się z niego wynieść.

– Dowiedziałem się o tym jakieś dziesięć minut temu. Falonarze…

– Mówiłem ci, że nie masz się z nią zadawać, bo nie można jej ufać, ale jak zawsze musiałeś zrobić swoje. Też nie powinienem jej wierzyć, ale powiedziała to w taki sposób…

Ladvarian objął go ramionami. Po chwili Falonar odwzajemnił uścisk. Książę miał wrażenie, że wraz z tym gestem wszystkie jego troski odeszły na dalszy plan, że teraz znów wszystko między nimi mogło być jak dawniej. Albo wejść na zupełnie inne tory, przemknęło mu nagle przez myśl. Sam nie wiedział skąd przyszło mu to do głowy, ale zarazem coś pchało go w tym nowym kierunku.

– Co tak naprawdę stało się na Bevrore Blomkool? – zapytał Falonar, odsuwając się nieznacznie od Ladvariana. – Krążyła o tym jakaś setka różnych wersji opowieści, a wątpię, abyś nie miał z tym nic wspólnego.

Książę miał wrażenie, że przyjaciel stara się sprowadzić rozmowę na poważniejsze tory, by odwrócić uwagę od tej bliskości, która ich łączyła. Ostatecznie to Falonar wszystko zapoczątkował, a Ladvarian nie miał zamiaru teraz tego przekreślać. Szczególnie nie po tym, co zaszło na Yaskas. Tamten pocałunek był zbyt szczery, aby nie sięgnąć po więcej. Do dziś pamiętał dreszcze, które przeszły przez jego ciało niczym jakiś specyficzny rodzaj prądu oraz pożądanie, które wtedy starał się stłumić, nie wiedząc, czy chce posunąć się o krok dalej. Jednak teraz już wiedział, chciał spróbować.

– To chyba może jeszcze trochę poczekać – rzekł Ladvarian, unosząc lekko kąciki ust do góry. – Chyba że od razu mam sobie to wybić z głowy i w końcu ochłonąć.

Książę przybliżył się do Falonara, dotknął palcami jego nieogolony od kilku dni policzek, po czym pocałował w usta, lekko musnął suche wargi z nadzieją, że nie zostanie odrzucony. Jednakże przyjaciel od razu odwzajemnił pieszczotę, pogłębiając pocałunek. Zachłannie chcąc wziąć i dać jeszcze więcej, by ta chwila trwała jak najdłużej. Oboje mieli wrażenie, że kolejne wydarzenia potoczyły się błyskawicznie. Jednakże nie żałowali, że przekroczyli granicę i zostali kochankami.

~ * ~

Ladvarian opierał głowę o ramię Falonara, gdy leżeli obok siebie na podłodze. Było mu dobrze, gdy czuł przy sobie ciepło ciała przyjaciela. Książę westchnął zadowolony, rozkoszując się tą chwilą wytchnienia i spokoju. Cieszył się, że te kilka kolejnych godzin mieli tylko dla siebie. Przynajmniej na razie troski mogły odejść na dalszy plan.

– Nie powinieneś wracać do pałacu? – odezwał się Falonar, przerywając ciszę.

– Nie – odpowiedział z uśmiechem. – Nie mam ochoty się stąd ruszać. Zresztą, Lothor już pewnie chrapie w swoim łóżku, nie przejmując się moją nieobecnością. W razie problemów, to jemu mogą zawracać głowę – dodał z satysfakcją. – Tak w ogóle, to musisz usłyszeć o Bevrore Blomkool.

Ladvarian rozpoczął opowieść od tego, jak wcześniej opuścił przyjęcie i wybrał się na spacer po ulicach stolicy Yaskas, że właśnie wtedy zobaczył księżyc i przemienił się w bestię.

– To było niesamowite uczucie, Falonarze – powiedział podekscytowany, przypominając sobie tamtą noc. – Jakby wszelkie granice przestały istnieć, jakby obudziła się we mnie zupełnie nowa moc, która tylko czekała na chwilę, aż zobaczę księżyc w pełni.

– I dlatego musiałeś dać o sobie znać, zamiast poczekać w ukryciu te kilka godzin, i pozabijać tylu ludzi Vrieskasa.

– Nie moja wina, sami weszli mi pod nogi… albo łapy. Chociaż to bez znaczenia. Powinniśmy znaleźć jakąś planetę z księżycem w pełni i się tam wybrać. Coś musi znajdować się w pobliżu. Moglibyśmy rozkoszować się tym niesamowitym uczuciem, może bylibyśmy w stanie opanować tę moc także w ludzkiej formie – kontynuował Ladvarian, nie zwracając uwagi na przyjaciela.

– Evolet zapewne domyśliła się, że to twoja sprawka – stwierdził Falonar.

– Niech się domyśla. Jeżeli powie cokolwiek Vrieskasowi, to sama na tym ucierpi, bo mu się sprzeciwiła, pozwalając nam zostać. Zresztą, teraz ma pewnie znacznie więcej na głowie – zniknięcie Paragasa, wieści o bohaterze ze wschodu, który wraz ze skrzydlatą kobietą zmierza na północ.

– Sądzisz, że to Kaelas i Kendappa?

Ladvarian zamilkł na chwilę, udając, że zastanawia się nad odpowiedzią. Coś wewnątrz niego podpowiadało mu, że nie ma wątpliwości odnośnie ich tożsamości, że to oni wracają. Bardziej obawiał się tego, że oznacza to starcie z Vreiskasem. Nie miał pewności, czy był już na nie gotowy. Wolałby jeszcze trochę poczekać, przygotować odpowiednio, by mieć pewność, że wyjdzie z tego pojedynku zwycięsko. Teraz wszystko się skomplikowało.

– Myślę, że tak – odpowiedział książę. – Kto by się spodziewał, że Kaelas kiedykolwiek zostanie okrzyknięty bohaterem – dodał, uśmiechając się nieznacznie.

– Martwisz się czymś – stwierdził po chwili Falonar.

Z jednej strony Ladvarian chciał zbyć go stwierdzeniem, że po prostu jest zmęczony, jednak z drugiej wiedział, że na dłuższą metę nie ma to najmniejszego sensu. Zawsze byli ze sobą szczerzy i wspierali się wzajemnie, więc teraz nie musiało być inaczej. Chociaż w duchu coś szeptało mu, że jest tchórzem, że w ogóle nie powinien dopuszczać do siebie takich myśli.

– Czasem martwię się, że to wszystko dzieje się za szybko. Że nie jestem jeszcze gotowy, by walczyć z Vrieskasem.

Że nigdy nie będę, dodał w myślach, nie mając odwagi wypowiedzieć tych słów na głos. Od spotkania z Wyrocznią zbyt często go prześladowały. Chciał się ich pozbyć, ale zawsze wracały w najczarniejszej godzinie, by nawiedzać go od nowa.

– Jesteś – powiedział Falonar, jakby był to fakt nie podlegający żadnej dyskusji. – Zresztą, do pojedynku nie dojdzie jutro ani pojutrze. Jeszcze wiele może się wydarzyć do tego czasu. Najpierw musimy zająć się Paragasem, a wracając zahaczymy o jakąś planetę z księżycem, abyś się zabawił w ciele bestii.

Ladvarian szturchnął go łokciem w bok, nie przejmując się protestem przyjaciela.

– Gdybyś też tego doświadczył, to byś się głupio nie śmiał – mruknął w odpowiedzi.

Ta perspektywa napełniała go w duchu radością, która nieco przyćmiła jeszcze jedną nie dającą mu spokoju kwestię. Jednak postanowił omówić ją z Falonarem jutro rano, chwilowo potrzebował chociaż kilku godzin snu.

Zdjął z łóżka koc i okrył ich oboje. Nie potrafił odgonić od siebie myśli, że tym razem Lothor się mylił i ta noc wcale nie będzie zimna.

~ * ~

Ladvarian znalazł Falonara w kuchni. Przyjaciel przeglądał szafki w poszukiwaniu czegoś, co nadawałoby się do zjedzenia na śniadanie. Książę usiadł na stole, kładąc nogi na krześle, by nie wisiały mu w powietrzu. Położył Garudę na innym krześle i wziął do ręki jeden z dwóch kubków czarnej kawy. Biorąc pod uwagę niezadowalające efekty pracy przyjaciela, to musiało mu wystarczyć do czasu powrotu do pałacu.

– Mam tylko kawałek sera i dwie gruszki – oznajmił, odwracając się w stronę Ladvariana.

– Nie musiałeś tak szybko wstawać. Poranny seks jest na pewno równie dobry – powiedział, spoglądając prosto w oczy przyjaciela i upijając łyk kawy. – Ble, gorzka.

– Cukier jest tam, gdzie zawsze – stwierdził Falonar, uśmiechając się szeroko. – Musiałem doprowadzić się do porządku. A ty masz swoje obowiązki, które pewnie zeszłyby na wyjątkowo daleki plan.

– I co z tego? – mruknął Ladvarian, wsypując do kawy trzy czubate łyżeczki cukru. – Od razu lepsza – dodał, upijając kolejny łyk napoju. – Ale zanim pójdziemy do pałacu jest coś jeszcze, o czym chciałbym porozmawiać, a tutaj nikt nas nie podsłucha.

Falonar oparł się o szafkę kuchenną, wyczekując na dalsze wyjaśnienia przyjaciela.

– Mam wrażenie, że to nie jest Garuda, że Evolet podrzuciła mi jakiś inny miecz i wmówiła, że wykradła tamten.

– Ale jest identyczny jak ten wykuty na grobowcu – zadumał Falonar, marszcząc brwi. – I po co miałaby to robić?

– Właśnie tego nie wiem. Lecz gdy przelewam w niego ki, nie czuję żadnej różnicy. Równie dobrze mogę władać tą starą bronią. Obie dają dokładnie ten sam efekt. Sam zobacz.

Rzucił w jego stronę pochwę z mieczem. Falonar złapał ją zgrabnie, ale przez chwilę wpatrywał się w oręż, nic z nim nie robiąc.

– Nie mogę, to miecz królów – rzekł po chwili, próbując zwrócić broń Ladvarianowi.

– I co z tego? Miecz królów, który przez setki lat leżał nieużywany na Yaskas. Chcę, abyś to sprawdził, bo nikomu innemu w tej kwestii nigdy nie zaufam. Musimy wiedzieć, na czym stoimy.

– I tak nie powinienem – mruknął Falonar, wychodząc na tylne podwórze.

– Rozumiem, że seks z księciem nie upoważnia do sprawdzenia poprawnego działania jego miecza. Zapamiętam to na przyszłość – powiedział Ladvarian, uśmiechając się zawadiacko.

– Robisz się jeszcze bardziej upierdliwy – skwitował, wyciągając miecz z pochwy i rzucając ją w stronę przyjaciela.

Ladvarian stanął przy ścianie budynku. Obserwował, jak Falonar przez chwilę patrzył na lśniącą klingę, w której odbijały się promienie Lume Estrell. Miał wrażenie, że przyjaciel przez chwilę nad czymś zadumał, ale nie potrafił nawet zgadnąć, co mogłoby to być. Po chwili ostrze zmieniło się w potężną energię, przypominającą z daleka białe języki ognia. Mężczyzna wykonał kilka cięć i bloków. Książę w pewnym stopniu zazdrościł mu, że był w stanie władać mieczem stworzonym z ki zaledwie jedną ręką. Ale z drugiej strony Garuda była znacznie mniejsza od broni pozostawionej przez Zevrana, do której przywyknął Falonar. Zarazem żałował, że nie miał przy sobie drugiego miecza, bo z chęcią natarłby na przyjaciela i zainicjował mały pojedynek między nimi.

Po chwili Falonar przywrócił miecz do jego pierwotnej postaci i podszedł do Ladvariana. Książę wziął Garudę, spoglądając na niego wyczekująco. Jednakże posępny wyraz twarzy przyjaciela utwierdził go w przekonaniu, że się nie mylił.

– Masz rację, w tym mieczu nie ma nic niezwykłego – oznajmił. – Nie rozumiem tylko, po co miałaby sobie zadawać tyle trudu, by stworzyć idealną kopię i gdzie znalazła kowala, który byłby w stanie to zrobić.

– Mógłbym się z nią skontaktować, ale pewnie będzie uparcie trwać przy swojej wersji – westchnął Ladvarian. – Czasem mam wrażenie, że to były nie mające nic wspólnego z prawdą bajki – dodał, wracając do kuchni, by wypić do końca kawę.

– Co nie ma nic wspólnego z prawdą?

– Wspaniałość Garudy – odpowiedział ponuro książę. – Miecz został odebrany, więc Landarczycy wymyślili mu barwną historię przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Opowiadali, jaki to był cudowny, jaką niewyobrażalną moc dawał temu, kto nim władał. A tak naprawdę nie różnił się niczym od innych broni, jedynie tym, że należał do rodziny królewskiej.

– Ale opowieści o księżycu okazały się prawdą – stwierdził po chwili Falonar.

– I tak nie mamy możliwości, by odkryć prawdę. Przynajmniej na razie.

– Coś jeszcze cię martwi.

– Zastanawiałem się, czy istnieje jakaś okrężna droga do pałacu, by nie natknąć się na zbyt wielu ludzi. Ale chyba będziemy zagadywani co po chwilę – spróbował rozładować atmosferę Ladvarian.

Wyraz twarzy Falonara sugerował, że chyba nie do końca udało mu się go przekonać, ale wolał na razie nie podejmować tego tematu. Może były to jedynie głupie obawy. Jednakże gdy wyszli na zewnątrz i książę spojrzał w stronę królewskiej góry, przed oczami stanął mu obraz tego, co znaleźli w jej grobowcu. Szkielet króla Ladvariana. Teraz wiedział, dlaczego wyglądał tak, a nie inaczej i nie mógł przestać myśleć, czy i jego nie spotka to w przyszłości. Czy kiedyś zacznie się przemiana, mimo iż nie zobaczy na niebie księżyca w pełni i doprowadzi do jego śmierci?

– Witam bohaterów – wyrwał go z zamyślenia nieznany głos.

Rozejrzał się dookoła, zastanawiając się, kto na Landare mógł powiedzieć coś takiego. Dla tutejszej ludności był księciem i to tak go tytułowali. Na dodatek pomimo swojej wysokiej pozycji Falonar w oczach innych zawsze był niżej od niego.

Po chwili Ladvarian zorientował się, kto wypowiedział te słowa, ale zarazem nie wiedział, kim był obcy przybysz. Nigdy nie miał z nim do czynienia na Yaskas, co oznaczało, że nie był to żaden z generałów, bo ludzi stojących najbliżej Vrieskasa starał się rozpracować dokładnie.

– Dobrze cię znów widzieć, Falonarze – powiedział, wyciągając w jego stronę rękę, którą Landarczyk uścisnął.

Ladvarian nie mógł oprzeć się wrażeniu, że na twarzy mężczyzny dostrzegł zdumienie i zakłopotanie, które szybko ukrył, uśmiechając się serdecznie. Jednak w jego spojrzeniu nadal pozostało coś dziwnego, co nie pasowało do tej całej radosnej otoczki i miał zamiar dokładnie dowiedzieć się, co to było.

– My nie mieliśmy jeszcze okazji się spotkać, książę, jednak wiele o tobie słyszałem. Jestem Jabra – przedstawił się nowo przybyły, skinąwszy lekko głowę. – Wybrałem się na krótki spacer, by zwiedzić okolicę, nie sądziłem, że tak szybko się spotkamy.

Cudowny zbieg okoliczności, miał ochotę powiedzieć Ladvarian, ale to Falonar odezwał się pierwszy:

– Co sprowadza cię na Landare? Mówiłeś, że twoje miejsce jest na Yaskas i rzadko się stamtąd ruszasz.

– Rozkazy z góry. Z nimi, niestety, nie da się dyskutować – odpowiedział Jabra. – Niebawem przyjdą szczegółowe informacje na temat misji, na którą mamy się razem udać, książę.

Ladvarian już chciał zapytać, kto wydał tak dziwne rozkazy, kiedy zarówno Vrieskas jak i Paragas mieli co innego na głowie, ale w porę ugryzł się w język, gdyż wpadł mu do głowy zupełnie inny pomysł. Proste rozwiązanie problemu, o którym łaskawie powiadomił ich Wyrocznia. O ile w tej kwestii w ogóle mówił prawdę.

– Mam nadzieję, że niebawem zapoznamy się ze szczegółami i będziemy mogli wyruszyć – powiedział, starając się ignorować zdziwione spojrzenie Falonara.

– Zapewne najpierw będziesz wolał zająć się problemami w pałacu, książę.

– Jakimi problemami? – zdziwił się Ladvarian.

– Nie słyszeliście? – Jabra wyglądał na zaskoczonego. – Ktoś podszył się pod jednego z ludzi generała Lothora. Rozmawiał nawet z tobą, książę. Wczoraj wieczorem.

Ladvarian westchnął zirytowany, zastanawiając się, czy Lothor częściej ma problemy ze swoimi ludźmi pod jego nieobecność. Jeżeli tak, to wypadałoby na niego donieść, ale z drugiej strony wolałby w tej chwili nie przysparzać sobie więcej problemów. Szczególnie, że finał mógł być już naprawdę bliski.

– To jego człowiek, niech sam się nim zajmie. Mam ważniejsze rzeczy na głowie, niż tropienie tego, który się za niego podszył. To wina Lothora, że nie rozpoznał oszusta.

– To jest, niestety, o wiele bardziej skomplikowane, książę – wyjaśnił spokojnie Jabra. – Oszusta nie dało się rozpoznać, bo wyglądał identycznie jak prawdziwy Valse, który w tym czasie znajdował się gdzieś indziej.

– Więc w czym tkwi problem?

– W informacjach, które przekazał, książę. One nie pochodziły z Yaskas. Z rozkazu księżniczki Evolet główna baza nie ma prawa przekazywać dalej niepotwierdzonych plotek, przekaz wieści został zatrzymany do odwołania. Stoją za tym jakieś nieznane osoby, które na dodatek ukryły się tutaj, na Landare.

~ * ~

Ten rozdział był pierwszym, który napisałam po długiej przerwie i jednym z ostatnich w starym roku. Pierwszą stronę zaczynałam trzy razy, bo ciągle coś mi nie pasowało. W najgorszej, pierwszej wersji zawierała wydarzenia z połowy obecnej, byłoby wielką porażką.

I postanowiłam założyć jeszcze jeden profil na lubimy czytać. Mam nadzieję, że tym razem nic się nie popsuje, bo wyjdę z siebie.