Rozdział 90: Córka piekarza

Dlaczego księga ludzkiego życia nie może zaczynać się od spisu treści…?

szczur

Zevran nie wiedział, ile czasu spędził w pałacowych lochach. Nie wiedział, czy nastała już noc, czy nadal był dzień. A może to już następny dzień? Starał się nie zasypiać, ale w końcu zmęczenie dało o sobie znać i zdrzemnął się. Gdy się obudził, nadal nikt nie przychodził, by zaprowadzić go na miejsce egzekucji.

Przysunął się bliżej ściany i oparł plecami o chłodny metal. Nigdy w życiu nie zaznał wygód, więc nie narzekał na twardą podłogę i panujący chłód. Żałował tylko, że w celi nie wybudowano chociażby małego okienka, przez które mógłby obserwować upływający czas.

Przyciągnął kolana do piersi, starając się nie myśleć o nękającym go głodzie i pragnieniu. Szczególnie tym drugim, bo zdarzało się, że w gorszych okresach musiał kilka dni obejść się bez jedzenia. Żałował, że jednak nie posłuchał piekarza i połakomił się na duże pieniądze. Gdyby został w kryjówce, mógłby teraz zjeść resztki sera, a następnego dnia ponownie wybrać się na targ po chleb.

– Jesteś kretynem, Zevranie, i teraz zapłacisz za to swoim życiem – mruknął sam do siebie.

Krótko po wylądowaniu w celi i odejściu strażników, zorientował się, że był jedynym więźniem. Nie miał nawet z kim porozmawiać w tych ciężkich chwilach, a mówienie do siebie wydawało się chłopcu głupie i szalone. Na dodatek nie był w stanie wyjaśnić, co stało się z mieczem tamtego Landarczyka podczas walki ze strażnikiem. Może inni znali odpowiedź i potrafiliby mu jej udzielić. Żałował, że nie będzie już mieć okazji, aby zapytać kogokolwiek.

A może zapomnieli o mnie i umrę tutaj z głodu?, zadumał. Albo zrobili to specjalnie i za tydzień przyjdą sprawdzić, czy nie żyję i zabiorą zwłoki. Zevran wzdrygnął się na samą myśl o nim jako trupie. Nagle z ponurych myśli wyrwał go dźwięk otwieranych drzwi. Już chciał sobie wmówić, że umysł płatał mu figle, bo za długo siedział w celi, ale potem dotarł do niego odgłos kroków.

Spojrzał w stronę wejścia do więzienia i po chwili zobaczył wyłaniającego się zza zakrętu generała Hexxa. Przetarł oczy z niedowierzenia, ale postać nie uległa zmianie. I nie było możliwości, by pomylił go z kimkolwiek innym. Tylko on wyglądał tak cudacznie i krzyczał z daleka, że jest obcym na Landare.

– To musi być sen – rzekł po chwili Zevran. – Albo oszalałem.

– To nie sen – wyjaśnił spokojnie generał Hexx.

Mężczyzna podszedł do celi i otworzył ją, po czym gestem nakazał Zevranowi, aby wyszedł. Chłopak zadrżał, obawiając się najgorszego, ale posłusznie wykonał polecenie. Nie było sensu się buntować, generał nie bez powodu nosił ten tytuł, na pewno powaliłby go jednym ciosem, gdyby zaszła taka potrzeba.

Hexx zaprowadził go do jednego z przyległych do więzienia pomieszczeń. Zevran stanął jak sparaliżowany na środku pokoju, nie wiedząc, co ma zrobić. Na stole znajdowało się jedzenie, którego odmawiano mu odkąd został złapany, zresztą wcześniej też sam musiał się o wszystko zatroszczyć. Ślina pociekła mu z ust na widok tego, co zobaczył na stole. Otarł ją rękawem brudnej koszuli, ale wtedy brzuch głośno oznajmił, że domaga się jedzenia.

– To dla ciebie – powiedział generał, siadając przy stole.

– Zawsze karmicie ludzi przed egzekucją? Jesteście potworami! – krzyknął Zevran słabym głosem, cofając się o krok. Skoro mieli go zabić, to niech zrobią to od razu i oszczędzą tego potwornego wyczekiwania na koniec.

– Masz moje słowo, że nikt cię nie zabije – zapewnił Hexx. – Chyba że sam do tego doprowadzisz. Za drzwiami na górze – wskazał spiralne schody, jedyną drogę prowadzącą do więzienia – czekają dwaj strażnicy. Jeżeli spróbujesz uciec, zabiją cię bez mrugnięcia okiem. Drugi raz za ciebie nie poręczę. Masz wybór. Możesz usiąść, zjeść posiłek, a potem ze mną porozmawiać lub umrzeć w ciągu minuty.

Zevran wpatrywał się w mężczyznę z szeroko otwartymi oczami. Doskonale słyszał, co do niego powiedział, ale nie potrafił tego zrozumieć. Nie mieściło mu się w głowie, że miał szansę przetrwać, że los po raz kolejny uśmiechnął się do niego i dał mu szansę. Niepewnie usiadł na brzegu drugiego krzesła i spojrzał na tacę z jedzeniem.

Gorąca, gęsta zupa parowała i pachniała apetycznie, aż mu ślinka napłynęła do ust. Obok cztery grube skibki rumianego chleba, do tego kawałek sera i plasterki najprawdziwszej szynki. Na ten widok aż łzy napłynęły chłopcu do oczu. Zacisnął mocno powieki, by je powstrzymać, aby generał nie zauważył, że mazgai się jak małe dziecko. Wziął do ręki łyżkę i zaczął powoli jeść zupę.

– Dobry chłopak – rzekł Hexx.

Generał czekał, aż Zevran zje posiłek. Nie odzywał się przy tym ani jednym słowem. Uśmiechnął się lekko, gdy wszystkie talerze zostały opróżnione, zniknęły nawet okruszki.

– Wiesz, że kradzież jest sprzeczna z prawem i powinna spotkać cię za to znacznie surowsza kara niż dwudniowe więzienie – odezwał się surowym tonem Hexx.

Zevran zgarbił ramiona i jedynie kiwnął głową, wpatrując się w swoje kolana. Nie wiedział, jak ma się zachować w obecności kogoś tak ważnego na planecie. Pomijając już to, co tak ważna osoba robiła tutaj i po co z nim rozmawiała.

– Opowiedz mi o sobie – rzekł generał. – Chcę wiedzieć, kim jesteś i dlaczego to robisz. Zapewne już od dawna, biorąc pod uwagę tak późne wykrycie.

– Jestem Zevran. Moja mama umarła, gdy byłem bardzo mały – zaczął niepewnie, nadal mówiąc do swoich kolan, ale kątem oka dyskretnie obserwując mężczyznę. – Nie wiem, ile miałem lat, ale musiałem sobie radzić. Obserwowałem bezdomnych w Starej Dzielnicy i uczyłem się od nich, jak przetrwać. Jak znaleźć miejsce do spania, jak zdobyć jedzenie, by nie chodzić głodnym, jak unikać kłopotów. Na początku było ciężko, trzymałem się tylko Starej Dzielnicy, a tam ciężko było zdobyć jedzenie. Często chodziłem głodny, ale to tylko potęgowało instynkt przetrwania. Metodą prób i błędów nauczyłem się zabierać ludziom pieniądze, zwykle tym, którzy wyglądali na bogatych, bo wiedziałem, jak źle żyje się w Starej Dzielnicy. Szybko biegałem, więc nawet gdy mi się nie udało, uciekałem, kryjąc się w zakamarkach i unikając złapania. Potem coraz częściej zacząłem zapuszczać się do Nowej Dzielnicy, nauczyłem się, jak omijać strażników i ludzi Vrieskasa.

– Wielmożnego Vrieskasa – poprawił go Hexx. Jednakże nie wydawał się zły z powodu pominięcia tytułu. Generał Tazar w takich okolicznościach wymierzał surowe kary. – Nie miałeś rodziny, u której mógłbyś szukać pomocy? Co z ojcem?

– Miałem tylko matkę, zanim nie umarła. Nigdy nie mieliśmy domu, kryliśmy się w ruinach na obrzeżach Starej Dzielnicy. Dlatego wiedziałem, że tam zawsze mogę znaleźć schronienie. Nie wiem, kim był mój ojciec, jeżeli nawet matka o nim mówiła, to tego nie pamiętam.

– Twoja matka była Landarką? – pytał dalej generał.

– Nie wiem – wyznał szczerze Zevran. – Wyglądała, jak Landarczycy, też miała ciemne włosy. Ale wszyscy mówili mi, że jestem obcy, że nie mam nic wspólnego z tubylcami.

Hexx westchnął, jakby się nad czymś zastanawiał. Chłopak miał nadzieję, że nie był to zły znak i nie uraził mężczyzny brakiem wiedzy na swój temat.

– Musimy założyć, że nigdy się tego nie dowiemy, ale postaram się jeszcze o to popytać. Ktoś musiał ją przecież znać – rzekł jakby do siebie. – Jak miała na imię? Podała może kiedyś imię twojego ojca?

– Corita – odpowiedział. – I nigdy nie powiedziała, jak nazywał się mój ojciec.

– Teraz powiedz, gdzie nauczyłeś się walczyć, Zevranie. I nie radzę ci kłamać, bo może się to dla ciebie źle skończyć – ostrzegł go Hexx.

Chłopak zadrżał, zastanawiając się, czy znów nie złamał prawa. Jednakże nikt nie powiedział mu, że obserwowanie treningów było niedozwolone. Przełknął głośno ślinę, cicho i nieśmiało wyznał:

– Obserwowałem z ukrycia, jak ćwiczą przyszli wojownicy. Potem sam próbowałem z kawałkiem drewna.

Ku zdziwieniu Zevrana, generał roześmiał się głośno. Jednakże nie był to szyderczy śmiech a wesoły. Wpatrywał się uważnie w mężczyznę, czekając, aż coś powie.

– Jesteś zdolny, chłopcze. Mam nadzieję, że nie pomyliłem się co do twojej oceny. Jak zapewne wiesz, teraz ja pomagam księciu Peytonowi w sprawowaniu rządów na Landare. Generał Tazar dzisiaj odleciał na Yaskas. Domagał się twojej natychmiastowej egzekucji, ale go powstrzymałem. Taki talent nie może się zmarnować. Od jutra rozpoczniesz trening na wojownika.

– Co?! – wyrwało się Zevranowi. Nie potrafił uwierzyć w to, co usłyszał. Przecież nie był czystej krwi Landarczykiem, o ile w ogóle w jego żyłach płynęła krew tej rasy. Na dodatek nic nie zrobił, by zasłużyć sobie na dołączenie do tak elitarnej kasty.

– Osobiście przejmę nad tobą opiekę. Zamieszkasz w pałacu razem ze strażnikami, możliwe, że znajdzie się też dla ciebie jakaś praca. Jednakże musisz mi przysiąc, że nigdy więcej nie powrócisz do kradzieży i nie złamiesz prawa. Inaczej cała nasza umowa zostanie rozwiązana i nie ominie cię kara za wszystkie twoje przestępstwa. Czy mnie dobrze zrozumiałeś?

– Tak i przysięgam, że już nigdy nic nie ukradnę. Będę zachowywać się, jak należy – powiedział, spoglądając prosto w oczy generała.

Hexx uśmiechnął się i wyprowadził chłopca z więzienia, ku lepszemu życiu.

~ * ~

Zevran powoli spacerował po placu, szukając swojego ulubionego straganu. Towarzyszył mu jak zwykle Arslan, jego najlepszy przyjaciel. Dwudziestoletni, o dwa lata starszy, pochodzący ze starej landarskiej rodziny. Już we wczesnym dzieciństwie wykryto u niego talent wojownika, ale pomimo iż trening rozpoczął trzy lata wcześniej niż Zevran, mistrzowie nie pozwolili mu jeszcze przejść przez Ceremonię. Coraz częściej przyprawiało to o frustrację młodego mężczyznę. Żaden z nich nie chciał ukończyć szkolenia w wieku dwudziestu sześciu lat, będącego górną granicą.

– Mam dość tego, że nie chcą dopuścić nas do misji – żalił się po raz kolejny Arslan. – Ceremonia odbyła się dwa dni temu i byłem pewien, że w końcu przez nią przejdę. Segwen ma szczęście, że od roku może latać po kosmosie, pewnie z chęcią zabrałaby cię ze sobą – dodał zawadiacko, szturchając przyjaciela w bok. – Pobierzecie się?

– Nie myślałem jeszcze o tym – powiedział szczerze Zevran. – Najpierw chciałem oficjalnie zakończyć trening, a potem się zobaczy.

– Drugiej takiej niezłej sztuki nie znajdziesz. Sam bym jej zaproponował małżeństwo, gdyby nie leciała na ciebie. Może porozmawiasz z Hexxem o wcześniejszym zakończeniu naszego treningu? – zmienił temat Arslan, spoglądając z nadzieją na przyjaciela. – Jak generał powie tym pokracznym mistrzom, że się nadajemy, to przejdziemy przez najbliższą Ceremonię i polecimy zobaczyć świat.

Zevran roześmiał się serdecznie na samą myśl o tym, że idzie do Hexxa i prosi go o zakończenie treningu. Generał miał na głowie ważniejsze rzeczy niż pouczanie mistrzów. Zresztą, doskonale wiedział, że w odpowiedzi dowiedziałby się, że to wykwalifikowani wojownicy i znają się na tym lepiej od niego. Nie mógł uwierzyć, że przyjaciel wpadł na taki pomysł. Chyba rzeczywiście musiał być zdeterminowany.

Młody mężczyzna z daleka zobaczył cel swojej eskapady i przyspieszył kroku, zostawiając Arslana lekko z tyłu. Od tak dawna nie widział piekarza i miał zamiar złożyć mu wizytę, szczególnie że dzisiejszy trening z jakiś powodów został odwołany. Czas wolny w jego przypadku należał do rzadkości. Większość dnia poświęcał na treningi, zarówno te oficjalne jak i indywidualne, czasem musiał także pomagać strażnikom czy generałowi Hexxowi z racji, że mieszkał w pałacu i otrzymywał wszystko, czego potrzebował. Gdy znalazł kilka godzin wolnych, zazwyczaj dopiero wieczorem, wolał poświęcić je na spotkania z przyjaciółmi.

Piekarz oczywiście go rozumiał, sam nawet powtarzał, że Zevran nie musi zaprzątać sobie nim głowy. Ale młody mężczyzna chciał zaprzątać sobie tym głowę. Lubił przychodzić do jego kramu i opowiadać o tym, co działo się w jego życiu. Piekarz był jedyną osobą, która znała go od dziecka i cieszyła się z postępów, jakie poczynił i drogi, jaką obrał. Kiedyś dowiedział także starą panią Arabell, ale kobieta zmarła siedem lat temu.

Uśmiechnął się w duchu na myśl o żarcie, który zawsze płatał piekarzowi na powitanie. Automatycznie rozruszał nadgarstek, chociaż nie było to konieczne, nigdy nie wyszedł ze złodziejskiej wprawy. Dziesięć lat temu obiecał generałowi Hexxowi, że już nigdy nic nie ukradnie i dotrzymał słowa. Jednakże nie zabronił mu pokazywania sztuczek zainteresowanym strażnikom czy płatania żartów piekarzowi.

Zevran ukradkiem podszedł do kramu i już wyciągał rękę po jedną ze słodkich bułek, gdy zorientował się, że za ladą stoi ktoś zupełnie innym. Była to młoda, wysoka dziewczyna, ubrana w prostą, zieloną suknię. Długie, ciemne włosy zaplotła w warkocz, który sięgał aż do połowy pośladków. Na jej okrągłej twarzy widoczne były zdrowe rumieńce. Gdy uśmiechała się do klientki, podając jej chleb, na policzkach nieznajomej powstawały dwa śliczne dołeczki, a w jej brązowych oczach błyszczały radosne iskierki.

Młody mężczyzna stanął jak wryty, nie wiedząc, co zrobić. Uroda dziewczyny poraziła go, już chciał się do niej odezwać, poznać jej imię, dowiedzieć się o niej jak najwięcej, ale gdy otworzył usta, nic się z nich nie wydostało. Nieznajoma onieśmielała go samym swoim widokiem. W tamtym momencie całkowicie zapomniał o tym, że to piekarz powinien stać na straganie.

– Mogę w czymś panu pomóc? – zwróciła się w stronę Zevrana, gdy poprzednia klientka odeszła od kramu. – Wygląda pan, jakby chciał ukraść tę bułkę – dodała, groźnie marszcząc brwi.

– Co? – zapytał głupio mężczyzna, nie spuszczając oczu z dziewczyny. – Ach, tak, masz – oprzytomniał, rzucając w jej stronę monetę, którą złapała z gracją. – Co tutaj robisz, w tym miejscu sprzedawał zawsze mój stary przyjaciel?

– Witam piękną panią, jestem Arslan – przedstawił się, podchodząc do straganu i ujmując dłoń dziewczyny w swoją. Po chwili złożył na niej krótki pocałunek.

Zevarn zupełnie zapomniał o przyjacielu, który przyszedł na targ razem z nim. W tamtej chwili żałował, że tutaj był, bo z chęcią porozmawiałby z nieznajomą bez świadków. A tak Arslan zwróci na siebie całą jej uwagę.

Dziewczyna roześmiała się serdecznie, jakby cała ta sytuacja była dla niej wyjątkowo zabawna. Żaden z młodych mężczyzn nie podzielał jej zdania, ale uprzejmie czekali, aż pierwsza zabierze głos.

– Miło mi poznać – zwróciła się do Arslana. – Jestem Selyse, córka piekarza. A ty musisz być Zevran. Tata dużo o tobie opowiadał. Mały uliczny złodziejaszek, który niebawem oficjalnie zostanie mianowany wojownikiem.

– To ja – mruknął pod nosem Zevran, zastanawiając się, co takiego piekarz o nim mówił.

– Niestety, taty dzisiaj nie będzie, ale mogę mu przekazać, że chciałeś się z nim zobaczyć – kontynuowała Selyse.

– Często go zastępujesz? – zagadnął Arslan.

– Ostatnio coraz częściej. Jestem już na tyle dorosła, że sama mogę prowadzić stragan. Wcześniej przychodziłam tu z tatą, by się wszystkiego nauczyć.

– To musiałem mieć wielkiego pecha, że gdy przychodziłem, to ciebie akurat nie było – westchnął Zevran, na co Arslan wyszczerzył w jego stronę zęby. – Należysz do kultu księżyca? – zapytał po chwili, wskakując na wisior zawieszony na szyi Selyse.

Żył w pałacu dziewięć lat i wiedział, jakie podejście do tych kultów mieli książę Peyton i generał Hexx. Niektóre były niegroźne, ludzie spotykali się tylko po to, by opowiadać sobie bajki o księżycu. Te zostawiano w spokoju. Jednakże inne jawnie sprzeciwiały się władzy wielmożnego Vrieskasa, Landarczycy knuli, jak obalić generała i oddać rządy w ręce króla Peytona, jak go nazywali, mimo iż ten tytuł mu się nie należał.

Najczęściej działali pod przykrywką, udając te niegroźne stowarzyszenia. Ciężko trudno było je wyśledzić, ale strażnicy nigdy nie ustępowali. A gdy już ich złapano i udowodniono winę, skazywano na śmierć. Książę Peyton nie życzył sobie zmiany tego prawa, wierząc, że ludzie w końcu się znudzą i przestaną opowiadać dyrdymały o księżycu.

– Nie, nie należę do kultu – odpowiedziała Selyse, gładząc kciukiem powierzchnię wisiora. – Dostałam go od taty na urodziny. Pewnie uznał, że mi się spodoba, skoro lubię opowiadać o księżycu.

– Opowiesz mi coś? – nalegał Zevran, chcąc przedłużyć tę rozmowę, by nie musieć żegnać się z dziewczyną.

– Przecież nie teraz – zaśmiała się perliście. – Jestem w pracy, a wy dwaj mi przeszkadzacie – dodała, udając surowy ton.

– W takim razie może jutro wieczorem. Opowiesz mi wtedy długą historię o sobie… o księżycu, oczywiście.

– Zgoda.

Zevran uśmiechnął się do Selyse serdecznie, nie mogąc doczekać się jutrzejszego spotkania.

~ * ~

– Chciałeś mnie widzieć, generale Hexx – rzekł Zevran, wchodząc do gabinetu, w którym rezydował Hexx. – Byłem w mieście i dopiero teraz doszła do mnie wiadomość – dodał na swoje usprawiedliwienie

– Siadaj – usłyszał w odpowiedzi.

Młody mężczyzna pospiesznie zajął wskazane miejsce naprzeciw biurka. Wpatrywał się w generała uważnie, zastanawiając się, czy coś przeskrobał. Czasem zdarzały mu się drobne potknięcia i potem musiał wysłuchiwać kilkugodzinnych pouczeń. Jednakże tym razem nie potrafił przypomnieć sobie nic, co zasługiwałoby na specjalne wezwanie do gabinetu Hexxa. Ostatnio zachowywał się wzorowo z nadzieją, że jego trening dobiegnie końca i przejdzie przez Ceremonię. Jednak tym razem się nie udało.

– Nie patrz tak na mnie, Zevranie, tym razem nic nie przeskrobałeś – powiedział, uśmiechając się do niego serdecznie. – Od naszego pierwszego spotkania zainteresowały mnie twoje korzenie, mimo że ciebie ta sprawa specjalnie nie obchodziła. Dziesięć lat zajęło mi zdobycie wszystkich danych.

– I? – zapytał zaintrygowany Zevran.

Nigdy nawet przez myśl mu nie przeszło, że Hexx przez te wszystkie lata mógł szukać dodatkowych informacji na temat jego pochodzenia. Sam uznał, że ta wiedza została utracona wraz ze śmiercią matki.

– Podczas naszej pierwszej rozmowy powiedziałeś mi, że jesteś obcym, że wszyscy cię za takiego uważają, nikt nie widział w tobie Landarczyka. Jednakże miałem co do tego spore wątpliwości, gdyż jedynie Landarczycy są rasą posiadającą ki i potrafiącą zmienić stal w energię. Dokonałeś tego wtedy na placu, dlatego mnie to zainteresowało. Teraz już wiem, że jesteś półkrwi, twoja matka pochodziła z Landare.

– Ale nadal nie wyglądam jak oni – stwierdził Zevran. – Nie mam tak jasnych włosów jak w dzieciństwie, ale nadal nie są dostatecznie ciemne. I jeszcze jasnoniebieskie oczy.

– I już nigdy się do nich nie upodobnisz, jednakże wygląd nie ma tu najmniejszego znaczenia. Zaintrygowało mnie coś innego – kontynuował Hexx. – Do tej pory żaden półkrwi Landarczyk nie osiągnął tak wysokiego poziomu. Ci, których zakwalifikowano do kasty wojowników, kończyli w niskiej klasie. Jedynie kilku z nich potrafiło wytworzyć ki i przelać ją w miecz. Dlatego tak bardzo mnie zaintrygowałeś i zacząłem poszukiwania rasy, do której należeć mógł twój ojciec.

– Znalazłeś coś, generale? – zapytał zaciekawiony Zevran.

Oczy błyszczały z podniecenia na samą myśl o tym, że był tak wyjątkowy. Na dodatek w końcu mógł się dowiedzieć, krew jakiej rasy płynęła w jego żyłach. Może wiązały się z tym jakieś dodatkowe umiejętności i możliwości.

– Niewiele – wyznał Hexx. – Przejrzałem spisy ludności, która od lat imigrowała na Landare, wysłałem próbkę twojego DNA do przeanalizowania i poprosiłem o dodatkowe informacje z Yaskas. Twój ojciec należał do rasy Nevonów. To mała planeta znajdująca się daleko od Landare, nie wyróżnia się niczym szczególnym. Ludność od zawsze żyła w pokoju, nie prowadząc żadnych wojen, ze spokojem, bez zbędnych buntów i niepotrzebnego rozlewu krwi oddali Nevon pod panowanie wielmożnego Vrieskasa. Wyglądasz na zawiedzionego, Zevranie.

– Po prostu przez chwilę myślałem, że będzie to jakaś niezwykła rasa – rzekł, wzruszając ramionami. – Równie wielcy wojownicy, obdarzeni jakimś wspaniałymi zdolnościami, które będę mógł w sobie odkryć, by stać się jeszcze lepszym. I w końcu zakończę szkolenie.

– W strefie panowania wielmożnego Vrieskasa nigdy nie było większych wojowników od Landarczyków, Zevranie – wyjaśnił ze spokojem Hexx. – Ciesz się, że jesteś jednym z nich i bądź z tego dumny. A coś mi mówi, że twoje szkolenie niebawem dobiegnie końca i przystąpisz do następnej Ceremonii. Będziesz największym wojownikiem twojego pokolenia. Zresztą, już prześcignąłeś poziomem księcia Peytona. Ale nie mów nikomu, że ci to powiedziałem.

Zevran uśmiechnął się szeroko, słysząc taki komplement z ust generała. Wiedział, że nie warto martwić się swoim pochodzeniem. Liczyło się to, co był w stanie osiągnąć.