Rozdział 95: Pułapki wieży

Człowiek nie dostrzega ważnych chwil w życiu, rozumie to dopiero wtedy, gdy jest już za późno.

Agatha Christie

Ladvarian krzyczał, próbując sprzeciwić się temu, co się wydarzyło. Nie mógł stać się drugim królem Ladvarianem, nie mógł dopuścić, by dawny koszmar okazał się rzeczywistością. Skupiając całą siłę woli, starał się stamtąd wyrwać. Po chwili znów był obserwatorem zdarzeń. Patrzył na tamtego Ladvariana, klęczącego przed Evolet, jednak już nim nie był. Na powrót posiadał własne ciało i tożsamość. Za wszelką cenę chciał uciec, zostawić ten obraz daleko za sobą.

W następnym momencie klęczał na zimnej posadzce w mrocznej wieży, drzwi prowadzące do alternatywnego życia bez Vrieskasa zostały zamknięte, jednakże bladoniebieska zjawa nadal nad nim górowała. Ladvarian patrzył na nią, starając się uspokoić oddech.

– W ogóle nie chciałeś stamtąd odchodzić, pewnie zostałbyś, gdyby historia nie zatoczyła koła – syknęło widmo. – Jesteś słaby i nigdy nie dotrzesz na szczyt.

– Nie jestem słaby – zaprzeczył szybko Ladvarian. – Na początku jedynie obserwowałem, potem stałem się tamtym sobą, nawet nie pamiętam kiedy.

– Bo tego chciałeś.

– Dlaczego nie było tam Falonara? – zadał kolejne pytanie, ignorując wcześniejsze słowa widma. Jeśli była to prawda, to jak mógł tak szybko zapomnieć o prawdziwym życiu i tym, co znaczyło ono dla niego.

– Ponieważ Zevran nigdy się nie narodził. Landare zamieszkiwali tylko i wyłącznie osobnicy czystej krwi. Ojciec Zevrana nigdy nie przybył na planetę wojowników, nigdy nie poznał jego matki. A nawet gdyby, to sądzisz, że historia okazałaby się dla niego łaskawa. Generał Hexx nie przybyłby na Landare, nie okazałby mu litości, nie dał drugiej szansy. Ale skoro tak bardzo brakowało ci twego mężczyzny, może chcesz zobaczyć przyszłość?

Zjawa wskazała na drzwi znajdujące się naprzeciwko tamtych. Ladvarian ze zdziwieniem patrzył w tamtym kierunku. Nic nie rozumiał, przecież na początku była tam jedynie ściana, nic więcej.

– Przyszłość, w której ty okażesz się Legendarnym Wojownikiem – kontynuowała zjawa. – Zabijesz Vrieskasa i przywrócisz niezależność Landare, zasiadając na tronie jako król.

– I znów nie będę mógł się wydostać – prychnął Ladvarian, stając na nogach.

– To zależy od ciebie, drzwi znajdowały się cały czas za tobą.

Książę chciał minąć zjawę i iść dalej, jednakże znów coś ciągnęło go w stronę drzwi. Chciał jedynie zerknąć, zobaczyć, jaka przyszłość mogła go czekać, jedynie na kilka sekund. Tylko zerknie, jaka stała się Landare. Wiedział już, co czeka go w środku, był przygotowany na to, by oprzeć się tej dziwnej sile i nie dać zniewolić w alternatywie.

Podszedł do drzwi i otworzył je, pewny siebie przekroczył próg. Tym razem znów znalazł się na Landare, jednakże ta niewiele różniła się od obecnej ojczyzny księcia. Doszedł do wniosku, że nie minęło dużo czasu od pokonania Vrieskasa. Od jego zwycięstwa.

Po chwili znów zatracił się w nowym świecie. Był Ladvarianem, ale innym. Zwycięzcą, nowym królem, a przede wszystkim Legendarnym Wojownikiem. Siedział na tronie swych przodków i starał się zaprowadzić porządek po chaosie, który przez tysiąclecia wprowadzał Vrieskas. Jednakże nie sądził, że będzie to tak ciężka praca.

Tak wiele chciał osiągnąć, tak wiele zmienić, lecz nie wszystko okazało się możliwe. Po obaleniu Vrieskasa zapanował chaos, nie wszystkie planety chciały odzyskać wolność, na niektóre nie doszła nawet wiadomość, że władca nie żyje. Tak wiele spraw, a tak mało czasu.

Był pewien, że Kaelas zostanie, by wesprzeć króla, pomóc mu w osadzeniu wszystkiego na właściwych torach, jednakże po ostatniej bitwie odszedł. Zdradził go i wraz z Kendappą opuścili Landare, a także strefę północną. Twierdzili, że udają się na południe i już nigdy nie zamierzają powrócić. Nie do świata wyglądającego w ten sposób.

Nawet Falonar z każdym dniem oddalał się od niego. Rozpoczęło się to po opuszczeniu Alovlu, gdy stracił rękę i został zdegradowany z kasty wojowników. Już nigdy więcej nie wolno mu było chwycić miecza w dłoń, by stanąć do walki. Ladvarian był pewien, że mimo wszystko przyjaciel nadal wiernie stanie u jego boku, by służyć mu radą i pomocą. Lecz tak bardzo się pomylił.

Po ostatniej bitwie Falonar z dnia na dzień odsuwał się w cień, powoli znikał z życia Ladvariana. Na początku widywali się regularnie, lecz z czasem kolejne spotkania odbywały się coraz rzadziej. Raz na tydzień, na dwa, raz w miesiącu, co kilka miesięcy, wcale. Z czasem nie pamiętał już nawet, kiedy widzieli się po raz ostatni, Falonar po prostu zniknął, a on już nigdy więcej go nie szukał. Zaakceptował tę sytuację, bo wiedział, że tak musi być.

Po jakimś czasie ożenił się z Landarką czystej krwi i miał z nią trójkę dzieci. Musiał zadbać o to, by królewska linia nigdy nie wymarła. Nigdy nie kochał tej kobiety, nigdy tak naprawdę go nie obchodziła, liczyło się jedynie przetrwanie. Zrzucił na nią wszystkie obowiązki wychowania dzieci, by sam mógł zająć się ważniejszymi sprawami. Jako król nie mógł pozwolić sobie na zaprzątanie głowy podrzędnymi rzeczami.

Gdy wydawało mu się, że życie na Ladnare powoli wkracza na właściwe tory, na planecie wylądował statek z osobą, której Ladvarian najmniej się spodziewał. To księżniczka Evolet przyleciała, by prosić go o pomoc. Zgodził się z nią spotkać, chociaż na początku w ogóle nie zamierzał wspierać planów Yaskaskanki.

Patrząc na księżniczkę, miał wrażenie, że nic a nic się nie zmieniła. Zresztą, dla niej lata, które minęły, były jedynie chwilą w jej niesamowicie długim życiu. Jednakże nie wyglądała już na zadowoloną z życia i beztroską kobietę, jej twarz była poważna i pełna trosk, których nigdy dotąd nie zaznała.

– Nie sądziłem, że kiedykolwiek się jeszcze spotkamy – powiedział zamiast przywitania Ladvarian.

– A ja ciągle miałam nadzieję, mój książę.

– Nie nazywaj mnie tak! Teraz jestem królem! Legendarnym Wojownikiem, którego imię znane jest w całej strefie północnej! – krzyknął, automatycznie zaciskając dłoń na rękojeści miecza, chociaż w podświadomości wiedział, że nic mu ze strony kobiety nie grozi.

Evolet westchnęła i potarła skronie. W tamtym momencie wyglądała, jakby cały świat zawalił się pod jej stopami.

– Wiem, kim jesteś, dlatego przyszłam do ciebie, byś naprawił to, co zepsułeś, zabijając mojego ojca – powiedziała ostro. – Strefa północna szykuje się do wojny, nie jestem w stanie sama nad wszystkim zapanować. Planety buntują się jedna po drugiej.

– Skoro nadal trzymasz je w niewoli – prychnął Ladvarian.

– To nie niewola, a sojusz na równych warunkach. Może i Yaskas nadal kontroluje wiele rzeczy, ale nie kontynuuję planów mego ojca, nie przesuwam ekspansji na resztę wszechświata. A ty doskonale o tym wiesz! Oni chcą zająć jego miejsce, chcą ze mną walczyć, by zagarnąć tron dla siebie. Marzy im się tytuł następnego cesarza, przyjście na gotowe, gdy tak wiele zostało już zrobione.

– To staw im czoło, nie jesteś słaba. Poradzisz sobie z garstką idiotów.

– Nie chcę wojny, staram się utrzymać ten marny pokój, który stworzyłam.

Ladvarian spojrzał na Evolet z niedowierzaniem, jednakże w jej słowach nie wyłapał kłamstwa. Najwyraźniej księżniczce zależało na tym, by nie dopuścić do wojny międzyplanetarnej. Zastawiał się jednak, jaki miała w tym cel.

– Czemu mi to mówisz? Po co w ogóle tu przyleciałaś?

– Chyba starość daje ci się we znaki, Ladvarianie. Jesteś ich Legendarnym Wojownikiem. Ja mogę nawoływać do pokoju, ale to ty masz autorytet i tylko ty możesz pomóc mi rzeczywiście go zapewnić. A jeżeli się nie uda, stanąć do walki jako mój sojusznik. Przyznaj, że czasem nudzi ci się na Landare. Zero walki, do której stworzeni zostali landarscy wojownicy, a jedynie polityka. Chciałbyś się stąd wyrwać i na powrót zakosztować życia, znów zobaczyć kosmos. Możesz zabrać Falonara, jakoś to przetrwam – dodała, jakby miało to jakiekolwiek znacznie.

– Nie widziałem go od bardzo dawna – wyznał Ladvarian. – Odszedł. Zresztą, na nic by się nie przydał, nie może już nosić miecza, nie jest wojownikiem.

– Z powodu ręki? To chore – zdziwiła się Evolet. Widząc groźne spojrzenie Landarczyka, dodała szybko: ­– W ogóle to nie moja sprawa. To wasze prehistoryczne prawa, nie mam zamiaru się wtrącać ani komentować. Nigdy bym nie pomyślała, że tak łatwo możesz go odprawić.

Ladvarian bez mrugnięcia okiem przyjął propozycję Evolet. Ani razu nie oglądając się za siebie, zostawił Landare i rodzinę. Księżniczka miała rację, był Legendarnym Wojownikiem i rasy strefy północnej szanowały go i uwielbiały. Powstrzymał wojnę niemal bez rozlewu krwi, na powrót przywracając pokój w tej części wszechświata.

Jednakże potem nie wrócił do ojczyzny, został na Yaskas razem z Evolet. Chciał pomóc w utrzymaniu porządku, lecz z czasem było to dla niego za mało, dla nich za mało. Doszli do wniosku, że dzieło Vrieskasa musi zostać kontynuowane i w taki sposób Legendarny Wojownik pod własnym sztandarem zaczął niewolić inne rasy i podbijać nowe planety, by powiększyć imperium, którym władał wraz z Evolet.

Był pewien, że to jest ścieżka, którą chce iść, jedyna słuszna droga. Jednak i tym razem znalazł się ktoś, kto nie miał zamiaru pozwolić na powtórzenie błędów przeszłości. Kaelas powrócił z południa i wyzwał Legendarnego Wojownika na pojedynek na śmierć i życie. Walkę, która miała zakończyć powstający na nowo horror.

Ladvarian przyjął wyzwanie, stanął naprzeciwko przeciwnika, patrząc mu wprost w ciemnoniebieskie oczy, identyczne jak jego, ale zarazem zupełnie inne. W tamtym momencie przypomniał sobie, że kiedyś już doszło do takiego pojedynku. W jaskini na Oraculum, gdy dowiedział się o przepowiedni i Braciach Duszy. I w tedy nie miał najmniejszych szans na zwycięstwo w boju z tak potężnym wojownikiem.

– Sądziłem, że będziesz dobrym królem, widząc, do czego doprowadził Vrieskas, że postarasz się to naprawić. Jednakże ty niczym się od niego nie różnisz – powiedział Kaelas.

– Nieee! – wrzasnął Ladvarian, chwytając się za głowę.

Znów klęczał na posadzce przed drzwiami prowadzącymi do alternatywnego świata, w którym to on okazał się Legendarnym Wojownikiem. Skulił się, starając ukryć przed zjawą napływające do oczu łzy. Nie mógł pozwolić by ktokolwiek widział go w takim stanie, nawet widmo. Nie miał zamiaru utracić honoru.

To, co zobaczył za drugim razem, wywarło na Ladvarianie ogromny wpływ. Ciężko było mu dojść do siebie po tym, jak to on stał się człowiekiem identycznym jak Vrieskas. Na dodatek nie wyobrażał sobie sytuacji, w której pozwoliłby w taki sposób odejść Falonarowi. To nie powód, by odtrącać przyjaciela, mimo że nie miał już prawa do nazywania siebie wojownikiem.

Nie, upomniał się w myślach książę. Nie wolno mi tak myśleć. To nadal ten sam Falonar, nic się nie zmieniło. Nic! Otarł twarz wierzchem dłoni, starając się ukryć oznaki wcześniejszej słabości, po czym podniósł się do pozycji stojącej i spojrzał na widmo.

– Dlaczego zawsze stawałem się kimś innym? Dlaczego nigdy nie byłem sobą? – zapytał, starając się, by jego głos brzmiał pewnie.

– Może to właśnie ty, wiecznie przypominający kogoś innego. Nie pomyślałeś, że nigdy nie jesteś sobą, że nie masz własnego ja, a jedynie przez całe życie naśladujesz innych? Ale skoro tak bardzo ci się to nie podoba, to zawróć. Opuść wieżę i zacznij być sobą, o ile w ogóle to potrafisz.

– Najpierw zdobędę róg – zdecydował twardo książę, wymijając zjawę, by kontynuować dalszą wspinaczkę na szczyt wieży.

– Więc idź – syknęła za nim. – Zobacz też inne komnaty. Sprawdź, jak inaczej mógłbyś ukształtować swoje życie, gdybyś nie popełnił tyle błędów. Lub jakby samo się ukształtowało, gdyby los chciał inaczej.

– Tym razem mnie nie zwiedziesz. Nie chcę oglądać więcej nieistniejących światów!

– Boisz się tego, co możesz zobaczyć? Że staniesz się jeszcze gorszy?

– Niczego się nie boję! – krzyknął Ladvarian.

Zatrzymał się i odwrócił w stronę zjawy, wyciągając miecz. Jednakże broń wycelowana została w pustą przestrzeń. Widmo zniknęło z poprzedniego miejsca, materializując się na wyższych stopniach, znów blokując księciu dalszą drogę w górę. Uniosła błękitną dłoń, wskazując na drzwi znajdujące się po prawej stronie.

– To świat, w którym żyje twoja matka. Piękna i mądra, w dzieciństwie opowiadająca ci co wieczór historie o prawdziwej Landare. Rzeczywistość, w której posiadałeś rodzinę, prawdziwą, kochającą rodzinę.

– Nie – powiedział Ladvarian, jednak wszelka pewność zniknęła z jego głosu.

Chciał iść dalej, już stawiał stopę na następnym stopniu, jednakże jeszcze raz odwrócił głowę w stronę drzwi. Tam nie mogło czekać na niego nic złego, żywa matka nie mogła odmienić jego świata na gorsze. Tak samo myślałeś wcześniej, rozległo się ostatnie wołanie zdrowego rozsądku, jednakże je zignorował. Zawrócił i wszedł do kolejnej alternatywy.

Jednak tym razem wszystko potoczyło się inaczej. Był obserwatorem tego, co się działo, nie stał się automatycznie sobą z tego świata. Tak naprawdę po raz pierwszy mógł zobaczyć swoją matkę. Kobieta zmarła, gdy miał dwa lata, dlatego w ogóle jej nie pamiętał. Nie wiedział nawet jaka była, gdyż ojciec kategorycznie odmówił wszelkich rozmów na temat żony.

A teraz ją widział. Piękną i młodą Landarkę, która miała przed sobą niemal całe życie. Nie należała do kasty wojowników, ale dla syna nic to nie znaczyło. Niesamowicie długie, brązowe włosy czesała w najróżniejsze eleganckie fryzury, także jej stroje nie pozostawiały nic do życzenia. Idealnie dobierała je do figury, podkreślając swe kobiece atuty. Z jej rumianej twarzy nigdy nie znikał radosny uśmiech.

Także książę Peyton wyglądał zupełnie inaczej. Był dużo starszy od swojej młodziutkiej żony, jednakże w niczym nie przypominał starca wiecznie leżącego w łóżku i na każdym kroku przypominającego innym, że kolejnego dnia na pewno umrze.

Ladvarian widział prawdziwą rodzinę. Matkę i ojca troszczących się o swego kilkuletniego syna, zapewniających mu wszystko, czego potrzebował. Nie tylko najlepsze wykształcenie, ale także zabawę, wspólnie spędzony czas, chwile, w których byli tylko we trójkę.

Na policzkach księcia pojawiły się niechciane łzy. Otarł je wierzchem dłoni, ale to niewiele pomogło. W sercu czuł ogromny żal, że tak nie wyglądało jego życie, że nigdy nie było mu dane zaznać takiego ciepła rodzinnego, jakie posiadał ten kilkuletni Ladvarian.

Tak bardzo chciał, aby to był jego świat, aby mógł cofnąć się o te kilkanaście lat i przeżyć swoje życie na nowo właśnie w ten sposób. Poznać historię Landare z ust matki, nie Selyse, ćwiczyć podstawy walki z ojcem, nie mistrzami czy samodzielnie. Chciał, by widzieli, jak dorasta, jak staje się mężczyzną i przystępuje do Ceremonii, jak zostaje okrzyknięty najwybitniejszym wojownikiem od wieków, jak zdobywa Garudę i ostatecznie kładzie kres panowaniu Vrieskasa.

W tamtym momencie zaczął zmieniać się obraz przed oczami księcia. W jednej chwili obserwował spędzającą wesoło czas rodzinę, a w następnej był małym Ladvarianem. To on bawił się z mamą i tatą, nigdy nie zaznał żadnych trosk, był szczęśliwym i kochanym dzieckiem. Wieża wysłuchała jego prośbę i pozwoliła mu przeżyć wszystko od nowa, zupełnie inaczej. W tym lepszym świecie.

Nie! Resztki świadomości księcia próbowały się przed tym obronić. To był idealny świat, ale nie mógł w nim pozostać. Chociaż tak bardzo chciał. Miał zadanie do wykonania, nadal znajdował się w wieży i musiał dotrzeć na jej szczyt, nie mógł zawieść Falonara, który poświęcił dla niego wszystko.

Skupił całą siłę woli, starając się walczyć z siłą, która wepchnęła go w ciało i świadomość kilkulatka. Starał się wycofać, wyrwać z tej skorupy i znaleźć drzwi. Nie było to łatwe zadanie. Wieża poznała jego słabość i za wszelką cenę starała uwięzić na zawsze w tej rzeczywistość. Czuł jej potęgę i radość, że za trzecim razem udało się jej pochwycić go w swe sidła, że pokazała to, czego najbardziej pragnął.

Ladvarian nie poddawał się, chociaż czuł się tak, jakby za chwilę miał paść ze zmęczenia. Tym razem nie mógł dać się pokonać wieży, bo to oznaczałoby jego koniec. Starał się wycofać, jednakże nie posiadał już własnego ciała, a kilkuletni on nadal robił to, co wcześniej, jakby w ogóle nie zdawał sobie sprawy z tego, że ktoś znajduje się w jego głowie.

Nagle zorientował się, że jego świadomość jakby się wycofuje, oddala od iluzji wieży. Nie był już kilkulatkiem, ale nadal nie znajdował się we własnym ciele. Zawisł w połowie, w nienazwanym stanie, jednakże miał wrażenie, że coś, co pełniło funkcję jego dłoni, natrafiło na klamkę. Otworzył drzwi i w ułamku sekundy znalazł się na schodach. Alternatywny świat zniknął, a on znów posiadał swoje ciało. Siła, z którą walczył, zniknęła, a wraz z nią zjawa. Lecz coś podpowiadało Ladvarianowi, że to jeszcze nie koniec.

Nie poświęcając nawet chwili na analizę tego, co się właśnie wydarzyło, książę zaczął wbiegać na górę najszybciej jak potrafił, często przeskakując po dwa, trzy stopnie na raz. Wiedział, że już nie mógł pozwolić sobie na jakiekolwiek zawahanie. Wieża poznała jego największe pragnienie i tylko czekała, aż okaże słabość.

Biegł przed siebie, zdając sobie sprawę, że co chwilę mijał najróżniejsze drzwi, które w swoisty sposób przyciągały go. Wieża chciała, by się zatrzymał, by zerknął przez nie, zobaczył, co tym razem kryło się po drugiej stronie. Jednakże Ladvarian całą siłą woli starał się ignorować to natrętne uczucie. Wiedział, że znów zostałby wepchnięty w tę szczęśliwą alternatywę i tym razem nie potrafiłby już znaleźć wyjścia. Zostałby uwięziony w tych murach na zawsze i nawet nie zdawałby sobie z tego sprawy.

Starał się przez cały czas myśleć o swoim prawdziwym życiu. Wiele razy było ciężko, ale to w pewien sposób pomagało przezwyciężyć pokusę ponownego zerknięcia za którekolwiek z pojawiających się drzwi. Wspominać Selyse, która opowiadała mu o historii Landare i nauczyła, jak być dobrym człowiekiem. Tamta matka tak bardzo ją przypominała, jednakże nigdy nie mogłaby w pełni zastąpić matki Falonara.

Myślał o przyjacielu, który czekał na niego razem z Yashą. Wracał pamięcią do wspólnie spędzonego dzieciństwa, do tych wszystkich misji, na jakie zostali razem wysłani. Wybiegał też myślami naprzód, wiedząc, że nigdy nie odtrąci Falonara, nigdy nie stanie się tym człowiekiem, którego widział za drugimi drzwiami. Obiecał, że wróci i miał zamiar dotrzymać słowa. Przecież mieli jeszcze tak wiele do zrobienia.

Ladvarianowi wydawało się, że wędrówka po schodach i walka z pokusami wieży trwała niesamowicie długo, jakby budynek postanowił wykończyć go w ten sposób, skoro nie udało mu się zamknąć księcia w jednym z alternatywnych światów.

Nagle dostrzegł szczyt. Nie wahał się ani chwili. Otworzył ostatnie drzwi i przekroczył próg. Wiedział, że za nimi, oprócz rogu, czeka na niego także wściekła potęga wieży, że bez względu na wszystko będzie musiał ją pokonać, by wydostać się z budynku. Był na to przygotowany.