Rozdział 96: Decyzja Ladvariana

Nie idź za mną, bo nie umiem prowadzić. Nie idź przede mną, bo mogę za tobą nie nadążyć. Idź po prostu obok mnie i bądź moim przyjacielem.

Albert Camus

Ladvarian dotarł na szczyt wieży i ze zdziwieniem zorientował się, że ostatnie drzwi zaprowadziły go na zewnątrz. Dach budowli był całkiem płaski i wyłożony kamiennymi płytami. Nikt nie ogrodził go żadną barierką ani murkiem, przez co łatwiej byłoby spaść na dół.

Na szczycie wiał ostry, zimny wiatr, mimo że na dole w ogóle nie dało się go odczuć. Powietrze nie było tu ciężkie od popiołów, dlatego Ladvarian zastanawiał się, czy rzeczywiście znajdował się z powrotem na dworze, czy padł ofiarą kolejnej sztuczki wieży. Jednakże co do jednego nie miał wątpliwości, gdyby spadł, nie przeżyłby tego.

Nie potrafił jednak wytłumaczyć sobie, dlaczego na szczycie nic nie było, tylko pusta przestrzeń. Żadnego rogu, czy wskazówki mającej powiedzieć mu, co powinien zrobić w następnej kolejności. Nie sądził, aby Yasha go okłamał, lecz zastanawiał się, czy przypadkiem ktoś go nie ubiegł. Przecież Wyrocznia mógł już kiedyś powiedzieć komuś o Alovlu, a ta osoba dostała się do budowli i zabrała atrybut Legendarnego Wojownika. W takim wypadku książę nie miał najmniejszych szans na jego odnalezienie. Chyba że Wyrocznia zadrwił ze mnie i to Kaelasa wysłała tu wcześniej, przemknęło mu przez myśl. Może to on wziął róg.

Ladvarian już chciał wycofać się z powrotem na schody, gdy na środku dachu zaczęła materializować się jakaś postać. Po chwili stał przed nim on sam. Nie była to osoba cielesna, przypominała bardziej widmo – lekko przezroczyste, nieznacznie unoszące się nad posadzką, a nie bezpośrednio stojące na niej. Wyczuł ogromną potęgę wieży emanującą od duchowego wojownika. Zrozumiał, że musiała być to ostatnia przeszkoda do pokonania. Mroczna budowla zebrała całą swą siłę, by go powstrzymać.

Zaczerpnął głęboko tchu i oczyścił umysł, wyciągając miecz z pochwy. Zjawa postąpiła identycznie, na dodatek jej broń wyglądała tak samo jak Garuda. Odwzorowywała oręż landarskich królów nawet w najmniejszym szczególe. Widmo uśmiechnęło się, przybierając pozycję do ataku. W tamtym momencie Ladvarian dostrzegł jeden szczegół, który ich różnił. U pasa duchowego wojownika przewiązany został róg.

Książę patrzył na przedmiot o ułamek sekundy za długo, gdyż zjawa zdążyła zaatakować. Najgorsze było to, że nie „podeszła” w jego stronę, a zmaterializowała się zaraz obok, zadając cios mieczem. Ladvarianowi ledwo udało się zrobić unik, by nie stracić życia, jednakże ostrze drasnęło go w przedramię, z łatwością niszcząc  kombinezon i rozcinając skórę.

– Vrieskas mógłby pomyśleć nad lepszym materiałem, skoro wszystkie dziwaczne i nienaturalne stwory potrafią to z łatwością przeciąć – mruknął pod nosem, parując następny atak, znów z niemałym problemem.

Ladvarian nigdy nie pomyślałby, że przyjdzie mu się zmierzyć z takim przeciwnikiem. Widmowy wojownik jakby czytał w jego myślach, udaremniał każdą próbę ataku, sam zadawał ciosy tak niespodziewanie, że książę ledwo nadążał z unikami. Do tego dochodziła niesamowita prędkość. Zjawa po prostu materializowała się w najdogodniejszych dla niej miejscach, których w większości Landarczyk nie był w stanie przewidzieć.

Przelał ki do miecza, mając nadzieję, że zyska przewagę, jednak widmo zrobiło dokładnie to samo. Ladvarian czuł narastającą wściekłość. Wraz z upływem czasu coraz bardziej się męczył, musiał skupić się na utrzymaniu energetycznego ostrza, a do tego przewidywać potencjalne ruchy przeciwnika, podczas gdy zjawa nie zmagała się z żadnym z tych problemów.

Całkowicie stracił rachubę czasu, nie wiedział, jak dawno rozpoczął pojedynek. Najgorsze, że powoli zaczął skupiać się jedynie na unikaniu i parowaniu ataków oraz utrzymaniu się na środku dachu, by nie dać przeciwnikowi okazji do zrzucenia go z wieży. Do tej pory ani razu nie udało mu się zranić widma, o ile to w ogóle było możliwe. Od samego początku to duchowy wojownik dyktował warunki pojedynku i drobnymi krokami zbliżał się do zwycięstwa.

Ladvarian miał wrażenie, że nie może się to skończyć inaczej niż jego śmiercią, przegraną, gdy wydawało mu się, że był tak bliski celu. Musiał unikać ciosów tak szybko, że nawet nie mógł otrzeć potu z czoła. Mimo mroźnego, dodatkowo utrudniającego mu ruchy wiatru, wydawało mu się, że temperatura znacznie się podniosła. Starał się normalnie oddychać, jednakże zmęczenie powoli zaczynało dawać się Landarczykowi we znaki. Starał się je za wszelką cenę odpędzić od siebie, ale była to walka skazana na porażkę.

Znów zareagował za późno. Tym razem duchowy wojownik drasnął go w udo. Na szczęście, to także była niewielka i niegroźna rana, która w żaden sposób nie mogła wpłynąć na przyspieszenie klęski. Ladvarian cofnął się o kilka kroków, jednak zjawa znów przybrała pozycję do ataku.

Identyczną, pomyślał i dopiero wtedy dotarło do niego, że widmo nie tylko wyglądało tak jak on, ale także walczyło w ten sam sposób. Tak samo atakowało, tak samo się broniło. Jakimś cudem wiedziało wszystko o jego stylu walki, dlatego zawsze miało nad nim przewagę. Bo znało każdy kolejny ruch Landarczyka i z łatwością mogło się przed nim obronić.

Ladvarian zaklął w duchu, że odkrył to tak późno, gdy był już niemal u kresu sił i tylko cud mógł sprawić, że zmęczony umysł wymyśli, jak poradzić sobie w tej sytuacji. Starał się przypomnieć momenty, w których Falonar wygrywał z nim pojedynki, jednak obawiał się, że nie będzie w stanie dokładnie odtworzyć stylu walki przyjaciela, nie bez popełnienia błędu, który w tym momencie mógł kosztować go życie.

Ostatecznie postanowił postawić wszystko na jedną kartę. Skoncentrował się i przelał w miecz tyle ki, ile był w stanie. Ostrze powiększyło się i zalśniło jasną energią. Całą uwagę skupił na przeciwniku, nie mógł pozwolić sobie na zmarnowanie tej szansy.

Uniósł miecz i zaatakował, pierwszy raz, odkąd rozpoczął się ten pojedynek. Sądził, że to w pewien sposób zdekoncentruje widmowego wojownika, jednakże się pomylił. Przeciwnik sparował atak w odpowiednim momencie, lecz Ladvarian się nie poddawał. Wiedział, że znalazł się u kresu sił, jednak dalej napierał na zjawę. Zdawał sobie sprawę, że w ten sposób padnie szybciej, wyczerpany i pozbawiony wszelkiej energii.

W pewnym momencie, świadomy tego, że najmniejszy błąd może pozbawić go życia, przerwał natarcie. Natychmiast zaatakował ponownie, wbijając ostrze w brzuch zjawy, zanim zdołałaby wykonać unik. Błyskawicznie musiał oddalić się także z pola rażenia miecza przeciwnika, jednak znów nie udało mu się zrobić tego w porę. Tym razem został draśnięty w policzek.

Chwiejnym krokiem Ladvarian oddalił się od widmowego wojownika. Przywrócił Garudę do jej pierwotnej postaci, nie miał już sił, by utrzymać ki w mieczu. Z trudem łapał oddech, obserwując przeciwnika. Jeżeli ten atak nie przyniesie mu zwycięstwa, będzie musiał pogodzić się z porażką. Książę był zbyt wyczerpany, by stanąć do kolejnej walki.

Wszystko wskazywało jednak na to, że pojedynek został zakończony. Zjawa wypuściła z rąk miecz, który po upadku na podłogę, zniknął. Ciało widmowego wojownika także zaczęło powoli rozpływać się w powietrzu. Po chwili nic z niego nie zostało z wyjątkiem rogu, który z głośnym stukiem wylądował na ziemi.

Ladvarian wykonał kilka chwiejnych kroków i podniósł róg. Przedmiot nie charakteryzował się niczym szczególnym. Wykonany został z jakiegoś gładkiego, zimnego w dotyku, granatowego materiału. W pierwszej chwili książę poczuł chęć, by go wypróbować, dmuchnąć i zobaczyć, co się stanie. Jednak w porę się opanował. To nie był odpowiedni moment, na dodatek tak naprawdę nie wiedział, do czego to tak naprawdę służy.

Przywiązał róg do pasa i powoli ruszył w stronę schodów. Czekała go długa i mozolna droga powrotna, ostatnia pułapka wieży. Musiał pokonać zmęczenie, by tym razem wygrać. Miał jednak nadzieję, że wraz z pokonaniem widmowego wojownika budynek utracił swą moc, przynajmniej na jakiś czas, i nie będzie go więcej kusił perspektywą innego życia. W tej chwili był zbyt słaby, a do tego musiał skupić się, by się stąd wydostać.

~ * ~

Ladvarian cieszył się, że wieża uznała swoją porażkę i dała mu spokój. Największy problem sprawiło mu pokonanie zmęczenia, jednak nie był to wyczyn ponad jego siły. Schodzenie po schodach zabrało mu dużo czasu, ale w końcu dotarł na dół i z zadowoleniem zorientował się, że w murze pojawiło się przejście.

Z ogromną ulgą zrobił ostatnie kroki i znalazł się przy ołtarzu. Od razu rzuciła mu się w oczy krwawa ofiara, którą musiał złożyć, by zdobyć róg. Życie człowieka Paragasa nic dla niego nie znaczyło, nie zwracał uwagi na jego ciało. Patrzył tylko i wyłącznie na rękę Falonara. Oczy zaszkliły mu się od łez, więc szybko odwrócił głowę i zacisnął powieki. Nie cofnie czasu, nie naprawi tego. Może jedynie inaczej ukształtować przyszłość, biorąc pod uwagę to, co zobaczył w komnatach wieży.

– Udało ci się, landarski książę. Wyrocznia nie pomylił się, wysyłając cię tutaj – odezwał się Yasha, wyrywając księcia z ponurych myśli.

Ladvarian zignorował przewodnika i podszedł do siedzącego obok Falonara. Objął go mocno, jednak przyjaciel pozostał bierny. Odwrócił głowę, by nie patrzeć na księcia.

– Wiedziałem, że ci się uda – powiedział cicho, zwracając się bardziej do swoich kolan.

Ladvarian wywnioskował, że musi minąć trochę czasu, zanim Falonar zaakceptuje tę sytuację. Postanowił to uszanować i nie naciskać, przynajmniej na razie. Przyjaciel był blady i wyglądał na osłabionego, zapewne przez utratę krwi, jednakże widok rany całkiem zaskoczył księcia. Yasha musiał być jakimś cudotwórcą, ponieważ na starannie założonym bandażu nie dostrzegł nawet najmniejszej czerwonej plamki. Jakby skóra na kikucie całkiem się już zrosła.

– Powiesz mi teraz, za co zapłaciliśmy tak wysoką cenę? – zwrócił się do przewodnika. – Co ten róg właściwie robi?

– Legendarny Wojownik będzie wiedział co i kiedy zrobić – odpowiedział, spoglądając ze smutkiem na Ladvariana.

Z każdym słowem Yashy w wojowniku rosła wściekłość. A przygnębienie przewodnika jeszcze bardziej działało mu na nerwy. Nie po to przeszedł tak ciężką drogę, by tylko tyle dostać z zamian.

– Czyli jestem jedynie chłopcem na posługi dla Kaelasa, skoro nie mam pojęcia, co z tym zrobić?! – krzyknął, wymachując rogiem przed nosem przewodnika. – Mogłeś powiedzieć mi to znacznie wcześniej!

– Nie rozumiesz, landarski książę – próbował wyjaśnić ze spokojem Yasha. – Czas Legendarnego Wojownika nie nadszedł, nie nastała godzina jego przebudzenia. Wszystko może się jeszcze wydarzyć. Musicie teraz udać się do centrum, tam poznacie wszelkie odpowiedzi i spotkasz Kaelasa.

– Mam ci zaufać, by rozbić się na barierze? – prychnął Ladvarian.

– Dowiedliście swej wartości i zostaliście zaproszeni, bariera przepuści was bez żadnych problemów.

– I co dalej? Wpadniemy w pustkę, z której się nie wydostaniemy? Nie wierzę w twoje bajki o tym, że za barierą znajduje się planeta bogów. Oni nie istnieją i nigdy nie istnieli. Mam już dość tych gierek, w które zostałem zaplątany. Żałuję, że kiedykolwiek udałem się na Oraculum i dałem w to wciągnąć. Wracam na Landare. Vrieskas na pewno dowiedział się już o śmierci Paragasa i nie zostawi tego bez odpowiedzi. Najwyższy czas zająć się tym, co istotne, a nie gonić po kosmosie w poszukiwaniu fantazji.

– Ladvarianie, nie możesz tego zignorować – powiedział Yasha.

Ku zadowoleniu księcia wyglądał na przerażonego, jakby w ogóle nie przyszło mu do głowy, że spotka się z odmową. Dobrze mu tak, pomyślał Landarczyk.

– To ostatnie miejsce, w które muszą udać się Bracia Duszy, nie możesz postąpić inaczej. W centrum powstanie Legendarny Wojownik, spełni się przepowiednia wypowiedziana na Harenosum.

– Legendarny Wojownik potrzebuje błogosławieństwa Kaio, by go nagle oświeciło, kim jest? – zadrwił Ladvarian.

– To bluźnierstwo. Rozmawiałeś z Ascotem? To on namówił cię do tego głupiego pomysłu?

– Nie znam nikogo takiego, sam podejmuję decyzje. I nie obchodzi mnie przepowiednia. Od zawsze walczyłem sam, bez wsparcia jakichkolwiek bogów i tym razem mam zamiar postąpić tak samo. Zawalczę o przyszłość, w którą wierzę. Możesz mnie namawiać, ile chcesz, ale cię nie posłucham – oznajmił twardo, podejmując ostateczną decyzję. – A jeżeli spotkasz Kaelasa, to powiedz mu, że czekamy na niego na Landare. Każda pomoc się przyda. Chodź, Falonarze, wracamy do domu.

Chciał pomóc przyjacielowi, jednakże mężczyzna poradził sobie sam. Bez słowa, powoli ruszył za Ladvarianem. Książę miał nadzieję, że długi sen dobrze im obu zrobi, by potem mogli wrócić do normalności. O ile po tym wszystkim było to jeszcze możliwe. Wojownik starał się wyrzucić ostatnią myśl z głosy, jednak nie potrafił. Raz za razem powracała, by siać zwątpienie w jego zmęczonym umyśle.

~ * ~

Falonar całkowicie stracił rachubę czasu. Zamknął się w pokoju zaraz po powrocie na statek i niemal wcale stamtąd nie wychodził. A jeżeli już musiał, to starał się robić to gdy Ladvarian spał lub znajdował się w innej części kapsuły. Po tym, co zaszło na Alovlu, nie potrafiłby spojrzeć mu w oczy, nie wiedziałby jak miałby się wobec niego zachować.

Na początku dużo spał, potem tylko bezczynnie leżał na łóżku, nie mając pojęcia, ile minęło dni od wylotu i ile w przybliżeniu zostało do powrotu na Landare. Chyba że Ladvarian przemyślał słowa Yashy i postanowił zawrócić statek w stronę bariery. Z jednej strony w to wątpił, bo przyjaciel niemal nigdy nie zmieniał raz podjętej decyzji, jednak z drugiej strony to w centrum mógłby poznać odpowiedź na pytanie, kto był Legendarnym Wojownikiem. A przecież właśnie o to od początku toczyła się gra. O jeden tytuł, który zarówno dla Ladvariana jak i Kaelasa znaczył wszystko.

Po raz pierwszy Falonar poczuł tęsknotę za bratem. Jakaś część jego chciałaby, aby lecieli do centrum, by mógł przyspieszyć to spotkanie. Jednak gdy patrzył na to z innej strony, wolałby, aby nigdy do tego nie doszło, gdyż teraz role miały się całkiem odwrócić. Kaelas został okrzyknięty bohaterem i nikt nie zgłosi sprzeciwu, by to on został prawą ręką księcia Landare. A Ladvarian będzie potrzebował silnego wsparcia, gdy stanie do walki z Vrieskasem.

Z odrazą spojrzał na kikut lewej ręki. Niby kawałek ciała, jednak zabrał mu wszystko, co miał i osiągnął do tej pory. Przekreślił całe dotychczasowe życie. W momentach największej słabości Falonar żałował, że nie wykrwawił się na śmierć przed ołtarzem. Gdy tylko Ladvarian zniknął za murem, Yasha uleczył i opatrzył mu ranę. Patrząc na nią, nie mógł uwierzyć, że minęło zaledwie kilka dni, wyglądała, jakby odcięto mu rękę już dawno.

Nie wyobrażał sobie powrotu do domu. Nie miał pojęcia, co by ze sobą zrobił. Stracił miano wojownika, więc już nigdy nie opuści Landare. Prawdopodobnie będzie musiał zamieszkać w rodzinnym domu, o ile Kaelas, jako obecny prawowity spadkobierca ojca, mu na to pozwoli. Znajdzie pracę, jeżeli ktokolwiek zechce zatrudnić kalekę, i ułoży sobie życie z dala od tego, co do tej pory kochał.

Falonar wtulił mocniej twarz w poduszkę, starając się powstrzymać napływające do oczu łzy. Obiecał sobie, że będzie silny, że z wysoko uniesioną głową stawi czoło problemom, jednak rzeczywistość okazała się zbyt bolesna.

Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Zignorował je jak zawsze. Przyciągnął kolana do piersi, chcąc, by Ladvarian już sobie poszedł i dał mu spokój. Czekał, aż przyjaciel zapuka po raz drugi, jak miał w zwyczaju, jednak zamiast tego usłyszał dźwięk otwieranych drzwi i zbliżających się w jego stronę kroków.

Falonar przeklinał w duchu, że drzwi w kapsule nie były zamykane na klucz. Postanowił udawać, że śpi, mając nadzieję, że Ladvarian da mu spokój i sobie pójdzie. Nie mógł uwierzyć, że książę był tak nachalny i nie potrafił uszanować jego prywatności.

Mężczyzna usiadł na brzegu łóżka, w ciszy obserwując przyjaciela. Po chwili odgarnął mu z twarzy jasne włosy i delikatnie pogładził po policzku. Ten gest był tak przyjemny i pełen uczucia, że Falonar nie wiedział, dlaczego na niego zasłużył. Zgodnie z prawem książę nie powinien w ogóle się nim interesować, nie miał nawet obowiązku zabrać go
z powrotem na Landare.

– Wiem, że nie śpisz – szepnął Ladvarian. – Nie możesz ignorować mnie w nieskończoność.

– Nie trać na mnie czasu, książę, masz ważniejsze sprawy na głowie – odpowiedział po dłuższej chwili milczenia, zdając sobie sprawę, że dalsze udawanie snu nie przekona przyjaciela. Za dobrze się znali, by takie sztuczki mogły zadziałać.

– W taki sposób nie będziemy rozmawiać – oznajmił twardo. – A jeżeli chcesz się mnie pozbyć, to ci się nie uda. Za dużo widziałem w wieży, by pozwolić ci na takie zachowanie i odejście.

Falonar gwałtownie usiadł na łóżku. Z niedowierzaniem stwierdził, że wyraz twarzy księcia był smutny i zatroskany, nie dostrzegł najmniejszej oznaki obrzydzenia czy pogardy. Na dodatek nawet jednym słowem nie skomentował widocznych śladów po niedawnym płaczu. Powoli nie mieściło mu się to w głowie, biorąc pod uwagę, kim się stał.

– Jak się czujesz? – zapytał Ladvarian.

Wyciągnął dłoń w stronę Falonara. Mężczyzna chciał złapać nadgarstek księcia, by zakończyć te niezrozumiałe czułości, które jedynie sprawiały mu dodatkowy ból, jednakże nie w porę zorientował się, że próbował zrobić to lewą ręką. Ladvarian spoglądał na kikut, dopiero po dłuższej chwili otrząsnął się i powiedział:

– Jesteś moim przyjacielem, nigdy nie mam zamiaru pozwolić ci odejść.

Do mężczyzny dopiero po chwili dotarło znaczenie tych słów. Początkowo miał wrażenie, że się przesłyszał albo że rzeczywiście zasnął, a to wszystko było jedynie przyjemnym snem. Ta sytuacja była zbyt zagmatwana, by od razu przejść do porządku dziennego i udawać, że nic się nie wydarzyło. Tym bardziej, że na Landare wszyscy od razu zobaczą, co zaszło.

– Postanowiłeś zignorować prawa ustalone przez twój ród? – zapytał, spoglądając uważnie na Ladvariana.

– Jedna z wersji Evolet uzmysłowiła mi, że to idiotyczne – wyjaśnił. – No tak, zapomniałem, że nic nie wiesz – dodał, widząc zdumiony wyraz twarzy mężczyzny.

Ladvarian szybko opowiedział, co przydarzyło mu się w wieży i z czym musiał się zmierzyć, by zdobyć róg. Falonar nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że w kilku momentach przyjaciel pomijał pewne kwestie. Nie wiedział, czy było to coś mało istotnego, czy wspomnienie tego sprawiało ból. Postanowił nie drążyć tego tematu, najważniejsze, że Alovlu pozostawili już za sobą.

– Znów słuchasz Evolet – stwierdził Falonar, gdy przyjaciel skończył relacjonować pobyt w wieży.

– To nie moja wina, że nawet na końcu wszechświata nie mogę się jej pozbyć – mruknął, ale momentalnie rozchmurzył się, widząc lekki uśmiech na twarzy Falonara. – Zresztą, w tym akurat miała rację. To głupie prawa wymyślone bardzo dawno temu, pewnie nawet nie zostały spisane, a nawet jakby to i tak nic mnie to nie obchodzi. Jesteś jednym z najlepszych wojowników i zawsze będziesz stać u mego boku. Nie wyobrażam sobie, abyś zostawił mnie bez wsparcia.

– Po pięciu minutach wpakowałbyś się w tarapaty – skomentował żartobliwie.

Jednakże po chwili spoważniał, gdy dostrzegł stojący przy ścianie miecz. Dziedzictwo ojca, którego tak bardzo nie chciał przyjąć. I od teraz rzeczywiście już nigdy nie będzie nim walczyć. Trzymając go w jednej ręce, nie będzie w stanie zapanować nad ki.

– Dam ci mój poprzedni miecz – powiedział Ladvarian, podążając za spojrzeniem Falonara. – Jest dużo mniejszy, więc poradzisz sobie z nim bez problemów.

– Gdy tylko nauczę się walczyć jedną ręką – rzekł ponuro.

Już od dzieciństwa doskonalił technikę, dzięki czemu udało mu się osiągnąć tak wysoki poziom. Teraz będzie musiał zaczynać wszystko od nowa, a początki na pewno nie będą należeć do przyjemnych. Jednakże to nic w porównaniu z tym, że nie zabiorą mu miecza, nie wyrzucą z kasty wojowników.

– Skoro Kaelas w ciągu roku stał się bohaterem, to ty wrócisz do dawnej formy w góra dwa miesiące – stwierdził Ladvarian. – I w końcu dostanie miecz Zevrana. Chyba że go przed nim ukryjesz.

– Może go wziąć, jeżeli nie będzie za bardzo zadzierać nosa.

– Wierzysz w to?

Oboje zaśmiali się serdecznie. Falonar wyobraził sobie pękającego z dumy Kaelasa, trzymającego w dłoniach miecz ojca. Jednak może oboje się mylili i zarozumiały, denerwujący młody mężczyzna w końcu dorósł i stał się wojownikiem nie tylko z tytułu zapewnionego mu przez Paragasa.

– Szkoda, że nie możemy się z nim i Kendappą skontaktować – dodał po chwili Ladvarian. – Wysłalibyśmy wiadomość, aby dołączyli do nas na Landare. Każdy miecz się przyda w walce z Vrieskasem.

– Czyli nie lecimy do centrum? – zapytał Falonar.

Książę spojrzał na niego ze zdziwieniem, jakby było to oczywiste i nie podlegające żadnej dyskusji.

– Już mówiłem, nie mam zamiaru dłużej grać w ich gierki. Lecimy na Landare, by zająć się tym, co jest teraz najważniejsze. Vrieskas zapewne wie już, co wydarzyło się z Paragasem i nie pozostanie na to obojętny. Mogę się założyć, że ten cały Jabra został przysłany jako szpieg. I nie próbuj go bronić – dodał, widząc, że Falonar już otwierał usta, by coś powiedzieć.

– A co z Legendarnym Wojownikiem? – zapytał, postanawiając zmienić temat. Nie chciał kłócić się z Ladvarianem z takiego powodu.

– Nic – odparł, wzruszając ramionami. – Któryś z nas i tak nim jest, wizyta w centrum nic nie zmieni. Kiedyś mi powiedziałeś, że ja jestem legendarnym wojownikiem dla Landarczyków i od teraz tego się trzymam. Kaelas jest legendarnym wojownikiem na wschodzie. I założę się, że we wszechświecie jest znacznie więcej legendarnych wojowników.

– Ten prawdziwy to chyba jakaś regeneracja tego, który kiedyś miał ten róg – zadumał Falonar.

– Może być i pluszowym niedźwiadkiem, nic mnie to nie obchodzi. Tytuł Legendarnego Wojownika nie sprawi, że Vrieskas sam nadźga się na Garudę, siły też mi nie doda. A skoro Bracia Duszy mają stanąć do walki z tyranem, to nawet lepiej. Im nas więcej, tym szanse na zwycięstwo się zwiększą.

– Nie poznaję cię, Ladvarianie.

– Zrozumiałem, że nie musimy inaczej patrzeć na przyszłość. Jeżeli będziemy ślepo wierzyć i trwać przy starych zasadach, to źle skończymy. Wszechświat się zmienia i musimy dostosować się do tych zmian. Mam jeszcze kilka innych planów, które chciałbym zrealizować, gdy pokonamy Vrieskasa. Ale na to przyjdzie jeszcze czas. To jak, mały trening dobrze nam zrobi? – zasugerował radośnie, wstając z łóżka.

– Daj mi pięć minut – oznajmił Falonar, mając nadzieję, że szybko uda mu się powrócić do dawnego poziomu.