Rozdział 101: Legendarne Ostrze

Jestem artystą życia – moim dziełem jest moje życie.

Suzuki

Po kilkunastu minutach podróży Kaelas dostrzegł ziemię na horyzoncie. Zastanawiał się, jak będzie wyglądać drugi brzeg Piekła, jednak bardziej interesowało go to, z kim miał się tam spotkać. Myślał o kimś, ale wolał nie wypowiadać tego imienia na głos, bo zawsze istniała szansa, że ta osoba zasłużyła na Niebo.

Gdy znaleźli się już bardzo blisko, Landarczyk mógł dostrzec, że nie było tam nic nadzwyczajnego ani niebezpiecznego jak kwas, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Gdzie nie spojrzał, wszędzie rozciągała się szara równina, nad którą unosiła się ta sama mgła co nad mostem.

– Prawdziwe atrakcje Piekła znajdują się dużo dalej – wyjaśniła Draer, jakby potrafiła czytać w myślach. Kaelas wzdrygnął się, gdyż było to prawdopodobne, nie znał kreatorów i nie wiedział, jakimi mocami dysponowali. – Chociaż niektórzy nie docierają dalej, gdyż wiecznie błądzą po równinie. Gdy jest się nieostrożnym, można wpaść do kanału i wypłynąć na środku kwasowego oceanu.

Landarczyk nie potrafił zrozumieć, jak przewoźniczka mogła mówić o tym z uśmiechem na ustach. Najwyraźniej uwielbiała Piekło, które u niego wywoływało powstanie gęsiej skórki. Cieszył się, że przemierzyli tylko ten kawałek, nie chciał ani wiedzieć, ani tym bardziej widzieć, co znajdowało się dalej.

I nagle Kaelas dostrzegł postać, stojącą przy brzegu, w której stronę płynęła łódź. Serce stanęło mu w piersi, chociaż od początku spodziewał się, że Draer prowadziła go na spotkanie z ojcem. Nie mogło być inaczej, skoro od dziecka pracował dla Vrieskasa i robił to z dumą, pnąc się coraz wyżej w hierarchii.

Zevrana poznał od razu, gdyż wyglądał tak samo, jak w jaskini na Oraculum. W innym wypadku pewnie miałby problem, gdyż przed wizytą u Wyroczni już od dawna nie potrafił przywołać w myślach obrazu ojca. Był zbyt mały, gdy umarł, nawet nie pamiętał szaleństwa, o którym mówił Arslan.

– Oszalałaś?! – zawołał Shirasagi ze złością. – Najwyższy wyraził zgodę na to szaleństwo?

– Nie musiał, Zevran nawet nosa nie wychylił z Piekła – powiedziała spokojnie Draer, przybijając do brzegu. – Teraz jest sprawiedliwie. Zresztą, dobrze wiesz, że twój śmiertelnik od zawsze marzył o spotkaniu z ojcem. To pragnienie pozostało na dnie serca, nawet gdy dowiedział się, jakim był człowiekiem.

– Chcę z nim chwilę porozmawiać – rzekł Kaelas, widząc, że Shirasagi już otwierał usta, by coś wtrącić.

Landarczyk szybko wyskoczył z łódki, nie chcąc, by opiekun południa go zatrzymał. Na dodatek miał dość tego, że Shirasagi i Draer rozmawiali o nim, jakby go tu w ogóle nie było.

Kaelas powoli podszedł do ojca, kiedyś tak bardzo marzył o tym, by porozmawiać z nim chociaż przez dziesięć minut, a teraz nie wiedział, co miałby mu powiedzieć. Szczególnie w takich okolicznościach. Ale przynajmniej nie musiał wysłuchiwać kłótni kreatorów.

– Nie sądziłem, że i ty tu trafisz – odezwał się szorstko Zevran zamiast przywitania. – Ale jak widać w tej rodzinie wszyscy skazani są na Piekło. Tylko nie mów mi, że zginąłeś z rąk Vrieskasa, nie zniósłbym tego.

– Nadal żyję – sprostował szybko Kaelas.

– Mogłem się domyślić, skoro obracasz się w takim towarzystwie – stwierdził, spoglądając na Draer. – Ona zasugerowała, bym tu przyszedł, chociaż nie chciała powiedzieć dlaczego. Cieszę się, że posłuchałem i mogłem zobaczyć, na jakiego wojownika wyrosłeś.

Zevran uśmiechnął się serdecznie, po czym podszedł bliżej i pochwycił syna w ramiona. Kaelas odwzajemnił uścisk, ale i tak czuł się niepewnie. Nie pamiętał ojca i ciężko było mu pokazać jakiekolwiek głębsze emocje. Chociaż cieszył się, że może go zobaczyć.

– Pomyśleć, że ostatni raz widziałem cię, gdy miałeś pięć lat. Aż mam ochotę zapytać, gdzie jest mój mały chłopczyk, bo zmężniałeś i zaszedłeś tak daleko. Zawsze wiedziałem, że ci się to uda i będę z ciebie dumny.

– Skąd wiesz, czego dokonałem? – zapytał Kaelas, marszcząc brwi, wątpił, aby mieszkańcy Piekła mieli dostęp do informacji ze świata żywych.

– Arslan opowiedział mi o wszystkim. Walka z tym potworem musiała być wyjątkowo zacięta, aż sam z chęcią stanąłbym z kimś takim do pojedynku, gdybym mógł wyrwać się stąd – rzekł Zevran, nadal się uśmiechając.

Kaelas patrzył na ojca z szeroko otwartymi oczami. Nie mógł uwierzyć w to, co właśnie usłyszał.

– Ale on… oni… – zaczął nieskładnie, nie potrafiąc dobrać odpowiednich słów.

– Wiem, że zabiłeś Arslana, a twoi przyjaciele Segwen i Kohzę. Nie mam ci tego za złe, w końcu cały czas stali po stronie Vrieskasa, a ty przecież walczysz z tyranem. Jednakże teraz jedziemy na tym samym wózku i są to jedyni przyjaciele, jakich miałem. Mimo że to Piekło, to z nimi jest zabawniej.

– Ale on cię zabił! – krzyknął Kaelas, nie potrafiąc ugryźć się w język. – Strzelił w plecy jak do tchórza.

– Wiem, że było ci ciężko wychowywać się bez ojca, ale widzę, że ostatecznie dobrze na tym wyszedłeś. Bardzo chciałem nauczyć cię tego wszystkiego, co potrafisz, ale stało się. Przemyślałem sobie to wszystko dokładnie i wiem, że obrałem złą technikę. Trzeba było zostać generałem i dostać się jak najbliżej Vrieskasa, by zabić go, gdy najmniej się tego spodziewał. Ale wiem, że mam godnego następcę.

Kaelas patrzył, jak ojciec uśmiecha się do niego z dumą, ale miał wrażenie, że widzi przed sobą zupełnie obcego człowieka. Matka mówiła o Zevranie tyle dobrego, lecz teraz wątpił, by połowa z tego była prawdą. Zapewne kłamała, nie chcąc zranić syna. Albo mówiła o tym młodym, niewinnym mężczyźnie, którego poznała tamtego dnia na targu, może ta zmiana nastąpiła dużo później.

– To nie jest mój miecz – powiedział nagle Zevran, wskazując na ostrze zamocowane u pasa syna.

– Falonar jest najstarszy, więc go ma – odpowiedział.

Wtedy przypomniał sobie słowa Arslana. Ojciec chciał zaprzeczyć tradycji i to jemu ofiarować miecz, nie Falonarowi, któremu prawnie się należał.

– Mama tak zadecydowała – dodał, mając nadzieję, że to przesądzi sprawę. Nie chciał się teraz kłócić o brata, po raz pierwszy rozumiejąc, jak jemu musiało być ciężko po śmierci ojca.

– Ale wiedziała, jaka była moja wola. Nadal chcę, abyś to ty go miał, abyś ty przejął moje dziedzictwo, bo jesteś najsilniejszym wojownikiem w tej rodzinie. Tobie się on należy bez względu na te stare zwyczaje.

– Cieszę się, że tak o mnie myślisz, ale przez wiele lat to Falonar był ode mnie znacznie silniejszy. Mistrzowie na Landare ledwo zaklasyfikowali mnie do klasy średniej. Wszystkiego nauczyłem się od Mistrza Penyu i podczas późniejszych podróży. Dlatego nie zabiorę Falonarowi miecza. Jeżeli cię to chociaż trochę pocieszy, to ten należał do królowej Kalush.

– Nie możesz…

– Nie masz wpływu na moje decyzje – powiedział twardo Kaelas. – Cieszę się, że mogliśmy chwilę porozmawiać. Żegnaj, ojcze.

Na twarzy Zevrana nadal malował się szok, najwyraźniej nie miał już nic więcej do powiedzenia. Kaelas odwrócił się i ruszył w stronę łódki. Nie mieściło mu się w głowie, że ojciec mógł być tak drażliwy na punkcie miecza, gdy ważniejsze było pokonanie Vrieskasa. W końcu w walce za wolność stracił życie.

Bez słowa wskoczył do łodzi, ciesząc się, że Shirasagi i Draer powiedzieli sobie to, co mieli i teraz stali w milczeniu. Przewoźniczka od razu odbiła od brzegu. Kaelas odwrócił się ostatni raz za siebie, z nadzieją, że ojciec podejdzie do brzegu i chociaż pomacha mu na pożegnanie, jednak się przeliczył. Zevran już przemierzał równinę i powoli jego sylwetka znikała we mgle.

– Nie wydajesz się zadowolony – zagadnęła Draer.

– Byłem dzieckiem, gdy zginął. Przez te lata tworzyłem w myślach zupełnie inny obraz ojca. Zupełnie przeciwny do realnego – powiedział zgodnie z prawdą. – Jednak dziękuję, że mnie tu zabrałaś.

– Może wyjdzie ci to na dobre, śmiertelniku.

Dalsza podróż minęła w ciszy i bez dodatkowych przystanków. Płynęli przez kwas, aż dotarli do wodospadu ulokowanego na środku zielonej substancji. Kaelas zadarł głowę do góry, ale nie zobaczył nic poza szarym niebem. Następne, co zarejestrował, to uśmiech na twarzy Draer, a potem łódka bez ostrzeżenia pionowo wpłynęła po wodospadzie. Gdyby Landarczyk w porę nie chwycił się burty, pewnie wpadłby do kwasu. Shirasagi z niezadowoleniem pokręcił głową, ale nic nie powiedział.

Okazało się, że na górze znajduje się wąska rzeka kwasu, unosząca się w powietrzu, której nie było widać z dołu. Dopłynęli nią wprost do latającej wyspy. Przewoźniczka zatrzymała się przy brzegu, po czym odwróciła się w stronę mężczyzn.

– Jesteśmy na miejscu, możesz zejść na ląd. Jeżeli Kaio się nie pomylił, nic ci nie grozi – powiedziała Draer.

– W czym miałby się pomylić? – zapytał Kaelas, gdyż nie podobały mu się słowa przewoźniczki.

– Z tego, co wiem, jest dwóch wybrańców. Nie pamiętam, jak Shirasagi was tam nazwał. Jeśli nie jesteś jednym z nim, umrzesz, gdy dotkniesz ziemi. Trochę cię polubiłam, śmiertelniku, więc wtedy okażę serce i podwiozę cię na równiny lub może jeszcze dalej. Zobaczysz centrum Piekła, z którego już nigdy się nie wydostaniesz – zakończyła z szerokim uśmiechem, który chyba według mniej miał być przyjazny.

– Nie ma mowy o pomyłce, Draer – przerwał ostro Shirasagi.

– Tylko ostrzegałam. Ludzkie niemowlaki wyglądają tak samo, więc mogą się łatwo pomylić – mruknęła, jako pierwsza schodząc na ląd.

Za nią z łódki wyszedł Shirasagi, dodając, że Kaelas nie powinien się niczym martwić. Landarczyk miał przez chwilę wątpliwości, czy warto ryzykować, ale ostatecznie doszedł do wniosku, że Kaio nie mógł się pomylić i raczej wiedział, co robi, wysyłając go tutaj. Wojownik zszedł na ląd, z ulgą stwierdzając, że nic się nie wydarzyło.

Rozejrzał się dookoła, stwierdzając, że podniebna wyspa ma kształt dysku o niewielkiej średnicy, zmieściłoby się na niej może z dwadzieścia osób. Gdzieniegdzie z podłoża wystawały kamienne, ostro zakończone szpikulce. Jednakże to skała znajdująca się na środku wzbudzała największe zainteresowanie. Sam głaz wyglądał dość zwyczajnie, pomijając to, że połyskiwał jakimś własnym blaskiem, bo w pobliżu nie znajdowało się żadne źródło światła. Jednak ktoś wbił w nią miecz tak, że widoczna była jedynie jego rękojeść.

– To jest Legendarne Ostrze? – zapytał Kaelas

Landarczyk nie mógł uwierzyć, że ktoś zrobił coś takiego z mieczem, zamiast przechować go bezpiecznie w pochwie. Wydawało mu się nierealne, by klinga z tego powodu w żaden sposób nie ucierpiała.

– Nie wiedzieliśmy, co zrobić z tym ustrojstwem – wyjaśniła spokojnie Draer. – To przeklęte ostrze, niesie śmierć wszystkiemu, w co się wbije. Dlatego miecz został umieszczony w Piekle, bo tu niczemu nie zagrozi.

– Mam go tylko wyciągnąć? – upewnił się Kaelas, nie chcąc popełnić żadnego błędu.

– Tak – odpowiedział Shirasagi. – Ale nie wolno ci się nim nigdy posługiwać.

– Co?!

Kaelas nie mógł uwierzyć w słowa opiekuna południa i miał nadzieję, że mu się to przesłyszało. Draer roześmiała się, widząc wyraz twarzy Landarczyka, a on miał ochotę do niej dołączył. Od początku czuł się zagubiony w Zaświatach, jednak powoli wszystko stawało na głowie.

– Nie wiedziałam, że znasz jakiekolwiek dowcipy, Shirasagi – syknęła przewoźniczka.

– To jest ostrzeżenie i mówię poważnie, Kaelasie. Legendarnym Ostrzem może władać jedynie Legendarny Wojownik. Bez względu na to, jak jesteś lub będziesz potężny nigdy nie zdołasz zapanować nad jego potęgą. To będzie wykraczać poza poziom twoich umiejętności.

Landarczyk miał już tego dość. Mocno zaciskał pięści, by spróbować się opanować, ale to nie pomagało. Czuł, jak ki buzuje w jego wnętrzu. Wziął głęboki wdech, ale nadal nie potrafił w pełni zapanować nad emocjami.

– To żart?! – krzyknął Kaelas. – Ktoś mi w końcu powie, po co to w ogóle robię, skoro nawet nie mogę użyć tego miecza? Mogłeś od razu powiedzieć, że to książę Ladvarian jest Legendarnym Wojownikiem, a nie wodzić mnie za nos – dodał z wyrzutem, zwracając się do Shirasagiego. – Teraz mam za niego wykonywać brudną robotę, bo z łaski swojej nie pojawił się na planecie bogów? Spotkanie z matką było rekompensatą za ten wysiłek?

– To nie tak…

– Więc jak?! Powiedz mi w końcu, bo mam już dość! Zaakceptuję każdą ewentualność, ale nie zniosę już tych gierek!

– Ladvarian też nie może walczyć tym mieczem…

– Pięknie! – prychnął Kaelas, po raz drugi przerywając Shirasagiemu. – Czyli wykonujemy brudną robotę dla kogoś, kto pojawi się tylko po to, by pokonać Vrieskasa? Bracia Duszy to służący Legendarnego Wojownika?

– To nie tak – zaczął opiekun południa. Wyglądał na zatroskanego i przejętego tym wybuchem, ale Landarczyk się tym ani trochę nie przejął. Draer milczała, z ciekawością przyglądając się tej wymianie zdań. – Nie ma nikogo trzeciego. To trudno wyjaśnić. Problem polega na tym, że musisz wiedzieć, że jesteś Legendarnym Wojownikiem, nie możesz tylko nim być. Gdy będziesz wiedzieć wtedy… wtedy wszystko się zmieni, zdobędziesz wiedzę na temat rzeczy, o których wcześniej nie miałeś pojęcia, w tym, jak używać Legendarnego Ostrza. Niestety, nie mogę ci nic więcej powiedzieć, po powrocie Kaio opowie ci całą historię. Wtedy zrozumiesz, co miałem na myśli.

– Nie musisz tego robić, śmiertelniku – wtrąciła nagle Draer. – W każdej chwili mogę odesłać cię do twojego świata. Miecz zostanie tu na wieki i morderca nigdy się nim nie posłuży.

– Morderca? – zapytał Kaelas, całkiem ignorując Shirasagiego.

– Legendarny Wojownik – powiedziała spokojnie przewoźniczka. – Nie patrz tak na mnie. Legendarny Wojownik był i będzie mordercą. Na dodatek takim wybrykiem natury, że ani bramy Nieba, ani Piekła nigdy się przed nim nie otworzą.

– Przestań! – zawołał Shirasagi.

– Dobrze wiesz, o czym mówię, bo sam częściowo ponosisz za to winę. Wiele lat temu przyniosłeś tu ten miecz, twierdząc, że zostanie w Piekle na zawsze. I właśnie widzę, jak dotrzymujesz umowy. Najwyższy powinien go zniszczyć.

– Zrobię to – odezwał się Kaelas.

Nie był do końca pewien, czy dobrze postępuje, szczególnie po tym, co usłyszał na temat Legendarnego Ostrza. Jednakże obiecał Kaio, że nie wróci bez niego. Kendappa tyle razy powtarzała, że to dobry, troszczący się o wszechświat bóg, więc nie mógł chcieć źle. Na pewno miał jakiś plan i miecz nie przyniesie nieszczęścia i zniszczenia w świecie żywych.

Tak samo było z opowieściami o Legendarnym Wojowniku. Bohater zawsze był dobrym człowiekiem, pomagającym innym, poświęcającym siebie dla dobra wszechświata. Kaelas próbował sobie wmówić, że tym razem Draer musiała się pomylić.

– Nic mi się nie stanie, jak go wyjmę?

– Nie. Trzymanie miecza ci nie zaszkodzi. Ale w kamieniu musisz zostawić swój, takie zabezpieczenie. Inaczej wyspa zniknie i wszyscy wylądujemy w kwasie, co dla ciebie skończy się najgorzej, chyba że ci w porę pomogę – stwierdziła Draer.

Pewnie dlatego Kaio nalegał, bym go wziął, pomyślał Kaelas. Żałował, że miecz królowej Kalush na zawsze zostanie w Piekle. Landarczycy ucieszyliby się, gdyby zwrócił go potomkom rodu królewskiego. Książę Ladvarian pewnie stwierdziłby, że od teraz on  będzie nim władał. Uśmiechnął się w duchu, wyobrażając sobie ten moment oraz minę Falonara, gdyby dowiedział się, co ofiarowano młodszemu z braci podczas Ceremonii.

Powoli podszedł do skały, w którą zostało wbite Legendarne Ostrze. Delikatnie musnął palcami rękojeści miecza i poczuł, jak przez jego ciało przechodzi dziwny prąd. Nie podobało mu się to uczucie, ponieważ było w nim coś złowrogiego i mrocznego.

Starając się ignorować stojących za nim Shirasagiego i Draer, wziął głęboki oddech i mocno chwycił rękojeść Legendarnego Ostrza. Miał nadzieję, że miecz łatwo wyjdzie ze skały i nie z robi z siebie głupka na oczach kreatorów, podejmując kilka lub kilkanaście prób.

Kaelas pociągnął miecz do góry. Po chwili zachwiał się, ledwo łapiąc równowagę, gdyż, ku zdziwieniu Landarczyka, nie napotkał żadnych trudności, jakby zamiast w kamieniu wbito Legendarne Ostrze w masło. Jednak była to dopiero połowa zadania. Nagle z dziury w skale zaczęły wydobywać się pokłady olbrzymiej mocy.

Wojownik przez chwilę nie wiedział, co ma robić. Silny wiatr, który pojawił się znikąd, dął mu mocno w twarz. Miał trudności z utrzymaniem się na nogach, na dodatek moc wydobywająca się z kamienia w każdej chwili przybierała na sile. Oprzytomniał dopiero po kilkunastu sekundach. Z trudem wyjął z pochwy miecz królowej Kalush i za drugim podejściem wbił go w skałę.

Nagle wszystko ustało. Zarówno wiatr jak i moc. Kaelas rozejrzał się dookoła, stwierdzając, że nadal znajdują się na podniebnej wysepce. Shirasagi i Draer stali w tych samych miejscach, jakby te chwilowe anomalie w ogóle nie miały na nich wpływu.

Landarczyk już chciał schować Legendarne Ostrze do pochwy, z nadzieją, że będzie odpowiednia, ale wtedy zorientował się, że klinga została wykonana z jakiegoś czarnego materiału. Miał wrażenie, jakby zamknięto w niej ciemność. Chciał jej dotknąć, ale w porę się opamiętał. Skoro nie miał używać miecza, to dokładniejsze badania także mogłyby okazać się dla niego niebezpieczne.

Pospiesznie schował miecz do pochwy, ze zdziwieniem stwierdzając, że pasował idealnie. Dopiero po chwili zorientował się, że pochwa zmieniła wymiary i kształt. Spojrzał na dwójkę kreatorów, a Draer dyskretnie do niego mrugnęła.

– Odeślę cię stąd, byś nie nadkładał drogi. Szkoda, że nie będę mogła zobaczyć miny starego Kaio, gdy nagle się przed nim zmaterializujesz, zamiast grzecznie wyłonić się z przejścia – powiedziała, uśmiechając się przebiegle. Podeszła do Kaelasa i przez chwilę przyglądała mu się uważnie. – Nigdy nie spotkałam śmiertelnika takiego jak ty. Pamiętaj, że to życie należy do ciebie i to ty podejmujesz decyzje, nikt nie może cię do niczego zmusić.

Zanim Kaelas zdążył zareagować, Draer rozwiązała mu tunikę u góry i zdjęła z szyi rzemyk z kamieniem znalezionym na Oraculum i łzą podarowaną przez Mistrza Penyu. Po chwili siłą woli spłaszczyła kamień, tak że miał teraz kształt idealnie oszlifowanego dysku, w środku umieściła łzę. Następnie przyłożyła twór do ust, po czym szepnęła coś tak cicho, że nawet Landarczyk nie zdołał usłyszeć słów.

– To prezent ode mnie – oznajmiła, zawieszając mu amulet na szyi.

– Ma jakieś specjalne właściwości? – zapytał Kaelas, dopiero po fakcie dochodząc do wniosku, że mogło to zabrzmieć zachłannie i niewłaściwie, jednakże Draer tylko się roześmiała.

– Sam to odkryj – stwierdziła. – Długiego i dobrego życia, Kaelasie.

Dotknęła kościstą dłonią piersi wojownika. Mężczyzna miał wrażenie, że jego ciało powoli staje się niematerialne. Zanim świadomość Landarczyka całkowicie zniknęła, usłyszał jeszcze, jak Shirasagi życzył mu powodzenia w nadchodzącej bitwie.

~ * ~

I oto ostatni rozdział z sagi umieszczonej w Zaświatach, w kolejnym rozpocznie się już saga finałowa i mogę zdradzić, że dojdzie w nim do spotkania Kaelasa i Ladvariana.

To wręcz niesamowite, ale powoli semestr zbliża się ku końcowi (chociaż mam wrażenie, że dopiero się zaczął) i nadszedł czas na zaliczenia, kolokwia, oddawanie projektów i sprawozdań. Jednakże mogę obiecać, że ten blog w żadnym stopniu na tym nie ucierpi. Z racji, że mam wszystko napisane, to nadal będę publikować raz w tygodniu.