Rozdział 102: Powrót do domu

Dom jest takim miejscem, do którego zawsze zostaniesz wpuszczony, gdy zapukasz do drzwi.

Stephen King

Kaelas spoglądał przez okno. Czuł podekscytowanie na myśl o tym, że niebawem znów zobaczy ojczystą planetę, ale także obawę z powodu tego, co miało nadejść. Legendarne Ostrze leżało w sypialni. Rzucił je tam zaraz po powrocie na statek i nie miał zamiaru ruszać do czasu wylądowania na Landare, zresztą nawet wtedy mu się to nie uśmiechało. Wiązała się z nim zbyt duża odpowiedzialność.

Nagle usłyszał czyjeś kroki, odwrócił głowę i zobaczył zmierzającą w jego stronę Kendappę. Uśmiechnął się do niej, jednakże nie było w tym geście wiele radości, chociaż tak bardzo chciał ją okazać. Szczególnie teraz.

– Co cię martwi? – zapytała, stając obok Kaelasa.

– Nadchodząca walka – stwierdził ogólnie, nie chcąc wdawać się w szczegóły.

– Coś ukrywasz, wiem to – rzekła ostro Kendappa. – Długo rozmawiałeś z Kaio w cztery oczy i nie powiedziałeś ani słowa, na jaki temat. Od tamtej pory ciągle jesteś smutny i nieobecny. Co się dzieje, Kaelasie? Ma to związek z Legendarnym Wojownikiem? Może z walką z Vrieskasem? Albo dowiedziałeś się czegoś złego?

Landarczyk milczał przez chwilę, nie potrafiąc znaleźć odpowiednich słów. Zdawał sobie sprawę, że Kendappy nie zadowolą kolejne wymówki, a nie miał zamiaru mówić prawdy. Była zbyt przerażająca, a historia, którą opowiedział mu Kaio, nie przeszłaby Kaelasowi przez gardło. Dopiero teraz rozumiał Draer i żałował, że nie posłuchał kobiety na samym początku. Na dodatek był wściekły na Shirasagiego, że nawet po śmierci zachował wierność żywym towarzyszom i nie wyjawił mu wszystkich szczegółów podczas ich pierwszego spotkania.

– To przez kłótnię z Kaio – skłamał, ukrywając główny powód takiego zachowania. Rzeczywiście doszło do ostrej wymiany zdań z bogiem, ale specjalnie się tym nie przejmował. Jak powiedziała Draer, żył własnym życiem i sam podejmował decyzje. – Chciał, abym na planecie bogów złożył przysięgę wojownika, to taka stara landarska tradycja – wyjaśnił, widząc, że Kendappa nie ma pojęcia, o czym mówił. – Teoretycznie składa się ją podczas Ceremonii, ale wtedy należy także przysiąc wierność Vrieskasowi. Powiedziałem Kaio, że ta przysięga, której słowa wypowiedziałem, nic dla mnie nie znaczy. On chciał, bym w takim razie złożył nową. To mu oznajmiłem, że nie mam zamiaru, bo w życiu będę postępował, jak mi podpowiada serce i nie założę niczego z góry. No i się wściekł, uznając, że nie wiem, co oznacza bycie prawdziwym wojownikiem i tym podobne.

– Dobrze mu powiedziałeś – stwierdziła Kendappa, uśmiechając się lekko. – I to cię tak dołuje?

– Trochę mi głupio, bo jednak chcieli dla nas dobrze – mruknął, mając nadzieję, że taka odpowiedź zadowoli kobietę.

Nagle kapsuła zatrzymała się. Oboje spojrzeli przez okno, a Kaelas miał wrażenie, że serce stanęło mu w piersi. Czyżby przybyli za późno? Znajdowali się niedaleko Landare, jednakże jego ojczystą planetę otaczały setki innych statków. Przyłożył drżącą dłoń do szyby, obawiając się, że zdarzyło się najgorsze i niebawem na własne oczy zobaczy zagładę Landare.

Nagle do pokoju wszedł RM19. Lekko dyszał, jakby dystans od pomieszczenia sterowniczego pokonał biegnąc. Okulary przekrzywiły mu się na nosie, więc szybko je poprawił, stukając kilka razy w pęknięte szkło.

– Co teraz robimy? – zapytał, spoglądając na przyjaciół.

– Muszę zobaczyć z bliska te statki – stwierdziła nagle Kendappa, wybiegając z pokoju.

RM19 westchnął, a Kaelas domyślił się, że żałował, że opuszczał pomieszczenie sterownicze, skoro właśnie miał tam wrócić. Oboje pospiesznie poszli w ślady Kendappy. Landarczyk zastanawiał się, co mogło oznaczać jej nagłe poruszenie. Miał nadzieję, że nie najgorsze i te statki wcale nie zostały wysłane, by zamienić planetę w kosmiczny pył, a po to, by… By zrobić cokolwiek innego, chociażby przewieźć ludzi Vrieskasa, tylko że z lądowaniem musieli poczekać na samego Yaskaskanina.

Gdy weszli do pomieszczenia sterowniczego, dostrzegli Alatankę niecierpliwie krążącą od jednego końca pokoju do drugiego. Czekała na RM19, ponieważ sama nie znała się na prowadzeniu statku ani na niczym bezpośrednio z tym powiązanym.

RM19 postukał w kilka klawiszy, po czym na jednym z ekranów pojawiło się zbliżenie do planety i otaczających ją statków. Wszystkie wyglądały bardzo podobnie do ich kapsuły. Kendappa przez chwilę przyjrzała się im uważnie, po czym chciała coś powiedzieć, ale wtedy do pomieszczenia weszła Reeva.

– Co się stało? – zapytała, spoglądając uważnie na każdego.

– Na szczęście jeszcze nic poważnego – zabrała głos Kendappa. – Te statki otaczają planetę, by nikt nie uciekł ani nie przyleciał z pomocą Landarczykom. Nie są w stanie wysadzić Landare. Jednakże oznacza to, że Vrieskas jest już naprawdę blisko.

Po słowach kobiety Kaelasowi kamień spadł z serca, jeszcze nic nie było stracone. Co prawda wieść o zbliżającym się Vrieskasie była niepokojąca, sądził, że uda im się dotrzeć na Landare szybciej, jednakże miał nadzieję, że książę Ladvarian zdołał obmyślić dobry plan.

– Planety nie zniszczą, ale nas zapewne zestrzelą, jeżeli spróbujemy podejść do lądowania – oznajmił RM19, spoglądając na Alatankę. Kobieta w skupieniu marszczyła brwi, jakby starała się sobie coś przypomnieć.

– Nic nam nie zrobią – rzekła po chwili. – Powiem ci, jaką wiadomość masz im przesłać. O ile kody się nie zmieniły, przepuszczą nas bez problemu, uznając za przednią straż, mającą zbadać teren przed przybyciem Vrieskasa. Wyłącz przekaz wizualny, gdyby coś głupiego przyszło im do głowy, a jeśli zadawaliby pytania, powiedz, że wpadliśmy w deszcz meteorytów, stąd taki stan statku.

– Do pracy – oznajmił RM19, z niesamowitą prędkością zaczynając wciskać klawisze.

~ * ~

Ladvarian nie mógł uwierzyć, że wszystko działo się tak szybko. Ledwo udało mu się powrócić na Landare z Alovlu, gdy planetę otoczyły statki Vrieskasa, uniemożliwiające jakikolwiek wylot lub przylot. Dodatkowo otrzymał wiadomość od tyrana, że ma złożyć broń i w spokoju czekać na sąd, do tego czasu Jabra miał przejąć całkowitą władzę. Książę, oczywiście, odmówił.

Po tym wydarzeniu natychmiast zaczął działać. Zanim do Jabry w ogóle dotarło, co się dzieje i jaką nową rolę wyznaczył mu Vrieskas, Ladvarian wtrącił mężczyznę do lochów. To samo spotkało Lothora i jego rodzinę. Pomimo zapewnień generała, że nie życzy księciu źle, wolał nie ryzykować i mu nie wierzyć. Zignorował także późniejsze prośby o uwolnienie córki i żony, które nie miały z tym nic wspólnego.

Następnie oznajmił ludności Landare, w jakim położeniu znalazła się planeta i wezwał wszystkich do walki. Landarscy wojownicy, którzy nie polecieli na żadną misję, stawili się od razu, do nich dołączyli także rdzenni mieszkańcy, nie należący do kasty wojowników. Po nich gotowość do boju zapowiedzieli także obcy mieszkający od lat na planecie. Tych ostatnich Ladvarian w ogóle się nie spodziewał, ale w głębi ducha cieszył się, że go poparli. Im więcej sojuszników, tym lepiej. Szczególnie że nie wiedział, ilu ludzi przywiezie ze sobą Vrieskas.

Zdarzyli się też tacy, którzy jawnie sprzeciwili się księciu. Większość wtrącił do lochów, by nie przeszkadzali, innych zdołał namówić, by siedzieli w domach i nie przeszkadzali, do tej grupy należeli tchórze, którzy przerazili się, gdy na ich oczach został zmuszony do zabicia dwójki buntowników.

Obecnie siedział razem z Falonarem w sali narad, zastanawiając się nad najlepszym planem walki. Ostatnio Ladvarian miał pustkę w głowie, gdyż nie wiedział, czego miałby spodziewać się po Vrieskasie. Tyran nie wysłał już żadnej wiadomość, przez co mogli tylko czekać z nadzieją, że to, co uzgodnili, będą mogli wykorzystać w praktyce. No i że na Landare nie wylądują nagle setki statków z wojownikami, bo ich porażka byłaby wtedy nieunikniona.

– Jak twoja ręka? – zapytał Ladvarian, chcąc chociaż na chwilę oderwać się od ponurych myśli.

– To dziwne, ale rana całkiem się zagoiła, jakby odcięli mi ją dobre kilka lat temu – odpowiedział Falonar.

– Nie mogę uwierzyć, że mój ojciec nadal jęczy, że umiera, zamiast spróbować nam w jakikolwiek sposób pomóc – zmienił temat książę, nie potrafiąc powstrzymać wściekłości w tonie głosu. – Czy do niego nie dociera, że może wiedzieć coś, co mogłoby przydać się w walce?

– Mnie bardziej martwi to, że zostaliśmy całkiem odcięci od reszty wszechświata – powiedział Falonar. – Jeżeli Kaelas spróbuje się tu przedostać, rozstrzelają ich statek.

Ladvarian spojrzał na mężczyznę ze współczuciem. Wiedział, jakie to dla niego było trudne, szczególnie że chodziło o ostatniego żyjącego członka rodziny. Położył dłoń na ramieniu przyjaciela i ścisnął pokrzepiająco.

– Będzie dobrze – zapewnił, chociaż sam powoli przestawał w to wierzyć. – Pewnie ich pilot ma nieco rozumu i w porę zorientuje się, że lepiej się nie zbliżać. Sądzę, że poczekają i wykorzystają moment, gdy przyleci Vrieskas i wtedy spróbują się przebić.

– Obyś miał rację – powiedział Falonar, starając się uśmiechnąć, ale średnio mu to wyszło.

Nagle drzwi pomieszczenia otworzyły się z hukiem i do środka wbiegł jeden z landarskich wojowników. Lekko skłonił głowę przed księciem, gdy starał się złapać oddech. Następnie spojrzał spode łba na Falonara, zatrzymując dłużej wzrok na kikucie lewej ręki.

– Książę – wydyszał. – Przechwyciliśmy informację, że pierwszy statek wiel… to znaczy Vrieskasa za chwilę wyląduje na Landare, prawdopodobnie na lądowisku przy pałacu. Tak przynajmniej twierdzi baza, ale nie mają stuprocentowej pewności.

Ladvarian błyskawicznie poderwał się z miejsca, chwytając w dłoń pochwę z Garudą. Falonar natychmiast poszedł w jego ślady, ale poruszał się wolniej i ociężalej. Przez przypadek kikutem ręki strącił ze stołu plany bitwy. Widząc niezdarność mężczyzny, posłaniec uśmiechnął się ironicznie, nawet nie starając się tego ukryć.

Książę miał ochotę skarcić go za te głupie gesty, ale wiedział, że Falonar by sobie tego nie życzył. Powtórzył mu już z dziesięć razy, by zostawił ich wszystkich w spokoju, aby całkowicie skupić się na najważniejszych sprawach. A teraz miał właśnie z czymś takim do czynienia. Ladvarian nie spodziewał się, że Vrieskas wyśle jakikolwiek statek, zanim sam nie dotrze na Landare, przez co zupełnie nie wiedział, jakie mógłby podjąć działania. Czyżby tyran próbował coś wynegocjować?, pomyślał, ale szybko odrzucił ten zamysł. Było już za późno na pokojowe rozwiązanie, szczególnie po wtrąceniu Jabry do lochów.

Landarczycy wybiegli z pałacu i natychmiast udali się na lądowisko. Ladvarian uśmiechnął się w duchu, widząc, że posłaniec nie nadąża za nim i Falonarem. Na miejscu zastali już innych wojowników. Wszyscy czekali na to, co miało się za chwilę wydarzyć, niektórzy już wyjęli broń i trzymali ją w pogotowiu.

Nagle na niebie pojawiła się kapsuła kosmiczna. Jeden rzut oka wystarczył, by zorientować się, że należała do ludzi Vrieskasa. Po chwili statek wylądował, omal nie tratując jednego z Landarczyków, który stanął w niefortunnym miejscu. Ladvarian zacisnął mocno dłoń na rękojeści Garudy, w napięciu czekając, aż drzwi się otworzą i nowo przybyli zejdą na ziemię.

~ * ~

Kaelas nie mógł się doczekać zejścia na ziemię i powrotu do ojczyzny. Czuł przyjemne podekscytowanie i uśmiechnął się szeroko, gdy kapsuła bez problemów przeleciała obok wrogich statków i wylądowała na lądowisku w stolicy. Nawet perspektywa tego, co miało nadejść, nie mogła stłumić tej radości.

Landarczyk pierwszy znalazł się przy wyjściu, ignorując wołanie Kendappy, by zaczekał na wszystkich. Gdy otworzył drzwi, zaczerpnął głęboko tchu, chcąc poczuć znajome powietrze. W końcu był w domu. Uśmiechnął się, widząc świecącą na niebie Lume Estrell, nowoczesne budynki Nowej Dzielnicy oraz wznoszącą się na horyzoncie przeklętą górę. Miał wrażenie, że minęły lata, odkąd odleciał stąd po Ceremonii, mimo że z tego miejsca nic się nie zmieniło.

Kaelas dopiero po chwili zorientował się, że na lądowisku czekali na nich niezbyt przyjaźnie nastawieni ludzie, niektórzy nawet wyjęli broń, gotowi zaatakować, gdyby zaszła taka potrzeba. Od razu rozpoznał stojącego na czele Ladvariana, który także wyglądał, jakby szykował się do konfrontacji. Landarczyk nie potrafił wyjaśnić, skąd wzięło się takie podejście. Wydawało mu się, że książę zdawał sobie sprawę, że do walki z Vrieskasem staną Bracia Duszy, mimo że nie wiedział, kim tak naprawdę byli.

– Mówiłam, abyś zaczekał! – krzyknęła mu do lewego ucha Kendappa i pchnęła lekko w plecy, by zaczął schodzić.

– O co im chodzi? – szepnął Kaelas, nie wiedząc, jak ma się zachować wobec wrogo nastawionego tłumu. Nie tak wyobrażał sobie powrót do domu.

– Może widząc statek, uznali nas za ludzi Vrieskasa.

Mężczyzna skinął głową, przyznając jej rację. Rozglądał się dookoła, szukając Falonara. Po chwili dostrzegł go stojącego obok Ladvariana i miał wrażenie, że grunt zawalił mu się pod stopami. Skupił całą siłę woli, by się nie zatrzymywać i nie okazywać szoku. Nie mógł uwierzyć w to, co widział. To nie mogła być prawda! Nie mogła…

Lewa ręka brata kończyła się na łokciu, reszty nie było. Kaelas nie rozumiał, jak to się mogło stać i dlaczego znów jego rodzinę musiało spotkać nieszczęście. Przecież to przekreślało całe dotychczasowe życie Falonara, bezpowrotnie wyrzucano go z kasty wojowników.

Dopiero gdy pierwszy szok minął, zorientował się, że Falonar nadal miał miecz. Co prawda nie było to ostrze pozostawione przez Zevrana, jednakże bezsprzecznie oznaczało, że nadal był wojownikiem. Kaelas nie rozumiał, jak mogło się to stać. Czyżby Ladvarian ze względu na przyjaciela postanowił złamać prawo, czy może jedynie potrzebował ludzi do walki z Vrieskasem?

– Możecie wrócić do pracy! – zawołał Ladvarian, zwracając się do tłumu wojowników. – To nie są ludzie Vrieskasa.

– Jesteś pewien, książę? – zapytał jeden z mężczyzn.

– Tak, to nasi sprzymierzeńcy.

Wojownicy powoli zaczęli się rozchodzić. Niektórzy robili to z dużym ociąganiem, podejrzliwie spoglądając na przybyszy. Inni kierowali gniewne spojrzenie na Falonara, który nie wykonał rozkazu księcia i nadal stał w miejscu. Kaelas dostrzegł, że Ladvarian mocno zacisnął dłoń na rękojeści miecza, jakby walczył sam ze sobą, starając się opanować. Nie wiedział jednak, co spowodowało te negatywne emocje.

Kaelas zdawał sobie sprawę, że najpierw powinien przywitać się z księciem i teoretycznie okazać mu jakiś szacunek, ale uznał, że ważniejsza była rodzina. Podszedł do Falonara i uściskał go serdecznie, zdając sobie sprawę, że chyba po raz pierwszy okazywali sobie tak ciepłe, braterskie uczucia.

– Zmieniłeś się – stwierdził Falonar, uśmiechając się do brata. – Zastanawialiśmy się, czy podszlifowałeś umiejętności i w końcu będziesz mógł nam dorównać.

– Ty nic cię nie zmieniłeś – powiedział Kaelas, odwzajemniając uśmiech i ignorując głupią uwagę.

Próbował nie patrzeć na kikut lewej ręki ani nie myśleć o tym, jak teraz wyglądało życie Falonara, szczególnie gdy pomyślał o Reevie. Kobieta starała się radzić sobie w każdej sytuacji, jednakże niektóre rzeczy ją przerastały i musiała zdać się na pomoc innych. Najgorsza chyba była dla brata utrata broni, w końcu miał ją przy sobie przez całe życie.

– Pamiętaj, że to moja planeta i ja tu dowodzę – odezwał się Ladvarian.

Kaelas zdziwił się, słysząc te słowa. Dopiero po chwili zorientował się, że zostały skierowane do Kendappy, nie jego. Alatanka jedynie wzruszyła ramionami, jednakże, gdy książę nie patrzył, dyskretnie mrugnęła do męża, chcąc dać mu do zrozumienia, że ma inne zdanie na ten temat i zamierza wcielić je w życie.

– Tak w ogóle, to sądziłem, że podróżujecie w trójkę.

– Reeva jest z nami od niedawna – odpowiedziała Kendappa. – Ale to chyba najmniejszy problem w tej chwili. Sądzę, że nie będziemy długo czekać na Vrieskasa, a mamy kilka spraw do wyjaśnienia.

~ * ~

Kaelas i Falonar stali na jednym z pałacowych balkonów i obserwowali, jak ostatnie promienie Lume Estrell znikają za horyzontem. Pora nie była jeszcze późna, jednak Nowa Dzielnica wyglądała na pogrążoną we śnie. Mieszkańcy prawdopodobnie czuli zbliżającą się bitwę i woleli nie wychylać nosów z domów, jakby w tym wypadku miało to cokolwiek zmienić.

– Pierwszy raz mamy sobie tyle do powiedzenia, a tak mało czasu  - stwierdził Falonar, spoglądając na brata. – Gdzie twój miecz?

Kaelas przez chwilę patrzył na niego ze zdziwieniem, nic nie rozumiejąc.

– Dałem go Kendappie, bo już poszła się położyć. Nie lubię z nim chodzić, ale trzeba go pilnować.

– Przecież nikt ci go tutaj nie ukradnie, nie zachowuj się jak dziecko.

– Nie mówiłem, że ktoś mi go ukradnie, ale wolę nie ryzykować, by ktokolwiek go dotykał – dodał oburzony Kaelas. – To długa historia. Zresztą, to nawet nie jest miecz, który dostałem na Ceremonii. Ktoś ostrzegał mnie, że jest przeklęty i lepiej nie spuszczać go z oka, aż nie pojawi się Legendarny Wojownik – wyjaśnił pokrętnie, widząc niezrozumienie na twarzy Falonara. Po tych słowach i tak ono nie zniknęło, ale nic więcej nie chciał mówić.

– To jak masz zamiar walczyć? I nie irytuj mnie głupimi wymówkami – dodał, spoglądając srogo na młodszego brata.

– Tak – odpowiedział beztrosko Kaelas.

– To była irytująca wymówka. Zdajesz sobie sprawę, jak inni będą na ciebie patrzeć, gdy tak beztrosko chodzisz bez miecza i oficjalnie ogłaszasz, że nie potrzebujesz go do walki? Przecież to nasz honor. Możesz wziąć miecz ojca, ja i tak nie mogę się już nim posługiwać.

– Ale wy wszyscy jesteście denerwujący, dobrze że Kendappa, Reeva i RM19 mają w tej kwestii inne zdanie, bo nie wytrzymałbym ostatniego etapu podróży – oznajmił ostro. – Nie obchodzi mnie, co sobie pomyślą inni i ciebie pewnie też oni przestali obchodzić, skoro książę Ladvarian specjalnie dla ciebie zmienił prawo.

Po tych słowach na policzkach Falonara pojawiły się lekkie rumieńce. Zdziwiony Kaelas nie miał pojęcia, jaka mogła być ich przyczyna, chociaż stawiał, że wiązała się z utratą ręki. Na razie wolał nie pytać, nie mając pewności, czy brat chciał rozmawiać o tej tragedii.

– I nie chcę miecza ojca – dodał, przypominając sobie rozmowę z Zevranem. – Niech się nim wypcha, skoro nie ma o niczym pojęcia – mruknął pod nosem, ale brat musiał go usłyszeć, gdyż patrzył zdziwiony. – Niech go komuś dadzą na Ceremonii, przynajmniej nie będzie leżeć zakurzony w kącie. A zmieniając temat, to chciałbym się z tobą zmierzyć, ale pewnie nie będzie na to czasu – rzekł ze smutkiem, opierając głowę na dłoni i spoglądając w stronę stolicy.

– Po bitwie będziemy mieć jeszcze sporo okazji – powiedział Falonar, a Kaelas miał wrażenie, że powstrzymywał się od zakończenia zdania kwestią o ile przeżyją. – Tak w ogóle, to chciałem cię zapytać, czy całkowicie ufasz Kendappie. Jest jednym z wysoko postawionych generałów Vrieskasa, nigdy go jeszcze nie zawiodła.

– To moja żona.

Kaelas uśmiechnął się, widząc szok malujący się na twarzy brata. Spodziewał się, że ta wiadomość może go zaskoczyć, ale nie sądził, że aż tak. Po chwili Falonar roześmiał się serdecznie, a on poszedł w jego ślady.

– Jutro pewnie zacznie się rządzić i udawać, że nie słyszy niczyich rozkazów, bo sama wie najlepiej. Książę będzie musiał ćwiczyć opanowanie – stwierdził, szczerząc zęby na samą myśl o jutrzejszych naradach.

– Ladvarian się do tego nie przyzna, ale potrzebuje pomocy – wyznał Falonar. – A lepszej na pewno nie znajdzie.

– Cieszę się, że nie przylecieliście na planetę bogów – powiedział nagle Kaelas. – Nadal wszyscy mamy szansę przeżyć.

Zanim Falonar zdążył coś powiedzieć lub jakoś zareagować, podszedł do niego i uściskał serdecznie, po czym wyszedł z balkonu, życząc mu dobrej nocy. Starszy z barci miał wrażenie, że oczy młodszego zaszkliły się od łez, jednak nie wiedział, jaki mógłby być powód. Lecz ani trochę mu się to nie spodobało.