Rozdział 99: Duma matki

Nie jest ważne, kto kim się urodził, ale kim się stał!

Joanne Kathleen Rowling

Kaelas stał jak sparaliżowany, z niedowierzaniem patrząc na Shirasagiego. To wszystko powoli przestawało mu się mieścić w głowie. Przecież mężczyzna, podczas ostatniego spotkania, powiedział Landarczykowi, że od dawna nie żyje. Więc jakim cudem mógł go teraz widzieć? Jakim cudem w ogóle znalazł się w Zaświatach?!

Czyżby przejście pod łukiem było jednoznaczne ze śmiercią?, przyszło mu na myśl. A może znów śnił? Postanowił na chwilę odpocząć, usiadł na schodach i przyśniło mu się, że dotarł na dół i spotkał Shirasagiego. Tak, to było jedyne wyjaśnienie tej dziwnej sytuacji. Przecież nic innego nie mogło się wydarzyć. Nie mogło. Nie mogło. Nie mogło.

– To kolejny sen – wyjąkał Kaelas, spoglądając z nadzieją na mężczyznę.

– Nie, tym razem spotykamy się naprawdę. Jednakże mimo tego hmm… specyficznego miejsca, nadal należysz do świata żywych – zapewnił Landarczyka Shirasagi.

Kaelas przez dłuższą chwilę jedynie stał i tępo patrzył przed siebie. Doskonale wiedział, co powiedział mężczyzna, ale nie potrafił w pełni tego zrozumieć, wydawało mu się to wręcz absurdalne. Jak mógł żyć, a mimo tego znajdować się w Zaświatach? Przecież jedno wykluczało drugie.

– Nie rozumiem.

– Chodź, wyjaśnię ci wszystko po drodze – rzekł Shirasagi, uśmiechając się pokrzepiająco.

Kaelas jedynie kiwnął głową. Niepewnie ruszył za swoim przewodnikiem, oglądając się jeszcze za siebie i zastanawiając, czy udałoby mu się wrócić na planetę bogów tą samą drogą, którą tu przyszedł.

– Zacznę od początku, abyś dokładnie zrozumiał, czym tak naprawdę są Zaświaty – powiedział Shirasagi. – Dawno, dawno temu, dawniej, niż jesteś to sobie w stanie wyobrazić, istniał tylko ten świat. Mieszkała w nim nieliczna, nieśmiertelna rasa, zdolna siłą woli kształtować i tworzyć przestrzeń. Nad wszystkim czuwał jeden sprawiedliwy i wszechpotężny przedstawiciel tego gatunku, obwołany dużo później najwyższym bogiem żywych i umarłych.

– Kaio? – wyrwało się Kaelasowi, zanim zdołał ugryźć się w język.

– Nie, Kaio nigdy nie zdoła go doścignąć, jednakże zarówno on jak i Ashara, Ascot, Yasha czy ja należymy do tej pierwszej rasy.

– Ale nie jesteście do siebie podobni – przerwał po raz kolejny Landarczyk.

– Możemy kształtować nie tylko przestrzeń, ale też samych siebie. W każdej chwili możemy zmienić swój wygląd. Ale wracając do przerwanego wątku. Kaio był jednym z wyróżniających się przedstawicieli naszego gatunku. Wielu starało się go naśladować, popierało jego decyzje i wspierało w ramach możliwości. To właśnie on wpadł na pomysł stworzenia innego świata. Bardzo długo obmyślał wszystkie za i przeciw, by ostatecznie przedstawić ten pomysł najwyższemu z nas.

Bóg zgodził się, ale pod kilkoma warunkami. Przede wszystkim nowy świat miał zostać odseparowany od tego, nie miała istnieć żadna droga pozwalająca ludziom przedostać się tutaj. Kaio miał być kimś w rodzaju opiekuna nowego świata, nigdy nie wolno mu było tytułować się królem czy cesarzem oraz rządzić nowymi rasami. I jeżeli zdecydowałby się wprowadzić w życie swój plan, nie mógłby wrócić tutaj. Droga zostałaby na zawsze zamknięta.

Kaio nie miał zamiaru rezygnować ze swoich planów. Najwyższy zgodził się także, by zabrał ze sobą kogoś z nas. Oczywiście towarzysze musieliby przestrzegać tych samych zasad i udać się do nowego świata z własnej, nieprzymuszonej woli. Ashara pierwsza zgłosiła się na ochotnika, uwielbiała przygody, a ta zapowiadała się na najbardziej niesamowitą ze wszystkich dotychczasowych. Następnie chęć podróży wyrazili Yasha i ja.

– Ty? – przerwał zdumiony Kaelas.

– Dawno temu mieszkałem w centrum i byłem opiekunem południa – wyjaśnił Shirasagi, a na jego twarzy pojawił się głęboki smutek, jakby wspomnienia tamtych dni były dla niego wyjątkowo bolesne.

– To co tutaj robisz? Podobno nie mogliście wrócić, jeżeli raz opuściliście to miejsce – zapytał zaciekawiony Landarczyk.

– Zostałem zabity podczas Wielkiej Wojny. Walczyliśmy wtedy z pierwszymi dziećmi i ich potomkami, byli to potężni przeciwnicy, posiadali moc wystarczającą do pokonania naszej rasy. A do mojego powrotu w to miejsce dojdę za chwilę.

Całą naszą czwórkę zdziwiło jednak, że i Ascot postanowił do nas dołączyć. Także należał do wybitniejszych przedstawicieli naszej rasy, co prawda podziwiał i szanował Kaio, ale na swój sposób starał się wybić ponad niego. Najwyższy jasno powiedział, że w nowym świcie mamy trzymać się razem, nie mogło dojść do żadnych kłótni czy walk o przywództwo. Ku naszemu zdziwieniu Ascot bez sprzeciwu przyjął te warunki. I tak w piątkę ruszyliśmy w podróż do nowego świata.

Na początku w bezkresnej ciemności stworzyliśmy jedną planetę, zwaną przez ciebie planetą bogów. Każdy z nas mógł ukształtować jej fragment wedle własnego gustu. Przez jakiś czas mieszkaliśmy tam sami, tworząc kolejne planety i gwiazdy, ale także tchnęliśmy życie w ciemność, by kosmos sam się rozwijał, rozszerzał, zmieniał, ewoluował.

Dużo później uznaliśmy, że moglibyśmy posunąć się jeszcze dalej i stworzyć nowe żywe istoty, zupełnie nieprzypominające nas, różniące się nawet między sobą. Każdy z nas powołał do życia różnych ludzi, jednak w legendach opowiada się jedynie o dzieciach Kaio.

Przez długie lata żyliśmy w pokoju na jednej planecie, zaobserwowaliśmy, że nowe istoty bardzo się od nas różniły, łączyły ich silne, emocjonalne więzi i ostatecznie doprowadziło to do powstania nowego życia bez naszej ingerencji. To na zawsze odmieniło losy wszechświata.

Zapewne wiesz, że później jedno z dzieci Kaio poprosiło go o opuszczenie planety, by tchnąć życie w kosmos, zaludnić planety, nie dopuścić do tego by gatunek umarł. Kaio zaproponował, byśmy podzielili wszechświat na cztery części, każdy z nas miał czuwać nad jedną z nich i opiekować się mieszkającymi tam ludźmi, nie dopuścić, aby stało się coś złego.

– Dlaczego nie podzielono go na pięć części? – zapytał Kaelas, gdy Shirasagi brał oddech, aby kontynuować historię. – Skoro to nie Kaio jest tym najważniejszym, to chyba nic nie stało na przeszkodzie. No i mógł zająć się południem po twojej śmierci.

Shirasagi zamilkł na chwilę, jakby zastanawiał się nad najlepszą odpowiedzią. Landarczyk czekał cierpliwe, obserwując uważnie mężczyznę, który nie wyglądał na zadowolonego. Zastanawiał się, czy nie zadał jakiegoś złego albo obraźliwego pytania, może wszystko było o wiele bardziej skomplikowane, niż się wydawało.

– Nie potrafię odpowiedzieć ci, dlaczego nikt nie zajął mojego miejsca – odezwał się po chwili. – Do dziś nie potrafię tego zrozumieć i boli mnie, gdy dowiaduję się, co działo się z południem po mojej śmierci. Nie musiał to być nawet Kaio, ambicje Wielkiego Króla nie były bezpodstawne, istnieją sposoby, by uczynić każdego mieszkańca kosmosu równym nam. Byłem pewien, że po wojnie jedno z pierwszych dzieci zajmie moje miejsce. Nie spodziewałem się, że Kaio zamknie dostęp do planety i wyrzuci stamtąd wszystkich. Nigdy nie przypuszczałbym, że będzie zdolny do czegoś takiego, szczególnie że wielu miało tam swój jedyny dom, a tak musieli odejść w nieznane i spróbować ułożyć sobie życie w zrujnowanym wszechświecie.

Jednakże to Wielka Wojna ostatecznie sprawiła, że najwyższy otworzył przejście łączące oba światy. Przed jej wybuchem nikt nie przejmował się duszami zmarłych błądzącymi w ciemnościach kosmosu, lecz potem liczba ofiar stała się nie do zniesienia. Zmarli nie potrafili odnaleźć spokoju, czasem próbowali odnaleźć swoich żyjących bliskich, ale nie posiadali ciał, w twoim świecie przypominali nieduże, szare obłoczki, które potrafiłyby nawet wiecznie unosić się w jednym miejscu i przeczyć prawom natury. Żywi obawiali się ich, uznając za złe duchy, z którymi należy walczyć.

Mimo tej niematerialnej formy próbowałem dotrzeć do Kaio i w jakiś sposób wyjaśnić sytuację, miałem nadzieję, że moja rasa zrozumie, co dzieje się w kosmosie. Jednakże okazało się, że w żaden sposób nie byłem w stanie przedostać się przez barierę. Próbowałem odnaleźć Asharę i Ascota, oni jako jedyni z nas lubili odwiedzać planety i nierzadko mieszać się w życie ludzi, jednak i to nie poskutkowało.

Jednakże najwyższy nie zapomniał o nas. Musiał obserwować, co działo się w naszym świecie. Otworzył przejście łączące oba światy i pozwolił duszom zmarłych dostać się tutaj, do Zaświatów, nieograniczonego miejsca, w którym mogli istnieć przez wieczność. Przejście musiało znajdować się w miejscu niedostępnym dla żyjących, dlatego stworzono je w centrum, wcześniej odpowiednio przekształcając barierę, by nie zatrzymywała duchów. Po śmierci dusze opuszczają swe materialne ciała i udają się w ostatnią podróż właśnie tą drogą, którą ty przybyłeś, Kaelasie.

– I nikt ich nie widzi? – zapytał ze zdziwieniem.

Miał w głowie obraz miliona obłoczków, całą chmarą przelatujących przez barierę obok jednaj z baz Vrieskasa, potem w dół po spiralnych schodach. Landarczyk rozejrzał się dookoła, ciekaw, czy jakaś dusza zaraz przeleci obok nich. Zastanawiał się, czy potrafiły mówić i co takiego mogły robić takie chmurki przez całą wieczność. Dopiero po chwili dotarło do niego, że szedł w towarzystwie umarlaka.

– Ale ty nie jesteś chmurką – powiedział Kaelas, od razu żałując, że w porę nie ugryzł się w język i jakoś inaczej nie sformułował pytania.

Ku zdziwieniu Landarczyka, Shirasagi roześmiał się serdecznie. Po raz pierwszy w jego smutnych oczach zagościły radosne iskierki.

– Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać, Kaelasie – powiedział serdecznie. – Ale zaczynając od twojego pierwszego pytania, po otwarciu przejścia, rzeczywiście, zebrał się spory tłum dusz, jednak obecnie istoty żywe nie umierają masowo, chyba że w przypadku jakiś wielkich tragedii. Lecz dusz nie można w żaden sposób wykryć, a w przestrzeni kosmicznej ciężko je zobaczyć. Kaio, Ashara, Ascot i Yasha na pewno widzą, gdy zmierzają one do przejścia, ale zakładam, że zdążyli się już do tego przyzwyczaić.

Gdy duchy zmarłych przechodzą przez bramę i przybywają do tego świata, odzyskują swoje ciała. Co prawda nie funkcjonują one w ten sam sposób, gdyż życie tutaj wygląda zupełnie inaczej niż tam. Ale w pewien sposób znów możemy poczuć się sobą. Ja także jestem teraz jednym ze zmarłych, nie posiadam już tej samej potęgi co za życia, lecz jestem wśród swoich i to mi wystarcza.

– Skoro istnieje to przejście, to bogowie mogą tu wrócić, prawda? – zapytał Kaelas, nie rozumiejąc, dlaczego Kaio trzymał się z daleka od przejścia.

– Jedynym powrotem jest śmierć. Gdy któreś z nich zginie, będzie mogło przejść przez bramę, w innym wypadku… sam nie wiem, co się stanie – dodał Shirasagi po chwili zawahania. – Może nie będą mogli przejść, może przekraczając bramę, umrą, może znikną na zawsze i nawet dusze po nich nie zostaną. Nikt tego nie próbował i pewnie nigdy się to nie wydarzy.

Kaelasowi coraz bardziej nie podobało się to wszystko. Już chciał zapytać, w jaki sposób on zdołał przejść i zachować życie, ale wtedy dotarli do końca tunelu. Wszelkie słowa momentalnie uciekły mu z głowy, gdy zobaczył, w jakim miejscu się znalazł. Pomieszczenie było bardzo duże i wysoko sklepione. Gdy zadarł głowę, zobaczył, że na suficie wymalowano fragment kosmosu. Musiał to zrobić wielki artysta, gdyż dzieło prezentowało się wspaniale, miał wrażenie, że patrzy przez okno na prawdziwe planety i gwiazdy. Na pomalowanych na żółto ścianach przyczepiono lampy, które jasno oświetlały całą przestrzeń.

Jednakże to nie wygląd pomieszczenia sprawił, że Kaelas zapomniał, co chciał powiedzieć. Przy jednej ze ścian ustawiono wykonane z ciemnego drewna biurko, przy którym siedział mały człowieczek. Landarczyk potrafił powiedzieć o nim tylko tyle, że był łysy i miał długie, sumiaste wąsy jak Mistrz Penyu. Resztę jego twarzy zasłaniały duże okulary w grubych, ciemnych oprawkach. Zajęty był przeglądaniem papierów i rozmową z jakimiś ludźmi.

Dopiero po chwili mężczyzna zorientował się, że stojący w długaśnej kolejce ludzie byli duchami zmarłych. Ich ciała nie wyglądały tak materialnie jak w przypadku Shirasagiego, czasem zamazywały się na oczach wojownika. Dopiero po rozmowie z człowieczkiem stawały się rzeczywiste i nabierały wyraźniejszych kolorów. Nieliczne duchy w ogóle nie ustawiły się w kolejce, jedynie przemykały przy ścianach, jakby czegoś szukały.

– To strażnik – wyjaśnił Shirasagi zdezorientowanemu Kaelasowi, wskazując na człowieczka. – Każdy zmarły musi stanąć przed nim. Strażnik przegląda historię twego życia i decyduje, czy czeka cię Piekło, czy Niebo. Skręcasz potem w jeden z korytarzy – dodał, wskazując dwie odnogi za biurkiem, prowadzące w prawo lub w lewo.

– Chyba nigdy nie ma tu spokoju – stwierdził Landarczyk, żałując, że nie potrafi policzyć, ile dusz stało w kolejce.

Po chwili z korytarza, którym tu przybyli, wyszedł duch małej, może pięcioletniej dziewczynki. Zatrzymała się zdezorientowana, rozglądając dookoła, potem ruszyła dalej, ustawiając się na końcu kolejki.

– Należy osądzić cały wszechświat – podsumował Shirasagi. – Jednak ta ilość dusz nie jest wcale duża, czasem zdarzają się momenty, gdy niemal nikt nie czeka. Strażnik jest wtedy bardzo zadowolony. Najgorzej, gdy dochodzi do jakiejś katastrofy czy zagłady planety, szczególnie gęsto zaludnionej.

Mężczyzna ruszył powoli na przód kolejki, a Kaelas podążył za nim, z ciekawością przyglądając się mijanym duszom. Niektóre nie wyglądały na zadowolone, że ktoś nie trzyma się zasad i ignoruje kolejkę.

– A co z tymi przy ścianach? – zapytał, gdy minęli jakiegoś starca, który wyglądał, jakby chciał wniknąć w ścianę i zniknąć z tego miejsca.

– To ci, którzy boją się osądu – odpowiedział Shirasagi. – Sądzą, że w ten sposób uda im się go uniknąć, jednakże raz na jakiś czas pojawiają się tu inni strażnicy, którzy robią z tym porządek. Nie możesz wiecznie się chować, a wyjście masz tylko jedno.

Podeszli do człowieczka, który siedział przy niskim biurku, w sam raz przystosowanym do jego wzrostu. Przeglądał teraz papiery kobiety stojącej przed nim. Kaelas wyciągnął głowę, by zobaczyć, co takiego było tam napisane, ale nie potrafił rozczytać niewyraźnego pisma. Na dodatek pojawiały się te same dziwne litery co na kamiennym łuku.

– Niebo – mruknął strażnik sennym głosem. – Na prawo.

Kobieta uśmiechnęła się serdecznie i ruszyła we wskazanym kierunku. Gdy minęła srebrną linię, narysowaną na posadzce za biurkiem człowieczka, jej ciało stało się materialne. Skręcając w prawy korytarz, nie obejrzała się za siebie.

W tym momencie znikąd pojawiło się przed biurkiem dwoje ludzi i zatrzymało jakiegoś dziwnego mężczyznę z ostrym szpikulcem wystającym z głowy przed przystąpieniem do osądu. Kaelasa śmieszył jego widok, ale w tych okolicznościach starał się zachować powagę.

– Co to za porządki?! Za długo już stałem w tej cholernej kolejce! – wrzasnął niezadowolony, jednak na nikim nie zrobił najmniejszego wrażenia. Próbował stanąć do walki i przedrzeć się do przodu, ale strażnicy skutecznie go powstrzymali.

– Nie znoszę tych nadpobudliwych kretynów. Dobrze, że mają te w połowie materialne formy, bo wszystko trwałoby trzy razy dłużej – westchnął człowieczek.

Zdjął duże okulary i wytarł szkła ściereczką, która zmaterializowała się znikąd. Następnie odłożył je na blat biurka i spojrzał na Shirasagiego i Kaelasa. Landarczyk zdziwił się, że człowieczek miał tak małe, nieproporcjonalne do reszty twarzy oczy. Jednakże patrzenie w nie sprawiało, że na skórze pojawiała mu się gęsia skórka.

– Więc to on jest jednym z tych wybrańców – rzekł, spoglądając z ciekawością na Landarczyka. – Interesujące… – zamruczał. – Bardzo interesujące…

– Co? – zapytał Kaelas, nic nie rozumiejąc, kątem oka dostrzegł, że mężczyzna ze szpikulcem na głowie nadal próbuje skołować strażników.

– Co? No… nigdy nie gościliśmy tu żywych, od wieków spotykam jedynie dusze.

Landarczyk miał wrażenie, że wymyślił tę wymówkę, by nie zdradzić, co naprawdę go zaintrygowało. Nawet Shirasagi spojrzał na człowieczka zainteresowany.

– W każdym razie, Shirasagi, nie marnujcie tu za dużo czasu. Nie wiem, dlaczego złamano zasady, ale się spieszcie i nie narozrabiajcie. Twoi uczniowie zawsze mieli tendencję do pakowania się w kłopoty i przypadkowego niszczenia natury wszechświatów.

– Większość z tych, o których mówisz, szkolił Penyu, ja ich nawet na oczy nie widziałem – próbował usprawiedliwić się Shirasagi.

– Ta kobieta dostała przepustkę, czeka na was za zakrętem. Powodzenia, Kaelasie, baw się dobrze w Zaświatach – dodał na pożegnanie, po czym założył na nos okulary i wziął do ręki kolejne papiery, nakazując strażnikom przepuścić nadgorliwego mężczyznę.

– Nic mi się nie stanie, jak przekroczę tę srebrną linię? – zapytał Landarczyk, profilaktycznie nie ruszając się z miejsca.

Człowieczek roześmiał się wesoło, słysząc te słowa, przy okazji ignorując duszę mężczyzny.

– To pomieszczenie zostało tak zaprojektowane, by zmarli nie przyjmowali jeszcze materialnych kształtów. Linia wyznacza granicę, za którą te zasady nie obowiązują. Przy okazji powstrzymuje niektórych frajerów przed ucieczką – wyjaśnił strażnik. – Aż dziw, że to zawsze ci skazani na Piekło próbują zwiać – dodał ze złośliwym uśmieszkiem.

Landarczyk skinieniem głowy podziękował za wyjaśnienia, po czym ruszył za Shirasagim w stronę korytarza prowadzącego do Nieba. Z ciekawości odwrócił się jeszcze na chwilę, by ujrzeć ducha mężczyzny wymachującego pięścią przed nosem strażnika. Skręcili w prawo i zrobili kilkanaście kroków w głąb korytarza, po drodze były opiekun wschodu pozdrowił skinieniem głowy jednego ze strażników.

Kaelas zastanawiał się, gdzie idą, już chciał zapytać o to Shirasagiego, ale wtedy zobaczył stojącą nieopodal kobietę. Zatrzymał się, nie potrafiąc zrobić więcej ani jednego kroku. Patrzył na uśmiechniętą matkę, nie mogąc uwierzyć, że to, co widzi, to prawda. Łzy popłynęły mu po policzkach, ale w ogóle się tym nie przejął.

Matka podbiegła do niego i chwyciła w ramiona, tuląc do piersi. Była tak materialna, jakby w ogóle nie zginęła, jakby to spotkanie miało miejsce na Landare, nie w Zaświatach. Kaelas pociągnął nosem, starając się powstrzymać łzy, ale mu nie wyszło.

– Przepraszam, mamo – wyjąkał. – Przepraszam za wszystko.

Selyse pogłaskała go czule po głowie, po czym uniosła podbródek go góry, by spojrzeć w oczy syna. Kaelas zorientował się, że z jej twarzy nie zniknął uśmiech, ale w kącikach oczu zaszkliły się łzy.

– Nie masz mnie za co przepraszać, kochanie – powiedziała łagodnie.

– Przez całe życie byłem idiotą, nic nie rozumiałem. A potem przeze mnie zostałaś… zostałaś…

– To nie twoja wina, Kaelasie – przerwała, widząc, że syn nie mógł wydusić z siebie ostatniego słowa. – Najwyraźniej tak musiało być i nie jest to niczyja wina. Ani twoja, ani Falonara.

– Ale tyle chciałem ci jeszcze powiedzieć, o tyle rzeczy zapytać, chciałem przedstawić ci moich przyjaciół, moją żonę. Chciałem, byś zobaczyła, jak stałem się prawdziwym wojownikiem – rzekł, nie przejmując się tym, że cały czas płakał.

– Wiem – powiedziała, ocierając mu dłonią łzy z policzków. – Cieszę się, że wyrosłeś na takiego wspaniałego mężczyznę i że mogę cię zobaczyć teraz. Jesteś wielkim wojownikiem jak twój ojciec i bart. Zresztą, od zawsze wiedziałam, że pewnego dnia zrównasz się z nimi poziomem. Jestem z ciebie tak bardzo dumna – dodała, uśmiechając się przez łzy. – Ale nie sądziłam, że tak szybko się ożenisz, szkoda, że Falonar jeszcze się nie ustatkował.

– Mamo…

– Uściskaj go ode mnie, gdy się spotkacie. Tak bardzo was kocham i cieszę się, że mogłam cię jeszcze raz zobaczyć. Dziękuję za to – zwróciła się do Shirasagiego.