Rozdział 103: Narada

Najstraszniejsze są równania z wiadomą, której nie chcemy przyjąć do wiadomości.

Stanisław Jerzy Lec

Kendappa od kilkunastu minut milczała, analizując wszystkie informacje, którymi podzielił się z nią Ladvarian. Spoglądała przez okno, zapewne mając dość wpatrującego się w nią natarczywie księcia, który wolałaby, aby kobieta natychmiast podzielił się z nim swoimi przypuszczeniami. Albo podała gotowy plan działania, pomyślał Kaelas, wracając myślami do wczorajszej rozmowy z Falonarem. Chociaż z drugiej strony ciężko było mu uwierzyć, by przyszły władca Landare, o ile plan Kaio się nie powiedzie, zwierzył się komukolwiek, że tak naprawdę nie miał pojęcia, co robić.

Kaelas całą siłą woli musiał powstrzymywać się, by nie zacząć stukać palcami w blat stołu, przy którym wszyscy siedzieli. Mógłby się założyć, że Kendappa od razu nakrzyczałaby na niego, że ją dekoncentruje. Mężczyzna żałował, że w ogóle został zaproszony na tę naradę, ale skoro teraz traktowany był jako jeden z elitarnych wojowników, to nie miał innego wyjścia, jak zaakceptować ten stan rzeczy. Mimo że wolał nic nie mówić, strasznie mu się nudziło i z chęcią poświęciłby ten czas na coś przyjemniejszego.

Strasznie zazdrościł RM19, który jasno oznajmił księciu, że mimo szczerych chęci nie weźmie udziału w naradzie. Zamiast tego przejął kontrolę nad bazą dowodzenia, by monitorować, co działo się ze statkami otaczającymi planetę oraz jak najwcześniej wykryć zbliżającego się do Landare Vrieskasa. Stwierdził, że później przekażą mu najważniejsze informacje.

Natomiast Reeva została zaproszona tylko przez grzeczność. Kaelas nie mógł oprzeć się wrażeniu, że Ladvarian w ogóle nie traktuje jej poważnie, a także bardzo często ignoruje, jakby fakt, że nie była wojowniczką automatycznie stawiał ją w gorszym położeniu. Może i kobieta nie stanie do walki, ale mogła pomagać w wielu innych miejscach. Zresztą, czasem książę tak samo zachowywał się wobec RM19, co Kaelasa złościło jeszcze bardziej, gdyż przyjaciel nie był jedynie pilotem i specjalistą od zaawansowanej technologii, ale także wojownikiem. Mimo że jego styl walki bardzo różnił się od landarskich standardów.

– Ciężko jest mi jednoznacznie stwierdzić, jak zachowa się Vrieskas – odezwała się w końcu Kendappa.

– Czemu mnie to nie dziwi – zadrwił Ladvarian, ignorując karcący wzrok Falonara.

Do Kaelasa dopiero po chwili dotarło to, co zobaczył. Jego brat nigdy, przenigdy, przeprzenigdy nie pozwoliłby sobie na takie gesty wobec księcia. Zresztą, nawet w domu nigdy nie nazywał go po imieniu, zawsze pamiętając o tytule. Teraz jakby wszystko obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni, co całkiem nie mieściło mu się w głowie.

– Przyjmij do wiadomości, że nie wiem, jakie znaczenie ma dla Verieskasa ta planeta i ludzie tu mieszkający – fuknęła Kendappa, nie kryjąc sarkazmu w głosie. – Zakładam, że osobiście chce dać tobie nauczkę, dlatego nie wysyła jednego z generałów. Nigdy nie traktował zagrożenia z twojej strony na poważnie, więc nie powinien zabrać ze sobą wielkiej armii.

Twarz Ladvariana wykrzywiła się w grymasie wściekłości, już chciał coś powiedzieć, zapewne niezbyt przyjemnego dla Alatanki, jednak niespodziewanie Reeva zabrała głos:

– To chyba dobrze, że was nie docenia. Władczyni na Orjuus postąpiła tak samo, przez co podpisała na siebie wyrok śmierci. I jeżeli Vrieskas nie zabierze ze sobą wielkiej armii, to zginie mniej ludzi.

– Nie sądzę też, aby chciał zniszczyć Landare, bo mieszka tu zbyt wielu emigrantów z innych planet – dodała Kendappa nieco naturalniejszym tonem głosu. – Zresztą, znajdujemy się w środku imperium, więc pewnie znalazłby dla niej dobre zastosowanie.

– Chociaż tyle dobrego, że nie wykończą nas z kosmosu – mruknął Ladvarian. – Mam nadzieję, że masz rację i walczyć z Vrieskasem będę na równinach, nie w mieście.

– Będziecie – poprawiła go automatycznie Kendappa.

Książę nie wydawał się zadowolony, jakby sądził, że sam stawi czoło tyranowi. Kaelas zastanawiał się, jaką rolę obmyślił dla niego, skoro nie widział go u swego boku. Nie spodziewał się, że Ladvarian postanowi zepchnąć go na margines, skoro ostatnio na każdym kroku słyszeli o Braciach Duszy mających ramię w ramię stanąć do boju.

– Zresztą i tak uważam, że Kaelas jest od ciebie silniejszy – dodała, wyzywająco patrząc prosto w oczy Ladvarianowi.

Nagle wszyscy spojrzeli na Kaelasa, a mężczyzna miał ochotę wyparować z pomieszczenia. Jednak najpierw z chęcią trzepnąłby Kendappę w głowę tak, jak ona zwykle robiła jemu, gdy powiedział lub zrobił jakąś bzdurę.

– Nie mów takich głupot – powiedział szybko, widząc wściekłość w spojrzeniu księcia. Nie chciał nikogo denerwować, szczególnie w takim momencie.

Spojrzał porozumiewawczo na Kendappę, mając nadzieję, że zrozumie aluzję. W głębi ducha bardzo cieszył się, że tak o nim myślała, ale nie chciał o tym rozmawiać przy księciu, a już na pewno nie miał zamiaru niczego udowadniać przed zbliżającą się wielkimi krokami bitwą.

– Ale zastanawiałem się nad księżycem z przepowiedni – zmienił temat, mając nadzieję, że nikt nie zechce na siłę kontynuować poprzedniego.

– A pomyślałeś o tym tak nagle, bo…

– Tak bez większego powodu – skłamał, żałując, że sam bezmyślnie poruszył tę kwestię. – To ułatwiłoby walkę – dodał, widząc natarczywe spojrzenie kobiety.

– Nawet jakby, to musielibyśmy założyć, że będziemy walczyć w nocy – powiedział Ladvarian, kończąc temat. – Czyli nie mamy konkretnego planu? Generał nie jest w stanie nic wymyślić?

– Książę też nie? – zripostowała Kendappa. – Przejmę dowództwo nad wojownikami i postaram się odciągnąć ich od was i Vrieskasa, by nic was nie rozpraszało ani nie zakłócało najważniejszego pojedynku. Na Orjuus ta taktyka zadziałała, więc myślę, że tutaj także się sprawdzi. A tak w ogóle, to nie powiedziałeś, dlaczego książę Peyton nam nie pomaga ani co stało się z generałem, który nadzorował twoje rządy.

– Ojciec jest… – zawahał się przez chwilę Ladvarian, ku zdziwieniu Kaelasa po raz pierwszy nie patrząc Alatance prosto w oczy. – Jest chory, od wielu miesięcy nie wychodzi z łóżka. Lothora z rodziną zamknąłem w lochu, Jabrę też, chociaż wolałbym go zabić – dodał, spoglądając na Falonara, jakby to on powstrzymał księcia przed egzekucją.

– Jabra? Ten Jabra? – zapytała z niedowierzaniem Kendappa.

– Jeżeli przez ten masz na myśli dziwaka o wielkich stopach, niebieskich plamach na gębie, uwielbiającego wtykać nochal do nie swoich spraw, to mówimy o tym samym.

– Co robi tu jeden z najlepszych strategów, którego Vrieskas zawsze trzymał blisko siebie? Wpadł na wakacje, bo nie sądzę, aby miał tu cokolwiek do roboty?

– Podobno wysłała go Evolet, by udał się ze mną na misję – powiedział obojętnie Ladvarian.

– To bez sensu – stwierdziła Kendappa. – Gdyby był to ktoś inny, podejrzewałabym go o szpiegostwo. Ale nie Jabrę. I co Evolet ma do tego? Ona zajmuje się oczarowywaniem delegatów, którzy przylatują na Yaskas. Przecież wszyscy uwielbiają księżniczkę – dodała z sarkazmem, a Kaelas zaczął zastanawiać się, kim jest Evolet i dlaczego Kendappa nigdy o niej nie wspominała.

Alatanka spojrzała na Ladvariana, jednak ten jedynie wzruszył ramionami, nie odzywając się ani jednym słowem. Możliwe, że nie wiedział, jednak Kaelasowi ciężko byłoby w to uwierzyć, skoro najprawdopodobniej ta sprawa dotyczyła bezpośrednio osoby księcia.

– No nic, porozmawiam z więźniami, ale najpierw wolałabym zamienić kilka słów z twoim ojcem – zwróciła się do Ladvariana.

– Więźniowie są do twojej dyspozycji, możesz ich nawet torturować, nic mi do tego. Lecz od mojego ojca trzymaj się z daleka! – zakończył, podnosząc głos.

Wpatrywał się w Kendappę z taką wściekłością i nienawiścią, jakby kobieta oznajmiła, że przechodzi na stronę Vrieskasa, a nie że chce jedynie porozmawiać ze starym księciem. Kaelas już chciał powiedzieć, co myśli o takim zachowaniu Ladvariana wobec żony, nie przejmując się przy tym jego pozycją, ale Alatanka powstrzymała go, kładąc dłoń na ramieniu.

– Bo co? Mnie też wtrącisz do lochu – zakpiła, z satysfakcją obserwując, jak na skroni księcia pojawia się niebezpiecznie pulsująca żyła. – Poprosiłeś mnie o pomoc, więc teraz wszystkiego nie utrudniaj. Nie jesteś w stanie podać mi tak wielu informacji, a domagasz się, bym wymyśliła niezawodny plan.

– A mój ojciec nie wychylający od lat nosa ze swojej komnaty będzie w stanie udzielić ci tych informacji? – prychnął z sarkazmem.

– Na to liczę – powiedziała ze spokojem, po czym wstała z krzesła i skierowała do wyjścia, ignorując Ladvariana.

~ * ~

Kendappa do końca nie była pewna, czy książę Peyton będzie w stanie udzielić jej informacji, których potrzebowała, ale postanowiła zaryzykować. Nie miała zamiaru ignorować tej możliwości tylko dlatego, że głupi, ignorancki Ladvarian tak stwierdził. Powoli zaczynał jej grać na nerwach i zastanawiała się, jak inni mogli wytrzymać w jego towarzystwie, szczególnie Falonar, z którym nie rozstawał się już od tak wielu lat.

O komnaty starego księcia zapytała jedną z napotkanych służących. Kobieta bez oporów podała lokalizację pomieszczenia, dodając jedynie, by była przygotowana na to, że Peyton był w ostatnich dniach wyjątkowo szorstki i nieprzyjemny.

Jak widać to rodzinne, pomyślała Alatanka, zastanawiając się, co tak właściwie dolegało staremu mężczyźnie i dlaczego Ladvarian tak bardzo nie chciał dopuścić do tego spotkania. Landarczycy mieli wiele dziwnych praw i zasad, ale przecież choroba nie mogła wiązać się z odseparowaniem człowieka od społeczeństwa, bo coś takiego mogło zdarzyć się każdemu.

Gdy Kendappa dotarła pod odpowiednie drzwi, stanowczo zapukała. Zamiast zaproszenia usłyszała przekleństwo, ale nie zraziła się tym i weszła do środka. Nie miała zamiaru niczego odkładać na potem, szczególnie że czas naglił, a później musiała porozmawiać z więźniami.

W pomieszczeniu panował lekki półmrok, jednak musiało wiązać się to z ulokowaniem komnaty i porą dnia, ponieważ wszystkie ciężkie kotary zostały odsunięte na boki, by nic nie zasłaniało okien. Od razu można było zorientować się, że przebywała tu chora osoba, gdyż w środku znajdowało się jedynie wielkie, bogato zdobione łoże.

Na atłasowej pościeli leżał stary książę. Początkowo widoczna była jedynie jego głowa, jednakże, gdy zorientował się, kto wszedł do środka, usiadł wyprostowany na łóżku, opierając się o poduszki.

Kendappa musiała stwierdzić, że Peyton dobrze wyglądał i gdyby nie słowa Ladvariana w ogóle nie powiedziałaby, że coś mu dolegało. Miała wrażenie, że mężczyzna w każdej chwili może wstać z łóżka i zacząć przechadzać się po korytarzach pałacu. A także pomóc w bitwie, przemknęło jej przez myśl, jednak chwilowo wolała nie podejmować tego wątku.

– Myślałem, że to mój głupi syn. Słabe geny tej dziwki, jego matki – dodał, widząc zaskoczone spojrzenie Kendappy – z każdym rokiem coraz bardziej dają się we znaki. Kim ty w ogóle jesteś? Jego zabawką? – zapytał, gniewnie mrużąc oczy. W tamtym momencie Alatance przypominał starszą wersję Ladvariana.

– Mam męża. I sądzę, że on woli wysokie osoby z jasnymi włosami – powiedziała, powoli zaczynając rozumieć, dlaczego wojownik tak bardzo nie chciał dopuścić do jej spotkania ze Peytonem.

– Jeszcze tego brakuje, by skaził królewską krew, wiążąc się z jakimś mieszańcem – prychnął niezadowolony. – Już ja temu bachorowi przemówię do rozsądku. Zrozumie, gdzie jest jego miejsce, a przede wszystkim, kto tu jest prawdziwym księciem Landare.

Kendappa westchnęła w duchu. Powoli zaczynała mieć serdecznie dość tej rodziny. Z chęcią już teraz wyszłaby z komnaty, ale wiedziała, że byłoby to nieprofesjonalne zachowanie z jej strony. Obecnie musiała przede wszystkim skupić się na nadchodzącej bitwie, zaplanować ją tak, by zwyciężyli, zaciągnąć do walki każdą nadającą się osobę, ale przede wszystkim zawczasu pozbyć się szpiegów i kłamliwych wojowników lojalnych tylko i wyłącznie Vrieskasowi. A jak to wszystko się skończy, to nie omieszka powiedzieć jednemu i drugiemu księciu, co o nich myśli.

– Nie przyszłam tu rozmawiać o Ladvarianie – powiedziała, domyślając się, że Peyton potrafiłby mówić o synu godzinami.

– Jeżeli przyszłaś nakłaniać mnie, bym stanął do walki, to wiedz, że ci się nie uda. Jestem stary, schorowany i moje dni powoli zbliżają się do końca. Kto wie, czy w ogóle doczekam bitwy – zawodził książę, jednak Kendappa w ogóle nie zwracała na jego słowa uwagi.

– Nie to nie – prychnęła w odpowiedzi. – Chciałam dowiedzieć się więcej na temat Lothora. Ladvarian nie potrafi przybrać konkretnego stanowiska, na dodatek prawie w ogóle nie ma go na Landare. Falonar, zresztą, też nie lepszy.

– Lothora? – zdziwił się Peyton. Zmarszczył brwi, jakby w ogóle nie spodziewał się, że rozmowa zejdzie na taki temat. W zadumie podrapał się po policzku, zastanawiając nad odpowiedzią. – Jest jednym z lepszych generałów, jakich tu mieliśmy. Mieszkańcy planety bardzo go polubili, nigdy nie było na niego żadnych skarg. Czasem słyszałem, że uważają go za jednego z naszych, gdyż nigdy nie chodził w srebrnym kombinezonie i na pierwszym miejscu stawiał dobro ludzi. To on nadzorował wszystko, ja zostawiłem mu wolną rękę. I w tym czasie nic złego się nie wydarzyło. No, aż do teraz, ale to głównie zasługa mojego głupiego syna.

– Nie chcesz, by Vrieskas został pokonany? – zapytała Kendappa, spoglądając uważnie na Peytona.

Książę roześmiał się sarkastycznie. Chwilę zajęło mu, zanim się opanował.

– Och, kobieto. Czy nie chcę? Każdy by tego chciał. Ja tylko patrzę na to wszystko z innej perspektywy. Ladvarian jest młody i głupi, wydaje mu się, że nie ma przed nim ograniczeń, że może dokonać wszystkiego, kształtować świat wedle własnej woli. Jednak musisz przyznać mi rację, że to nie jest możliwe. Dorastał w przekonaniu, że jest wyjątkowy i stworzony do wielkich rzeczy, bo gdy się narodził jakaś kometa, czy inne badziewie pojawiło się na nocnym niebie. A ci wszyscy szarlatani nazwali to fałszywym księżycem. Na dodatek moja durna żona uwierzyła w tę gadaninę i dała mu to przeklęte imię. Ja chciałem dać mu imię po moim dziadku, to był dopiero wielki wojownik, który wyróżnił się w historii planety Niech sobie będzie najzdolniejszym Landarczykiem od pokoleń, zwisa mi to. Ale to nie sprawi, że będzie w stanie stanąć do równiej walki z Vrieskasem. Powiedz mi, ale tak szczerze, kobieto, wierzysz w jego zwycięstwo?

Kendappa milczała, nie wiedząc, co miałaby odpowiedzieć. Pamiętała młodego Ladvariana z Yaskas, w tamtych czasach nie dorastał Vrieskasowi do kostek. Jednak od tamtego czasu minęły lata, wszystko mogło się zmienić, mógł się rozwinąć, zyskać moc, o jakiej nie miała pojęcia. Ale w głębi duszy uznawała to za kłamstwo.

– Wierzę, że mój mąż jest w stanie tego dokonać – powiedziała stanowczo.

– A cóż to za wielki wojownik? Mój syn jeszcze go do lochu nie wtrącił? – zakpił Peyton, ale ton jego głosu świadczył o tym, że był ciekawy, o kim mówi Kendappa.

– To młodszy syn Zevrana.

– Ten gagatek, który raz próbował przemknąć do pałacu, gdy Ladvarian zaprosił tu jego brata. Kto by się spodziewał? Szczególnie że nigdy nie wykazywał większych zdolności, aż się zdziwiłem, gdy przydzielono go do średniej klasy. Ci którzy ośmielali się o tym mówić, twierdzili, że taki syn to skaza na honorze Zevrana. Co to się porobiło, by taki szczeniak przewyższył królewski ród. Założę się, że to przez tę ich mieszaną krew, w jakiś sposób dodała im sił, bo w innych okolicznościach cała rodzina nie mogłaby być tak zdolna. Hexx się tym interesował, ale nie wiem, czy jeszcze żyje ani w jaki sposób można by się z nim skontaktować. Ale wracając do tego, z czym tu przyszłaś – zmienił temat Peyton, znów drapiąc się po policzku. – Porozmawiaj z Lothorem i sama zdecyduj, czy można go wypuścić. To dobry wojownik i na pewno przydałby się w bitwie, bo założę się, że na planecie obecnie nie przebywa wielu zdolnych i bierzecie każdego, kogo się da. Tylko niech cię litość nie weźmie na widok jego córki czy żony. Uwolnisz którąkolwiek z nich, a one znajdą sposób, by jego wydostać.

– Nie należę do takich osób – stwierdziła Kendappa. – Zastanawiam się tylko, czy ty tego nie zrobisz, jeżeli ja zostawię go w lochu – dodała, uważnie lustrując wzrokiem Peytona.

– Ale tego drugiego radzę ci zostawić – kontynuował książę, ignorując słowa kobiety. – Podejrzany typ, nawet tu do mnie przyczłapał i zadręczał chorego, słabego człowieka pytaniami na temat nagłego wylotu Ladvariana, bo Lothor nic mu nie chciał powiedzieć. Czy ja mu wyglądałem na osobę, która wie wszystko na temat tego aroganckiego gówniarza?

Kendappa milczała, ale w duchu zgadzała się z Peytonem. Jabra znajdował się za blisko Vrieskasa, by mu zaufać i uwolnić z lochów. Na dodatek nie podobały jej się jego układy z Evolet, jakiekolwiek by one nie były. Miała cichą nadzieję, że Lothor dowiedział się czegoś więcej na ten temat.

– Jedna ze służących mówiła, że to pedał. Zresztą, już tak mu z oczu patrzyło – kontynuował stary książę, nie kryjąc pogardy w głosie.

– Dziękuję za wszystkie informacje – powiedziała pospiesznie Alatanka, woląc nie brnąć w ten temat. Powoli szykowała się do opuszczenia komnaty.

– Jak spotkasz mojego głupiego syna, powiedz mu, że ma przynieść mi nasz rodowy miecz. Słyszałem, że jakimś cudem udało mu się odzyskać Garudę, więc tamten jest mu niepotrzebny. Sądzę, że dobrze będzie prezentował się na tamtej ścianie – dodał, ale Kendappa wiedziała, że kłamie.

– Powiem, ale obawiam się, że oddał go Falonarowi.

– Przeklęty gówniarz, niech rzuci się z balkonu i oszczędzi cierpień słabemu, schorowanemu ojcu. To też możesz mu przekazać.

Kendappa kiwnęła głową i uśmiechnęła się pod nosem, gdy wyszła z komnaty.