Rozdział 105: Legendarny Wojownik

Prawdziwy wybraniec nie ma wyboru.

Stanisław Jerzy Lec

Kaelas ostatni raz spojrzał na nieprzytomnego Ladvariana. Miał nadzieję, że głównym powodem utraty przytomności było zmęczenie i wykorzystanie niemal całej ki. W tym wypadku życiu księcia nie zagrażałoby nic poważnego i za jakiś czas doszedłby do siebie. Zresztą, dokładnie obserwował jego pojedynek z Vrieskasem i nie sądził, by jakikolwiek z zadanych przez Yaskaskanina ciosów mógł doprowadzić do śmierci.

Landarczyk szybkim krokiem oddalił się od Ladvariana, kątem oka zauważył, że przeciwnik bez słowa podążył za nim. Kaelas zdawał sobie sprawę, że mógł to wszystko zakończyć już teraz, ale jako wojownik w głębi duszy chciał zmierzyć się z Vrieskasem, chciał sprawdzić, na co zdałaby się jego siła w starciu z tą olbrzymią potęgą. Może było to lekkomyślne i samolubne i sam Kaio powtórzył mu z dziesięć razy, by nawet nie ważył się wprowadzać tego absurdalnego pomysłu w życie, ale w tym wypadku nie miał zamiaru go posłuchać.

Ostatni raz spojrzał w niebo, ale tym razem także czekało go rozczarowanie. Lume Estrell powoli znikała za linią horyzontu, przez co nieboskłon robił się coraz ciemniejszy. Gdzieniegdzie Landarczyk dostrzegł najjaśniej świecące gwiazdy, jednakże po księżycu nie było śladu. Ostatecznie musiał pogodzić się z tym, że ta część przepowiedni się nie sprawdzi.

– Jeżeli się wahasz, wojowniku, wcale nie musimy walczyć – odezwał się nagle Vrieskas, błędnie interpretując zachowanie Kaelasa. – Jestem w stanie darować życie każdemu z wyjątkiem Ladvariana i Peytona, chyba że sami będą prosić się o śmierć.

– I mam uwierzyć, że nie zniszczysz Landare, jak zrobiłeś to z Alatum? – zapytał z niedowierzaniem.

– Więc Kendappa opowiedziała ci o tym? – zadał pytanie Vrieskas, jednak gdy nie doczekał się odpowiedzi, kontynuował wypowiedź: – Może i powinienem zniszczyć planetę, bo to Landarczycy wszczynali najwięcej buntów i niepotrzebnych mordów, ale nie mam zamiaru tego robić. Możesz myśleć sobie co chcesz, ale sprawy Alatum i Landare nie powinno się porównywać, a ja nie mam ochoty wdawać się teraz w szczegóły, by ci to tłumaczyć. Jednak zmieniając temat, zainteresowało mnie to, że znałeś imię Yashy Zakładam, że zostałeś wysłany tu przez tych, którzy zwą się bogami. Jednakże wiedz, że sami nadali sobie ten tytuł, można ich zabić jak każdego z nas, wyjątek stanowi to, że nigdy nie umrą ze starości. Żyję już tak długo, że spotkałem każdego z nich i zrozumiałem, że ich decyzje częściej przynoszą szkody niż jakikolwiek pożytek. Jeśli wmówili ci, że jesteś jakimś wyjątkowym wybrańcem, to wiedz, że wymyślili to, by namieszać ci w głowie. Zastanów się, czy ma sens wykonywanie poleceń ludzi, którzy sami mogliby stawić mi czoło, skoro nie podoba im się to, co robię.

– Dlaczego tak bardzo zależy ci na tym, abym do ciebie dołączył? – zaciekawił się Kaelas.

– Ponieważ widzę, że masz potencjał – odpowiedział ze spokojem Vrieskas. – Na dodatek nie jesteś tak głupi jak Ladvarian, patrzysz na to wszystko w zupełnie inny sposób.

Kaelas od niechcenia dotknął zawieszonego na szyi amuletu podarowanego przez Draer. To życie należy do ciebie i to ty podejmujesz decyzje, powiedziała mu. Czy właśnie to miała na myśli? Tak łatwo byłoby zgodzić się z propozycją Vrieskasa. Ostatecznie Ladvarian niemal nic dla niego nie znaczył, mógłby poświęcić jego życie, by zachować własne. Ale czy w ten sposób nie zawiódłby innych? Kendappy, która pragnęła odpokutować za szkody, jakie wyrządziła na Alatum. Falonara, który całe życie poświęcił księciu i nawet teraz liczył, że zwyciężą. Matki, która tak wiele zrobiła dla księcia w młodości, wierząc, że w przyszłości ma szansę odzyskać koronę.

– Nie zmienię decyzji – oznajmił twardo Kaelas. – Rozstrzygnijmy to wreszcie.

Oboje przyjęli pozycje do ataku, jednak to Landarczyk zdołał zaatakować ostrzem wytworzonym z ki jako pierwszy. Vrieskas był na to przygotowany i bez trudu sparował cios promieniem własnej energii, po czym momentalnie wystrzelił kolejną wiązkę w stronę przeciwnika. Kaelas błyskawicznie usunął się w bok, unikając trafienia. Spróbował zranić Yaskaskanina jeszcze raz, jednakże ten w porę zdążył przewidzieć ruch wojownika i postawić wokół siebie tarczę ochronną.

Landarczyk wiedział, że napieranie na nią nie ma sensu, więc ostrożnie cofnął się o kilka kroków, w każdej chwili gotowy do kontrataku lub obrony, jednakże atak nie nastąpił. Najwyraźniej Vrieskas nie spodziewał się takiego ruchu ze strony przeciwnika.

Kaelas przez chwilę zastanawiał się, jakimi wielkimi pokładami energii mógł dysponować Yaskaskanin. Sporo ki musiał zużyć, walcząc wcześniej z Ladvarianem, a wiadomo, że nie miał dostępu do żadnego nieograniczonego źródło. Mistrz Penyu jasno powiedział mu, że każdy człowiek posiadał jakiś limit. Jeden większy, inny mniejszy, ale bez względu na wszystko skończony.

Landarczyk uznał, że była to jego jedyna szansa na zwycięstwo. Różnica poziomów między nimi była zbyt duża, ale jeśli Vrieskas straciłby energię szybciej, wtedy on miałby szansę na zwycięstwo. I cała bitwa skończyłaby się bez ingerencji Legendarnego Wojownika.

Jednakże Kaelas rozmyślał zbyt długo. Przeciwnik zaatakował i tym razem wojownik nie zdołał zrobić uniku na czas, o postawieniu bariery nawet nie myślał, gdyż tym bardziej by nie zdążył. Wiązka ki trafiła go w ramię, bez trudu rozrywając materiał i rozcinając skórę, z której popłynęła strużka krwi. Landarczyk syknął z bólu, rana nie była bardzo głęboka, jednakże nie było to także drobne draśnięcie. Na szczęście w żaden sposób nie ograniczała jego ruchów.

Kolejne pociski pomknęły w jego stronę, jednakże tym razem w porę utworzył przed sobą barierę. Nadal podtrzymując tarczę ochronną, wolał dmuchać na zimne, niż znów zostać zaskoczonym, zaatakował. Wziął potężny zamach, z nadzieją, że z tak bliskiej odległości Vrieskas nie zdoła sparować ataku.

Lecz i tym razem się pomylił. Przeciwnik w porę zorientował się w sytuacji i również wytworzył coś na wzór miecza, z tym wyjątkiem, że jego klinka była niezwykle wąska. Ostrza z ki skrzyżowały się i wtedy Kaelas dostrzegł swoją szansę. Vrieskas zdążył na czas się obronić, ale posługiwał się tylko jedną ręką. Cała siła, by utrzymać się w tej pozycji brała się tylko i wyłącznie z ki, w ogóle nie wykorzystywał siły mięśni. A na dodatek drugą rękę miał niesprawną.

Landarczyk w ułamku sekundy przerwał natarcie, przesuwając się nieznacznie w bok, by ki wroga go nie zabiła. W mgnieniu oka, zanim Vrieskas by się zorientował w jego zamiarach, wydłużył ostrze swojego miecza i zaatakował. Udało mu się zranić przeciwnika w lewy bok. Zdołał dostrzec, jak energia przecina srebrny kombinezon i ciało, z którego trysnęła krew. Wydawało mu się, że za chwilę przetnie mężczyznę na pół, ale Yaskaskanin w porę kontratakował. Kaelas w ogóle się tego nie spodziewał i bez trudu został odepchnięty na kilka metrów w tył.

Na szczęście wylądował na ziemi, nie uderzając w żadne mury czy kamienie, ale upadek i tak musiał zaliczyć do bolesnych. Wstał, przeklinając w duchu, że tak niewiele brakowało do zwycięstwa.

Dostrzegł, że Vrieskas lewą ręką chwycił się za bok, jednak nadal stał prosto. Najwyraźniej nie udało mu się wyrządzić większej szkody przeciwnikowi i bez problemu mógł kontynuować walkę. Jego twarz nadal nie wyrażała żadnych emocji, jednakże Kaelasowi wydawało się, że coś się jednak zmieniło. Dopiero po chwili zorientował się, że oczy Yaskaskanina stały się całkiem białe, nie potrafił już rozróżnić tęczówek i białek. Landarczyk mimowolnie zadrżał pod wpływem tego spojrzenia. Najgorsze, że nie wróżyło niczego dobrego.

– Niebawem będziesz miał całą wieczność, by żałować, że bezmyślnie stanąłeś na mojej drodze, gdy miałeś przed sobą wręcz nieograniczone możliwości, wojowniku – powiedział Vrieskas, a każde jego słowo zdawało się być lodową włócznią, przebijającą ciało słuchacza.

– Jeszcze nic nie jest przesądzone – oznajmił Kaelas.

Yaskaskanin w żaden sposób nie skomentował tych słów, natychmiast ruszając do ataku. Na początku Kaelas bez problemu unikał ciosów, sam zadając je za każdym razem, gdy miał okazję. Jednakże obrona stawała się coraz trudniejsza, jakby w Vrieskasa wstąpiły zupełnie nowe siły.

W pewnym momencie Landarczyk okazał się zbyt wolny, wiązka energii trafiła go w łydkę, robiąc w ciele dziurę na wylot. Krzyknął z bólu, od razu tracąc całkowitą kontrolę nad ki. Zachwiał się na nogach. Sam nie wiedział, jak w ogóle udało mu się utrzymać w pionie. Ciepła krew trysnęła z rany, Kaelas nie miał odwagi, by spojrzeć w dół czy w ogóle spróbować oprzeć zranioną kończynę na ziemi.

Nagle, zanim w ogóle zdążył na nowo się skupić, poczuł potężne uderzenie w brzuch. Miał wrażenie, że wszystkie wnętrzności się poprzestawiały. Impet ciosu był tak potężny, że bez trudu poderwał jego ciało do lotu. Landarczyk był tak zdezorientowany, że nie potrafił nawet skupić się, aby się jakoś zatrzymać czy złagodzić upadek.

To nie trwało długo. Po chwili grzmotnął w pobliską skałę, wzbijając w powietrze drobne kamyki i olbrzymie tumany kurzu. Spazmatycznie starał się zaczerpnąć powietrza w płuca, ale tylko się rozkaszlał, plując przy tym krwią. Powoli podniósł się do pozycji siedzącej. Zakręciło mu się w głowie. Jakby w otępieniu dotknął dłonią skroni, była lepka od krwi. Najwyraźniej musiał zranić się podczas upadku.

Starając się równomiernie oddychać, Kaelas spojrzał na prawą nogę. Otwór miał średnicę pięciu centymetrów, nadal płynęła z niego krew i nie wyglądało to dobrze. Kończyna potwornie bolała go od kolana w dół. Spróbował nią delikatnie poruszyć, ale ból był zbyt wielki, dlatego zaniechał dalszych prób.

Spojrzał przed siebie, ale w tumanach kurzu nie dostrzegł Vrieskasa. Jednakże kątem oka zobaczył, że nieopodal leżał Ladvarian. Niemal się roześmiał, nie mogąc uwierzyć w taką ironię losu. W końcu czego jak czego, ale takiej sytuacji Kaio przewidzieć nie mógł.

Kaelas powoli zaczął czołgać się w stronę księcia, zostawiając za sobą krwawą smugę. Miał nadzieję, że Yaskaskanin nie ponowi ataku zbyt szybko i da im tę odrobinę czasu. Gdy w końcu znalazł się przy Ladvarianie, zorientował się, że mężczyzna odzyskał już przytomność.

– Czuję się jak sparaliżowany, nie mogę ruszyć nawet małym palcem – wyjaśnił, koniecznie chcąc wytłumaczyć, dlaczego leżał i nie stanął do dalszej walki. – Więc tak wygląda koniec… – szepnął już bardziej do siebie.

– Tak, koniec Barci Duszy – jęknął Kaelas, z trudem wypowiadając każde słowo. Mdliło go, a na dodatek miał wrażenie, że za chwilę nie wytrzyma i zacznie krzyczeć, byleby tylko w jakiś sposób ukoić ból lub o nim zapomnieć. – Przepraszam, że ci o tym wcześniej nie powiedziałem, ale… chyba liczyłem na to, że jednak uda nam się go pokonać…

Po jego twarzy zaczęły płynąć łzy, lecz nie miał już innego wyboru. Tak czy inaczej czekałaby ich śmierć.

– Szkoda, że jednak nie dmuchnąłem w ten pieprzony róg – odezwał się nagle Ladvarian, jednak Kaelas nie rozumiał, co książę miał na myśli.

W tamtym momencie wędrówka gwiazd na nieboskłonie Oraculum dobiegła końca. Spotkały się po dwudziestu czterech latach. Tym samym skończył się czas Braci Duszy.

~ * ~

Vrieskas nie sądził, że na Landare spotka tak silnego przeciwnika. Jeszcze chwila, a tamten wojownik rzeczywiście mógłby zabić go na miejscu lub zranić tak poważnie, że i tak doprowadziłoby to do śmierci. Na szczęście to był koniec, miał już zapewnione zwycięstwo.

Czekał, aż wzbite w powietrze tumany kurzu opadną, nie chcąc wpaść w żadną pułapkę, o ile tamten w ogóle miał jeszcze na to siły. Nieważne, jak duży posiadał potencjał, jego minuty zostały już policzone. Po takim ataku nie było szans, aby kontynuował walkę na początkowym poziomie. Zapewne nie potrafił nawet utrzymać się na nogach. Vrieskas trochę go żałował, ale młody mężczyzna sam przypieczętował sobie taki los.

Kurz powoli zaczynał opadać. Yaskaskanin dostrzegł jeszcze niewyraźną sylwetkę wojownika. Mocno go zaskoczył, gdyż nadal stał wyprostowany, wydawałoby się, że wręcz nie miał z tym problemu, ponieważ ciężar ciała opierał na obu nogach. Ale przecież było to niemożliwe, jeżeli nie uszkodził kości, to mimo wszystko tym atakiem zniszczył mięśnie.

Nagle wojownik uniósł do ust róg i zadął w niego. Z instrumentu wydobył się niezwykle głośny dźwięk, Vrieskas nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że bez problemu usłyszeli go jego ludzie, walczący z obrońcami Landare. A możliwe, że pomknął jeszcze dalej. Było w nim coś dziwnego, zdawałoby się, że to wezwanie do bitwy, ale, zamiast pokrzepiać czy dodawać odwagi, wręcz przyprawiało o dreszcze. Niczym zwiastun śmierci.

Po chwili kurz opadł niemal całkowicie. Dopiero wtedy Yaskaskanin zorientował się, że ma przed sobą zupełnie obcego mężczyznę. Nieznajomy był wysoki i umięśniony. Jego skóra miała szarozielony odcień. Czarne, długie, przeplatane rudymi pasmami włosy zaplótł w warkocz, sięgający do połowy pleców. Twarz miał pozbawioną jakichkolwiek emocji, z wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi i lekko wystającym podbródkiem. Na lewej części twarzy namalowane zostały różnorodne zawijasy.

Jednakże to jego oczy nie dawały Vrieskasowi spokoju, miał wrażenie, że kiedyś już gdzieś widział podobne. Jaskrawozielone o podłużnych źrenicach. Tyle że tamte błyszczały samoistnym blaskiem, a te zdawały się puste, jakby należące do nieżyjącego człowieka. Lecz patrzyły na niego z taką samą pogardą i nienawiścią. Nagle z odmętów umysłu wypłynęło odpowiednie wspomnienie. Identyczne posiadał Penyu, przyjaciel Nien Su, którego spotkał podczas pobytu na Be’Shar.

– Kim jesteś? – zapytał Vrieskas, rozglądając się wokół, jednak nigdzie nie dostrzegł ani Ladvariana, ani tego drugiego wojownika.

– Legendarnym Wojownikiem – odpowiedział nieznajomy.

Następnie, nie zwracając uwagi na Yaskaskanina, odwrócił się do niego plecami i podszedł do miecza pozostawionego przez landarskiego wojownika. Vrieskas zupełnie nie rozumiał tego, co się działo, na dodatek tamten wspominał o pojawieniu się jakiegoś Legendarnego Wojownika. Ale przecież był pewien, że w pobliżu nikogo nie ma, nieznajomy jakby nagle zmaterializował się przed nim.

Legendarny Wojownik podniósł pochwę i wyjął z niej miecz. Przez chwilę spoglądał na czarne ostrze, po czym odwrócił się w stronę Vrieskasa. Patrzył na Yaskaskanina kilkanaście sekund, ale i tym razem na jego twarzy nie pojawiły się żadne emocje, także oczy pozostały tak samo puste.

– I pomyśleć, że wezwano mnie z powodu kogoś takiego jak ty – odezwał się nagle. – Jesteś najsłabszym przeciwnikiem, z jakim przyszło mi walczyć. By cię zabić, w ogóle nie potrzebuję miecza. Ale z drugiej strony to najszybszy sposób.

– Co ty… – zaczął Vrieskas, jednakże nie był w stanie dokończyć zdania.

Ledwie Legendarny Wojownik skończył mówić, przystąpił do ataku. Yaskaskanin w ogóle nie zauważył tego momentu. Mężczyzna w jednym momencie stał kilkanaście metrów dalej, w drugim był już przed nim. Wbił czarne ostrze w pierś przeciwnika, przebijając serce.

Vrieskas nie był w stanie w ogóle zarejestrować tej chwili. Pamiętał, że stał i spoglądał na Legendarnego Wojownika, pamiętał nagłe ukłucie bólu, a później momentalnie nastała ciemność. Stracił świadomość, a jego martwe ciało upadło u stóp wybawcy wszechświata.

~ * ~

Kendappa cały czas starała się obserwować pole bitwy, by w porę wydać odpowiednie rozkazy. Krótkie rekonesanse w powietrzu bardzo jej w tym pomagały, ale zarazem sprawiały, że łatwiej było pojąć czekający obrońców Landare los.

Kobieta nie spodziewała się, że Vrieskas w krótkim czasie zdoła zebrać tak wielu generałów i wybitnych wojowników. Spodziewała się raczej żołnierzy średniej klasy i przede wszystkim o połowę mniej licznych. Jeżeli Kaelas i Ladvarian w porę nie zwyciężą, tragiczny koniec czeka ich wszystkich. Najgorsze jednak, że nawet potem może nie być wesoło. Nie znała rozkazów, jakie dostali atakujący, równie dobrze mogło okazać się, że nawet po śmierci swojego władcy nie ustąpią i ostatecznie odniosą zwycięstwo.

Nagle dostrzegła, że księcia Peytona otoczyła czwórka przeciwników, zaczęła lecieć w tamtą stronę, by go wesprzeć. Jednakże nie zdążyła na czas. Gdy była w połowie drogi stary mężczyzna otrzymał śmiertelny cios i martwy padł na ziemię. To jej jednak nie powstrzymało. Atakując z powietrza, zabiła jednego z wrogów, w tym samym czasie dołączył do niej Lothor, powalając innego. Z pozostałą dwójką także poradzili sobie bez większych problemów.

I wtem zdarzyło się coś niespodziewanego. Zgiełk bitwy został zagłuszony dźwiękiem rogu. Kendappa rozejrzała się wokół, zastanawiając, skąd mógł dobiegać. Na dodatek ze zdziwieniem stwierdziła, że inni także zainteresowali się tym odgłosem i zaprzestali walki. To było dziwne, wręcz nienaturalne. Chciała ponownie wzbić się w przestworza, by z góry zorientować się w sytuacji, a później znaleźć RM19, bo być może mężczyzna wiedział coś więcej na ten temat. Rozpostarła skrzydła, unosząc głowę do góry, i dostrzegła coś, co zmroziło jej krew w żyłach. Na niebie zabłysła okrągła, srebrna tarcza. Po tysiącleciach nad Landare znów zaświecił prawdziwy księżyc.

– ODWRÓT! – wrzasnęła, wzbijając się w powietrze i ciesząc, że w chwilowej ciszy wszyscy zdołali ją usłyszeć. – Ci, którzy nie są Landarczykami, mają natychmiast wracać do pałacu. Biegiem, jeśli wam życie miłe!

Niektórzy rozglądali się półprzytomnie dookoła, nie rozumiejąc, o co chodziło generałowi. Kendappa dostrzegła, że Landarczycy, którzy spojrzeli w niebo i zobaczyli księżyc, zaczęli się przemieniać. Najgorsze okazało się jednak to, że ludzie Vrieskasa nie pojęli jej rozkazów i ponowili atak, nie chcąc dopuścić do odwrotu obrońców Landare.

Trudno, pomyślała. Tygrysołaki się nimi zajmą. Rozglądając się w powietrzu, zauważyła, że nie wszyscy przedstawiciele innych ras jej posłuchali i wdali się w dalszą walkę. Uznała, że nie będzie się nimi przejmować. Niebawem wszyscy landarscy wojownicy zobaczą księżyc, a ona nie miała zamiaru znaleźć się wśród bestii.

Dostrzegła wycofującego się Falonara. Mężczyzna patrzył w dół, najwyraźniej nie chcąc zobaczyć księżyca. Domyśliła się, że zapewne wiedział o transformacji i nie chciał do niej dopuścić. Zanurkowała, by znaleźć się bliżej ziemi.

– Pomóż mu i dopilnuj, by nie zobaczył księżyca! – zawołała do Lothora, który jako jeden z nielicznych posłuchał jej rozkazu. – I pospieszcie się, musimy na czas zaryglować pałac.

– A co z ludźmi, którzy zostali w domach? – zapytał generał, nie zwalniając.

– Miejmy nadzieję, że nie będą na tyle głupi, by wychodzić, gdy zobaczą, co się dzieje. Nie mamy czasu, by ich wszystkich ostrzec.

Kątem oka dostrzegła RM19, który także wycofywał się z pola bitwy. Jednakże znalazł się w tyle, gdyż biegał znacznie wolniej niż Lothor czy Falonar. Zostawiła obu mężczyzn z nadzieją, że jakoś sobie poradzą, po czym zawróciła, by pomóc przyjacielowi. Nadal lecąc, chwyciła go i wzbiła się wyżej. Na szczęście był znacznie lżejszy od Kaelasa i mogła utrzymać dobre tempo.

– Dziękuję, Kendappo – odezwał się  z wdzięcznością RM19.

Kobieta nie odpowiedziała, nie chcąc tracić niepotrzebnie sił. Przelatując nad miastem, krzyknęła jeszcze, by wszyscy ludzie aż do świtu zostali w domach. Miała nadzieję, że jej posłuchają, a jak nie, to nie był jej problem. Ostrzegła ich i miała czyste sumienie. Zatrzymała się i wylądowała dopiero przy pałacowej bramie.

– Każ im zaryglować wszystkie wejścia i pozasłaniać okna – zwróciła się do RM19.

Mężczyzna skinął głową i wbiegł do pałacu, by przekazać polecenia. Kendappa rozejrzała się wokół. Nieopodal widziała Lothora i Falonara, którzy biegli w jej stronę, ale nikogo poza nimi. Najwyraźniej nikt nie potraktował jej słów na poważnie. Zaklęła pod nosem, w myślach poganiając mężczyzn.

Gdy ją minęli, już chciała się odwrócić i pobiec za nimi, ale wtedy zobaczyła, że ktoś wyłania się zza pobliskiego budynku. Momentalnie zamarła w miejscu, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Wydawało jej się, że to sen, bo przecież jej nie powinno tu być.

– Ale szkaradnie wyglądasz, wiedzę, że w końcu się doigrałaś – odezwała się kobieta, wskazując na poparzoną część twarzy Kendappy.

Ledwo łapała oddech, najwyraźniej także musiała przebiec spory dystans, by uciec przed Landarczykami, ale chyba nie byłaby sobą, gdyby nie powiedziała czegoś niemiłego, pomimo że nie widziały się ponad rok.

– Pospiesz się, bo zatrzasnę ci drzwi przed nosem – fuknęła w odpowiedzi Kendappa.

Evolet uśmiechnęła się krzywo pod nosem, powstrzymując się od kolejnego komentarza. Następnie obie kobiety wycofały się do pałacu. Drzwi od razu zamknięto, dzięki czemu przez tę noc byli bezpieczni.

~ * ~

Sama nie wiem, co napisać, ale tak jakoś smutno mi się zrobiło. A jeszcze bardziej, gdy pomyślę, że za trzy tygodnie już nie będzie rozdziału. Powinnam się cieszyć, że udało mi się skończyć to opowiadanie, ale ta radość jest jakoś na drugim miejscu.

Wiem, że pewnie macie pytania związane z tym, co działo się w tym rozdziale. Mogę powiedzieć, że wszystko na temat Legendarnego Wojownika czy nawet pojawienia się księżyca zostanie wytłumaczone w kolejnym rozdziale.

A ponieważ wczoraj miałam ostatni egzamin i mogę powiedzieć, że zaczęłam już wakacje, to zabieram się też za zaległości z tego tygodnia. Myślę, że do soboty włącznie się ze wszystkim wyrobię, bo jeszcze kilka korekt dla Galley-La muszę zrobić. Tak się zastanawiam, dlaczego gdy akurat jeden tydzień muszę poświęcić na naukę, to tyle musi się dziać. A w przyszłym, znając życie, spokój będzie.